volkomen

als ieder woord
een droom zou zijn gegund
zou ik maar één woord schrijven

misschien zou je me dan zien staan
verwonderd
om mijn schuilplaats

waarin je alles terug kan vinden
alles met een begin

zoals poëzie
of een kleine rivier vol sproeten
bij de schoonheid van een zomeravond

het dichtbij gefluister
van een vlinder die zijn vleugels
laat zien, voorbij blijft gaan

tot in de kleinste schaduw en een getrooste
regennacht

ik zou je vertellen wie ik ben, het licht
naar jou, wat ik ben
je meevoeren uit verloren tijd

met daaromheen
traag
mijn huid



kerima ellouise ©

foto: M.S ©










misschien noem ik het varen

ik tekende vogels
en werd blind

vouwde het water open
alsof ik er bij hoorde

maar werd onzichtbaar
in deze stilte

golven overspoelden, dun
en donker

het voelen
opnieuw onleefbaar
tot aan de hals

ik legde mijn hart
naast voetstappen, op ribben
van het kale zand

hoorde regen praten, nog
smaller dan anders

ik sprak van beminnelijkheid
in reeds gebroken buiken

de sprong vergeten

en liep met mijn te kleine lijf
de doofheid
tegemoet

waar was het dat ik omkeek
wit in de wind


kerima ellouise ©

dartelen en dwalen

ik kan mensen liefhebben
zomaar
omdat ze me veroveren
ontvangen
met één woordje, wereldgroot
meer is er niet nodig
om een leven na te laten
ver weg van het evenwicht
der grenzen
ik kan uit dat woord
geboren worden, vogelvrij
vol van ongeduld
weergaloos stralen in de welving
van beminnen
als de zee rondreizen
zonder regen uit te vegen
in het oor van heimwee
wanneer de avond dichtvalt
ik kan in troebele tijden
mezelf verliezen en aan dat ene woord
voorbijgaan, zwijgend
in een kamer
het water naast mij
en de wolken daar boven
ik kan zijn maar er ook in sterven

ik heb u lief



kerima ellouise ©

foto: M.S. ©











een dichterlijk teken

geen enkel wijsje
blijft in de boom hangen
wanneer wind aan het gebladerte rukt

verzamelde ik zachtjes

en viel geluidloos neer
in jouw gedicht

vanaf de hoogste takken
omlaag
naar de vlakke lijn

waarop een meeuw rustte
nog lichter dan het onvergankelijk
verlangen

waarin je mij
baadde

gevolgd door klokgelui
en het refrein van het water





kerima ellouise ©

onbegrijpelijk

wanneer je zegt
dat het onzichtbare niet kan bestaan
in dit leven, denk je dan aan de waanzin
in het moe geleden licht

of aan de dronken poppetjes die je krast
in je verhalen, op de stoep en aan de tafel omdat
zij je troosten

je meeslepen aan de binnenkant
omdat de diepte steeds dunner wordt, net zoals dat kind
dat niets van liefde weet en jij niet van hem

of denk je aan dichters en hun geërfde dialogen
die als ware minnaars van het vruchtbare
zichzelf uitgeleide doen

naar de vrijheid
van dàt wat je niet kan zien



kerima ellouise ©

de val van eenzaamheid

wakker in een droom
wil ik uit
de wereld stappen
voorzichtig
een stapje over de rand
en dan
dan zal ik vallen
vallen
tot ver voorbij
het diepe
vallen
zover
totdat ik zweef
zweef
in het oneindige
het vochtige van
troost
één word met mijn wens
als een onzichtbare kring rondom
stilte
afgesneden
van de richtingen
die mij niet toebehoorden
zoals wind
in bladeren verzonken
maar ook in beweging
zonder tijd
zachtmoedig
aan de dood ontkomen
aan de verbinding
met mij



kerima ellouise ©

foto: M.S. ©



















kijk, ze vliegen

-ik vroeg aan mijn droom
waar hij van droomde
en hij antwoordde
“dat jij mij nooit verliest”-




vergeef me mijn waarheid
wanneer ik je naam dicht bij
mezelf houd

ik, die nooit in het geluk geloofd heb
of in de kleine beweging
van een golf

volgestopt met zout

met zwermen vogels op de vlucht
die nooit meer waren dan een vage vlek
waarin men verwensingen bleef herhalen

tientallen, tot jaren oud

zo anders
dan de meeuwen
die ik als kind tekende

met vleugels, misschien te groot
maar vrijuit om lief te hebben
omlaag en omhoog, waar wolken

witter dan wit werden
als armen zich uitstrekten
ver over mij heen

waar het weten groeide
dat het machteloze meedragen groter leeft
dan een droom

groter dan de reis
van verkreukelde vogels




kerima ellouise  ©

afbeelding: beeldentuin Dehullu 2009
kunstenaar: Jos Dirix

op kale grond

er blijft niets meer over
niet van mij
of hoe, tot het einde toe, de werkelijkheid
nadert
in een schrijn van gebroken weerstand

de dansers, ze dansen niet

jij draait je om
en ik kan slechts onthouden
dat de klaver die je gaf in verloren momenten
te zwaar beladen was

strakgetrokken
door het gewicht van eigen bloemlezing
onschendbaar vanaf die plek

de dansers, ze dansen niet

mijn handen beven, de dagen veranderen
het wachten op een woord, wat de stilte
nog kan oprapen

later, of wanneer
de blaadjes verdorren tot leugen
in de aandacht van het sterven

de dansers, ze dansen niet

niet op drietallig
rode klaver



kerima ellouise ©

weldra wiegt weemoed de bomen

wanneer faal je
in het heengaan

wanneer vertelt iemand mij
over de bloemen of de dromen
die doen vergeten

als een minnaar, dichtbij

want meer, veel meer
verdwijn ik in de dagen erna
in een dag nooit gemaakt

een achtste of een negende

waar het antwoord
slechts bevrucht wordt met verte
en nimmer uit mijn zwijgen glijdt

alsof ik vergeet
wie ik ben

wie de vreemdeling is
die de rivier volgt en de tijd nodig
tussen boom en wind

wanneer faal je
het water wijd open

als enkel armen van verlatenheid
volgen



kerima ellouise ©

bloesemkinderen

oh aarde, laat mij wonen
in de duizend ramen
in de schoot van ieder zicht

laat stilte mij herkennen
wanneer ik loop naast kinderogen, donker
door verlatenheid

ik zal de spraak van het vergankelijke bewaren
maar geef hen de klanken van het licht

ook al weten zij niet
waar ze kijken moeten, waar de weg is
zonder schreien

het open- en toegaan van de dagen
van ochtendvogels en geboren vlindergaven

oh aarde, fluister stenen vol met manen
bevrucht de twijgen met gezang

slok mij op

maar laat de kinderen
met de kleuren van de kosmos
in hun waarde




kerima ellouise ©

vervolg

ik geef je geen dromen meer
noch zet de kersenboom voor je klaar
op de puinhopen

van de oude rivier
waarin alles lijdzaam stil wordt

vanaf hier
open ik mezelf wel

en de tijd, de deuren van het rouwbeklag
zullen voor het grijpen liggen

ogenblikken zoals ze zijn
zoals ik ben
wanneer de nacht voorbij moet
en ik rond en rond draai
in de magerte van mijn vrouwenhoofd

onduidelijke geluiden die duidelijk
horen te zijn, binnen en buiten
en als ik slapen wil

verder en op dit moment
van verbeelding

aangestreept voortvloeiend
tussen stroom en overstroom

nieuw zoals de rivierwind
en het water dat leeft



kerima ellouise ©

glinsterend zout

ik zie, ik zie jouw wereld
en de donkere nachten eromheen

je behoudt de schreeuw, de dwaling
wanneer het tij tot sterven roept
tot droogte

eenmalig, mijn lippen bleek

maar de zee sterft niet, mijn lief
en ik zal teder zijn

uit het licht
langs je heen glijden, omlaag
naar de duinen en het zingen ervan

ik zal het water zijn

als een brug
drijvend op daglicht en maanhoge
dromen


kerima ellouise ©

linkshandige waanzin

wat je ook beweert
de zee is geen gezichtsbedrog, geen verzonnen
signaal van mijn gekte

tussen mij en het uitgevouwen
getij

-elk ogenblik beschreven-

geen zoutige analyse
opdat ik zou kunnen genezen van de stilte

of van de watermannen uit jouw sterrenbeeld
die met stukjes spiegelglas de verte
van een rivier nabootsen

wanneer ik blootsvoets
dwars door het requiem van de wind
naar de nacht loop

en naar de allerkleinste trilling
van de vuurtoren
in dit gedicht

‘je hebt me nooit met beide handen
leren schrijven’



kerima ellouise ©

foto: beeldentuin Dehullu 2009
kunstenaar: Tjikkie Kreuger

rode kersen

 

 

 

jij wees

naar de hoge kerselaar

vannacht nog

 

en toen hij zijn wilde vruchten

vallen liet

glimlachte je

 

‘kom je terug morgen’

 

en zie nu hoe, naakt in het gras,

de dag fladdert in kringetjes

rond roze en wit

 

‘ja’, roep ik

‘ja’

 

ik hoef niet verder te gaan

dan de verwondering die jij me geeft

de zomer in

 

het is als licht, pas geboren

als een klaproos die naar lippen stijgt

vurig

en hoe je me kust

aan liefde

 

aan verlangen

gretig naar de smaak van huid

en het dichterlijk vereende, diep omfloerste  woord

 

ontroerd

zo ontroerd

 

zo onbedekt

kerima ellouise ©

zonder verplichting

het is een mooie dag
een dag te sterven
vandaag

behalve de kraaien
en de leegte
kleur ik alles zwart

die laat ik uit de vloed
van vragen
komen

of misschien
doe ik, vrijwel vergeten, of er niets
meer is

net zo lang
totdat
er iets is

het maakt niet uit
wat

al zou het
een golvende lijn
zijn waardoor de stilte
duizelt

wit in het onderscheid
dat mijn schrijven zal leiden

misschien groet jij
mij wel
op een mooie dag
een dag als vandaag

bij het oversteken van de weg



kerima ellouise ©