afgedwaald
in deze wereld
denk ik aan
een ander land,
luisterend naar
mijn ademhaling
strompel ik net
tot aan de rand.

woorden rekken zich
door mijn ribben heen,
zinnen buigen zich
over mijn romp,

bewegend
naar de overkant,
liggen gedichten
reeds te wachten,
onbeweeglijk in
mijn mond.

mijn hoofd wacht enkel
nog op mijn linkerhand,
beheerst schrijf
ik verder…

zichtbaar
voor mij alleen,
adem ik
vel over been.


kerima ellouise ©

ik mis je,
ga door het licht,
er valt een ster uit mijn droom

ik ben stil,
sluit mijn ogen,
er valt een blaadje van de boom

ik voel je,
zwijg de woorden,
er valt een streling uit mijn mond

ik ben blij,
keer naar de zon,
er valt een traan op de grond

ik mis je
in de stilte van de sterren
in het zacht gekleurde licht

ik mis je … in mezelf


kerima ellouise ©

ik sla mijn dag in verlangen open
een lieve, kleine vogel vliegt net voorbij
de ochtend opent haar zachte dromen
het zwerven verstilt ergens diep in mij

ik bevrijd mijn vleugels in gedachten
woorden zingen lichtjes in mijn keel
dauwdruppels kleuren de koude nachten
de wind schildert warm met een penseel

ik vind mijn glimlach in de morgen
een lieve, kleine vogel vliegt net voorbij
de zon ruikt heerlijk zonder zorgen
op zijn vleugels draagt hij de vrijheid voor mij


kerima ellouise ©

Tussen de rozen




Geboren onder de zon
gaf jij mij de mooiste roos,
ik bloeide zo uitbundig
dat ik mijn twijfels overwon

Slapend onder de nacht
begreep ik het geurend beminnen,
ik verdronk zo in jouw armen
dat ik droomde diep van binnen

Ontwakend onder de maan
kwamen de sterren los van de hemel,
jij dronk zo van mijn huid
dat ik danste door jouw naam

Gestreeld door de zomer
werd ik geheeld door een roos,
de zon en de maan
vlochten onze liefde zo broos

Onder een herfstnacht heb
ik de zachte sterren verloren,
de bloeddruppels op mijn mond
konden jou niet meer bekoren

Ik was een roos met doornen


kerima ellouise ©

Wanneer ik ga slapen
heeft het licht mijn huis
langs de ramen verlaten.

Zonder afscheid schuifelen
mijn vermoeide voeten
naar de lege achterkamer.

Ik sta stil en twijfel
of ik samen met de
duisternis wil verhuizen.

Met langzame ogen staar ik
in het schemerdonker en hoor
enkel verre, vergeten geluiden.

Herinneringen overspoelen
de meedogenloze stilte,
oneindig traag draai ik me om.

Ik neem mijn tranen mee,
loop over blauwe scherven,
de trap kraakt slordig bij elk sterven.

Onder de koude lakens wacht ik
geduldig af en adem onhoorbaar
het bestofte verleden.

Ik huiver van de nacht,
ze laat gillend alle dode
woorden weer herleven.


kerima ellouise ©