Later

“Ik ben uw vriendje niet meer."
"Nooit meer ?", weerklinkt een kinderstemmetje.
"Nee, nooit meer."



Het begint te waaien
terwijl ik luister naar het vrolijk spel
bij de buren. Daar geuren bloemen.

Grenzen keren. Niemand dringt binnen.
Naaldbomen, ooit zelf geplant, lopen
langs de jaren, dag aan dag.

Ik groet de vogels, wil even aaien
met mijn duim en het zicht op het heden; voortdurend.
In deze ronding is alles vreemd.

Alleen bladeren vallen op dit gras
als veel te lage, grijze wolken.

Vrienden lijken op zichzelf.
Ik klapwiek vruchteloos. Er staat een
stam voor mijn raam.


kerima ellouise ©

verandering

het is niet meer
ik haal je tevoorschijn
op een doordeweekse dag

dit moment wordt korter
niets is nog bezig, haastig of hongerig
zichzelf te blijven

ons begrijpen
verlegt zich, het zal ook vreemd blijven
jij die de bladeren scheurt, zo mogelijk
en opnieuw

het is daarom
dat ik niet meer glimlach, geen vogel geef
of lente

aan de boom, zijn takken onder
een onberedeneerde maan

de avond grijpt mij
zonder zwaaien

ik leg het leven neer
op alles dat naar boven komt


kerima ellouise ©





Illustratie: Beeldentuin Dehullu 2009, kunstenaar Kieta Nuij

het spoor van de meeuw

het zwijgen van het strand
draagt een ander gezicht, vreemd
toegevouwen

alsof haar stilte is zwartgemaakt
op wimpers en wenkbrauwen
vele dagen lang

uren waarin het reizen
steeds kleiner werd door het twijfelend tasten
aan torenklokken

die zonder reliëf
de wijzers vastmaakten, noordwaarts
tegen voorbijgaande duinen

en het geraamte
van een gebedsloze schelp. ongegroeid
zoals de meeuw die zich verloren waande

mij achterliet tussen de dunne vellen
van mijn droom en de helderheid
van witte waanzin


kerima ellouise ©

het oog

but I turned to the left and walked to the river

                                 (Henk van Dijk)





en zag boven het water
het oog

van twintig lentes, wagenwijd
open

het dreef schuin door het gordijn
naar mijn vingers

alsof de ondergrondse gangen
geen bestaan kenden, ik altijd al geweten had
om welke richting ik heen zou lopen

met aan de heupen van de Theems
de slapeloosheid van het verlangen, gekruist met bruggen
en vogels, achter iedere stilte

waar woorden gezichten werden
omdat ik toen, tot op het bot, nog niet
aan overleven dacht



kerima ellouise ©


Illustratie: The eye of London

wandeling

wind zwerft
door de stilte, door de dorst
naar een eerlijk inzicht

bomen wuiven, zeggen
even gedag tegen de lijster
in de lucht

het water bouwt een eilandje
aan de oeverkant, luistert tussen het riet
naar de avond die zo graag zingen wil

ik word schaduw, een maan
onder alle manen

een hond blaft de verte toe
in grote dromen

daartussen huilt iemand
op weg naar het westen



kerima ellouise ©



Illustratie: beeldentuin Dehullu, kunstenaar Andreas Kuhnlein

sluit de stenen

in het woord
van de avond woont
een donkere schaduw

waanzinnig broos

hij draait zich om en om
in mijn hoofd, verscheurt gelaatstrekken
tot groteske vogels, nog lelijker
dan de as waarin ze hun vleugels zoeken

ik breek de stilte tot bestemming
verzwijg mijn zinnen voor ieder
die mij draagt

ergens vallen stenen, eenzelvig
in hun vlucht



kerima ellouise ©




Illustratie: beeldentuin Dehullu 2010, kunstenaar Barbara de Clercq

 schilderij van Marcel Dekoning 
                                                                                    'familie'     

familie

en zie
daar zijn we weer tezamen
om de afstand af te leggen

met een steeds zwijgzamere verbeelding

misschien zullen we weer vertrekken
en verder leven

achter het gebarsten raam
van de stamboom

het schateren hebben we immers
achtergelaten in kinderlijven, geen kus meer
die nog vruchten schudt

uit het koele water dat tussen ogen
grenzen trekt

het schreien is opgehouden
het verlangen ook

luister je ?


kerima ellouise ©