het kind en het glazen vogeltje

in mijn herinnering
ben ik altijd klein geweest

ook in elke wereld
die openbrak wanneer het schuilen zocht
naar zachtheid

of een lief woord
dat deed vermoeden dat ik bestond

met het oor tegen een helderblauwe hemel
om in geluid
van nergens eindigende warmte
te kunnen wonen

ik tastte dan aan mijn hart
aan het kind
dat daar stond, hoopte dat God
het zou horen

dat de regen, die het verdriet
bleef verdragen, mij zou inschepen
vanuit mijn onrustig bed

met witte zeilen, zeewaarts
op golven ginder
en waar ik dagen van ontwaken
zou vinden

de beweging van vogels kon omarmen
zonder het kleine
te voelen

waar dan ook


kerima ellouise ©

http://www.youtube.com/watch?v=XYQBO5Nx9L0





voorbestemd

de weg beweegt, kruist
bomen aan, kruinen die in mist
blijven hangen

zich nooit voltooid hebben
en nu
bladerloos zijn

misschien waren we vrienden
langzaam
in een wandeling door herfst

in het oude, vertrouwd zoals de ochtend
die nesten bouwt
op schouders van het ronde zwijgen

verstaanbaar en gehuld
in handen

ook al boog de vijver zich bleek
rond mijn lichaam, schuifelden banken
de zon omlaag

wij bewogen, hielden ons vast
aan weerszijden van de weg, stilte als vergeten vruchten

misschien vertelt het oude iets nieuws
wanneer een vogel tegen het blauwe
dit gedicht zal openen

met daarachter, huiswaarts
een roepende, hoorbare gloed



kerima ellouise ©

http://www.youtube.com/user/kerimaellouise#p/a/u/1/IMCxJfOddz8




dat ik gewoon mens ben

misschien wordt de dag
langzaam warm
vandaag

en mag ik
in zijn navel wonen

wanneer bloemen uit het veld
het landschap volladen met bestemming
en een open gelaat

soms ben ik dichtbij, sluit stilte
in een omarming, is alles gelijk in vleugelslag
langs wind en oude vragen

tijdloos, zoals het begin
vanzelf op huid, met dichte
ogen

misschien zeg je wat teders
hier
nu we zijn ontwaakt

is er een gedicht
dat je schrijven moet

waarin je hunkering
oprecht
in mij gelooft



kerima ellouise ©

requiem voor een eeuwige zucht

waaraan denk je
met de ogen dicht
wanneer ik zeg dat de tijd zal komen

dat de dood me zal bergen
in zeeën van tijd

en, voor daarbuiten tot stilte gesloten,
het onzichtbare mijn toekomst zal erven

in stil zo stil
zo onnoemlijk stil
het glanzen van golven

misschien dringt
niets meer tot me door

werpt het sterven de beelden ver weg
van maan en rozen, ongebroken

of van je stem, helder in een boog

laat me jou zien, leg je hand in de mijne
lig naast me, dichterbij

waarom zwijg je
verdwijn je in het laatste woord

wanneer ik zeg

dat jouw liefde mijn weg zal zijn



kerima ellouise ©

                          


zacht en duin

ik wrijf het stof
dat eens mijn verleden was
uit ogen van de nacht

zoek gezichten
zoals ze zijn, bevrijd

langs de plooien van mijn mond

uit de regen treedt de ochtend
met lange strepen licht en zacht geritsel

een dichter kijkt het noorden tegemoet
ik wijs hem naar mijn gedachten

we eindigen zachtroze
in nieuwe poëzie

“nu is morgen
ik ben liefde in vandaag”



kerima ellouise ©

de schaduw van een mens

het voelt vreemd aan, de vreemde die hij is
ondanks het delen van de waanzin
in het verleden, het slaan op ziel
en huid, onherstelbaar

zoals de pop die ik jarenlang in armen droeg
wanneer ik het licht uitdeed
om woorden met dezelfde adem
te laten sterven

nog droom ik, de ogen op mij gericht
midden in het huis
dat het water op de ramen
kringen maakt

van moeheid schreit
in een aanhoudende duisternis

nog droom ik
wat ik, aan deze kant, niet
vergeven kan


- er ligt geen heimwee in de verte, vreemd
volgeschreven -



kerima ellouise ©




foto: beeldentuin Dehullu 2010
kunstenaar: Margriet Barends

haar betovering

ik lees woorden
van een vrouw, de diepere waarheid
van het kwetsbare

benoemd op iedere
lente- en wintertrede

in een zoektocht
tussen handen, klein en groot, in een lichaam,
vreemd gescheiden doch onafscheidelijk

en opnieuw
in adem, een bloem over fluisterhuid
zoals het optillen

wanneer het wenen
wensen golft, een spreken wordt
en troost bewogen leeft

in een glimlach, waar vlinders
stormen willen buigen

wit en rood, vrij geweten
ogen zijn

langs iedere binnenkant
zacht in betovering en het strooien

als glans, traag
naar de ruimte van elke
neergeschreven schaduw



kerima ellouise ©




* voor Froukje Vos
n.a.v.de publicatie van haar bundel
"het betoverde woud'

lustrum, ook in de nazomer

hier voel ik
dat ik ben, hoef ik links niet met rechts
te verwisselen of het einde met het begin

hier zijn schaduwen als een reis
die je rond en rond draait
wanneer ze wachten op herfst

zoals bomen, nog groen op een negende horizon
almaar milder en waarvoor geen naam
meer bestaat

hier ben ik verbonden
onverklaarbaar

met beelden door gedachten gevormd;
verborgen taal, ontstaan uit de stilte
van elke vrucht

op paadjes en gezichten die alle angsten
van een wereld in een wereld
doen vergeten

soms explosief
of zomaar vanzelf

hier heb ik geademd
toen ik nog een laatste keer omkeek

naar de vijver die haar helderste vorm
in mijn lichaam liet zien



kerima ellouise ©




foto: beeldentuin Dehullu 2010

koraalrood

vandaag droeg de aarde
mijn hemel
laag

zoals een horizon
vol meeuwen

je keek naar mij
opnieuw en
nader

vertraagde
de zee

rondom tijd
en diepliggende duinen
slapend in elkaar

geen vragen over onbereikbare plaatsen
of landschappen anders
dan mezelf

het waren momenten van volheid
met bloemen overal




kerima ellouise ©

tot leven, meer

middernacht
de wereld zou donker moeten zijn
onder een lantaarnpaal staat een man
alleen

hij rookt een sigaret
laat zich vollopen met duisternis
zonder angst

glimlacht en wandelt tot de stenen
op hetzelfde pad
waar ook seizoenen veranderen


ik draal nog even, keer dan
terug naar vertwijfeling
verdwijn in de onbekende stem
van mezelf

het is koud, al te schuldig
en de hemel is zo hoog

een silhouet geeft zich over
aan de stilte
stapt over chaos, die van die dag
die van alle dagen van de maand
die van de onontkoombaarheid

zal ik een naam voor hem vinden
in een vraag herleven

heeft hij mij herkend in zijn glimlach
of zal de ochtend vergeten rondom
het suizelen van eigen boezem, in het licht

zonder een woord
gaat hij niet dood, ik leg
een gebed onder een steen

kerima ellouise ©