Het is een speciale uitgave deze keer, in november 2003 heb ik de eerste périkelen geschreven, dus exact vijf jaar geleden. Hierbij dank ik in de eerste plaats Kathleen voor haar talent om van de Vogelzang een aangename en sfeervol stamcafé te maken waar je steeds een luisterend oor vind, een meevoelende persoonlijkheid, die een grote steun is voor de vele problemen die sommigen toch hebben in hun leven. Maar ook een gangmaker wanneer de boel eens op zijn kop gezet moet worden, wanneer ze in form is kun je horen en zien van s morgens, aan de muziek die luidop aan het spelen is, haar haren half gekamd, een wilde blik, dromerige ogen ewèl t is van datte, dan is ze niet meer te houden hé...Ook de vele stamgasten moet ik bedanken, om er zo goed de sfeer in te houden, voor de vele interessante gesprekken die we met zijn allen gevoerd hebben, soms nog heftiger dan in het parlement, ook voor de luisterbereidheid, de een voor de ander, het respect voor elkaar, en is al eens een keer een conflictje, dan wordt dat direct onder de strenge leiding van Kathleen opgelost met een handje en een totje, zoals vroeger... Dát alles hé, maakt van een gewone café, zoals er duizenden zijn, een spéciale café, een tweede thuis, een toevlucht, dus een stamcafé. Moesten er méér mensen een stamcafé hebben, zou de geestelijke gezondheid, de stress bij de mensen, de onverdraagzaamheid, de nijd en haat er allemaal vééél beter door worden, dat is nu eens van een kenner gezegd zie . Bij dit alles mogen wij zeker niet, de dochter, de zoon, de schoondochter en de schoonzoon, de goede vrienden, vergeten die steeds het café helpen beredderen wanneer Kathleen het moet opgeven voor ziekte en kwetsuren.
Nu, genoeg bedankt, we gaan verder naar de tien jaar Vogelzangse périkelen.
Ondertussen heeft Ilse haar kindje gekocht, Zita een gezond meisje, dus de toekomst van de Vogelzang is weeral verzekerd zie, Zita staat voor heilige dus we gaan er een model cafébazin van maken hé De eerste keer dat Kathleen voor die kleine moest zorgen één uurtje maar, werd ze bijna zot van bezorgdheid, alléé dat kind lag er zo rustig slapen bij dat onze bazin dat toch ietske té rustig vond, ze dacht al direct op erge dingen, die rotte fantasie sloeg op hol, ze ging toch eens een tikske geven op dat wangetje, voorzichtig roepend (we konden het horen tot op straat), maar dat engeltje hoorde dat maar niet hé, toch nog eens aan dat vingertje getrokken, heen en weer dat armpje geslingerd aan die beentjes getrokken, en ja hé eindelijk schoot dat kleine ding huilend wakker (ge zou van minder verschieten) en nu was Kathleen content hé, dienen kleine leefde nog. In ieder geval zal die kleinen tegen een stootje moeten kunnen zulle, want de zachtaardige handelingen van de kersverse grootmoeder zijn légendaris, je moet eens zien hoe ze die koffiebak behandeld, hoe ze die filter op die machine sleurt en ze die gebruikte koffie eruit klopt nie te doen, de technieker moet er iedere week nieuwe zwangs opsteken, hij heeft
ál zijn collegas reeds meegebracht om naar deze gooliganistische behandeling te kijken maar ge moet toegeven, ze kent zichzelf en zweet bloed en tranen wanneer ze die kleine zelfs maar moet oppakken.
Vorige keer heb ik verteld van onze wereldreiziger (buschauffeur) J.P. die waarschijnlijk op het terras zat te broeden op een volgende reis. Ewel, jis wéér weg naar Gambia deze keer, voor veertien dagen, hij heeft daar een dertig tal jaren geleden eens een maand bij een donkere schone geleefd en hij wil dat nog eens terugzien of toch tenminste weten wat er van geworden is misschien heeft hij daar wel een dochter of een zoon lopen van rond de dertig wie weet, t zijn mooie mensen die mulatjes hé we horen er nog wel van.
Tot ziens,
Reacties op bericht (1)
01-12-2009
Het is dus niet overal kommer en kwel.
L.
Nog veel mooie uren in de vogelzang en met allen die daar komen. Liefs Rik en Mik
