Begin deze maand ging het niet al te best met onze Kathleen, ze ging weeral lichtjes over haar toeren, de pinten bier belandden weer bij de koffiedrinkers én omgekeerd, met moorddadige wilde blikken begon ze rond zich heen te kijken naar iets of iemand die er ook maar aan dácht om een opmerkingsken te maken. Ze zong niet meer, schudde niet meer met haar g.. eh kont, enfin, de fut was eruit. Wij, de habituéés, zagen het allemaal gebeuren hé, we hadden dat al eerder meegemaakt hé (plus minus vier à vijf keer per jaar). Kathleen moest er zéér binnenkort weer eens tussen uit voor een paar dagen (hopelijk maar een páár dagen) naar de Ardennen zie, haar batterijen opladen, wandelen, gezonde lucht, absoluuuuuuuut gééééén stressss.
Dus dit waren de voorbodes hé, ondertussen heeft er zich weeral eens een drama voorgedaan die de vakantie nog heeft bespoedigd .haar hond (Mechelse herder) heeft wééral eens gebeten, je moet weten, dát is geenen normalen hond zulle, het begint smorgens al hé .Kathleen gaat met een klein hartje naar zijn kooi om te gaan wandelen, voorzichtig opent ze die kooi zachtjes pratend, zodat den apotheker zich aan de overkant van de straat klaarwakker uit zijn bed verschiet, dus duidelijk ervoor zorgend dat dat roofdier wéét dat zij het is, nu die halsband om, de riem rond haar hand gedraaid én weg zijn ze .dat beest schiet vooruit Kathleen al van de eerste seconde een lengte achter de volgende seconden ook overigens (zo heeft ze indertijd leren marathons lopen hé), onmogelijk zijn ze te stoppen vóóraleer dat beest zonder adem zit, én iedereen gebeten heeft die in zijn weg loopt, dus hoe het dan met Kathleen gesteld is wil je niet weten enfin, de helft van Oostkamp heeft ondertussen reeds kennis gemaakt met de bijtgrage muil van Kathleen haar hond. Dus nu is het wéér van datte. Er kwam daar een chauffeur een levering doen stapte gezwind uit zijn cabine losgebroken hond liep even gezwind naar chauffeur, zette bij wijze van goedendag alle zesendertig tanden in die vette bil resultaat chauffeur nu niet meer gezwind maar toch redelijk rap terug in zijn cabine Kathleen naar buiten roepend &é@(§^$ùµ (wat dát wil zeggen wil je óók niet weten), gelukkig was het maar stoffelijke schade, dienen broek flenten vaneen en van die zesendertig gaatjes in dat been werd er niet gesproken hé een soort acupunctuur zeker die met enkele gratis pinten met de mantel der liefde uitgewist werd. Enfin dát deed de deur dicht voor Kathleen én voor de hond want dié zit nu achter de sleppen van Sinte Pietere én zij in haar sleppe in dArdennen én wij in onze sleppe thuis.
Een volle week nadien kwam ik terug binnen en was er een andere oorlog uitgebroken, een tegen de vliegen. Met dit warme weer zijn die vliegen waarschijnlijk nog rap aan hun tweeëndertigste nest begonnen want het krioelt ervan dus Kathleen eveneens gewapend met tweeëndertig vliegenmeppers, slaat, kletst, vernietigd onverbiddelijk die twee miljard vliegkens enfin ze probeert toch om ook niet in de slagen te delen houden wij onze cafébazin én die vliegen nauwlettend in het oog én wanneer ze (beiden) te dicht komen kunnen wij nog juist wegspringen onder den dis of tafel of wegduikend in de WC, desnoods ín de pot
Tussen de vliegepisoden wordt er zoals altijd rustig gekeuveld over alles en iedereen, verleden week ging dat onder andere over de liefdesperikelen van Wendy Van Wanten, met haar nieuwe man. In feite interesseerde die man ons geen bal, maar die ba. van Wendy des te meer tot er een dikke onverlaat in het café plots zei ewel da past nu ne keer nie zi, vur een oede doze van in de veertig .plots algemene stilte iedereen hield zijn adem in, je moet weten dat Kathleen eveneens in de veertig is, zelfs een eind óver de helft, er heerste plots een diepvriestemperatuur in de gelagzaal aangestaard door iedereen begon die vent met zien vuile baard te beseffen dat hij hier met zijn leven aan het spelen was én na uitgebreide excuses én liters bier werd het hem vergeven al moet hij nu wel héél erg op zijn woorden letten of hij wordt een K.A.K. klant.
Tot ziens maar weer hé.
Genietend van mijn lekker pintje kijk ik door het venster naar buiten, het is prachtig weer, zomer bijna (ik begin er hier nu zelf op te letten dat ik bijna iedere maand begin met te vertellen welk weer het is hé). Ik zie dat er al weer onkruid aan het groeien is in de perkjes langs de baan, er ligt weer vuil op straat , dat is nogal wat anders hé dan enkele weken geleden. Zelfs tot één dag vóór de verkiezingen is er gekuist, gefrot, gevroedt, gewied, geschoffeld dat het een lieve lust was .waar al die gemeentemannen uitkwamen den duivel ist wijs, hadden ze gedurfd dan hadden ze de banen gesymoniseerd met zwarte lakverf. Onkruid was de grootste verschrikking van die mannen, met vier vijf tegelijk sprongen ze op een klein teer stengeltje van amper een dagsken oud, gewapend met bezem, schoffel, schop, kettingzaag en kruiwagen, in de verte stond versterking in de vorm van een camion én een bulldozer klaar om dat groen gevalleke te lijf te gaan zie. Ook de haagskens moesten gekapt en geschoren worden enz.. We zijn in ieder geval kunnen gaan stemmen in de properste gemeente vanaf De Panne tot in Timboektoe.
Ik wordt uit mijn mijmeringen gewekt door iemand die de gazet vraagt om te lezen nu zal het commentaar komen zie Kathleen heeft namelijk enkele weken terug besloten om de krant in een stok te steken, zoals je dat in de bibliotheken kan zien hé, ( in welke stemming zij dán was mag ik door de censuur niet mededelen). Ewel dat stond nu ne keer niemand nie aan zie, die stok zit nu eenmaal altijd én overal in de weg hé, de vloeken, commentaren en opmerkingen zijn niet uit de lucht maar Kathleen houdt het been (lees stok) stijf. Ten einde raad heeft ze een gebruiksaanwijzing gemaakt die we nu allemaal moeten toepassen .Hier volgt de gekuiste versie:
1) Men neme de stok (vergewis u dat het dagblad erin zit, anders staat dat een beetje sullig) in de rechterhand, constateer dat het langste eind waar géén dagblad meer inzit, de onderkant is.
2) Ga nu in gespreide zit (met je benen open hé) op een stoel of barkruk plaatsnemen.
3) Steek met een zwierige beweging die stok (de onderkant dus) in je reet, of anus, bij mensen van het vrouwelijke geslacht mag dat ook iets hoger zijn
4) Zwier vervolgens jouw rechterbeen over jouw linker en jouw dagblad komt automatisch op ooghoogte, én je hebt nu jouw twee handen vrij om de bladzijden om te slaan én een pint te drinken terwijl je een sigaretje rookt
Je kunt je nu gaan indenken wel beeld dat dát nu is in den Vogelzang alléén nog wachten hoelang dat nog duurt hé.
Ik moet tegenwoordig ook een beetje voorzichtig zijn hé met mijn opmerkingen of ik wordt ingedeeld bij het nieuwe soort van klanten die Kathleen nu uitgevonden heeft namelijk de K.A.K. klant, de afkorting zegt in feite al veel hé, het is de afkorting van Kategorie Ambetante Klant . Wanneer je dáárin terecht komt heb je niet veel meer te goed van Kathleen hé wanneer je besteld kan het enkele minuten duren vooraleer je iets krijgt, haar lieve glimlach wordt een grijns, haart ogen doen je bevriezen, je moet éérst betalen, ieder woord dat je spreekt moet je eerst drie keer rondraaien in je mond én steeds met twee woorden spreken dus we zijn allemaal voorzichtig geworden hé.
Intussen komt Ann-Sofie (de toekomstige schoondochter) binnen om te vragen of Kathleen de kat van Dieter in de kattenkooi wil stoppen die kat moet namelijk verhuizen, maar . Toen Ann-Sofie Dieter leerde kennen wist ze waarschijnlijk niet dat Dieter reeds getrouwd was hé namelijk met een kat die hij gekregen had van jongsaf. In feite is het omgekeerd, die kát is getrouwd met Dieter én is moordend jaloers op haar husband en overal waar hij gaat of staat of ligt .die kat gaat, staat en ligt met hem mee, t is echt aandoenlijk. Je zult het maar tegenkomen hé Ann-Sofie die háár Dietertje óók graag ziet én ne keer wil dicht tegen haren geléé trekken wordt daar steevast geconfronteerd met een blazende, razende, krabbende jaloerse kat zeg, je zou van minder de kriebels krijgen hé. Enfin die kat moet verhuizen naar een betere locatie.
We gaan er mee stoppen voor vandaag zie,
Tot volgende maand hé.
Begin augustus waren we blij met een spat regen, na een maand van extreme hitte, droogte, verbrande huid, onlesbare dorst en overvloedig zweten, maar we wisten toen nog niet dat die spat een rivier, een beek, een zee van water zou worden die een hele ganse verdomde maand duurde, die de temperatuur omlaag duwde zodat we op bepaalde momenten eraan dachten om onze stove aan te steken.
Enfin, de maand september was dan weeral een héél stuk beter. In dit verslag heb ik twee maanden tezamen genomen omdat Kathleen, en ik ook eigenlijk, op vakantie waren juist op de maandwissel, dus daarom. Dat wil niet zeggen dat er niets gebeurde hé:
In augustus vierde de plaatselijke voetbalploeg zijn jubileum, die ploeg is zo een beetje te vergelijken met FC De Kampioenen , evenveel overwinningen en enorm veel dagschotels. Nu hadden ze toch de fout begaan zekers om de vrouwelijke supporters uit te dagen, én uit te lachen, én te zeggen dat ze géééééén schijn van kans hadden tegen hun mannelijke voetbalkunsten (van stoefen gesproken hé), tegen hun professionalisme (dikke nekken), tegen hun wilskracht én uithoudingsvermogen (???) .nu, die vrouwelijke supporters lieten zich van geen kanten doen én er werd direct een match afgesproken tussen de beide seksen. Maar ja he, die mannen hebben daar nen pil geslikt dat ze van zen leven niet meer zullen vergeten zie. Ze hadden namelijk vergeten dat de vrouwen over verschillende geheime wapens beschikten, die ze dan ook schaamteloos én ruimschoots gebruikten ook. Ze hadden namelijk vóór de match die mannen ruimschoots voorzien van dagschotels (geheim wapen 1), het moet gezegd worden dat de vrouwen zichzelf ook ruimschoots voorzagen van dat geestrijk nat. Maar daarna .die mannen op het veld hé mét bolle buik, puffend (van t bier), die vrouwtjes dansten daar rond hé, wiebelend met kont, billen en borsten vlak voor hun neus (geheim wapen 2), die venten wisten niet meer hoe ze het hadden hé, hoe zou je zelf zijn. En iedere keer dat de bal dicht
bij het mannelijk doel kwam, trokken de vrouwen hun voetbaltruitjes omhoog (geheim wapen 3), daarbij hun volle borsten (sommige toch) tonend aan den keeper (doelman) die stond daar naar dat alles te kijken, te genieten, te bewonderen enz .enfin , naar alles te kijken uitgenomen naar die bal .die bal interesseerde hem van gééééén kanten meer zie .en ja het onvermijdelijke gebeurde hé, den eenen na de andere goal hé. Het moet gezegd én geprezen worden dat de mannen met een uiterste krachtinspanning én zelfbeheersing toch soms nog gevaarlijk deden aan het vrouwelijke goal, maar met enkele goedgerichte knijpjes (geheim wapen 4) in de aller-edelste, gevoeligste, pijnlijkste delen van iedere mannelijke speler werd dit in de kiem gesmoord hé. Dus de vrouwen hebben gewonnen, én de kieper werd met den brancard weggevoerd tot in de kantine om direct afgekoeld te worden met de nodige dagschotels.
Wat is er nog gebeurd in de Vogelzang .ach ja, die keer dat Kathleen midden in de nacht wakker schrok van haar blaffende honden, je moet het maar eens meemaken hé, den hond binnen als een razende aan het blaffen, die hond buiten ook al, de péruche (je weet wel Poubelle hé) brak zijn kot af, de wagens van de politie die in volle vaart mét sirenes voorbijvlogen dat alles deed Kathleen één volle meter boven haar bed verschieten zè. Nadat ze geland was liep ze in volle vaart naar beneden hé, denkend dat de bende van Baeckeland in de biercentrale een cola aan het stelen waren, ze wapende zich met een kurkentrekker en een bierflesopener én stormde onversaagd naar buiten, het gevaar tegemoet .die bestond uit een tractor die de maïs aan het afmaaien was, dus gevaar geweken hé.
Het volgende gevaar kwam eveneens in de donker binnengevlogen, een gruwelijk ding van wel een halve meter groot .enfin op het eerste gezicht hé, én door de schrik werd dat beest met de minuut een paar decimeter groter natuurlijk. Dus iedereen onder de tafels gedoken Kathleen was eerst in dat klein frigootje gekropen achter de dis maar door de koude is ze dan maar verkropen onder de koffiemachine om hulp roepend, bellend naar de 900, den 100, den 101 en voor alle zekerheid naar den 112 maar de redding kwam van de hoogste politieke instantie van Oostkamp neen, niet de burgemeester want die drinkt alleen Wittoen én dat verkoopt Kathleen niet, maar wél door iemand die wel eens burgemeester zou kunnen worden (ik ga hier zijn naam niet noemen hé, discretie is gewenst). Hij kwam binnen, ziet het gevaar, ageert razendsnel, immobiliseert het gevaar, en gevaar geweken én nu heeft Kathleen een souvenier in de vorm van een prachtige nachtvlinder (een Windepijlstaart).
Zie zo, dat was het weer eens,
Tot ziens,
Oefffffff, eindelijk een spat regen, na een volle maand gebraden, gekookt en gestoofd geworden te zijn, komen we terug mens onder de mensen.
Liters verkoelend bier hebben we deze maand gedronken in de Vogelzang, gekoeld van binnen, én van buiten door zesendertig ventilatoren die Kathleen overal in het café had geplaatst, we moesten ons vals gebit met twee handen vasthouden tijdens het drinken of ze werden uit onze mond geblazen.
Het was druk in het café, je kunt wel denken hé, droge lucht, heet, snikheet, iédereen in verlof, ziek, pensioen, staking enfin alles was goed om maar niet te hoeven werken hé niémand wil en wou werken in dat weer hé uitgenomen, ééééééén enkele persoon moest werken in het zweet des aanschijns en ja t was onze Kathleen. Diep gedécolleteerd en voor de rest weinig aan, flaneerde ze van terrastafel naar terrastafel, ze had namelijk alles vol gezet met terrastafels, de parking, de biercentrale, háár slaapkamer, de WCs alles stond vol, én zát ook vol met dorstige mensen. Er zijn in die maand miljoenen verdient denk ik.
En zo gebeurde er bijna een drama tijdens die drukke periode vroeg Ilse aan haar moeder om eventjes voor haar katje te zorgen. Natuurlijk, dierenliefhebster als ze is, ze heeft namelijk drie Mechelse herders, die al eens luidruchtig kunnen zijn, s nachts wanneer er dieven langskomen, dit tot gróót ongenoegen van één iemand die een kilometer ver op een appartement zit te kniezen, één pirusche die poubelle (wat een naam ) noemt, een paar muizen waar ze niets van weet, en een kieken .ah, nee dat kieken is gesneuveld tijdens de vorige vogelziekte dus een betere dierenverzorgster is er niet hé. Liefdevol legt ze dat jong dartel diertje met haar halsband vast aan een van de zonneparasols, en zet er een kommeke water bij, niet te dicht want ze zou het anders kunnen omverlopen én dát zou pas een ramp zijn hé met dit weer én géén drinken
Dus Kathleen terug aan de slag hé, en dat katje zag daar van alles, rond haar, alles was nieuw en ze liep maar rond en rond, overal heen kijkend, naar den apotheker, naar dienen pilaarbijter op het appartement, naar Zulma, Theresa en Vitelma (die koeien van de wei) enfin naar alles, de wereld was prachtig, ze had er waarachtig dorst van gekregen, ze liep naar haar bakje maar ondertussen was dat riempje rond die stok gedraaid én dus steeds maar korter geworden te kort om nog aan dat bakje te geraken én het was nog te jong en te onervaren om te weten hoe ze moest lopen om dat riempje terug langer te laten worden .
Uiteindelijk, na enkele uren herinnerde Kathleen zich plots dat er daar nog een katje lag aan die parasol, en ze ging eens kijken of het nog geen honger had, daar aangekomen dacht ze bij zichzelf je moet nu kijken, er heeft iemand een matje klaargelegd om het katje op te liggen..;dichter gekomen zag ze echter geen katje verdomme die rotkatte is weggelopen é!!!??? maar plots zag ze een klein bewegingske aan dat matje, en toen zag ze het hé, dat was geen mat maar een kat dat beestje lag daar zo plat als een chique op de grond om ook maar het kleinste beetje koelte op te vangen, dat tongske lag centimeters ver uit dat bekske, het laatste druppelke vocht dat nog aanwezig was liep uit haar ééne oogske, ze had warempel géén traantje meer over voor dat andere. Kathleen zag direct dat binnen enkele seconden dat beestje de geest zou geven, dat beestje was oververhit én uitgedroogd. Ze nam dat katje liefdevol in haar armen, het gloeide daar zou ze direct iets aan doen zie den diepvries open én die kat daarin, daar zou ze toch wel afkoelen zekers maar na een tijdje begon ze toch te twijfelen, zou die diepvries misschien toch niet een beetje te koud zijn? dacht ze. Ze haalde dat beestje halfbevroren terug uit de diepvries en stak het vervolgens voor een half uur in de frigo, daar kon het tenminste op zijn gemak wat afkoelen. Na een half uur én een pint bier, kwam er wonder boven wonder toch weer leven in, en nu loopt dat katje met twee van negen levens minder terug dartel rond.
Verder is er weinig nieuws te vertellen, de nieuwe breedbeeld televisie hangt na twee maanden eindelijk aan de muur (dat werd gekocht om de wereldkampioenschappen voetbal te volgen ), We (de klanten) hebben Kathleen geleerd hoever je een bos kan inlopen (tot ons groot leedvermaak, wist ze het niet!!!), waarop ze op een griezelige manier naar voor bracht hoe en wanneer een verdronken persoon boven water komt, dat een dondervlaag van géén kanten de zee opkon tijdens de vloed én nog veel dingen méér .dus véél en véél wijzer zijn we uiteindelijk toch buiten geraakt en na Rodin De denker goeiendag gezegd te hebben zijn we dan maar naar huis gegaan.
Mvg,
Reeds twee maanden klagen we steen en been over het slechte weer hé, ewel bij deze zullen wij dát nu niet meer doen zie. We zijn sedert één maand aan onze tweede hittegolf toe én er belooft nog meer aan te komen, de wereld is duidelijk aan het opwarmen én de mijne ook, want het is niet echt gemakkelijk met mijn honderd én zeven kilo, incluis postuur van een Michelin manneke. Volgens Kathleen heb ik een postuur van een sumoworstelaar, maar dat was nádat ik haar er aan herinnerde dat er een marathon plaatsvond in Oostkamp .
Enfin, dat warme weer heeft ook zijn voordelen, de kortere rokjes én de diepere décolletés waar je soms gans Parijs in ziet hé (mannen weten waarom ). Zoals die keer dat Kathleen een commande (bestelling) aan het opschrijven was, diep voorovergebogen met haar twee volle borsten halfbloot, die vent vóór haar blééf maar bestellen, zijn ogen vielen bijna in de diepe décolleté van Kathleen, én toen ze efkens onschuldig opkeek en zag waar die man naar keek vroeg ze onschuldig nog iets meneer? Waarop hij haar de halve biercentrale liet opschrijven, tot beider genoegen. Waartoe die decolletés al niet kunnen dienen hé. Maar dat weer heeft ook nadelen, want iedereen lijkt half in slaap te liggen, er gebeurt hier in Oostkamp haast niets meer geen enkele man die slagen gekregen heeft van zijn vrouw, geen enkele vrouw die vreemdgegaan is, ze vroeg steevast eerst de voornaam , geen enkele zatlap die het zoute op stelten gezet heeft, alleen een manifestatie van de politie waarbij ze zo fier als een gieter konden vertellen hoeveel honderden menskens ze gepakt hebben die één à twee kilometer te rap gereden hadden, hoeveel dieven ze laten lopen hadden uit puur menslievendheid, hoeveel wildplassers ze levenslang gegeven hadden en hoeveel duizenden parkeerboetes ze geschreven hadden
We waren onlangs in het café aan het bekomen van de warmte én tegelijk ons van het nodige vocht te voorzien .op doktersadvies, want er moest véél, zéér véél gedronken worden heeft hij gezegd. Ze zeggen het zelfs in de televisie, én al wat dáár gezegd wordt, is evangelie hé Dus we waren zo een beetje aan het keuvelen, die gezellige, zalige momenten waar in alle rust, tijdens het nuttigen van de gepaste dranken, de ganse wereldpolitiek besproken wordt, het nieuws van achter naar voor becommentarieert wordt, het liefdesleven van Kathleen én Ilse in alle bescheidenheid maar niettemin intens gevolgd wordt . Zo kwam de marathon Kortrijk Brugge ook ter sprake, je moet het maar doen hé met dergelijke temperaturen, en toen zei er een van de klanten (een klein frêle knap vrouwtje, van tegen de veertig), maar ja, wanneer je ervoor getraind hebt, én genoeg drinkt onderweg, moet dat toch te doen zijn zekers!, ondertussen nippend aan haar tweede porto waarop Kathleen, als ervaringsdeskundige, als oude rot in het vak, répliceerde ewel ik durf te wedden tegen u, dat ge voor vijf portos niét tot aan de dreef (vijfhonderd meter verder, bergop) kunt lopen, nè!!! .ons madammeke kijkt en schat de afstand .in zichzelf mompelend, schat ze dienen afstand nóg ne keer, waarop ze luidop concludeert, maar dát moet ik toch wél kunnen zekers!! onze belangstelling was nu duidelijk gewekt, zou ze het doen of niet. Ze ging nog een keer naar buiten om van daar nog eens die helling én de afstand in zich op te nemen, en toen kwam ze terug binnen en met een staalhard gezicht zeggende, ik kán dat, én ik zal het doen ook zè!!! waarop Kathleen antwoordt, duidelijk zeker van zich zelf, én wanneer je loopt naar de dreef én terug .krijg je een ganse fles porto!!! Nu was het hek helemaal van de dam hé, ze belde naar huis om haar turnpantoffels te brengen en drinkende van haar porto begon ze zichzelf mentaal op te peppen, te prépareren, en wat weet ik nog allemaal .Eventjes later werden de pantoffels gebracht en Kathleen die nu doorhad dat het menens werd vroeg toch, enigszins ongeruster wordend, én wat als ge verliest, wat geeft gij dan in de plaats?
Waarop vanuit de andere klanten spontaan allerlei suggesties geroepen werden zoals, een striptease ( de gijlaard), een tournee generale (dat was ik), twee tournees generale (die had zekers grote dorst), er kwam er al ene af met een barbecue ( nen dikke profiteur ja). Enfin dat is nooit duidelijk geweest, wat het eigenlijk zou worden. En toen met een verbeten gezicht, nen echten flanderien, begon ze te lopen én te lopen, bergop hoe dichter die dreef kwam, hoe zwaarder die voeten, die benen, die armen werden, het werd allemaal loodzwaar, de wereld begon rond te draaien, maar niet opgeven hé, dát woord stond niet in haren woordenboek zulle! Aan de dreef gekomen moest ze toch even op adem komen, je moet weten, het was méér dan dertig graden hé. Kathleen zei al hoopvol ze kán niet meer! maar plots, met hernieuwde kracht, met nen pure vlaamschen blik, draaide ons vrouwtje zich om en met haar slanke, korte beentjes, pekkelde ze terug naar het café, alwaar ze enkele minuten later op en top bezweet en doodmoe binnenkwam, terecht zo fier als een gieter én onder het applaus van gans het café, waarop Kathleen, sportief, met lichtjes gebogen hoofd en hangende schouders (zoals het een verliezer past) de verdiende fles porto overhandigde ondertussen was Luc de voorraad porto aan het natellen want je weet maar nooit of er nog kandidaten volgen hé, in de verte van mijn gedachten voel ik ook de neiging om eens te wedden, dat ík die dreef ook wel zou halen, maar dan voor een fles Ricard hé enfin in de verre verte van mijn gedachten dan hé.
Tot ziens maar weer hé,
Vorige maand sprak ik al van triestig weer .èwel tis nóg triestiger geworden. Mijn chauffage ligt weeral aan, mijn winterkledij heb ik weer moeten uithalen én ik ben waarlijk al van plan geweest om mijn hoed terug boven te halen. We zijn efkens van de winter naar de herfst gesprongen.
En ramp boven ramp, we zijn weeral reeds van de buitenwereld afgesneden, voor de zoveelste keer mogen we weer kilometers rondrijden. Nu moeten ze werken doen aan de brug over de autostrade, dus wij (die in de achterbuurten van Oostkamp wonen) mogen wél door naar de dorpskern (kwestie van de horeca, of het zoute niet te veel te ontrieven), maar we kunnen niet meer terug .of we moeten 7 à 8 kilometer omrijden. We kunnen ook te voet of per fiets gaan, want dan kunnen we wél heen en terug onder de brug passeren. Maar over die werken aan die brug valt er toch het een en het ander te vertellen hoor.
Het begon allemaal in het begin van de maand, op een blauwe maandag begonnen ze met groot geweld de volledige linkerkant af te zetten. Om de automobilisten in goede banen te leiden had den aannemer een madammeke ingehuurd (waarschijnlijk de matrone van hemzelve) .in de vorm van een Michelin manneke, minstens ne meter tachtig, honderd twintig kilo droog, mét een enorme gsm (een marriage tussen een betonblok en een baksteen) op haar borst én een klein rond rood en wit plakkaateke die ze te pas en te onpas voor uw neus zwaaide én indien dat niet genoeg was sprong ze zowaar voor uwen auto mét moordende blik incluis én ware doodsverachting, zo volbracht ze haar taak mét duitse grondlichkeit, menig chauffeur heeft op dát punt een half hartinfarct geriskeerd of toch minstens een verschot opgedaan om u tegen te zeggen.
Die brug half afzetten met platen heeft zowaar een volle week in beslag genomen, eerst begonnen ze met een klein tunnelke te bouwen, ik dacht dat het een voetgangerstunnelleken ging worden, den aannemer had zéker die vrouw van hierboven niet als voorbeeld gebruikt, want die kon er naar mijn mening niét door. Maar het was géén voetgangerstunnel het was waarlijk een tunnel voor fietsers én bromfietsers niet te geloven. Na dat tunnelleke werd de rest afgezet, je hoorde kloppen, zagen, boren, roepen én een transistorradio, waarvan de luidsprekers half doorgeslagen waren, op zijn maximum brullen met ongedefinieerde muziek. Enfin een lawaai van jewelste, maar .na een week was die coufrage gedaan én moesten die mannen eindelijk aan die brug zelf beginnen hé, en dan hoorde je plots niets, nietske meer, nada, nul géén geluid meer, absolute stilte of rust, wie zal het zeggen, niemand kon daar nog binnen kijken. Ze zullen in ieder geval wel voortgedaan hebben zeker want ze zijn van gisteren aan de andere kant bezig.
Maar die fietstunnel is zodanig smal dat zowaar de helft van Oostkamp met geschonden ellebogen rondrijdt, in het begin moest je in de pikkedonker erdoor rijden s avonds, maar nu hebben ze er toch een kerstverlichtingske in geplaceerd, en met dit weer miskomt het dan nog niet ook hé.
Ondertussen is onze Kathleen ook tevreden, want ze had verwacht dat veel van haar klanten zouden achterwege blijven met die brug, maar dan blijkt niet het geval te zijn, haar klanten blijken zeer trouw te zijn én hebben er een omwegsken voor over om haar bezig te zien of te horen vertellen, zoals nu:
Ze begon er mee met te zeggen dat er op de autostrade een héél groot accident gebeurd was ze stopte de spanning opdrijvend... héél het café plotseling met volle aandacht luisterend én vragend en wat is er gebeurd? Nu was Kathleen in haar element zie, ik zag dat ze genoot, ze zegt erop de brandweer- én de politiemannen stonden allemaal te huilen!!!! er viel een dodelijke stilte in de gelachzaal iedereen zijn fantasie kreeg astronomische hoogten én de moedigste onder ons vroeg met bevende stem wat is er dan wél gebeurd?, zijn er veel doden en gewonden? waarop onze Kathleen gierend van het lachen antwoordt er is een vrachtwagen met ajuinen gekanteld op de autostrade . Dáár geniet ze nu van zie, tot in de toppekes van haar tenen, al die bedremmelde gezichten die haar beschaamd aankijken. We hebben dan maar rap een pint besteld, denkend aan een mogelijkheid om haar ook eens vast te hebben hé of moet ik weer beginnen over haar marathon dat ze nog moet lopen van Kortrijk naar Brugge .maar wedden dat ze dan direct weer begint over poubelle .
Met vriendelijke groeten,
Met een dergelijk triestig weer zoals in april kunt ge eigenlijk het best een pint gaan drinken hé, rustig genietend van een koele pint, géén INBEF-pint, want wij, professionele bierdrinkers protesteren. Dat inbef zijn pinten zèlf drinkt, ze mogen ze in hun g steken, t zou moeten vergif worden, zomaar mensen op straat zetten, onzen vlomschen Hoegaarden vermonsakreren en het opperste van slechtheid, verdorvenheid in het kwadraat .ze hebben onze pint opgeslagen .wij zouden moeten méér betalen voor onze krop sala onzen geliefde dagschotel. Maar néé hé dát nemen wij niet én daarom gaan wij nog méér naar Kathleen om er eene te drinken zie, want dáár krijgen wij er nog een goedkope van Primus.
Enfin, toen ik deze morgen binnenkwam in de Vogelzang was Kathleen vol stress aan haar nagels aan het bijten , géén vingernagels hé maar teennagels, het vergt wel enige training om dát te kunnen zulle, ik heb het geprobeerd én ik heb er een navelbreuk aan overgehouden. Maar kennelijk zit het in de familie, want vroeger wanneer ze alle drie naar de TV aan het kijken waren, zaten ze alle drie met hun teennagels in hun mond te sabbelen dat het een lieve lust was, én het toppunt van gezelligheid was toen ze elkaars grote teen mochten afknabbelen hé zalig gewoon. Kathleen was ondertussen al aan nagel vijf bezig toen ze begon te vertellen van die dieven die s nachts aan haar deur gestaan hadden .Dat ging zo, midden in de nacht wordt Kathleen wakker van haar hond die begon te blaffen, dat is niet zo erg denkt ze want dat gebeurd wel méér als iemand te dicht bij het huis komt, maar .dan begint haar tweede hond die binnen in de drankcentrale zit eveneens te blaffen, ja nu moet ze toch echt eens gaan kijken hé, nog half in slaap, want dáár kan ze nu gewoon niét tegen hé, s morgens rond negen uur heeft ze al alle last van de wereld om uit dat bed te geraken en nu is het nog geen starend naar die revellie probeert ze toch iets te zien maar néé zonder bril gaat dat niet hé, die rotte bril ligt nog in de douche om morgen mee gewassen te worden met haar eigenste ik. Enfin t is nacht, want het is donker. Ondertussen zijn die beide honden reeds als razenden aan blaffen, Kathleen gaat gaan kijken aan het venster en ziet daar een witte camionette met haar achterkant tegen de poort van de drankcentrale staan én twee mannen die duidelijk een ongezonde nieuwsgierigheid aan de dag leggen voor die poort. Maar nu komt het hé, Kathleen, in haar grote onschuld, denkt dat die mensen grote dorst hebben hé, én kijken wanneer de centrale open is midden in de nacht Ze wil die dorstige mensen helpen en gaat naar beneden om die mensen te zeggen dat de centrale maar om negen uur opengaat én hen eventueel een pintje aanbieden, maar ja, tegen dat ze beneden was, al die lichten aan én al dat lawaai van die honden waren die mannen met grote haast terug vertrokken richting Kosovo waarschijnlijk. Tegen die tijd begon Kathleen toch ernstig aan haar eerdere theorie van dorstige mannen te twijfelen én kwam ze tot de conclusie dat dit waarschijnlijk dieven waren geweest en nu begon ze pas echt schrik te hebben.
Ondertussen zijn er nog mensen binnengekomen die gans het verhaal gehoord hadden, en toen begon er iemand te vertellen, hoe hij onlangs gevaren had bij hem thuis.
Het was ook s nachts, plotseling maakt zijn vrouw hem wakker en zegt dat ze iets verdachts hoort, hij denkt slaperig bij zich zelf, ja het zal weer wat zijn hé, de een of de andere kat die op jacht is zeker. Maar toch luistert hij efkens en ja hoor, hij hoort ook iets hij zet zich recht in zijn bed en luistert nu met gespitste oren, de vrouw zit ondertussen ook al recht, hare paternoster aan het bidden en nu hoort hij het duidelijk zie, er is iemand beneden hij hoort duidelijk de schuifdeur beneden beetje bij beetje opengaan en nu hé. Rambo vier in de maak zie, hij neemt zijn zware riotgun van op de kast, steekt daar zes kardoezen zwaar kaliber voor groot wild in, trekt zijn pyjamabroek omhoog ja, want zeg nu zelf, dienen broek zou nu juist op het cruciale moment moeten afvallen zie, geeeen zicht hé. Na nog een laatste staalharde blik op zijn madam die juist aan haar elvendertigste weesgegroet bezig is, sluipt hij voorzichtig naar beneden. Daar aangekomen ziet hij dat inderdaad die schuifdeur naar de garage voor een stuk openstaat, hij ziet het goed want het is volle maan buiten en die schijnt door het raam van de voordeur naar binnen voorzichtig gaat hij naar die schuifdeur, die zware loop vooruit, klaar om bij het minste geringste te vlammen. Hij kijkt voorzichtig door die kier en juist op dát moment beweegt er iets in de garage Hij aarzelt niét he en vlammmm een eerste schot er door, hij hoort de inslagen van die zware korrels en .vlammmm nog eene voor alle zekerheid, maar .nu heeft hij de smaak te pakken zie vlammmm roepend schooiers, dieven, krapuul vlammm én dàs ter eene voor mijn boete dak verleden weke hèt èn zi al zijn frustraties kwamen nu boven hé, vlammm das vo mien belastingen dak teveele betald én .vlammmm das omdak zeer in mien kop èn si hij wilde nog méér vuren maar het geweer was leeg ondertussen stond zijn vrouwke met een lijkbleek gezicht van op de trap te kijken, de buren waren allemaal op straat gekomen denkende dat Bin Laden in de omgeving was. Voorzichtig ging hij kijken in de garage, het licht aanstekend, zag hij zijn auto doorzeeft als een stuk gruyèrekaas. Er was een wasdraad vol versgewassen hemden gespannen van de plooideur naar de het venster eveneens doorzeeft. Van een dief was niets te bespeuren, het was gewoon door het gewicht van die was dat die deur opengegaan was, en die beweging die hij gezien had was zijn eigen schaduw geweest door de volle maan die achter hem scheen onder hilarisch gelach ben ik dan maar vertrokken naar huis.
Mvg,
We hebben weer een jaartje geluk hé, Kathleen heeft haar belastingbrief gekregen én .de Vogelzang is nog open, op de voorzichtige vraag of ze veel heeft moeten betalen, trekt ze een beetje haar schouders op en zegt ze dat gaat nog Dus wij denken allemaal dat het al bij al zéér goed meegevallen is, temeer dat ze weer in de café rondzwiert als een twintigjarige kontschuddende hinde neuriënd op muziek van Marco.
Ondertussen is onze JP (buschauffeur) binnengekomen, met een gezicht tot tegen de grond oei oei dát is onweer zie, hij besteld een pint en de gazet en gaat nors aan zijn tafeltje zitten zonder al te veel woorden. Wij keken allemaal eens naar elkaar en deden verder met onze hoogstaande conversatie (over drankgebruik, vrije sex, vreemdgaan, de beest uithangen, blazen en abnormale boetes, enz.). Nu, dat laatste deed JP opspringen zie, met een uitermate verbolgen gezicht en bevende stem vol emotie en verontwaardiging, vloog het eruit, hij was namelijk het volgende tegengekomen:
Hij had zich namelijk geparkeerd op het pastorieplein van Oostkamp én zijn parkeerkaart gelegd. Dus JP was volledig in orde met de wetgevende macht, wat als uitermate bewonderenswaardig moet beschouwd worden wanneer je JP kent. Alleen al het zicht van iets dat verboden, verplicht of blauw is brengt hem normaal gezien in een oncontroleerbare revolutionaire bui. Nu, gezwind trekt JP te voet Oostkamp binnen om een commissieke hier te doen, een pintje daar te drinken nóg een commissieke doen, een goeden dag en een klapke tegen de vrienden, want hij had weeral lang in het buitenland verbleven hé, en zo stapte hij gelukkig ontspannen terug naar zijn auto , hij deed de portier open en placeerde zich, hij wil starten en dáár steekt een briefje tussen zijn ruitewissers én hij zag direct dat logo Pro Justitia. In een fractie van een seconde was hij uit zijn auto, dat papier gepakt en ja, hij was gepakt, hij wás verdomme gepakt, 25 boete, voor één (1) keer dat hij alles volgens het boekje deed werd hij godver . nóg gepakt, hij had nochtans zijn parkeerkaart gelegd. Eerst smeet hij dat vod op de grond, stampte erop, spuwde erop en raapte het uiteindelijk terug op, stapte met een verbeten gezicht in zijn auto en vloog (let op JP voor overdreven snelheid) naar het politiebureel, Hij stapte daar binnen ja waar nú naartoe, rondkijkend ziet hij daar een vrouwmens zitten aan een bureauke haar haar te kammen JP daar naartoe mét dat ondertussen onaanzienlijk vod én zijn parkeerkaart en vraagt om den commissair te spreken, waarop dat mens antwoordde: è mo menèère, je moe gie den commissair nie spreken, jè gie een verkeerde parkeerkaerte gebrukt, dàs nog nen oekden da je in joen anden èt, das èènen van vo den orloge!!! Het kwam erop neer dat JP niet wist dat die parkeerkaarten ondertussen gestandaardiseerd waren. In ieder geval bij de politie konden ze daar niets meer aan doen, die matrone raadde hem aan om klacht neer te leggen bij de gemeente JP ogenblikkelijk naar de gemeente dienen ambtenaar kon daar niets aan doen zei hij én raadde hem aan om klacht neer te leggen bij de politie én zo was de radeloze JP bij ons binnengevallen zie, pertinent weigerend om ook maar een duizendste van een eurocent te betalen. Het was duidelijk zijn dag niet vandaag want een dringende brief die hij had gepost mét een postzegel erop geplakt, was eveneens teruggekomen met nog een takszegel erbij geplakt, JP had er een zegel van twintig jaar geleden opgeplakt in de ijdele hoop dat de geadresseerde wel die taks zou betalen hé , enfin hij zou zich voor de rest van de dag beter dronken drinken hé.
Kathleen heeft ook een probleem gehad, ze heeft (had) namelijk één enkele kip buitenlopen, nog een overblijfsel van Pasen in 1988, dat beest liep (waggelde) dus nog steeds rond in den hof, denkend aan vroeger, aan haar jeugd en liefde van lang geleden hé, aan de gezonde lucht, aan haar versteent ei in haar buik, aan de politiekers enz . Enfin, met dat kiekenvirus had Kathleen maar drie keuzes, dat kieken binnen steken bij haar in de keuken, maar met dienen hond ging dat waarschijnlijk niet gaan én Poubelle (voor de mensen die geen Frans kennen: dat wil zeggen, vuilbak) de pirusche zou deze aanval op haar status zeker niet accepteren. Of ze kon draad spannen boven den hof, maar dat viel nogal kostelijk uit, voor één enkel kieken, dus er was geen andere keuze, dat beestje moest geeuthanaseert worden, met andere woorden, ze moest eraan geloven, de kop af
Voor de gevoelige lezers én eventuele Gaya-onderdanen gelieve dit artikel over te slaan.
In mijn jonge tijd, herinner ik mij, dat bijna iedereen kippen, eenden en konijnen hield, ze hadden allemaal hun voorzieningen voor het slachten van de dieren. Er was altijd een afgezaagde boomstam voorzien, plus een zeer scherpe bijl, dus het was een fluitje van een cent om die gasten een kopje kleiner te maken. Maar Kathleen had geen enkele van die voorzieningen, alleen een groot bot mes, ze had er absoluut geen zin in, maar ja toen ze het vroeg aan Dieter draaide hij bijna van zijn sus, van het gedacht alleen al, Ilse, had het al voelen aankomen en verdween op volle snelheid in haar blitse car, Luc was plotseling van de aardbodem verdwenen. Dus, Kathleen met de moed in de schoenen naar dat kipperen, mét dat grote mes in haar handen, lief roepend kot kot kot maar die kip riep terug kot gie ne ki zelve hé én wèg was ze, naar den andere kant van die ren, enfin na een uur rondkoersen was die kip toch gepakt hé, ze voelde zo een beetje aan die kip, die zat goed in het vlees zie, het zal wel soepvlees worden maar ja, ze voelde dat er zelfs nog een ei klaar zat, ewel, die moest eruit, er mag niets verloren gaan hé Ze duwde en duwde op die kont, en ja daar viel iets uit dát was een groen ei, ze had verkeerd geduwd, nog een beetje geduwd en gemasseerd én ja, daar kwam een hard geel ei uit, dat zat er zekers al een jaar in, verdomme. Nu genoeg getreuzeld hé, Kathleen legt dat kieken op de grond, met de nek gestrekt naar voor, dat kieken begint dat allemaal wreed eigenaardig te vinden Kathleen begint daar te snijden, en te snijden .én te snijden, al het gras was al doorgesneden de grond omwoeld er was zelfs een tak doormidden gesneden, maar die kippenek zag er nog heel uit, alleen een paar pluimkes waren eraf. Die kip begon het ook al danig op haar heupen te krijgen, Kathleen ook zwetend pakte ze die kop vast én begon te draaien, én te draaien, die wilde daar niet af hé. Uiteindelijk verscheen Luc weer op het toneel, denkende dat dat kieken al lang in de pot zat, maar néé hé, hij moest de radeloze Kathleen uit haar nachtmerrie helpen, en Luc hield het lichaam vast en Kathleen de reeds twintigmaal rondgedraaide kop, én trekken maar, en toen gaf de kip het op hé én die kop vloog eraf hé, die kip staat nu al een week zacht te koken, Dat was de laatste weerwraak van onze kip, denk ik.
Alléé, tot ziens hé,
Eindelijk zijn we er terug, maar ja, onze bazin moet nu en dan zorgen dat ze niet over haar toeren gaat hé, ze moet ons toch kunnen blijven bedienen met een sensuele lach, erotische stem én verleidelijke blikken hé Dus dan moet ze er eens tussenuit, zoals in januari, naar de sneeuw in noord Italië. Vol goede moed zijn ze dan maar vertrokken hé, hopend op uitstekende logies, goede én voldoende sneeuw én last but not leasd den après- ski hé Ze hadden onderweg reeds plannen gemaakt om het beest uit te hangen savonds, op de muziek van Eddy Wally en mét véél (en nóg meer) glühwein, vaten bier, én schnaps. Ewel de logies was goed, de sneeuw ook, de bergen ook, de lucht
ook álles was goed, uitgenomen den après-ski dat kenden ze daar niet, er was daar in de verste verte geen caféétje of terraske te bekennen. Al die mensen gingen na het avondeten met de kiekens gaan slapen én daar zaten onze vrienden zie, aan het disje van het hotel die juist geteld een halve meter lang was, luisterend naar het énige 45 toeren plaatje dat de madam van het hotel had, een liedje van Heintje, de Duitse versie van Ave Maria, voorzichtig slurpend aan een glas warme chocomelk. Van pure frustratie heeft Kathleen zich dan maar toegelegd op het skiën, maar met die gehuurde dingen lukte dat niet zo best, ze waren krom, die punten vooraan waren zelfs omhoog gekruld van ouderdom en dan hé zag ze haar droom daar tegen die muur staan zie, nagel nieuwe skilatten, blinkend in de zon, het waren er van zeer veel geld, want dat kon je zien van kilometers ver. Kijk hé dát zou haar reis doen lukken zie, de eigenaar was nergens te bekennen, om haar eigen zelf te troosten zei ze tegen zichzelf die zal wel ziek zijn hé, hij kan ze toch niet gebruiken en vriendelijk zette ze haar vooroorlogse lattekes in de plaats én weg was ze hé, zwierig, elegant met haar kont zwaaiend, geeft ze dan maar al de skipistes onveilig gemaakt en vlak voor ze naar huis vertrok heeft ze, de vriendelijkheid zelve, die goede skis terug gaan plaatsen mét een vriendelijk briefje met sorry op. Neurend op een liedje van Heintje is ze dan naar huis gereden, goed uitgerust én blozend van die heerlijke berglucht zonder après-ski.
Thuis gekomen stonden al de Oostkampenaars weeral aan de voordeur te wachten, uitgedroogd, verweesd starend naar die gordijnen die maar toe bleven, speurend naar die klomp plaaster die zou terug komen uit noord Italie.
Maar, ze was fit onze madam tot ze in de brievenbus keek, daar zat namelijk een envelop in, met een ruitje vooraan met op de voorkant gedrukt in het groot Pro Justitia iedere rechtgeaarde Belg die een dergelijke brief in zijn bus krijgt, heeft ogenblikkelijk hartkloppingen, kortademigheid, een gezwollen kop en nog veel van die dingen dus ook Kathleen, tot ze zag dat niet háár naam daar op stond maar die van Ilse, haar dochter. Voorzichtig deed ze die brief open en al die dingen van hierboven vertoonde ze op slag én in kwadraat plus nog een aantal nieuwe dingen waar nog geen naam voor bestaat.
Het was namelijk zo gebeurd, Enkele maanden geleden had Ilse een brommerke gekocht, eigenlijk een snorfietske die maar 25 km/uur mocht rijden, maar dat brommerke voelde zich zó lekker in zijn vel (metalen vel dan) dat het gerust veel rapper kon rijden, én dus dat brommerke mét Ilse erop flaneerde langs Vlaamse wegen, snorrend en brommend alsmaar rapper en rapper tot,
er zo nen dikken vetten brigang van een vent, met een kepie op, in t blauw gekleed vóór haar stond met zijnen arm (der wet) omhoog, gewichtig halt roepend. Ilse kennende, heeft ze eerst toch effekes gedacht om dienen klucht omver te rijden, maar ja ze stopte toch. Ewel meiseke, zijde gij zeker da ge nie te rap rijd mè joenen brom? vroeg hij met lage grommende stem, zijn zware Stalin moestache strelend, è jèt ginnen helm an? , è jèt gin plak? vervolgde hij, hier ging hij zich amuseren zie, met een nek van hier tot in Timboektoe, kolmaat XXXL, vervolgde hij dus, je mag gie mo vuventwintig rien hé kiek me goan em ip de rollen zetten zi. Ilse voelde al stront aan de knikker en glimlachte eens, verleidelijk rollend met haar ogen (je weet maar nooit voor wat het goed is hé). Maar ja die rollen hé, een paar minuutjes later zat op haar brommerke én op de rollen gif mo gaze, joengske en Ilse gaf gaze, dienen meter ging over de dertig, dienen flick glimlachte gelukzalig, die meter over de veertig, dienen gast kreeg bijna een orgasme, die meter over de vijftig, dienen tiep krijgt een orgasme, over de zestig (Ilse zit al bijna onder haar brommerke van miserie), kepieman zal vanavond met moeder de vrouw niet veel meer presteren, uiteindelijk staat dat meterke stil op zevenenzestig. Ilse kijkt van onder haar wenkbrauwen behoedzaam die grote meneer aan, klaar om eventueel te smeken, traantjes laten vloeien helpt ook al eens, maar nee hé: è mo juffrouwke, ge rijd gij met een moto!!! hij deed een gebaar waar dat snorfietske driemaal in kon, weete gij da ge daar den bak voor invliegt.
Het einde van het verhaal is dat Ilse haar brommerke kwijt is, op de politierechtbank een voorwaardelijke gevangenisstraf gekregen heeft én een astronomische boete moet betalen mét nog een voorwaardelijke boete bovenop.
Een echte gangster wordt tegenwoordig minder gestraft dan iemand die een snelheidsovertreding begaat, begrijpe wie kan.
Ondertussen, het is zaterdagmorgen, zit ik weer op mijn stek aan den dis (toch groter dan dat in noord Italie), mijn pintje te drinken, de gesprekken zijn weeral van hoogstaand niveau, kwestie van het nieuws te volgen hé, ze gaan van Gaia, naar hondenneukers over kippeneukers naar schapenneukers, én eventueel voor de zwaardere geschapenen, de koeienneukers, allemaal hilarisch tot in detail beschreven door de fantasie rijke klanten, waarbij Kathleen nog enkele pikante praktische raadgevingen meegeeft aan eventuele geïnteresseerden .
Alléé tot ziens maar weer hé,
