Het is met een diepe droefheid en gelatenheid, dat we verleden week moeten afscheid nemen hebben van ons aller dierbare vriend “Gerard” de Vogelzang de 2^de . Het heeft namelijk de Heer behaagd hem tot zich te roepen én direct zalig én heilig te verklaren voor zijn, wel zéér korte, leven van zelfopoffering en menslievendheid. Hij was namelijk steeds de eerste die s’morgensvroeg luidruchtig “mocht” goedendag zeggen tegen Kathleen zonder dat dit een kwade blik teweegbracht, zelfs vooraleer ze gegeten had. Steeds was hij bereid zich van de ene vinger naar de andere te laten vertransporteren, gans het café ging hij rond, altijd waardig rond zich kijkend terwijl hij hier en daar een kutteltje in iemands nek liet vallen.

Maar ja, …hij is in feite (waarschijnlijk) gesneuveld in een nietsontziende, alles vernietigende oorlog die uitgebroken was tussen Kathleen en de rondfladderende vliegen. Buiten de verschillende vliegenmeppers had Kathleen zich eveneens bewapend met die oude plakkerige linten én een elektrische vliegenmepper waarop ze die beestjes met intens genot liet barbecuen tot de rook eruit kwam. Maar niks genen vanse hé, die beestjes bleven maar komen, en… toen heeft ze, dodelijk gefrustreerd, naar haar laatste en ultieme wapen gegrepen, “insecticide”, met een nooit eerder geziene moordlust waarbij “Sadam” en “Bin Laden” zouden verbleken spoot ze iedere avond liters en liters insecticide rond in het café, Luc trok zich in alle bescheidenheid discreet terug in de keuken, want dáár kon en durfde hij niet tussen komen, een dergelijke furie blijft ge best uit de weg weet hij…. En inderdaad die vliegen waren kapot, dood, gecrepeerd, en de schamele overlevenden waren piepe dada…tot s’anderendaags.

En zo kwam het hé, er is geen enkele oorlog die géén onschuldige slachtoffers vraagt of eist, Gerard dacht toen hij die druppels “regen” naar beneden zag komen aan een weldadig buitje na al die warmte en hij spreidde zijn vleugeltjes open om zich eens lekker te laten afkoelen…niet wetende dat het puur vergif was die naar beneden kwam. Eerst voelde hij zich niet al te lekker, daarna kreeg hij het aan zijn longetjes en daarna…begaven zijn pootjes het en juist op het moment dat hij van zijn stokske viel, kwam Kathleen naar hem kijken…. Dodelijk ongerust zag ze dat dit serieus was, met de tranen in de ogen zette ze dat beestje terug op zijn stokske waar het direct met zijn pootjes omhoog terug afviel, ze wilde en kón niet aannemen dat hare Gerard aan het sterven was, eigenlijk was het waarschijnlijk al dood, ze duwde hem met zijn kopje onder water in zijn drinkbakje om te zien of er nog lucht uitkwam, indien het nog niet dood was, was het nu wel verdronken, daarna gaf ze het een hartmassage met haar duimen, waarbij al zijn ribbekes gebroken werden, maar ja in noodgevallen moet ge niet te omzichtig tewerk gaan hé, daarna trok ze zijn pluimpjes uit om te zien of er toch geen leven meer inzat,…en dan…beweert ze bij hoog en laag dat hij nog een keer piepte (hij was waarschijnlijk op dat moment al drie keer dood). Tot een klant Gerard vastnam, zijn lijkje reeds stokstijf van het doodzijn, uitstak naar haar en plechtig verklaarde dat Gerard zeker al een uur bij God op visite was en…dan geloofde ze het…”Gerard den tweede” was niet meer.

Kathleen heeft hem dan ten grave gedragen en… voor de laatste keer laten vliegen in de wijde natuur, ze wierp hem namelijk van een drietal meter ver in de lucht…recht de groene container in, het beestje vloog niet al te goed meer zonder pluimpjes maar toch vond het zijn bestemming tussen de overblijfselen van onze moderne maatschappij. Nog een laatste gang wacht hem wanneer de vuilniskar komt om de container leeg te maken en naar het crematorium te rijden onder begeleiding van Michel Van den Bossche die met een zwarte vlag zal toekijken of Gerard de Vogelzang de 2^de wel degelijk een mooie crematie krijgt.

Laten alle vogelliefhebbers nu het hoofd buigen en een minuut stilte in acht nemen.

Tot ziens,