waarom zeg jij niets
laat je de stilte weerklinken
als een uitgestrekte vlakte
waar leven zichzelf verloren heeft

waar vergane en blindgeworden zichten
zwerven langs oude bomen
met de dood achter zich aan

waarom zeg jij niets
laat je mijn stappen zinken
naast de langzaam stervende morgen
blootsvoets in het achteruitgaan

oneindig ver in het vergeten landschap
waar schaduwen rafelen op mijn huid
onomkeerbaar, zonder einde of begin

waarom zeg jij niets
laat je mij tot stof vergaan

ik spreek niet
wanneer ik ’s nachts
gebonden ben aan woorden
en de sterren mij vertellen
wat ik het mooiste vind

ik denk dan aan lavendel
de eenvoud van het maanlicht
de glimlach om je heen

een witte roos en blauwe vlinders
ieder moment in poëzie gedeeld

jij opende mijn schaduw
gaf me kleine, witte vogels
en op deze vriendenvleugels
heb ik de zuiverheid ervaren

jij gaf me terug de tranen in mijn ogen



kerima ellouise ©


opgedragen aan Corrie

Hoe graag zou je nu even
de lente willen aanraken,
het groen dat fluistert
in het vijverwater
van dichtersdromen
over vlindervluchten,
weerspiegelt in je
zonnebloem

zo zachtjes terug, als
wederkerende bloesems,
koester je duizend beelden
in één gloed weerkaatst

je legt ze teder neer
in alle zomers, verlengt
de geur van tijm in mei

je ademt de wind,
vertraagt haar glimlach,
in dichte herinneringen,
zo beschermend teer

het najaar schemert
in voorjaarswolken,
in verre plekken,
onsterfelijk en puur

waar vlinders vluchtig
haar lach beroeren
en kleuren scheppen
in jouw verloren tuin

ze raakt de lente in jou

binnen in mijn hart
herhaal je
maar hoe kan dat

je herkent niet eens
het inpakpapier en
het lint dat je
achteloos laat vallen

elk woord dat ons
bezighield gooi jij
op een letterhoop
van roze strikken

een gokje misschien
omdat mijn glimlach
nog steeds een droom
opwekt telkens ik
in jou sterf

mezelf
in het hier van gisteren,
uren en dagen
berichtten wie ik was

verdwenen in
het schuim van
een onbekend lichaam,
de onmeetbare afstand
schokkend geschuwd

uitgespuugd door
meedogenloze wijzers
weerkaatst de tijd
dichtgeknoopte gaten
en herhalend geroep

misschien
leidt morgen me
naar wie ik gisteren was

Je stierf
oude jaren geleden
toen waren onze vingers jong

ze roken naar lavendel
en prille tederheid

we vulden onze longen
met dromen in het rood
morsten lentedagen
in ‘t licht zo eindloos lief

wat ik zag
was het begin

vogels daalden
en verzamelden
op je schouder
de zomer verbleekte
in je korte, bruine haar

plots lag je stil
in een helderwitte kist
tussen rijen bomen
nog smaller dan je blik

de wereld was
voor jou niet af

Ik begreep niet
voelde slechts
de woorden van je moeder

ze herhaalde
een rimpeling in
jouw zuiver bestaan

verkrampt
door zachtheid
en verwarring
sprak je in de lente

op vleugels
vluchtig stil

kuste je vogels
van papier
je witte zomermond

wat ik zag
was het einde

jij las de herfst en
de winter niet meer

lavendel kleurt
nog steeds
mijn tranen

in een wereld
voor ons
onaf

Jij verdween
zwart
voor mij

ik leef
verder
in de wereld

vol kleur

vouwen
mijn vingers
dromen

vogels stijgen
onbewolkt

dagen knippen
lentegaten
zomers zoenen
het licht
zo groot

ik vraag niet meer
tussen rijen bomen
je blik versmalt

bedroeft mijn longen

in lavendelvelden
leef ik
verder

een zacht herinneren
van een papieren droom

Hij heeft een mooie lach
zo eentje
die de tijd doet stoppen,
tenen laat krullen
in zwarte sokken

een lach die je van
het strand zou willen oprapen
net als de mist
je brilglazen doet vervagen

een lach zo fris
die in een appel
blijft hangen,
zacht laat herinneren
hoe de lente smaakt

ja, zo een lach
ontwaakt

Wenn Träume und Wirklichkeit
einander flüchtig begrüssen
gibt es manchmal eine Stille

mijn woorden zullen zoeken
naar vleugels van vertrouwen
naar vertalende verhalen
in de armen van hun schepping

Wenn Gedanken schwirren durch das Herz
fliehen Wörter wie zarten Stimmen
in einem Buch ohne Geschichten

jij zal langs mijn woorden lopen
en letters laten binnenglippen
in het wezenlijke van een droom

op die dag zal jij mijn stilte drinken

Wolkengeflüster
zwischen erbeben und fassen

du und ich
in allen Welten

zwartgevlekte tralies
verbannen me naar
niemandsland,waar
bloed gutst over ruwe
treden van mijn wanhoop

met geplette handen
en brekend bot
daal ik af,
stap voor stap

kruip onder de steen
waar ontvelde vingers
stuiptrekkend
aan de waarheid sleuren

neergeworpen in
schreeuwende inktvlekken
worden stenen aangesleept

onder en boven elkaar
worden ze gelegd
op het moegeleefde
machteloze papier

zielenresten in verzen
ontdekken handen
een keer teveel gebroken

de tweede steniging