wanneer de nevel nog laag
over de velden zweeft
en de schemer vaag fluistert
tegen de nachtelijke wind

dan verbeeld ik me de stilte
van het beven van jouw handen,
van de adem die je me afnam
in een uiterst zachte zucht

ik luister met gesloten ogen
naar jouw handen op mijn dijen,
naar de toekomst die jij schreef
op mijn roze, warme huid

op mijn schouder voel ik woordjes
en lippenrode roosjes,
in duizend zachte geuren
die jij liet dromen op mijn mond

je bent lief,
zei je
en
de hemel
bewoog

 

weet je nog
jij en ik in de regen,
de wind vertelde
hand in hand
wat wij speels verzwegen

we sloten de wereld af
elke voetstap verafgelegen

weet je nog
jij en ik tussen
slapen en ontwaken,
we schuilden in elkaar,
een bron van tedere liefdesdaden

we ontvouwden onze stem
duizend woorden achterlatend

weet je nog
in de hoek van de kamer
jij en ik,
buiten de regen
de wind hield plotseling op,
jouw gedachten bewust vermeden

onze voetstappen in de wereld,
onze woorden ver vooruit

nu breken
mijn tranen
in tweeën

Jouw ogen vullen
zich grijs

kleuren schaduwen
in zwart-witte lijnen,
doorwaadbaar in
het spiegellicht

je wist de warmte,
smelt de schaamte
in wangenrode armen

donker en duister
apart
omrand je mijn huid
met een oogopslag

 

tussen zilverrustige
rimpels en zachte
herinneringen
teken ik cirkels
in de tijd

ik schets
oude zomers
en handen vol zee,
blote schouders
en dagen gedeeld

ik schep
wolken en verhalen,
fluister sterren
en beloftes,
stapel woorden
op de horizon,
daar waar jij verdween

nog één keer
omcirkel ik
zacht jouw naam,
bevrijd vogels
en vluchten

en glimlach
langzaam tussen
korrels zand
wanneer de tijd
zich eindelijk beweegt

" Ik laat je vrij "