Je stem wist nog niet van sterven

 

 

 

Ik las boeken

en hun einde. Ik trad binnen

en weer buiten.

 

Halverwege.

 

Droefheid

veroorzaakte een geloof

in klaverblaadjes; een onuitgewerkte uitgave.

 

“Bomen kraken.

Ik hoor ze elkander strelen. Ik heb hen

en hun wereld lief. Het omhoog dwalen van een enkele vogel

tussen het wisselen van de stemmen.”

 

Ik loop me te pletter en neem afscheid van ieder. Bladstil.

 

Lipvormig.



kerima ellouise ©





foto: kerima ellouise
locatie: beeldentuin Dehullu
kunstenaar: Kita Nuij

ontvangen

 

 

 

kus me dan

nog voor november kleuren

dempt

je hart voorgoed gesloten wordt

 

beloof me

om te ontwaken

nog voor winter koude namen schrijft

 

en stille kinderen slapeloos dwalen

in woorden

van ontheemde dichters

 

rond en rond

een volle maan

 

-geen mens bestaat in deze waan-

 

verzamel me

dan

nog voor ik wenen mag

 

 

kerima ellouise ©

gelijkenis

 

 

 

 

 

ik kijk door het raam

en zie

wanneer ik even niet verdwaal

een vreemd licht

op het gras liggen

 

het is veel zachter dan gisteren

 

ik ga voorbij, blootsvoets

onzichtbaar

 

als een reiziger met koortsige handen

die wolken bedenkt, heen en weer

druppel voor druppel

 

er waait wind

 

misschien ben ik het sterven

nog niet gewend

in dit voltooide samenzijn 


kerima ellouise ©

och de onverzonnen spraak
besprenkelt
met suikers en zouten
als een wilde roos
wiegend in septemberhanden
waar doornen zich laten vallen
in den aarde van vruchtbaarheid
daar de waakvlam ontwaakt
laat er even een stilte zijn
welke de hemel doet openbreken
opdat sterren niet blijven hangen
maar als golvende gordijnen
over vermoeide ogen draperen


ClaireQ ©




Heel veel dank Claire !

alleen jij

 

 

te midden van wind

hang ik rozen tegen de muur

omlijst de bladeren met een museumstuk

 

rood

zoals het alfabet van liefde

dat verzinkt in vochtige voegen, zo vaak

beschreven en weer heengegaan

 

een dag, een uur, een week

of duizend en meer jaar

 

tot er niets meer over is

dan een beknot bedrog, de zware last

van het zwijgen

 

woorden ongebruikt

 

ik laat los

en rechtvaardig de spijkers in mezelf

kerima ellouise ©

zonnewijzers

 

 

 

 

om me heen

liggen regels te baden

in het licht

 

geen schaduw of boodschap

verstoort hun vreugde van bevestiging

 

ik beloof

ze nog meer blauw en vraag

of ze mijn gedicht willen binnentreden

 

zodat ik het schateren kan horen

als kinderen onstuimig op het zandstrand

 

fladderend in wind en rode

zomerwolkjes

 

op blosjes van scheppend ongeduld

 

ik zwaai naar hen

en droom weg, op zonnebloemen

en gedichtenbootjes




kerima ellouise ©

  

bespiegeling

 

 

 

 

 

als licht

komen ze aanwaaien

 

ze schateren even in de zon

en heuvels lijken

te dansen

 

met de verste vogels, een roep

op zondag om te zijn

te strelen

 

aan je oor, de zachte wind nog

niet voorbij of bewaard

in een nachtkus

 

op je vingertoppen, armen

rond schouders, je buik

in slaap

 

ze buitelen in eenvoud

vergankelijk

 

en achteraf, niet meer dan

een kleine mijmering

 

in een woordengalerij




kerima ellouise ©

 

de keuze

 

 

 

vandaag

beweegt er niets in de tuin

 

maar ik voel de kraaien nabij

wij zullen samen sterven of ieder alleen

door verdere dagen

 

de zomer is weg, straten worden langer

alsof schaduwen

geen bestemming meer vinden

 

voor de zoveelste maal

zie ik het kind opnieuw

 

ze woont aan de rivier

gevormd uit een beetje poëzie

en mijn innerlijke tijdloosheid

 

ze droomt, zegt ze

ze is de ziel van jouw stilte

 

ik vang het vruchtwater op

met wilde bloemen

 

 

 

kerima ellouise ©

 

 

afbeelding: beeldentuin Dehullu

kunstenaar: Jan Leeuwenburgh

 

 

 

 

moerbezie

 

 

poëzie
en een vlaag van buiten, een vraag
verdwijnt in glans

verandert het korte lot; zacht
in dromerij

leen mij de stilte
ver weg van het gevloek, krabbend
aan mijn wang

hard en kort
door nachten geslagen

want jij
en alles in deze cirkel

verzen, het woord, mijn ziel
staan stil

voltrekking, voltooiing

verklaard

zoals de volle vlinderboom
klein en dwaas, raamgebonden
rond de zon

-wens, oh wens een stip in het gemis-

een wereld klaar
met handen uit een mond; het ondergaan
nadien

ik kloosterkelk de tijd
vastgebonden aan intieme stemmen

"moerbeiboom, welk blad verlies jij"

en griffel
een stip in het zwarte gemis

 

 

 

                kerima ellouise ©

 

 

 

             - literair festival 'onder de moerbeiboom' Breda-