Het is weeral eens donderdag, klokslag tien na tien ( alle uurwerken van gans de wereld zijn nu aan het glimlachen hé) en dus zit ik weeral eens te mijmeren op mijn vaste stek, aan de verste hoek van den dis, een arm op den dis, de andere op de leuning van de barkruk , een pint vóór mij, zachtjes keuvelende klanten ..ewel zo kan ik het uuuuuuren volhouden zie. Vandaag is er wel nog een dimensie of twee méér, ten eerste ons Anneke is prachtig gedécolleteerd zeg nou zelf, die zachte rondingen met die donkere geheimzinnige vallei daartussen dát heeft iets hé. En ten tweede, onze kernfiguur, ons hoofdpersonage , dé motor van de Vogelzang, Kathleen, is ongeveer weer in haar gewonen doen, er wordt weer ferm heen en weer gezwansd en over flamoezen ( wie dat niet begrijpt, kijk in den Van Dale ) en de te grote of de te kleine tepels van Ann Van Elzen gedébatteerd enz. enfin uiteraard uitbundige, hilarische gesprekken van zéér hoog niveau hé, alleen het draaien met haar kont lukt Kathleen nog niet erg goed. Het is een maand geleden wél eens anders geweest normaal hé, juist vóór Kerstdag geopereerd aan de rug én juist vóór Nieuwjaar wééral vandatte, een snee van achter, een snee van voor én een snee ja niet wat je denkt, in haar voet wou ik zeggen, alléé, je zou van minder een beetje dépri worden, dus Kathleen buiten dienst voor wééééken de helft van Oostkamp hield hun hart vast met de vraag zou Kathleen haar café moeten sluiten gedurende al die weken?????, de andere helft, die van t Zoutte van Oostkamp, waren zich voorzichtig in hun handen aan het wrijven bij het vooruitzicht van een onverwachte méérverkoop bij de tijdelijke sluiting van hun belangrijkste concurrent, rampscenarios speelden zich in menige geest af, de apotheker van recht over de deur heeft een reuze voorraad anti dépressiva ingedaan, zelfs de beurs is gekelderd en Busch heeft gisteren op tv nog aangekondigd dat de economie zich wel terug zou herstellen wanneer Kathleen genezen was .Maar dank zij de vrienden én familie van Kathleen was al die paniek niet nodig geweest, iedereen heeft zijn steentje ertoe bijgedragen dat de café openbleef, Ilse (de dochter) en David (haar vriend), Dieter (haar zoon) en zijn vriendin Ann-Sofie, Luk (Stavros) en natuurlijk ook Anneke en nog anderen hebben zich tot groot genoegen van de klanten uit de naad gewerkt om het café open te houden én zijn gezellige aard te laten behouden.
Maar dát ligt allemaal achter ons hé, onze vriend JP (autocarchauffeur) is ondertussen bij mij komen zitten, juist terug van drie maand Indië. Je moet het maar doen hé, een maand met een bus vol Ieren over land naar Indië, een maand ter plaatse (zonder verkeersregels) rondtoeren én een maand terug reizen. Boemvol anekdotes die hij dan op zijn eigen sappige manier verteld, ondermeer dat het water in Iran véél meer kost dan de mazout of de nafte hier kunnen we daar alleen maar van dromen hé. Jammer dat daar geen prachtige documentaires van gemaakt worden van dergelijke reizen. Maar ja, van JP zijn we al het een en ander gewoon hé. Nu gaat hij stoppen met busreizen geloof ik, er is niet meer genoeg aan te verdienen zegt hij, en over die strenge wetgeving over de rij en rusttijden is hij van géén kanten te spreken, in feite is hij al die wetten en regeltjes, die verregaande betutteling zodanig beu geworden dat hij nu uitkijkt naar een stek in de wereld om rustig van zijn oude dag te genieten. Daarvoor vertrekt hij volgende maand voor drie maand naar Cambodja, dát is nou een plaats zie waar hij nog niet geweest is een van de weinige, hopelijk zien we hem zonder al te veel kleerscheuren terug Je moet weten dat hij in midden Afrika beschoten én bestolen is geweest, In Ghana moest hij hals over kop vluchten voor een oversekste én trouwlustige zwarte schone, in Australië kwam hij met een platte band te staan, midden de woestijn, zonder reserveband én in gezelschap van drie zagende én klagende liftsters, in zuid Afrika is hij bij een overval in zijn chalet de helft van zijn schedel kwijtgeraakt en in Argentinië is hij dagen op een paard moeten blijven zitten tussen wilde gauchos (cow-boys) tot de helft van zijn zitvlak bleef plakken aan zijn zadel, enz. ik heb nog verschillende landen vergeten waar hij verbleven heeft maar ik hoop één ding en dat is, dat hij op een dag zijn echte stek vind, hij verdient het.
Tot ziens,
