Vogelzangse perikelen (december 2005):
Hier zijn we weer zie, voor het derde jaar al, en nog steeds zorgen onze hoofdpersonages (Kathleen, Luc, Dieter en Ilse, plus de klanten) dat ik iedere maand weer iets nieuws over hen kan schrijven, zoals nu ook weer .
Rustig zit ik weeral eens te mijmeren op mijn plaatsje aan den dis, daar kan je eens echt van genieten zie, het is hier warm en buiten bere koud, mijn pint op de juiste temperatuur, voor het ogenblik géén miserie en met een half oor luisterend naar de kabbelende gesprekken in het café enfin, je zou honderd jaar kunnen worden. Rustig kijk ik naar buiten, naar de wereld die daar op een twintigtal meter verder gaat en dan valt mijn blik plots op de Kerstman van Kathleen Ewel in een tijd rond kerstmis waarin we warmte, kleding en voeding zouden moeten delen en geven aan onze naasten, zet onze Kathleen een houten beeld voor de deur, spiere mager , een Bugenwaldje zoals mijn moeder zou gezegd hebben, en dat mager scharminkel moet dan de Kerstman voorstellen, want hij heeft een kerstmutske op én laarzen aan zijn voeten én verder .niets, niemendal, dienen arme sukkelaar zit daar maar in de ijzige koude met zijn armkes bij elkaar zich warm te beven zoals de honden doen. Nadenkend over betere tijden in Afganistan. Wij hadden al gevraagd aan Kathleen om hem toch ten miste een vesteke of een broekske aan te doen maar néé hé, zelfs een jartellegordelke van haar wilde ze niet afstaan met als flauw excuus dat de kleur hem niet zou staan alléé zeg. Kathleen, een kerstman moet dik én rond zijn. Zo ongeveer mijn postuur.
Ja over honden gesproken, enkele dagen geleden zat ik ook op mijn stek en in de verte hoorden wij een licht gejank, na een uur zoeken, gans het huis uitgekampt, van de zolder tot in de kelder ja in de kelder zat dienen ezel.
Dat was zo gegaan , de jongste telg van Kathleen (een jonge Mechelse herder) liep zo een beetje zijn neus achterna in de keuken, passerend voorbij Poubelle (voor de mensen die niet goed Frans verstaan, dat wil zeggen vuilbak) de pirusche met grootheidswaanzin van het huis, zij denkt namelijk dat ze een papegaai is, dienen hond loerend naar dienen arrogante vogel én dienen vogel terugkijkend met de meest verachtelijke blik die ze kon bedenken voor dat achterlijk schepsel dat niet eens kan vliegen dom ding. Den hond ging uit pure verveling een beetje overal gaan snuffelen toen hij plots onder de kast een cilindervormig ding zag liggen waarop hij nog vaag de geur van een van zijn bazinnetjes gewaar nam. Uiterst geïntrigeerd probeerde hij dat raar ding met zijn poot vanonder die kast te krijgen, wat na veel wroeten en krabben uiteindelijk lukte, maar dat spul was plotseling beginnen zoemen en beven, Poubelle én de rest van de wereld waren terstond vergeten, zo een interessant speeltje had hij nog nooit gezien. En zo begon hij te spelen, dat spul voortduwend met zijn neus en wegtrappend met zijn poten én dat ding was maar aan het zoemen, trillen en kronkelen dat het een lieve lust was, maar wanneer het amusement het hoogst was rolde het naar de kelderopening toe en boenke, boenke, boenke, langs die steile trap naar beneden t was gedaan met t spel. Den hond voorzichtig naar dat keldergat gaan kijken, het was daar allemaal donker en die trap is zo steil, én hij hoort zijn speelkameraad niet meer hij buigt zich nog verder, voorover met de traantjes in zijn ogen, om toch beter te kunnen horen en snuffelen, maar niets meer. Ondertussen is zijn gewicht uit balance gekomen, én weegt hij plots zwaarder van voren dan van achter en boenke, boenke, boenke hij ligt ook beneden hij krabbelt gelukkig ongedeerd terug recht maar ziet dan dat zijn speelkameraad aan gruzelementen ligt, de batterijen liggen eruit, die kop ligt eraf zijne maat is dood en van pure frustratie is hij dan maar luidop beginnen janken .totdat Kathleen hem hoorde én vond. Maar nu moest dienen hond nog uit die kelder geraken hé, die hond had nog nooit geleerd om een trap te beklimmen, dus moest hij eruit gedragen worden, maar dan kwam die groooote muile met die nog grooootere tanden zo dicht tegen haar gezicht hé, en dát met een gefrustreerde hond neen, Kathleen dacht er even aan om hem te pakken met zijn gat naar boven, maar zeg nu zelf, dat is geen zicht hé, dien hond zou er voor de rest van zijn leven een complex aan over houden. Uiteindelijk bracht haar oudere broer George redding en zonder probleem is onze jonge hond terug in zijn kooi beland, evenwel onder de treiterige blik van Poubelle.
Ondertussen kwam Ilse (de dochter) binnen, met een gezicht tot tegen de grond, ze had gehoord dat er een geniepige dèl rond reed met krak dezelfde auto als van haar, en dàt na al haar werk om er enigszins speciaal, apart uit te zien. Een echte pure schande was het én ze zou dat scharminkel eens duchtig de waarheid zeggen zie .én weg was Ilse, over de baan wegscheurend in haar blitse kar, evenwel toch niet de énige.
Tot ziens,
Vogelzangse périkelen (november 2005).
Het was deze maand echt niét de beste maand voor Kathleen, je kunt dat zo hebben hé, een periode om te balen, enfin een periode om zo rap mogelijk te vergeten. Alleen ik zal er nog rap, efkes, een kroniekske van schrijven én dán Kathleen, beloven wij na een beetje gegniffel (wanneer je niet kijkt) om alles eveneens te vergeten, wij zullen er géén maanden over spreken én jou dat blijven herinneren, zo zijn wij niet hé.
Enkele weken geleden, wij waren aan het praten over onze wedervaardigheden én onze frustraties in de keuring toen Kathleen vertelde over dié keer, een tijdje geleden, ze reed toen met een Renaultje, er was een massa volk aan de keuring, een file om U tegen te zeggen, dus iedereen zenuwachtig op hun horloge aan het kijken én toen was het aan Kathleen, met sierlijke bocht glijd ze de keuring binnen zonder de poorten te raken, stiekem omkijkend naar al die mannen die achter haar stonden te wachten, dat keuringmanneke kon nog nèt opzij springen, en gezwind reed ze met haar voorwielen perfect tot op de rollen. Met gepaste trots stapte ze uit haar wagentje, haar papieren afgevende aan een zuurkijkend ventje, want het was ook zijn dag niet, hij had geen goesting, er was enorm veel volk, zijn eksteroog deed pijn én die trien reed hem dan nog bijna omver ,
Omhoog kijkend van zijn één meter vijfenvijftig lengte vraagt hij: madammeke, doe ne keer die moteurkappe open!! Kathleen had in de verte al eens gehoord van een moteurkappe én een hendeltje in de auto, dus gedienstig haalt ze in de auto dat hendeltje over én wandelt zo fier als een gieter naar de voorkant van de auto, denkend bij zichzelf kzal die mannekes ne kè togen dak ook weten waor da dien moteur zit zè met haar vinger begint ze daar te voelen en te zoeken naar dat klepke dat ze maar niet vond hé. Dat manneke van de keuring zijn dag was op slag goed zie, met een orgastische grijns op zijn gezicht keek hij naar al die wachtende mannen uiteindelijk was die ganse file met uiterst nieuwsgierige blikken naar de vruchteloze poging van Kathleen aan het kijken Tot dat manneke met een zoetgevooisde stem vroeg vindt het niet, madammeke?waarop Kathleen, nu zonder de minste trots, bloedrood, antwoordde ik krijg dat ding niet open, die kleppe is weg. grijnzend van oor tot oor zegt dat manneke zoudt ge aan de voorruit nie proberen. Ja, wie had dat gedacht, al de autos gaan aan de voorkant open maar alleen de hare aan de voorruit hé, van brute pech gesproken. Enfin in alle stilte en met gepaste bescheidenheid is Kathleen dan maar gekeurd verder gereden én dit begeleid met de meewarige blikken van al die mannen.
Met de eurolotto is het deze maand ook niet gelukt, de verwachtingen waren nochtans zéér hoog, wij zouden het ganse café plus de drankcentrale voor niks niemendal mogen leegdrinken dus gans Oostkamp naar de Vogelzang die bewuste maandag maar niets hé.
Maar nu is er iets ergs gebeurd, iets zééééér ergs zelfs .de belastingcontroleurs zijn langs geweest. Ik zag het direct toen ik binnenkwam de dag erna (de day after ), stil, uiterst verstrooid (ik kreeg weer de koffie van Frank die het waterke van Evy kreeg en Peter kreeg mijn pint, dus het was duidelijk niet in orde. Uiteindelijk kwam het eruit, die venten, die pipos, die halve criminelen, die platgelopen schoenzolen, hadden het aangedurfd om al haar rekeningen te vragen van drie jaar ver, én het schoonste van het schoonste haar boekhouder had zich in alle stilte tactisch teruggetrokken. Kathleen was geschokt, zij die nooit of ter nooit één frank (0.024 euro) in het zwart zou verkopen ( er zelfs niét aan dènken) werd behandeld als den eersten den besten onderkruiper die géén hart heeft voor de staat, voor zijn koninkrijk. En van pure frustratie heeft ze nu een enorm groot houten beeld voor haar deur gezet die haar symbolisch doet nadenken over hoe ze aan al dat belastingsgeld zal geraken. Misschien mogen wij alsnog ,voor niekske, de café en de drankcentrale leegdrinken????
Alléé tot ziens,
Vogelzangse périkelen (oktober 2005).
Donderdag terug en waar zit ik .driemaal raden, in de Vogelzang.
In het aangenaam gezelschap van een paar mensen van de spoorweg, die kun je alle momenten tegen komen hé, ze werken namelijk dag en nacht, wekedag en zondag, en wij maar klagen en zeveren hé als we eens één enkele kleine eenzame overuur moeten doen op zaterdag of zondag, maar dié mannen hoor je niet klagen hoor. Het mag ook wel
eens gezegd zijn hé, zelfs speciaal voor hèn staat de klok in het café een volle tien minuten te vroeg zodat ze steeds op tijd op het werk én in hun machine kunnen zitten opdat wíj op tijd op óns werk zouden kunnen verschijnen als dát geen service is zeg. Wat er ook opvalt is wát ze drinken, steeds koffie, hoogstens een waterke (het heeft ooit wel eens anders geweest hé) maar ja hé, Kathleen heeft waarschijnlijk zoveel sóórten koffie als er klanten zijn hé. Om verder te spreken, de postmannen drinken over het algemeen, altijd, gewoon bier, gestadig voort drinkend, genietend maar met gepaste haast drinken ze twee drie en één last for the road, én weg zijn ze.
De gemeentemannen, zijn fijnproevers, die drinken over het algemeen speciaal bier, en op één been kun je niet staan, dus nóg een, én op drie benen gaat dat ook niet goed dus ze proeven, en proeven én proeven, nooit alleen, altijd met minimum twee man, kwestie van je niet eenzaam te voelen hé. En speciaal nu, want voor Ilse zijn ze een ganse vluchtheuvel aan het verbouwen , je weet wel van verleden
maand dat ik verteld heb dat die spoiler van haar nieuw wagentje maar een paar millimeter van de grond komt hé, ewèl door het vele draaien aan haar stuurwiel om toch maar ongeschonden over die vluchtheuvel te geraken heeft ze haar middelvinger zwaar gekneusd, die vinger moet tussen de spaken van het steurwiel, de handfrein én de gaspedaal blijven steken hebben én patat, nu loopt ze rond met tien kilo verband aan haar vinger die op zijn beurt met nog kilos aan de andere vinger vastgemaakt moest worden om de stabiliteit te verhogen ( later moeten die vingers terug losgesneden worden), én de ganse arm in een mitella van een (éénpersoons) donsdeken gedraaid ja zo erg is het, om kompassie van te krijgen, én dát is het nu juist wat die gemeentemannen kregen zie, en nu moeten wij drie weken rondrijden tot die mannen die vluchtheuvel aangepast hebben aan de spoiler van Ilse wat een service hé.
Ondertussen is Kathleen haar wedervaardigheden aan het vertellen van gisterenmiddag, dat ging namelijk zo:
Het was op een moment dat er niemand in het café was, én Kathleen moet nu en dan ook eens haar behoefte doen, dus, Kathleen trekt zich rustig terug in WC, rustig genietend van de verlossende watervallen van Coo en de daaropvolgende tsunami waarbij alles passend gespoeld werd, met dat kleine handdoekje alles droog gewreven, dat handdoekje terug aan de haak gehangen voor volgend gebruik en klaar is Kees, maar toen ze terug in de gelagzaal kwam was er reeds een
koppeltje binnengekomen een oude vent van rond de zestig en een jong wulps negerinnetje van rond de twintig zo, met een decolleté waarbij de valleien van het hymalaya verbleekten, volle rode lippen gemaakt om te kussen én een bips om te . Toen Kathleen binnenkwam vroeg dat meisje hooghartig ben je open?, waarop Kathleen ,al reeds misnoegd door al dat zwart geweld, antwoordde ziet ge dat niet, de deur staat open waarop dat meisje repliceerde je zou het niet zeggen nu was voor Kathleen de kous helemaal af en na zwijgend een witte porto en een pintje geschonken te hebben, ondertussen met haar gekende moordende blik dat scharminkel in de gaten houdend, trekt ze zich terug in de hoek van de dis achter de kassa. Ondertussen zat dat schepsel kirrend met haar borsten te duwen tegen de arm van die sukkelaar die hoereloper die oede vuilzak den dienen zijn oren en ogen waren gelijk een Kocker Spaniel, zijn mond was gelijk een Deense Dog mét zever incluis, enfin hij was met al dat lekkers in zijn nabijheid hélemaal van de kaart maar dat negerinnetje niét..en met uitdagende blikken loerde ze naar Kathleen stilzwijgend zeggend ik hé, wijveke met je kleine tetten, verdien in een uur wat jij in een week verdient nè Kathleen
ook niet van gisteren hóórde dat mens denken en antwoordde op dezelfde stilzwijgende manier en gie vulle stroatoere, je zu beetre were in joen boom, tak vuve goan kruppen in Congo zo is dat gesprek nog een beetje doorgegaan op hoog niveau en dan zijn ze maar vertrokken nadat ze vergeefs gevraagd hadden of Kathleen geen kamers verhuurde.
Zo zie je, dat er altijd wel iets te beleven valt hé op café.
Tot ziens,
Ewel, de septembermaand heeft véél goedgemaakt zie, een prachtige maand was dat én zoals ik voorspeld had het warme weer begon hiér toen Kathleen met haar vliegmachien, op de duo tonen van Eddy Wally en Bauwer, boven Lanzarotte ging te zweven of waarvoor die uitstappekes van haar allemaal niet goed voor zijn hé.
Terwijl ik eindelijk, na twee volle weken, weer op mijn stek zit te genieten van de uitnemend, én mét veel liefde getapte, pint zie ik daar buiten, aan de overkant van de straat, terug Rambo met zijn witte wagen parkeren. Dat is namelijk de wagen mét de camera aan boord, de habitués rijden al terstond schijnheilig braafkens aan 49 km/uur voorbij, ze kennen dienen auto al lang, maar de rest dát is een ramp hé, den eenen na den anderen flits en flits enz. enz.. en dat aan weerskanten van de baan, je kunt duidelijk zien dat dienen kerel zijn filmkes niet zelf moet kopen, én genieten dat èm doet hé. Plots enfin langzaam zie ik twee gemeentewerkers in beeld verschijnen, den eenen met borstel in aanslag en den anderen met de kruiwagen en de schuppe (schop) naarstig den trottoir (voetpad) aan het vegen. Je kon het reeds van ver zien hé dát waren nu eens mannen zie, die op elkaar getraind waren, een écht team in actie. De kadans zat er echt in, ze waren al een tweetal uur aan het werk én ze hadden al een meter of acht afgelegd hé, hier mocht geen sprake zijn van herverdeling van het werk dít werk was duidelijk reeds verdeeld, de man met de kruiwagen startte met te wachten tot zijn collega een viertal meter gevorderd was én alle vuil op een hoopje had geveegd, onderwijl kijkend naar het verkeer kwestie van zijnen maat niet omver te laten lopen door een of andere passant die geen ogen in zijne kop had hé. Dan was het zijn toer, terwijl nu zijne maat met de borstel het verkeer in de gaten hield (in bijzonder het vrouwelijk schoon) komt hij in beweging mét de kruiwagen én plaatst hem gewichtig een ietske achter dat hoopje, hij loopt goed kijkend of hij nergens in de weg loopt rond zijn wagentje én schept gezwind dat hoopje derin, waarop hij leunen op zijn schop wacht tot zijn maat zijn sigaretje gerold, gelikt én aangestoken heeft, nog een babbelke te samen om de werksfeer op hoog peil te houden én weg is den eersten weeral zie, aan zijn volgende vier meter. Maar nu staat er een indringer in de weg, dat gedrocht van een politiewagen staat toch wel juist óp hún werkplek zeker en dan nog om mensen te kloten (sorry) die een kilometerke te rap rijden. Ze staken een tandje bij tot ze voor den auto kwamen en dan waren plots al de tandjes der af, ze bleven maar vegen en vegen .en veg , allemaal juist vóór de camera natuurlijk tot die politieman dodelijk gefrustreerd door zoveel vlijt en werklust (hij was dat duidelijk niet gewoon hé) naar die mannen stapte om te vragen of ze alstublieft voorbij zijn wagen verder wilden kuisen zodat hij ook kon verder werken. Dat deden ze redelijk gewillig, maar een paar meter voorbij die wagen was de borstelman alle verkeer aan het verwittigen door met beide handen te zwaaien dat ze moesten trager rijden eveneens tekens doend naar de witte auto, zijnen maat stond strategisch opgesteld in het gezichtsveld van de politieman zodat die niets kon zien van wat achter hem gebeurde maar ja hij flitste niet meer, niekske géén flitske meer, én uiteindelijk is hij dan maar vertrokken, mét de tranen in de ogen.
Enkele dagen later zit ik opnieuw op mijn plaatske, Kathleen ligt met drie GSMs en een gewone telefoon bij haar, een van haar zoon een van de dochter en eenen van haar zelf, je zal zeggen dat is toch geen probleem maar als ze allemaal beginnen bellen terwijl je moet bestellen een koffie gewoon, eentje met weinig melk en eentje met méér melk en een pintje voor mij dan kan je gaan peinzen hoe dát afloopt hé en terwijl we onze drankjes maar zelf op de juiste plaats gaan zetten horen wij dat onze Ilse een nieuw autootje gekocht heeft, dát gaat rap hé, nog maar nét haar rijbewijs en al een nieuwe auto, én een sportkarretje nog wel met spoilers die een halve centimeter boven de grond komen. Dat laatste is wel een beetje ambetant, want zonder nadenken over een vluchtheuvel rijden en het wagentje is pèr-total hé nee je moet er zig zag over rijden, je verliest wel een beetje tijd ongeveer een kwart uur per vluchtheuvel maar dat haal je wel in door een beetje rapper te rijden hé (als Rambo niet in de buurt is). En mama zal met haar één meter achtennegentig in het vervolg rijden met dat vroegere sulferdozeke, mét I am a bad girl erop ,maar toch eerst een opschuifbaar dakske installeren hé om haar koppeke door te steken anders gaat ze problemen krijgen denken wij.
Het is weeral een maand verder zie, de zomer is weeral bijna voorbij, een zomer om het liefst zo rap mogelijk te vergeten, op twee maanden kon je de dagen zon tellen op één (1) enkele hand, dat is een ramp hé, om dépri van te worden in het kwadraat, enfin voor diegenen die niét weg gaan hé, want Kathleen is zodanig dépri geworden dat ze eruit trekt naar Lanzarote voor twaalf maanden (sorry schrijffout, twaalf dagen). Ja, onze tweede moeder, onze honden kweekster, onze vogelexpert, onze dorst verhelpster, onze familiehelpster en onze koeien verheerlijkster gaat ons verwezen in de steek laten, en zo te zien aan haar gezicht zal ze ons niét al te zeer missen. Het is bijzonder jammer voor haar nieuwe collega S. die, nu hij juist gestart is met een zelfstandige zaak op te zetten, haar vernuft en intelligentie zal moeten missen bij het uitbreiden van zijn filiaal, hij zal het tezamen met zijn mooie nieuwe vriendin moeten redden, wij zullen hem zolang steunen met ónze discrete en welgemeende raadgevingen. Ja, na vijf jaar weduwnaarschap is onze S. terug verliefd geworden, hevig verliefd zelfs, hier is het spreekwoord van toepassing od en oede scheure in brande vliegt enz., na vijf jaar vergeefs in Kathleen haar ogen gekeken te hebben, patéékes en pistoleekes meebrengend voor haar, soms tot groot ongenoegen van Luc, want die kreeg niéts, is hij toch getroffen geweest door de verblindende schoonheid van een andere plaatselijke schone mooi hé, we zullen in zoverre we dat nog niet gedaan hebben het jonge koppeltje eens een bezoekje brengen in hun nieuwe zaak.
De nieuwe kweek van vijf puppies heeft er eveneens voor gezorgd dat Kathleen boven haar toeren ging. Je moet maar eens iedere morgen gans Oostkamp gaan afdweilen achter die hondejongen die iedere keer weglopen wanneer ze de kans krijgen, en dan nog het liefst in alle richtingen tegelijk. De teef (niét Kathleen maar de moederhond) trekt er zich wijselijk niets van aan voor dat eene momentje dat ze zelf gerust is, en dus langs Vlaamse wegen komt men nu Kathleen tegen op zoek naar de vijf hummeltjes ze had er eens twaalf moeten hebben .
We hebben nóg goed nieuws, onze Ilse heeft haar rijbewijs, op de morgen dat ze haar examens moest doen heeft ze speciaal voor de examinator een truitje aangetrokken die haar volle borsten nóg beter deden uitkomen, gedécolleteerd tot op de navel én een mini, mini rokje tot juist onder de kont, naalhakken én weg was ze die examinator heeft nooit geweten hoe en waar Ilse reed, hij was verblind, verlamd door zóveel vrouwelijk talent en met ogen als steriliseerbokalen heeft hij dat rijbewijs getekend, savonds nog niet wetend wat hem juist overkomen was. En nu is Ilse free as a bird, nu kan ze overal rondtoeren in haar sulferdozeke met I am a bad girl er op.
Tot ziens maar weer hé én Kathleen, een goede reis hé.
Wij gaan wel negen dagen dorstig rondstrompelen in die smoorhete nazomer die we gaan krijgen als je weg bent.
Weer eens gezeten op mijn vaste stek, genietend van mijn pintje bier, was ik zo eens aan het rondkijken naar wat de anderen dronken, ik zweer steevast met een pintje, maar het viel mij al een tijdje op dat er eigenlijk niet zó veel bier gedronken wordt op café. De jeugdiger mensen dan ik drinken over het algemeen frisdranken en de iets oudere mensen koffie en ik en een énkele zeldzame andere vogel bier. Het is over die koffie dat ik het graag eens zou hebben, weet je dat Kathleen er nogal wat soorten op na houd méér dan soorten bier waarschijnlijk, namelijk:
Zéér lichte (super licht) à een tas warm water mét één gemalen koffieboon in. (gegarandeerd géén zenuwen, men kan er de ganse dag van drinken.)
Lichte koffie (licht) à een tas warm water mét twéé gemalen koffiebonen. (gegarandeerd ietsje méér smaak, ligt niet op de maag)
Koffie gewoon à koffie uit de thermoskan (van vandaag of gisteren of eergisteren volgens behoefte).
Koffie extra à speciale machine én met vers gemalen koffie (eigenlijk de normale koffie).
Koffie super à speciale machine én met dubbel hoeveelheid gemalen koffie (gegarandeerd, na consumptie van twee dergelijke koppen begint ge te beven als een riet).
Koffie super extra à speciale machine mét 1 kilo gemalen koffie (alleen voor truckers die in een jaar niet meer wensen te slapen), hier krijg je gratis een maagpilleke bij .
Ja, nu genoeg over koffie gesproken, ik zou er waarachtig goesting achter krijgen. Wéét je al dat er een blijde gebeurtenisse gebeurt is, Kathleen is bevallen, enfin haren hond natuurlijk eerst was er ééntje, toen ze nog eens goed keek waren het er al drie, toen ze wéér keek waren het er al zeven, ze is toen van alternatie nen kop super extra koffie gaan drinken en dan waren het er al tien hevig ontroerd is ze dan dat maagpilleke gaan pakken en dán, mijne mensen waren het er twaalf twaalf hééle honden lagen er al naast die teef. Totaal in paniek, ontredderd van zóveel ongebreidelde bevallingsresultaten heeft ze dan de rest van de familie opgetrommeld om liters melk te gaan kopen én een vijftiental (je wéét maar nooit of er nog kwamen hé die teef weet van geen ophouden) kleine papflesjes een grotere mand enz. enz. Ja die teef kon onmogelijk al die jongen voeden hé. Kathleen keek vol verwachting naar haar eigen kleine borstjes, weinig groter dan van haar hond dat ging ook al niet veel helpen hé er zat dus niets anders op dan de volgende weken om de twee uur, dag en nacht, wekedag en zondag, die hondjes te voeden. Kathleen die zó graag slaapt kruipt voor de laatste maal met een zware zucht van ellende in haar bed s Anderendaags reeds vrij vroeg werd Kathleen echter gewekt door Ilse met de triestige melding dat er reeds drie gestorven waren de moeder had er, niet meer wetende waar haar kinderen allemaal waren, drie doodgelegen, siekkeplat waren ze, niet om aan te zien hé. Dus drie begrafenissen aan die groene vuilbak hé, je weet nog wel, daar is Gerard in de tijd ook beland. Toen ze echter terug bij den hond gingen kijken waren er wééral drie dood in allerijl werd de veearts erbij geroepen, die kwam enkele minuten later met gierende banden toe, gevolgd door de M.U.G. na grondig onderzoek zagen ze op de scanner dat die laatste drie gestorven waren aan een schedelbreuk dienen veearts kon dat goed explikeren:
Ja zegt hij die teef staat ietsje verstrooid recht om eventjes de bloedsomloop te doen terugkeren hé, die jongen weten niet dat mamma recht gaat staan en blijven rustig doordrinken, maar plots hangen ze daar in de lucht, met alleen hun tandvlees (kleine hondjes hebben nog géén tandjes hé) rond die tepel, dus wat gebeurd er de zwaartekracht begint mee te spelen ze laten los hun koppeke is veel zwaarder dan de rest van hun teer lijfje ze draaien om en met dat schedeltje patat tegen dienen harde grond en ja schedelbreuk hé. Ge zoudt er best dekens onder leggen hé. En het is zoveel én weg was hij. Kathleen is dan maar stapels en stapels dekens onder die teef gaan leggen zodat dát in ieder geval nooit meer zou gebeuren. Terwijl ik dit zit te schrijven zijn het er maar vijf niet meer, dat laatste heeft zijn weg verloren in de dekens uren heeft het gezocht naar zijn mamma, geschreeuwd heeft het, geroepen maar genen vance hé niemand hoorde het en dan is het van pure stress ook maar doodgegaan hé.
Zeven zijn er dus onder weg gestorven, die hond loopt gegarandeerd voor de rest van haar leven dodelijk gefrustreerd rond, je zou voor minder hé. Kathleen heeft in alle discretie die papflessen terug naar de Pré-maman gedaan en voor de koffiedrinkers is er nu voor weken verse melk voorzien.
Hier zijn we weer zie, ietwat aan de late kant maar met die tropische hitte , mijn postuur bezien , één (1) minuut voor mijn scherm bracht al liters zweet voort, bij dit weer is voor mij het denken aan werk reeds een hele zware opgave. Te meer dat er, tijdens de dag, in die computer-strijk-kamer boven geen enkel raam open mocht van mijn madam. Eveneens moesten al die lattestoors naar beneden ik zat daar als in mijn grafkelder, in een zwarte tombe eentje van om en bij de 38 ° Celsius dan, het was geen doen. Dus nu de laatste woensdag van juni, eindelijk een beetje respijt met die temperatuur, en ik direct aan t schrijven hé.
Van warmte gesproken hé, terwijl wij s nachts zelfs naakt nog teveel gedekt zijn, moet Kathleen nog steeds een dik donsdeken op zich hebben, én dat met die hitte ,ik begin al weer te zweten als ik er aan denk, maar ja t is geen gewone hé én hoe gaat dat dan met diegene die ernaast moet slapen, onder dat donsdeken????
Met enige treurnis, tristesse en bedroefdheid moet ik u eveneens ,in hoeverre jullie het nog niet wisten, verslag uitbrengen van een verloren veldslag na een ongebreideld gevecht van enkele weken, tegen een niets ontziende démon is onze Kathleen met gebogen hoofd en in grote verslagenheid terug beginnen roken, dit tezamen met nog enkele anderen die ook gestopt waren, maar in september doet ze een nieuwe poging, dus ze heeft wel een veldslag verloren maar nog niet de oorlog, we duimen voor haar.
Ondertussen is Ilse ook teruggekomen uit Salou, met dromerige oogjes, ietwat afwezig, slenterde ze rond naar nergens, zich dat tropische oord herinnerend waar niets moest maar álles kon, die mooiedon juans, die heerlijke cocktails, die mooie don juans die prachtige muziek, die mooie don juans, die aartsparadijselijke stranden, en die mooie don juan .Enfin, vloekend dat het nu alweer zo rap voorbij was ging ze maar weer eens haar broer helpen zeker.
Het laatste nieuws dat we te horen kregen was dat de weide naast de Vogelzang zou gebruikt worden als landingsplaats voor een helikopter van het gemeentebestuur, niét om de burgemeester tijdig thuis te krijgen, niét om de schepenen tijdig een laatste pint te laten drinken in de Vogelzang, maar om Kathleen én haar klanten tijdig , zonder alcoholcontrole, naar huis of elders te vertransporteren, goed hé, zeg nu nog ne keer dat t zoutte aan de kerke ligt .
Het was wel bijna gedaan met onzen Poubelle ook hé, voor de mensen die niét weten wat poubelle betekend, dat is het Franse woord voor vuilbak, én het Kathleens woord voor haar pirusche(vogel).
Den Poubelle is namelijk de straatmus van de Vogelzang, maar zingt efkens niét zo goed als Edith Piaf. Enfin, het ging zo, het was warm, zéér warm, heet, en Kathleen vond dat Poubelle wel een beetje buitenlucht kon verdragen, dus met kooi en al naar buiten, mooi in de schaduw, én Kathleen gelukkig én vogel ook gelukkig, vogel zó gelukkig dat ze aan serenade begon waarbij Piaf zou verbleken. Maar het noodlot sloeg toe, door het feit dat de aarde ronddraait, en dan nog eens rond de zon draait die ook ronddraait enz. blijft de schaduw geen schaduw, dus stond den Poubelle plots in die heftige, stekende, moordende zon, haar chanson de Paris verzwakte, .én verzwakte, viel stil, naar adem hapend, stikkend viel ze naar beneden, daar lag ze, op haar buikje, de vleugeltjes gespreid, haar pootjes in een mooie acht gedraaid, te wachten op haar onvermijdelijke dood en zo vond Kathleen haar, en als een reddende engel heeft ze het beestje eerst een paar uur zachtjes in haar diepvries gelegd en daarna liefdevolnog een paar uurtjes in de frigo, en zo mensen is onzen Poubelle gered, enigszins verkouden maar terug al in staat om lamour van Piaf te zingen waarbij ze de krasse stem van Edith nu prachtig nadoet.
Van al die emoties is Kathleen dan maar een gans weekend plus drie dagen op vakantie vertrokken om de batterijen op te laden.
Enkele weken geleden, ik was rustig van mijn pintje aan het genieten op mijn vaste stek aan de dis in de Vogelzang, ondertussen een beetje naar buiten aan het kijken naar niets, toen mijn oog toch viel op een auto die parkeerde recht over het café, Kathleen zag direct dat het dienen flick was die regelmatig met een anonieme wagen, die gangsters, die moordenaars, enfin die zware criminelen, flitste die één (1) kilometer per uur te hard rijden. Na twintig keer heen en weer gereden te hebben stond hij goed gericht om zeker géén auto te missen. De agent, de superflick, Rambo op zijn best, stapt uit zijn auto trekt zijn broek op rondkijkend door zijn donkere zonnebril, en ziet met borende dodelijke ogen dat wij door het raam aan het meekijken zijn, hij trekt zijn wapengordel recht zodat zijn enorm wapen op de juiste plaats hangt zijn rechterhand zwevend boven de kolf, echt Clint Eastwood in dead valley. Nu had hij publiek hé, zijn dag was goed, met zijn buik vooruit en zijn borst ingetrokken, wandelt hij rustig rond zijn véhikel wel een keer of tien zo, nog eens goed mikkend of zijn auto toch wel juist gericht stond stapte hij terug in zijn wagen én de radar aan en het feest kon beginnen. Natuurlijk, wij hadden een ruim zicht op de autos die afkwamen, die te snél afkwamen natuurlijk hé. In een mum van tijd was onze lethargische houding van daarnet vergeten en waren wij aan het supporteren hé, het was een echte sadistische vertoning met uitroepen van:
kiek no dien kleinen, das op trandje zulle!!
ha, de dienen zit er zekers 20 km boven, den dienen gaat een pak muugen betalen zulle!!!
of Kathleen die plots uitriep:
mo je moe nu nen ki kieken, dienen Mercedes zit er zekers 50 km boven, ewel den dienen mot ét mo weten zè, jis rieke genoeg
enz. enz.
Na een tijdje waren we eigenlijk zo beschaamd in ons eigen gedrag dat we niet meer wilden kijken naar die slachting en we dronken rustig ons glas leeg, oneindig blij dat wij niet in de plaats van die chauffeurs waren.
Ondertussen is Ilse al een keer of tien in en uit gereden met haar piepklein autootje, mét een reuze grote sticker langs achter met de tekst: I am a bad girl én daaronder die brave blauwe sticker met die L op, zeg nu zelf, dát is géén zicht hé, maar ja, ze heeft pas haar rij brevet gehaald en nu snort ze zo fier als een gieter rond, met lachende oogjes rondkijkend alsof ze met een echte Ferrari, een Porche of een Lamborginy aan het rondtoeren is, héél de wereld ligt voor haar open ja we kennen dat gevoel hé van lang geleden.
Beste mensen, op het eigenste tijdstip dat ik dit artikel schrijf is onze Kathleen reeds veertien (14) dagen gestopt met roken, dat is driehonderd zesendertig uur geen één sigaret, dat is twintigduizend honderd en zestig minuten géén enkele trek aan een sigarette !!!
Haar gevecht is werkelijk bewonderenswaardig, met een ongeëvenaarde moed strijdt ze met álles wat ze heeft tegen die onhoudbare drang naar een sigaret. Daarom deze oproep: laten wij er allemaal rekening mee houden dat Kathleen in de tegenwoordige tijd een beetje op de zenuwen loopt, een beetje ongenietbaar is, een beetje verstrooid verder sukkelt, een beetje over haar toeren ronddoolt, hier en daar iemand efkens bij de keel grijpt, nu en dan eens met een glas smijt en een fles er achteraan mét daaraan nog de hand van Luc die niet rap genoeg weg was, dat ze een beetje zot geworden is. Dat alles is te wijten aan haar drang naar nicotine .maar ze zal winnen, ik ben er zeker van, haar vriend P heeft jammer genoeg opgegeven, maar zij strijdt voort met de moed der wanhoop, hopend (wij ook ) dat die marteling spoedig een ietsje zal beteren.
Ik ben een "jonge" man van 59 jaar, gelukkig getrouwd, en met één zoon, een schoondochter en twee kleinzoontjes (een tweeling). Ik ben reeds drie jaar in brugpensioen en mijn laatste actieve functie was er een als industrieel ingenieur in een Amerikaanse multinational. Mijn interesses gaan voornamelijk naar het zenboedhisme, de parapsychologie en de psychologie. Mijn hobby's zijn: lezen, schrijven, kunstsmeedwerk, en wandelen in de natuur.
Het is weer donderdag, Remidag zegt Kathleen, omdat ik iédere week iédere donderdagmorgen stipt om tien uur tien (dan lacht iedere horloge namelijk) op míjn barkruk plaatsneem, én dat al drie jaar lang. Alleen JP is er al, hij is juist terug van een reis met zijn bus, alles is gelukkig terug in orde met hem, hij geeft namelijk terug luidruchtig commentaar op de recente politieke en andere gebeurtenissen, wij begonnen dat namelijk een beetje te missen ná zijn stille periode.
Ondertussen ruikt dat terug verdacht véél naar ammoniak in mijn omgeving, voor alle zekerheid verwittig ik Kathleen, want ik heb reeds ervaren dat ze soms vergeet dat ze reeds ammoniak in de spoelbak gedaan heeft, en dan doet ze er mijne mensen een klik bij hé , én hou dat maar eens vol, juist achter die spoelbak hé à daar zit ík namelijk , al mijn sinussen zijn eens doorgeblazen geweest plus nog een paar waarvan ik niet wist dat ik ze had.
En wéét je het al mensen, Kathleen en Luc zijn één van de drie béste cafébazen van het Brugs gewest!!!! Ze verdienen het, voor de klanten zijn ze de besten van gans den Belgique. Enfin na hun debuut in Focus zijn ze nu BVs geworden hé, overal worden ze nu herkent en bekeken. Wanneer Kathleen zo fier als een gieter flaneert door het zoute van Oostkamp(de markt), minzaam knikkend naar het gewone volk en handjes gevend aan de burgemeester én de secretaris van Oostkamp dán groeit ze nóg nen meter hé, én dan maakt ze haren entréé in een of andere plaatselijke horecazaak, champagne bestellend, want deze mensen mogen toch óók iets verdienen hé, ..en dan hé .is ze gelukkig, ze straalt, genietend van haar populariteit trakteert ze dan het ganse café, dit onder luid applaus van de aanwezige beroepsconsumenten.
Ja, genoeg gedroomd nu, ik wordt uit mijn dromen geschud door het hoesten van Kathleen, dat is nu toch reeds een drietal weken dat die hoest voortduurt, maar ze is het beu, samen met P. gaat ze begin volgende maand een laserbehandeling ondergaan om te stoppen met roken, we wensen haar én P. énorm veel succes, moed, wilskracht, uithoudingsvermogen, courage, geduld, enz. We zullen die twee in ieder geval een beetje in de gaten houden hé, want wie weet wat die laserstralen nóg allemaal veranderen afwachten maar.
Ondertussen gaat de GSM van Kathleen, ze was juist glazen aan het afspoelen, ze wil die GSM vastnemen, hallo wil ze zeggen maar dat floept daar uit haar hand recht de spoelbak binnen, het maakt een duik als een rasechte duikboot, vliegensvlug haalt ze dat uit het water, met de ammoniak, verlegen rondkijkend of er dat niemand gezien heeft, spoelt het rap in klaar water, want ramp boven ramp dat toestel heeft ze te leen gekregen van een vriendin, om het uit te proberen vooraleer ze het zou kopen. Het is duidelijk niét haar ding hé want het was maar een sms-tje, dus dienen hallo was er ook eventjes naast hé, én je moet dat model eens bekijken, het heeft de vorm van een mislukt ei, niet veel groter, en om het te bedienen moet ge, na een uitgebreide en diepe studie, daar de bovenkant van openschuiven en dan komen er piepkleine toetsjes tevoorschijn, met één druk van mijn vinger heb ik vier toetsen tegelijk ingedrukt. Ik weet bij god niet waarom ze die dingen altijd maar kleiner en kleiner maken hé. Uiteindelijk zal Kathleen dat toestelleken wel niet gekocht hebben zeker als het nog werkt.
Verder zit iedereen rustig verder te keuvelen over van alles en nog wat, dát is nu juist het aangename van op café gaan zie, als je behoefte hebt om te babbelen dan kún je dat, heb je behoefte om te luisteren dán kun je dat ook, heb je alleen maar behoefte om tussen de mensen te zitten en rustig een koffie of een pint te drinken dan kan je dat ook, alles mag én niets moet, toch zalig hé.
En onder de goedkeurende blik van de vrouwe des huizes verlaat ik om exact tien vóór twee (tweede lach van de horloge) het établissement, het was weer goed geweest.
Eerst wil ik Kathleen een gelukkige verjaardag wensen, weliswaar één dag te laat, maar dit artikel heb ik wel degelijk geschreven óp haar verjaardag. Een uitgeslapen verjaardag vol geluk, liefde, eten, drinken, dansen, zingen van je weet wel hé, maar vooral géén dag van dramas zoals vroeger nogal eens gebeurde op uw verjaardag.
Verleden donderdag zat ik weer knus op mijn stek rustig naar het eerste lenteweer te kijken toen F. snotterend en hoestend binnenkwam met zijn madam, na zijn koffie besteld te hebben mompelde hij met een krakende hese stem vroeger hé, sliep ik onder de blote pannen en wanneer het sneeuwde waaide de sneeuw recht in mijn gezicht én ik werd nooit ziek, en nu mét overal chauffage heb ik het zitten!!, zijn vrouw merkte discreet op dat, dat vroeger wel hééél lang geleden was én dat hij ondertussen (gezien zijn ouderdom!!!) wel een beetje minder weerstand had. Ondertussen zat ik ook reeds te mijmeren over vroeger, ik herinnerde mij namelijk ook die dakpannen boven mijn bed, berijpt wanneer het vroor, druppelend op mijn hoofd wanneer het dooide, de wind die huilde alles kraakte en piepte én mijn zuster die zei dat de spoken rond het huis zwierven en ik die bijna dood van schrik, het angstzweet op mijn hoofd diep onder die zware dekens kroop, diep weggedoken in die matras vol met kippepluimen, dat was wel aangenaam met die matrassen, je kon daar bijna nen meter in wegzakken én wanneer het héél erg koud was kwamen bovenop die dekens nog eens een laag pardesus en mantels, s morgens had ge dan een half uur nodig om de weg naar buiten te vinden.
Ondertussen was P. binnengekomen, werkt bij de NMBS, ik zie hem een sigaretje opsteken, dus hij is nog niet gestopt, het is reeds enkele maanden dat hij alle dagen zal stoppen hé, maar ja , je moet de gepaste moment afwachten hé. R. komt blozend van energie eveneens binnen, hij werkt eveneens bij de NMBS en M. is ondertussen (ook bij de NMBS) ook binnengekomen. Daar aan den ijzeren weg wordt alweer niet veel uitgestoken vandaag denk ik in alle stilte want ondertussen is de post ook nogal wèl vertegenwoordigd in de Vogelzang én ik wens geen discussie te starten over wat het woordje werken nu eigenlijk is, een werkwoord of een plaatsnaam van een onbewoond eiland, ik moet eigenlijk zéér discreet, én voorzichtig zijn want ik ben fél in de minderheid, én wil ik in het vervolg nog mijn post krijgen én veilig met de spoorweg reizen, dus mag ik die mannen niet te veel voor het hoofd stoten hé.
Kathleen is ondertussen aan het vertellen dat poubelle (voor diegenen die nú nog altijd niét weten dat poubelle het frans is van vuilbak hierbij nogmaals die uitleg over de naam van Kathleens geminimalizeerde papegaai, m.a.w. haar péruche ) ruzie aan het maken is met haar Mechelse herder dat was allemaal zo gekomen:
Op een dag slofte de hond zich steendood vervelend door de living zijn neus achterna en voorbij de vogelkooi waar poubelle inzat, nu aan de ééne kant dacht poubelle vriendelijk: zou dienen grooten ezel met zijn lelijke zwarte neuze en zijn flikvlooiende kodde, met zien schèèèle bruine ogen én zien zièvvere aan zien muelle én kè nie stille liggen, den mislukten vlooienbak!!?***¨¨. En van den andere kant denkt de hond uiterst joviaal kijkend en glimlachend met al zijn tanden bloot da lèèlèk scharmienkele van en appelblowzeegroen geklurde musche van een veugle die peisd datem het ier ál te zeggen èt mè zien lèlèke gekromde vroete, go moeten opletten of keeeten èm ip!!!??°°°** waarna hij zijn weg vervolgde naar zijn voederbak want hij kreeg nu eenmaal een plotse honger hé (hoe zou dat komen), aan zijn bak gekomen was die .leeg, leeeeeeg, maar nu nen keer niiiieeeeets meer in hé, ja natuuurlijk, zijn bazinnetje had het weer te druk gehad met te luisteren naar al die zever van haar klanten, en zijn baas had het waarschijnlijk weer razend druk gehad met te staken en te staken in de cola, mijn jonge meester was weer overal aan het rondrijden met zijn trukske met drank voor de klanten (voor de klanten wel hé maar aan mij denkt ie niet), én mijn jong bazinnetje was nog aan het bekomen van een nachtje slapen in de sneeuw met min vijftien graden (onder nul nog wel) en die hersens wilden maar niet ontdooien .Dus een lege kom, én uitgelachen van een mislukte spreeuw, zijn dag was eraan, fini, kapot, hij stond daar nu te zeveren boven zijn lege pot opeens had hij een gedacht, een mogelijkheid om zijn dag toch nóg goed te krijgen , hij draaide zijn kar en liep terug naar de vogelkooi en juist toen die rotvogel, dienen veredelde vuilbak hooghartig één oog open deed slingerde hij met zijn kop weg en weer, daarbij ganse klodders speeksel, zever, gel rond slingerend, allemaal op die vogel, in ieder geval gans dat koppeke lag vol .,nu moet poebelleke nooit meer haar veren kammen want die blijven voor de rest van haar leven pijl rechtstaan van al de gel dat ze over zich gekregen heeft. En zo is het allemaal begonnen hé, een nieuwe oorlog is uitgebroken in de living van Kathleen.
Ondertussen is onze vriend J.P., onze globetrotter, onze wereldreiziger, onze bon vivant ook binnengekomen, terugkerende van Zuid-Afrika, ik had direct in de gaten dat er iets niet in orde was met hem, en ja het kwam er direct uit, hij was in Afrika, na een week vakantie, reeds overvallen door dieven, waarbij ze hem bewusteloos sloegen om bij zijn geld te kunnen. Je moet weten dat het leven van JP reeds dikwijls aan een zijden draadje heeft gehangen, maar nu was dat draadje wel heel fijn geweest, want nu was hij met een zeer zware schedelbreuk opgenomen geweest in een hospitaal, vechtend voor zijn leven in een of ander gat in Afrika. Maar gelukkig staat hij nu reeds weer bij ons, én wensen wij hem van ganser harte een full recovery.
Het normale leven heeft terug zijn intrede gedaan in de Vogelzang, de stille periode, kenmerkend na nieuwjaar, is terug voorbij. JP (onze buschauffeur) is terug gelukkig, hij heeft namelijk enkele weken zijn bus moeten missen wegens een grondige renovatiebeurt (direct aan begonnen na die tocht naar Antwerpen met Kathleen en een deel van de klanten ??!!). Dus nu kan JP terug de wijde wereld in, voor het ogenblik zijn dat de wintersportbestemmingen waarbij hij door de dikke sneeuw naar beneden raast en sliert en sliert, waarbij alle passagiers van pure naakte angst hun adem inhouden tot ze blauw zien, hun ogen puilen uit bij het staren naar die vervaarlijke afgronden JP doet er met een sadistisch genoegen nog een schepje bovenop door de bus nog een beetje méér te laten slippen, en wanneer hij dan beneden komt, kijkt hij, onder luid applaus van de overlevenden, en zo fier als een gieter, om naar zijn publiek discreet, minzaam glimlachend, want dat drinkgeld zal weeral in orde zijn hé, en dan stormen en masse al die mensen naar dat klein WC-kabientje om dat overvol te laten lopen met pure zaligheid en geluk dat ze nog leven én dat ze zonengoeien chauffeur hebben. Dát was natuurlijk niet zo aangenaam voor onze JP, nu mocht hij weeral gans dat wc-kotteke kuisen. Enfin nu is hij vertrokken voor een eigen vakantie naar zuid Afrika, wat hij dáár weeral zal beleven (herinner je Gana), zal voor een van de volgende uitgaven zijn.
Er zijn binnenkort ook nóg twee verjaardagen te vieren, onze Kathleen wordt weeral eens een jaartje ouder (ze wordt nu censuur jaar oud) op 18/03 én op één april is het vijf (5) jaar dat Kathleen de Vogelzang openhoudt, dat kan natuurlijk niet onopgemerkt voorbij gaan hé want naar ik gehoord heb zou Focus Kathleen komen filmen als vrolijkste cafémadam van West-Vlaanderen én als marathonloopster van het jaar. Ik heb eveneens gehoord dat ze op één april (vrijdag) alléén in body-painting (zoals Gina Leesa) zal bestellen . We zullen dat toch zeker allemaal eens moeten gaan checken hé.
We zullen haar jammer genoeg méér dan een week moeten missen want onze pleeg-moeder, zuster, vriendin, dochter, vrouw enz. gaat op skivakantie, de mensen daar ter plekke zijn gewaarschuwd. En hier zal weeral iedereen verloren, verweesd, eenzaam, treurend ronddolen, met de tranen in de ogen, smachtend kijkend naar die gesloten gordijnen ,hopend op een spoedige en gezonde terugkeer van onzen Kathleen.
Het is duidelijk weer de stille periode, je hebt dat zo een tweetal keer op een jaar, zo een soort komkommertijd, een tijd zonder nieuws (een tsunami daargelaten) dat gebeurd steeds zo na nieuwjaar en na den congé. Een tijd van berusten zeker of is het uitrusten, de mensen zeggen kalm hun zegje en doen terwijl ze niets aan het vertellen zijn hun best om de rest wakker te houden. Velen zijn reeds aan het dromen van de vakantie in de zomer (het is het moment om die te bestellen hé), van die hete dagen en vooral die zwoele avonden die we doorbrengen op het terras van de Vogelzang, genietend van een glas ijskoude Sangria (in plaats van warme glughwein) geserveerd door een heupwiegende Kathleen met een lambadarokje aan, gedécolleteerd tot aan de navel en een vurige rode roos in het haar, verleidelijk neuriënd van heb je even voor mij. Nu ben ik zelf aan het dromen hé terug naar het heden, dus de mensen zijn aan het bekomen van de taartjes, de vele drankjes die we niet gewoon zijn en de vele nieuwjaarswensen zowel verbaal, met de post en zeker met de é-mail (is het u al opgevallen dat ge zelfs tot zes à tien keer nieuwjaarwensen van dezelfde personen krijgt? De één al beter (pittiger) dan de andere?). Wat mij wél opgevallen is, is dat Kathleen de énige cafébazin geweest is die de moeite nam van achter dien dis te komen om op de ouderwetse manier haar klanten gelukkig en gezond nieuwjaar te kussen (op de wang natuurlijk), die andere bazinnen hadden een toevallige verkoudheid of wuifden eens van in de verte.
Het is toch eigenaardig hé dat in een periode van ongeveer een twintigtal jaar die gewoonte om met nieuwjaar te kussen zo stilaan aan het vervallen is, nu komen ze naar je toe met hun lippen reeds naar de noorderzon te wijzen zodat ze zeker jouw wang niet zouden raken én vóór je het weet zijn ze al weer weg want ge krijgt er maar ééne, das geen mode meer om er meer te geven. Vroeger waren er dat twee op de wang en één op de mond. Ik herinner mij dat nog van toen ik kleiner was, die twee op de wang dat ging nog, maar dienen éénen op de mond hé, van die oude tante of een of ander mètje zonder tanden, waarbij het speeksel tot in je oren droop!!! Ruikend naar de formol of zo iets, herinner je die nog? Dat was alleen te verdragen omdat moeder je met argusogen in de gaten hield en indien je je wou wegtrekken ge een fermen draai rond je oren kreeg!!! En wanneer we die kastijding waardig ondergingen kregen we een spekke en wanneer we véél sjanse hadden, kregen we nog nen frank ook én nen klop op onzen kop, én neepe in onze kaake én we mochten vertrekken. Later had ik een leukere ervaring, ik was zeker rond de veertien jaar toen ik tijdens die beruchte nieuwjaarskus op de mond een echte tongdraai kreeg van een vriendinnetje mijn éérste tongkus van mijn leven én dan nog van een prachtig meisje, ge kunt denken hé .én al is er alleen maar dát gebeurd tussen ik en haar, ik heb het toch nooit vergeten. Nog later en iets ouder werden dat er drie op de mond (nu niet meer met dát vriendinnetje) én ze duurden minuten lang, soms was het nieuwe jaar reeds een eind gevorderd wanneer we stopten en aan de volgende begonnen .en nu ben ik zelf een nonkel of een pepe geworden, weliswaar mét tanden .
Enfin de tijden veranderen hé, maar het moet toch gezegd zijn hé, wanneer je zo wensen krijgt van iemand waarvan je kunt zién en voelen dat ze gemeend zijn dat doet toch deugd hé .
Een beetje later dan gewoonlijk, maar hier zijn we weer, dat ietwat later zijn had eigenlijk te maken met de avondparty die de Vogelzang heeft gegeven. Je weet wel van vorige uitgave die vette derms, sprot enz. die Kathleen zou uitdelen. Bij deze het verslag van een toch héél opmerkelijke én aangename avond:
Het begon er al slecht uit te zien van smorgens, wind en regen gevolgd door, regen en nog meer wind gevolgd door, nog meer regen en nog meer wind, en dat met een avondparty buiten in het verschiet . Maar niet getreurd, mijn madam en ik rond zeven uur vertrokken, een half uurtje te vroeg, want eigenlijk hoopten we op nog een plaatsje vrij binnen in het café, want ik had niet de indruk dat er buiten veel volk zou staan. Aan de Vogelzang aangekomen stond daar gelukkig, een stevig uitziende overdekte bar aan het terras en de zonneluifel was eveneens uitgeplooid, vastgeankerd aan de grond met een reeks stevige touwen. Kathleen was reeds in alle optimisme aan het bakken, hele kledders boter in enorme pannen kieperend, een gedeelte van de sprot wou duidelijk terug naar zee , maar ze vlogen de verkeerde richting uit en gingen richting Kortrijk , ze hadden beter hun GPS meegenomen hé. Een deel van de darmen probeerde eveneens op eigen krachten, vol heimwee, terug naar de boer te kronkelen maar belandden op de oprit van de apotheker aan de overkant van de straat, dit tot zijn groot genoegen. Ik zag eveneens Luc en Ilse heer en weer zwaaien en zwieren , wanhopig hangend aan de rand van de zonneluifel, met uiterste inspanning proberend dat zeil te beletten om op reis te gaan naar de Ardennen .
Heb je een beetje een beeld van hoe het was toen ik er aan kwam? Mijn madam en ik hebben ons discreet terug getrokken op mijn vaste stek aan den toog met een pintje en een koffieke. Een half uurtje nadien komt Kathleen zwetend, hijgend binnengestoven met de vermelding dat de darmen en de sprot klaar waren en dat we ze mochten gaan halen buiten, waar eveneens liters jenever en glughwein klaarstonden voor een spotprijske .enkele van de meest moedigen onder ons waagden zich naar buiten bij Luc die ondertussen het bakken voor zijn rekening genomen had, nu en dan een slok jenever drinkend (om courage op te doen hé, hij was daar tenslotte zijn leven aan het wagen hé!!). Enfin een beetje later werd het toch wel iéts te gortig buiten want ik zag Kathleen, razende van de zenuwen, met haar armen vol met jeneverflessen en glughwein binnenkomen, en er zou verder binnen gegeten en gedronken worden wat een zucht van verlichting. Maar dan begon het hé ik kan namelijk niét tegen de geur, het uitzicht en nog min de smaak van vette derms , ik heb namelijk een traumaatje opgedaan toen ik klein was, je moet weten dat mijn vader daar verlekkerd op was én hij maakte dat klaar met smout (varkensvet) én azijn. Maar die geur van die gebakken darmen ., waarschijnlijk bewust niet helemaal goed gespoeld, (want mijn vader zei altijd dat een goeie vette darm een beetje moet smaken naar dat die erin gezeten heeft),dat was eigenlijk geen geur meer maar pure stank (stront), het was niet te harden en wij allemaal naar buiten tot mijn pa gegeten had én het huis goed doorgelucht pas dan konden wij terug naar binnen, ik zie mijn vaders gezicht nog steeds voor mij, smekkend en zuchtend van geneugte. Hij at dat ook het liefst in putje winter.
Nu terug naar de Vogelzang, aan weerszijden van mij zaten ze natuurlijk, hoe kon het anders, dampende, geurende,kronkelende darmen te eten, ik probeerde wanhopig naar iets anders te kijken, naar mijn twee sprotjes bijvoorbeeld, maar dat lukte van geen kanten hé. Gelukkig kwam mijn vriend J.M. binnen met zijn exotische vriendin, direct was mijn aandacht een beetje afgeleid, en we gingen aan een tafeltje zitten want de café begon tsjokvol te zitten, allemaal ruim genietend van spijs én drank. Liters jenever, bier en glughwein zag ik daar passeren, kilos darmen en sprot werden geconsumeerd en wanneer deze op waren werden er meterslange bloedworsten en wulloksen binnengespeeld, het was duidelijk het begin van de ramadan in de Vogelzang. Ik zag vanuit de verte (toen kón ik nog een beetje ver kijken) dat Luc nog steeds zijn schrik aan het verdrinken was want hij had discreet een fles jenever mee naar buiten gesmokkeld. Overal zag ik lachende gezichten, ze amuseerden zich allemaal en toen mijn eene oog het andere niet meer zag, insgelijks mijn vriend J.M. werden wij beiden stevig ondersteund naar huis geleid onder de welwillende troebele blikken van de overblijvende klanten.
Hier zijn we dan weer, we zijn één jaar oud, tezamen met de eerste twee uitgaven die de donderdagmiddag noemden is er een historie van de café Vogelzang gegeven waarvan alles wat verteld werd op ware gegevens berustte, misschien ietwat overdreven of ietwat bij het haar getrokken soms, maar toch .Ik hoop dat je ervan genoten hebt want dat gééft mij de impuls om nóg een jaartje door te gaan.
Het is waarschijnlijk iedereen wel opgevallen dat het hoofdpersonage steevast Kathleen was, maar ja deze bloemrijke Kathleen ís nu eenmaal een personage waar je niet (van géén kanten) kunt naast kijken, en dat komt niét door haar omVang maar door haar omGang met haar klanten, haar ex-klanten en haar nooit of te nimmer klanten, haar dieren, haar muziek en door de nooit vooraf te voorspellen soort Kathleen dat je gaat ontmoeten wanneer je binnenkomt.
Dit allemaal gezegd zijnde gaan we dus verder. Nu ook weeral reeds een paar weken geleden hebben wij ons allemaal een bult verschoten, we stonden perplex, stom verbaast op een gegeven moment komt Ilse (de dochter van Kathleen) heupwiegen, zingend de café binnen je had dát moeten zien, al de klanten vielen stil, stomverbaasd, verweesd bijna zaten wij allemaal Ilse aan te staren, dat anders zo stil, bedeesd, schuchter meiske kreeg waarachtig de streken van haar moeder en hoe, met haar kont draaiend, meezingend, dansend op een liedje van Borsato flaneerde ze rond het café, eerst dacht ik dat ze een jointje gerookt had en high was maar nee, toch niet, want Fr (ook een vaste klant) had het direct door Cupido heeft hier zijn pijl gelanceerd én duidelijk doel getroffen ook, zei hij grinnikend. En inderdaad een half uurtje later komt er daar een stoere jonge bink binnen Ilse, direct stil gevallen, ze is terug het schuchter, bedeesd meiske (zoals we haar altijd al gekend hebben) en zit nu naast hare favoriet, met haar borstjes vooruit en buik ingetrokken kijkt ze diep in de puttekes van zijn ogen, Kathleen houdt het koppel nauwlettend en met arendsogen in de gaten, haar klein meisje is groot geworden beseft ze plotseling. Wij laten deze prille liefde verder met rust .
Toen ik vorige week binnenkwam in de Vogelzang, zag ik een Kathleen met de haren in de war, ogen half toe, geeuwend mijn pint tappen, ja, ze was de avond er vóór met een deel van haar klanten naar the nicht off the proms geweest. J.P. was de buschauffeur, hij was uitermate blij dat het niét naar Clouseau was dat hij moest rijden (na vorig jaar acht maal Clouseau was het genoeg geweest voor hem), enfin J.P. de bus vol met bier geladen, één kartonneke cola en één flesje water (je kunt de klanten van een café géén dorst laten lijden hé), op de resterende plaatsen de passagiers, en weg waren ze, luid zingend van daaaar gáát ze . Dus aan het gezicht van Kathleen én aan het aantal ledige bakken die ik J.P. (met een gelukzalig gezicht) nu zie terug naar de biercentrale brengen, kan ik zien dat ze zich uitermate goed geamuseerd hebben. Ondertussen is Ilse (de dochter) ook in het café gekomen, ze ziet er duidelijk frisser uit dan haar moeder en overigens is ze terug normaal geworden, er zal vandaag géén bezoek komen van Adonis denk ik. Ondertussen zitten wij gemoedelijk rustig te keuvelen over van alles en nog wat, toen Kathleen opeens zegt ik zou de vrijdagavond vóór Kerstdag een avondparty willen geven op de terras, met van die stenen warmtefornuisen, glughwein, én een barbecue om vette dèrms op klaar te maken nè!!! iedereen was stil, en stil want het is niet voor het eerst dat ze plotseling een statement doet toen ze van de zomer eveneens plotseling zei dat ze de marathon Torhout- Brugge ging meelopen (waar niet veel van zal in huis komen, geloof ik) waren we ook even stilgevallen, ja dat terrasfeest is ok, die glughwein ook .maar vette dèrms (voor wie niét weet wat dat is dat is de dunne darm van een varken, én dat stinkt tegen de muren op wanneer je dat klaarmaakt), géén mens die dát nog éét dachten we, tot er toch iemand in het café schuchter zei ik eet wel dat graag!! waarop Kathleen direct opgelucht zei ha, dan kun jij ze klaarmaken hé , een beetje daarna is die man uiterst discreet vertrokken. Maar ja, na een beetje heen en weer gepraat waarbij het uitkwam dat er in gans Oostkamp maar vier (4) mensen (inclusief Kathleen) dat lusten, plus één mens uit Assebroek, geeft Kathleen toegegeven om voor ieder wat wils klaar te maken en zal ze eveneens sprot, poten en oren, varkensstaart (kodde), koemaag, schaapsogen voor de liefhebbers klaarmaken, dus iedereen zal wel iets van al die lekkernijen lusten hé. Nog andere suggesties worden dankbaar aanvaard ten huize Vogelzang. Dat alles rijkelijk overgoten met de nodige dranken én met de muziek van Borsato, André Hazes en Frans Bauwer (je weet wel Heb je even voor mij) beloofd dat terug een unieke belevenis te worden.
Nu reeds enkele weken geleden zat ik in de Vogelzang rustig te genieten van mijn pintje bier toen mijn vriend binnenkwam, een horeca-uitbater van hier een eindje verder, bij het consumeren van eveneens een pintje bier was hij een beetje zijn beklag aan het doen, hij was ontgoocheld in de maatschappij, hij was teleurgesteld, gefrustreerd enz.. Er was namelijk een dief op zijn hof geweest en had al zijn dieren meegenomen, inclusief zijn lievelingsvarken, eveneens had hij miserie gehad met de brandweerinspecteur, met zijn huurders, met de belastingen, met zijn moto, met de politie die vlak voor zijn deur wekelijks controle doet, en als klap op de vuurpijl was zijn schoondochter er eveneens onder uit getrokken, je zou van minder gefrustreerd geraken hé, ík werd er zelf ook weemoedig van. Enfin, na herhaalde consumpties heen en weer om ons verdriet te verwerken werden we iets opgewekter en kwam het gesprek op de koekjes die Kathleen bij de koffie geeft nu, vroeger waren dat echte koffiekoekjes of pralinnekes en nu zijn dat twee (2) speculaaskes, ja, het leven is duur geworden hé, ook voor de horéca zeg ik meevoelend, waarop mijn vriend direct terug wakker schrikt en zegt ík geef nog chocolat bij de koffie waarop hij grinnikend in zijn zak gaat en ons elk zo een chocoladekleurig pakje gaf, waarop ik zei met luxeverpakking dan nog, hij grinnikte nog méér, ik stak dat pakje onachtzaam in mijn zakken voor latere consumptie want chocolade met bier dat smaakt van geen kanten. Na enkele dagen vraagt mijn vrouw mij, met een wantrouwende blik op mij gericht, (ik ken die blik, en direct ga ik mijn geheugen af op zoek naar het wat, wanneer en waar ik eventueel iets mispeuterd kan hebben ik vind niets) Wat is dat wat je daar in je zakken hebt zitten? ik zou het bijgot niet weten antwoord ik zo onschuldig als een baby, mij afvragend wat ze nu weer gevonden heeft, een condoom ., en dan nog met chocoladesmaak!!!!zegt ze op een gevaarlijk toontje. Er begint mij langzaam iets te dagen, ik herinner dat grijnzend gezicht van mijn vriend, en ik had mij nog afgevraagd waarom grinnikt hij zo wanneer hij dat chocolaatje gaf. Nu wist ik waarom, maar ja, wat antwoord ge verdomme als je vrouw vraagt waarom je een condoom in je zakken hebt zitten, ik heb dan maar de waarheid opgebiecht, dat ze mij beetgenomen hebben. Ik denk niet dat ze mij voor honderd procent geloofde, maar het eigenaardige is ., dat condoomgeval is uit mijn zakken verdwenen, totaal verdwenen, en waar is het nu? ik kan er toch moeilijk achter vragen hé, want dan zal ze vragen waarom ik het nodig heb. Maar ik kan mij toch ook afvragen hé waarom zíj dat nodig heeft, ja toch? Enfin, ge ziet maar, hoe rap je in de moeilijkheden kan geraken hé.
Toen ik onlangs in het café binnenkwam was Kathleen hartelijk lachend aan het vertellen over de Pelikaan de Windsurfer de Hamburger , ik wist van geen kanten over wat ze het had, maar het kwam uit, ze was speciaal naar Antwerpen geweest om penissen te zien , naar die show puppetry of the penis, Luc liep er een beetje voorzichtig bij, een beetje zoals de cowboys, ik denk dat hij één van de drie hierboven uitgeprobeerd heeft. Alle mannelijke klanten van de Vogelzang hebben geschokt gereageerd, ge moet maar durven hé, naar Antwerpen gaan terwijl er dagelijks in de Vogelzang zelf, veertig à vijftig penissen langskomen, in alle kleuren en vormen én nu in alle staten .
Bij mijn binnenkomst in de Vogelzang, enkele weken geleden, was onze Kathleen duidelijk in de mood, op muziek van Frans Bauer, waaronder één bepaalde titel Heb je even voor mij was ze reeds aan het rondhuppelen achter den dis, luid meezingend, ogen in trance, met haar kont draaiend, zag ze het duidelijk zitten vandaag.
We hebben terug een nieuwe bewoner in de Vogelzang, weeral een péruche, maar de naam die Kathleen gegeven heeft Poubelle, die naam klinkt wel mooi, maar voor de één op duizend die niét weet wat het betekend Poubelle betekend vuilnisbak, als je dan nog weet wat er Gerard den tweeden overkomen is maar ja, de pastoor zei vroeger Gods wegen zijn ondoorgrondelijk maar hij vergat erbij te zeggen En Kathleens nog méér.
Ondertussen hebben we al voor de tiende keer heb je even voor mij gehoord, we kennen de tekst reeds allemaal van buiten, sommigen beginnen ook reeds luidkeels mee te zingen, wat Kathleen aanzet om dat liedje nog maar eens een keer of tien op te leggen.
Maar ja hé, de leute is nu gedaan, het café is gesloten, toe, dicht, fermé, closed want Kathleen is voor tien volle dagen in verlof, ze heeft ver van haar klanten afleiding nodig om zichzelf op te laden, om ons weeral voor een paar maanden te kunnen verzorgen, te vertroetelen en te verwennen .
Wat ze niét weet zijn de gevolgen van een gesloten stamcafé: de eerste dag, tien uur, door de macht der gewoonte gaan de meeste klanten gewoon naar het café.
En wat zien ze daar de gordijnen zijn gesloten een grotere ramp kan er bijna niet gebeuren, ze zijn geshockeerd, hun draai kwijt, voor alle zekerheid nog eens aan die deurklink getrokken gesloten natuurlijk. Met slepende passen, hun hoofd tussen de schouders, gebogen en gebukt schuifelen ze terug naar huis, naar moeder de vrouw die reeds blij was om enkele uurtjes verlost te zijn van manlief. Zij hebben nu uuuuren te doden en weten niet met wat dan maar naar de vrouw kijken hoe ze wast en plast en kookt enz ., en hier en daar wat goedbedoelde opmerkingetjes en raadgevingstjes, zodanig dat die vrouwen baloordig worden, ze worden er dol van, ze geraken danig overspannen dat ze en masse naar de dokter stappen om kalmeerpillen, maar dat is nog niet alles..; die mannen beginnen na dagen op die gesloten gordijnen te kijken ook dépri te worden, want ze kunnen nu helemaal hun ding niet meer kwijt, anders wanneer ze in de file gestaan hebben, het slecht weer is, Anderlecht gewonnen heeft, hun favoriete renner EPO genomen heeft, Bin Laden weeral eens een building heeft laten ontploffen, enz. enz. steeds één adres om de frustraties kwijt te kunnen à Kathleen, maar nu is ze er niet dus ook en masse naar de dokter om kalmeer -en relaxpillen. Natuurlijk zitten na enkele dagen de wachtzalen van al de Oostkampse dokters proppensvol klagende, gefrustreerde, overspannen mannen en vrouwen zodanig zelfs dat al die dokters het eveneens op hun heupen krijgen en ofwel plots op reis vertrekken, ofwel naar hun collegas liepen omdat ze eveneens overspannen waren, een vrouwelijke dokter kocht van pure frustratie zelfs een kind. Allee het was niet te doen. De burgemeester en het schepencollege hadden bijna de noodtoestand afgeroepen maar na ruggespraak met Luc die plechtig beloofde dat de Vogelzang vrijdag terug openging, waren ze toch iets geruster, naarmate die vrijdag naderde wachtte de helft van Oostkamp in angstige spanning af, de klanten gingen dagelijks wel tien keer naar die gesloten gordijnen kijken, hopend, wachtend, zich angstig afvragend zou Kathleen op tijd terug zijn? zal ze niet vergeten open te doen? belovend ze mag zelfs weeral een tiental keer heb je even voor mij opleggen, als ze maar op tijd is.
Vrijdagmorgen 09u58: langs alle kanten en hoeken van de huizen rondom de Vogelzang staan mensen te wachten, te wachten, te wachten, de politie houdt een oogje in het zeil, klaar om het verkeer in goede banen te leiden.
Vrijdagmorgen klokslag 10u00: eerst die eene gordijn gaat open, daarna de volgende, de meeste klanten staan ondertussen in de rij voor de deur, en daarna een zucht van opluchting, met een blijde glimlach op haar gezicht doet Kathleen de deur open, op de achtergrond speelt heb je even voor mij, poubelle zingt op haar eigen manier mee, Oostkamp zucht van verlichting en Kathleen ook een beetje want ze heeft ons toch ook een beetje gemist.
Het is met een diepe droefheid en gelatenheid, dat we verleden week moeten afscheid nemen hebben van ons aller dierbare vriend Gerard de Vogelzang de 2de . Het heeft namelijk de Heer behaagd hem tot zich te roepen én direct zalig én heilig te verklaren voor zijn, wel zéér korte, leven van zelfopoffering en menslievendheid. Hij was namelijk steeds de eerste die smorgensvroeg luidruchtig mocht goedendag zeggen tegen Kathleen zonder dat dit een kwade blik teweegbracht, zelfs vooraleer ze gegeten had. Steeds was hij bereid zich van de ene vinger naar de andere te laten vertransporteren, gans het café ging hij rond, altijd waardig rond zich kijkend terwijl hij hier en daar een kutteltje in iemands nek liet vallen.
Maar ja, hij is in feite (waarschijnlijk) gesneuveld in een nietsontziende, alles vernietigende oorlog die uitgebroken was tussen Kathleen en de rondfladderende vliegen. Buiten de verschillende vliegenmeppers had Kathleen zich eveneens bewapend met die oude plakkerige linten én een elektrische vliegenmepper waarop ze die beestjes met intens genot liet barbecuen tot de rook eruit kwam. Maar niks genen vanse hé, die beestjes bleven maar komen, en toen heeft ze, dodelijk gefrustreerd, naar haar laatste en ultieme wapen gegrepen, insecticide, met een nooit eerder geziene moordlust waarbij Sadam en Bin Laden zouden verbleken spoot ze iedere avond liters en liters insecticide rond in het café, Luc trok zich in alle bescheidenheid discreet terug in de keuken, want dáár kon en durfde hij niet tussen komen, een dergelijke furie blijft ge best uit de weg weet hij . En inderdaad die vliegen waren kapot, dood, gecrepeerd, en de schamele overlevenden waren piepe dada tot sanderendaags.
En zo kwam het hé, er is geen enkele oorlog die géén onschuldige slachtoffers vraagt of eist, Gerard dacht toen hij die druppels regen naar beneden zag komen aan een weldadig buitje na al die warmte en hij spreidde zijn vleugeltjes open om zich eens lekker te laten afkoelen niet wetende dat het puur vergif was die naar beneden kwam. Eerst voelde hij zich niet al te lekker, daarna kreeg hij het aan zijn longetjes en daarna begaven zijn pootjes het en juist op het moment dat hij van zijn stokske viel, kwam Kathleen naar hem kijken . Dodelijk ongerust zag ze dat dit serieus was, met de tranen in de ogen zette ze dat beestje terug op zijn stokske waar het direct met zijn pootjes omhoog terug afviel, ze wilde en kón niet aannemen dat hare Gerard aan het sterven was, eigenlijk was het waarschijnlijk al dood, ze duwde hem met zijn kopje onder water in zijn drinkbakje om te zien of er nog lucht uitkwam, indien het nog niet dood was, was het nu wel verdronken, daarna gaf ze het een hartmassage met haar duimen, waarbij al zijn ribbekes gebroken werden, maar ja in noodgevallen moet ge niet te omzichtig tewerk gaan hé, daarna trok ze zijn pluimpjes uit om te zien of er toch geen leven meer inzat, en dan beweert ze bij hoog en laag dat hij nog een keer piepte (hij was waarschijnlijk op dat moment al drie keer dood). Tot een klant Gerard vastnam, zijn lijkje reeds stokstijf van het doodzijn, uitstak naar haar en plechtig verklaarde dat Gerard zeker al een uur bij God op visite was en dan geloofde ze het Gerard den tweede was niet meer.
Kathleen heeft hem dan ten grave gedragen en voor de laatste keer laten vliegen in de wijde natuur, ze wierp hem namelijk van een drietal meter ver in de lucht recht de groene container in, het beestje vloog niet al te goed meer zonder pluimpjes maar toch vond het zijn bestemming tussen de overblijfselen van onze moderne maatschappij. Nog een laatste gang wacht hem wanneer de vuilniskar komt om de container leeg te maken en naar het crematorium te rijden onder begeleiding van Michel Van den Bossche die met een zwarte vlag zal toekijken of Gerard de Vogelzang de 2de wel degelijk een mooie crematie krijgt.
Laten alle vogelliefhebbers nu het hoofd buigen en een minuut stilte in acht nemen.
Enkele weken terug, toen ik binnenkwam in de Vogelzang, was er een nieuwe bewoner aanwezig, Gerard genaamd. Gerard is namelijk een kanarie die het grondig beu was om steeds in dat kooitje te zitten en had op een verstrooid moment van zijn baas het onzekere voor het zekere genomen en was de wijde wereld ingetrokken, hij was echter vergeten dat zijn lichamelijke conditie nogal belabberd was, ja , je moet maar eens zelf jarenlang in een klein kooitje leven, dus enkele honderd meter verder was hij reeds doodop en moest hij gedwongen rusten, en dat in het zicht van onze Kathleen. Kathleen, had direct in de gaten dat dat vogeltje niet in zijn beste vorm was, ze aarzelde niet, haar moederinstinct kwam boven, en ze ving dat beestje en stak het liefdevol in een mooi kooitje, Luc moest direct eten gaan kopen, een drinkbak, schelpezand enz. direct werd dat geel ding geadopteerd en ze noemde het Gerard, het was vanaf nu haar vogeltje. Maar het noodlot sloeg een week later toe, in de vorm van een man, een griezel, die het café binnenkwam met een leeg kooitje in zijn hand en haar vroeg of ze geen kanarie gevonden had, direkt was de opgewekte stemming van Kathleen tot ver onder het vriespunt gedaald, en met een ijzige stem antwoordde ze: ja, hij staat daar bevend wijzend naar haar lieveling, haar kind bijna. Die man bekijkt dat vogeltje goed en zegt dat is de mijnen, madam waarop Kathleen met een moordlustige blik tegenwierp hoe ziet jij dat!!! aan zijn veren, madam zegt hij schuchter, want hij had waarschijnlijk reeds in de gaten dat Kathleen in géén te beste stemming was. En dus is even later den Gerard terug vertrokken naar zijn eerste huis, weliswaar na een betraand blikske geworpen te hebben op zijn pleegmoeder en met een laatste gebroken tsii..iet als groet was hij weg. Kathleen was ontroostbaar, verdrietig, treurend, haar hart was gebroken, en van pure kompassie is Luc dan in al zijn goedheid een nieuwe kanarie gaan kopen, alleen hij had ergens miskeken zeker, of hij had iets teveel van zijn eigen bier geproefd zeker want hij kwam thuis met een pérusche, maar ja, het was ook een mooi vogeltje hé en het werd prompt eveneens Gerard genoemd, en nu hebben wij in de Vogelzang een permanente bewoner bij. Je moet Kathleen bezig zien, zo trots als een pauw paradeert ze nu met dat vogeltje op haar vinger (het is reeds helemaal tam) rond het café.
Ondertussen komt Luc het café binnen, kletsnat, zijn haar hangt voor zijn ogen, zijn wenkbrauwen in zijn oren,(indien hij haar had gehad zou hij zo uit gezien hebben hé) mijn vrouw vraagt verontrust of hij zoveel gewerkt heeft dat hij zo zweet, wat direct een hilarische reactie teweegbracht bij dat andere klanten, (ik vraag mij af waarom ze zo spontaan in een lach schieten ), nee hij was wéér eens de waterleiding vergeten af te sluiten bij het veranderen van een biervat, dit is hem nu al voor de dertigste keer overkomen, ja je kunt verstrooid zijn hé.
Hij heeft weeral een kommetje wullocks mee om op te eten, zijn diepvries is namelijk uitgevallen met twintig kilo wullocks in, en die moet hij allemaal opeten voor ze slecht worden, aan iedereen die binnenkomt vraagt hij of ze geen kommetje moeten hebben, maar zonder veel succes hij zit nu aan potje dertig, dus kilo vijftien denk ik. Later is hij serieus moeten gaan diëten heb ik gehoord.
De groendienst is ook bezig buiten, dat is ook het zien waard hoor, ze moeten de haagjes scheren langs de baan. De ene, de baas waarschijnlijk, werkt met de haagschaar, de tweede veegt de afgeschoren takjes bijeen en de derde schept de afval in de kruiwagen en deponeert dat op een hoopje. Na een grondige studie van de omgeving en de passanten (vrouwelijk schoon krijgt speciale aandacht) begint hij met uiterste precisie en concentratie met zijn heggenschaar, hij scheert een halve meter af en stopt, de andere twee wachten vol eerbied, gespannen en in stilte af, want de man met de heggenschaar mag niet uit zijn concentratie gehaald worden, leunend op zijn schaar bekijkt hij zijn werk langs alle kanten, hij voelt zich een kunstenaar, een Picasso, een Michel Angelo, én hij is content, gewichtig tilt hij zijn schaar op en begint aan de volgende halve meter terwijl nummer twee aan het vagen gaat en nummer drie klaarstaat met zijn kruiwagen.
En zo gaat het verder tot aan drie meter, altijd dezelfde procedure en concentratie, aan drie meter ligt de riem er helemaal af, het is break, en na een uurtje koffie drinken gaan ze gezwind aan de slag aan de volgende drie meter, ze hebben nog vijftig meter voor de boeg, maar niet getreurd hé, morgen komt ook nog als het niet regent, of teveel waait, of te warm is.
Ondertussen zijn we aan het nakaarten over de marathon Kortrijk-Brugge, plots zegt Kathleen:volgend jaar loop ik mee uitdagend rondkijkend, plots zag ik overal lachende gezichten .uitgenomen één, haar blik verstrakte, ik ken die blik en toverde direct een serieus gezicht tevoorschijn, maar hoe meer er gelachen werd hoe overtuigender dat ze werd en toch ga ik die marathon lopen zei ze nog een keer én ik zoek sponsors, want ik ga lopen voor een goed doel nè!!. En zo, waar niemand in geloofde, zal bewaarheid worden, en is ze nu begonnen aan een professionele training en kun je haar zien lopen, gaan, wandelen, struikelen, slepen langs de vlaamse boerenwegeltjes en dit tot volgend jaar. Kathleen wij steunen je ten volle en zullen je mentaal begeleiden en sterken wanneer je het even moeilijk hebt.
Tot ziens,
Enkele weken terug, toen ik binnenkwam in de Vogelzang, was er een nieuwe bewoner aanwezig, Gerard genaamd. Gerard is namelijk een kanarie die het grondig beu was om steeds in dat kooitje te zitten en had op een verstrooid moment van zijn baas het onzekere voor het zekere genomen en was de wijde wereld ingetrokken, hij was echter vergeten dat zijn lichamelijke conditie nogal belabberd was, ja , je moet maar eens zelf jarenlang in een klein kooitje leven, dus enkele honderd meter verder was hij reeds doodop en moest hij gedwongen rusten, en dat in het zicht van onze Kathleen. Kathleen, had direct in de gaten dat dat vogeltje niet in zijn beste vorm was, ze aarzelde niet, haar moederinstinct kwam boven, en ze ving dat beestje en stak het liefdevol in een mooi kooitje, Luc moest direct eten gaan kopen, een drinkbak, schelpezand enz. direct werd dat geel ding geadopteerd en ze noemde het Gerard, het was vanaf nu haar vogeltje. Maar het noodlot sloeg een week later toe, in de vorm van een man, een griezel, die het café binnenkwam met een leeg kooitje in zijn hand en haar vroeg of ze geen kanarie gevonden had, direkt was de opgewekte stemming van Kathleen tot ver onder het vriespunt gedaald, en met een ijzige stem antwoordde ze: ja, hij staat daar bevend wijzend naar haar lieveling, haar kind bijna. Die man bekijkt dat vogeltje goed en zegt dat is de mijnen, madam waarop Kathleen met een moordlustige blik tegenwierp hoe ziet jij dat!!! aan zijn veren, madam zegt hij schuchter, want hij had waarschijnlijk reeds in de gaten dat Kathleen in géén te beste stemming was. En dus is even later den Gerard terug vertrokken naar zijn eerste huis, weliswaar na een betraand blikske geworpen te hebben op zijn pleegmoeder en met een laatste gebroken tsii..iet als groet was hij weg. Kathleen was ontroostbaar, verdrietig, treurend, haar hart was gebroken, en van pure kompassie is Luc dan in al zijn goedheid een nieuwe kanarie gaan kopen, alleen hij had ergens miskeken zeker, of hij had iets teveel van zijn eigen bier geproefd zeker want hij kwam thuis met een pérusche, maar ja, het was ook een mooi vogeltje hé en het werd prompt eveneens Gerard genoemd, en nu hebben wij in de Vogelzang een permanente bewoner bij. Je moet Kathleen bezig zien, zo trots als een pauw paradeert ze nu met dat vogeltje op haar vinger (het is reeds helemaal tam) rond het café.
Ondertussen komt Luc het café binnen, kletsnat, zijn haar hangt voor zijn ogen, zijn wenkbrauwen in zijn oren,(indien hij haar had gehad zou hij zo uit gezien hebben hé) mijn vrouw vraagt verontrust of hij zoveel gewerkt heeft dat hij zo zweet, wat direct een hilarische reactie teweegbracht bij dat andere klanten, (ik vraag mij af waarom ze zo spontaan in een lach schieten ), nee hij was wéér eens de waterleiding vergeten af te sluiten bij het veranderen van een biervat, dit is hem nu al voor de dertigste keer overkomen, ja je kunt verstrooid zijn hé.
Hij heeft weeral een kommetje wullocks mee om op te eten, zijn diepvries is namelijk uitgevallen met twintig kilo wullocks in, en die moet hij allemaal opeten voor ze slecht worden, aan iedereen die binnenkomt vraagt hij of ze geen kommetje moeten hebben, maar zonder veel succes hij zit nu aan potje dertig, dus kilo vijftien denk ik. Later is hij serieus moeten gaan diëten heb ik gehoord.
De groendienst is ook bezig buiten, dat is ook het zien waard hoor, ze moeten de haagjes scheren langs de baan. De ene, de baas waarschijnlijk, werkt met de haagschaar, de tweede veegt de afgeschoren takjes bijeen en de derde schept de afval in de kruiwagen en deponeert dat op een hoopje. Na een grondige studie van de omgeving en de passanten (vrouwelijk schoon krijgt speciale aandacht) begint hij met uiterste precisie en concentratie met zijn heggenschaar, hij scheert een halve meter af en stopt, de andere twee wachten vol eerbied, gespannen en in stilte af, want de man met de heggenschaar mag niet uit zijn concentratie gehaald worden, leunend op zijn schaar bekijkt hij zijn werk langs alle kanten, hij voelt zich een kunstenaar, een Picasso, een Michel Angelo, én hij is content, gewichtig tilt hij zijn schaar op en begint aan de volgende halve meter terwijl nummer twee aan het vagen gaat en nummer drie klaarstaat met zijn kruiwagen.
En zo gaat het verder tot aan drie meter, altijd dezelfde procedure en concentratie, aan drie meter ligt de riem er helemaal af, het is break, en na een uurtje koffie drinken gaan ze gezwind aan de slag aan de volgende drie meter, ze hebben nog vijftig meter voor de boeg, maar niet getreurd hé, morgen komt ook nog als het niet regent, of teveel waait, of te warm is.
Ondertussen zijn we aan het nakaarten over de marathon Kortrijk-Brugge, plots zegt Kathleen:volgend jaar loop ik mee uitdagend rondkijkend, plots zag ik overal lachende gezichten .uitgenomen één, haar blik verstrakte, ik ken die blik en toverde direct een serieus gezicht tevoorschijn, maar hoe meer er gelachen werd hoe overtuigender dat ze werd en toch ga ik die marathon lopen zei ze nog een keer én ik zoek sponsors, want ik ga lopen voor een goed doel nè!!. En zo, waar niemand in geloofde, zal bewaarheid worden, en is ze nu begonnen aan een professionele training en kun je haar zien lopen, gaan, wandelen, struikelen, slepen langs de vlaamse boerenwegeltjes en dit tot volgend jaar. Kathleen wij steunen je ten volle en zullen je mentaal begeleiden en sterken wanneer je het even moeilijk hebt.
Het is eindelijk weer donderdag, dat eerste pintje zal weer enorm smaken zie, het namelijk van zondagmiddag geleden dat ik nog een lekker glas bier gedronken heb want mijn madam heeft mij op regiem gezet, slanklijnerseten en water. Enfin, mijn madam is er nu niet bij en gezeten op mijn vaste stek denk ik nog eens terug over de afgelopen maand want het is weer bijna tijd voor de vogelzanger.
-(Enkele weken terug) Luc loopt er een beetje ongelukkig bij zie ik, hij moét namelijk mee naar Marco Borsato, hij kan die vent eigenlijk noch horen of zien, maar hij is namelijk gestraft van Kathleen omdat hij een opmerking had over haar manier van slapen (door een mij opgelegde censuur mag ik dat hier niet beschrijven anders moét ik ook mee naar Borsato), om het nog erger te maken had hij die opmerking luidruchtig beschreven in het bijzijn van enige klanten die op een zodanige hilarische manier reageerden dat Kathleen met boze, moordende blik op Luc, zei en nu gaat ge zéker mee naar Borsato, en hij had nog zo zijn best gedaan om zijn kaart door te verkopen dus Lucske moet die zaterdag mee met afhangende oortjes en de staart tussen de benen.
De maandag nadien was het zo ver hé, de dagtrip met de motos (géén brommerkes hé Luc).
Met in de dertig motos waren ze en Kathleen was uitverkoren om de wegen af te zetten, echt iets voor haar hé, in lederen pak, rood zwart zoals de rijkswachters van vroeger zag ze er inderdaad imponerend uit. Met moordende snelheden van tegen de 200 km per uur zoefde ze voorbij de sliert motos om het volgende kruispunt af te zetten waarbij ze met ijzige blikken en haar klein rond rood wit bordje, alle chauffeurs tegen hield tot haar kinderen veilig waren gepasseerd. Ik heb horen zeggen (ik weet niet of het waar is) dat ze zelfs twee zwaantjes tegen gehouden heeft die haar wilden helpen, ze werden prompt naar de kant van de weg gestuurd met een blik van waar wilde gij jullie mee bemoeien kleine vettige mannekes, ze zitten er waarschijnlijk nog, dodelijk gefrustreerd van wat hun overkomen was.
Enfin, die trip was mede dank zij het goede weer en de goede zorgen van big mama een succes, voor herhaling vatbaar.
Kathleen was eveneens enorm bedrijvig als haarkapster deze maand, en ze doet het graag hoor, alleen jammer ze heeft maar één stijl, namelijk alles af, daarbij gaat ze zéér creatief tewerk, eerst met de tondeuse een dwarse streep van links naar rechts over het hoofd, ge ziét ze werkelijk genieten van het resultaat, daarna met grote behendigheid en elegance een streep van het voorhoofd tot de nek af, je kunt wel denken wat een zicht dàt is hé, dàt resultaat zit ze dan van alle kanten te bekijken, maar dan vliegt ze er nog maar goed op, kris kras met die tondeuse over het hoofd al de rest eraf, nu is ze pas tevreden over zichzelf zie, stralend rondkijkend naar haar publiek én eventuele volgende slachtoffers. De mannelijke klanten maken zich zo klein mogelijk om maar niet op te vallen, en ik denk dat ik in het vervolg terug mijn hoed zal opzetten, het weinige dat ik nog heb zou ik toch willen houden.
Er is nog iets eigenaardigs gebeurd, namelijk, de boer van iets verder heeft andere koeien in de weide tegenover de Vogelzang gestoken, dat is niet erg zou je denken, maar er zit daar een koe tussen waar Kathleen een grondige hekel aan heeft, het is een lelijkaard zegt ze (ik heb eigenlijk nog nooit een schone koe gezien), en laat het nu juist dié koe zijn die steeds en alle dagen door het venster naar Kathleen zit te kijken hé, tis een lesbische koe zeker? Maar dag na dag ergert Kathleen zich meer en meer, ze spreekt zelfs met genietende gevoelens van dat beest dood te schieten als dien boer dat stuk lelijk verdriet niet weghaalt. Op mijn vraag waarom ze een dergelijke hekel aan dat beest heeft antwoord ze dat die kop haar herinnerd aan iemand , ik zou niet graag in die iemands zijn plaats willen zijn zulle.
Uiteindelijk, dodelijk vermoeid van haar escapades heeft Kathleen besloten om drie dagen te sluiten, ze zegt dat altijd een beetje beschaamd hé, want de commentaren zijn dan niet uit de lucht, zo van..; hebt ge wéér genoeg verdient? of hebt ge het weeral nodig? of wij gaan wel gaan werken, maar madam zal wel liggen luieren met ons geld enz., ruwe praat die eigenlijk niet anders wil zeggen dan dat ze het zullen missen.
Na die drie dagen sluiting zien we een uitgeruste Kathleen tevoorschijn komen in waarachtig een kleed, iedereen is met verstomming geslagen, in die jaren dat wij in de Vogelzang komen hebben wij haar nooit in een kleed gezien, en dan nog een sexy gevalleke zo te zien, de commentaren zijn weer niet uit de lucht, aan alle kanten wordt ze gekeurd en goed bevonden. Wat is er in die drie dagen gebeurd eigenlijk vragen wij ons af?
Ok, ik ga maar eens naar huis zeker, die pinten zitten al goed in mijn hoofd, mijn gebeur zal weer aan mijn gang merken hoeveel ik er gedronken heb, als ik maar niet weer mis van garage.
Bij mijn binnenkomst in café Vogelzang is het rustig zie ik, een koppeltje aan de dis en Kathleen, ja met de haren in pieken omhoog, ogen half toe, zit ze op haar barstoel te geeuwen, ze is namelijk niet uitgeslapen, hélemaal niet zelfs, het ook niet verwonderlijk verneem ik later, want, door omstandigheden is ze véél vroeger moeten opstaan, een volle tien minuten zelfs. Vruchteloos probeert ze die weerspannige stressen terug in de plooi te krijgen onderwijl mopperend dat ze de ganse dag niet volledig wakker zal worden, en dat het haar dagje niet zal zijn, en dat ze oververmoeid zal geraken, enz . Ik ben er nog niet uit of ik nu de verstrooide Kathleen krijg (want dan is het opletten geblazen), of de rustige Kathleen,(de uitbundige en de gedreven Kathleen zal het gezien haar nachtrust wel niet zijn hé). Of heb ik de vijfde Kathleen ontdekt?
Rustig van mijn pintje genietend (die ik gekregen heb tussen twee geeuwbuien in) luister en kijk ik naar dat koppeltje, van middelbare leeftijd,aan de dis, hij een mager mannetje die steeds met volle smaak en genietend van zijn wijntje drinkt en zijn vrouw (of vriendin), een rustig en vriendelijk koppel waar het aangenaam praten mee is, ze weten ook mee te spreken over het leven want ik denk dat ze allebei niet gespaard werden door het ongeluk en tegenslagen. Beiden hebben, denk ik, een ander leven vol zorg en kwel achter de rug, maar ze hebben elkaar gevonden, en het mooiste van alles is dat het leven ze niet klein gekregen heeft, nee, ze genieten er zelfs van, en dat verdient het grootste respect.
Ondertussen is onze S. (die met de kruiwagen) binnengekomen, met smachtende en verliefde ogen kijkend naar Kathleen , nu zal het wel gedaan zijn met de rust denk ik, we moeten alleen vermijden van over honden te praten, van het werk of van de voetbal, dan gaat het nog een beetje.
Het ander koppeltje komt ook binnen (die van de negerin), steeds vriendelijk goedendag zeggend tegen iedereen begeven ze zich naar de dis naast het andere koppeltje. Die vrouw heeft een hele aparte manier om die barstoel te beklimmen, ze is namelijk niet groot, redelijk klein zelfs, en die barkrukken zijn zéér hoog, en die toog ook, ik ben ook niet van de grootste dus ik kan het weten, ik kijk verder eerst zie je een mollig armpje boven de dis uitkomen, met haar hand zoekend naar de verste rand om haar aan op te trekken, dan met de linker voet op de ijzeren trede en hup haar hoofd verschijnt boven de dis, nu met haar poepe een kwart draai naar rechts en op de stoel, bloedrood kijkt ze dan glimlachend rond, gelukkig, het is weeral gelukt, nu haar voet uit de plaaster is gaat dat veel beter natuurlijk. Uitermate lief kijkt ze naar Stavros, sorry, naar Luc, maar die ziet haar niet, er zit een haar in de boter tussen die twee geloof ik, anders is het steeds van Lukske en Connietje, ze konden niet weg kijken uit elkaars ogen, maar nu niet, jammer van deze prille liefde hé.
Ik zie dat rode wagentje van de post voorbijschieten, naar achter (een beetje uit het zicht hé), iedereen moet niet zien dat Kathleen dagelijks massas post krijgt die met het autootje moet gebracht worden hé, de facteur komt binnen met zijn twee meter lengte, (voor mij steeds een vraagteken hoe hij zich in dat wagentje kan plooien) en die entréé is steeds voorspelbaar, bij binnenkomst loopt hij steevast, iedereen goede dag wensend, rechtdoor naar de andere kant van de café naar de WC, altijd hoog water denk ik, een pint bier wordt reeds préventief getapt tegen dat onzen facteur gedaan heeft met zijn arbeid in de WC, hij placeerd zich daarna aan de dis, en doet luidkeels mee aan de débatten en discussies, na nog een volgende pint verdwijnt hij zwaaiend naar iedereen terug naar zijn werk, alléé dat denk ik toch.
De beide koppels zijn ondertussen een feestje aan het bouwen want er wordt daar danig wat afgelachen aan de andere kant van den dis.
S. is ondertussen ook wakker geworden want hij is tegen een man van de gemeente aan het discussiëren over honden dresseur, je moet namelijk weten dat S. vroeger apache geweest is, geen indiaan zoals in de films (al zou ik hem wél zo gekleed eens willen zien) maar dat is iemand die honden traint voor het bijten, met een zwaar pak aan. De discussie is zéér hoogstaand want die verloopt als volgt:
àGemeenteman tegen S. gij hebt nog nooit een hond kunnen doen liggen jij!
àS. tegen gemeenteman en gij ook niet, want het enige die gij kon laten liggen was die vrouw die daar altijd was!
àGemeenteman tegen S. gij met jouw vuile poten, ge zoudt ze beter wassen!
àS. tegen gemeenteman mijn poten zijn vuil van het werken, maar de jouwe zijn nog nooit vuil geweest, want gij wéét niet wat werken is gij!
Wijselijk ben ik het dan maar afgestapt richting huiswaarts, vooraleer ik in de discussie betrokken raakte, want de mijne zijn de laatste jaren ook niet veel vuil geweest.
Terug op mijn vaste stek gezeten, met een sigaret in de mond, een lekker pintje voor mijn neus, geschonken door een lief glimlachende Kathleen, je zou honderd jaar worden hé. Er is juist sprake van een daguitstap met de motos. Er komen namelijk veel motorliefhebbers over de vloer in de Vogelzang én één ervan is Kathleen, met haar oud afstands motootje flaneert ze langs de Vlaamse wegen, gekleed als rambo, stoer kijkend en borst vooruit zie je ze dan afgevlogen komen aan snelheden die geen enkele flitspaal kan flitsen. Jammer genoeg doet ze dat maar één of twee keer in het jaar.
Er komt net nog een motard binnen en de gesprekken gaan verder over de organisatie, wie bij wie gaat zitten enz., waarbij Luc zich vrolijk maakt over hun brommertjes .ik hield direct mijn adem in, je moet namelijk weten, noem nooit of ter nooit het voertuig van een motard een brommertje, daar kwets je ze mee, tot het diepste van hun hart, ze voelen zich geschandaliseerd, gekleineerd, vernederd, hun lieveling wordt gedégradeerd tot zoiets smerigs als een brommertje. Wanneer je dat zoals Luc toch doet, dan maak je kans op drie dingen, je wordt direct gemolesteerd, ofwel rijden ze een paar keer mét hun brommertjes over je heen, bij de hells angels wordt je zelfs direct geëxecuteerd, ofwel wéten ze gewoon dat je het niet meent. Dat laatste is tot mijn opluchting nu het geval, want na een moorddadige blik uit zes paar ogen , inclusief Kathleens, beginnen ze ermee te lachen, maar voor straf moet Luc op Kathleens motootje achteraan de groep rijden met een vlaggetje op zijn helm om het einde van de colonne aan te geven.
Aan de andere kant van de dis zijn ze aan het praten over het rookverbod in Ierland én over het artikel in het dagblad dat alcohol ook al niet gezond meer is, jammer dat JP er niet bij is, want die heeft een bijzonder eigenaardige mening over onze toekomst. Wij zouden namelijk enkel nog mogen in onze zetel zitten mét een helm op, een veiligheidsbril en veiligheidsschoenen aan, met een glas kraantjeswater naast ons en verplicht kijkend naar sketch a gogo op VTM.
Verboden is : sigaretten roken, alcohol drinken, vlees, vet, frites, eieren, m.a.w. alles wat smaakt. Kritisch spreken is niet toegelaten, want dat discrimineert altijd wel iets of iemand. Denken mag alleen over het werk, over de weldaden van onze politici en over het feuilleton familie. Je zou van minder dépri worden hé.
Mijn oren worden gespitst want aan een tafeltje stelt er iemand voor om op een daluur een happy hour in te richten, (voor de mensen die dat niet kennen, tijdens een happy hour krijg je bij alles wat je besteld hetzelfde gratis nog eens bij, dus indien je een fles champagne besteld krijg je een fles gratis erbij, met voorwaarde dat je alles uitdrinkt natuurlijk).
Dit had ogenblikkelijk een dergelijke bijval van iedereen dat Kathleen schoorvoetend toegaf dat ze er eens zal over nadenken. Wij mogen dat niet vergeten hé, nu en dan voorzichtig eens informeren of dat denken reeds over is, kan geen kwaad zou ik zo denken.
De cliënten zijn onlangs danig geschrokken van de paraatheid en machtsontplooiing van onze nieuwe politiediensten:
De politiemannen waren aan het patrouilleren in hun combi uiterst waakzaam met de ogen half toe en lekker achterover gezakt, zoals steeds, reden ze met een slakkengangetje langs de Brugse baan, hun schift zat er bijna op toen ze plots, juist voor de Vogelzang een oproep kregen van een diefstal enkele kilometer verder. Met gierende banden vlogen ze de parking op, er vliegen daar twee agenten uit die combi, naar achter gesputterd, die achterdeur open van die cammionet, en er werden daar kegels uitgesmeten, gevaardriehoeken, regenvesten, dekens, een lege bak bier, condooms, visakaarten enz. enfin bijna een verhuiswagen vol tot ze eindelijk hadden wat ze zochten, hun kogelvrije vesten, na de handleiding gelezen te hebben zijn die vesten toch aangetrokken geraakt. Het waren juist Swartzenegger & Jean-Claude Vandamme, en na hun pistolen trekkensklaar gemaakt te hebben zijn ze dan na een 45 tal minuten vertrokken met gierende banden en de sirene op zijn luidst, want je kon maar nooit weten dat die dieven hun niet zouden horen hé, maar ja, die dieven waren in die tijd waarschijnlijk al terug in Libanon.
Wat zijn we toch goed beschermd zijn hé.
Zo zie alweer dat er steeds iets te beleven valt in de Vogelzang, tot ziens op het volgende happy hour.
Terug op mijn vaste barkruk gezeten, aan de goede kant van Kathleen, want ze heeft een stijve nek, waardoor de mensen aan de andere kant steevast een tiental minuten langer moeten wachten op hun bestelling (zo lang duurt het voor haar hoofd van richting veranderd is). Is ze aan het vertellen van een vriendin van haar die ze de weg uitgelegd heeft naar Belgacom aan de achterkant van het station (Sint-Michiels). Maar die vriendin had waarschijnlijk nog nooit met een trein gereisd en nog minder in het station van Brugge geweest, dus ze had de achterkant met de voorkant verwisseld (er is bijna geen verschil in hé). Ze is daar dan op zoek gegaan naar Belgacom, eerst langs de vest, dan in het minnewater de Kathelijnestraat langs, langs de Gilde, maar uiteindelijk aan de Halletoren begon ze toch een sprankeltje wantrouwen te voelen en ,kwaad op Kathleen, heeft ze dan dodelijk gefrustreerd een bus genomen terug naar Oostkamp weeral langs de achterkant van het station.
Gezeten op mijn plaatsje aan de dis hoor je soms de meest markante verhalen hé, zoals nu weer. Onze vriend van elke morgen zie ik parkeren voor de deur, zijn aanhangwagen volgeladen met van alles en nog wat, want hij koopt en verkoopt alles wat je maar kunt bedenken. Hij komt binnen en na een tiental minuten van quasi ruzie maken met Kathleen, waarbij beiden exact weten hoever ze kunnen gaan vooraleer ze elkaar zullen kwetsen, kunnen de normale gesprekken doorgaan. Als chauffeur van allerlei camions heeft hij het, na een tijdje, over de nieuwe wetgeving, waarbij chauffeurs met een rijbewijs c of d moeten,(mits betaling natuurlijk) hun rijbewijs na medische goedkeuring jaarlijks hernieuwen, zo kwam het gesprek eveneens op het onderwerp van de brokkenchauffeurs, daar had onze vriend het een en het ander over te vertellen .namelijk de prille en dik gevulde ervaringen van zij zoon:
Het was namelijk reeds begonnen enkele jaren terug met zijn eerste auto. Er was een lampje gesprongen in zijn auto en hij stuurde zijn zoon met zijn nieuwe auto achter een nieuw lampje. De zoon natuurlijk zo fier als een gieter de weg op en geef maar gas, maar dat gas geven in combinatie met een korte bocht lukte niet helemaal goed, helemaal niet goed zelfs want die bocht was tekort ofwel was die auto te lang, maar zoon en auto zaten in de kortste keren in de gracht. Er waren plotseling meer lampjes nodig en de auto was eveneens een stuk korter. Dus Pa heeft er hem dan maar uitgehaald en zelf achter lampjes gereden.
De volgende uitstap van zijn zoon, met weer een andere auto, had hij weer geen chance. Bij het voorbij rijden van een auto(waar dat niet mocht) sloeg die auto wel voor zijn neus linksaf zeker, wie doet nu zoiets, dus zoonlief blutst de achterkant van die auto, met een bliksemsnel manoeuvre trekt hij zijn auto naar links, .der staan daar toch wel autos geparkeerd zeker!!!
Dus maar tegen de flank van die geparkeerde wagen gereden, maar hij had nogal wel wat gas gegeven en zijn auto wilde maar niet stoppen dus tegen de tweede geparkeerde auto en om toch maar volledig stil te staan, kwestie van beleefdheid t.o.v. de andere weggebruikers die van de tegenovergestelde richting aankwamen, parkeerde hij zichzelf tegen en op de derde geparkeerde wagen. Dus pa heeft hem gaan halen.
De derde uitstap, daar kon hij toch echt niets aan doen hé, hij was rustig aan 110km/uur aan het rijden waar hij 70 km/uur mocht, maar .daar deed een stomme chauffeur voor hem een zodanige stom manoeuvre, dat hij moest remmen, uitwijken, het verkeer in de gaten houden voor hem, achterhem en hij moest op de baan blijven. En nu net dat laatste was er teveel aan. Het gevolg was dat hij stilstond tegen een boom niet zoals ieder ander tegen een boom zou rijden,nee recht op zijn neus en met de koffer elegant geleund tegen de boom. Pa is hem gaan halen. Het verhaal zou bijna af zijn ware het niet dat er nog een klein gevolgske was bij het depanneren van die laatste auto, die had namelijk achteraan geen lichten meer, trouwens vooraan ook niet meer. En pa had afgesproken met zoonlief om achter hem naar huis te rijden en zo zou pa met zijn auto voor lichten zorgen, kwestie van veiligheid hé, eveneens was afgesproken dat wanneer de zoon zou remmen, hij zijn hand moest opsteken zodat pa eveneens kon remmen, goede afspraken zijn de helft van het werk hé. Zo gezegd zo gedaan, zoon is aan het rijden en pa daar kort achteraan voor clignoteur en stoplicht aan het spelen. Maar het mocht niet zijn hé .bij het eerste kruispunt moest zoon remmen, uitkijken, op de weg blijven, hand opsteken, maar .dat laatste was er teveel aan, glad vergeten, ja in dergelijke omstandigheden moet ge aan zoveel denken hé. Het dramatische gevolg was dat pa in het gat van zijn zoon reed, met het gevolg dat pa ook enkele lichten verloor vooraan, toch zijn ze thuisgeraakt en zoonlief rijdt nu met een squad.
Een ander verhaal kwam van de vroeger vermelde autocarchauffeur (JP):
JP heeft namelijk bijna de ganse wereld rondgedweild op zoek naar avontuur,maar die keer toen hij in Ghana was overkwam hem iets dat goed begon maar .
JP was goedgehumeurd met zijn gehuurde auto aan het rijden, lettend op de vele putten in de weg (méér putten dan weg) toen hij plots ontdekte dat hij op de verkeerde weg zat, hij was verdwaalt. Verder rijdend langs de boulevard zag hij op een kruispunt een agent staan die het verkeer aan het regelen was voor de twee autos per dag die daar passeerden, JP daar naartoe, maar die politie was een vrouw, de schoonste, de zwartste vrouw die hij in weken gezien had het was liefde op het eerste gezicht, het tweede gezicht en op alle andere gezichten, en dat van weerskanten, twee paar ogen stonden op tilt. Ontdaan en hakkelend vroeg JP de weg, waarop prompt de agente haar druk kruispunt verliet en naast hem kwam zitten om de weg te tonen. Niet alleen de weg naar zijn hotel maar ook de weg naar zijn kamer en de weg naar (gecensureerd). JP op wolkjes lopend,wandelde s anderendaags met haar rond waarbij ze hem lief meetroonde naar allerlei winkels, en waar ze telkens, lief en smachtend in zijn ogen kijkend, mag ik dat niet hebben van je, en dat, en dat, en dat .Nu, wanneer je JP kent, moet je weten dat hij alles voor je zou doen, maar van zijn geld moet je afblijven. En zo begon hij toch een beetje wantrouwig te worden, zijn ogen stonden al niet meer op tilt. Maar het rampzalige einde van die prille liefde kwam toen ze hem wou meetronen naar de ambassade om te trouwen met hem en mee te komen naar Belgie. JP is nog nooit zo rap in zijn auto en uit Ghana gevlogen als toen, want zijn vrijheid is zijn hoogste goed. Nooit zullen ze hem daar nog zien denk ik.
Wat de klanten van de Vogelzang nog niet wisten is dat Kathleen nu vogels opvangt, allerlei vogels komen nu reeds van over gans Belgie naar Kathleen. Ze is ze namelijk waarschijnlijk aan het verzamelen tegen dat ze in pensioen gaat. Het is namelijk haar droom om later wanneer ze zéér oud zal zijn, tussen de vogels te zitten in een grote clubzetel.
Bij mijn onschuldige vraag verleden week, aan Luc, of hij er reeds aan gedacht heeft, dat het allicht de verjaardag van Kathleen is en wat voor een cadeau passend zou zijn voor haar, werden de verschillende discussies aan de dis direct opgeschort en waren de voorstellen aan Luc niet van de lucht, die voorstellen begonnen vanaf lichte erotiek tot zware pornografie, iedereen was in een oogwenk geïnteresseerd en schielijk de maat aan het nemen van bewuste anatomische lichaamsdelen, ik ben dan maar voorzichtig naar huis gegaan want het was alweer tijd.
Eindelijk is het weer zover, de Vogelzang is na twee oneindige weken terug open. Kathleen ziet er bij mijn binnenkomst stralend uit, die bijna onuitputtelijke vitaliteit van haar straalt mij letterlijk tegemoet. De batterijen zijn duidelijk opgeladen in die week vakantie in het rustige Kempenland. Eén week maar want de eerste week was het grote kuis in en rond de café, daarbij heeft ze al haar helpers en helpsters tot waanzin bracht door een ongebreidelde, nooit geziene kuiswoede aan de dag te leggen, waarbij het werk van een maand in een week geperst werd. Zelfs een electrieker werd erbij gehaald om elektrische schakelaars bij te zetten, een boiler te placeren, dimmers te plaatsen en nog een tal van dingen die spontaan in de uiterst creatieve geest van Kathleen opkwamen.
Toen bijna alles gekuist was en het gezelschap uitermate vermoeid aan een tafel zaten uit te blazen, hun ogen op oneindig en niet meer in staat om nog één vinger te bewegen, zag Kathleen plotseling iets wat ze vergeten was die voegen van de muur onder de ramen waren niet meer wit ze waren vuil, zéér vuil en hoe meer ze keek hoe vuiler ze werden. Plots zegt ze hysterisch wijzend naar die muur, tegen haar mensen die voegen zijn schandalig vuil, dat moet terug wit geschrobd worden!!! in paniek kijken ze allemaal naar die voegen, voegen die er enigszins normaal uitzagen, weliswaar ietsje grauwer dan anders maar toch .
Er was echter niets aan te doen, het moest en zou gekuist worden, maar hoe??? Opeens had Kathleen het gevonden met een tandenborstel!! (waarschijnlijk heeft ze in een vorig leven bij het leger geweest), verbijsterd en wezenloos keken de anderen elkaar aan, maar ja ., haar wil geschiede, en onder de mopperende fluisteringen van de mensen zijn die voegen nu terug een beetje meer naar de witte kant gekomen, dit tot een bijna orgastische tevredenheid van Kathleen.
Ze heeft wel een steekje laten vallen toen de electrieker, doodmoe maar zo fier als een gieter kwam vragen of de elektrische schakelaars goed geplaatst waren, waarop Kathleen verstrooid vroeg welke schakelaars ,door de drukte rond die voegen was ze die man volledig vergeten. Daarop is die man met zijn hoofd tussen zijn schouders, zijn armen slap naar beneden hangend, gebogen, gebroken en voor de rest van zijn leven gefrustreerd afgedropen, gestrompeld eigenlijk, naar huis om zichzelf daar lazarus te drinken op de ondankbaarheid van de mensheid.
Maar goed, de kuis is nu voorbij en de vakantie genomen.
Naar mijn vaste stek lopend kijk ik eerst of er geen fles ammoniak bij de spoelbak staat, dit is niet het geval, en dus kan ik met een gerust gemoed aan mijn eerste pint beginnen.
Ik zie vandaag het koppeltje niet die er anders steevast bij is. Zij een beetje klein uitgevallen en aan de mollige kant, houd van de leute en het plezier in het leven. Ze heeft echter iets raars met haar voet, die zit namelijk reeds maanden aan een stuk in en uit het gips. Haar man zo mager als wat en met een grote snor rondkijkend met glimmende oogjes is er steeds bij, onafscheidelijke tortelduifjes, zou je zeggen al was er onlangs toch een haar in de boter naar ik gehoord heb. Er was namelijk een bloedmooi negerinnetje naast hem komen zitten, die met halfontblote borsten een wulpse knipoog wierp naar hem , waarop hij natuurlijk vol interesse en overgave discreet (dat dacht hij toch) een dikke knipoog (zijn beide ogen toe zelfs) terug stuurde, zijn snor krulde recht omhoog, andere anatomische dingen waarschijnlijk ook, maar zijn madam had het in de gaten en in de kortste keren werd hij verplicht om zijn blik 180° te draaien, waarop Kathleen nog een beetje olie op het vuur deed door te spreken over een zwarte mercedes met rode zetels enz , Luc, heeft direct op een onhandige manier het vrouwtje getroost, en gezegd dat die rode zetels wel niet zo slecht zouden staan en dat hij dat ook wel eens wou zien , wat de zaak er natuurlijk niet beter op maakte, ook niet voor hem aan de blik van Kathleen te zien. Zo zie je maar weer hoe rap het pure geluk van een trouw echtpaar verstoord kan worden hé.
Ja, nu moet ik toch eens mijn water gaan afvoeren na een zeven à acht pintjes, ik stel dat namelijk steeds zolang mogelijk uit, want sedert die onnozelaar van een Dutroux hebben ze de horeca verplicht om achter de mannen een deur te plaatsen, wij mogen van achter niet meer gezien worden wanneer we onze behoefte doen, dat is onzedelijk geworden. In de Vogelzang is dat natuurlijk niet anders ware het niet dat die plooideur geplaatst is op aanwijzen van een mager of slank iemand (Kathleen?).
Want die deur is geplaatst op een 30-tal cm van de piscine, en waarbij die plooideur ook nog eens de helft van het deurgat inneemt. Dus ik die een beetje breder uitgevallen ben, aan alle kanten, moet eerst mijn ene schouder zo ver mogelijk naar binnen steken, daarna een kwartdraai naar rechts, vervolgens opzij trippelend naar links tot vlak voor de piscine, dan moet ik met mijn rug en ellebogen die deur achter mij toewerken, niet geheel in het slot want dan kom ik er nooit of ter nooit meer uit (hopelijk komt Dutroux dat ook tegen) en ik kan beginnen , nee nog niet, want mijn edel deel moet er voor zover ik weet ook nog uit, na een heel gewriemel, mijn handen en de rest geperst tegen de achterwand lukt het zonder mijn broek zeiknat te bekladderen, nu op een behoorlijke manier heel het zaakje terug op zijn plaats duwen en plooien om daarna de omgekeerde procedure te beginnen. Dus na een twintigtal minuten kan ik terug op mijn plaats zitten. Op mijn opmerking zegt Kathleen dat ze er geen probleem mee zou hebben en demonstatief stevent ze naar de piscine en ze past er inderdaad beter in dan ik alhoewel ze toch iets mist wat wij mannen wel hebben. En ook de omvang van mijn lichaam scheelt een weinig van het hare.
Na nog enkele pintjes op mijn gemak gedronken te hebben ga ik weeral eens naar huis, die uren zijn weer voorbij gevlogen.
Het is weer zover, 10u10 en ik zit terug op mijn oude stek in café Vogelzang, na de drukke dagen van de kerst-en nieuwjaarsperiode is het zalig om de rust te zien weerkeren. Onze Kathleen zit op een barkruk naar keiharde muziek te luisteren en verwezen te kijken naar de nog resterende kerstversiering die maar niet vanzelf wou verdwijnen. Kathleen is uitgeblust, haar batterijen zijn plat, die anders zo ondeugende ogen blinken niet meer. Nu moeten we opletten want we zullen de verstrooide Kathleen krijgen, we hebben dat nog al eens meegemaakt. Ik kwam eens snipverkouden binnen en gezeten op mijn vaste stek rechtover de spoelbak, goot ze beetje ammoniak in het water, (kwestie van de glazen te doen blinken of ontvetten), luttele seconden nadien goot ze terug een scheut ammoniak erbij, ik begon reeds argwanend te kijken, maar ja, ze was verstrooid hé, mijn neus die reeds dagen verstopt zat begon serieus los te komen, de tranen kwamen aan alle kanten uit mijn ogen, maar nog had Kathleen niets in de gaten want ze goot er nog een flinke scheut bij totdat alle klanten zo high waren dat ze niet meer wisten van welke wereld ze waren. en ja dan had ze het in de gaten, en met een onschuldig stemmetje vroeg "ik heb er een beetje veel in gedaan zeker". Mijn verkoudheid heeft nog nooit zo rap over geweest. Of die keer dat ze zonder gasverwarming zat, het vroor buiten zeker -6°, iedere klant die binnen kwam zei tegen Kathleen dat het binnen ook niet warm was, wij zaten ondertussen reeds met onze mantel toe, jaloers kijkend naar die ene persoon met een sjerp aan, waarop ze steevast naar de thermostaat liep en een draai hoger gaf, nog steeds gekleed in haar lichte pull van "esprit", want koud had ze niet, je moet weten dat ze een zeer goede verbranding heeft, waar een ander "normaal" mens drie tot vier maaltijden per dag nuttigt is dat voor Kathleen 12 keer, zonder de tussendoortjes. Uiteindelijk nadat iedereen zich aan het warm beven was zoals de honden doen, met ijspegels aan onze neus, druk doende warme koffie met dreupels te drinken, vroeg ze voorzichtig "zou de ketel leeg zijn misschien?" We hadden geluk want ze heeft nog elektrische verwarming en een half uur nadien zaten we gelijk in de tropen. Zo zie je, wanneer Kathleen haar batterijen plat zijn kun je van alles meemaken, daarom moeten wij de eerstvolgende keer dat we Luc zien hem er voorzichtig op attent maken ( indien hij dat nog niet ondervonden heeft) dat Kathleen vakantie nodig heeft, minstens een week, Luc indien je dit leest, doe het voor onze veiligheid en voor het uwe. En doe die kerstversiering weg en de kerstboom die vanachter ligt want dat werkt voor Kathleen als een rode lap op een stier. Uw trouwe klant,
Het is donderdag, en het is bovendien 10.00u, toegevend aan een onweerstaanbare drang begeef ik mij gezwind stappend naar café "Vogelzang", dit is mijn wekelijkse uitstap om mij te laten onderdompelen in het bruisende,spirituele uitgaansleven van Oostkamp.
Aan de hoek van de straat komend zie ik het al liggen, het Nirwana van Oostkamp, dé thuishaven van menige werkende, gepensioneerde, doppende, of lanterfantende mens. Met angstige spanning., mijn adem inhoudend let ik er eerst op dat de gordijnen wel open zijn., mijn adem de vrije teugel gevend, opgelucht, ja, want de gordijnen zijn open, "onze Kathleen" is op en is open. Het is namelijk zo dat Kathleen niet graag opstaat, ze heeft er zelfs een hartgrondige uitgesproken hekel aan, ze staat op in tien keer, elke keer de wekker een beetje verder zettend, eerst een paar minuten, daarna een paar seconden om uiteindelijk met een lange zucht en een moordenaarsblik op haar wekker toch uit het bed te kruipen. Na het wassen en een zeer bescheiden ontbijt van één volledig wit brood met twintig eieren en een halve hesp is ze paraat om zich te begeven naar de café waar ze klokslag 10,00u de gordijnen open schuift, daarbij kengevend dat ze er klaar voor is.
Verder gaand zie ik dat ik reeds de eerste niet meer zal zijn, er zijn er nog die afwachtend die klokslag 10,00u afgewacht hebben. Binnenkomend is het steeds mijn eerste werk om te zien welke Kathleen we zullen hebben vandaag, wij hebben er namelijk vier, de "stille" Kathleen is te herkennen aan de rustige klik, de stille goedemorgen die ze wenst, het haar is prachtig in de vorm gekamd, ze heeft een goede nachtrust gehad, geen al te grote ruzie met haar wekker.
Ofwel heb je de "uitbundige" Kathleen, haar ogen staan wild, de haardos is bewerkt met haar vingers, de muziek staat volle bak, in twee stappen staat ze van de ene kant van het café aan de andere kant, ze ziet het duidelijk zitten. We hebben ook de "verstrooide" Kathleen, haar ogen op oneindig, de gesprekken nauwelijks volgend en steevast mevrouw zeggend tegen een heer, een pint gevend in plaats van een rode wijn en een sterke koffie gevend in plaats van een gewone, dan zit ze duidelijk op iets te broeden. En wij hebben de "gedreven" Kathleen, dat ligt zo een beetje tussen de stille en de uitbundige, bij de gedreven Kathleen moeten wij echter voorzichtig zijn, er zijn namelijk bepaalde onderwerpen die we alleen met de grootste voorzichtigheid kunnen aanhalen, bijvoorbeeld kritiek uiten op het vrouwelijk geslacht is een onderwerp die steevast en op staande voet met een indringende blik zal beantwoord worden, als vaste klant weet je dan al dat uiterste voorzichtigheid geboden is wil je niet de volle laag krijgen, maar o wee de toevallige klant die dat niet weet.
Vandaag hebben wij de gedreven Kathleen vast. Met gezwinde stap ga ik steevast naar mijn barkruk waar ik de volgende uren op zal vertoeven, aan de hoek van de dis zodat ik alles kan volgen. Ik drink een eerste glas bier steek een sigaret op en kijk op mijn gemak rond, een van de andere vaste klanten die reeds aanwezig zijn is een vrouw die steeds koffie drinkt en die er vroeger toch ietwat verloren bijliep, maar nu, je zou ze niet meer herkennen, tientallen kilo's lichter, jeugdiger kleren aan en gesminkt, ze heeft duidelijk haar leven terug in handen genomen, het doet steeds plezier wanneer je zo iemand ontmoet. Daar komt een volgende klant reeds binnen, de autocarchauffeur, goede morgen wensend, stevent recht naar zijn tafeltje, hij besteld steevast een pint en de "gratis" krant van de dag, voor het eerstvolgend uur hoor je hem nu niet meer, alleen wanneer er in het café de woorden, politiekers, belastingen of Clouseau vallen komt hij uit zijn lethargie en doet hij luidkeels mee aan de debatten, hij heeft namelijk tijdens het jongste Clouseauconcert een twintigtal keer heen en terug moeten reizen met luidruchtige fans, die in het terugkeren luidkeels het ganse repertoire nog eens opvoerden, sedertdien werkt de naam Clouseau op hem als een rode lap op een stier, politiekers zijn zonder meer geperverteerde, dikke, vette zakvullers en de belastingsambtenaren zijn het uitschot van de mensheid niet waardig de naam "mens" te dragen. Na exact 3 pintjes legt hij juist gepast geld op tafel en is hij weg.
Ondertussen druppelen de volgende "morgenklanten" binnen gezellig keuvelend over van alles en nog wat, je kunt niets bedenken of het komt wel eens ter sprake, van de intrieste belevenissen tot de meest euforische toestanden. Onze Kathleen doet gedreven mee aan alle discussies, soms meelevend, soms ernstig maar meestal, en daar is ze het beste in, met een kwinkslag en een zeer grote dosis humor(eerder zeldzaam bij een vrouw), zichzelf enigszins relativerend legt ze de link tussen al haar klanten.
Het is ondertussen reeds 11u30 geworden en de dis zit vol, bijna alle vaste klanten van s'morgens zijn gearriveerd. Ik zie door het venster nog een alom gekende klant passeren met zijn kruiwagen, zijn blik gericht op 20 kilometer verder, stappen van drie meter nemend, recht naar het containerpark , vijf minuten nadien zie ik hem terug komen, hij parkeert zijn kruiwagen netjes tussen de andere auto's, zet een veiligheidsklem op de voorband en komt breed glimlachend de café binnen, recht doorstekend naar het verste hoekje van de dis, daar aangekomen parkeert hij zichzelf op de barkruk, voor lang.zeer lang, want een 15-tal uur zal hij het uithouden, iedereen voortdurend vertellend over de honden, het werk en de voetbal, continue zal hij voor het een of het ander de aandacht vragen aan Kathleen, soms tot grote vergeefse ergernis van de uitbaatster die hem reeds verwittigd dat ze hem niet naar huis zal rijden in zijn kruiwagen.Het wordt ondertussen rond 01u00, de morgenklanten gaan geleidelijk naar huis, Kathleen is weeral aan het eten, de enorme hoeveelheden worden belangstellend gevolgd, dit met enige afgunst van sommige "gewichtige" klanten.Vooraleer de namiddagklanten nu beginnen komen zal ik mij naar huis moeten haasten, anders geraak ik niet meer weg, goede middag wensend verlaat ik het lokaal waar ik mij nog nooit een moment verveeld heb met een soort weemoedig gevoel.
