bij het breken van de bast

wij dekselse dwaze dichters
schrijven op basten van bomen
het gewin van hart en zin

vloeken op wat wij minnen
het zwerven diep van binnen

voor wat het vluchtend licht zo raakt
stellen wij ons onsterfelijk op
alsof naaktheid nooit heeft gestaakt
langs smalle wegen in galop

welk uur is het dat wij vrezen
als sluimerend de dageraad ontwaakt
zijn het de schimmen, uit onszelf verdreven
of is het de eenzaamheid, door kwelling vergaard



kerima ellouise ©

foto beeldentuin Dehullu

feestgroei

vandaag is het een bijzondere dag
ik heb namelijk besloten
om mezelf te vieren

het wordt vast een succes
ook al ben ik een naamloze dichter
een mens van weinig gewicht

toch ziet u, zelfs zonder top
enige wildgroei van het licht

dat, gedoodvierd en geverfd,
mij ontslaat van enige plicht

kom, feest mee
en laat het vieren beginnen
hang slingers op vol talent

wanneer u mijn ijdelheid bejubelt
nog voor ik mij bezin

want op dit literair toneel
spendeer zelfs ik
een halve cent


(vrijwillige bijdragen zijn uiteraard welkom
mits het vieren uitbundig gedeeld wordt)


kerima ellouise ©

vleugels (haiku)

uit de kerktoren
stijgt met engelengeduld
doodstille nevel


kerima ellouise ©

jaren worden dieper

legt een vraag zich neer
in poëzie

de dood 
met besneeuwde lippen
aan woorden likt

het blijft een bewegen
al is de avond net 
hetzelfde
en lacht een kind om honing
aan moeders hand

ween ik dan
om de vreemdeling
die in de schemer de stilte
binnentreedt


*

ik tik tegen de binnenkant
van deze verzen
en ruik angst omdat er liefde is



kerima ellouise ©

foto, kerima ellouise ©

elf

het is een feestdag 
vandaag

op dit papier 
schrijf ik de oorlog neer
heel even is er stilstand, de doden
staan niet op

liefde is hard, ik wil het eten
als een zoet broodje, onverdoofd

een trompet schalt;
waar ik morgen zal staan
schreit een bom, onder een vlag
bedekt


kerima ellouise ©

foto, kerima ellouise ©

 

 

 

wachten

het beeld 
dat als vanouds
om verbeelding vraagt
draagt meer dan woorden

het verschuilt in een huis 
of een enkele kamer, afgesloten
van daglicht

soms, lijf aan lijf, 
bij elke gedachte dat zichzelf een huid geeft
groeit het dwars

bezwijkt onder het onzichtbare gewicht

"tijd is niet waar, dat weet jij ook
en stilte luistert niet naar zichzelf"

het beeld zwijgt even, laat huilen
zoekt een andere plek
ver voor mij

“wanneer ik je vind als bron van verbintenis
en evenwicht

dan zal ik
ja, zal ik
dan
mezelf dragen”

 

kerima ellouise ©

 

zie ook: http://www.youtube.com/watch?v=iTIf9-ORqjY

Illustratie: kunstenaar:

Marcel Dekoning 'wachten',

pentekening in pastel

 

 

Het woord

 

er is nooit een toekomst geweest voor ons
zelfs het heden is langzaam verdwenen
in een restant van zwarte dons

tanden van tijd hebben zomers opengereten
en, in de bron, het bruidsnest ontwricht
het enige dat vleugels kon bewegen

en nu ik zwijg, huil om het ontsluierd gezicht;
wij vluchten van dit ongemeubileerd leven,
verwekt schijn het ontwijde takkenlicht

op een stenen tafel hadden wij woorden geschreven:
tweevoud begint met elkaar in zacht gegons
onze lippen hoefden geen winters aan te kleden



kerima ellouise ©