op tenen gemaakt

ik

kijk

omhoog

en omlaag

om de leugen te vinden,

de ontrouw die de waarheid draagt

boven de deur en zo naar je voeten

maar de afstand, uitgestrekt

in een huis vol gangen,

gooit woorden

vele malen

los

elke vlakte

wordt vochtig en ruw

uitgesproken, de onomkeerbaarheid

ik kan falen

en uit het raam springen

maar het noodlot is mij al voorbij gegaan

               kerima ellouise ©

“Welsprekend”

 

Tover jij?
Zo eenvoudig leg jij woorden in water
helder en doorzichtig
Ze lezen als honing

Vol zuiver
buig jij
er is geen verbazing meer

Zoemend als libellen
over de kelk van natuur
open jij vorstelijk hemelpoorten
rondom licht de lente klaar

dat haast de dromen in je ogen
eenvoudig tot leven komen
waarin nieuwe bomen geboren
worden als kunstenares  

( want elke zinspeling heeft
een tweede betekenis)


ClaireQ ©


dank je wel Claire !

dit was een dag

 

 

 

 

 

 

 

gisteren zag ik je

met deuren en ramen

dicht

 

er lag nog altijd

een dag op tafel en ik

probeerde te tellen

 

hoeveel keer jij

je kind doodsloeg

tussen schalen vol vlees

en verzuurde melk

 

met de grootste moeite

zocht ik nog een verhaal

of de welving van

je borsten maar

 

je handschrift werd

onleesbaar en ik heb

slechts het vreemde

huis bewaard

 

je sloot de deur

nergens heen

kerima ellouise ©

Geen geluid in het veld

 

 

 

 

 

hoor hoe  stilte

na talloze nachten

van onbewaakte

woorden

 

als een buizerd

met strakke vleugels

blijft hangen

 

met weigerende tong
het wisselseizoen

bespiedt

 

roerloos boven

stukgewoelde grond

 

luister

naar de grote cirkels

die met gekromde klauwen

het fluisteren doden

 

dagblind

met de mond vol sterven

 

hoor

want ik weet

jij bent daar

 

eenzijdig zwart



kerima ellouise ©

                       





Laurierwind

 

 

 

 

 

gisteren

spraken woorden

ze fluisterden soms ook

of misschien werd de wereld

op dat moment wat stiller

 

er werd bemind, gehuild, gelachen

in jonge en oude, rechte en scheve gezichten

net zolang tot ieder geluid de honger vond

zonder schaduw of verlies van

golvende huid

 

en ik dacht nog

zou dit nu poëzie zijn

voor of achter zonsondergang

 

omarm me maar of kus me

er moet een lettergod bestaan


 kerima ellouise ©

geen antwoord

 

 

 

 

 

respect

zeg je

maar hoe kan dat

als je mijn angst

spijkert op oneetbare huid

 

er klinkt gekraak

op je tong

bij daglicht

maar ook later

wanneer je leugens

breekt op de rand

van vergeten

 

alsof je er al was geweest

op die strepen

van kelderdonkere

waarheid

donderdag de dertiende

alles wacht hier, daar
in donkerdagende
nachten

het lijf vol ogen
gedwongen om het geweten
te verteren

als een reiziger en
alles wat beweegt
met deuren dicht

vergelijk het maar
met nuttige tijd

gisteren was het woensdag
vandaag afscheid

is het geweten niet
de echo van de ziel ?



kerima ellouise ©

papieren stilte

 

 

 

 

 

 

ik hoor de bomen niet meer

hun zwijgen benadrukt

mijn stilte

 

wanneer ik

net te laat voor de zomer

word weggeblazen

 

ik ben alle woorden vergeten

weet niet waarheen de ribben op mijn rug

zullen waaien

 

de losgeweekte bloemen

het huis vol spiegels of de opgedroogde

gevallen bladeren

ze hebben mij niet lief

 

de eeuwigheid lijkt te dromen

en vlinders blijven kleven

tegen ramen

    dit ogenblik

 

 

 

     

 

 

      ik beschrijf

blind

hoe sterren staren

naar het laatste boomblad

 

dat in de wind, laat in de nacht

met volle handen

de dag omlaag

duwt

      aan beide kanten

 

      hoe ik

      met een enkel geluid

      en leegte

      verder strijd

 

      armoedig in de schaal

      van offers

      zoals vogels

in hun diepste slaap

 

met nog heel even

      licht in ogen



     kerima ellouise ©

wangenrood

 

 

 

 

 

jij door de ochtendwind

hoort hoe aarde

zingt doorheen

de stilte op

mijn huid

 

jij kijkt me aan

languit op je rug

 

wanneer mijn ogen

de dag in rennen

samen met de

lente, lachend naar

de vleugelslag van wolken

 

jij draagt mijn droom

naar zonlicht golven

 

zo teder

sprekend

oneindig blauw

 

en ik plooi

geef me over

broos en wordend

 

als bloemen wuiven

zuiver

naar die verre, sprakeloze lijn



kerima ellouise ©

in, spring, uit