Pelgrimstocht naar Santiago de Compostela langs de Via Plata
16-05-2008
Vervolg
dinsdag 13 mei. vandaag gaan we op stap naar een klein bergdorpje "Calzada del Bejar" Eerst natuurlijk een stuk tharmac overwinnen naar het nabij gelegen kuuroord "Banos de monte major" maar vanaf dan stappen we onderandere op een stuk gerestaureerde Calzada Romana. Het gaat langzaam stijgend en voor ons duiken in verte de besneeuwde toppen op van de bergen van Castillie Leon. Na het oversteken op stapstenen van de nodige riviertjes en een pauze aan de Romeinse brug "puente la Melena" gaat het over een stijgend keienpad (chapeau voor de fietsers)naar de mooie private herberg "Alba Soraya", waar een de vriendlijke herbergsmoeder Senora Manuelaons ontvangt. Na een smakelijk door haar bereidde maaltijd komem de twee Nederlanders Jan ( 70 jaar) en de jongere Herman ons vervoegen . Zij maken de camino met een door Jan geconstrueerde aard van kruiwagen uit alu, waarop hun bagage rust, elke rivier met stapstenen (dat zijn er heel wat) moeten zij het ganse zootje ontladen, overbrengen, en weer vastmaken. Zij hebben natuurlijk de last van het dragen van de rugzak niet. woensdag 14 mei. de etappe naar fuenteroble de salvatierra, het dorp waar de herberg is van Don Blas. Het is een mooie korte etappe. In het eerste dorpje op de route vragen we een oudere dame naar de plaatselijke bar, na een ganse uitleg waar hij is, blijkt de zaak gesloten. Maar zij nodigt ons uit, en willens nillens moeten we mee naar haar mooi huis, waar onder veel spaanse uitleg, in de keuken een smakelijk kop warme chocolade wordt klaar gemaakt, zij reikt ons daarbij nog een reuzestuk cake, ons pelgrimsgeluk kan weeral niet op. Met zachte dwang duwt zij ons naar haar woonkamer waar zij ons het mooi versierde beeld van St Jacob laat zien. Na een Belgische kus en een Nedelandse klapzoen nemen we afscheid van deze lieve dame en stappen verder voor een mooie tocht stijgend door het mooie landschap, we zijn nu reeds op een 1000 M hoogte. De herberg van Don Blas is ruim en het nieuwe gedeelte is wat sanitair betreft up to date, enkel het water van de douche kon een beetje warmer. De herberg is een waar museum van allerhande vroegere gebruiksvoorwerpen, na de middag komt zelfs Don Blas (toevallig aanwezig) ons een goeie dag zeggen en informeren wie we zijn en van waar we afkomstig zijn. De italiaanse hospitalero blijkt een zadelmaker te zijn, die tussendoor ijverig werkt aan de herstelling van allerlei optuiggerief voor trekdieren. Tot op heden hadden we geluk met het weer, de laatste twee dagen is het merkelijk frisseren deze avond heeft het zelfs geregend
Zoals in mijn kort verslagje vermeld vindt men hier nog de pre -historie van het internet. Mijn laatste verslag was dus uit de wondermooie van kunstvolle architectuur getuigende herberg aan de stuw op de Taag. Zeer mooi, Ikea-aard ingericht en met een immer bereidstaande jonge herbergvader. Jammer genoeg zijn de meeste van deze herbergen gesloten uit een of andere reden. Uit reden van het niet te halen heb ik dus een etappe overgeslagen en heb ik de etappe naar caceres met de bus gedaan.Het was eerstens voor mij te warm en ik had schijnbaar een beetje teveel hooi op de vork genomen, St Jacob zal het mij hopelijk vergeven. In Caceres was er een jaarlijks muziekfeest met nogal veel hippievertoon en de toestanden die daarbij horen, de muziek hoorde volgens mij (wie ben ik) in de categorie sterk lawaai, maar het jonge volkje amuseerde zich,en natuurlijk ontbraken de liters wijn gemengdd met cola of limonade niet. Na deze rumoerige nacht ging het dus naar de hierboven vermelde Albergue Alcantarra aan het stuwmeer op de Taag, pittige etappe met temperaturen boven de 30 graden, gelukkig was er af en toe een verfrissend windje. Maar de laatste 10 Km tharmac waren moordend voor de voeten.
Na Alcantara ging het naar Grimaldo een korte trip van 22 Km door een licht golvend landschap. Daar was de logies een povere herberg naast het dorpscafe, we hadden weeral pech wat de nachtrust betreft, want dorpsfeest met muziek tot 0600Hr, tijd voor ons voor het opstaan.
Volgende dag 11 mei naar Carcabaso, waar we overnachten in de Bar Ruta de la Plata bij de bekende Senora Elñena. Deze kranige (en een beetje bazige!) oude dame ontvangt ons met veel Spaanse uitleg over gebruik van de douche , stil zijn, enz... en mijn stapgenoot Hans krijgt de uitleg over de handwas (dat kenden we nog niet) Ook het schetsje over de volgende route hoort erbij. Ik zou niet willen weten hoeveel maal zij dit reeds getekend heeft. Schijnbaar krijgt iedereen dit. Volgt een smakelijke maaltijd in het nabij gelegen restaurant Caparra, waar een Spanjaard ons met de nodige tractaties overvloedigd uitvraagt.
12 mei tevens mijn huwelijksverjaardag, is de trip naar Aldenuevo del Camino via de Acra de Caparra. Aanvankelijk een wondermooie wandeling door de weidse Dhessa in de schaduw van de talrijke kurkeiken, tot aan de boog. Een wonder eigenlijk dat dit stuk bouwwerk de tand des tijds heeft doorstaan, als een echte getuige van wat in de Romeinse tijd eens een bloeiende stad was. Na de boog gaat het verder richting etappedoel, maar na een paar km komt de onvermijdelijke tharmac weer onze voeten geselen, neem daarbij nog de niet immer gemakkelijk te vinden markering en je kan je voorstellen dat we met een zucht Aldenuevo bereiken . Het resultaat van deze trip is een reuzeblaar op mijn linkerhiel, voor mij was het tot hiertoe de zwaarste etappe, en voor de eerste maal was ik echt moe .
