lichtvlucht

 

 

 

 

 

de spiegel rondom de boom

verandert maagden en minnaressen

wanneer winter geen woorden

meer kent

 

op schouders van de dichter

die als teken van rouw de aarde

zwart schrijft en

 

aan elke tak, krom gebogen,

de dag hangt met

droeve

doodgezwegen wind

 

vreemd en zwaar van stilte

 

hij kan niet anders

en buigt zich over zijn glazen droom

laat wolken vallen

sterft

op de onschuld van zijn trouw



kerima ellouise ©

op een zondagmorgen

 

 

 

 

 

 

ik heb de zee gezien

zo vlak en verlaten van handen

dat ik op haar buik kon

wandelen

de wind viel stil, ook

de schaduwen om over te

springen

 

niemand groette mij of

deed deuren open  en ik vergat

de vele monden, gered uit

het bestaan

 

van millimeter ribben,

mager uit het bloed

 

van het kind dat op de horizon leek

kortademig door de vlucht

en ingebonden borsten

 

ik heb de zee gezien

en herinnerde de dood

in haar lijf



kerima ellouise ©

winterstemmen

 

 

 

 

 

ik vlucht

met het gelaat onder najaarsbladeren;

de ongenade in jaren diep

 

wanneer de jaskraag van een nog trage lente

de scheefgezakte stilte bedekt

op mijn mond

 

en onbetoverd luistert

hoe ik adem en sterf achter alle bomen;

geketend in wind

 

door de schaamte die maar nachten

blijft slaan, geschreid, in het huiverend

schaduwhout

 

ik adem en sterf,

vlucht, adem,

sterf

 

ik ben de zondaar

van de winter



kerima ellouise ©

in lichterlaaie



ik tel de golven
pluk ze als rozenblaadjes
rood rijmt niet op zilt  


kerima ellouise ©

jij en de zee

 

 

 

 

het is nog licht

aan het einde van de dag

 

en het heen en weer waaien

van je schateren drijft verder weg

in kleine bootjes

 

uitgestald

op het vernis van zomeraccenten,

de lijn van oost naar  west

 

kom je morgen terug, roep ik

 

om zo de zee te vergroten

en mijn armen in

omhelzing

 

tot waar zal je gaan, fluister ik

 

met nevelbloemen

in mijn stem

 

ik zag je ondergaan

in rode viltjes



kerima ellouise ©

morgen sluit de kroeg

 

 

 

 

poëzie

is meer dan een vlucht

hoorde ik

 

 in het verhaal

van de stadsdichter

 

die het stof deed opwaaien

tussen schimmen van eens overleden

woorden

 

hij ontkleedde zijn bruiden

en bedekte borsten met

rijpe mond

 

de handen vrij van wonderlijk gemis

 

het podium volgde zijn bed

en ik glimlachte

verder

 

naar het

verleden

 

tot ik niets meer van deze wereld

wist

kerima ellouise ©

Inktvraag

 

 

Zoals jij de woorden

met zilver aan je vingers

penseelt, het dichten dichter

op één knie brengt, baart de herfst

nieuwe zomers.

 

Letters dragen een weergalm

uit jouw zielszachte stem, de klank

en het raken.

 

Rondom kunst stroomt passie;

vier ringen, het aanzoek

van poëzie.

 

En het antwoord vleit zich neder,

teder, grasgroen tussen jou.



Vicky Hazen ©

appels in het licht, zo zonnelief

 

 

 

 

 

‘vingers ontkiemen jouw kunst

zoals schrijfrozen uit een hand’

 

                                            vicky hazen ©

 

 

 

en plots begon het te waaien

heftig

 

alsof aarde en hemel

antwoord gaven terwijl

ik slechts

 

de stilte kon herhalen;

 

gedachteflitsen, te ver van lippen

om te baren, ontelbaar

 

hoog, de appelbloesems

in het bestaan van

lief

 

hart en zinnen

 

het gezicht van een meisje

van wimpers, wangen

 

druppelend tussen de gloed, schoonheid

is zo zeldzaam

 

zo veroverend

jij

 

 

 

 

dank je Vicky...meer dan woorden in het licht...



kerima ellouise ©

bloesemblad

 

 

 

zie mij dansen, zie mij vangen

ja daar waar vlinders

liefde wegen en immer

naar de zomer

streven

 

zie mij wiegen, zie mij vliegen

ja hier waar vogels

luchten dragen en immer

naar de hoogte

staren

 

zie de dromen, begrijp het dan

dat ik huil en honger

in de bomen

 

omdat ik nooit zo licht

in jou kan

wonen

kerima ellouise ©

reisgenoot