Vogelzangse perikelen (december 2005):
Hier zijn we weer zie, voor het derde jaar al, en nog steeds zorgen onze hoofdpersonages (Kathleen, Luc, Dieter en Ilse, plus de klanten) dat ik iedere maand weer iets nieuws over hen kan schrijven, zoals nu ook weer .
Rustig zit ik weeral eens te mijmeren op mijn plaatsje aan den dis, daar kan je eens echt van genieten zie, het is hier warm en buiten bere koud, mijn pint op de juiste temperatuur, voor het ogenblik géén miserie en met een half oor luisterend naar de kabbelende gesprekken in het café enfin, je zou honderd jaar kunnen worden. Rustig kijk ik naar buiten, naar de wereld die daar op een twintigtal meter verder gaat en dan valt mijn blik plots op de Kerstman van Kathleen Ewel in een tijd rond kerstmis waarin we warmte, kleding en voeding zouden moeten delen en geven aan onze naasten, zet onze Kathleen een houten beeld voor de deur, spiere mager , een Bugenwaldje zoals mijn moeder zou gezegd hebben, en dat mager scharminkel moet dan de Kerstman voorstellen, want hij heeft een kerstmutske op én laarzen aan zijn voeten én verder .niets, niemendal, dienen arme sukkelaar zit daar maar in de ijzige koude met zijn armkes bij elkaar zich warm te beven zoals de honden doen. Nadenkend over betere tijden in Afganistan. Wij hadden al gevraagd aan Kathleen om hem toch ten miste een vesteke of een broekske aan te doen maar néé hé, zelfs een jartellegordelke van haar wilde ze niet afstaan met als flauw excuus dat de kleur hem niet zou staan alléé zeg. Kathleen, een kerstman moet dik én rond zijn. Zo ongeveer mijn postuur.
Ja over honden gesproken, enkele dagen geleden zat ik ook op mijn stek en in de verte hoorden wij een licht gejank, na een uur zoeken, gans het huis uitgekampt, van de zolder tot in de kelder ja in de kelder zat dienen ezel.
Dat was zo gegaan , de jongste telg van Kathleen (een jonge Mechelse herder) liep zo een beetje zijn neus achterna in de keuken, passerend voorbij Poubelle (voor de mensen die niet goed Frans verstaan, dat wil zeggen vuilbak) de pirusche met grootheidswaanzin van het huis, zij denkt namelijk dat ze een papegaai is, dienen hond loerend naar dienen arrogante vogel én dienen vogel terugkijkend met de meest verachtelijke blik die ze kon bedenken voor dat achterlijk schepsel dat niet eens kan vliegen dom ding. Den hond ging uit pure verveling een beetje overal gaan snuffelen toen hij plots onder de kast een cilindervormig ding zag liggen waarop hij nog vaag de geur van een van zijn bazinnetjes gewaar nam. Uiterst geïntrigeerd probeerde hij dat raar ding met zijn poot vanonder die kast te krijgen, wat na veel wroeten en krabben uiteindelijk lukte, maar dat spul was plotseling beginnen zoemen en beven, Poubelle én de rest van de wereld waren terstond vergeten, zo een interessant speeltje had hij nog nooit gezien. En zo begon hij te spelen, dat spul voortduwend met zijn neus en wegtrappend met zijn poten én dat ding was maar aan het zoemen, trillen en kronkelen dat het een lieve lust was, maar wanneer het amusement het hoogst was rolde het naar de kelderopening toe en boenke, boenke, boenke, langs die steile trap naar beneden t was gedaan met t spel. Den hond voorzichtig naar dat keldergat gaan kijken, het was daar allemaal donker en die trap is zo steil, én hij hoort zijn speelkameraad niet meer hij buigt zich nog verder, voorover met de traantjes in zijn ogen, om toch beter te kunnen horen en snuffelen, maar niets meer. Ondertussen is zijn gewicht uit balance gekomen, én weegt hij plots zwaarder van voren dan van achter en boenke, boenke, boenke hij ligt ook beneden hij krabbelt gelukkig ongedeerd terug recht maar ziet dan dat zijn speelkameraad aan gruzelementen ligt, de batterijen liggen eruit, die kop ligt eraf zijne maat is dood en van pure frustratie is hij dan maar luidop beginnen janken .totdat Kathleen hem hoorde én vond. Maar nu moest dienen hond nog uit die kelder geraken hé, die hond had nog nooit geleerd om een trap te beklimmen, dus moest hij eruit gedragen worden, maar dan kwam die groooote muile met die nog grooootere tanden zo dicht tegen haar gezicht hé, en dát met een gefrustreerde hond neen, Kathleen dacht er even aan om hem te pakken met zijn gat naar boven, maar zeg nu zelf, dat is geen zicht hé, dien hond zou er voor de rest van zijn leven een complex aan over houden. Uiteindelijk bracht haar oudere broer George redding en zonder probleem is onze jonge hond terug in zijn kooi beland, evenwel onder de treiterige blik van Poubelle.
Ondertussen kwam Ilse (de dochter) binnen, met een gezicht tot tegen de grond, ze had gehoord dat er een geniepige dèl rond reed met krak dezelfde auto als van haar, en dàt na al haar werk om er enigszins speciaal, apart uit te zien. Een echte pure schande was het én ze zou dat scharminkel eens duchtig de waarheid zeggen zie .én weg was Ilse, over de baan wegscheurend in haar blitse kar, evenwel toch niet de énige.
Tot ziens,
