sneeuwdrager

 

 

 

 

winter rouwde

om het kind dat altijd

schreeuwde

 

’s nachts

wanneer het gezichten

tekende 

 

tot zichtbaar en tussen meer dan

lijnen op papier

 

winter kwam ook steeds vaker in verhaaltjes

waar armen en benen kwijt

raakten

 

en god, ver weg van

de koude aarde

 

alsof monsters gedurig wisselden

en de manen bevruchtten

met de dood

 

om niet meer bang te moeten zijn

van het leven


kerima ellouise ©

                                en alles weer

                                even zichtbaar wordt

                                komen duizend vragen

                                doch hebben wij ook geleerd

                                slechts het goede

                                de mooie momenten

                                met ons mee te dragen

                                al is het zicht zo beperkt

                                door wat ons heeft getekend

                                breek luiken naar de toekomst open

                                dat ligt te wachten in de juiste lagen


gewoon gezellig ©


hartelijk dank voor dit mooie gedicht!

onder schot

 

 

 

 

 

ren! ren!

Raas gedachten! rond

razend

roof! moord! roof!

 

leven! leven!

Laat me leven! lief

later

los! het geld!

 

stil! zo stil! ik schreeuw het slikken

de grond trilt traag, woord voor woord

 

koud, zo koud

stop het tikken

 

oh mijn god

mijn hart slaat terug

 

waar blijft de dood

 

 

-adem-



kerima ellouise ©

 

 

Camperfou

 

 

 

ze liep daar

zomaar

plots

 

en je ogen

rolden warm

en wulps

in haar decolleté

 

Naomi

riep je

hartstochtelijk zuiders

 

maar ze keek niet om

wandelde verder

hakkenhoog

 

of je haar nog zag

in het naakte, roze dal

 

ze pushte je nog lager

haar maatje was je nooit

kerima ellouise ©

 

 

 

voor een fan van Naomi Campbell

 

 

Oskar Kokoschka, Windbruid (the tempest)1914

bedekt met as

 

 

 

 

je zei nooit

liefde is sterker

dan wind

 

alleen maar dat toekomstwoorden

niet uit te leggen waren

 

het waaide

maar ik sliep zacht

en warm

 

want met wie kon ik anders praten

dan de houtskool dat hellend

de bloemblaadjes

brandde

 

vier deeltjes voor elk seizoen

licht als witte kant

 

jij bewaarde jouw nachten

en zag losmakend

ver

 

schaduwbruiden

in de wind



kerima ellouise ©

niet alles groeit

 

 

 

 

 

 

ik maak de nacht wakker

omdat ik de boom

van blad tot

karton

niet  krijg gedicht

 

hij braakt bergen uit

en kinderen zonder glimlach

 

een moeder met gebrek aan geluid

en ongekuste lippen

afwezig

van elkaar en mij

 

hoe anders kan ik

schrijven

dat de betekenis  van haar borsten

mij uit mijn slaap houdt

 

wanneer ik  mijn doorschijnend kleed

laat vallen op het ongewilde zaad van de dood

en koele vingers

 

zoveel trager



kerima ellouise ©

op het kussen van de avond

 

 

 

 

 

 

voel zachte klanken

in een eindeloze stoet, geluiden van nergens

en overal

 

wanneer daglicht en schaduw

zijn woorden verlaten

 

op zoek  gaan

naar losgebroken schimmen van de ziel;

het weten dat alles leeft

in open zicht

 

en dat, gedragen door het sterven,

verwachting terugkantelt

 

in kleine fonteinen, ongevraagd

en vaak hoger

 

het komen en gaan

tussen deuren en dat wat overwonnen

kan worden

 

over schouders van het verloren

kind

 

in het weten: ik kan schoonheid bezitten

zonder te sterven

kerima ellouise © 

 

 

 

 

 

 

 

 

in een simpel kuiltje

 

 

 

 

als een boom zo wijs
begraaft de eik zijn vruchten
in een voorjaarsbui



kerima ellouise ©