aan het einde van het pad langs
een zijden schaduw van bronzen
bomen laat ik samen met jou
de herfst ontwaken

ik streel over ’t groenige water
en meng grijze tinten
doorheen het roestige bruin
van verdorde bladeren

in zachte bogen laat ik
je sierlijk dansen wanneer
een koele bries het kleurende
lover laat vervagen

door elke windvlaag stromen
mijn tranen naar de oeverkant,
nooit heb ik ze over het land
naar jouw graf kunnen dragen

zoekgeraakt door een stil leven
herschilder ik de jaren,
jouw naam rust al zo lang
in bestaande schaduwlagen

mijn ogen scheppen tranen
die ik moeizaam droog
na deze laatste maar
eerlijke herfstdialoog


kerima ellouise ©