Het is een speciale uitgave deze keer, in november 2003 heb ik de eerste périkelen geschreven, dus exact vijf jaar geleden. Hierbij dank ik in de eerste plaats Kathleen voor haar talent om van de Vogelzang een aangename en sfeervol stamcafé te maken waar je steeds een luisterend oor vind, een meevoelende persoonlijkheid, die een grote steun is voor de vele problemen die sommigen toch hebben in hun leven. Maar ook een gangmaker wanneer de boel eens op zijn kop gezet moet worden, wanneer ze in form is kun je horen en zien van s morgens, aan de muziek die luidop aan het spelen is, haar haren half gekamd, een wilde blik, dromerige ogen ewèl t is van datte, dan is ze niet meer te houden hé...Ook de vele stamgasten moet ik bedanken, om er zo goed de sfeer in te houden, voor de vele interessante gesprekken die we met zijn allen gevoerd hebben, soms nog heftiger dan in het parlement, ook voor de luisterbereidheid, de een voor de ander, het respect voor elkaar, en is al eens een keer een conflictje, dan wordt dat direct onder de strenge leiding van Kathleen opgelost met een handje en een totje, zoals vroeger... Dát alles hé, maakt van een gewone café, zoals er duizenden zijn, een spéciale café, een tweede thuis, een toevlucht, dus een stamcafé. Moesten er méér mensen een stamcafé hebben, zou de geestelijke gezondheid, de stress bij de mensen, de onverdraagzaamheid, de nijd en haat er allemaal vééél beter door worden, dat is nu eens van een kenner gezegd zie . Bij dit alles mogen wij zeker niet, de dochter, de zoon, de schoondochter en de schoonzoon, de goede vrienden, vergeten die steeds het café helpen beredderen wanneer Kathleen het moet opgeven voor ziekte en kwetsuren.
Nu, genoeg bedankt, we gaan verder naar de tien jaar Vogelzangse périkelen.
Ondertussen heeft Ilse haar kindje gekocht, Zita een gezond meisje, dus de toekomst van de Vogelzang is weeral verzekerd zie, Zita staat voor heilige dus we gaan er een model cafébazin van maken hé De eerste keer dat Kathleen voor die kleine moest zorgen één uurtje maar, werd ze bijna zot van bezorgdheid, alléé dat kind lag er zo rustig slapen bij dat onze bazin dat toch ietske té rustig vond, ze dacht al direct op erge dingen, die rotte fantasie sloeg op hol, ze ging toch eens een tikske geven op dat wangetje, voorzichtig roepend (we konden het horen tot op straat), maar dat engeltje hoorde dat maar niet hé, toch nog eens aan dat vingertje getrokken, heen en weer dat armpje geslingerd aan die beentjes getrokken, en ja hé eindelijk schoot dat kleine ding huilend wakker (ge zou van minder verschieten) en nu was Kathleen content hé, dienen kleine leefde nog. In ieder geval zal die kleinen tegen een stootje moeten kunnen zulle, want de zachtaardige handelingen van de kersverse grootmoeder zijn légendaris, je moet eens zien hoe ze die koffiebak behandeld, hoe ze die filter op die machine sleurt en ze die gebruikte koffie eruit klopt nie te doen, de technieker moet er iedere week nieuwe zwangs opsteken, hij heeft
ál zijn collegas reeds meegebracht om naar deze gooliganistische behandeling te kijken maar ge moet toegeven, ze kent zichzelf en zweet bloed en tranen wanneer ze die kleine zelfs maar moet oppakken.
Vorige keer heb ik verteld van onze wereldreiziger (buschauffeur) J.P. die waarschijnlijk op het terras zat te broeden op een volgende reis. Ewel, jis wéér weg naar Gambia deze keer, voor veertien dagen, hij heeft daar een dertig tal jaren geleden eens een maand bij een donkere schone geleefd en hij wil dat nog eens terugzien of toch tenminste weten wat er van geworden is misschien heeft hij daar wel een dochter of een zoon lopen van rond de dertig wie weet, t zijn mooie mensen die mulatjes hé we horen er nog wel van.
Tot ziens,
Vogelzangse perikelen (juni, juli, aug. & sept. 2008
Net als de vorige keer is het weeral ietske te lang geleden dat de Vogelzanger terug verscheen hé, maar ja, de gezondheid van de auteur liet nogal te wensen over, wat niet wil zeggen dat hij zijn aangename verpozingen in de Vogelzang naliet, nee, maar het waren er wel veel minder en mijn ludieke, komische ingesteldheid had een serieuze deuk gekregen zodat diezelfde ludieke toon van deze périkelen in het gedrang kwam, en dan schrijf ik liever niets. Maaaar dat is allemaal achter de rug én wij starten weer hé.
Wat is er allemaal weer gebeurd, ha ja, ons Kathleen (én team) heeft een Nieuwenhove zingt georganiseerd in de weide naast het café, een prachtig initiatief maar, de miserie begon al wéken voordien, .regen, natte regen, water gieten, wolkbreuken alle dagen van datte, en die datum kwam steeds naderbij, Kathleen razende van ellende bad, riep en schelde alle watergeesten en heiligen de huid vol, het moest en zou stoppen met regenen tijdens Nieuwenhove zingt ze beloofde zelfs van op bedevaart te lopen naar Scherpenheuvel (en ze kán lopen zulle, de keren dat ze Kortrijk-Brugge zou lopen zijn niet meer te tellen ) en naar ik gehoord heb zou JP als verzorger en masseur achter haar rijden met zijn bus, vol klanten van het café om haar aan te moedigen én te drinken en eten op háár kosten . En wonder boven wonder een half uur voor het begin van het evenement stopte het met regen .en zowaar de zon kwam te voorschijn, we hadden ze in geen wéken gezien, en van pure blijdschap heeft Kathleen en de helft van Oostkamp ook trouwens, de ganse avond de ziel uit haar lijf gezongen, gedanst op de weergaloze klanken van ik spring uit een vliegmachien van Eddy Wally en vooral de keel gesmeerd met de nodige flessen witte wijn, is ze s nachts doodmoe maar zielsgelukkig in haar bed gekanteld .s Anderendaags moest ze dan, met een hoofd die op springen stond, V.H. helpen om al die koeienvlaaien terug in de weide én op de juiste plaats te déponeren ja, die boer had geëist dat alles terug moest zijn zoals het geweest was hé. Nu nog afwachten of die tocht naar Scherpenheuvel doorgaat hé .
Verder is er nog méér goed nieuws , jullie weten al, van de vorige keer, dat Kathleen grootmoeder gaat worden hé, ewel ze zal nóg ne keer grootmoeder worden zie, dit keer van Ann-Sofie haar schoondochter, het geluk kan niet op bij onze cafébazin, niet altijd tot grote tevredenheid van de twee jonge vrouwen, want sedert ze dat weet zit ze voortdurend met argusogen die twee buiken in de gaten te houden, te betasten, te luisteren naar het geringste teken van beweging of geluid. Maar nu loopt Ilse op haar laatste zoals ze zeggen ze heeft een buik, mijne mens, enorm, daar zit er zekers een van zes (6) kilo in. Wanneer ze binnenkomt in het café, zie je eerst die buik binnenkomen en Ilse komt daar dan een beetje achter hé, enigszins waggelend, met de beentjes open loopt ze naar de barkruk en kreunend trekt ze zich op die stoel die een meter van den dis moet staan, ik geef toe, uit eigen ervaring, (nochtans niét in verwachting) het ís lastig zulle om met zo een buik rond te lopen. Nu is Kathleen enigszins gerust zie, ze moet niet meer om de haverklap bellen om te weten of ze nog niet naar het moederhuis vertrokken is, haar dochter is weer bij haar, ze kan ze weer in de gaten houden, vertroetelen zoals we dat hier zo sappig zeggen, en na grondige inspectie van de buik en de algemene toestand (een dokterspecialist kan daar nog iets van leren), worden wij terug bediend met haar betoverende glimlach, grootmoeder in spé is gelukkig.
Voor de rest zijn er niet speciaal veel nieuwtjes, toch niet waar ik bij aanwezig was, zoals een dagfietstocht, een weekend met de motos, Kathleen alléén in verlof (géén mens weet waar .), er zijn enkele klanten verwoede pogingen aan het doen om van dat roken af te geraken, ze zien af gelijk de beesten, zeuren af en toe (stiekem eentje vragen aan de cafébazin) maar uiteindelijk zullen ze er wel in slagen denk ik, de aanhouder wint.
JP geniet ondertussen alle dagen met volle teugen (die teugen zijn ook letterlijk te nemen) van de laatste maanden tijdskrediet (een jaar) die hij heeft, ik ben echt curieus wat hij vervolgens gaat doen, zoals ik hem zie zitten op het terras met een halve liter bier voor hem, zit hij zekers weer ergens op te broeden.
Tot ziens dan maar weer hé.
Vogelzangse perikelen (februari, maart, april & mei 2008):
Het is nog nooit gebeurd, vier maanden zonder de vogelzanger, maar ja, den auteur ervan was efkens buiten dienst hé, ingewijden weten waarom.
Maar hier is hij weer, met terug waargebeurde verhalen enigszins gekleurd maar toch echt gebeurd.
Eerst moesten we afscheid nemen van Poubelle (voor wie niet verstaat wat poubelle betekend, er zijn zulke mensen, poubelle is het franse woord van vuilbak) den pirusche van de Vogelzang, de mascotte mag je zeggen, voor zijn eigen gezondheid is hij verbannen uit het rokerige, van alcohol, ammoniak en vliegdodende spray verzadigde lucht in het café naar de frisse geur van de living.
Op een dag in maart sloeg echter het noodlot toe, de afvoer van de spoelbak liep niet goed meer door, en vrezend voor gemene verstopping tijdens een coup de feu (dus, wanneer er veel volk is) zou Kathleen efkens drastische maatregelen nemen, ze nam een twintig liter pot zette dat op het vuur en goot dat vol azijn (bij deze een tip voor wie thuis met een verstopping zit), volle bak vuur daaronder en weg was Kathleen, haar klanten mochten niet wachten hé. Maar ja hé, zingend van heb je even voor mij, draaiend met de kont en tussendoor massas bier tappend (ja, het was donderdagmorgen hé) vergat onze Kathleen die azijn . In de keuken was ondertussen dienen azijn heftig aan het koken, eerst vulde die lucht zich met alcoholdampen Poubelle voelde plots een zalige zweverigheid over hem komen, hij voelde zich plots zó goed in zijn vel dat hij dacht dat hij een leeuwerik was néé een kanarie en floot en floot waarachtig gans het repertoire van Eddy Wally én Bobbejaan Schoepen maar toen werd hij toch efkens ladderzat en fezelde zowaar tussen zijn tanden, wiegelend en zwalpend op zijn stokske, zze kunnn ollemolle den pot ip gif ter mien mo nog eeenen kèn dust.
En ja, dat werd daar door de stoom almaar warmer en warmer zodanig dat, dat vogelke begon te koken, gelukkig voelde hij er niet veel van, gezien zijn toestand het kwam zover dat hij een veerke wilde goedsteken en t viel af hij wilde naar een ander stokske vliegen, sloeg zijn vleugelkes open en die vleugelkes vlogen weg zonder hem hij schudde (beseffend dat zijn laatste seconde geslagen had) met zijn kopke dát vloog óók al af en t was gedaan hé met onzen poubelle. Kathleen heeft dat vogeltje dan plechtig ten grave gedragen in die groene container vanachter .
Er is nóg triestig nieuws, in de straat naast de Vogelzang stond (met de nadruk op stond) het vol met hoge oude olmen, een prachtig zicht, zelfs van in mijn jeugdjaren (én dat is reeds een hele tijd geleden) kende ik die dreef k heb er nog mooie romantische herinneringen aan zelfs Nu een goeie maand geleden, trok ik weer eens klokslag tien uur naar de Vogelzang, met gezwinde pas, de wind van achter even vóór de café zag ik een leegte een lééééégte, mijne mens, wát was datte ál die bomen weg, of toch bijna, één enkele boom stond er nog, die naast de Vogelzang, ik zuchtte van verlichting, denkend ze hebben er toch ééntje laten staan, maar eens binnen, na een paar pintjes zegt Kathleen kom eens kijken, ze gaan die laatste ook omzagen , en we stonden daar hé met vier voor het raam, zwijgend, ontzet, roerloos, te zien hoe die boomzaag door die boom sneed en traag viel hij het was alsof de seconden uren werden en dan een doffe plof, een klein aardbevinkje die we voelden in onze voeten t was gedaan, géén boom meer, zonder iets te zeggen gingen we allemaal terug naar onze plaatsen en dronken in stilte onze pint leeg
Je moet nu niet denken dat het allemaal slecht nieuws was hé, er zijn ook goeie.
Ondermeer, onze Kathleen wordt grootmoeder van één, twee, drie of méér kleintjes, Ilse is zwanger en is gelukkig en Kathleen is nóg niet zwanger maar nog gelukkiger. Toch is er één minpuntje, grootmoeder dat klinkt zo oud hé, dat is voor menskens van in de tachtig maar niet voor iemand van tegen de vijftig hé , en nu is de vraag hoe gaat die kleinen (of kleintjes) haar noemen, Oma, Granny, Marraine, metje, metten, mammie? In ieder geval, naar ik gehoord heb ik weet niet of het waar is, maar zou Kathleen liefst aangesproken worden met metje Kathleen zegge het voort hé.
Nog goed nieuws is dat onze J.P. goed en wel terug is van een driemaandelijkse tocht door Cambodja, hij is ginder niet gebleven want naar zijn zeggen is de inflatie daar te hoog, hij had speciaal enkele miljoenen dollars meegedaan om daar te investeren maar hij heeft ze weer meegebracht hé.
Alléé tot ziens maar weer hé,
Het is weeral eens donderdag, klokslag tien na tien ( alle uurwerken van gans de wereld zijn nu aan het glimlachen hé) en dus zit ik weeral eens te mijmeren op mijn vaste stek, aan de verste hoek van den dis, een arm op den dis, de andere op de leuning van de barkruk , een pint vóór mij, zachtjes keuvelende klanten ..ewel zo kan ik het uuuuuuren volhouden zie. Vandaag is er wel nog een dimensie of twee méér, ten eerste ons Anneke is prachtig gedécolleteerd zeg nou zelf, die zachte rondingen met die donkere geheimzinnige vallei daartussen dát heeft iets hé. En ten tweede, onze kernfiguur, ons hoofdpersonage , dé motor van de Vogelzang, Kathleen, is ongeveer weer in haar gewonen doen, er wordt weer ferm heen en weer gezwansd en over flamoezen ( wie dat niet begrijpt, kijk in den Van Dale ) en de te grote of de te kleine tepels van Ann Van Elzen gedébatteerd enz. enfin uiteraard uitbundige, hilarische gesprekken van zéér hoog niveau hé, alleen het draaien met haar kont lukt Kathleen nog niet erg goed. Het is een maand geleden wél eens anders geweest normaal hé, juist vóór Kerstdag geopereerd aan de rug én juist vóór Nieuwjaar wééral vandatte, een snee van achter, een snee van voor én een snee ja niet wat je denkt, in haar voet wou ik zeggen, alléé, je zou van minder een beetje dépri worden, dus Kathleen buiten dienst voor wééééken de helft van Oostkamp hield hun hart vast met de vraag zou Kathleen haar café moeten sluiten gedurende al die weken?????, de andere helft, die van t Zoutte van Oostkamp, waren zich voorzichtig in hun handen aan het wrijven bij het vooruitzicht van een onverwachte méérverkoop bij de tijdelijke sluiting van hun belangrijkste concurrent, rampscenarios speelden zich in menige geest af, de apotheker van recht over de deur heeft een reuze voorraad anti dépressiva ingedaan, zelfs de beurs is gekelderd en Busch heeft gisteren op tv nog aangekondigd dat de economie zich wel terug zou herstellen wanneer Kathleen genezen was .Maar dank zij de vrienden én familie van Kathleen was al die paniek niet nodig geweest, iedereen heeft zijn steentje ertoe bijgedragen dat de café openbleef, Ilse (de dochter) en David (haar vriend), Dieter (haar zoon) en zijn vriendin Ann-Sofie, Luk (Stavros) en natuurlijk ook Anneke en nog anderen hebben zich tot groot genoegen van de klanten uit de naad gewerkt om het café open te houden én zijn gezellige aard te laten behouden.
Maar dát ligt allemaal achter ons hé, onze vriend JP (autocarchauffeur) is ondertussen bij mij komen zitten, juist terug van drie maand Indië. Je moet het maar doen hé, een maand met een bus vol Ieren over land naar Indië, een maand ter plaatse (zonder verkeersregels) rondtoeren én een maand terug reizen. Boemvol anekdotes die hij dan op zijn eigen sappige manier verteld, ondermeer dat het water in Iran véél meer kost dan de mazout of de nafte hier kunnen we daar alleen maar van dromen hé. Jammer dat daar geen prachtige documentaires van gemaakt worden van dergelijke reizen. Maar ja, van JP zijn we al het een en ander gewoon hé. Nu gaat hij stoppen met busreizen geloof ik, er is niet meer genoeg aan te verdienen zegt hij, en over die strenge wetgeving over de rij en rusttijden is hij van géén kanten te spreken, in feite is hij al die wetten en regeltjes, die verregaande betutteling zodanig beu geworden dat hij nu uitkijkt naar een stek in de wereld om rustig van zijn oude dag te genieten. Daarvoor vertrekt hij volgende maand voor drie maand naar Cambodja, dát is nou een plaats zie waar hij nog niet geweest is een van de weinige, hopelijk zien we hem zonder al te veel kleerscheuren terug Je moet weten dat hij in midden Afrika beschoten én bestolen is geweest, In Ghana moest hij hals over kop vluchten voor een oversekste én trouwlustige zwarte schone, in Australië kwam hij met een platte band te staan, midden de woestijn, zonder reserveband én in gezelschap van drie zagende én klagende liftsters, in zuid Afrika is hij bij een overval in zijn chalet de helft van zijn schedel kwijtgeraakt en in Argentinië is hij dagen op een paard moeten blijven zitten tussen wilde gauchos (cow-boys) tot de helft van zijn zitvlak bleef plakken aan zijn zadel, enz. ik heb nog verschillende landen vergeten waar hij verbleven heeft maar ik hoop één ding en dat is, dat hij op een dag zijn echte stek vind, hij verdient het.
Tot ziens,
Het is de laatste woensdag van de maand dus zit ik voor mijn pc om de Vogelzangse périkelen te schrijven, morgen is het Remidag zoals Kathleen het altijd zegt. Van Kathleen gesproken morgen zal ik met de grootste omzichtigheid die cafédeur een beetje opendoen uiterst voorzichtig mijn hoofd (oplettend voor mijn hoed) door die kier steken ondertussen eventueel met een spierwitte zakdoek zwaaiend kijken hoe onze cafémadam eruit ziet na drie dagen zonder sigaret Ja, ze móet stoppen van haar dokter, je weet wel, die dokter gelijkt nu een beetje op dienen Duits met zijn zwarte moustache en die bles op zijn voorhoofd althans zo ziet Kathleen hem nu zo ongeveer denk ik, want ons bazin moet geopereerd worden en zoals dat tegenwoordig steevast gebeurt moet ge dan stoppen met roken hé. Wordt ge geopereerd aan de kleine teen .stoppen met roken, een tand trekken stoppen met roken, longen vervangen stoppen met roken, enfin, ze overdrijven een beetje zekers hé. Hopelijk doet de nieuwe regering daar iets, de gezondheidszorg splitsen en ter compensatie aan de walen gratis sigaretten voor hen iedere keer dat ze willen zeggen non een karrevracht sigaretten
Maar ja, het is niet zozeer dat stoppen met roken dat ons, habitués verontrust, maar we moeten binnenkort ons bazin weeral missen, nog een geluk dat ze vervangen wordt door de eveneens bevallige Anneke die ons, om ons verdriet te doen vergeten, weer zal vertroetelen, verwennen en bemoederen met koekskes en pateeekes en muziek van Eddy Wally enz .
Maar ja, dat is allemaal voor later hé, nu eens nadenken wat er allemaal gebeurd is de laatste twee maand:
-Er hangt nu een nieuwe houten armatuur in het café hé en daar kunnen we op zien in welke humeur Kathleen zich bevind, wanneer ze zich goed voelt dan hangt er good girl dan kunnen we ons gangen gaan hé, zingen en dansen op muziek van den dienen van de Haze, maar .wanneer hij op bad girl hangt zoals morgen waarschijnlijk zal zijn, dan moeten wij op onze sokken binnen komen, in twee woorden praten, gééén bruuske bewegingen maken, óók niet als we een beetje de wind in de zeilen hebben, als je weet wat ik bedoel, én vooral gééééén boze blikken werpen wanneer het allemaal een beetje trager gaat
-Daarna is er nog iets gebeurd op een donkere avond, t was volle maan, gure wind er zat daar een klant aan de dis rustig te genieten van zijn consummatie en te luisteren naar de belevenissen van Kathleen tijdens de nacht van Halloween, toen plots iets boven op hem viel een énorm léééélijk schepsel mét een pokkelneus en vervaaarlijke tanden keek hem scheelkijkend recht in de ogen. Die man schrok zich een ongeluk hé, hij is ten andere nog in behandeling van slachtofferhulp, hij denkt nog steeds dat het zijn schoonmoeder was die teruggekeerd is van het hiernamaals. Het was de levensgrote heks die in het café staat die omgevallen was, door de trillingen van de muziek zekers???
-Er was ook die keer dat L. totaal overstuur het café binnenkwam in gezelschap van haar al even overgestuurde dochter het is namelijk zo dat de mama haar dochter aan het leren rijden is, én dat ging duidelijk niet van een leien dakje, van geen enkel soort dak eigenlijk, dat ging zo naar ik ietske later gehoord heb:
Thuis kruipt d (voor het gemak zal ik de dochter d noemen) achter het stuur en L neemt reeds lijkbleek van de zenuwen plaats naast de dochter en d wil
De sleutel in het kontact steken maar:
STOP roept L. ge moe ièst kieken ot jut vitesse stot!!!!
d. kèn al gekeeken
dochter start de motor en rijdt voorzichtig de oprit af, ondertussen de richtingaanwijzer naar rechts aanzettend,
STOP roept L. t is do nen ooto, zieje gie da nie!!!
d. mo maa jès nog hoendert meeter verre!!!
L. messand nie, kzittn ier te trillln èp mien biènen!!
d. wacht tot die auto gepasseerd is en rijd verder,
STOP roept L. zie je da mens tevoete doar nie komn!!
d. mo ma ze lopt an den andre kant van de stroate
L. da mesand nie, je wèt nooit wa ze doen, wacht mo
dochter lief wacht geduldig tot die voetganger uit het zicht verdwenen is, en een beetje verder komen ze aan een kruispunt (de Nieuwenhovelaan) en
STOP roept L. nu reeds bloedrood van de zenuwen ier moei goe kieken wè, ze komn ier van alle kantn!!!
dochter begint nu ook al te zweten, alleen al door de zenuwachtigheid van haar moeder, en rijdt na goed in drie richtingen gekeken te hebben, linksaf richting Kortrijkse baan bang afwachtend wat het nú gaat zijn, want dat is de grote baan, geen bijstraatjes meer
Mo nú moeje héééél goed opletten wè!!! das hier de groote baane zulle!!!
Enfin na rechts af geslagen te hebben balorig van de opmerkingen heen en weer, komen ze aan de Vogelzang en roept de mama stopt hier mo wè, kèn nen porto nodig, èn nen grootn ze hadden juist geteld zeshonderd meter gereden .
En zo zijn ze dan allebei binnengekomen hé tèndend alle stroate zoals wij zeggen én ze moesten nog naar de statie een zevental kilometer verderop .
Zo, dat was het dan hé,
Tot ziens,
Vogelzangse perikelen (juli, augustus en september 2007):
Eindelijk ben ik er weer, na in augustus enorm gesukkeld te hebben met mijn computer (crash panikeren, mijn haar uittrekken, zot worden, eerst alles kwijt en na dagen, weken zoeken, alles terug), van pure alternatie en tien jaar ouder, dan maar een week verlof gaan nemen in Frankrijk. Maar een ongeluk komt nooit alleen hé, want tot overmaat van ramp was daarna Kathleen voor twee weken gesloten ..Tweeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee weeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeken.
Ons madam (Kathleen) was er tezamen met ons reserve madam (Anneke) van onder getrokken naar Turkije voor een uitgebreide vakantie, alle zon hadden ze hierbij van hier meegenomen naar ginder zodat wij hier twee weken in de regen hebben gezeten. Kun je je dat voorstellen, een volle drie weken heb ik mijn stek aan den dis moeten missen. Een volle drie weken heb ik niet in de decolleté van Kathleen en Anneke kunnen kijken én bovenal, .drie weken géééén heerlijk bier met liefde getapt, in de ogen lonkend, voor mijn neus gezet gekregen .
Dit gezegd zijnde, zit ik zo eens na te denken wat er de voorbije drie maand allemaal gebeurd is in de Vogelzang.
Ondertussen is Kathleen haar voet terug in orde, ze kan weer met stappen van twee meter door het café flaneren, maar ze heeft weer last van haar rug, zo direct na een verlof is dat toch efkens verdacht hé, de habitués zijn er stillekes van overtuigd dat ze zich in Turkije weeral eens volledig laten gaan heeft hé, ze heeft daar zeker de bloemekes zwaar buitengezet en die kleine Turkskens eens de flamenco leren dansen met haar heupen en borsten zwierend tezamen met Anneke .mijn fantasie slaat weer op hol zie.
Het hondje van L (zie vorige vogelzanger) is ondertussen geopereerd én tot verwondering van sommigen, volledig hersteld.
Luc heeft het verschot van zijn leven opgedaan, dat ging zo:
Gedreven door een razende honger is Luc op zoek naar iets om te eten, iets waar hij niet teveel werk aan heeft zo en plots ziet hij daar een doos staan mét de lekkerste gerechten op getekend hij had het gevonden hé, een pasklare maaltijd, hij neemt dat pak .doet de deur van de microgolf open legt die doos daarin deur dicht, op maximum, drie minuten en wachten er kwam daar toch een beetje rook uit ja, dat zal dan al klaar zijn hé, hij haalt dat pak uit, opent dat, en wat ziet hij .kolen, rokende kolen in de plaats van heerlijk eten hij had toch wel een instant barbecue willen opeten zekers, van t verschot heeft hij dan maar een been van den hond opgegeten.
Die vervloekte barkruk staat hier ook nog altijd. Je moet weten dat al de barkrukken in het café mét leuning zijn hé uitgenomen één die heeft géén leuning, met het gevolg dat er daar geen mens wil opzitten hé. Je moet je eens inbeelden je zit op jou kruk gezapig de ene na de andere pint te drinken, ze smaken, je voelt je goed en van pure gelukzaligheid leun je heerlijk achteruit diep in de ogen kijkend van Kathleen ogenblikkelijk een verdieping lager, je mag het niet dromen dat je dát overkomt hé dus wij (de habitués) zitten niét op die kruk, met het gevolg dat tegen s avonds die kruk zeker tien keer de ronde van het café heeft gedaan onder de ogen van een gniffelende Kathleen.
Er is ook iets ernstigs gebeurd in de Vogelzang, enfin het kon ernstiger geweest zijn. In het café wordt regelmatig aan nagelen gedaan, voor de mensen die dat niet kennen, dat is een grote boomstam die in het café staat, de spelers moeten daar een grote nagel inkloppen met een klauwhamer, het komt erop neer dat je niét de eerste mag zijn die de nagel er volledig inklopt maar ook niet de laatste.
En ja R. ging ook eens mee doen hé, R. is een grote flamboyante man, een man van de wereld zoals ze zeggen hé, een die atijd klaar staat voor een grapje. Het spel was spannend, zéér spannend hij moest nog één slag doen zie hij haalt uit, zijn rechterarm omhoog, spieren tot barstens toe gespannen, die gevaarlijke klauwhamer vastgeklemd in zijn hand, hij buigt zijn hoofd vooruit om beter die kop van de nagel te zien (nu komt er een moment van spanning hé ik schrijf niét verder vooraleer je die spanning kunt voelen tot in je blaas, ga nu efkens pissen ok), die hamer komt (zoeft) naar beneden om zwaar die kop van die nagel te raken maar in die baan zit iets anders in de weg ook een kop een andere van vlees met zeer weinig haar op en patat hé niet meer te ontwijken hé met die klauw in de kop hé dienen andere nagel bleef onaangeroerd fier rechtop staan en R was verweesd aan het zoeken waar zijn hamer was, uiteindelijk hebben ze er die hamer terug uitgehaald hé, Kathleen vond het géén zicht den 100 gebeld en weg was R. Al bij al viel het naderhand allemaal nog goed mee, met een draadje of veertien was alles terug dicht en het stond hem nog redelijk goed ook, het was alsof hij terug een beetje haar had . En nu houden wij hem een beetje discreet in de gaten hé ze zeggen niet voor niets hij heeft een klop van den hamer gehad hé.
Allee tot ziens maar weer hé,
Het is donderdag, dus bibi zit weer eens te mijmeren én te genieten van een perfect getapte pint. Het is weeral een tweetal maanden geleden dat ik nog eens de Vogelzangse périkelen geschreven heb, dus ik zit zo na te denken over de gebeurtenissen van de jongste twee maand:
Eerst was er die paasboom die daar maar blééf staan hé, verdord, kaal en krom stond die boom daar, die boom zeggen ze altijd maar eigenlijk is dat maar een tak van een krulwilg hé. De helft van Oostkamp is komen kijken en vragen aan Kathleen waarom ze die tak maar niet wilde wegdoen maar de duistere reden hebben wij niet te horen gekregen. En nu onlangs was hij weg, foetsie waarschijnlijk in stof verandert? Wie zal het zeggen Kathleen niet.
Daarna kwam die zaterdagmorgen, toen D. de glazenwasser binnenkwam, je moet weten dat D. een echte macho is en een boom van een vent én die kwam binnengewandeld met twee piepkleine hondjes aan de leiband en als ik zeg piepklein ís dat klein zulle, het hoogste punt aan hun lichaam was maar tien centimeter verwijdert van hun laagste punt (onderste van hun zolen). Je had dát moeten zien, al de klanten keken lachend van beneden naar boven, opmerkingen makend van moeten ze gèn mulleband aandoen dè? en otregent moet je ze toch wel ippakken of ze verdrinken zekers? en Kathleen kgon mo de katte butensteken anders peist ze dat tmuzen zien enz. enz. of hoe twee kleine hondjes (chiwawas) een ganse café kunnen doen lachen hé, na een tweetal pintjes is D. lichtjes rood terug verder getrokken .
En dan was er die keer dat het volle maan was Toen ik binnen kwam die keer had ik direct in de gaten dat er iets raars aan de hand was Kathleen mét haar haar in de war, de muziek loeiend hard (Frans Bauwer heeft afgedaan geloof ik), haar kont heen en weer zwierend én met haar ogen draaiend vroeg ze wat ik wilde drinken, al de klanten waren haar verwonderd in de gaten aan het houden. Ondertussen was L. (die vrouw die zo goed kan lopen, zie vroegere périkelen) eveneens binnengekomen, én dié had eveneens van die draaiende ogen én met een wilde blik vroeg ze een porto aan Kathleen. Op mijn vraag wat er gebeurde zeiden ze beiden T is volle mane, en wiender zien nie thoeden vandage!!!! en wijzend naar haar bezem én haar lange zwarte zweep (die hangt daar om al te opdringerige klanten ietske te kalmeren) én vanavond gaan we ne keer de bloemekes buiten hangen zie. Het schijnt dat de meeste vrouwen hun kuren krijgen tijdens volle maan dat weten we nu ook al weer zie, ik ga toch eens kijken deze nacht naar die maan je weet maar nooit dat ik er Kathleen zie voorbij vliegen hé.
Enkele dagen daarna kwam L. terug binnen met een intrieste blik in haar ogen, de tranen stonden in haar ogen van verdriet op onze vraag wat er gebeurd was, zei ze dat haar lieveling (haar hondje) kanker had én die namiddag moest geopereerd worden én alsof dát nog niet genoeg was had haar man, die snoodaard, die hellebrok, die onverlaat haar gevraagd of die hond dat nog wel waard was Toen ze uitgeraasd was zei Kathleen zo nonchalant langs haar neus weg zo ewel, van mien zu tje ook een pikeure kriegen!!! Je had dát gezicht moeten zien, k had er compassie mee, het was alsof gans de wereld haar én haar hondje in de steek liet toen de nonkel van Kathleen een beetje later binnenkwam deed L. haar beklag bij hem, kwestie van een beetje steun te krijgen maar die antwoordde direct (familie van Kathleen hé) ewel, je moe da ding dood doen, of je goat joen dô blauw an betalen. Toen gaf ze het op, ze heeft haar porto opgedronken en met haar hoofd diep tussen haar schouders is ze diep ontgoocheld, in de mensheid terug naar huis én haar hondje (niét haar vent, die schobbejak) vertrokken. Later heb ik gehoord dat alles terug in orde was met haar hondje, én na een bos vuurrode rozen mag haar ventje weer bij haar slapen.
Maar het ergste moet nog komen er is opnieuw een drama gebeurd in de Vogelzang dat ging zo:
Een van de klanten bestelt één van de vele soorten koffie aan Kathleen, dus met gracieuze bewegingen verplaatst ze zich richting koffiemachine denkend aan de wilde nachten die ze beleefd heeft tijdens de volle maan periode met uitermate voorzichtige precisie (m.a.w. bruut geweld) pakt ze die volle filter vast klopt daarmee op de lade (iedere nieuwe klant springt nu een meter achteruit, de habitués zijn dat verzamelde geweld al gewoon) het is alsof ze hout aan het kappen is, de inhoud van die filter ligt al lang in dat, speciaal voor haar versterkte schof, daarna twee draaien aan die koffiemolen én met een zwier (swoeng) waarvan een bouwvakker jaloers op zou zijn sleurt ze die filter terug in de koffiemachine (het handvat van die filter brengt haar op eigenaardige gedachten denk ik), nu wil ze een kop nemen van boven de machine, t zijn nieuwe, iedereen heeft er al mee geboft (er kan méér in voor dezelfde prijs), dus ze pakt die tasse op (nu komt het hé) ze heft ze een paar centimeter boven die onderstaande kop brengt het met een horizontale linksdraaiende beweging tot vóór het koffieapparaat .krijgt de kramp in haar wijsvinger haar duim verschiet daarvan én gaat open resultaat die tas kan niet zweven, dus door de aantrekkingkracht van de aarde, begeeft die tas zich richting aarde (naar beneden dus), die tas valt op de kast die tussen hem én de grond staat verschiet daarvan én van t verschot breekt hij en nu moet het lukken hé ééén (1) uno scherf heeft een zeer scherpe kant, én die valt en valt, draait zich met de scherpe kant naar beneden maar daar is een tweede obstakel namelijk de voet van Kathleen, en daar Kathleen op grote voet leeft kan die scherf niet meer missen én boort zich diep in die voet, ondertussen van pure frustratie eveneens de pees van die voet doorsnijdend als dát geen drama is dan weet ik het niet meer. Een zuiver arbeidsongeval is dat hé, wij zouden het er ons eens lekker van pakken hé, zes weken rust, we zouden het trekken tot 10 à 12 weken zelfs, maar een cafébazin is toch iets anders hé, waar moeten wij dan weeral naartoe hé. Gelukkig hebben wij nog ons Anneke die altijd klaarstaat in noodgevallen én het mag ook eens gezegd worden, de kinderen Ilse en Dieter, plus Luc (alias Stavros) en de schoonkinderen staan eveneens altijd klaar om te helpen. Dus de goede werking ons stamcafé is verzekerd totdat ons Kathleen terug op de been is.
Aléé tot ziens maar weer hé,
We zijn alweer een tweetal maanden verder zie, de winter was in maart al weer reeds gedaan nog vóór hij echt gestart was én de zomer is nu reeds een maand bezig nog vóór hij begonnen is van raar weer gesproken zeg.
In ieder geval, om deze kronieken verder te zetten moet ik ook eerst een twee maandekes terug gaan in de tijd, toen Kathleen nog niet te lang terug was van skiverlof, ewel, daar heeft ze waarschijnlijk een beetje te veel van links naar rechts geswingd op haar latten, dát gecombineerd met het nachtelijk dansen van de lambada en de cha cha cha, het op en af de tafels springen én het ploeteren door de diepe sneeuw heeft het hem gelapt hé na een week thuis had ze het aan haar rug hé van t werken dus Kathleen naar de dokter, dan naar de specialist .en die kwam daar af hé met een pikuur (naald in t west Vlaams) van een halve meter lang en een duim dikte , normaal gezien is Kathleen niet bang van zo iets dergelijks maar had ze nu niet vastgebonden gelegen zat ze zeker binnen de 10 minuten in Timboektoe dienen dokter, waarschijnlijk een gepensioneerde veterinair, poeft (ploft) die mastodont van een naald in die rug Kathleen zakt nog een halve meter naar beneden in dat bed en zet dat ganse ziekenhuis op stelten door met haar sopraanstem op luidste volume gedraaid die dokter te vervloeken en te verwensen voor al dat schoon en lelijk was, ze heeft zelfs gedreigd dat ze Michel Van den Bossche van Gaya zou verwittigen. Enfin, met daarna nog een kleine ingreep, en het gevolg was dat onze cafébazin enkele weken niet meer mag werken hé, dus ons Anneke is weer van de partij. Wij dachten natuurlijk direct aan de koekskens en de pateekes van onze kleine lieftallige interim cafébazin maar de oude bazin houdt discreet een oogje in het zeil hé want Anneke kán vrijgevig zijn zulle toen ik onlangs rustig zat te genieten van mijn koel pintje kwam er een klant binnen die voor bij zijn koffie een gewoon cognacje vroeg tja, dat was nu den eerste keer dat iemand dat vroeg aan Anneke dus haar trapje gepakt en daarboven een groot glas genomen haar trapje terug verzet om aan die fles cognac te kunnen en dan hé .begint ze me daar te gieten hé die vent zijn ogen werden alsmaar groter die van Kathleen ook en toen het glas zo goed als vol was vroeg Anneke met een fijn stemmeke zou dat genoeg zijn denk je? die klant was al druk doende met te knikken van ja, maar Kathleen was in twee stappen tot bij haar zeggende daar kunt ge er gemakkelijk drie van maken zulle zo zie je hé al doende leert men, ons koekske is er ook niet meer bij.
Je weet misschien nog wel van de vorige Vogelzanger over die perikelen in de skilift in Oostenrijk hé, ewel er is hier ook al iets dergelijks gebeurd zie, Kathleen hééft iets met kabelliften dat ging zo. Uit pure verveling van dat zalig nietsdoen vertrok Kathleen voor een daguitstap naar onze West-Vlaamse bergen, we hebben er welgeteld drie hé, één van twee meter, één van twee en een half én één van drie en een kwart meter hoog, en er zijn er dan nog twee van verbonden met een kabellift, dus onze bazin op weg om te genieten van de vergezichten én de berglucht zie. Daar aangekomen moest er eerst, om in de stemming te komen, eens geproefd worden van die wereldvermaarde picon die ze daar verkopen, na alle soorten geproefd te hebben (mét jenever, zonder jenever, mét champagne, zonder enz), vond Kathleen het absoluut nodig om met de kabellift van de zwarte berg naar de kemmelberg te voyageren zie. Heupwiegend (ja dat kan al weer een beetje) ging ze naar die man die gans dat spel bediende en zei, diep in zijn ogen kijkend schat, ik ben juist geopereerd aan mijn rug, kunt ge een beetje voorzichtig zijn met mij???? die vent (een oud gediende van Flanders Fields) was kompleet van slag én weg was ze hé, rustig rondkijkend vanaf die grote hoogten in de Vlaanders, genietend tot in de toppekes van haar tenen, met dat mooie weer zat die kabellift boemvol. Maar toen ze terugkwam bij die man zwaaide ze eens sensueel met haar hand en die kerel sleurde (trok) daar die rem naar zich toe, alsof zijn leven ervan af ging, die lift springt in noodstop, juist op het ogenblik dat Kathleen hem passeerde, zodat hij haar kon helpen uit die lift. Door die heftige stop waren al die passagiers deftig geschrokken, én heen en weer zwaaiend in de wind moesten ze wachten tot ons madam voorzichtig uit dat stoeltje geholpen werd door een overijverige oude galante vent.
In ieder geval, wij mogen tegenwoordig niet klagen zulle, we worden nu door twee prachtdames bediend, dus wat kan nen oude mens nog meer verlangen hé.
Enkele weken terug is onze Kathleen terug vertrokken op haar jaarlijkse skiuitstap in Oostenrijk. Propvol stress, oververmoeid, en krom van het werken is ze ginder aangekomen in de zekerheid van daar, nu ne keer direct iets aan te doen zie. In dat weekske dat ze daar was zou ze eens duchtig de bloemekes buiten zetten zie én tegelijkertijd die Oostenrijkers laten zien hoe je moet skiën én après skiën, vooral dat laatste hé.
Later heb ik gehoord dat dat aprës skiën héél goed gelukt is, maar dat skiën dat was toch een serieus pak minder hé het ging namelijk zo:
De eerste dagen moest Kathleen nog een beetje trainen hé, als echte sportvrouw, zie haar marathon- en voetbalcarrière, kent ze haar grenzen hé, eerst de kleine heuveltjes (door de sneeuwruimers gemaakt tussen de verschillende terrassen) van een tweetal meter, waarna ze, van emotie en schrik, alle lokale dranken proefde om zich moed in te drinken voor die hogere bergen s anderendaags
Daarna begon ze de toch serieuzere bergskens te nemen, je moest ze zien glijden zeg, schuddend met haar g en mét een swoeng van een echte prof zoefde ze naar beneden zie. Zo fier als een gieter heeft ze dan van in de namiddag, tot s avonds tot s nachts genoten van alle goede dingen des levens hé zodanig zelfs, o drama, dat ze s anderendaags haar bed niet uitkon hondeziek was ze, waarschijnlijk dat eten hé dat ze niet gewend was .
Maar dan was ze er door hé, en overmoedig, bomvol energie, zoals we ze kennen, heeft ze dienen rotdag van gisteren willen inhalen én heeft ze direct enkele bergen overgeslagen (qua moeilijkheidsgraad hé), recht naar de top, zei ze, en die lift in en weg was ze, hoger en hoger en dan hé .daar ver op die hoogte hé stapte ze uit, bond haar skilatten goed vast schoof als een echte oude rot in het vak naar de rand zette haar skistokken klaar kéék naar beneden tussen die twee gebogen punten van haar latten, en .die latten zijn nog nóóit zó rap van haar voeten geweest zie zeggende maar dáár ga ik niét af zulle en t was gedaan hé, iedereen mocht zeggen dat ze wilden geenen vance hé, ze zette zich met haar g.. (kont) in de sneeuw én ging in staking. Uiteindelijk moest de liftmeister er aan te pas komen want normaal gezien kun je niet naar beneden met die liften niemand wíl eigenlijk naar beneden op die manier, maar onze Kathleen wél nè Uiteindelijk, na enkele aanpassingen, kon ze plaatsnemen op die lift, én nagestaard door de helft van Oostenrijk was ze weg naar beneden, haar muts diep over haar bloedrode wangen getrokken, diep zuchtend van ellende, dacht ze ervan af te zijn maar een klein eindje vóór ze aan het station beneden kwam kondigde een luidspreker galmend aan, met ongeveer 120 decibels, plus echo, dat er per hoogste uitzondering een passagier naar beneden kwam waarop de tweede helft van Oostenrijk naar omhoog keek Haar één meter negenen negentig werd ogenblikkelijk anderhalve meter én ze is nog nooit ergens zó rap verdwenen én den après ski heeft ze dan maar afgewerkt met donkere bril. Tot daar het relaas van de skireis van onzen Kathleen.
Maar ze had voor ons gezorgd hoor, anders liggen wij (haar klanten) op sterven na dood van de dorst, maar nu had ze ons in de zorgende én bekwame handen gelaten van Anneke. Efkens hebben we wel een beetje moeten wennen hé, want bij Kathleen moeten we altijd naar omhoog kijken en nu recht omlaag hé, ons Anneke is namelijk niet erg groot zie je, we moeten haar in feite altijd een beetje zoeken maar je zult ons niet horen klagen zulle want we werden verwend, super verwend, tussen onze drankskens een koekske, een patéétje, massa s pralines, de café geparfumeerd zodat mijn vrouw een beetje raar opkeek toen ik thuiskwam, theelichtjes brandend in zen-pottekes, en vooral haar stralende glimlach als ze zag dat wij tevreden waren. Ze had den eerste dag wel een verschot opgedaan toen ze voor het eerst oog in oog kwam te staat met de Mechelse herder van Kathleen dienen hond liep dodelijk gefrustreerd zijn neus achterna, de ganse ochtend was hij al aan het zoeken achter zijn bazinnetje niet te vinden hé, Poubelle was hem kompleet aan het negéren en plots staat daar een klein menske voor zijn neus je zou van minder verschieten zeg, en wat doe je als rechtgeaarde waakhond, die naam waardig, je laat wel eens een grolleke horen hé, zo om te zeggen kzien ier ook nog hé maar ja toen ik goed keek zag ik dat het dat nieuw bazinneke was die me de volgende dagen den overschot van die pateekes ging geven en we werden direct vrienden zie.
Ondertussen is onzen J.P. (buschauffeur en wereldreiziger en voormalig cafébaas) ook terug van Argentinië zie, hij mankeert deze keer niets zie ik, alleen zijn g.. doet zeer, want hij heeft daar bij een boerke gelogeerd die de grootte had van beide Vlaanderen, met cowboys (gauchos) en al en op vraag van één van die mannen om eens mee te gaan met hen heeft hij nen ganse dag op een van die paarden gezeten, weigeren durfde hij niet want die kerels zijn halve wilden hé ze snijden jou ballen af voor minder dan dat zulle, maar iemand die iets van paardrijden wéét, kent de gevolgen daarvan wanneer je dat onvoorbereid doet s avonds is hij dan doodmoe en onder de gniffelende blik van die cow-boys afgestapt, én de helft van zijn billen achterlatend op dat zadel heeft hij onmiddellijk besloten dat dát de laatste keer geweest was De rest van zijn verblijf heeft hij zich voorzichtig verplaatst (ieder putteke vermijdend voor zijn billen) met een jeep. En nu is hij welgedaan terug onder ons hé, weer een avontuur erbij zie.
Mvg,
Het is een beetje laat maar door een serieuze printerpanne heb ik een maandje moeten overslaan. Bij deze wens ik toch iedereen een gelukkig en gezond Nieuwjaar zonder al te veel zorgen.
Weet dat 90% van al jou zorgen zichzelf oplossen.
Dat 5% van de resterende problemen oplossen door een kleine ingreep.
Dat 2.5% van de resterende problemen oplossen na een grondige ingreep.
Dat de resterende 2.5% gewoon niet op te lossen zijn.
Dit gezegd zijnde starten wij met goede moed met onze maandelijkse kroniek over de gebeurtenissen in de Vogelzang, zijn eigenaardige bazin en de soms nog komiekere klanten.
Januari zal voor eeuwig gekenmerkt zijn als de zachtste maand ooit, maar ook als de maand met enorm veel wind, zoals verleden donderdag én de donderdag ervoor storm, eentje die je maar zelden tegenkomt zie. Mijn madam had reeds verschillende malen, zo voorbij haar neus, gezegd dat het géén weer was om een hond buiten te jagen ondertussen mijn gezicht bestuderend maar bibi gaf geen krimp hé, het was donderdag en om klokslag 10.00 uur AM begon den dezen hier zich aan te kleden om naar zijn stamcafé te trekken, achtervolgd door de meewaardige blikken van een vrouw die zichzelf hoofdschuddend stond af te vragen of haar ventje voor háár óók zo door de gietende regen en storm zou ploeteren. Enfin dat zal ze nooit weten hé . Dus onder een hoek van 45° voorover gebogen, met de linkerhand mijn hoed vasthoudend en met de rechter mijzelf voortsleurend van boom tot boom strompelde ik tot aan de grote baan eindelijk, nu nog een vijftigtal meter mét rugwind tot aan de klink van de voordeur van de Vogelzang. Aan de overkant van de baan zie ik P. (man van de NMBS) eveneens onder een hoek van 45°, maar dan achterwaarts, voorbijvliegen .ja, hij een grotere massa dan ik hé, dus meer pak op de wind als hij maar zijn doel niet voorbijvliegt zeg, dát zou pas een ramp zijn maar zoals een professioneel treinbestuurder betaamt weet hij nog juist op tijd zijn remmen dicht te smijten, en de helft van de zeulen van zijn schoenen op de baan achterlatend stapt hij, gevolgd door mijn persoon, ons nirwana binnen, verwelkomend, omarmd en geknuffeld door een breed glimlachende Kathleen. Een momentje later waren wij, elk op onze plek aan de toog, (P. uiterst links en ik uiterst rechts, zou dat iets zeggen over onze politieke overtuiging????) aan het genieten van een pint (voor mij) en een koffie. Naar dat gure weer buiten kijkend zien we met enige leedvermaak de mensen zwoegen tegen die storm, hier binnen stormt het niet, hoogstens in een glas water maar nooit in een glas bier hé.
Onze tweede NMBS-man stapt ook binnen zie, R. eveneens treinbestuurder, is nog maar pas in prépensioen én hij is met overvolle teugen aan het genieten van zijn massa vrije tijd. Hij zit uiteraard direct naast zijn ex-collega, eveneens een koffie bestellend, exact dezelfde van P. (tweemaal trekken aan de koffiemolen een wolk melk en één enkele korrel suiker). Je zal die mannen van den ijzeren weg nu eens nooit zien alcohol drinken hé, dat is wel eens anders geweest vroeger. Ik zie dat er nog een vaste klant binnenkomt, ik zal hem voor alle veiligheid maar X. noemen want voor zijn vrouw ís hij gestopt met roken, maar bij Kathleen staat er een pakje. Hij besteld rap een wit wijntje en razende van de goesting smeekt hij, kijkend als een poedel die een aaike wil, om een sigaretje bij Kathleen haar moederhart breekt iedere keer als hij dat doet hé, ze haalt dat sigaretje uit dat pakje die aan de kant staat, al haar bewegingen worden met arendsogen gevolgd door X., en dan hé , zijn eerste trek hé een orgasme gelijk, hij blijft trekken, en trekken, met verzadigd gezicht legt hij dan, plechtig de resterende filter (want de rest is reeds opgebrand) in de asbak, waarna Kathleen reeds klaarstaat met zijn tweede sigaretje die hij dan normaal oprookt op zijn gemak met nog een glaasje wijn, hij is terug mens zie en bij zijn vertrek krijgt hij er nog een tweetal mee naar huis om daar stiekem een trekje te kunnen doen hé, tot s anderendaags. Er hangt reeds nogal wat rook in de gelagzaal én wij zien plots Kathleen naar die zekeringkast gaan .. gealarmeerd houden de habitués hun drank, hun hoed, enfin alles wat ietwat los staat, vast want ze zal de rook afzuiger aanleggen het is een nieuwe en met haar gevoel voor degelijkheid én om zeker te zijn dat hij zijn werk aan kan heeft ze er een degelijke motor ingestoken Ze had namelijk de keuze tussen een formule 1 en een F16-turbinemotor ze heeft den F16 gekozen, je kunt gaan denken hé, als die aangaat stormt het óók binnen alles wordt opgezogen, indien je dááronder durft te passeren (wat nieuwkomers al eens zouden durven doen) zijn gegarandeerd alle peeltjes en luizen uit jouw haar verdwenen, ik heb horen zeggen dat de leerlingen van de vrije basisschool na de vakanties, tezamen met meester J. daaronder moeten passeren om zekers te zijn dat er géén luizenplaag zou komen in klas t is van horen zeggen hé!!! Je moet er niet aan denken dat je, fier als een gieter, daaronder passeert met een pruikske hé ik zou het willen meemaken. Na een vijftal minuten legt Kathleen die machine af, ja, die rook was al verdwenen van de eerste honderdste van een seconde, en wij weer op ons gemak, we bestellen, bleekskens allen weer ons drankje (alles was weggezogen) en we konden weer een woordje plasseren zie, we moeten er van profiteren hé want Kathleen spreekt van verbouwingen te doen én zal enkele dagen tot één volle week moeten sluiten. Maar daarover eind februari méér.
Tot ziens maar weer hé.
Begin deze maand ging het niet al te best met onze Kathleen, ze ging weeral lichtjes over haar toeren, de pinten bier belandden weer bij de koffiedrinkers én omgekeerd, met moorddadige wilde blikken begon ze rond zich heen te kijken naar iets of iemand die er ook maar aan dácht om een opmerkingsken te maken. Ze zong niet meer, schudde niet meer met haar g.. eh kont, enfin, de fut was eruit. Wij, de habituéés, zagen het allemaal gebeuren hé, we hadden dat al eerder meegemaakt hé (plus minus vier à vijf keer per jaar). Kathleen moest er zéér binnenkort weer eens tussen uit voor een paar dagen (hopelijk maar een páár dagen) naar de Ardennen zie, haar batterijen opladen, wandelen, gezonde lucht, absoluuuuuuuut gééééén stressss.
Dus dit waren de voorbodes hé, ondertussen heeft er zich weeral eens een drama voorgedaan die de vakantie nog heeft bespoedigd .haar hond (Mechelse herder) heeft wééral eens gebeten, je moet weten, dát is geenen normalen hond zulle, het begint smorgens al hé .Kathleen gaat met een klein hartje naar zijn kooi om te gaan wandelen, voorzichtig opent ze die kooi zachtjes pratend, zodat den apotheker zich aan de overkant van de straat klaarwakker uit zijn bed verschiet, dus duidelijk ervoor zorgend dat dat roofdier wéét dat zij het is, nu die halsband om, de riem rond haar hand gedraaid én weg zijn ze .dat beest schiet vooruit Kathleen al van de eerste seconde een lengte achter de volgende seconden ook overigens (zo heeft ze indertijd leren marathons lopen hé), onmogelijk zijn ze te stoppen vóóraleer dat beest zonder adem zit, én iedereen gebeten heeft die in zijn weg loopt, dus hoe het dan met Kathleen gesteld is wil je niet weten enfin, de helft van Oostkamp heeft ondertussen reeds kennis gemaakt met de bijtgrage muil van Kathleen haar hond. Dus nu is het wéér van datte. Er kwam daar een chauffeur een levering doen stapte gezwind uit zijn cabine losgebroken hond liep even gezwind naar chauffeur, zette bij wijze van goedendag alle zesendertig tanden in die vette bil resultaat chauffeur nu niet meer gezwind maar toch redelijk rap terug in zijn cabine Kathleen naar buiten roepend &é@(§^$ùµ (wat dát wil zeggen wil je óók niet weten), gelukkig was het maar stoffelijke schade, dienen broek flenten vaneen en van die zesendertig gaatjes in dat been werd er niet gesproken hé een soort acupunctuur zeker die met enkele gratis pinten met de mantel der liefde uitgewist werd. Enfin dát deed de deur dicht voor Kathleen én voor de hond want dié zit nu achter de sleppen van Sinte Pietere én zij in haar sleppe in dArdennen én wij in onze sleppe thuis.
Een volle week nadien kwam ik terug binnen en was er een andere oorlog uitgebroken, een tegen de vliegen. Met dit warme weer zijn die vliegen waarschijnlijk nog rap aan hun tweeëndertigste nest begonnen want het krioelt ervan dus Kathleen eveneens gewapend met tweeëndertig vliegenmeppers, slaat, kletst, vernietigd onverbiddelijk die twee miljard vliegkens enfin ze probeert toch om ook niet in de slagen te delen houden wij onze cafébazin én die vliegen nauwlettend in het oog én wanneer ze (beiden) te dicht komen kunnen wij nog juist wegspringen onder den dis of tafel of wegduikend in de WC, desnoods ín de pot
Tussen de vliegepisoden wordt er zoals altijd rustig gekeuveld over alles en iedereen, verleden week ging dat onder andere over de liefdesperikelen van Wendy Van Wanten, met haar nieuwe man. In feite interesseerde die man ons geen bal, maar die ba. van Wendy des te meer tot er een dikke onverlaat in het café plots zei ewel da past nu ne keer nie zi, vur een oede doze van in de veertig .plots algemene stilte iedereen hield zijn adem in, je moet weten dat Kathleen eveneens in de veertig is, zelfs een eind óver de helft, er heerste plots een diepvriestemperatuur in de gelagzaal aangestaard door iedereen begon die vent met zien vuile baard te beseffen dat hij hier met zijn leven aan het spelen was én na uitgebreide excuses én liters bier werd het hem vergeven al moet hij nu wel héél erg op zijn woorden letten of hij wordt een K.A.K. klant.
Tot ziens maar weer hé.
Genietend van mijn lekker pintje kijk ik door het venster naar buiten, het is prachtig weer, zomer bijna (ik begin er hier nu zelf op te letten dat ik bijna iedere maand begin met te vertellen welk weer het is hé). Ik zie dat er al weer onkruid aan het groeien is in de perkjes langs de baan, er ligt weer vuil op straat , dat is nogal wat anders hé dan enkele weken geleden. Zelfs tot één dag vóór de verkiezingen is er gekuist, gefrot, gevroedt, gewied, geschoffeld dat het een lieve lust was .waar al die gemeentemannen uitkwamen den duivel ist wijs, hadden ze gedurfd dan hadden ze de banen gesymoniseerd met zwarte lakverf. Onkruid was de grootste verschrikking van die mannen, met vier vijf tegelijk sprongen ze op een klein teer stengeltje van amper een dagsken oud, gewapend met bezem, schoffel, schop, kettingzaag en kruiwagen, in de verte stond versterking in de vorm van een camion én een bulldozer klaar om dat groen gevalleke te lijf te gaan zie. Ook de haagskens moesten gekapt en geschoren worden enz.. We zijn in ieder geval kunnen gaan stemmen in de properste gemeente vanaf De Panne tot in Timboektoe.
Ik wordt uit mijn mijmeringen gewekt door iemand die de gazet vraagt om te lezen nu zal het commentaar komen zie Kathleen heeft namelijk enkele weken terug besloten om de krant in een stok te steken, zoals je dat in de bibliotheken kan zien hé, ( in welke stemming zij dán was mag ik door de censuur niet mededelen). Ewel dat stond nu ne keer niemand nie aan zie, die stok zit nu eenmaal altijd én overal in de weg hé, de vloeken, commentaren en opmerkingen zijn niet uit de lucht maar Kathleen houdt het been (lees stok) stijf. Ten einde raad heeft ze een gebruiksaanwijzing gemaakt die we nu allemaal moeten toepassen .Hier volgt de gekuiste versie:
1) Men neme de stok (vergewis u dat het dagblad erin zit, anders staat dat een beetje sullig) in de rechterhand, constateer dat het langste eind waar géén dagblad meer inzit, de onderkant is.
2) Ga nu in gespreide zit (met je benen open hé) op een stoel of barkruk plaatsnemen.
3) Steek met een zwierige beweging die stok (de onderkant dus) in je reet, of anus, bij mensen van het vrouwelijke geslacht mag dat ook iets hoger zijn
4) Zwier vervolgens jouw rechterbeen over jouw linker en jouw dagblad komt automatisch op ooghoogte, én je hebt nu jouw twee handen vrij om de bladzijden om te slaan én een pint te drinken terwijl je een sigaretje rookt
Je kunt je nu gaan indenken wel beeld dat dát nu is in den Vogelzang alléén nog wachten hoelang dat nog duurt hé.
Ik moet tegenwoordig ook een beetje voorzichtig zijn hé met mijn opmerkingen of ik wordt ingedeeld bij het nieuwe soort van klanten die Kathleen nu uitgevonden heeft namelijk de K.A.K. klant, de afkorting zegt in feite al veel hé, het is de afkorting van Kategorie Ambetante Klant . Wanneer je dáárin terecht komt heb je niet veel meer te goed van Kathleen hé wanneer je besteld kan het enkele minuten duren vooraleer je iets krijgt, haar lieve glimlach wordt een grijns, haart ogen doen je bevriezen, je moet éérst betalen, ieder woord dat je spreekt moet je eerst drie keer rondraaien in je mond én steeds met twee woorden spreken dus we zijn allemaal voorzichtig geworden hé.
Intussen komt Ann-Sofie (de toekomstige schoondochter) binnen om te vragen of Kathleen de kat van Dieter in de kattenkooi wil stoppen die kat moet namelijk verhuizen, maar . Toen Ann-Sofie Dieter leerde kennen wist ze waarschijnlijk niet dat Dieter reeds getrouwd was hé namelijk met een kat die hij gekregen had van jongsaf. In feite is het omgekeerd, die kát is getrouwd met Dieter én is moordend jaloers op haar husband en overal waar hij gaat of staat of ligt .die kat gaat, staat en ligt met hem mee, t is echt aandoenlijk. Je zult het maar tegenkomen hé Ann-Sofie die háár Dietertje óók graag ziet én ne keer wil dicht tegen haren geléé trekken wordt daar steevast geconfronteerd met een blazende, razende, krabbende jaloerse kat zeg, je zou van minder de kriebels krijgen hé. Enfin die kat moet verhuizen naar een betere locatie.
We gaan er mee stoppen voor vandaag zie,
Tot volgende maand hé.
Begin augustus waren we blij met een spat regen, na een maand van extreme hitte, droogte, verbrande huid, onlesbare dorst en overvloedig zweten, maar we wisten toen nog niet dat die spat een rivier, een beek, een zee van water zou worden die een hele ganse verdomde maand duurde, die de temperatuur omlaag duwde zodat we op bepaalde momenten eraan dachten om onze stove aan te steken.
Enfin, de maand september was dan weeral een héél stuk beter. In dit verslag heb ik twee maanden tezamen genomen omdat Kathleen, en ik ook eigenlijk, op vakantie waren juist op de maandwissel, dus daarom. Dat wil niet zeggen dat er niets gebeurde hé:
In augustus vierde de plaatselijke voetbalploeg zijn jubileum, die ploeg is zo een beetje te vergelijken met FC De Kampioenen , evenveel overwinningen en enorm veel dagschotels. Nu hadden ze toch de fout begaan zekers om de vrouwelijke supporters uit te dagen, én uit te lachen, én te zeggen dat ze géééééén schijn van kans hadden tegen hun mannelijke voetbalkunsten (van stoefen gesproken hé), tegen hun professionalisme (dikke nekken), tegen hun wilskracht én uithoudingsvermogen (???) .nu, die vrouwelijke supporters lieten zich van geen kanten doen én er werd direct een match afgesproken tussen de beide seksen. Maar ja he, die mannen hebben daar nen pil geslikt dat ze van zen leven niet meer zullen vergeten zie. Ze hadden namelijk vergeten dat de vrouwen over verschillende geheime wapens beschikten, die ze dan ook schaamteloos én ruimschoots gebruikten ook. Ze hadden namelijk vóór de match die mannen ruimschoots voorzien van dagschotels (geheim wapen 1), het moet gezegd worden dat de vrouwen zichzelf ook ruimschoots voorzagen van dat geestrijk nat. Maar daarna .die mannen op het veld hé mét bolle buik, puffend (van t bier), die vrouwtjes dansten daar rond hé, wiebelend met kont, billen en borsten vlak voor hun neus (geheim wapen 2), die venten wisten niet meer hoe ze het hadden hé, hoe zou je zelf zijn. En iedere keer dat de bal dicht
bij het mannelijk doel kwam, trokken de vrouwen hun voetbaltruitjes omhoog (geheim wapen 3), daarbij hun volle borsten (sommige toch) tonend aan den keeper (doelman) die stond daar naar dat alles te kijken, te genieten, te bewonderen enz .enfin , naar alles te kijken uitgenomen naar die bal .die bal interesseerde hem van gééééén kanten meer zie .en ja het onvermijdelijke gebeurde hé, den eenen na de andere goal hé. Het moet gezegd én geprezen worden dat de mannen met een uiterste krachtinspanning én zelfbeheersing toch soms nog gevaarlijk deden aan het vrouwelijke goal, maar met enkele goedgerichte knijpjes (geheim wapen 4) in de aller-edelste, gevoeligste, pijnlijkste delen van iedere mannelijke speler werd dit in de kiem gesmoord hé. Dus de vrouwen hebben gewonnen, én de kieper werd met den brancard weggevoerd tot in de kantine om direct afgekoeld te worden met de nodige dagschotels.
Wat is er nog gebeurd in de Vogelzang .ach ja, die keer dat Kathleen midden in de nacht wakker schrok van haar blaffende honden, je moet het maar eens meemaken hé, den hond binnen als een razende aan het blaffen, die hond buiten ook al, de péruche (je weet wel Poubelle hé) brak zijn kot af, de wagens van de politie die in volle vaart mét sirenes voorbijvlogen dat alles deed Kathleen één volle meter boven haar bed verschieten zè. Nadat ze geland was liep ze in volle vaart naar beneden hé, denkend dat de bende van Baeckeland in de biercentrale een cola aan het stelen waren, ze wapende zich met een kurkentrekker en een bierflesopener én stormde onversaagd naar buiten, het gevaar tegemoet .die bestond uit een tractor die de maïs aan het afmaaien was, dus gevaar geweken hé.
Het volgende gevaar kwam eveneens in de donker binnengevlogen, een gruwelijk ding van wel een halve meter groot .enfin op het eerste gezicht hé, én door de schrik werd dat beest met de minuut een paar decimeter groter natuurlijk. Dus iedereen onder de tafels gedoken Kathleen was eerst in dat klein frigootje gekropen achter de dis maar door de koude is ze dan maar verkropen onder de koffiemachine om hulp roepend, bellend naar de 900, den 100, den 101 en voor alle zekerheid naar den 112 maar de redding kwam van de hoogste politieke instantie van Oostkamp neen, niet de burgemeester want die drinkt alleen Wittoen én dat verkoopt Kathleen niet, maar wél door iemand die wel eens burgemeester zou kunnen worden (ik ga hier zijn naam niet noemen hé, discretie is gewenst). Hij kwam binnen, ziet het gevaar, ageert razendsnel, immobiliseert het gevaar, en gevaar geweken én nu heeft Kathleen een souvenier in de vorm van een prachtige nachtvlinder (een Windepijlstaart).
Zie zo, dat was het weer eens,
Tot ziens,
Oefffffff, eindelijk een spat regen, na een volle maand gebraden, gekookt en gestoofd geworden te zijn, komen we terug mens onder de mensen.
Liters verkoelend bier hebben we deze maand gedronken in de Vogelzang, gekoeld van binnen, én van buiten door zesendertig ventilatoren die Kathleen overal in het café had geplaatst, we moesten ons vals gebit met twee handen vasthouden tijdens het drinken of ze werden uit onze mond geblazen.
Het was druk in het café, je kunt wel denken hé, droge lucht, heet, snikheet, iédereen in verlof, ziek, pensioen, staking enfin alles was goed om maar niet te hoeven werken hé niémand wil en wou werken in dat weer hé uitgenomen, ééééééén enkele persoon moest werken in het zweet des aanschijns en ja t was onze Kathleen. Diep gedécolleteerd en voor de rest weinig aan, flaneerde ze van terrastafel naar terrastafel, ze had namelijk alles vol gezet met terrastafels, de parking, de biercentrale, háár slaapkamer, de WCs alles stond vol, én zát ook vol met dorstige mensen. Er zijn in die maand miljoenen verdient denk ik.
En zo gebeurde er bijna een drama tijdens die drukke periode vroeg Ilse aan haar moeder om eventjes voor haar katje te zorgen. Natuurlijk, dierenliefhebster als ze is, ze heeft namelijk drie Mechelse herders, die al eens luidruchtig kunnen zijn, s nachts wanneer er dieven langskomen, dit tot gróót ongenoegen van één iemand die een kilometer ver op een appartement zit te kniezen, één pirusche die poubelle (wat een naam ) noemt, een paar muizen waar ze niets van weet, en een kieken .ah, nee dat kieken is gesneuveld tijdens de vorige vogelziekte dus een betere dierenverzorgster is er niet hé. Liefdevol legt ze dat jong dartel diertje met haar halsband vast aan een van de zonneparasols, en zet er een kommeke water bij, niet te dicht want ze zou het anders kunnen omverlopen én dát zou pas een ramp zijn hé met dit weer én géén drinken
Dus Kathleen terug aan de slag hé, en dat katje zag daar van alles, rond haar, alles was nieuw en ze liep maar rond en rond, overal heen kijkend, naar den apotheker, naar dienen pilaarbijter op het appartement, naar Zulma, Theresa en Vitelma (die koeien van de wei) enfin naar alles, de wereld was prachtig, ze had er waarachtig dorst van gekregen, ze liep naar haar bakje maar ondertussen was dat riempje rond die stok gedraaid én dus steeds maar korter geworden te kort om nog aan dat bakje te geraken én het was nog te jong en te onervaren om te weten hoe ze moest lopen om dat riempje terug langer te laten worden .
Uiteindelijk, na enkele uren herinnerde Kathleen zich plots dat er daar nog een katje lag aan die parasol, en ze ging eens kijken of het nog geen honger had, daar aangekomen dacht ze bij zichzelf je moet nu kijken, er heeft iemand een matje klaargelegd om het katje op te liggen..;dichter gekomen zag ze echter geen katje verdomme die rotkatte is weggelopen é!!!??? maar plots zag ze een klein bewegingske aan dat matje, en toen zag ze het hé, dat was geen mat maar een kat dat beestje lag daar zo plat als een chique op de grond om ook maar het kleinste beetje koelte op te vangen, dat tongske lag centimeters ver uit dat bekske, het laatste druppelke vocht dat nog aanwezig was liep uit haar ééne oogske, ze had warempel géén traantje meer over voor dat andere. Kathleen zag direct dat binnen enkele seconden dat beestje de geest zou geven, dat beestje was oververhit én uitgedroogd. Ze nam dat katje liefdevol in haar armen, het gloeide daar zou ze direct iets aan doen zie den diepvries open én die kat daarin, daar zou ze toch wel afkoelen zekers maar na een tijdje begon ze toch te twijfelen, zou die diepvries misschien toch niet een beetje te koud zijn? dacht ze. Ze haalde dat beestje halfbevroren terug uit de diepvries en stak het vervolgens voor een half uur in de frigo, daar kon het tenminste op zijn gemak wat afkoelen. Na een half uur én een pint bier, kwam er wonder boven wonder toch weer leven in, en nu loopt dat katje met twee van negen levens minder terug dartel rond.
Verder is er weinig nieuws te vertellen, de nieuwe breedbeeld televisie hangt na twee maanden eindelijk aan de muur (dat werd gekocht om de wereldkampioenschappen voetbal te volgen ), We (de klanten) hebben Kathleen geleerd hoever je een bos kan inlopen (tot ons groot leedvermaak, wist ze het niet!!!), waarop ze op een griezelige manier naar voor bracht hoe en wanneer een verdronken persoon boven water komt, dat een dondervlaag van géén kanten de zee opkon tijdens de vloed én nog veel dingen méér .dus véél en véél wijzer zijn we uiteindelijk toch buiten geraakt en na Rodin De denker goeiendag gezegd te hebben zijn we dan maar naar huis gegaan.
Mvg,
Reeds twee maanden klagen we steen en been over het slechte weer hé, ewel bij deze zullen wij dát nu niet meer doen zie. We zijn sedert één maand aan onze tweede hittegolf toe én er belooft nog meer aan te komen, de wereld is duidelijk aan het opwarmen én de mijne ook, want het is niet echt gemakkelijk met mijn honderd én zeven kilo, incluis postuur van een Michelin manneke. Volgens Kathleen heb ik een postuur van een sumoworstelaar, maar dat was nádat ik haar er aan herinnerde dat er een marathon plaatsvond in Oostkamp .
Enfin, dat warme weer heeft ook zijn voordelen, de kortere rokjes én de diepere décolletés waar je soms gans Parijs in ziet hé (mannen weten waarom ). Zoals die keer dat Kathleen een commande (bestelling) aan het opschrijven was, diep voorovergebogen met haar twee volle borsten halfbloot, die vent vóór haar blééf maar bestellen, zijn ogen vielen bijna in de diepe décolleté van Kathleen, én toen ze efkens onschuldig opkeek en zag waar die man naar keek vroeg ze onschuldig nog iets meneer? Waarop hij haar de halve biercentrale liet opschrijven, tot beider genoegen. Waartoe die decolletés al niet kunnen dienen hé. Maar dat weer heeft ook nadelen, want iedereen lijkt half in slaap te liggen, er gebeurt hier in Oostkamp haast niets meer geen enkele man die slagen gekregen heeft van zijn vrouw, geen enkele vrouw die vreemdgegaan is, ze vroeg steevast eerst de voornaam , geen enkele zatlap die het zoute op stelten gezet heeft, alleen een manifestatie van de politie waarbij ze zo fier als een gieter konden vertellen hoeveel honderden menskens ze gepakt hebben die één à twee kilometer te rap gereden hadden, hoeveel dieven ze laten lopen hadden uit puur menslievendheid, hoeveel wildplassers ze levenslang gegeven hadden en hoeveel duizenden parkeerboetes ze geschreven hadden
We waren onlangs in het café aan het bekomen van de warmte én tegelijk ons van het nodige vocht te voorzien .op doktersadvies, want er moest véél, zéér véél gedronken worden heeft hij gezegd. Ze zeggen het zelfs in de televisie, én al wat dáár gezegd wordt, is evangelie hé Dus we waren zo een beetje aan het keuvelen, die gezellige, zalige momenten waar in alle rust, tijdens het nuttigen van de gepaste dranken, de ganse wereldpolitiek besproken wordt, het nieuws van achter naar voor becommentarieert wordt, het liefdesleven van Kathleen én Ilse in alle bescheidenheid maar niettemin intens gevolgd wordt . Zo kwam de marathon Kortrijk Brugge ook ter sprake, je moet het maar doen hé met dergelijke temperaturen, en toen zei er een van de klanten (een klein frêle knap vrouwtje, van tegen de veertig), maar ja, wanneer je ervoor getraind hebt, én genoeg drinkt onderweg, moet dat toch te doen zijn zekers!, ondertussen nippend aan haar tweede porto waarop Kathleen, als ervaringsdeskundige, als oude rot in het vak, répliceerde ewel ik durf te wedden tegen u, dat ge voor vijf portos niét tot aan de dreef (vijfhonderd meter verder, bergop) kunt lopen, nè!!! .ons madammeke kijkt en schat de afstand .in zichzelf mompelend, schat ze dienen afstand nóg ne keer, waarop ze luidop concludeert, maar dát moet ik toch wél kunnen zekers!! onze belangstelling was nu duidelijk gewekt, zou ze het doen of niet. Ze ging nog een keer naar buiten om van daar nog eens die helling én de afstand in zich op te nemen, en toen kwam ze terug binnen en met een staalhard gezicht zeggende, ik kán dat, én ik zal het doen ook zè!!! waarop Kathleen antwoordt, duidelijk zeker van zich zelf, én wanneer je loopt naar de dreef én terug .krijg je een ganse fles porto!!! Nu was het hek helemaal van de dam hé, ze belde naar huis om haar turnpantoffels te brengen en drinkende van haar porto begon ze zichzelf mentaal op te peppen, te prépareren, en wat weet ik nog allemaal .Eventjes later werden de pantoffels gebracht en Kathleen die nu doorhad dat het menens werd vroeg toch, enigszins ongeruster wordend, én wat als ge verliest, wat geeft gij dan in de plaats?
Waarop vanuit de andere klanten spontaan allerlei suggesties geroepen werden zoals, een striptease ( de gijlaard), een tournee generale (dat was ik), twee tournees generale (die had zekers grote dorst), er kwam er al ene af met een barbecue ( nen dikke profiteur ja). Enfin dat is nooit duidelijk geweest, wat het eigenlijk zou worden. En toen met een verbeten gezicht, nen echten flanderien, begon ze te lopen én te lopen, bergop hoe dichter die dreef kwam, hoe zwaarder die voeten, die benen, die armen werden, het werd allemaal loodzwaar, de wereld begon rond te draaien, maar niet opgeven hé, dát woord stond niet in haren woordenboek zulle! Aan de dreef gekomen moest ze toch even op adem komen, je moet weten, het was méér dan dertig graden hé. Kathleen zei al hoopvol ze kán niet meer! maar plots, met hernieuwde kracht, met nen pure vlaamschen blik, draaide ons vrouwtje zich om en met haar slanke, korte beentjes, pekkelde ze terug naar het café, alwaar ze enkele minuten later op en top bezweet en doodmoe binnenkwam, terecht zo fier als een gieter én onder het applaus van gans het café, waarop Kathleen, sportief, met lichtjes gebogen hoofd en hangende schouders (zoals het een verliezer past) de verdiende fles porto overhandigde ondertussen was Luc de voorraad porto aan het natellen want je weet maar nooit of er nog kandidaten volgen hé, in de verte van mijn gedachten voel ik ook de neiging om eens te wedden, dat ík die dreef ook wel zou halen, maar dan voor een fles Ricard hé enfin in de verre verte van mijn gedachten dan hé.
Tot ziens maar weer hé,
Vorige maand sprak ik al van triestig weer .èwel tis nóg triestiger geworden. Mijn chauffage ligt weeral aan, mijn winterkledij heb ik weer moeten uithalen én ik ben waarlijk al van plan geweest om mijn hoed terug boven te halen. We zijn efkens van de winter naar de herfst gesprongen.
En ramp boven ramp, we zijn weeral reeds van de buitenwereld afgesneden, voor de zoveelste keer mogen we weer kilometers rondrijden. Nu moeten ze werken doen aan de brug over de autostrade, dus wij (die in de achterbuurten van Oostkamp wonen) mogen wél door naar de dorpskern (kwestie van de horeca, of het zoute niet te veel te ontrieven), maar we kunnen niet meer terug .of we moeten 7 à 8 kilometer omrijden. We kunnen ook te voet of per fiets gaan, want dan kunnen we wél heen en terug onder de brug passeren. Maar over die werken aan die brug valt er toch het een en het ander te vertellen hoor.
Het begon allemaal in het begin van de maand, op een blauwe maandag begonnen ze met groot geweld de volledige linkerkant af te zetten. Om de automobilisten in goede banen te leiden had den aannemer een madammeke ingehuurd (waarschijnlijk de matrone van hemzelve) .in de vorm van een Michelin manneke, minstens ne meter tachtig, honderd twintig kilo droog, mét een enorme gsm (een marriage tussen een betonblok en een baksteen) op haar borst én een klein rond rood en wit plakkaateke die ze te pas en te onpas voor uw neus zwaaide én indien dat niet genoeg was sprong ze zowaar voor uwen auto mét moordende blik incluis én ware doodsverachting, zo volbracht ze haar taak mét duitse grondlichkeit, menig chauffeur heeft op dát punt een half hartinfarct geriskeerd of toch minstens een verschot opgedaan om u tegen te zeggen.
Die brug half afzetten met platen heeft zowaar een volle week in beslag genomen, eerst begonnen ze met een klein tunnelke te bouwen, ik dacht dat het een voetgangerstunnelleken ging worden, den aannemer had zéker die vrouw van hierboven niet als voorbeeld gebruikt, want die kon er naar mijn mening niét door. Maar het was géén voetgangerstunnel het was waarlijk een tunnel voor fietsers én bromfietsers niet te geloven. Na dat tunnelleke werd de rest afgezet, je hoorde kloppen, zagen, boren, roepen én een transistorradio, waarvan de luidsprekers half doorgeslagen waren, op zijn maximum brullen met ongedefinieerde muziek. Enfin een lawaai van jewelste, maar .na een week was die coufrage gedaan én moesten die mannen eindelijk aan die brug zelf beginnen hé, en dan hoorde je plots niets, nietske meer, nada, nul géén geluid meer, absolute stilte of rust, wie zal het zeggen, niemand kon daar nog binnen kijken. Ze zullen in ieder geval wel voortgedaan hebben zeker want ze zijn van gisteren aan de andere kant bezig.
Maar die fietstunnel is zodanig smal dat zowaar de helft van Oostkamp met geschonden ellebogen rondrijdt, in het begin moest je in de pikkedonker erdoor rijden s avonds, maar nu hebben ze er toch een kerstverlichtingske in geplaceerd, en met dit weer miskomt het dan nog niet ook hé.
Ondertussen is onze Kathleen ook tevreden, want ze had verwacht dat veel van haar klanten zouden achterwege blijven met die brug, maar dan blijkt niet het geval te zijn, haar klanten blijken zeer trouw te zijn én hebben er een omwegsken voor over om haar bezig te zien of te horen vertellen, zoals nu:
Ze begon er mee met te zeggen dat er op de autostrade een héél groot accident gebeurd was ze stopte de spanning opdrijvend... héél het café plotseling met volle aandacht luisterend én vragend en wat is er gebeurd? Nu was Kathleen in haar element zie, ik zag dat ze genoot, ze zegt erop de brandweer- én de politiemannen stonden allemaal te huilen!!!! er viel een dodelijke stilte in de gelachzaal iedereen zijn fantasie kreeg astronomische hoogten én de moedigste onder ons vroeg met bevende stem wat is er dan wél gebeurd?, zijn er veel doden en gewonden? waarop onze Kathleen gierend van het lachen antwoordt er is een vrachtwagen met ajuinen gekanteld op de autostrade . Dáár geniet ze nu van zie, tot in de toppekes van haar tenen, al die bedremmelde gezichten die haar beschaamd aankijken. We hebben dan maar rap een pint besteld, denkend aan een mogelijkheid om haar ook eens vast te hebben hé of moet ik weer beginnen over haar marathon dat ze nog moet lopen van Kortrijk naar Brugge .maar wedden dat ze dan direct weer begint over poubelle .
Met vriendelijke groeten,
Met een dergelijk triestig weer zoals in april kunt ge eigenlijk het best een pint gaan drinken hé, rustig genietend van een koele pint, géén INBEF-pint, want wij, professionele bierdrinkers protesteren. Dat inbef zijn pinten zèlf drinkt, ze mogen ze in hun g steken, t zou moeten vergif worden, zomaar mensen op straat zetten, onzen vlomschen Hoegaarden vermonsakreren en het opperste van slechtheid, verdorvenheid in het kwadraat .ze hebben onze pint opgeslagen .wij zouden moeten méér betalen voor onze krop sala onzen geliefde dagschotel. Maar néé hé dát nemen wij niet én daarom gaan wij nog méér naar Kathleen om er eene te drinken zie, want dáár krijgen wij er nog een goedkope van Primus.
Enfin, toen ik deze morgen binnenkwam in de Vogelzang was Kathleen vol stress aan haar nagels aan het bijten , géén vingernagels hé maar teennagels, het vergt wel enige training om dát te kunnen zulle, ik heb het geprobeerd én ik heb er een navelbreuk aan overgehouden. Maar kennelijk zit het in de familie, want vroeger wanneer ze alle drie naar de TV aan het kijken waren, zaten ze alle drie met hun teennagels in hun mond te sabbelen dat het een lieve lust was, én het toppunt van gezelligheid was toen ze elkaars grote teen mochten afknabbelen hé zalig gewoon. Kathleen was ondertussen al aan nagel vijf bezig toen ze begon te vertellen van die dieven die s nachts aan haar deur gestaan hadden .Dat ging zo, midden in de nacht wordt Kathleen wakker van haar hond die begon te blaffen, dat is niet zo erg denkt ze want dat gebeurd wel méér als iemand te dicht bij het huis komt, maar .dan begint haar tweede hond die binnen in de drankcentrale zit eveneens te blaffen, ja nu moet ze toch echt eens gaan kijken hé, nog half in slaap, want dáár kan ze nu gewoon niét tegen hé, s morgens rond negen uur heeft ze al alle last van de wereld om uit dat bed te geraken en nu is het nog geen starend naar die revellie probeert ze toch iets te zien maar néé zonder bril gaat dat niet hé, die rotte bril ligt nog in de douche om morgen mee gewassen te worden met haar eigenste ik. Enfin t is nacht, want het is donker. Ondertussen zijn die beide honden reeds als razenden aan blaffen, Kathleen gaat gaan kijken aan het venster en ziet daar een witte camionette met haar achterkant tegen de poort van de drankcentrale staan én twee mannen die duidelijk een ongezonde nieuwsgierigheid aan de dag leggen voor die poort. Maar nu komt het hé, Kathleen, in haar grote onschuld, denkt dat die mensen grote dorst hebben hé, én kijken wanneer de centrale open is midden in de nacht Ze wil die dorstige mensen helpen en gaat naar beneden om die mensen te zeggen dat de centrale maar om negen uur opengaat én hen eventueel een pintje aanbieden, maar ja, tegen dat ze beneden was, al die lichten aan én al dat lawaai van die honden waren die mannen met grote haast terug vertrokken richting Kosovo waarschijnlijk. Tegen die tijd begon Kathleen toch ernstig aan haar eerdere theorie van dorstige mannen te twijfelen én kwam ze tot de conclusie dat dit waarschijnlijk dieven waren geweest en nu begon ze pas echt schrik te hebben.
Ondertussen zijn er nog mensen binnengekomen die gans het verhaal gehoord hadden, en toen begon er iemand te vertellen, hoe hij onlangs gevaren had bij hem thuis.
Het was ook s nachts, plotseling maakt zijn vrouw hem wakker en zegt dat ze iets verdachts hoort, hij denkt slaperig bij zich zelf, ja het zal weer wat zijn hé, de een of de andere kat die op jacht is zeker. Maar toch luistert hij efkens en ja hoor, hij hoort ook iets hij zet zich recht in zijn bed en luistert nu met gespitste oren, de vrouw zit ondertussen ook al recht, hare paternoster aan het bidden en nu hoort hij het duidelijk zie, er is iemand beneden hij hoort duidelijk de schuifdeur beneden beetje bij beetje opengaan en nu hé. Rambo vier in de maak zie, hij neemt zijn zware riotgun van op de kast, steekt daar zes kardoezen zwaar kaliber voor groot wild in, trekt zijn pyjamabroek omhoog ja, want zeg nu zelf, dienen broek zou nu juist op het cruciale moment moeten afvallen zie, geeeen zicht hé. Na nog een laatste staalharde blik op zijn madam die juist aan haar elvendertigste weesgegroet bezig is, sluipt hij voorzichtig naar beneden. Daar aangekomen ziet hij dat inderdaad die schuifdeur naar de garage voor een stuk openstaat, hij ziet het goed want het is volle maan buiten en die schijnt door het raam van de voordeur naar binnen voorzichtig gaat hij naar die schuifdeur, die zware loop vooruit, klaar om bij het minste geringste te vlammen. Hij kijkt voorzichtig door die kier en juist op dát moment beweegt er iets in de garage Hij aarzelt niét he en vlammmm een eerste schot er door, hij hoort de inslagen van die zware korrels en .vlammmm nog eene voor alle zekerheid, maar .nu heeft hij de smaak te pakken zie vlammmm roepend schooiers, dieven, krapuul vlammm én dàs ter eene voor mijn boete dak verleden weke hèt èn zi al zijn frustraties kwamen nu boven hé, vlammm das vo mien belastingen dak teveele betald én .vlammmm das omdak zeer in mien kop èn si hij wilde nog méér vuren maar het geweer was leeg ondertussen stond zijn vrouwke met een lijkbleek gezicht van op de trap te kijken, de buren waren allemaal op straat gekomen denkende dat Bin Laden in de omgeving was. Voorzichtig ging hij kijken in de garage, het licht aanstekend, zag hij zijn auto doorzeeft als een stuk gruyèrekaas. Er was een wasdraad vol versgewassen hemden gespannen van de plooideur naar de het venster eveneens doorzeeft. Van een dief was niets te bespeuren, het was gewoon door het gewicht van die was dat die deur opengegaan was, en die beweging die hij gezien had was zijn eigen schaduw geweest door de volle maan die achter hem scheen onder hilarisch gelach ben ik dan maar vertrokken naar huis.
Mvg,
We hebben weer een jaartje geluk hé, Kathleen heeft haar belastingbrief gekregen én .de Vogelzang is nog open, op de voorzichtige vraag of ze veel heeft moeten betalen, trekt ze een beetje haar schouders op en zegt ze dat gaat nog Dus wij denken allemaal dat het al bij al zéér goed meegevallen is, temeer dat ze weer in de café rondzwiert als een twintigjarige kontschuddende hinde neuriënd op muziek van Marco.
Ondertussen is onze JP (buschauffeur) binnengekomen, met een gezicht tot tegen de grond oei oei dát is onweer zie, hij besteld een pint en de gazet en gaat nors aan zijn tafeltje zitten zonder al te veel woorden. Wij keken allemaal eens naar elkaar en deden verder met onze hoogstaande conversatie (over drankgebruik, vrije sex, vreemdgaan, de beest uithangen, blazen en abnormale boetes, enz.). Nu, dat laatste deed JP opspringen zie, met een uitermate verbolgen gezicht en bevende stem vol emotie en verontwaardiging, vloog het eruit, hij was namelijk het volgende tegengekomen:
Hij had zich namelijk geparkeerd op het pastorieplein van Oostkamp én zijn parkeerkaart gelegd. Dus JP was volledig in orde met de wetgevende macht, wat als uitermate bewonderenswaardig moet beschouwd worden wanneer je JP kent. Alleen al het zicht van iets dat verboden, verplicht of blauw is brengt hem normaal gezien in een oncontroleerbare revolutionaire bui. Nu, gezwind trekt JP te voet Oostkamp binnen om een commissieke hier te doen, een pintje daar te drinken nóg een commissieke doen, een goeden dag en een klapke tegen de vrienden, want hij had weeral lang in het buitenland verbleven hé, en zo stapte hij gelukkig ontspannen terug naar zijn auto , hij deed de portier open en placeerde zich, hij wil starten en dáár steekt een briefje tussen zijn ruitewissers én hij zag direct dat logo Pro Justitia. In een fractie van een seconde was hij uit zijn auto, dat papier gepakt en ja, hij was gepakt, hij wás verdomme gepakt, 25 boete, voor één (1) keer dat hij alles volgens het boekje deed werd hij godver . nóg gepakt, hij had nochtans zijn parkeerkaart gelegd. Eerst smeet hij dat vod op de grond, stampte erop, spuwde erop en raapte het uiteindelijk terug op, stapte met een verbeten gezicht in zijn auto en vloog (let op JP voor overdreven snelheid) naar het politiebureel, Hij stapte daar binnen ja waar nú naartoe, rondkijkend ziet hij daar een vrouwmens zitten aan een bureauke haar haar te kammen JP daar naartoe mét dat ondertussen onaanzienlijk vod én zijn parkeerkaart en vraagt om den commissair te spreken, waarop dat mens antwoordde: è mo menèère, je moe gie den commissair nie spreken, jè gie een verkeerde parkeerkaerte gebrukt, dàs nog nen oekden da je in joen anden èt, das èènen van vo den orloge!!! Het kwam erop neer dat JP niet wist dat die parkeerkaarten ondertussen gestandaardiseerd waren. In ieder geval bij de politie konden ze daar niets meer aan doen, die matrone raadde hem aan om klacht neer te leggen bij de gemeente JP ogenblikkelijk naar de gemeente dienen ambtenaar kon daar niets aan doen zei hij én raadde hem aan om klacht neer te leggen bij de politie én zo was de radeloze JP bij ons binnengevallen zie, pertinent weigerend om ook maar een duizendste van een eurocent te betalen. Het was duidelijk zijn dag niet vandaag want een dringende brief die hij had gepost mét een postzegel erop geplakt, was eveneens teruggekomen met nog een takszegel erbij geplakt, JP had er een zegel van twintig jaar geleden opgeplakt in de ijdele hoop dat de geadresseerde wel die taks zou betalen hé , enfin hij zou zich voor de rest van de dag beter dronken drinken hé.
Kathleen heeft ook een probleem gehad, ze heeft (had) namelijk één enkele kip buitenlopen, nog een overblijfsel van Pasen in 1988, dat beest liep (waggelde) dus nog steeds rond in den hof, denkend aan vroeger, aan haar jeugd en liefde van lang geleden hé, aan de gezonde lucht, aan haar versteent ei in haar buik, aan de politiekers enz . Enfin, met dat kiekenvirus had Kathleen maar drie keuzes, dat kieken binnen steken bij haar in de keuken, maar met dienen hond ging dat waarschijnlijk niet gaan én Poubelle (voor de mensen die geen Frans kennen: dat wil zeggen, vuilbak) de pirusche zou deze aanval op haar status zeker niet accepteren. Of ze kon draad spannen boven den hof, maar dat viel nogal kostelijk uit, voor één enkel kieken, dus er was geen andere keuze, dat beestje moest geeuthanaseert worden, met andere woorden, ze moest eraan geloven, de kop af
Voor de gevoelige lezers én eventuele Gaya-onderdanen gelieve dit artikel over te slaan.
In mijn jonge tijd, herinner ik mij, dat bijna iedereen kippen, eenden en konijnen hield, ze hadden allemaal hun voorzieningen voor het slachten van de dieren. Er was altijd een afgezaagde boomstam voorzien, plus een zeer scherpe bijl, dus het was een fluitje van een cent om die gasten een kopje kleiner te maken. Maar Kathleen had geen enkele van die voorzieningen, alleen een groot bot mes, ze had er absoluut geen zin in, maar ja toen ze het vroeg aan Dieter draaide hij bijna van zijn sus, van het gedacht alleen al, Ilse, had het al voelen aankomen en verdween op volle snelheid in haar blitse car, Luc was plotseling van de aardbodem verdwenen. Dus, Kathleen met de moed in de schoenen naar dat kipperen, mét dat grote mes in haar handen, lief roepend kot kot kot maar die kip riep terug kot gie ne ki zelve hé én wèg was ze, naar den andere kant van die ren, enfin na een uur rondkoersen was die kip toch gepakt hé, ze voelde zo een beetje aan die kip, die zat goed in het vlees zie, het zal wel soepvlees worden maar ja, ze voelde dat er zelfs nog een ei klaar zat, ewel, die moest eruit, er mag niets verloren gaan hé Ze duwde en duwde op die kont, en ja daar viel iets uit dát was een groen ei, ze had verkeerd geduwd, nog een beetje geduwd en gemasseerd én ja, daar kwam een hard geel ei uit, dat zat er zekers al een jaar in, verdomme. Nu genoeg getreuzeld hé, Kathleen legt dat kieken op de grond, met de nek gestrekt naar voor, dat kieken begint dat allemaal wreed eigenaardig te vinden Kathleen begint daar te snijden, en te snijden .én te snijden, al het gras was al doorgesneden de grond omwoeld er was zelfs een tak doormidden gesneden, maar die kippenek zag er nog heel uit, alleen een paar pluimkes waren eraf. Die kip begon het ook al danig op haar heupen te krijgen, Kathleen ook zwetend pakte ze die kop vast én begon te draaien, én te draaien, die wilde daar niet af hé. Uiteindelijk verscheen Luc weer op het toneel, denkende dat dat kieken al lang in de pot zat, maar néé hé, hij moest de radeloze Kathleen uit haar nachtmerrie helpen, en Luc hield het lichaam vast en Kathleen de reeds twintigmaal rondgedraaide kop, én trekken maar, en toen gaf de kip het op hé én die kop vloog eraf hé, die kip staat nu al een week zacht te koken, Dat was de laatste weerwraak van onze kip, denk ik.
Alléé, tot ziens hé,
Eindelijk zijn we er terug, maar ja, onze bazin moet nu en dan zorgen dat ze niet over haar toeren gaat hé, ze moet ons toch kunnen blijven bedienen met een sensuele lach, erotische stem én verleidelijke blikken hé Dus dan moet ze er eens tussenuit, zoals in januari, naar de sneeuw in noord Italië. Vol goede moed zijn ze dan maar vertrokken hé, hopend op uitstekende logies, goede én voldoende sneeuw én last but not leasd den après- ski hé Ze hadden onderweg reeds plannen gemaakt om het beest uit te hangen savonds, op de muziek van Eddy Wally en mét véél (en nóg meer) glühwein, vaten bier, én schnaps. Ewel de logies was goed, de sneeuw ook, de bergen ook, de lucht
ook álles was goed, uitgenomen den après-ski dat kenden ze daar niet, er was daar in de verste verte geen caféétje of terraske te bekennen. Al die mensen gingen na het avondeten met de kiekens gaan slapen én daar zaten onze vrienden zie, aan het disje van het hotel die juist geteld een halve meter lang was, luisterend naar het énige 45 toeren plaatje dat de madam van het hotel had, een liedje van Heintje, de Duitse versie van Ave Maria, voorzichtig slurpend aan een glas warme chocomelk. Van pure frustratie heeft Kathleen zich dan maar toegelegd op het skiën, maar met die gehuurde dingen lukte dat niet zo best, ze waren krom, die punten vooraan waren zelfs omhoog gekruld van ouderdom en dan hé zag ze haar droom daar tegen die muur staan zie, nagel nieuwe skilatten, blinkend in de zon, het waren er van zeer veel geld, want dat kon je zien van kilometers ver. Kijk hé dát zou haar reis doen lukken zie, de eigenaar was nergens te bekennen, om haar eigen zelf te troosten zei ze tegen zichzelf die zal wel ziek zijn hé, hij kan ze toch niet gebruiken en vriendelijk zette ze haar vooroorlogse lattekes in de plaats én weg was ze hé, zwierig, elegant met haar kont zwaaiend, geeft ze dan maar al de skipistes onveilig gemaakt en vlak voor ze naar huis vertrok heeft ze, de vriendelijkheid zelve, die goede skis terug gaan plaatsen mét een vriendelijk briefje met sorry op. Neurend op een liedje van Heintje is ze dan naar huis gereden, goed uitgerust én blozend van die heerlijke berglucht zonder après-ski.
Thuis gekomen stonden al de Oostkampenaars weeral aan de voordeur te wachten, uitgedroogd, verweesd starend naar die gordijnen die maar toe bleven, speurend naar die klomp plaaster die zou terug komen uit noord Italie.
Maar, ze was fit onze madam tot ze in de brievenbus keek, daar zat namelijk een envelop in, met een ruitje vooraan met op de voorkant gedrukt in het groot Pro Justitia iedere rechtgeaarde Belg die een dergelijke brief in zijn bus krijgt, heeft ogenblikkelijk hartkloppingen, kortademigheid, een gezwollen kop en nog veel van die dingen dus ook Kathleen, tot ze zag dat niet háár naam daar op stond maar die van Ilse, haar dochter. Voorzichtig deed ze die brief open en al die dingen van hierboven vertoonde ze op slag én in kwadraat plus nog een aantal nieuwe dingen waar nog geen naam voor bestaat.
Het was namelijk zo gebeurd, Enkele maanden geleden had Ilse een brommerke gekocht, eigenlijk een snorfietske die maar 25 km/uur mocht rijden, maar dat brommerke voelde zich zó lekker in zijn vel (metalen vel dan) dat het gerust veel rapper kon rijden, én dus dat brommerke mét Ilse erop flaneerde langs Vlaamse wegen, snorrend en brommend alsmaar rapper en rapper tot,
er zo nen dikken vetten brigang van een vent, met een kepie op, in t blauw gekleed vóór haar stond met zijnen arm (der wet) omhoog, gewichtig halt roepend. Ilse kennende, heeft ze eerst toch effekes gedacht om dienen klucht omver te rijden, maar ja ze stopte toch. Ewel meiseke, zijde gij zeker da ge nie te rap rijd mè joenen brom? vroeg hij met lage grommende stem, zijn zware Stalin moestache strelend, è jèt ginnen helm an? , è jèt gin plak? vervolgde hij, hier ging hij zich amuseren zie, met een nek van hier tot in Timboektoe, kolmaat XXXL, vervolgde hij dus, je mag gie mo vuventwintig rien hé kiek me goan em ip de rollen zetten zi. Ilse voelde al stront aan de knikker en glimlachte eens, verleidelijk rollend met haar ogen (je weet maar nooit voor wat het goed is hé). Maar ja die rollen hé, een paar minuutjes later zat op haar brommerke én op de rollen gif mo gaze, joengske en Ilse gaf gaze, dienen meter ging over de dertig, dienen flick glimlachte gelukzalig, die meter over de veertig, dienen gast kreeg bijna een orgasme, die meter over de vijftig, dienen tiep krijgt een orgasme, over de zestig (Ilse zit al bijna onder haar brommerke van miserie), kepieman zal vanavond met moeder de vrouw niet veel meer presteren, uiteindelijk staat dat meterke stil op zevenenzestig. Ilse kijkt van onder haar wenkbrauwen behoedzaam die grote meneer aan, klaar om eventueel te smeken, traantjes laten vloeien helpt ook al eens, maar nee hé: è mo juffrouwke, ge rijd gij met een moto!!! hij deed een gebaar waar dat snorfietske driemaal in kon, weete gij da ge daar den bak voor invliegt.
Het einde van het verhaal is dat Ilse haar brommerke kwijt is, op de politierechtbank een voorwaardelijke gevangenisstraf gekregen heeft én een astronomische boete moet betalen mét nog een voorwaardelijke boete bovenop.
Een echte gangster wordt tegenwoordig minder gestraft dan iemand die een snelheidsovertreding begaat, begrijpe wie kan.
Ondertussen, het is zaterdagmorgen, zit ik weer op mijn stek aan den dis (toch groter dan dat in noord Italie), mijn pintje te drinken, de gesprekken zijn weeral van hoogstaand niveau, kwestie van het nieuws te volgen hé, ze gaan van Gaia, naar hondenneukers over kippeneukers naar schapenneukers, én eventueel voor de zwaardere geschapenen, de koeienneukers, allemaal hilarisch tot in detail beschreven door de fantasie rijke klanten, waarbij Kathleen nog enkele pikante praktische raadgevingen meegeeft aan eventuele geïnteresseerden .
Alléé tot ziens maar weer hé,
Vogelzangse perikelen (december 2005):
Hier zijn we weer zie, voor het derde jaar al, en nog steeds zorgen onze hoofdpersonages (Kathleen, Luc, Dieter en Ilse, plus de klanten) dat ik iedere maand weer iets nieuws over hen kan schrijven, zoals nu ook weer .
Rustig zit ik weeral eens te mijmeren op mijn plaatsje aan den dis, daar kan je eens echt van genieten zie, het is hier warm en buiten bere koud, mijn pint op de juiste temperatuur, voor het ogenblik géén miserie en met een half oor luisterend naar de kabbelende gesprekken in het café enfin, je zou honderd jaar kunnen worden. Rustig kijk ik naar buiten, naar de wereld die daar op een twintigtal meter verder gaat en dan valt mijn blik plots op de Kerstman van Kathleen Ewel in een tijd rond kerstmis waarin we warmte, kleding en voeding zouden moeten delen en geven aan onze naasten, zet onze Kathleen een houten beeld voor de deur, spiere mager , een Bugenwaldje zoals mijn moeder zou gezegd hebben, en dat mager scharminkel moet dan de Kerstman voorstellen, want hij heeft een kerstmutske op én laarzen aan zijn voeten én verder .niets, niemendal, dienen arme sukkelaar zit daar maar in de ijzige koude met zijn armkes bij elkaar zich warm te beven zoals de honden doen. Nadenkend over betere tijden in Afganistan. Wij hadden al gevraagd aan Kathleen om hem toch ten miste een vesteke of een broekske aan te doen maar néé hé, zelfs een jartellegordelke van haar wilde ze niet afstaan met als flauw excuus dat de kleur hem niet zou staan alléé zeg. Kathleen, een kerstman moet dik én rond zijn. Zo ongeveer mijn postuur.
Ja over honden gesproken, enkele dagen geleden zat ik ook op mijn stek en in de verte hoorden wij een licht gejank, na een uur zoeken, gans het huis uitgekampt, van de zolder tot in de kelder ja in de kelder zat dienen ezel.
Dat was zo gegaan , de jongste telg van Kathleen (een jonge Mechelse herder) liep zo een beetje zijn neus achterna in de keuken, passerend voorbij Poubelle (voor de mensen die niet goed Frans verstaan, dat wil zeggen vuilbak) de pirusche met grootheidswaanzin van het huis, zij denkt namelijk dat ze een papegaai is, dienen hond loerend naar dienen arrogante vogel én dienen vogel terugkijkend met de meest verachtelijke blik die ze kon bedenken voor dat achterlijk schepsel dat niet eens kan vliegen dom ding. Den hond ging uit pure verveling een beetje overal gaan snuffelen toen hij plots onder de kast een cilindervormig ding zag liggen waarop hij nog vaag de geur van een van zijn bazinnetjes gewaar nam. Uiterst geïntrigeerd probeerde hij dat raar ding met zijn poot vanonder die kast te krijgen, wat na veel wroeten en krabben uiteindelijk lukte, maar dat spul was plotseling beginnen zoemen en beven, Poubelle én de rest van de wereld waren terstond vergeten, zo een interessant speeltje had hij nog nooit gezien. En zo begon hij te spelen, dat spul voortduwend met zijn neus en wegtrappend met zijn poten én dat ding was maar aan het zoemen, trillen en kronkelen dat het een lieve lust was, maar wanneer het amusement het hoogst was rolde het naar de kelderopening toe en boenke, boenke, boenke, langs die steile trap naar beneden t was gedaan met t spel. Den hond voorzichtig naar dat keldergat gaan kijken, het was daar allemaal donker en die trap is zo steil, én hij hoort zijn speelkameraad niet meer hij buigt zich nog verder, voorover met de traantjes in zijn ogen, om toch beter te kunnen horen en snuffelen, maar niets meer. Ondertussen is zijn gewicht uit balance gekomen, én weegt hij plots zwaarder van voren dan van achter en boenke, boenke, boenke hij ligt ook beneden hij krabbelt gelukkig ongedeerd terug recht maar ziet dan dat zijn speelkameraad aan gruzelementen ligt, de batterijen liggen eruit, die kop ligt eraf zijne maat is dood en van pure frustratie is hij dan maar luidop beginnen janken .totdat Kathleen hem hoorde én vond. Maar nu moest dienen hond nog uit die kelder geraken hé, die hond had nog nooit geleerd om een trap te beklimmen, dus moest hij eruit gedragen worden, maar dan kwam die groooote muile met die nog grooootere tanden zo dicht tegen haar gezicht hé, en dát met een gefrustreerde hond neen, Kathleen dacht er even aan om hem te pakken met zijn gat naar boven, maar zeg nu zelf, dat is geen zicht hé, dien hond zou er voor de rest van zijn leven een complex aan over houden. Uiteindelijk bracht haar oudere broer George redding en zonder probleem is onze jonge hond terug in zijn kooi beland, evenwel onder de treiterige blik van Poubelle.
Ondertussen kwam Ilse (de dochter) binnen, met een gezicht tot tegen de grond, ze had gehoord dat er een geniepige dèl rond reed met krak dezelfde auto als van haar, en dàt na al haar werk om er enigszins speciaal, apart uit te zien. Een echte pure schande was het én ze zou dat scharminkel eens duchtig de waarheid zeggen zie .én weg was Ilse, over de baan wegscheurend in haar blitse kar, evenwel toch niet de énige.
Tot ziens,
