niets van toekomst

 

 

 

 

 

 

we spreken af  aan het station

klokslag

 

als de laatste trein vertrekt

 

en ik zie de dichter

vallen uit zijn woorden en uit

mijn hoofd

 

alsof de boodschap

niet genoeg is om de afstand

mee te dragen

 

vertel maar wat, zeg je

 

maar ik hoor

slechts dat ene woord

van tijd

 

dag, vorm ik

en verlies de ruimte

in het likken van mijn woning




kerima ellouise ©

Hoe een vrouw

hoe een vrouw
zich in nevelsluiers hult
op de bedding van het zijn
haar eigen ik in een schuiloord slaapt

hoe ze zichzelf niet echt vindt
doolt in  zinnen van geremde dagen

hoe plots een veilig voelen aan haar zielskamer klopt
slierten blozen
en draden van verlangen weven

hoe hij een ruimte schept
een mantel van verbondenheid voor haar dicht

hoe ze samen golven in de stroom
en liefde bubbels opent in haar schoot

ze voelt zich vrouw
veilig en bemind
ontdaan van alle schroom

            ©  Merel (Micheline)

 

 

 

 

elfjes op papier

 

 

 

 

 

 

alsof  ontelbare handen

een horizon bouwden, warm en rijk

als zilvervuur rond flower fairies 

 

en jij er bij hoorde, vol van schoonheid

in een taal die ik niet spreken kan

 

slechts liefhebben

in het verlegen lilalicht en in de eenvoud

van je verdriet

 

ik zag je daar

naar een regenbloem gebogen

 

-kom binnen-

 

ik zag het hart

van een vriendelijk, in een gedicht geboren,

lavendelkind

kerima ellouise ©

voor Hilly

dank je

voor je erg lief gebaar

 

 

 

 

 

behouden blauw

 

 

 

 

 

het was niet het onbekende
uit jonge of oude schaduwen, ook niet hoe het licht
lege stoelen vastbond aan trapgelopen uren, blauw
in regelmaat

het was het verdriet
dat loskwam uit zijn kamer, om haar en het liefdeslied
aan de rand gegeven

en hoe haar aanwezigheid zijn lichaam doorwroette, de dood
in de dood liet vergaan, in nieuw leven en het voelen
dat hij was

maar het waren ook de harten op het groene tapijt
van het theater

in open lucht en warm gestut

mooie mensen
die naar speelse, zoete bloemen
stroomden

naar elfjes, zonnig warrelend van vinger naar vinger

en in dat bewoonde land zag ik
mooie ogen tussen hem en haar; hoe ze de sprakeloosheid
herhaalden

poëten tussen schouderbladen
en vrolijkheid, in de kom van bruisende vergezichten langs brokaatvissen, lief
en streekgericht


- ik wist het wel: schoonheid snoeit geen zielen,
niet gisteren, niet van hen
niet daar -

 

 

kerima ellouise ©

 

13 juni 2009, meeting Nijmegen

 

een andere weg

 

 

 

 

 

 

wat ik nooit zal overwinnen
zijn de uren die blijven slaan
slechts een drama kan mij vrijheid geven
wanneer morgen mij terug laat gaan

 

alsof ik wist dat dit ging komen
met heel mijn angst en wees gegroet

ik zal mij kleden als een bruid

voor wie ik zacht verleiden moet

mijn hart is ziek, het feest te koud

ontvolkt de stad, mijn sterven oud

 

 


kerima ellouise ©

 

tegelzand

 

 

 

 

 

september zesenveertig

 

in dit huis gaf je mij

jouw zegen

 

een leven lang en gelukkig

om te herhalen

 

ik herinner me het tellen

en de tegels, de kamers die wij nodig

hadden

 

genoeg om tot de tijd te fluisteren

- nog later dan nu –

 

dat zij niet bestond

niet hier

 

niet op de houten vloer

 

in het zonlicht

cirkelrond

 

dat ook aan de bomen hing

en aan de kinderen omdat we minnaars

waren

 

op onze gezichten en in de helderheid

uit onze mond

 

zesenveertig tegels

en bij de deur hield het op

 

 

kerima ellouise ©