ergens, nergens

 

 

zoals jij mijn woorden
krom speelt
mij spelt
op het altaar van vertrouwen

touwen rondom vlagen
in lagen van huilen
nooit hullen

dat dit niet zo zal blijven
in lijven van schaduw
schuw gericht
gezwicht

mij vol treft op klippen
wat rest op
lippen

in de weer
schijn op je
gezicht

luchtdicht



kerima ellouise ©

 

slechts een schim

 

 

 

 

afgebrokkeld

vreet elke minuut

zich vast in de aarde

 

grijze sporen
stijgen weerloos tot

stuurloze, ontwortelde kreten

in een effen blik vol regenslag

 

uitgeteerde wangen

kronkelen in vergane dromen

schuren langs meedogenloze bomen

 

wanneer tussen morgen en avond

de dood waait in verzegelde ogen

en zich opsluit in een droge mond

 

er was geen lucht

geen landschap

 

enkel diep gebogen schaamte

 

alle wegen

wolkten zwart



kerima ellouise ©

donkergrijze regen

 

 

 

 

 

zo schets ik mij

in lege straten

weggezonken achter

klokgelui van eindige dingen

 

zonder slaap

word ik herkend

zoals de steen

die stilte uitspuwt

blind en grijs

de ademhaling

 

het harde vocht

aan het vlinderraam

vertelt de nacht onafgebroken

hoe waarheid schreeuwt

in het vaarwel

 

door het veroordelen van verwachting

vergat ik plichtsbewust

te sterven

 

de  dood wandelt mee in mij


kerima ellouise @

foto : Jaime Vinas

Annemieke van der Ven ©


Heel erg bedankt Annemieke ! 

Bella Donna

 

 

een Hollandse dame steeg met vaart

op het witpodium van een taart

met room op der snoet

smakte ze heel zoet

' blij jarig zijn, dat zit in mijn aard '



voor Klavier

keldergevoel

 

 

 

 

 

 

ik kende iemand

met een spiegel

in de gang

 

verzen vol handschrift

bewoonden

zijn huis

 

hij groette mij

heel even

als nieuwkomer

in de wijk

 

maar ik

bestond teveel

uit kelders

 

en ondergronds

was ik niets

 

 na dit alles

zoek ik

een schuilplaats

met mijn oren dicht

 

en graaf mijn eigen houten diepte


kerima ellouise ©

Van stil naar luid

 

 

 

 

en meer

zal ik ooit geloven

dat ik me dronken drink

aan die kus op je lippen

 

hoe ze laveloos bezwijken

in de branding van volheid

zonder me te moeten schamen

om hoe het schreeuwt in mij

 

gewoon groeien met

het oor aan jouw  borst

als een openende schelp

in een lichte nacht

 

omdat ik weet 

dat het vochtige zand zich

verankert in een nieuwe stroom

van liefde en meer



kerima ellouise ©

soms droom ik een gedicht

één woord
in liefde zou de dag
moeten dragen

van dag naar avond, avond
naar nacht

nacht naar een woord

tot op de dag dat ik sterf
wij sterven

in de ochtend, als het goed
gaat met het dagelijks spreken
in een doosje

zo'n klein doosje
dat nauwelijks groter is dan een woord

dan mijn pink, pinkroze zoals
glasparels die breekbaarheid naar
mijn handen staren

en dat ik voorzichtig open
in slapeloze stilte

wanneer ik droef kijk
naar de streling van dat ene woord
omhoog



kerima ellouise ©

we spraken niet

 

 

 

 

 

nabijheid

en ik glimlach

het beeld zo broos

in je gelaat

of in dagenverte

wanneer, zo licht, ik naar

buiten kijken mag

 

heel even

zonder geluid

vond de tijd de zee in jou

en herkende ik het huilen

om al het beminnen

 

wanneer is liefde eindeloos,

vroeg je, aan het eind van de dag

 

ik wist het antwoord

en stierf

opnieuw


kerima ellouise @

stenen in de wind

 

 

 

 

 

 

je sprak glorie

en maakte de wereld onsterfelijk

maar veel is vreemd

in voorbijgaan

 

op het laatst

viel regen als rood fluweel

op tongen gedragen zonder stem

 

ik zal je huilen

om elk onwennig woord

telkens de dood jouw gezicht bedekt

en rouw de stoelen vereenzaamt

 

robijnen zijn slechts stenen

op lippen stil

en lege kamers

kerima ellouise ©

Geen bloemen meer

 

 

 

 

dat ik achterblijf