Oefffffff, eindelijk een spat regen, na een volle maand gebraden, gekookt en gestoofd geworden te zijn, komen we terug mens onder de mensen.
Liters verkoelend bier hebben we deze maand gedronken in de Vogelzang, gekoeld van binnen, én van buiten door zesendertig ventilatoren die Kathleen overal in het café had geplaatst, we moesten ons vals gebit met twee handen vasthouden tijdens het drinken of ze werden uit onze mond geblazen.
Het was druk in het café, je kunt wel denken hé, droge lucht, heet, snikheet, iédereen in verlof, ziek, pensioen, staking enfin alles was goed om maar niet te hoeven werken hé niémand wil en wou werken in dat weer hé uitgenomen, ééééééén enkele persoon moest werken in het zweet des aanschijns en ja t was onze Kathleen. Diep gedécolleteerd en voor de rest weinig aan, flaneerde ze van terrastafel naar terrastafel, ze had namelijk alles vol gezet met terrastafels, de parking, de biercentrale, háár slaapkamer, de WCs alles stond vol, én zát ook vol met dorstige mensen. Er zijn in die maand miljoenen verdient denk ik.
En zo gebeurde er bijna een drama tijdens die drukke periode vroeg Ilse aan haar moeder om eventjes voor haar katje te zorgen. Natuurlijk, dierenliefhebster als ze is, ze heeft namelijk drie Mechelse herders, die al eens luidruchtig kunnen zijn, s nachts wanneer er dieven langskomen, dit tot gróót ongenoegen van één iemand die een kilometer ver op een appartement zit te kniezen, één pirusche die poubelle (wat een naam ) noemt, een paar muizen waar ze niets van weet, en een kieken .ah, nee dat kieken is gesneuveld tijdens de vorige vogelziekte dus een betere dierenverzorgster is er niet hé. Liefdevol legt ze dat jong dartel diertje met haar halsband vast aan een van de zonneparasols, en zet er een kommeke water bij, niet te dicht want ze zou het anders kunnen omverlopen én dát zou pas een ramp zijn hé met dit weer én géén drinken
Dus Kathleen terug aan de slag hé, en dat katje zag daar van alles, rond haar, alles was nieuw en ze liep maar rond en rond, overal heen kijkend, naar den apotheker, naar dienen pilaarbijter op het appartement, naar Zulma, Theresa en Vitelma (die koeien van de wei) enfin naar alles, de wereld was prachtig, ze had er waarachtig dorst van gekregen, ze liep naar haar bakje maar ondertussen was dat riempje rond die stok gedraaid én dus steeds maar korter geworden te kort om nog aan dat bakje te geraken én het was nog te jong en te onervaren om te weten hoe ze moest lopen om dat riempje terug langer te laten worden .
Uiteindelijk, na enkele uren herinnerde Kathleen zich plots dat er daar nog een katje lag aan die parasol, en ze ging eens kijken of het nog geen honger had, daar aangekomen dacht ze bij zichzelf je moet nu kijken, er heeft iemand een matje klaargelegd om het katje op te liggen..;dichter gekomen zag ze echter geen katje verdomme die rotkatte is weggelopen é!!!??? maar plots zag ze een klein bewegingske aan dat matje, en toen zag ze het hé, dat was geen mat maar een kat dat beestje lag daar zo plat als een chique op de grond om ook maar het kleinste beetje koelte op te vangen, dat tongske lag centimeters ver uit dat bekske, het laatste druppelke vocht dat nog aanwezig was liep uit haar ééne oogske, ze had warempel géén traantje meer over voor dat andere. Kathleen zag direct dat binnen enkele seconden dat beestje de geest zou geven, dat beestje was oververhit én uitgedroogd. Ze nam dat katje liefdevol in haar armen, het gloeide daar zou ze direct iets aan doen zie den diepvries open én die kat daarin, daar zou ze toch wel afkoelen zekers maar na een tijdje begon ze toch te twijfelen, zou die diepvries misschien toch niet een beetje te koud zijn? dacht ze. Ze haalde dat beestje halfbevroren terug uit de diepvries en stak het vervolgens voor een half uur in de frigo, daar kon het tenminste op zijn gemak wat afkoelen. Na een half uur én een pint bier, kwam er wonder boven wonder toch weer leven in, en nu loopt dat katje met twee van negen levens minder terug dartel rond.
Verder is er weinig nieuws te vertellen, de nieuwe breedbeeld televisie hangt na twee maanden eindelijk aan de muur (dat werd gekocht om de wereldkampioenschappen voetbal te volgen ), We (de klanten) hebben Kathleen geleerd hoever je een bos kan inlopen (tot ons groot leedvermaak, wist ze het niet!!!), waarop ze op een griezelige manier naar voor bracht hoe en wanneer een verdronken persoon boven water komt, dat een dondervlaag van géén kanten de zee opkon tijdens de vloed én nog veel dingen méér .dus véél en véél wijzer zijn we uiteindelijk toch buiten geraakt en na Rodin De denker goeiendag gezegd te hebben zijn we dan maar naar huis gegaan.
Mvg,
