Het is de laatste woensdag van de maand dus zit ik voor mijn pc om de Vogelzangse périkelen te schrijven, morgen is het Remidag zoals Kathleen het altijd zegt. Van Kathleen gesproken morgen zal ik met de grootste omzichtigheid die cafédeur een beetje opendoen uiterst voorzichtig mijn hoofd (oplettend voor mijn hoed) door die kier steken ondertussen eventueel met een spierwitte zakdoek zwaaiend kijken hoe onze cafémadam eruit ziet na drie dagen zonder sigaret Ja, ze móet stoppen van haar dokter, je weet wel, die dokter gelijkt nu een beetje op dienen Duits met zijn zwarte moustache en die bles op zijn voorhoofd althans zo ziet Kathleen hem nu zo ongeveer denk ik, want ons bazin moet geopereerd worden en zoals dat tegenwoordig steevast gebeurt moet ge dan stoppen met roken hé. Wordt ge geopereerd aan de kleine teen .stoppen met roken, een tand trekken stoppen met roken, longen vervangen stoppen met roken, enfin, ze overdrijven een beetje zekers hé. Hopelijk doet de nieuwe regering daar iets, de gezondheidszorg splitsen en ter compensatie aan de walen gratis sigaretten voor hen iedere keer dat ze willen zeggen non een karrevracht sigaretten
Maar ja, het is niet zozeer dat stoppen met roken dat ons, habitués verontrust, maar we moeten binnenkort ons bazin weeral missen, nog een geluk dat ze vervangen wordt door de eveneens bevallige Anneke die ons, om ons verdriet te doen vergeten, weer zal vertroetelen, verwennen en bemoederen met koekskes en pateeekes en muziek van Eddy Wally enz .
Maar ja, dat is allemaal voor later hé, nu eens nadenken wat er allemaal gebeurd is de laatste twee maand:
-Er hangt nu een nieuwe houten armatuur in het café hé en daar kunnen we op zien in welke humeur Kathleen zich bevind, wanneer ze zich goed voelt dan hangt er good girl dan kunnen we ons gangen gaan hé, zingen en dansen op muziek van den dienen van de Haze, maar .wanneer hij op bad girl hangt zoals morgen waarschijnlijk zal zijn, dan moeten wij op onze sokken binnen komen, in twee woorden praten, gééén bruuske bewegingen maken, óók niet als we een beetje de wind in de zeilen hebben, als je weet wat ik bedoel, én vooral gééééén boze blikken werpen wanneer het allemaal een beetje trager gaat
-Daarna is er nog iets gebeurd op een donkere avond, t was volle maan, gure wind er zat daar een klant aan de dis rustig te genieten van zijn consummatie en te luisteren naar de belevenissen van Kathleen tijdens de nacht van Halloween, toen plots iets boven op hem viel een énorm léééélijk schepsel mét een pokkelneus en vervaaarlijke tanden keek hem scheelkijkend recht in de ogen. Die man schrok zich een ongeluk hé, hij is ten andere nog in behandeling van slachtofferhulp, hij denkt nog steeds dat het zijn schoonmoeder was die teruggekeerd is van het hiernamaals. Het was de levensgrote heks die in het café staat die omgevallen was, door de trillingen van de muziek zekers???
-Er was ook die keer dat L. totaal overstuur het café binnenkwam in gezelschap van haar al even overgestuurde dochter het is namelijk zo dat de mama haar dochter aan het leren rijden is, én dat ging duidelijk niet van een leien dakje, van geen enkel soort dak eigenlijk, dat ging zo naar ik ietske later gehoord heb:
Thuis kruipt d (voor het gemak zal ik de dochter d noemen) achter het stuur en L neemt reeds lijkbleek van de zenuwen plaats naast de dochter en d wil
De sleutel in het kontact steken maar:
STOP roept L. ge moe ièst kieken ot jut vitesse stot!!!!
d. kèn al gekeeken
dochter start de motor en rijdt voorzichtig de oprit af, ondertussen de richtingaanwijzer naar rechts aanzettend,
STOP roept L. t is do nen ooto, zieje gie da nie!!!
d. mo maa jès nog hoendert meeter verre!!!
L. messand nie, kzittn ier te trillln èp mien biènen!!
d. wacht tot die auto gepasseerd is en rijd verder,
STOP roept L. zie je da mens tevoete doar nie komn!!
d. mo ma ze lopt an den andre kant van de stroate
L. da mesand nie, je wèt nooit wa ze doen, wacht mo
dochter lief wacht geduldig tot die voetganger uit het zicht verdwenen is, en een beetje verder komen ze aan een kruispunt (de Nieuwenhovelaan) en
STOP roept L. nu reeds bloedrood van de zenuwen ier moei goe kieken wè, ze komn ier van alle kantn!!!
dochter begint nu ook al te zweten, alleen al door de zenuwachtigheid van haar moeder, en rijdt na goed in drie richtingen gekeken te hebben, linksaf richting Kortrijkse baan bang afwachtend wat het nú gaat zijn, want dat is de grote baan, geen bijstraatjes meer
Mo nú moeje héééél goed opletten wè!!! das hier de groote baane zulle!!!
Enfin na rechts af geslagen te hebben balorig van de opmerkingen heen en weer, komen ze aan de Vogelzang en roept de mama stopt hier mo wè, kèn nen porto nodig, èn nen grootn ze hadden juist geteld zeshonderd meter gereden .
En zo zijn ze dan allebei binnengekomen hé tèndend alle stroate zoals wij zeggen én ze moesten nog naar de statie een zevental kilometer verderop .
Zo, dat was het dan hé,
Tot ziens,
Vogelzangse perikelen (juli, augustus en september 2007):
Eindelijk ben ik er weer, na in augustus enorm gesukkeld te hebben met mijn computer (crash panikeren, mijn haar uittrekken, zot worden, eerst alles kwijt en na dagen, weken zoeken, alles terug), van pure alternatie en tien jaar ouder, dan maar een week verlof gaan nemen in Frankrijk. Maar een ongeluk komt nooit alleen hé, want tot overmaat van ramp was daarna Kathleen voor twee weken gesloten ..Tweeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee weeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeken.
Ons madam (Kathleen) was er tezamen met ons reserve madam (Anneke) van onder getrokken naar Turkije voor een uitgebreide vakantie, alle zon hadden ze hierbij van hier meegenomen naar ginder zodat wij hier twee weken in de regen hebben gezeten. Kun je je dat voorstellen, een volle drie weken heb ik mijn stek aan den dis moeten missen. Een volle drie weken heb ik niet in de decolleté van Kathleen en Anneke kunnen kijken én bovenal, .drie weken géééén heerlijk bier met liefde getapt, in de ogen lonkend, voor mijn neus gezet gekregen .
Dit gezegd zijnde, zit ik zo eens na te denken wat er de voorbije drie maand allemaal gebeurd is in de Vogelzang.
Ondertussen is Kathleen haar voet terug in orde, ze kan weer met stappen van twee meter door het café flaneren, maar ze heeft weer last van haar rug, zo direct na een verlof is dat toch efkens verdacht hé, de habitués zijn er stillekes van overtuigd dat ze zich in Turkije weeral eens volledig laten gaan heeft hé, ze heeft daar zeker de bloemekes zwaar buitengezet en die kleine Turkskens eens de flamenco leren dansen met haar heupen en borsten zwierend tezamen met Anneke .mijn fantasie slaat weer op hol zie.
Het hondje van L (zie vorige vogelzanger) is ondertussen geopereerd én tot verwondering van sommigen, volledig hersteld.
Luc heeft het verschot van zijn leven opgedaan, dat ging zo:
Gedreven door een razende honger is Luc op zoek naar iets om te eten, iets waar hij niet teveel werk aan heeft zo en plots ziet hij daar een doos staan mét de lekkerste gerechten op getekend hij had het gevonden hé, een pasklare maaltijd, hij neemt dat pak .doet de deur van de microgolf open legt die doos daarin deur dicht, op maximum, drie minuten en wachten er kwam daar toch een beetje rook uit ja, dat zal dan al klaar zijn hé, hij haalt dat pak uit, opent dat, en wat ziet hij .kolen, rokende kolen in de plaats van heerlijk eten hij had toch wel een instant barbecue willen opeten zekers, van t verschot heeft hij dan maar een been van den hond opgegeten.
Die vervloekte barkruk staat hier ook nog altijd. Je moet weten dat al de barkrukken in het café mét leuning zijn hé uitgenomen één die heeft géén leuning, met het gevolg dat er daar geen mens wil opzitten hé. Je moet je eens inbeelden je zit op jou kruk gezapig de ene na de andere pint te drinken, ze smaken, je voelt je goed en van pure gelukzaligheid leun je heerlijk achteruit diep in de ogen kijkend van Kathleen ogenblikkelijk een verdieping lager, je mag het niet dromen dat je dát overkomt hé dus wij (de habitués) zitten niét op die kruk, met het gevolg dat tegen s avonds die kruk zeker tien keer de ronde van het café heeft gedaan onder de ogen van een gniffelende Kathleen.
Er is ook iets ernstigs gebeurd in de Vogelzang, enfin het kon ernstiger geweest zijn. In het café wordt regelmatig aan nagelen gedaan, voor de mensen die dat niet kennen, dat is een grote boomstam die in het café staat, de spelers moeten daar een grote nagel inkloppen met een klauwhamer, het komt erop neer dat je niét de eerste mag zijn die de nagel er volledig inklopt maar ook niet de laatste.
En ja R. ging ook eens mee doen hé, R. is een grote flamboyante man, een man van de wereld zoals ze zeggen hé, een die atijd klaar staat voor een grapje. Het spel was spannend, zéér spannend hij moest nog één slag doen zie hij haalt uit, zijn rechterarm omhoog, spieren tot barstens toe gespannen, die gevaarlijke klauwhamer vastgeklemd in zijn hand, hij buigt zijn hoofd vooruit om beter die kop van de nagel te zien (nu komt er een moment van spanning hé ik schrijf niét verder vooraleer je die spanning kunt voelen tot in je blaas, ga nu efkens pissen ok), die hamer komt (zoeft) naar beneden om zwaar die kop van die nagel te raken maar in die baan zit iets anders in de weg ook een kop een andere van vlees met zeer weinig haar op en patat hé niet meer te ontwijken hé met die klauw in de kop hé dienen andere nagel bleef onaangeroerd fier rechtop staan en R was verweesd aan het zoeken waar zijn hamer was, uiteindelijk hebben ze er die hamer terug uitgehaald hé, Kathleen vond het géén zicht den 100 gebeld en weg was R. Al bij al viel het naderhand allemaal nog goed mee, met een draadje of veertien was alles terug dicht en het stond hem nog redelijk goed ook, het was alsof hij terug een beetje haar had . En nu houden wij hem een beetje discreet in de gaten hé ze zeggen niet voor niets hij heeft een klop van den hamer gehad hé.
Allee tot ziens maar weer hé,
Het is donderdag, dus bibi zit weer eens te mijmeren én te genieten van een perfect getapte pint. Het is weeral een tweetal maanden geleden dat ik nog eens de Vogelzangse périkelen geschreven heb, dus ik zit zo na te denken over de gebeurtenissen van de jongste twee maand:
Eerst was er die paasboom die daar maar blééf staan hé, verdord, kaal en krom stond die boom daar, die boom zeggen ze altijd maar eigenlijk is dat maar een tak van een krulwilg hé. De helft van Oostkamp is komen kijken en vragen aan Kathleen waarom ze die tak maar niet wilde wegdoen maar de duistere reden hebben wij niet te horen gekregen. En nu onlangs was hij weg, foetsie waarschijnlijk in stof verandert? Wie zal het zeggen Kathleen niet.
Daarna kwam die zaterdagmorgen, toen D. de glazenwasser binnenkwam, je moet weten dat D. een echte macho is en een boom van een vent én die kwam binnengewandeld met twee piepkleine hondjes aan de leiband en als ik zeg piepklein ís dat klein zulle, het hoogste punt aan hun lichaam was maar tien centimeter verwijdert van hun laagste punt (onderste van hun zolen). Je had dát moeten zien, al de klanten keken lachend van beneden naar boven, opmerkingen makend van moeten ze gèn mulleband aandoen dè? en otregent moet je ze toch wel ippakken of ze verdrinken zekers? en Kathleen kgon mo de katte butensteken anders peist ze dat tmuzen zien enz. enz. of hoe twee kleine hondjes (chiwawas) een ganse café kunnen doen lachen hé, na een tweetal pintjes is D. lichtjes rood terug verder getrokken .
En dan was er die keer dat het volle maan was Toen ik binnen kwam die keer had ik direct in de gaten dat er iets raars aan de hand was Kathleen mét haar haar in de war, de muziek loeiend hard (Frans Bauwer heeft afgedaan geloof ik), haar kont heen en weer zwierend én met haar ogen draaiend vroeg ze wat ik wilde drinken, al de klanten waren haar verwonderd in de gaten aan het houden. Ondertussen was L. (die vrouw die zo goed kan lopen, zie vroegere périkelen) eveneens binnengekomen, én dié had eveneens van die draaiende ogen én met een wilde blik vroeg ze een porto aan Kathleen. Op mijn vraag wat er gebeurde zeiden ze beiden T is volle mane, en wiender zien nie thoeden vandage!!!! en wijzend naar haar bezem én haar lange zwarte zweep (die hangt daar om al te opdringerige klanten ietske te kalmeren) én vanavond gaan we ne keer de bloemekes buiten hangen zie. Het schijnt dat de meeste vrouwen hun kuren krijgen tijdens volle maan dat weten we nu ook al weer zie, ik ga toch eens kijken deze nacht naar die maan je weet maar nooit dat ik er Kathleen zie voorbij vliegen hé.
Enkele dagen daarna kwam L. terug binnen met een intrieste blik in haar ogen, de tranen stonden in haar ogen van verdriet op onze vraag wat er gebeurd was, zei ze dat haar lieveling (haar hondje) kanker had én die namiddag moest geopereerd worden én alsof dát nog niet genoeg was had haar man, die snoodaard, die hellebrok, die onverlaat haar gevraagd of die hond dat nog wel waard was Toen ze uitgeraasd was zei Kathleen zo nonchalant langs haar neus weg zo ewel, van mien zu tje ook een pikeure kriegen!!! Je had dát gezicht moeten zien, k had er compassie mee, het was alsof gans de wereld haar én haar hondje in de steek liet toen de nonkel van Kathleen een beetje later binnenkwam deed L. haar beklag bij hem, kwestie van een beetje steun te krijgen maar die antwoordde direct (familie van Kathleen hé) ewel, je moe da ding dood doen, of je goat joen dô blauw an betalen. Toen gaf ze het op, ze heeft haar porto opgedronken en met haar hoofd diep tussen haar schouders is ze diep ontgoocheld, in de mensheid terug naar huis én haar hondje (niét haar vent, die schobbejak) vertrokken. Later heb ik gehoord dat alles terug in orde was met haar hondje, én na een bos vuurrode rozen mag haar ventje weer bij haar slapen.
Maar het ergste moet nog komen er is opnieuw een drama gebeurd in de Vogelzang dat ging zo:
Een van de klanten bestelt één van de vele soorten koffie aan Kathleen, dus met gracieuze bewegingen verplaatst ze zich richting koffiemachine denkend aan de wilde nachten die ze beleefd heeft tijdens de volle maan periode met uitermate voorzichtige precisie (m.a.w. bruut geweld) pakt ze die volle filter vast klopt daarmee op de lade (iedere nieuwe klant springt nu een meter achteruit, de habitués zijn dat verzamelde geweld al gewoon) het is alsof ze hout aan het kappen is, de inhoud van die filter ligt al lang in dat, speciaal voor haar versterkte schof, daarna twee draaien aan die koffiemolen én met een zwier (swoeng) waarvan een bouwvakker jaloers op zou zijn sleurt ze die filter terug in de koffiemachine (het handvat van die filter brengt haar op eigenaardige gedachten denk ik), nu wil ze een kop nemen van boven de machine, t zijn nieuwe, iedereen heeft er al mee geboft (er kan méér in voor dezelfde prijs), dus ze pakt die tasse op (nu komt het hé) ze heft ze een paar centimeter boven die onderstaande kop brengt het met een horizontale linksdraaiende beweging tot vóór het koffieapparaat .krijgt de kramp in haar wijsvinger haar duim verschiet daarvan én gaat open resultaat die tas kan niet zweven, dus door de aantrekkingkracht van de aarde, begeeft die tas zich richting aarde (naar beneden dus), die tas valt op de kast die tussen hem én de grond staat verschiet daarvan én van t verschot breekt hij en nu moet het lukken hé ééén (1) uno scherf heeft een zeer scherpe kant, én die valt en valt, draait zich met de scherpe kant naar beneden maar daar is een tweede obstakel namelijk de voet van Kathleen, en daar Kathleen op grote voet leeft kan die scherf niet meer missen én boort zich diep in die voet, ondertussen van pure frustratie eveneens de pees van die voet doorsnijdend als dát geen drama is dan weet ik het niet meer. Een zuiver arbeidsongeval is dat hé, wij zouden het er ons eens lekker van pakken hé, zes weken rust, we zouden het trekken tot 10 à 12 weken zelfs, maar een cafébazin is toch iets anders hé, waar moeten wij dan weeral naartoe hé. Gelukkig hebben wij nog ons Anneke die altijd klaarstaat in noodgevallen én het mag ook eens gezegd worden, de kinderen Ilse en Dieter, plus Luc (alias Stavros) en de schoonkinderen staan eveneens altijd klaar om te helpen. Dus de goede werking ons stamcafé is verzekerd totdat ons Kathleen terug op de been is.
Aléé tot ziens maar weer hé,
We zijn alweer een tweetal maanden verder zie, de winter was in maart al weer reeds gedaan nog vóór hij echt gestart was én de zomer is nu reeds een maand bezig nog vóór hij begonnen is van raar weer gesproken zeg.
In ieder geval, om deze kronieken verder te zetten moet ik ook eerst een twee maandekes terug gaan in de tijd, toen Kathleen nog niet te lang terug was van skiverlof, ewel, daar heeft ze waarschijnlijk een beetje te veel van links naar rechts geswingd op haar latten, dát gecombineerd met het nachtelijk dansen van de lambada en de cha cha cha, het op en af de tafels springen én het ploeteren door de diepe sneeuw heeft het hem gelapt hé na een week thuis had ze het aan haar rug hé van t werken dus Kathleen naar de dokter, dan naar de specialist .en die kwam daar af hé met een pikuur (naald in t west Vlaams) van een halve meter lang en een duim dikte , normaal gezien is Kathleen niet bang van zo iets dergelijks maar had ze nu niet vastgebonden gelegen zat ze zeker binnen de 10 minuten in Timboektoe dienen dokter, waarschijnlijk een gepensioneerde veterinair, poeft (ploft) die mastodont van een naald in die rug Kathleen zakt nog een halve meter naar beneden in dat bed en zet dat ganse ziekenhuis op stelten door met haar sopraanstem op luidste volume gedraaid die dokter te vervloeken en te verwensen voor al dat schoon en lelijk was, ze heeft zelfs gedreigd dat ze Michel Van den Bossche van Gaya zou verwittigen. Enfin, met daarna nog een kleine ingreep, en het gevolg was dat onze cafébazin enkele weken niet meer mag werken hé, dus ons Anneke is weer van de partij. Wij dachten natuurlijk direct aan de koekskens en de pateekes van onze kleine lieftallige interim cafébazin maar de oude bazin houdt discreet een oogje in het zeil hé want Anneke kán vrijgevig zijn zulle toen ik onlangs rustig zat te genieten van mijn koel pintje kwam er een klant binnen die voor bij zijn koffie een gewoon cognacje vroeg tja, dat was nu den eerste keer dat iemand dat vroeg aan Anneke dus haar trapje gepakt en daarboven een groot glas genomen haar trapje terug verzet om aan die fles cognac te kunnen en dan hé .begint ze me daar te gieten hé die vent zijn ogen werden alsmaar groter die van Kathleen ook en toen het glas zo goed als vol was vroeg Anneke met een fijn stemmeke zou dat genoeg zijn denk je? die klant was al druk doende met te knikken van ja, maar Kathleen was in twee stappen tot bij haar zeggende daar kunt ge er gemakkelijk drie van maken zulle zo zie je hé al doende leert men, ons koekske is er ook niet meer bij.
Je weet misschien nog wel van de vorige Vogelzanger over die perikelen in de skilift in Oostenrijk hé, ewel er is hier ook al iets dergelijks gebeurd zie, Kathleen hééft iets met kabelliften dat ging zo. Uit pure verveling van dat zalig nietsdoen vertrok Kathleen voor een daguitstap naar onze West-Vlaamse bergen, we hebben er welgeteld drie hé, één van twee meter, één van twee en een half én één van drie en een kwart meter hoog, en er zijn er dan nog twee van verbonden met een kabellift, dus onze bazin op weg om te genieten van de vergezichten én de berglucht zie. Daar aangekomen moest er eerst, om in de stemming te komen, eens geproefd worden van die wereldvermaarde picon die ze daar verkopen, na alle soorten geproefd te hebben (mét jenever, zonder jenever, mét champagne, zonder enz), vond Kathleen het absoluut nodig om met de kabellift van de zwarte berg naar de kemmelberg te voyageren zie. Heupwiegend (ja dat kan al weer een beetje) ging ze naar die man die gans dat spel bediende en zei, diep in zijn ogen kijkend schat, ik ben juist geopereerd aan mijn rug, kunt ge een beetje voorzichtig zijn met mij???? die vent (een oud gediende van Flanders Fields) was kompleet van slag én weg was ze hé, rustig rondkijkend vanaf die grote hoogten in de Vlaanders, genietend tot in de toppekes van haar tenen, met dat mooie weer zat die kabellift boemvol. Maar toen ze terugkwam bij die man zwaaide ze eens sensueel met haar hand en die kerel sleurde (trok) daar die rem naar zich toe, alsof zijn leven ervan af ging, die lift springt in noodstop, juist op het ogenblik dat Kathleen hem passeerde, zodat hij haar kon helpen uit die lift. Door die heftige stop waren al die passagiers deftig geschrokken, én heen en weer zwaaiend in de wind moesten ze wachten tot ons madam voorzichtig uit dat stoeltje geholpen werd door een overijverige oude galante vent.
In ieder geval, wij mogen tegenwoordig niet klagen zulle, we worden nu door twee prachtdames bediend, dus wat kan nen oude mens nog meer verlangen hé.
Enkele weken terug is onze Kathleen terug vertrokken op haar jaarlijkse skiuitstap in Oostenrijk. Propvol stress, oververmoeid, en krom van het werken is ze ginder aangekomen in de zekerheid van daar, nu ne keer direct iets aan te doen zie. In dat weekske dat ze daar was zou ze eens duchtig de bloemekes buiten zetten zie én tegelijkertijd die Oostenrijkers laten zien hoe je moet skiën én après skiën, vooral dat laatste hé.
Later heb ik gehoord dat dat aprës skiën héél goed gelukt is, maar dat skiën dat was toch een serieus pak minder hé het ging namelijk zo:
De eerste dagen moest Kathleen nog een beetje trainen hé, als echte sportvrouw, zie haar marathon- en voetbalcarrière, kent ze haar grenzen hé, eerst de kleine heuveltjes (door de sneeuwruimers gemaakt tussen de verschillende terrassen) van een tweetal meter, waarna ze, van emotie en schrik, alle lokale dranken proefde om zich moed in te drinken voor die hogere bergen s anderendaags
Daarna begon ze de toch serieuzere bergskens te nemen, je moest ze zien glijden zeg, schuddend met haar g en mét een swoeng van een echte prof zoefde ze naar beneden zie. Zo fier als een gieter heeft ze dan van in de namiddag, tot s avonds tot s nachts genoten van alle goede dingen des levens hé zodanig zelfs, o drama, dat ze s anderendaags haar bed niet uitkon hondeziek was ze, waarschijnlijk dat eten hé dat ze niet gewend was .
Maar dan was ze er door hé, en overmoedig, bomvol energie, zoals we ze kennen, heeft ze dienen rotdag van gisteren willen inhalen én heeft ze direct enkele bergen overgeslagen (qua moeilijkheidsgraad hé), recht naar de top, zei ze, en die lift in en weg was ze, hoger en hoger en dan hé .daar ver op die hoogte hé stapte ze uit, bond haar skilatten goed vast schoof als een echte oude rot in het vak naar de rand zette haar skistokken klaar kéék naar beneden tussen die twee gebogen punten van haar latten, en .die latten zijn nog nóóit zó rap van haar voeten geweest zie zeggende maar dáár ga ik niét af zulle en t was gedaan hé, iedereen mocht zeggen dat ze wilden geenen vance hé, ze zette zich met haar g.. (kont) in de sneeuw én ging in staking. Uiteindelijk moest de liftmeister er aan te pas komen want normaal gezien kun je niet naar beneden met die liften niemand wíl eigenlijk naar beneden op die manier, maar onze Kathleen wél nè Uiteindelijk, na enkele aanpassingen, kon ze plaatsnemen op die lift, én nagestaard door de helft van Oostenrijk was ze weg naar beneden, haar muts diep over haar bloedrode wangen getrokken, diep zuchtend van ellende, dacht ze ervan af te zijn maar een klein eindje vóór ze aan het station beneden kwam kondigde een luidspreker galmend aan, met ongeveer 120 decibels, plus echo, dat er per hoogste uitzondering een passagier naar beneden kwam waarop de tweede helft van Oostenrijk naar omhoog keek Haar één meter negenen negentig werd ogenblikkelijk anderhalve meter én ze is nog nooit ergens zó rap verdwenen én den après ski heeft ze dan maar afgewerkt met donkere bril. Tot daar het relaas van de skireis van onzen Kathleen.
Maar ze had voor ons gezorgd hoor, anders liggen wij (haar klanten) op sterven na dood van de dorst, maar nu had ze ons in de zorgende én bekwame handen gelaten van Anneke. Efkens hebben we wel een beetje moeten wennen hé, want bij Kathleen moeten we altijd naar omhoog kijken en nu recht omlaag hé, ons Anneke is namelijk niet erg groot zie je, we moeten haar in feite altijd een beetje zoeken maar je zult ons niet horen klagen zulle want we werden verwend, super verwend, tussen onze drankskens een koekske, een patéétje, massa s pralines, de café geparfumeerd zodat mijn vrouw een beetje raar opkeek toen ik thuiskwam, theelichtjes brandend in zen-pottekes, en vooral haar stralende glimlach als ze zag dat wij tevreden waren. Ze had den eerste dag wel een verschot opgedaan toen ze voor het eerst oog in oog kwam te staat met de Mechelse herder van Kathleen dienen hond liep dodelijk gefrustreerd zijn neus achterna, de ganse ochtend was hij al aan het zoeken achter zijn bazinnetje niet te vinden hé, Poubelle was hem kompleet aan het negéren en plots staat daar een klein menske voor zijn neus je zou van minder verschieten zeg, en wat doe je als rechtgeaarde waakhond, die naam waardig, je laat wel eens een grolleke horen hé, zo om te zeggen kzien ier ook nog hé maar ja toen ik goed keek zag ik dat het dat nieuw bazinneke was die me de volgende dagen den overschot van die pateekes ging geven en we werden direct vrienden zie.
Ondertussen is onzen J.P. (buschauffeur en wereldreiziger en voormalig cafébaas) ook terug van Argentinië zie, hij mankeert deze keer niets zie ik, alleen zijn g.. doet zeer, want hij heeft daar bij een boerke gelogeerd die de grootte had van beide Vlaanderen, met cowboys (gauchos) en al en op vraag van één van die mannen om eens mee te gaan met hen heeft hij nen ganse dag op een van die paarden gezeten, weigeren durfde hij niet want die kerels zijn halve wilden hé ze snijden jou ballen af voor minder dan dat zulle, maar iemand die iets van paardrijden wéét, kent de gevolgen daarvan wanneer je dat onvoorbereid doet s avonds is hij dan doodmoe en onder de gniffelende blik van die cow-boys afgestapt, én de helft van zijn billen achterlatend op dat zadel heeft hij onmiddellijk besloten dat dát de laatste keer geweest was De rest van zijn verblijf heeft hij zich voorzichtig verplaatst (ieder putteke vermijdend voor zijn billen) met een jeep. En nu is hij welgedaan terug onder ons hé, weer een avontuur erbij zie.
Mvg,
Het is een beetje laat maar door een serieuze printerpanne heb ik een maandje moeten overslaan. Bij deze wens ik toch iedereen een gelukkig en gezond Nieuwjaar zonder al te veel zorgen.
Weet dat 90% van al jou zorgen zichzelf oplossen.
Dat 5% van de resterende problemen oplossen door een kleine ingreep.
Dat 2.5% van de resterende problemen oplossen na een grondige ingreep.
Dat de resterende 2.5% gewoon niet op te lossen zijn.
Dit gezegd zijnde starten wij met goede moed met onze maandelijkse kroniek over de gebeurtenissen in de Vogelzang, zijn eigenaardige bazin en de soms nog komiekere klanten.
Januari zal voor eeuwig gekenmerkt zijn als de zachtste maand ooit, maar ook als de maand met enorm veel wind, zoals verleden donderdag én de donderdag ervoor storm, eentje die je maar zelden tegenkomt zie. Mijn madam had reeds verschillende malen, zo voorbij haar neus, gezegd dat het géén weer was om een hond buiten te jagen ondertussen mijn gezicht bestuderend maar bibi gaf geen krimp hé, het was donderdag en om klokslag 10.00 uur AM begon den dezen hier zich aan te kleden om naar zijn stamcafé te trekken, achtervolgd door de meewaardige blikken van een vrouw die zichzelf hoofdschuddend stond af te vragen of haar ventje voor háár óók zo door de gietende regen en storm zou ploeteren. Enfin dat zal ze nooit weten hé . Dus onder een hoek van 45° voorover gebogen, met de linkerhand mijn hoed vasthoudend en met de rechter mijzelf voortsleurend van boom tot boom strompelde ik tot aan de grote baan eindelijk, nu nog een vijftigtal meter mét rugwind tot aan de klink van de voordeur van de Vogelzang. Aan de overkant van de baan zie ik P. (man van de NMBS) eveneens onder een hoek van 45°, maar dan achterwaarts, voorbijvliegen .ja, hij een grotere massa dan ik hé, dus meer pak op de wind als hij maar zijn doel niet voorbijvliegt zeg, dát zou pas een ramp zijn maar zoals een professioneel treinbestuurder betaamt weet hij nog juist op tijd zijn remmen dicht te smijten, en de helft van de zeulen van zijn schoenen op de baan achterlatend stapt hij, gevolgd door mijn persoon, ons nirwana binnen, verwelkomend, omarmd en geknuffeld door een breed glimlachende Kathleen. Een momentje later waren wij, elk op onze plek aan de toog, (P. uiterst links en ik uiterst rechts, zou dat iets zeggen over onze politieke overtuiging????) aan het genieten van een pint (voor mij) en een koffie. Naar dat gure weer buiten kijkend zien we met enige leedvermaak de mensen zwoegen tegen die storm, hier binnen stormt het niet, hoogstens in een glas water maar nooit in een glas bier hé.
Onze tweede NMBS-man stapt ook binnen zie, R. eveneens treinbestuurder, is nog maar pas in prépensioen én hij is met overvolle teugen aan het genieten van zijn massa vrije tijd. Hij zit uiteraard direct naast zijn ex-collega, eveneens een koffie bestellend, exact dezelfde van P. (tweemaal trekken aan de koffiemolen een wolk melk en één enkele korrel suiker). Je zal die mannen van den ijzeren weg nu eens nooit zien alcohol drinken hé, dat is wel eens anders geweest vroeger. Ik zie dat er nog een vaste klant binnenkomt, ik zal hem voor alle veiligheid maar X. noemen want voor zijn vrouw ís hij gestopt met roken, maar bij Kathleen staat er een pakje. Hij besteld rap een wit wijntje en razende van de goesting smeekt hij, kijkend als een poedel die een aaike wil, om een sigaretje bij Kathleen haar moederhart breekt iedere keer als hij dat doet hé, ze haalt dat sigaretje uit dat pakje die aan de kant staat, al haar bewegingen worden met arendsogen gevolgd door X., en dan hé , zijn eerste trek hé een orgasme gelijk, hij blijft trekken, en trekken, met verzadigd gezicht legt hij dan, plechtig de resterende filter (want de rest is reeds opgebrand) in de asbak, waarna Kathleen reeds klaarstaat met zijn tweede sigaretje die hij dan normaal oprookt op zijn gemak met nog een glaasje wijn, hij is terug mens zie en bij zijn vertrek krijgt hij er nog een tweetal mee naar huis om daar stiekem een trekje te kunnen doen hé, tot s anderendaags. Er hangt reeds nogal wat rook in de gelagzaal én wij zien plots Kathleen naar die zekeringkast gaan .. gealarmeerd houden de habitués hun drank, hun hoed, enfin alles wat ietwat los staat, vast want ze zal de rook afzuiger aanleggen het is een nieuwe en met haar gevoel voor degelijkheid én om zeker te zijn dat hij zijn werk aan kan heeft ze er een degelijke motor ingestoken Ze had namelijk de keuze tussen een formule 1 en een F16-turbinemotor ze heeft den F16 gekozen, je kunt gaan denken hé, als die aangaat stormt het óók binnen alles wordt opgezogen, indien je dááronder durft te passeren (wat nieuwkomers al eens zouden durven doen) zijn gegarandeerd alle peeltjes en luizen uit jouw haar verdwenen, ik heb horen zeggen dat de leerlingen van de vrije basisschool na de vakanties, tezamen met meester J. daaronder moeten passeren om zekers te zijn dat er géén luizenplaag zou komen in klas t is van horen zeggen hé!!! Je moet er niet aan denken dat je, fier als een gieter, daaronder passeert met een pruikske hé ik zou het willen meemaken. Na een vijftal minuten legt Kathleen die machine af, ja, die rook was al verdwenen van de eerste honderdste van een seconde, en wij weer op ons gemak, we bestellen, bleekskens allen weer ons drankje (alles was weggezogen) en we konden weer een woordje plasseren zie, we moeten er van profiteren hé want Kathleen spreekt van verbouwingen te doen én zal enkele dagen tot één volle week moeten sluiten. Maar daarover eind februari méér.
Tot ziens maar weer hé.
