Het is een speciale uitgave deze keer, in november 2003 heb ik de eerste périkelen geschreven, dus exact vijf jaar geleden. Hierbij dank ik in de eerste plaats Kathleen voor haar talent om van de Vogelzang een aangename en sfeervol stamcafé te maken waar je steeds een luisterend oor vind, een meevoelende persoonlijkheid, die een grote steun is voor de vele problemen die sommigen toch hebben in hun leven. Maar ook een gangmaker wanneer de boel eens op zijn kop gezet moet worden, wanneer ze in form is kun je horen en zien van s morgens, aan de muziek die luidop aan het spelen is, haar haren half gekamd, een wilde blik, dromerige ogen ewèl t is van datte, dan is ze niet meer te houden hé...Ook de vele stamgasten moet ik bedanken, om er zo goed de sfeer in te houden, voor de vele interessante gesprekken die we met zijn allen gevoerd hebben, soms nog heftiger dan in het parlement, ook voor de luisterbereidheid, de een voor de ander, het respect voor elkaar, en is al eens een keer een conflictje, dan wordt dat direct onder de strenge leiding van Kathleen opgelost met een handje en een totje, zoals vroeger... Dát alles hé, maakt van een gewone café, zoals er duizenden zijn, een spéciale café, een tweede thuis, een toevlucht, dus een stamcafé. Moesten er méér mensen een stamcafé hebben, zou de geestelijke gezondheid, de stress bij de mensen, de onverdraagzaamheid, de nijd en haat er allemaal vééél beter door worden, dat is nu eens van een kenner gezegd zie . Bij dit alles mogen wij zeker niet, de dochter, de zoon, de schoondochter en de schoonzoon, de goede vrienden, vergeten die steeds het café helpen beredderen wanneer Kathleen het moet opgeven voor ziekte en kwetsuren.
Nu, genoeg bedankt, we gaan verder naar de tien jaar Vogelzangse périkelen.
Ondertussen heeft Ilse haar kindje gekocht, Zita een gezond meisje, dus de toekomst van de Vogelzang is weeral verzekerd zie, Zita staat voor heilige dus we gaan er een model cafébazin van maken hé De eerste keer dat Kathleen voor die kleine moest zorgen één uurtje maar, werd ze bijna zot van bezorgdheid, alléé dat kind lag er zo rustig slapen bij dat onze bazin dat toch ietske té rustig vond, ze dacht al direct op erge dingen, die rotte fantasie sloeg op hol, ze ging toch eens een tikske geven op dat wangetje, voorzichtig roepend (we konden het horen tot op straat), maar dat engeltje hoorde dat maar niet hé, toch nog eens aan dat vingertje getrokken, heen en weer dat armpje geslingerd aan die beentjes getrokken, en ja hé eindelijk schoot dat kleine ding huilend wakker (ge zou van minder verschieten) en nu was Kathleen content hé, dienen kleine leefde nog. In ieder geval zal die kleinen tegen een stootje moeten kunnen zulle, want de zachtaardige handelingen van de kersverse grootmoeder zijn légendaris, je moet eens zien hoe ze die koffiebak behandeld, hoe ze die filter op die machine sleurt en ze die gebruikte koffie eruit klopt nie te doen, de technieker moet er iedere week nieuwe zwangs opsteken, hij heeft
ál zijn collegas reeds meegebracht om naar deze gooliganistische behandeling te kijken maar ge moet toegeven, ze kent zichzelf en zweet bloed en tranen wanneer ze die kleine zelfs maar moet oppakken.
Vorige keer heb ik verteld van onze wereldreiziger (buschauffeur) J.P. die waarschijnlijk op het terras zat te broeden op een volgende reis. Ewel, jis wéér weg naar Gambia deze keer, voor veertien dagen, hij heeft daar een dertig tal jaren geleden eens een maand bij een donkere schone geleefd en hij wil dat nog eens terugzien of toch tenminste weten wat er van geworden is misschien heeft hij daar wel een dochter of een zoon lopen van rond de dertig wie weet, t zijn mooie mensen die mulatjes hé we horen er nog wel van.
Tot ziens,
Vogelzangse perikelen (juni, juli, aug. & sept. 2008
Net als de vorige keer is het weeral ietske te lang geleden dat de Vogelzanger terug verscheen hé, maar ja, de gezondheid van de auteur liet nogal te wensen over, wat niet wil zeggen dat hij zijn aangename verpozingen in de Vogelzang naliet, nee, maar het waren er wel veel minder en mijn ludieke, komische ingesteldheid had een serieuze deuk gekregen zodat diezelfde ludieke toon van deze périkelen in het gedrang kwam, en dan schrijf ik liever niets. Maaaar dat is allemaal achter de rug én wij starten weer hé.
Wat is er allemaal weer gebeurd, ha ja, ons Kathleen (én team) heeft een Nieuwenhove zingt georganiseerd in de weide naast het café, een prachtig initiatief maar, de miserie begon al wéken voordien, .regen, natte regen, water gieten, wolkbreuken alle dagen van datte, en die datum kwam steeds naderbij, Kathleen razende van ellende bad, riep en schelde alle watergeesten en heiligen de huid vol, het moest en zou stoppen met regenen tijdens Nieuwenhove zingt ze beloofde zelfs van op bedevaart te lopen naar Scherpenheuvel (en ze kán lopen zulle, de keren dat ze Kortrijk-Brugge zou lopen zijn niet meer te tellen ) en naar ik gehoord heb zou JP als verzorger en masseur achter haar rijden met zijn bus, vol klanten van het café om haar aan te moedigen én te drinken en eten op háár kosten . En wonder boven wonder een half uur voor het begin van het evenement stopte het met regen .en zowaar de zon kwam te voorschijn, we hadden ze in geen wéken gezien, en van pure blijdschap heeft Kathleen en de helft van Oostkamp ook trouwens, de ganse avond de ziel uit haar lijf gezongen, gedanst op de weergaloze klanken van ik spring uit een vliegmachien van Eddy Wally en vooral de keel gesmeerd met de nodige flessen witte wijn, is ze s nachts doodmoe maar zielsgelukkig in haar bed gekanteld .s Anderendaags moest ze dan, met een hoofd die op springen stond, V.H. helpen om al die koeienvlaaien terug in de weide én op de juiste plaats te déponeren ja, die boer had geëist dat alles terug moest zijn zoals het geweest was hé. Nu nog afwachten of die tocht naar Scherpenheuvel doorgaat hé .
Verder is er nog méér goed nieuws , jullie weten al, van de vorige keer, dat Kathleen grootmoeder gaat worden hé, ewel ze zal nóg ne keer grootmoeder worden zie, dit keer van Ann-Sofie haar schoondochter, het geluk kan niet op bij onze cafébazin, niet altijd tot grote tevredenheid van de twee jonge vrouwen, want sedert ze dat weet zit ze voortdurend met argusogen die twee buiken in de gaten te houden, te betasten, te luisteren naar het geringste teken van beweging of geluid. Maar nu loopt Ilse op haar laatste zoals ze zeggen ze heeft een buik, mijne mens, enorm, daar zit er zekers een van zes (6) kilo in. Wanneer ze binnenkomt in het café, zie je eerst die buik binnenkomen en Ilse komt daar dan een beetje achter hé, enigszins waggelend, met de beentjes open loopt ze naar de barkruk en kreunend trekt ze zich op die stoel die een meter van den dis moet staan, ik geef toe, uit eigen ervaring, (nochtans niét in verwachting) het ís lastig zulle om met zo een buik rond te lopen. Nu is Kathleen enigszins gerust zie, ze moet niet meer om de haverklap bellen om te weten of ze nog niet naar het moederhuis vertrokken is, haar dochter is weer bij haar, ze kan ze weer in de gaten houden, vertroetelen zoals we dat hier zo sappig zeggen, en na grondige inspectie van de buik en de algemene toestand (een dokterspecialist kan daar nog iets van leren), worden wij terug bediend met haar betoverende glimlach, grootmoeder in spé is gelukkig.
Voor de rest zijn er niet speciaal veel nieuwtjes, toch niet waar ik bij aanwezig was, zoals een dagfietstocht, een weekend met de motos, Kathleen alléén in verlof (géén mens weet waar .), er zijn enkele klanten verwoede pogingen aan het doen om van dat roken af te geraken, ze zien af gelijk de beesten, zeuren af en toe (stiekem eentje vragen aan de cafébazin) maar uiteindelijk zullen ze er wel in slagen denk ik, de aanhouder wint.
JP geniet ondertussen alle dagen met volle teugen (die teugen zijn ook letterlijk te nemen) van de laatste maanden tijdskrediet (een jaar) die hij heeft, ik ben echt curieus wat hij vervolgens gaat doen, zoals ik hem zie zitten op het terras met een halve liter bier voor hem, zit hij zekers weer ergens op te broeden.
Tot ziens dan maar weer hé.
Vogelzangse perikelen (februari, maart, april & mei 2008):
Het is nog nooit gebeurd, vier maanden zonder de vogelzanger, maar ja, den auteur ervan was efkens buiten dienst hé, ingewijden weten waarom.
Maar hier is hij weer, met terug waargebeurde verhalen enigszins gekleurd maar toch echt gebeurd.
Eerst moesten we afscheid nemen van Poubelle (voor wie niet verstaat wat poubelle betekend, er zijn zulke mensen, poubelle is het franse woord van vuilbak) den pirusche van de Vogelzang, de mascotte mag je zeggen, voor zijn eigen gezondheid is hij verbannen uit het rokerige, van alcohol, ammoniak en vliegdodende spray verzadigde lucht in het café naar de frisse geur van de living.
Op een dag in maart sloeg echter het noodlot toe, de afvoer van de spoelbak liep niet goed meer door, en vrezend voor gemene verstopping tijdens een coup de feu (dus, wanneer er veel volk is) zou Kathleen efkens drastische maatregelen nemen, ze nam een twintig liter pot zette dat op het vuur en goot dat vol azijn (bij deze een tip voor wie thuis met een verstopping zit), volle bak vuur daaronder en weg was Kathleen, haar klanten mochten niet wachten hé. Maar ja hé, zingend van heb je even voor mij, draaiend met de kont en tussendoor massas bier tappend (ja, het was donderdagmorgen hé) vergat onze Kathleen die azijn . In de keuken was ondertussen dienen azijn heftig aan het koken, eerst vulde die lucht zich met alcoholdampen Poubelle voelde plots een zalige zweverigheid over hem komen, hij voelde zich plots zó goed in zijn vel dat hij dacht dat hij een leeuwerik was néé een kanarie en floot en floot waarachtig gans het repertoire van Eddy Wally én Bobbejaan Schoepen maar toen werd hij toch efkens ladderzat en fezelde zowaar tussen zijn tanden, wiegelend en zwalpend op zijn stokske, zze kunnn ollemolle den pot ip gif ter mien mo nog eeenen kèn dust.
En ja, dat werd daar door de stoom almaar warmer en warmer zodanig dat, dat vogelke begon te koken, gelukkig voelde hij er niet veel van, gezien zijn toestand het kwam zover dat hij een veerke wilde goedsteken en t viel af hij wilde naar een ander stokske vliegen, sloeg zijn vleugelkes open en die vleugelkes vlogen weg zonder hem hij schudde (beseffend dat zijn laatste seconde geslagen had) met zijn kopke dát vloog óók al af en t was gedaan hé met onzen poubelle. Kathleen heeft dat vogeltje dan plechtig ten grave gedragen in die groene container vanachter .
Er is nóg triestig nieuws, in de straat naast de Vogelzang stond (met de nadruk op stond) het vol met hoge oude olmen, een prachtig zicht, zelfs van in mijn jeugdjaren (én dat is reeds een hele tijd geleden) kende ik die dreef k heb er nog mooie romantische herinneringen aan zelfs Nu een goeie maand geleden, trok ik weer eens klokslag tien uur naar de Vogelzang, met gezwinde pas, de wind van achter even vóór de café zag ik een leegte een lééééégte, mijne mens, wát was datte ál die bomen weg, of toch bijna, één enkele boom stond er nog, die naast de Vogelzang, ik zuchtte van verlichting, denkend ze hebben er toch ééntje laten staan, maar eens binnen, na een paar pintjes zegt Kathleen kom eens kijken, ze gaan die laatste ook omzagen , en we stonden daar hé met vier voor het raam, zwijgend, ontzet, roerloos, te zien hoe die boomzaag door die boom sneed en traag viel hij het was alsof de seconden uren werden en dan een doffe plof, een klein aardbevinkje die we voelden in onze voeten t was gedaan, géén boom meer, zonder iets te zeggen gingen we allemaal terug naar onze plaatsen en dronken in stilte onze pint leeg
Je moet nu niet denken dat het allemaal slecht nieuws was hé, er zijn ook goeie.
Ondermeer, onze Kathleen wordt grootmoeder van één, twee, drie of méér kleintjes, Ilse is zwanger en is gelukkig en Kathleen is nóg niet zwanger maar nog gelukkiger. Toch is er één minpuntje, grootmoeder dat klinkt zo oud hé, dat is voor menskens van in de tachtig maar niet voor iemand van tegen de vijftig hé , en nu is de vraag hoe gaat die kleinen (of kleintjes) haar noemen, Oma, Granny, Marraine, metje, metten, mammie? In ieder geval, naar ik gehoord heb ik weet niet of het waar is, maar zou Kathleen liefst aangesproken worden met metje Kathleen zegge het voort hé.
Nog goed nieuws is dat onze J.P. goed en wel terug is van een driemaandelijkse tocht door Cambodja, hij is ginder niet gebleven want naar zijn zeggen is de inflatie daar te hoog, hij had speciaal enkele miljoenen dollars meegedaan om daar te investeren maar hij heeft ze weer meegebracht hé.
Alléé tot ziens maar weer hé,
Het is weeral eens donderdag, klokslag tien na tien ( alle uurwerken van gans de wereld zijn nu aan het glimlachen hé) en dus zit ik weeral eens te mijmeren op mijn vaste stek, aan de verste hoek van den dis, een arm op den dis, de andere op de leuning van de barkruk , een pint vóór mij, zachtjes keuvelende klanten ..ewel zo kan ik het uuuuuuren volhouden zie. Vandaag is er wel nog een dimensie of twee méér, ten eerste ons Anneke is prachtig gedécolleteerd zeg nou zelf, die zachte rondingen met die donkere geheimzinnige vallei daartussen dát heeft iets hé. En ten tweede, onze kernfiguur, ons hoofdpersonage , dé motor van de Vogelzang, Kathleen, is ongeveer weer in haar gewonen doen, er wordt weer ferm heen en weer gezwansd en over flamoezen ( wie dat niet begrijpt, kijk in den Van Dale ) en de te grote of de te kleine tepels van Ann Van Elzen gedébatteerd enz. enfin uiteraard uitbundige, hilarische gesprekken van zéér hoog niveau hé, alleen het draaien met haar kont lukt Kathleen nog niet erg goed. Het is een maand geleden wél eens anders geweest normaal hé, juist vóór Kerstdag geopereerd aan de rug én juist vóór Nieuwjaar wééral vandatte, een snee van achter, een snee van voor én een snee ja niet wat je denkt, in haar voet wou ik zeggen, alléé, je zou van minder een beetje dépri worden, dus Kathleen buiten dienst voor wééééken de helft van Oostkamp hield hun hart vast met de vraag zou Kathleen haar café moeten sluiten gedurende al die weken?????, de andere helft, die van t Zoutte van Oostkamp, waren zich voorzichtig in hun handen aan het wrijven bij het vooruitzicht van een onverwachte méérverkoop bij de tijdelijke sluiting van hun belangrijkste concurrent, rampscenarios speelden zich in menige geest af, de apotheker van recht over de deur heeft een reuze voorraad anti dépressiva ingedaan, zelfs de beurs is gekelderd en Busch heeft gisteren op tv nog aangekondigd dat de economie zich wel terug zou herstellen wanneer Kathleen genezen was .Maar dank zij de vrienden én familie van Kathleen was al die paniek niet nodig geweest, iedereen heeft zijn steentje ertoe bijgedragen dat de café openbleef, Ilse (de dochter) en David (haar vriend), Dieter (haar zoon) en zijn vriendin Ann-Sofie, Luk (Stavros) en natuurlijk ook Anneke en nog anderen hebben zich tot groot genoegen van de klanten uit de naad gewerkt om het café open te houden én zijn gezellige aard te laten behouden.
Maar dát ligt allemaal achter ons hé, onze vriend JP (autocarchauffeur) is ondertussen bij mij komen zitten, juist terug van drie maand Indië. Je moet het maar doen hé, een maand met een bus vol Ieren over land naar Indië, een maand ter plaatse (zonder verkeersregels) rondtoeren én een maand terug reizen. Boemvol anekdotes die hij dan op zijn eigen sappige manier verteld, ondermeer dat het water in Iran véél meer kost dan de mazout of de nafte hier kunnen we daar alleen maar van dromen hé. Jammer dat daar geen prachtige documentaires van gemaakt worden van dergelijke reizen. Maar ja, van JP zijn we al het een en ander gewoon hé. Nu gaat hij stoppen met busreizen geloof ik, er is niet meer genoeg aan te verdienen zegt hij, en over die strenge wetgeving over de rij en rusttijden is hij van géén kanten te spreken, in feite is hij al die wetten en regeltjes, die verregaande betutteling zodanig beu geworden dat hij nu uitkijkt naar een stek in de wereld om rustig van zijn oude dag te genieten. Daarvoor vertrekt hij volgende maand voor drie maand naar Cambodja, dát is nou een plaats zie waar hij nog niet geweest is een van de weinige, hopelijk zien we hem zonder al te veel kleerscheuren terug Je moet weten dat hij in midden Afrika beschoten én bestolen is geweest, In Ghana moest hij hals over kop vluchten voor een oversekste én trouwlustige zwarte schone, in Australië kwam hij met een platte band te staan, midden de woestijn, zonder reserveband én in gezelschap van drie zagende én klagende liftsters, in zuid Afrika is hij bij een overval in zijn chalet de helft van zijn schedel kwijtgeraakt en in Argentinië is hij dagen op een paard moeten blijven zitten tussen wilde gauchos (cow-boys) tot de helft van zijn zitvlak bleef plakken aan zijn zadel, enz. ik heb nog verschillende landen vergeten waar hij verbleven heeft maar ik hoop één ding en dat is, dat hij op een dag zijn echte stek vind, hij verdient het.
Tot ziens,
