Reeds twee maanden klagen we steen en been over het slechte weer hé, ewel bij deze zullen wij dát nu niet meer doen zie. We zijn sedert één maand aan onze tweede hittegolf toe én er belooft nog meer aan te komen, de wereld is duidelijk aan het opwarmen én de mijne ook, want het is niet echt gemakkelijk met mijn honderd én zeven kilo, incluis postuur van een Michelin manneke. Volgens Kathleen heb ik een postuur van een sumoworstelaar, maar dat was nádat ik haar er aan herinnerde dat er een marathon plaatsvond in Oostkamp .
Enfin, dat warme weer heeft ook zijn voordelen, de kortere rokjes én de diepere décolletés waar je soms gans Parijs in ziet hé (mannen weten waarom ). Zoals die keer dat Kathleen een commande (bestelling) aan het opschrijven was, diep voorovergebogen met haar twee volle borsten halfbloot, die vent vóór haar blééf maar bestellen, zijn ogen vielen bijna in de diepe décolleté van Kathleen, én toen ze efkens onschuldig opkeek en zag waar die man naar keek vroeg ze onschuldig nog iets meneer? Waarop hij haar de halve biercentrale liet opschrijven, tot beider genoegen. Waartoe die decolletés al niet kunnen dienen hé. Maar dat weer heeft ook nadelen, want iedereen lijkt half in slaap te liggen, er gebeurt hier in Oostkamp haast niets meer geen enkele man die slagen gekregen heeft van zijn vrouw, geen enkele vrouw die vreemdgegaan is, ze vroeg steevast eerst de voornaam , geen enkele zatlap die het zoute op stelten gezet heeft, alleen een manifestatie van de politie waarbij ze zo fier als een gieter konden vertellen hoeveel honderden menskens ze gepakt hebben die één à twee kilometer te rap gereden hadden, hoeveel dieven ze laten lopen hadden uit puur menslievendheid, hoeveel wildplassers ze levenslang gegeven hadden en hoeveel duizenden parkeerboetes ze geschreven hadden
We waren onlangs in het café aan het bekomen van de warmte én tegelijk ons van het nodige vocht te voorzien .op doktersadvies, want er moest véél, zéér véél gedronken worden heeft hij gezegd. Ze zeggen het zelfs in de televisie, én al wat dáár gezegd wordt, is evangelie hé Dus we waren zo een beetje aan het keuvelen, die gezellige, zalige momenten waar in alle rust, tijdens het nuttigen van de gepaste dranken, de ganse wereldpolitiek besproken wordt, het nieuws van achter naar voor becommentarieert wordt, het liefdesleven van Kathleen én Ilse in alle bescheidenheid maar niettemin intens gevolgd wordt . Zo kwam de marathon Kortrijk Brugge ook ter sprake, je moet het maar doen hé met dergelijke temperaturen, en toen zei er een van de klanten (een klein frêle knap vrouwtje, van tegen de veertig), maar ja, wanneer je ervoor getraind hebt, én genoeg drinkt onderweg, moet dat toch te doen zijn zekers!, ondertussen nippend aan haar tweede porto waarop Kathleen, als ervaringsdeskundige, als oude rot in het vak, répliceerde ewel ik durf te wedden tegen u, dat ge voor vijf portos niét tot aan de dreef (vijfhonderd meter verder, bergop) kunt lopen, nè!!! .ons madammeke kijkt en schat de afstand .in zichzelf mompelend, schat ze dienen afstand nóg ne keer, waarop ze luidop concludeert, maar dát moet ik toch wél kunnen zekers!! onze belangstelling was nu duidelijk gewekt, zou ze het doen of niet. Ze ging nog een keer naar buiten om van daar nog eens die helling én de afstand in zich op te nemen, en toen kwam ze terug binnen en met een staalhard gezicht zeggende, ik kán dat, én ik zal het doen ook zè!!! waarop Kathleen antwoordt, duidelijk zeker van zich zelf, én wanneer je loopt naar de dreef én terug .krijg je een ganse fles porto!!! Nu was het hek helemaal van de dam hé, ze belde naar huis om haar turnpantoffels te brengen en drinkende van haar porto begon ze zichzelf mentaal op te peppen, te prépareren, en wat weet ik nog allemaal .Eventjes later werden de pantoffels gebracht en Kathleen die nu doorhad dat het menens werd vroeg toch, enigszins ongeruster wordend, én wat als ge verliest, wat geeft gij dan in de plaats?
Waarop vanuit de andere klanten spontaan allerlei suggesties geroepen werden zoals, een striptease ( de gijlaard), een tournee generale (dat was ik), twee tournees generale (die had zekers grote dorst), er kwam er al ene af met een barbecue ( nen dikke profiteur ja). Enfin dat is nooit duidelijk geweest, wat het eigenlijk zou worden. En toen met een verbeten gezicht, nen echten flanderien, begon ze te lopen én te lopen, bergop hoe dichter die dreef kwam, hoe zwaarder die voeten, die benen, die armen werden, het werd allemaal loodzwaar, de wereld begon rond te draaien, maar niet opgeven hé, dát woord stond niet in haren woordenboek zulle! Aan de dreef gekomen moest ze toch even op adem komen, je moet weten, het was méér dan dertig graden hé. Kathleen zei al hoopvol ze kán niet meer! maar plots, met hernieuwde kracht, met nen pure vlaamschen blik, draaide ons vrouwtje zich om en met haar slanke, korte beentjes, pekkelde ze terug naar het café, alwaar ze enkele minuten later op en top bezweet en doodmoe binnenkwam, terecht zo fier als een gieter én onder het applaus van gans het café, waarop Kathleen, sportief, met lichtjes gebogen hoofd en hangende schouders (zoals het een verliezer past) de verdiende fles porto overhandigde ondertussen was Luc de voorraad porto aan het natellen want je weet maar nooit of er nog kandidaten volgen hé, in de verte van mijn gedachten voel ik ook de neiging om eens te wedden, dat ík die dreef ook wel zou halen, maar dan voor een fles Ricard hé enfin in de verre verte van mijn gedachten dan hé.
Tot ziens maar weer hé,
Vorige maand sprak ik al van triestig weer .èwel tis nóg triestiger geworden. Mijn chauffage ligt weeral aan, mijn winterkledij heb ik weer moeten uithalen én ik ben waarlijk al van plan geweest om mijn hoed terug boven te halen. We zijn efkens van de winter naar de herfst gesprongen.
En ramp boven ramp, we zijn weeral reeds van de buitenwereld afgesneden, voor de zoveelste keer mogen we weer kilometers rondrijden. Nu moeten ze werken doen aan de brug over de autostrade, dus wij (die in de achterbuurten van Oostkamp wonen) mogen wél door naar de dorpskern (kwestie van de horeca, of het zoute niet te veel te ontrieven), maar we kunnen niet meer terug .of we moeten 7 à 8 kilometer omrijden. We kunnen ook te voet of per fiets gaan, want dan kunnen we wél heen en terug onder de brug passeren. Maar over die werken aan die brug valt er toch het een en het ander te vertellen hoor.
Het begon allemaal in het begin van de maand, op een blauwe maandag begonnen ze met groot geweld de volledige linkerkant af te zetten. Om de automobilisten in goede banen te leiden had den aannemer een madammeke ingehuurd (waarschijnlijk de matrone van hemzelve) .in de vorm van een Michelin manneke, minstens ne meter tachtig, honderd twintig kilo droog, mét een enorme gsm (een marriage tussen een betonblok en een baksteen) op haar borst én een klein rond rood en wit plakkaateke die ze te pas en te onpas voor uw neus zwaaide én indien dat niet genoeg was sprong ze zowaar voor uwen auto mét moordende blik incluis én ware doodsverachting, zo volbracht ze haar taak mét duitse grondlichkeit, menig chauffeur heeft op dát punt een half hartinfarct geriskeerd of toch minstens een verschot opgedaan om u tegen te zeggen.
Die brug half afzetten met platen heeft zowaar een volle week in beslag genomen, eerst begonnen ze met een klein tunnelke te bouwen, ik dacht dat het een voetgangerstunnelleken ging worden, den aannemer had zéker die vrouw van hierboven niet als voorbeeld gebruikt, want die kon er naar mijn mening niét door. Maar het was géén voetgangerstunnel het was waarlijk een tunnel voor fietsers én bromfietsers niet te geloven. Na dat tunnelleke werd de rest afgezet, je hoorde kloppen, zagen, boren, roepen én een transistorradio, waarvan de luidsprekers half doorgeslagen waren, op zijn maximum brullen met ongedefinieerde muziek. Enfin een lawaai van jewelste, maar .na een week was die coufrage gedaan én moesten die mannen eindelijk aan die brug zelf beginnen hé, en dan hoorde je plots niets, nietske meer, nada, nul géén geluid meer, absolute stilte of rust, wie zal het zeggen, niemand kon daar nog binnen kijken. Ze zullen in ieder geval wel voortgedaan hebben zeker want ze zijn van gisteren aan de andere kant bezig.
Maar die fietstunnel is zodanig smal dat zowaar de helft van Oostkamp met geschonden ellebogen rondrijdt, in het begin moest je in de pikkedonker erdoor rijden s avonds, maar nu hebben ze er toch een kerstverlichtingske in geplaceerd, en met dit weer miskomt het dan nog niet ook hé.
Ondertussen is onze Kathleen ook tevreden, want ze had verwacht dat veel van haar klanten zouden achterwege blijven met die brug, maar dan blijkt niet het geval te zijn, haar klanten blijken zeer trouw te zijn én hebben er een omwegsken voor over om haar bezig te zien of te horen vertellen, zoals nu:
Ze begon er mee met te zeggen dat er op de autostrade een héél groot accident gebeurd was ze stopte de spanning opdrijvend... héél het café plotseling met volle aandacht luisterend én vragend en wat is er gebeurd? Nu was Kathleen in haar element zie, ik zag dat ze genoot, ze zegt erop de brandweer- én de politiemannen stonden allemaal te huilen!!!! er viel een dodelijke stilte in de gelachzaal iedereen zijn fantasie kreeg astronomische hoogten én de moedigste onder ons vroeg met bevende stem wat is er dan wél gebeurd?, zijn er veel doden en gewonden? waarop onze Kathleen gierend van het lachen antwoordt er is een vrachtwagen met ajuinen gekanteld op de autostrade . Dáár geniet ze nu van zie, tot in de toppekes van haar tenen, al die bedremmelde gezichten die haar beschaamd aankijken. We hebben dan maar rap een pint besteld, denkend aan een mogelijkheid om haar ook eens vast te hebben hé of moet ik weer beginnen over haar marathon dat ze nog moet lopen van Kortrijk naar Brugge .maar wedden dat ze dan direct weer begint over poubelle .
Met vriendelijke groeten,
Met een dergelijk triestig weer zoals in april kunt ge eigenlijk het best een pint gaan drinken hé, rustig genietend van een koele pint, géén INBEF-pint, want wij, professionele bierdrinkers protesteren. Dat inbef zijn pinten zèlf drinkt, ze mogen ze in hun g steken, t zou moeten vergif worden, zomaar mensen op straat zetten, onzen vlomschen Hoegaarden vermonsakreren en het opperste van slechtheid, verdorvenheid in het kwadraat .ze hebben onze pint opgeslagen .wij zouden moeten méér betalen voor onze krop sala onzen geliefde dagschotel. Maar néé hé dát nemen wij niet én daarom gaan wij nog méér naar Kathleen om er eene te drinken zie, want dáár krijgen wij er nog een goedkope van Primus.
Enfin, toen ik deze morgen binnenkwam in de Vogelzang was Kathleen vol stress aan haar nagels aan het bijten , géén vingernagels hé maar teennagels, het vergt wel enige training om dát te kunnen zulle, ik heb het geprobeerd én ik heb er een navelbreuk aan overgehouden. Maar kennelijk zit het in de familie, want vroeger wanneer ze alle drie naar de TV aan het kijken waren, zaten ze alle drie met hun teennagels in hun mond te sabbelen dat het een lieve lust was, én het toppunt van gezelligheid was toen ze elkaars grote teen mochten afknabbelen hé zalig gewoon. Kathleen was ondertussen al aan nagel vijf bezig toen ze begon te vertellen van die dieven die s nachts aan haar deur gestaan hadden .Dat ging zo, midden in de nacht wordt Kathleen wakker van haar hond die begon te blaffen, dat is niet zo erg denkt ze want dat gebeurd wel méér als iemand te dicht bij het huis komt, maar .dan begint haar tweede hond die binnen in de drankcentrale zit eveneens te blaffen, ja nu moet ze toch echt eens gaan kijken hé, nog half in slaap, want dáár kan ze nu gewoon niét tegen hé, s morgens rond negen uur heeft ze al alle last van de wereld om uit dat bed te geraken en nu is het nog geen starend naar die revellie probeert ze toch iets te zien maar néé zonder bril gaat dat niet hé, die rotte bril ligt nog in de douche om morgen mee gewassen te worden met haar eigenste ik. Enfin t is nacht, want het is donker. Ondertussen zijn die beide honden reeds als razenden aan blaffen, Kathleen gaat gaan kijken aan het venster en ziet daar een witte camionette met haar achterkant tegen de poort van de drankcentrale staan én twee mannen die duidelijk een ongezonde nieuwsgierigheid aan de dag leggen voor die poort. Maar nu komt het hé, Kathleen, in haar grote onschuld, denkt dat die mensen grote dorst hebben hé, én kijken wanneer de centrale open is midden in de nacht Ze wil die dorstige mensen helpen en gaat naar beneden om die mensen te zeggen dat de centrale maar om negen uur opengaat én hen eventueel een pintje aanbieden, maar ja, tegen dat ze beneden was, al die lichten aan én al dat lawaai van die honden waren die mannen met grote haast terug vertrokken richting Kosovo waarschijnlijk. Tegen die tijd begon Kathleen toch ernstig aan haar eerdere theorie van dorstige mannen te twijfelen én kwam ze tot de conclusie dat dit waarschijnlijk dieven waren geweest en nu begon ze pas echt schrik te hebben.
Ondertussen zijn er nog mensen binnengekomen die gans het verhaal gehoord hadden, en toen begon er iemand te vertellen, hoe hij onlangs gevaren had bij hem thuis.
Het was ook s nachts, plotseling maakt zijn vrouw hem wakker en zegt dat ze iets verdachts hoort, hij denkt slaperig bij zich zelf, ja het zal weer wat zijn hé, de een of de andere kat die op jacht is zeker. Maar toch luistert hij efkens en ja hoor, hij hoort ook iets hij zet zich recht in zijn bed en luistert nu met gespitste oren, de vrouw zit ondertussen ook al recht, hare paternoster aan het bidden en nu hoort hij het duidelijk zie, er is iemand beneden hij hoort duidelijk de schuifdeur beneden beetje bij beetje opengaan en nu hé. Rambo vier in de maak zie, hij neemt zijn zware riotgun van op de kast, steekt daar zes kardoezen zwaar kaliber voor groot wild in, trekt zijn pyjamabroek omhoog ja, want zeg nu zelf, dienen broek zou nu juist op het cruciale moment moeten afvallen zie, geeeen zicht hé. Na nog een laatste staalharde blik op zijn madam die juist aan haar elvendertigste weesgegroet bezig is, sluipt hij voorzichtig naar beneden. Daar aangekomen ziet hij dat inderdaad die schuifdeur naar de garage voor een stuk openstaat, hij ziet het goed want het is volle maan buiten en die schijnt door het raam van de voordeur naar binnen voorzichtig gaat hij naar die schuifdeur, die zware loop vooruit, klaar om bij het minste geringste te vlammen. Hij kijkt voorzichtig door die kier en juist op dát moment beweegt er iets in de garage Hij aarzelt niét he en vlammmm een eerste schot er door, hij hoort de inslagen van die zware korrels en .vlammmm nog eene voor alle zekerheid, maar .nu heeft hij de smaak te pakken zie vlammmm roepend schooiers, dieven, krapuul vlammm én dàs ter eene voor mijn boete dak verleden weke hèt èn zi al zijn frustraties kwamen nu boven hé, vlammm das vo mien belastingen dak teveele betald én .vlammmm das omdak zeer in mien kop èn si hij wilde nog méér vuren maar het geweer was leeg ondertussen stond zijn vrouwke met een lijkbleek gezicht van op de trap te kijken, de buren waren allemaal op straat gekomen denkende dat Bin Laden in de omgeving was. Voorzichtig ging hij kijken in de garage, het licht aanstekend, zag hij zijn auto doorzeeft als een stuk gruyèrekaas. Er was een wasdraad vol versgewassen hemden gespannen van de plooideur naar de het venster eveneens doorzeeft. Van een dief was niets te bespeuren, het was gewoon door het gewicht van die was dat die deur opengegaan was, en die beweging die hij gezien had was zijn eigen schaduw geweest door de volle maan die achter hem scheen onder hilarisch gelach ben ik dan maar vertrokken naar huis.
Mvg,
We hebben weer een jaartje geluk hé, Kathleen heeft haar belastingbrief gekregen én .de Vogelzang is nog open, op de voorzichtige vraag of ze veel heeft moeten betalen, trekt ze een beetje haar schouders op en zegt ze dat gaat nog Dus wij denken allemaal dat het al bij al zéér goed meegevallen is, temeer dat ze weer in de café rondzwiert als een twintigjarige kontschuddende hinde neuriënd op muziek van Marco.
Ondertussen is onze JP (buschauffeur) binnengekomen, met een gezicht tot tegen de grond oei oei dát is onweer zie, hij besteld een pint en de gazet en gaat nors aan zijn tafeltje zitten zonder al te veel woorden. Wij keken allemaal eens naar elkaar en deden verder met onze hoogstaande conversatie (over drankgebruik, vrije sex, vreemdgaan, de beest uithangen, blazen en abnormale boetes, enz.). Nu, dat laatste deed JP opspringen zie, met een uitermate verbolgen gezicht en bevende stem vol emotie en verontwaardiging, vloog het eruit, hij was namelijk het volgende tegengekomen:
Hij had zich namelijk geparkeerd op het pastorieplein van Oostkamp én zijn parkeerkaart gelegd. Dus JP was volledig in orde met de wetgevende macht, wat als uitermate bewonderenswaardig moet beschouwd worden wanneer je JP kent. Alleen al het zicht van iets dat verboden, verplicht of blauw is brengt hem normaal gezien in een oncontroleerbare revolutionaire bui. Nu, gezwind trekt JP te voet Oostkamp binnen om een commissieke hier te doen, een pintje daar te drinken nóg een commissieke doen, een goeden dag en een klapke tegen de vrienden, want hij had weeral lang in het buitenland verbleven hé, en zo stapte hij gelukkig ontspannen terug naar zijn auto , hij deed de portier open en placeerde zich, hij wil starten en dáár steekt een briefje tussen zijn ruitewissers én hij zag direct dat logo Pro Justitia. In een fractie van een seconde was hij uit zijn auto, dat papier gepakt en ja, hij was gepakt, hij wás verdomme gepakt, 25 boete, voor één (1) keer dat hij alles volgens het boekje deed werd hij godver . nóg gepakt, hij had nochtans zijn parkeerkaart gelegd. Eerst smeet hij dat vod op de grond, stampte erop, spuwde erop en raapte het uiteindelijk terug op, stapte met een verbeten gezicht in zijn auto en vloog (let op JP voor overdreven snelheid) naar het politiebureel, Hij stapte daar binnen ja waar nú naartoe, rondkijkend ziet hij daar een vrouwmens zitten aan een bureauke haar haar te kammen JP daar naartoe mét dat ondertussen onaanzienlijk vod én zijn parkeerkaart en vraagt om den commissair te spreken, waarop dat mens antwoordde: è mo menèère, je moe gie den commissair nie spreken, jè gie een verkeerde parkeerkaerte gebrukt, dàs nog nen oekden da je in joen anden èt, das èènen van vo den orloge!!! Het kwam erop neer dat JP niet wist dat die parkeerkaarten ondertussen gestandaardiseerd waren. In ieder geval bij de politie konden ze daar niets meer aan doen, die matrone raadde hem aan om klacht neer te leggen bij de gemeente JP ogenblikkelijk naar de gemeente dienen ambtenaar kon daar niets aan doen zei hij én raadde hem aan om klacht neer te leggen bij de politie én zo was de radeloze JP bij ons binnengevallen zie, pertinent weigerend om ook maar een duizendste van een eurocent te betalen. Het was duidelijk zijn dag niet vandaag want een dringende brief die hij had gepost mét een postzegel erop geplakt, was eveneens teruggekomen met nog een takszegel erbij geplakt, JP had er een zegel van twintig jaar geleden opgeplakt in de ijdele hoop dat de geadresseerde wel die taks zou betalen hé , enfin hij zou zich voor de rest van de dag beter dronken drinken hé.
Kathleen heeft ook een probleem gehad, ze heeft (had) namelijk één enkele kip buitenlopen, nog een overblijfsel van Pasen in 1988, dat beest liep (waggelde) dus nog steeds rond in den hof, denkend aan vroeger, aan haar jeugd en liefde van lang geleden hé, aan de gezonde lucht, aan haar versteent ei in haar buik, aan de politiekers enz . Enfin, met dat kiekenvirus had Kathleen maar drie keuzes, dat kieken binnen steken bij haar in de keuken, maar met dienen hond ging dat waarschijnlijk niet gaan én Poubelle (voor de mensen die geen Frans kennen: dat wil zeggen, vuilbak) de pirusche zou deze aanval op haar status zeker niet accepteren. Of ze kon draad spannen boven den hof, maar dat viel nogal kostelijk uit, voor één enkel kieken, dus er was geen andere keuze, dat beestje moest geeuthanaseert worden, met andere woorden, ze moest eraan geloven, de kop af
Voor de gevoelige lezers én eventuele Gaya-onderdanen gelieve dit artikel over te slaan.
In mijn jonge tijd, herinner ik mij, dat bijna iedereen kippen, eenden en konijnen hield, ze hadden allemaal hun voorzieningen voor het slachten van de dieren. Er was altijd een afgezaagde boomstam voorzien, plus een zeer scherpe bijl, dus het was een fluitje van een cent om die gasten een kopje kleiner te maken. Maar Kathleen had geen enkele van die voorzieningen, alleen een groot bot mes, ze had er absoluut geen zin in, maar ja toen ze het vroeg aan Dieter draaide hij bijna van zijn sus, van het gedacht alleen al, Ilse, had het al voelen aankomen en verdween op volle snelheid in haar blitse car, Luc was plotseling van de aardbodem verdwenen. Dus, Kathleen met de moed in de schoenen naar dat kipperen, mét dat grote mes in haar handen, lief roepend kot kot kot maar die kip riep terug kot gie ne ki zelve hé én wèg was ze, naar den andere kant van die ren, enfin na een uur rondkoersen was die kip toch gepakt hé, ze voelde zo een beetje aan die kip, die zat goed in het vlees zie, het zal wel soepvlees worden maar ja, ze voelde dat er zelfs nog een ei klaar zat, ewel, die moest eruit, er mag niets verloren gaan hé Ze duwde en duwde op die kont, en ja daar viel iets uit dát was een groen ei, ze had verkeerd geduwd, nog een beetje geduwd en gemasseerd én ja, daar kwam een hard geel ei uit, dat zat er zekers al een jaar in, verdomme. Nu genoeg getreuzeld hé, Kathleen legt dat kieken op de grond, met de nek gestrekt naar voor, dat kieken begint dat allemaal wreed eigenaardig te vinden Kathleen begint daar te snijden, en te snijden .én te snijden, al het gras was al doorgesneden de grond omwoeld er was zelfs een tak doormidden gesneden, maar die kippenek zag er nog heel uit, alleen een paar pluimkes waren eraf. Die kip begon het ook al danig op haar heupen te krijgen, Kathleen ook zwetend pakte ze die kop vast én begon te draaien, én te draaien, die wilde daar niet af hé. Uiteindelijk verscheen Luc weer op het toneel, denkende dat dat kieken al lang in de pot zat, maar néé hé, hij moest de radeloze Kathleen uit haar nachtmerrie helpen, en Luc hield het lichaam vast en Kathleen de reeds twintigmaal rondgedraaide kop, én trekken maar, en toen gaf de kip het op hé én die kop vloog eraf hé, die kip staat nu al een week zacht te koken, Dat was de laatste weerwraak van onze kip, denk ik.
Alléé, tot ziens hé,
Eindelijk zijn we er terug, maar ja, onze bazin moet nu en dan zorgen dat ze niet over haar toeren gaat hé, ze moet ons toch kunnen blijven bedienen met een sensuele lach, erotische stem én verleidelijke blikken hé Dus dan moet ze er eens tussenuit, zoals in januari, naar de sneeuw in noord Italië. Vol goede moed zijn ze dan maar vertrokken hé, hopend op uitstekende logies, goede én voldoende sneeuw én last but not leasd den après- ski hé Ze hadden onderweg reeds plannen gemaakt om het beest uit te hangen savonds, op de muziek van Eddy Wally en mét véél (en nóg meer) glühwein, vaten bier, én schnaps. Ewel de logies was goed, de sneeuw ook, de bergen ook, de lucht
ook álles was goed, uitgenomen den après-ski dat kenden ze daar niet, er was daar in de verste verte geen caféétje of terraske te bekennen. Al die mensen gingen na het avondeten met de kiekens gaan slapen én daar zaten onze vrienden zie, aan het disje van het hotel die juist geteld een halve meter lang was, luisterend naar het énige 45 toeren plaatje dat de madam van het hotel had, een liedje van Heintje, de Duitse versie van Ave Maria, voorzichtig slurpend aan een glas warme chocomelk. Van pure frustratie heeft Kathleen zich dan maar toegelegd op het skiën, maar met die gehuurde dingen lukte dat niet zo best, ze waren krom, die punten vooraan waren zelfs omhoog gekruld van ouderdom en dan hé zag ze haar droom daar tegen die muur staan zie, nagel nieuwe skilatten, blinkend in de zon, het waren er van zeer veel geld, want dat kon je zien van kilometers ver. Kijk hé dát zou haar reis doen lukken zie, de eigenaar was nergens te bekennen, om haar eigen zelf te troosten zei ze tegen zichzelf die zal wel ziek zijn hé, hij kan ze toch niet gebruiken en vriendelijk zette ze haar vooroorlogse lattekes in de plaats én weg was ze hé, zwierig, elegant met haar kont zwaaiend, geeft ze dan maar al de skipistes onveilig gemaakt en vlak voor ze naar huis vertrok heeft ze, de vriendelijkheid zelve, die goede skis terug gaan plaatsen mét een vriendelijk briefje met sorry op. Neurend op een liedje van Heintje is ze dan naar huis gereden, goed uitgerust én blozend van die heerlijke berglucht zonder après-ski.
Thuis gekomen stonden al de Oostkampenaars weeral aan de voordeur te wachten, uitgedroogd, verweesd starend naar die gordijnen die maar toe bleven, speurend naar die klomp plaaster die zou terug komen uit noord Italie.
Maar, ze was fit onze madam tot ze in de brievenbus keek, daar zat namelijk een envelop in, met een ruitje vooraan met op de voorkant gedrukt in het groot Pro Justitia iedere rechtgeaarde Belg die een dergelijke brief in zijn bus krijgt, heeft ogenblikkelijk hartkloppingen, kortademigheid, een gezwollen kop en nog veel van die dingen dus ook Kathleen, tot ze zag dat niet háár naam daar op stond maar die van Ilse, haar dochter. Voorzichtig deed ze die brief open en al die dingen van hierboven vertoonde ze op slag én in kwadraat plus nog een aantal nieuwe dingen waar nog geen naam voor bestaat.
Het was namelijk zo gebeurd, Enkele maanden geleden had Ilse een brommerke gekocht, eigenlijk een snorfietske die maar 25 km/uur mocht rijden, maar dat brommerke voelde zich zó lekker in zijn vel (metalen vel dan) dat het gerust veel rapper kon rijden, én dus dat brommerke mét Ilse erop flaneerde langs Vlaamse wegen, snorrend en brommend alsmaar rapper en rapper tot,
er zo nen dikken vetten brigang van een vent, met een kepie op, in t blauw gekleed vóór haar stond met zijnen arm (der wet) omhoog, gewichtig halt roepend. Ilse kennende, heeft ze eerst toch effekes gedacht om dienen klucht omver te rijden, maar ja ze stopte toch. Ewel meiseke, zijde gij zeker da ge nie te rap rijd mè joenen brom? vroeg hij met lage grommende stem, zijn zware Stalin moestache strelend, è jèt ginnen helm an? , è jèt gin plak? vervolgde hij, hier ging hij zich amuseren zie, met een nek van hier tot in Timboektoe, kolmaat XXXL, vervolgde hij dus, je mag gie mo vuventwintig rien hé kiek me goan em ip de rollen zetten zi. Ilse voelde al stront aan de knikker en glimlachte eens, verleidelijk rollend met haar ogen (je weet maar nooit voor wat het goed is hé). Maar ja die rollen hé, een paar minuutjes later zat op haar brommerke én op de rollen gif mo gaze, joengske en Ilse gaf gaze, dienen meter ging over de dertig, dienen flick glimlachte gelukzalig, die meter over de veertig, dienen gast kreeg bijna een orgasme, die meter over de vijftig, dienen tiep krijgt een orgasme, over de zestig (Ilse zit al bijna onder haar brommerke van miserie), kepieman zal vanavond met moeder de vrouw niet veel meer presteren, uiteindelijk staat dat meterke stil op zevenenzestig. Ilse kijkt van onder haar wenkbrauwen behoedzaam die grote meneer aan, klaar om eventueel te smeken, traantjes laten vloeien helpt ook al eens, maar nee hé: è mo juffrouwke, ge rijd gij met een moto!!! hij deed een gebaar waar dat snorfietske driemaal in kon, weete gij da ge daar den bak voor invliegt.
Het einde van het verhaal is dat Ilse haar brommerke kwijt is, op de politierechtbank een voorwaardelijke gevangenisstraf gekregen heeft én een astronomische boete moet betalen mét nog een voorwaardelijke boete bovenop.
Een echte gangster wordt tegenwoordig minder gestraft dan iemand die een snelheidsovertreding begaat, begrijpe wie kan.
Ondertussen, het is zaterdagmorgen, zit ik weer op mijn stek aan den dis (toch groter dan dat in noord Italie), mijn pintje te drinken, de gesprekken zijn weeral van hoogstaand niveau, kwestie van het nieuws te volgen hé, ze gaan van Gaia, naar hondenneukers over kippeneukers naar schapenneukers, én eventueel voor de zwaardere geschapenen, de koeienneukers, allemaal hilarisch tot in detail beschreven door de fantasie rijke klanten, waarbij Kathleen nog enkele pikante praktische raadgevingen meegeeft aan eventuele geïnteresseerden .
Alléé tot ziens maar weer hé,
Vogelzangse perikelen (december 2005):
Hier zijn we weer zie, voor het derde jaar al, en nog steeds zorgen onze hoofdpersonages (Kathleen, Luc, Dieter en Ilse, plus de klanten) dat ik iedere maand weer iets nieuws over hen kan schrijven, zoals nu ook weer .
Rustig zit ik weeral eens te mijmeren op mijn plaatsje aan den dis, daar kan je eens echt van genieten zie, het is hier warm en buiten bere koud, mijn pint op de juiste temperatuur, voor het ogenblik géén miserie en met een half oor luisterend naar de kabbelende gesprekken in het café enfin, je zou honderd jaar kunnen worden. Rustig kijk ik naar buiten, naar de wereld die daar op een twintigtal meter verder gaat en dan valt mijn blik plots op de Kerstman van Kathleen Ewel in een tijd rond kerstmis waarin we warmte, kleding en voeding zouden moeten delen en geven aan onze naasten, zet onze Kathleen een houten beeld voor de deur, spiere mager , een Bugenwaldje zoals mijn moeder zou gezegd hebben, en dat mager scharminkel moet dan de Kerstman voorstellen, want hij heeft een kerstmutske op én laarzen aan zijn voeten én verder .niets, niemendal, dienen arme sukkelaar zit daar maar in de ijzige koude met zijn armkes bij elkaar zich warm te beven zoals de honden doen. Nadenkend over betere tijden in Afganistan. Wij hadden al gevraagd aan Kathleen om hem toch ten miste een vesteke of een broekske aan te doen maar néé hé, zelfs een jartellegordelke van haar wilde ze niet afstaan met als flauw excuus dat de kleur hem niet zou staan alléé zeg. Kathleen, een kerstman moet dik én rond zijn. Zo ongeveer mijn postuur.
Ja over honden gesproken, enkele dagen geleden zat ik ook op mijn stek en in de verte hoorden wij een licht gejank, na een uur zoeken, gans het huis uitgekampt, van de zolder tot in de kelder ja in de kelder zat dienen ezel.
Dat was zo gegaan , de jongste telg van Kathleen (een jonge Mechelse herder) liep zo een beetje zijn neus achterna in de keuken, passerend voorbij Poubelle (voor de mensen die niet goed Frans verstaan, dat wil zeggen vuilbak) de pirusche met grootheidswaanzin van het huis, zij denkt namelijk dat ze een papegaai is, dienen hond loerend naar dienen arrogante vogel én dienen vogel terugkijkend met de meest verachtelijke blik die ze kon bedenken voor dat achterlijk schepsel dat niet eens kan vliegen dom ding. Den hond ging uit pure verveling een beetje overal gaan snuffelen toen hij plots onder de kast een cilindervormig ding zag liggen waarop hij nog vaag de geur van een van zijn bazinnetjes gewaar nam. Uiterst geïntrigeerd probeerde hij dat raar ding met zijn poot vanonder die kast te krijgen, wat na veel wroeten en krabben uiteindelijk lukte, maar dat spul was plotseling beginnen zoemen en beven, Poubelle én de rest van de wereld waren terstond vergeten, zo een interessant speeltje had hij nog nooit gezien. En zo begon hij te spelen, dat spul voortduwend met zijn neus en wegtrappend met zijn poten én dat ding was maar aan het zoemen, trillen en kronkelen dat het een lieve lust was, maar wanneer het amusement het hoogst was rolde het naar de kelderopening toe en boenke, boenke, boenke, langs die steile trap naar beneden t was gedaan met t spel. Den hond voorzichtig naar dat keldergat gaan kijken, het was daar allemaal donker en die trap is zo steil, én hij hoort zijn speelkameraad niet meer hij buigt zich nog verder, voorover met de traantjes in zijn ogen, om toch beter te kunnen horen en snuffelen, maar niets meer. Ondertussen is zijn gewicht uit balance gekomen, én weegt hij plots zwaarder van voren dan van achter en boenke, boenke, boenke hij ligt ook beneden hij krabbelt gelukkig ongedeerd terug recht maar ziet dan dat zijn speelkameraad aan gruzelementen ligt, de batterijen liggen eruit, die kop ligt eraf zijne maat is dood en van pure frustratie is hij dan maar luidop beginnen janken .totdat Kathleen hem hoorde én vond. Maar nu moest dienen hond nog uit die kelder geraken hé, die hond had nog nooit geleerd om een trap te beklimmen, dus moest hij eruit gedragen worden, maar dan kwam die groooote muile met die nog grooootere tanden zo dicht tegen haar gezicht hé, en dát met een gefrustreerde hond neen, Kathleen dacht er even aan om hem te pakken met zijn gat naar boven, maar zeg nu zelf, dat is geen zicht hé, dien hond zou er voor de rest van zijn leven een complex aan over houden. Uiteindelijk bracht haar oudere broer George redding en zonder probleem is onze jonge hond terug in zijn kooi beland, evenwel onder de treiterige blik van Poubelle.
Ondertussen kwam Ilse (de dochter) binnen, met een gezicht tot tegen de grond, ze had gehoord dat er een geniepige dèl rond reed met krak dezelfde auto als van haar, en dàt na al haar werk om er enigszins speciaal, apart uit te zien. Een echte pure schande was het én ze zou dat scharminkel eens duchtig de waarheid zeggen zie .én weg was Ilse, over de baan wegscheurend in haar blitse kar, evenwel toch niet de énige.
Tot ziens,
Vogelzangse périkelen (november 2005).
Het was deze maand echt niét de beste maand voor Kathleen, je kunt dat zo hebben hé, een periode om te balen, enfin een periode om zo rap mogelijk te vergeten. Alleen ik zal er nog rap, efkes, een kroniekske van schrijven én dán Kathleen, beloven wij na een beetje gegniffel (wanneer je niet kijkt) om alles eveneens te vergeten, wij zullen er géén maanden over spreken én jou dat blijven herinneren, zo zijn wij niet hé.
Enkele weken geleden, wij waren aan het praten over onze wedervaardigheden én onze frustraties in de keuring toen Kathleen vertelde over dié keer, een tijdje geleden, ze reed toen met een Renaultje, er was een massa volk aan de keuring, een file om U tegen te zeggen, dus iedereen zenuwachtig op hun horloge aan het kijken én toen was het aan Kathleen, met sierlijke bocht glijd ze de keuring binnen zonder de poorten te raken, stiekem omkijkend naar al die mannen die achter haar stonden te wachten, dat keuringmanneke kon nog nèt opzij springen, en gezwind reed ze met haar voorwielen perfect tot op de rollen. Met gepaste trots stapte ze uit haar wagentje, haar papieren afgevende aan een zuurkijkend ventje, want het was ook zijn dag niet, hij had geen goesting, er was enorm veel volk, zijn eksteroog deed pijn én die trien reed hem dan nog bijna omver ,
Omhoog kijkend van zijn één meter vijfenvijftig lengte vraagt hij: madammeke, doe ne keer die moteurkappe open!! Kathleen had in de verte al eens gehoord van een moteurkappe én een hendeltje in de auto, dus gedienstig haalt ze in de auto dat hendeltje over én wandelt zo fier als een gieter naar de voorkant van de auto, denkend bij zichzelf kzal die mannekes ne kè togen dak ook weten waor da dien moteur zit zè met haar vinger begint ze daar te voelen en te zoeken naar dat klepke dat ze maar niet vond hé. Dat manneke van de keuring zijn dag was op slag goed zie, met een orgastische grijns op zijn gezicht keek hij naar al die wachtende mannen uiteindelijk was die ganse file met uiterst nieuwsgierige blikken naar de vruchteloze poging van Kathleen aan het kijken Tot dat manneke met een zoetgevooisde stem vroeg vindt het niet, madammeke?waarop Kathleen, nu zonder de minste trots, bloedrood, antwoordde ik krijg dat ding niet open, die kleppe is weg. grijnzend van oor tot oor zegt dat manneke zoudt ge aan de voorruit nie proberen. Ja, wie had dat gedacht, al de autos gaan aan de voorkant open maar alleen de hare aan de voorruit hé, van brute pech gesproken. Enfin in alle stilte en met gepaste bescheidenheid is Kathleen dan maar gekeurd verder gereden én dit begeleid met de meewarige blikken van al die mannen.
Met de eurolotto is het deze maand ook niet gelukt, de verwachtingen waren nochtans zéér hoog, wij zouden het ganse café plus de drankcentrale voor niks niemendal mogen leegdrinken dus gans Oostkamp naar de Vogelzang die bewuste maandag maar niets hé.
Maar nu is er iets ergs gebeurd, iets zééééér ergs zelfs .de belastingcontroleurs zijn langs geweest. Ik zag het direct toen ik binnenkwam de dag erna (de day after ), stil, uiterst verstrooid (ik kreeg weer de koffie van Frank die het waterke van Evy kreeg en Peter kreeg mijn pint, dus het was duidelijk niet in orde. Uiteindelijk kwam het eruit, die venten, die pipos, die halve criminelen, die platgelopen schoenzolen, hadden het aangedurfd om al haar rekeningen te vragen van drie jaar ver, én het schoonste van het schoonste haar boekhouder had zich in alle stilte tactisch teruggetrokken. Kathleen was geschokt, zij die nooit of ter nooit één frank (0.024 euro) in het zwart zou verkopen ( er zelfs niét aan dènken) werd behandeld als den eersten den besten onderkruiper die géén hart heeft voor de staat, voor zijn koninkrijk. En van pure frustratie heeft ze nu een enorm groot houten beeld voor haar deur gezet die haar symbolisch doet nadenken over hoe ze aan al dat belastingsgeld zal geraken. Misschien mogen wij alsnog ,voor niekske, de café en de drankcentrale leegdrinken????
Alléé tot ziens,
Vogelzangse périkelen (oktober 2005).
Donderdag terug en waar zit ik .driemaal raden, in de Vogelzang.
In het aangenaam gezelschap van een paar mensen van de spoorweg, die kun je alle momenten tegen komen hé, ze werken namelijk dag en nacht, wekedag en zondag, en wij maar klagen en zeveren hé als we eens één enkele kleine eenzame overuur moeten doen op zaterdag of zondag, maar dié mannen hoor je niet klagen hoor. Het mag ook wel
eens gezegd zijn hé, zelfs speciaal voor hèn staat de klok in het café een volle tien minuten te vroeg zodat ze steeds op tijd op het werk én in hun machine kunnen zitten opdat wíj op tijd op óns werk zouden kunnen verschijnen als dát geen service is zeg. Wat er ook opvalt is wát ze drinken, steeds koffie, hoogstens een waterke (het heeft ooit wel eens anders geweest hé) maar ja hé, Kathleen heeft waarschijnlijk zoveel sóórten koffie als er klanten zijn hé. Om verder te spreken, de postmannen drinken over het algemeen, altijd, gewoon bier, gestadig voort drinkend, genietend maar met gepaste haast drinken ze twee drie en één last for the road, én weg zijn ze.
De gemeentemannen, zijn fijnproevers, die drinken over het algemeen speciaal bier, en op één been kun je niet staan, dus nóg een, én op drie benen gaat dat ook niet goed dus ze proeven, en proeven én proeven, nooit alleen, altijd met minimum twee man, kwestie van je niet eenzaam te voelen hé. En speciaal nu, want voor Ilse zijn ze een ganse vluchtheuvel aan het verbouwen , je weet wel van verleden
maand dat ik verteld heb dat die spoiler van haar nieuw wagentje maar een paar millimeter van de grond komt hé, ewèl door het vele draaien aan haar stuurwiel om toch maar ongeschonden over die vluchtheuvel te geraken heeft ze haar middelvinger zwaar gekneusd, die vinger moet tussen de spaken van het steurwiel, de handfrein én de gaspedaal blijven steken hebben én patat, nu loopt ze rond met tien kilo verband aan haar vinger die op zijn beurt met nog kilos aan de andere vinger vastgemaakt moest worden om de stabiliteit te verhogen ( later moeten die vingers terug losgesneden worden), én de ganse arm in een mitella van een (éénpersoons) donsdeken gedraaid ja zo erg is het, om kompassie van te krijgen, én dát is het nu juist wat die gemeentemannen kregen zie, en nu moeten wij drie weken rondrijden tot die mannen die vluchtheuvel aangepast hebben aan de spoiler van Ilse wat een service hé.
Ondertussen is Kathleen haar wedervaardigheden aan het vertellen van gisterenmiddag, dat ging namelijk zo:
Het was op een moment dat er niemand in het café was, én Kathleen moet nu en dan ook eens haar behoefte doen, dus, Kathleen trekt zich rustig terug in WC, rustig genietend van de verlossende watervallen van Coo en de daaropvolgende tsunami waarbij alles passend gespoeld werd, met dat kleine handdoekje alles droog gewreven, dat handdoekje terug aan de haak gehangen voor volgend gebruik en klaar is Kees, maar toen ze terug in de gelagzaal kwam was er reeds een
koppeltje binnengekomen een oude vent van rond de zestig en een jong wulps negerinnetje van rond de twintig zo, met een decolleté waarbij de valleien van het hymalaya verbleekten, volle rode lippen gemaakt om te kussen én een bips om te . Toen Kathleen binnenkwam vroeg dat meisje hooghartig ben je open?, waarop Kathleen ,al reeds misnoegd door al dat zwart geweld, antwoordde ziet ge dat niet, de deur staat open waarop dat meisje repliceerde je zou het niet zeggen nu was voor Kathleen de kous helemaal af en na zwijgend een witte porto en een pintje geschonken te hebben, ondertussen met haar gekende moordende blik dat scharminkel in de gaten houdend, trekt ze zich terug in de hoek van de dis achter de kassa. Ondertussen zat dat schepsel kirrend met haar borsten te duwen tegen de arm van die sukkelaar die hoereloper die oede vuilzak den dienen zijn oren en ogen waren gelijk een Kocker Spaniel, zijn mond was gelijk een Deense Dog mét zever incluis, enfin hij was met al dat lekkers in zijn nabijheid hélemaal van de kaart maar dat negerinnetje niét..en met uitdagende blikken loerde ze naar Kathleen stilzwijgend zeggend ik hé, wijveke met je kleine tetten, verdien in een uur wat jij in een week verdient nè Kathleen
ook niet van gisteren hóórde dat mens denken en antwoordde op dezelfde stilzwijgende manier en gie vulle stroatoere, je zu beetre were in joen boom, tak vuve goan kruppen in Congo zo is dat gesprek nog een beetje doorgegaan op hoog niveau en dan zijn ze maar vertrokken nadat ze vergeefs gevraagd hadden of Kathleen geen kamers verhuurde.
Zo zie je, dat er altijd wel iets te beleven valt hé op café.
Tot ziens,
Ewel, de septembermaand heeft véél goedgemaakt zie, een prachtige maand was dat én zoals ik voorspeld had het warme weer begon hiér toen Kathleen met haar vliegmachien, op de duo tonen van Eddy Wally en Bauwer, boven Lanzarotte ging te zweven of waarvoor die uitstappekes van haar allemaal niet goed voor zijn hé.
Terwijl ik eindelijk, na twee volle weken, weer op mijn stek zit te genieten van de uitnemend, én mét veel liefde getapte, pint zie ik daar buiten, aan de overkant van de straat, terug Rambo met zijn witte wagen parkeren. Dat is namelijk de wagen mét de camera aan boord, de habitués rijden al terstond schijnheilig braafkens aan 49 km/uur voorbij, ze kennen dienen auto al lang, maar de rest dát is een ramp hé, den eenen na den anderen flits en flits enz. enz.. en dat aan weerskanten van de baan, je kunt duidelijk zien dat dienen kerel zijn filmkes niet zelf moet kopen, én genieten dat èm doet hé. Plots enfin langzaam zie ik twee gemeentewerkers in beeld verschijnen, den eenen met borstel in aanslag en den anderen met de kruiwagen en de schuppe (schop) naarstig den trottoir (voetpad) aan het vegen. Je kon het reeds van ver zien hé dát waren nu eens mannen zie, die op elkaar getraind waren, een écht team in actie. De kadans zat er echt in, ze waren al een tweetal uur aan het werk én ze hadden al een meter of acht afgelegd hé, hier mocht geen sprake zijn van herverdeling van het werk dít werk was duidelijk reeds verdeeld, de man met de kruiwagen startte met te wachten tot zijn collega een viertal meter gevorderd was én alle vuil op een hoopje had geveegd, onderwijl kijkend naar het verkeer kwestie van zijnen maat niet omver te laten lopen door een of andere passant die geen ogen in zijne kop had hé. Dan was het zijn toer, terwijl nu zijne maat met de borstel het verkeer in de gaten hield (in bijzonder het vrouwelijk schoon) komt hij in beweging mét de kruiwagen én plaatst hem gewichtig een ietske achter dat hoopje, hij loopt goed kijkend of hij nergens in de weg loopt rond zijn wagentje én schept gezwind dat hoopje derin, waarop hij leunen op zijn schop wacht tot zijn maat zijn sigaretje gerold, gelikt én aangestoken heeft, nog een babbelke te samen om de werksfeer op hoog peil te houden én weg is den eersten weeral zie, aan zijn volgende vier meter. Maar nu staat er een indringer in de weg, dat gedrocht van een politiewagen staat toch wel juist óp hún werkplek zeker en dan nog om mensen te kloten (sorry) die een kilometerke te rap rijden. Ze staken een tandje bij tot ze voor den auto kwamen en dan waren plots al de tandjes der af, ze bleven maar vegen en vegen .en veg , allemaal juist vóór de camera natuurlijk tot die politieman dodelijk gefrustreerd door zoveel vlijt en werklust (hij was dat duidelijk niet gewoon hé) naar die mannen stapte om te vragen of ze alstublieft voorbij zijn wagen verder wilden kuisen zodat hij ook kon verder werken. Dat deden ze redelijk gewillig, maar een paar meter voorbij die wagen was de borstelman alle verkeer aan het verwittigen door met beide handen te zwaaien dat ze moesten trager rijden eveneens tekens doend naar de witte auto, zijnen maat stond strategisch opgesteld in het gezichtsveld van de politieman zodat die niets kon zien van wat achter hem gebeurde maar ja hij flitste niet meer, niekske géén flitske meer, én uiteindelijk is hij dan maar vertrokken, mét de tranen in de ogen.
Enkele dagen later zit ik opnieuw op mijn plaatske, Kathleen ligt met drie GSMs en een gewone telefoon bij haar, een van haar zoon een van de dochter en eenen van haar zelf, je zal zeggen dat is toch geen probleem maar als ze allemaal beginnen bellen terwijl je moet bestellen een koffie gewoon, eentje met weinig melk en eentje met méér melk en een pintje voor mij dan kan je gaan peinzen hoe dát afloopt hé en terwijl we onze drankjes maar zelf op de juiste plaats gaan zetten horen wij dat onze Ilse een nieuw autootje gekocht heeft, dát gaat rap hé, nog maar nét haar rijbewijs en al een nieuwe auto, én een sportkarretje nog wel met spoilers die een halve centimeter boven de grond komen. Dat laatste is wel een beetje ambetant, want zonder nadenken over een vluchtheuvel rijden en het wagentje is pèr-total hé nee je moet er zig zag over rijden, je verliest wel een beetje tijd ongeveer een kwart uur per vluchtheuvel maar dat haal je wel in door een beetje rapper te rijden hé (als Rambo niet in de buurt is). En mama zal met haar één meter achtennegentig in het vervolg rijden met dat vroegere sulferdozeke, mét I am a bad girl erop ,maar toch eerst een opschuifbaar dakske installeren hé om haar koppeke door te steken anders gaat ze problemen krijgen denken wij.
Het is weeral een maand verder zie, de zomer is weeral bijna voorbij, een zomer om het liefst zo rap mogelijk te vergeten, op twee maanden kon je de dagen zon tellen op één (1) enkele hand, dat is een ramp hé, om dépri van te worden in het kwadraat, enfin voor diegenen die niét weg gaan hé, want Kathleen is zodanig dépri geworden dat ze eruit trekt naar Lanzarote voor twaalf maanden (sorry schrijffout, twaalf dagen). Ja, onze tweede moeder, onze honden kweekster, onze vogelexpert, onze dorst verhelpster, onze familiehelpster en onze koeien verheerlijkster gaat ons verwezen in de steek laten, en zo te zien aan haar gezicht zal ze ons niét al te zeer missen. Het is bijzonder jammer voor haar nieuwe collega S. die, nu hij juist gestart is met een zelfstandige zaak op te zetten, haar vernuft en intelligentie zal moeten missen bij het uitbreiden van zijn filiaal, hij zal het tezamen met zijn mooie nieuwe vriendin moeten redden, wij zullen hem zolang steunen met ónze discrete en welgemeende raadgevingen. Ja, na vijf jaar weduwnaarschap is onze S. terug verliefd geworden, hevig verliefd zelfs, hier is het spreekwoord van toepassing od en oede scheure in brande vliegt enz., na vijf jaar vergeefs in Kathleen haar ogen gekeken te hebben, patéékes en pistoleekes meebrengend voor haar, soms tot groot ongenoegen van Luc, want die kreeg niéts, is hij toch getroffen geweest door de verblindende schoonheid van een andere plaatselijke schone mooi hé, we zullen in zoverre we dat nog niet gedaan hebben het jonge koppeltje eens een bezoekje brengen in hun nieuwe zaak.
De nieuwe kweek van vijf puppies heeft er eveneens voor gezorgd dat Kathleen boven haar toeren ging. Je moet maar eens iedere morgen gans Oostkamp gaan afdweilen achter die hondejongen die iedere keer weglopen wanneer ze de kans krijgen, en dan nog het liefst in alle richtingen tegelijk. De teef (niét Kathleen maar de moederhond) trekt er zich wijselijk niets van aan voor dat eene momentje dat ze zelf gerust is, en dus langs Vlaamse wegen komt men nu Kathleen tegen op zoek naar de vijf hummeltjes ze had er eens twaalf moeten hebben .
We hebben nóg goed nieuws, onze Ilse heeft haar rijbewijs, op de morgen dat ze haar examens moest doen heeft ze speciaal voor de examinator een truitje aangetrokken die haar volle borsten nóg beter deden uitkomen, gedécolleteerd tot op de navel én een mini, mini rokje tot juist onder de kont, naalhakken én weg was ze die examinator heeft nooit geweten hoe en waar Ilse reed, hij was verblind, verlamd door zóveel vrouwelijk talent en met ogen als steriliseerbokalen heeft hij dat rijbewijs getekend, savonds nog niet wetend wat hem juist overkomen was. En nu is Ilse free as a bird, nu kan ze overal rondtoeren in haar sulferdozeke met I am a bad girl er op.
Tot ziens maar weer hé én Kathleen, een goede reis hé.
Wij gaan wel negen dagen dorstig rondstrompelen in die smoorhete nazomer die we gaan krijgen als je weg bent.
Weer eens gezeten op mijn vaste stek, genietend van mijn pintje bier, was ik zo eens aan het rondkijken naar wat de anderen dronken, ik zweer steevast met een pintje, maar het viel mij al een tijdje op dat er eigenlijk niet zó veel bier gedronken wordt op café. De jeugdiger mensen dan ik drinken over het algemeen frisdranken en de iets oudere mensen koffie en ik en een énkele zeldzame andere vogel bier. Het is over die koffie dat ik het graag eens zou hebben, weet je dat Kathleen er nogal wat soorten op na houd méér dan soorten bier waarschijnlijk, namelijk:
Zéér lichte (super licht) à een tas warm water mét één gemalen koffieboon in. (gegarandeerd géén zenuwen, men kan er de ganse dag van drinken.)
Lichte koffie (licht) à een tas warm water mét twéé gemalen koffiebonen. (gegarandeerd ietsje méér smaak, ligt niet op de maag)
Koffie gewoon à koffie uit de thermoskan (van vandaag of gisteren of eergisteren volgens behoefte).
Koffie extra à speciale machine én met vers gemalen koffie (eigenlijk de normale koffie).
Koffie super à speciale machine én met dubbel hoeveelheid gemalen koffie (gegarandeerd, na consumptie van twee dergelijke koppen begint ge te beven als een riet).
Koffie super extra à speciale machine mét 1 kilo gemalen koffie (alleen voor truckers die in een jaar niet meer wensen te slapen), hier krijg je gratis een maagpilleke bij .
Ja, nu genoeg over koffie gesproken, ik zou er waarachtig goesting achter krijgen. Wéét je al dat er een blijde gebeurtenisse gebeurt is, Kathleen is bevallen, enfin haren hond natuurlijk eerst was er ééntje, toen ze nog eens goed keek waren het er al drie, toen ze wéér keek waren het er al zeven, ze is toen van alternatie nen kop super extra koffie gaan drinken en dan waren het er al tien hevig ontroerd is ze dan dat maagpilleke gaan pakken en dán, mijne mensen waren het er twaalf twaalf hééle honden lagen er al naast die teef. Totaal in paniek, ontredderd van zóveel ongebreidelde bevallingsresultaten heeft ze dan de rest van de familie opgetrommeld om liters melk te gaan kopen én een vijftiental (je wéét maar nooit of er nog kwamen hé die teef weet van geen ophouden) kleine papflesjes een grotere mand enz. enz. Ja die teef kon onmogelijk al die jongen voeden hé. Kathleen keek vol verwachting naar haar eigen kleine borstjes, weinig groter dan van haar hond dat ging ook al niet veel helpen hé er zat dus niets anders op dan de volgende weken om de twee uur, dag en nacht, wekedag en zondag, die hondjes te voeden. Kathleen die zó graag slaapt kruipt voor de laatste maal met een zware zucht van ellende in haar bed s Anderendaags reeds vrij vroeg werd Kathleen echter gewekt door Ilse met de triestige melding dat er reeds drie gestorven waren de moeder had er, niet meer wetende waar haar kinderen allemaal waren, drie doodgelegen, siekkeplat waren ze, niet om aan te zien hé. Dus drie begrafenissen aan die groene vuilbak hé, je weet nog wel, daar is Gerard in de tijd ook beland. Toen ze echter terug bij den hond gingen kijken waren er wééral drie dood in allerijl werd de veearts erbij geroepen, die kwam enkele minuten later met gierende banden toe, gevolgd door de M.U.G. na grondig onderzoek zagen ze op de scanner dat die laatste drie gestorven waren aan een schedelbreuk dienen veearts kon dat goed explikeren:
Ja zegt hij die teef staat ietsje verstrooid recht om eventjes de bloedsomloop te doen terugkeren hé, die jongen weten niet dat mamma recht gaat staan en blijven rustig doordrinken, maar plots hangen ze daar in de lucht, met alleen hun tandvlees (kleine hondjes hebben nog géén tandjes hé) rond die tepel, dus wat gebeurd er de zwaartekracht begint mee te spelen ze laten los hun koppeke is veel zwaarder dan de rest van hun teer lijfje ze draaien om en met dat schedeltje patat tegen dienen harde grond en ja schedelbreuk hé. Ge zoudt er best dekens onder leggen hé. En het is zoveel én weg was hij. Kathleen is dan maar stapels en stapels dekens onder die teef gaan leggen zodat dát in ieder geval nooit meer zou gebeuren. Terwijl ik dit zit te schrijven zijn het er maar vijf niet meer, dat laatste heeft zijn weg verloren in de dekens uren heeft het gezocht naar zijn mamma, geschreeuwd heeft het, geroepen maar genen vance hé niemand hoorde het en dan is het van pure stress ook maar doodgegaan hé.
Zeven zijn er dus onder weg gestorven, die hond loopt gegarandeerd voor de rest van haar leven dodelijk gefrustreerd rond, je zou voor minder hé. Kathleen heeft in alle discretie die papflessen terug naar de Pré-maman gedaan en voor de koffiedrinkers is er nu voor weken verse melk voorzien.
Hier zijn we weer zie, ietwat aan de late kant maar met die tropische hitte , mijn postuur bezien , één (1) minuut voor mijn scherm bracht al liters zweet voort, bij dit weer is voor mij het denken aan werk reeds een hele zware opgave. Te meer dat er, tijdens de dag, in die computer-strijk-kamer boven geen enkel raam open mocht van mijn madam. Eveneens moesten al die lattestoors naar beneden ik zat daar als in mijn grafkelder, in een zwarte tombe eentje van om en bij de 38 ° Celsius dan, het was geen doen. Dus nu de laatste woensdag van juni, eindelijk een beetje respijt met die temperatuur, en ik direct aan t schrijven hé.
Van warmte gesproken hé, terwijl wij s nachts zelfs naakt nog teveel gedekt zijn, moet Kathleen nog steeds een dik donsdeken op zich hebben, én dat met die hitte ,ik begin al weer te zweten als ik er aan denk, maar ja t is geen gewone hé én hoe gaat dat dan met diegene die ernaast moet slapen, onder dat donsdeken????
Met enige treurnis, tristesse en bedroefdheid moet ik u eveneens ,in hoeverre jullie het nog niet wisten, verslag uitbrengen van een verloren veldslag na een ongebreideld gevecht van enkele weken, tegen een niets ontziende démon is onze Kathleen met gebogen hoofd en in grote verslagenheid terug beginnen roken, dit tezamen met nog enkele anderen die ook gestopt waren, maar in september doet ze een nieuwe poging, dus ze heeft wel een veldslag verloren maar nog niet de oorlog, we duimen voor haar.
Ondertussen is Ilse ook teruggekomen uit Salou, met dromerige oogjes, ietwat afwezig, slenterde ze rond naar nergens, zich dat tropische oord herinnerend waar niets moest maar álles kon, die mooiedon juans, die heerlijke cocktails, die mooie don juans die prachtige muziek, die mooie don juans, die aartsparadijselijke stranden, en die mooie don juan .Enfin, vloekend dat het nu alweer zo rap voorbij was ging ze maar weer eens haar broer helpen zeker.
Het laatste nieuws dat we te horen kregen was dat de weide naast de Vogelzang zou gebruikt worden als landingsplaats voor een helikopter van het gemeentebestuur, niét om de burgemeester tijdig thuis te krijgen, niét om de schepenen tijdig een laatste pint te laten drinken in de Vogelzang, maar om Kathleen én haar klanten tijdig , zonder alcoholcontrole, naar huis of elders te vertransporteren, goed hé, zeg nu nog ne keer dat t zoutte aan de kerke ligt .
Het was wel bijna gedaan met onzen Poubelle ook hé, voor de mensen die niét weten wat poubelle betekend, dat is het Franse woord voor vuilbak, én het Kathleens woord voor haar pirusche(vogel).
Den Poubelle is namelijk de straatmus van de Vogelzang, maar zingt efkens niét zo goed als Edith Piaf. Enfin, het ging zo, het was warm, zéér warm, heet, en Kathleen vond dat Poubelle wel een beetje buitenlucht kon verdragen, dus met kooi en al naar buiten, mooi in de schaduw, én Kathleen gelukkig én vogel ook gelukkig, vogel zó gelukkig dat ze aan serenade begon waarbij Piaf zou verbleken. Maar het noodlot sloeg toe, door het feit dat de aarde ronddraait, en dan nog eens rond de zon draait die ook ronddraait enz. blijft de schaduw geen schaduw, dus stond den Poubelle plots in die heftige, stekende, moordende zon, haar chanson de Paris verzwakte, .én verzwakte, viel stil, naar adem hapend, stikkend viel ze naar beneden, daar lag ze, op haar buikje, de vleugeltjes gespreid, haar pootjes in een mooie acht gedraaid, te wachten op haar onvermijdelijke dood en zo vond Kathleen haar, en als een reddende engel heeft ze het beestje eerst een paar uur zachtjes in haar diepvries gelegd en daarna liefdevolnog een paar uurtjes in de frigo, en zo mensen is onzen Poubelle gered, enigszins verkouden maar terug al in staat om lamour van Piaf te zingen waarbij ze de krasse stem van Edith nu prachtig nadoet.
Van al die emoties is Kathleen dan maar een gans weekend plus drie dagen op vakantie vertrokken om de batterijen op te laden.
Enkele weken geleden, ik was rustig van mijn pintje aan het genieten op mijn vaste stek aan de dis in de Vogelzang, ondertussen een beetje naar buiten aan het kijken naar niets, toen mijn oog toch viel op een auto die parkeerde recht over het café, Kathleen zag direct dat het dienen flick was die regelmatig met een anonieme wagen, die gangsters, die moordenaars, enfin die zware criminelen, flitste die één (1) kilometer per uur te hard rijden. Na twintig keer heen en weer gereden te hebben stond hij goed gericht om zeker géén auto te missen. De agent, de superflick, Rambo op zijn best, stapt uit zijn auto trekt zijn broek op rondkijkend door zijn donkere zonnebril, en ziet met borende dodelijke ogen dat wij door het raam aan het meekijken zijn, hij trekt zijn wapengordel recht zodat zijn enorm wapen op de juiste plaats hangt zijn rechterhand zwevend boven de kolf, echt Clint Eastwood in dead valley. Nu had hij publiek hé, zijn dag was goed, met zijn buik vooruit en zijn borst ingetrokken, wandelt hij rustig rond zijn véhikel wel een keer of tien zo, nog eens goed mikkend of zijn auto toch wel juist gericht stond stapte hij terug in zijn wagen én de radar aan en het feest kon beginnen. Natuurlijk, wij hadden een ruim zicht op de autos die afkwamen, die te snél afkwamen natuurlijk hé. In een mum van tijd was onze lethargische houding van daarnet vergeten en waren wij aan het supporteren hé, het was een echte sadistische vertoning met uitroepen van:
kiek no dien kleinen, das op trandje zulle!!
ha, de dienen zit er zekers 20 km boven, den dienen gaat een pak muugen betalen zulle!!!
of Kathleen die plots uitriep:
mo je moe nu nen ki kieken, dienen Mercedes zit er zekers 50 km boven, ewel den dienen mot ét mo weten zè, jis rieke genoeg
enz. enz.
Na een tijdje waren we eigenlijk zo beschaamd in ons eigen gedrag dat we niet meer wilden kijken naar die slachting en we dronken rustig ons glas leeg, oneindig blij dat wij niet in de plaats van die chauffeurs waren.
Ondertussen is Ilse al een keer of tien in en uit gereden met haar piepklein autootje, mét een reuze grote sticker langs achter met de tekst: I am a bad girl én daaronder die brave blauwe sticker met die L op, zeg nu zelf, dát is géén zicht hé, maar ja, ze heeft pas haar rij brevet gehaald en nu snort ze zo fier als een gieter rond, met lachende oogjes rondkijkend alsof ze met een echte Ferrari, een Porche of een Lamborginy aan het rondtoeren is, héél de wereld ligt voor haar open ja we kennen dat gevoel hé van lang geleden.
Beste mensen, op het eigenste tijdstip dat ik dit artikel schrijf is onze Kathleen reeds veertien (14) dagen gestopt met roken, dat is driehonderd zesendertig uur geen één sigaret, dat is twintigduizend honderd en zestig minuten géén enkele trek aan een sigarette !!!
Haar gevecht is werkelijk bewonderenswaardig, met een ongeëvenaarde moed strijdt ze met álles wat ze heeft tegen die onhoudbare drang naar een sigaret. Daarom deze oproep: laten wij er allemaal rekening mee houden dat Kathleen in de tegenwoordige tijd een beetje op de zenuwen loopt, een beetje ongenietbaar is, een beetje verstrooid verder sukkelt, een beetje over haar toeren ronddoolt, hier en daar iemand efkens bij de keel grijpt, nu en dan eens met een glas smijt en een fles er achteraan mét daaraan nog de hand van Luc die niet rap genoeg weg was, dat ze een beetje zot geworden is. Dat alles is te wijten aan haar drang naar nicotine .maar ze zal winnen, ik ben er zeker van, haar vriend P heeft jammer genoeg opgegeven, maar zij strijdt voort met de moed der wanhoop, hopend (wij ook ) dat die marteling spoedig een ietsje zal beteren.
Ik ben een "jonge" man van 59 jaar, gelukkig getrouwd, en met één zoon, een schoondochter en twee kleinzoontjes (een tweeling). Ik ben reeds drie jaar in brugpensioen en mijn laatste actieve functie was er een als industrieel ingenieur in een Amerikaanse multinational. Mijn interesses gaan voornamelijk naar het zenboedhisme, de parapsychologie en de psychologie. Mijn hobby's zijn: lezen, schrijven, kunstsmeedwerk, en wandelen in de natuur.
Het is weer donderdag, Remidag zegt Kathleen, omdat ik iédere week iédere donderdagmorgen stipt om tien uur tien (dan lacht iedere horloge namelijk) op míjn barkruk plaatsneem, én dat al drie jaar lang. Alleen JP is er al, hij is juist terug van een reis met zijn bus, alles is gelukkig terug in orde met hem, hij geeft namelijk terug luidruchtig commentaar op de recente politieke en andere gebeurtenissen, wij begonnen dat namelijk een beetje te missen ná zijn stille periode.
Ondertussen ruikt dat terug verdacht véél naar ammoniak in mijn omgeving, voor alle zekerheid verwittig ik Kathleen, want ik heb reeds ervaren dat ze soms vergeet dat ze reeds ammoniak in de spoelbak gedaan heeft, en dan doet ze er mijne mensen een klik bij hé , én hou dat maar eens vol, juist achter die spoelbak hé à daar zit ík namelijk , al mijn sinussen zijn eens doorgeblazen geweest plus nog een paar waarvan ik niet wist dat ik ze had.
En wéét je het al mensen, Kathleen en Luc zijn één van de drie béste cafébazen van het Brugs gewest!!!! Ze verdienen het, voor de klanten zijn ze de besten van gans den Belgique. Enfin na hun debuut in Focus zijn ze nu BVs geworden hé, overal worden ze nu herkent en bekeken. Wanneer Kathleen zo fier als een gieter flaneert door het zoute van Oostkamp(de markt), minzaam knikkend naar het gewone volk en handjes gevend aan de burgemeester én de secretaris van Oostkamp dán groeit ze nóg nen meter hé, én dan maakt ze haren entréé in een of andere plaatselijke horecazaak, champagne bestellend, want deze mensen mogen toch óók iets verdienen hé, ..en dan hé .is ze gelukkig, ze straalt, genietend van haar populariteit trakteert ze dan het ganse café, dit onder luid applaus van de aanwezige beroepsconsumenten.
Ja, genoeg gedroomd nu, ik wordt uit mijn dromen geschud door het hoesten van Kathleen, dat is nu toch reeds een drietal weken dat die hoest voortduurt, maar ze is het beu, samen met P. gaat ze begin volgende maand een laserbehandeling ondergaan om te stoppen met roken, we wensen haar én P. énorm veel succes, moed, wilskracht, uithoudingsvermogen, courage, geduld, enz. We zullen die twee in ieder geval een beetje in de gaten houden hé, want wie weet wat die laserstralen nóg allemaal veranderen afwachten maar.
Ondertussen gaat de GSM van Kathleen, ze was juist glazen aan het afspoelen, ze wil die GSM vastnemen, hallo wil ze zeggen maar dat floept daar uit haar hand recht de spoelbak binnen, het maakt een duik als een rasechte duikboot, vliegensvlug haalt ze dat uit het water, met de ammoniak, verlegen rondkijkend of er dat niemand gezien heeft, spoelt het rap in klaar water, want ramp boven ramp dat toestel heeft ze te leen gekregen van een vriendin, om het uit te proberen vooraleer ze het zou kopen. Het is duidelijk niét haar ding hé want het was maar een sms-tje, dus dienen hallo was er ook eventjes naast hé, én je moet dat model eens bekijken, het heeft de vorm van een mislukt ei, niet veel groter, en om het te bedienen moet ge, na een uitgebreide en diepe studie, daar de bovenkant van openschuiven en dan komen er piepkleine toetsjes tevoorschijn, met één druk van mijn vinger heb ik vier toetsen tegelijk ingedrukt. Ik weet bij god niet waarom ze die dingen altijd maar kleiner en kleiner maken hé. Uiteindelijk zal Kathleen dat toestelleken wel niet gekocht hebben zeker als het nog werkt.
Verder zit iedereen rustig verder te keuvelen over van alles en nog wat, dát is nu juist het aangename van op café gaan zie, als je behoefte hebt om te babbelen dan kún je dat, heb je behoefte om te luisteren dán kun je dat ook, heb je alleen maar behoefte om tussen de mensen te zitten en rustig een koffie of een pint te drinken dan kan je dat ook, alles mag én niets moet, toch zalig hé.
En onder de goedkeurende blik van de vrouwe des huizes verlaat ik om exact tien vóór twee (tweede lach van de horloge) het établissement, het was weer goed geweest.
Eerst wil ik Kathleen een gelukkige verjaardag wensen, weliswaar één dag te laat, maar dit artikel heb ik wel degelijk geschreven óp haar verjaardag. Een uitgeslapen verjaardag vol geluk, liefde, eten, drinken, dansen, zingen van je weet wel hé, maar vooral géén dag van dramas zoals vroeger nogal eens gebeurde op uw verjaardag.
Verleden donderdag zat ik weer knus op mijn stek rustig naar het eerste lenteweer te kijken toen F. snotterend en hoestend binnenkwam met zijn madam, na zijn koffie besteld te hebben mompelde hij met een krakende hese stem vroeger hé, sliep ik onder de blote pannen en wanneer het sneeuwde waaide de sneeuw recht in mijn gezicht én ik werd nooit ziek, en nu mét overal chauffage heb ik het zitten!!, zijn vrouw merkte discreet op dat, dat vroeger wel hééél lang geleden was én dat hij ondertussen (gezien zijn ouderdom!!!) wel een beetje minder weerstand had. Ondertussen zat ik ook reeds te mijmeren over vroeger, ik herinnerde mij namelijk ook die dakpannen boven mijn bed, berijpt wanneer het vroor, druppelend op mijn hoofd wanneer het dooide, de wind die huilde alles kraakte en piepte én mijn zuster die zei dat de spoken rond het huis zwierven en ik die bijna dood van schrik, het angstzweet op mijn hoofd diep onder die zware dekens kroop, diep weggedoken in die matras vol met kippepluimen, dat was wel aangenaam met die matrassen, je kon daar bijna nen meter in wegzakken én wanneer het héél erg koud was kwamen bovenop die dekens nog eens een laag pardesus en mantels, s morgens had ge dan een half uur nodig om de weg naar buiten te vinden.
Ondertussen was P. binnengekomen, werkt bij de NMBS, ik zie hem een sigaretje opsteken, dus hij is nog niet gestopt, het is reeds enkele maanden dat hij alle dagen zal stoppen hé, maar ja , je moet de gepaste moment afwachten hé. R. komt blozend van energie eveneens binnen, hij werkt eveneens bij de NMBS en M. is ondertussen (ook bij de NMBS) ook binnengekomen. Daar aan den ijzeren weg wordt alweer niet veel uitgestoken vandaag denk ik in alle stilte want ondertussen is de post ook nogal wèl vertegenwoordigd in de Vogelzang én ik wens geen discussie te starten over wat het woordje werken nu eigenlijk is, een werkwoord of een plaatsnaam van een onbewoond eiland, ik moet eigenlijk zéér discreet, én voorzichtig zijn want ik ben fél in de minderheid, én wil ik in het vervolg nog mijn post krijgen én veilig met de spoorweg reizen, dus mag ik die mannen niet te veel voor het hoofd stoten hé.
Kathleen is ondertussen aan het vertellen dat poubelle (voor diegenen die nú nog altijd niét weten dat poubelle het frans is van vuilbak hierbij nogmaals die uitleg over de naam van Kathleens geminimalizeerde papegaai, m.a.w. haar péruche ) ruzie aan het maken is met haar Mechelse herder dat was allemaal zo gekomen:
Op een dag slofte de hond zich steendood vervelend door de living zijn neus achterna en voorbij de vogelkooi waar poubelle inzat, nu aan de ééne kant dacht poubelle vriendelijk: zou dienen grooten ezel met zijn lelijke zwarte neuze en zijn flikvlooiende kodde, met zien schèèèle bruine ogen én zien zièvvere aan zien muelle én kè nie stille liggen, den mislukten vlooienbak!!?***¨¨. En van den andere kant denkt de hond uiterst joviaal kijkend en glimlachend met al zijn tanden bloot da lèèlèk scharmienkele van en appelblowzeegroen geklurde musche van een veugle die peisd datem het ier ál te zeggen èt mè zien lèlèke gekromde vroete, go moeten opletten of keeeten èm ip!!!??°°°** waarna hij zijn weg vervolgde naar zijn voederbak want hij kreeg nu eenmaal een plotse honger hé (hoe zou dat komen), aan zijn bak gekomen was die .leeg, leeeeeeg, maar nu nen keer niiiieeeeets meer in hé, ja natuuurlijk, zijn bazinnetje had het weer te druk gehad met te luisteren naar al die zever van haar klanten, en zijn baas had het waarschijnlijk weer razend druk gehad met te staken en te staken in de cola, mijn jonge meester was weer overal aan het rondrijden met zijn trukske met drank voor de klanten (voor de klanten wel hé maar aan mij denkt ie niet), én mijn jong bazinnetje was nog aan het bekomen van een nachtje slapen in de sneeuw met min vijftien graden (onder nul nog wel) en die hersens wilden maar niet ontdooien .Dus een lege kom, én uitgelachen van een mislukte spreeuw, zijn dag was eraan, fini, kapot, hij stond daar nu te zeveren boven zijn lege pot opeens had hij een gedacht, een mogelijkheid om zijn dag toch nóg goed te krijgen , hij draaide zijn kar en liep terug naar de vogelkooi en juist toen die rotvogel, dienen veredelde vuilbak hooghartig één oog open deed slingerde hij met zijn kop weg en weer, daarbij ganse klodders speeksel, zever, gel rond slingerend, allemaal op die vogel, in ieder geval gans dat koppeke lag vol .,nu moet poebelleke nooit meer haar veren kammen want die blijven voor de rest van haar leven pijl rechtstaan van al de gel dat ze over zich gekregen heeft. En zo is het allemaal begonnen hé, een nieuwe oorlog is uitgebroken in de living van Kathleen.
Ondertussen is onze vriend J.P., onze globetrotter, onze wereldreiziger, onze bon vivant ook binnengekomen, terugkerende van Zuid-Afrika, ik had direct in de gaten dat er iets niet in orde was met hem, en ja het kwam er direct uit, hij was in Afrika, na een week vakantie, reeds overvallen door dieven, waarbij ze hem bewusteloos sloegen om bij zijn geld te kunnen. Je moet weten dat het leven van JP reeds dikwijls aan een zijden draadje heeft gehangen, maar nu was dat draadje wel heel fijn geweest, want nu was hij met een zeer zware schedelbreuk opgenomen geweest in een hospitaal, vechtend voor zijn leven in een of ander gat in Afrika. Maar gelukkig staat hij nu reeds weer bij ons, én wensen wij hem van ganser harte een full recovery.
Het normale leven heeft terug zijn intrede gedaan in de Vogelzang, de stille periode, kenmerkend na nieuwjaar, is terug voorbij. JP (onze buschauffeur) is terug gelukkig, hij heeft namelijk enkele weken zijn bus moeten missen wegens een grondige renovatiebeurt (direct aan begonnen na die tocht naar Antwerpen met Kathleen en een deel van de klanten ??!!). Dus nu kan JP terug de wijde wereld in, voor het ogenblik zijn dat de wintersportbestemmingen waarbij hij door de dikke sneeuw naar beneden raast en sliert en sliert, waarbij alle passagiers van pure naakte angst hun adem inhouden tot ze blauw zien, hun ogen puilen uit bij het staren naar die vervaarlijke afgronden JP doet er met een sadistisch genoegen nog een schepje bovenop door de bus nog een beetje méér te laten slippen, en wanneer hij dan beneden komt, kijkt hij, onder luid applaus van de overlevenden, en zo fier als een gieter, om naar zijn publiek discreet, minzaam glimlachend, want dat drinkgeld zal weeral in orde zijn hé, en dan stormen en masse al die mensen naar dat klein WC-kabientje om dat overvol te laten lopen met pure zaligheid en geluk dat ze nog leven én dat ze zonengoeien chauffeur hebben. Dát was natuurlijk niet zo aangenaam voor onze JP, nu mocht hij weeral gans dat wc-kotteke kuisen. Enfin nu is hij vertrokken voor een eigen vakantie naar zuid Afrika, wat hij dáár weeral zal beleven (herinner je Gana), zal voor een van de volgende uitgaven zijn.
Er zijn binnenkort ook nóg twee verjaardagen te vieren, onze Kathleen wordt weeral eens een jaartje ouder (ze wordt nu censuur jaar oud) op 18/03 én op één april is het vijf (5) jaar dat Kathleen de Vogelzang openhoudt, dat kan natuurlijk niet onopgemerkt voorbij gaan hé want naar ik gehoord heb zou Focus Kathleen komen filmen als vrolijkste cafémadam van West-Vlaanderen én als marathonloopster van het jaar. Ik heb eveneens gehoord dat ze op één april (vrijdag) alléén in body-painting (zoals Gina Leesa) zal bestellen . We zullen dat toch zeker allemaal eens moeten gaan checken hé.
We zullen haar jammer genoeg méér dan een week moeten missen want onze pleeg-moeder, zuster, vriendin, dochter, vrouw enz. gaat op skivakantie, de mensen daar ter plekke zijn gewaarschuwd. En hier zal weeral iedereen verloren, verweesd, eenzaam, treurend ronddolen, met de tranen in de ogen, smachtend kijkend naar die gesloten gordijnen ,hopend op een spoedige en gezonde terugkeer van onzen Kathleen.
Het is duidelijk weer de stille periode, je hebt dat zo een tweetal keer op een jaar, zo een soort komkommertijd, een tijd zonder nieuws (een tsunami daargelaten) dat gebeurd steeds zo na nieuwjaar en na den congé. Een tijd van berusten zeker of is het uitrusten, de mensen zeggen kalm hun zegje en doen terwijl ze niets aan het vertellen zijn hun best om de rest wakker te houden. Velen zijn reeds aan het dromen van de vakantie in de zomer (het is het moment om die te bestellen hé), van die hete dagen en vooral die zwoele avonden die we doorbrengen op het terras van de Vogelzang, genietend van een glas ijskoude Sangria (in plaats van warme glughwein) geserveerd door een heupwiegende Kathleen met een lambadarokje aan, gedécolleteerd tot aan de navel en een vurige rode roos in het haar, verleidelijk neuriënd van heb je even voor mij. Nu ben ik zelf aan het dromen hé terug naar het heden, dus de mensen zijn aan het bekomen van de taartjes, de vele drankjes die we niet gewoon zijn en de vele nieuwjaarswensen zowel verbaal, met de post en zeker met de é-mail (is het u al opgevallen dat ge zelfs tot zes à tien keer nieuwjaarwensen van dezelfde personen krijgt? De één al beter (pittiger) dan de andere?). Wat mij wél opgevallen is, is dat Kathleen de énige cafébazin geweest is die de moeite nam van achter dien dis te komen om op de ouderwetse manier haar klanten gelukkig en gezond nieuwjaar te kussen (op de wang natuurlijk), die andere bazinnen hadden een toevallige verkoudheid of wuifden eens van in de verte.
Het is toch eigenaardig hé dat in een periode van ongeveer een twintigtal jaar die gewoonte om met nieuwjaar te kussen zo stilaan aan het vervallen is, nu komen ze naar je toe met hun lippen reeds naar de noorderzon te wijzen zodat ze zeker jouw wang niet zouden raken én vóór je het weet zijn ze al weer weg want ge krijgt er maar ééne, das geen mode meer om er meer te geven. Vroeger waren er dat twee op de wang en één op de mond. Ik herinner mij dat nog van toen ik kleiner was, die twee op de wang dat ging nog, maar dienen éénen op de mond hé, van die oude tante of een of ander mètje zonder tanden, waarbij het speeksel tot in je oren droop!!! Ruikend naar de formol of zo iets, herinner je die nog? Dat was alleen te verdragen omdat moeder je met argusogen in de gaten hield en indien je je wou wegtrekken ge een fermen draai rond je oren kreeg!!! En wanneer we die kastijding waardig ondergingen kregen we een spekke en wanneer we véél sjanse hadden, kregen we nog nen frank ook én nen klop op onzen kop, én neepe in onze kaake én we mochten vertrekken. Later had ik een leukere ervaring, ik was zeker rond de veertien jaar toen ik tijdens die beruchte nieuwjaarskus op de mond een echte tongdraai kreeg van een vriendinnetje mijn éérste tongkus van mijn leven én dan nog van een prachtig meisje, ge kunt denken hé .én al is er alleen maar dát gebeurd tussen ik en haar, ik heb het toch nooit vergeten. Nog later en iets ouder werden dat er drie op de mond (nu niet meer met dát vriendinnetje) én ze duurden minuten lang, soms was het nieuwe jaar reeds een eind gevorderd wanneer we stopten en aan de volgende begonnen .en nu ben ik zelf een nonkel of een pepe geworden, weliswaar mét tanden .
Enfin de tijden veranderen hé, maar het moet toch gezegd zijn hé, wanneer je zo wensen krijgt van iemand waarvan je kunt zién en voelen dat ze gemeend zijn dat doet toch deugd hé .
Een beetje later dan gewoonlijk, maar hier zijn we weer, dat ietwat later zijn had eigenlijk te maken met de avondparty die de Vogelzang heeft gegeven. Je weet wel van vorige uitgave die vette derms, sprot enz. die Kathleen zou uitdelen. Bij deze het verslag van een toch héél opmerkelijke én aangename avond:
Het begon er al slecht uit te zien van smorgens, wind en regen gevolgd door, regen en nog meer wind gevolgd door, nog meer regen en nog meer wind, en dat met een avondparty buiten in het verschiet . Maar niet getreurd, mijn madam en ik rond zeven uur vertrokken, een half uurtje te vroeg, want eigenlijk hoopten we op nog een plaatsje vrij binnen in het café, want ik had niet de indruk dat er buiten veel volk zou staan. Aan de Vogelzang aangekomen stond daar gelukkig, een stevig uitziende overdekte bar aan het terras en de zonneluifel was eveneens uitgeplooid, vastgeankerd aan de grond met een reeks stevige touwen. Kathleen was reeds in alle optimisme aan het bakken, hele kledders boter in enorme pannen kieperend, een gedeelte van de sprot wou duidelijk terug naar zee , maar ze vlogen de verkeerde richting uit en gingen richting Kortrijk , ze hadden beter hun GPS meegenomen hé. Een deel van de darmen probeerde eveneens op eigen krachten, vol heimwee, terug naar de boer te kronkelen maar belandden op de oprit van de apotheker aan de overkant van de straat, dit tot zijn groot genoegen. Ik zag eveneens Luc en Ilse heer en weer zwaaien en zwieren , wanhopig hangend aan de rand van de zonneluifel, met uiterste inspanning proberend dat zeil te beletten om op reis te gaan naar de Ardennen .
Heb je een beetje een beeld van hoe het was toen ik er aan kwam? Mijn madam en ik hebben ons discreet terug getrokken op mijn vaste stek aan den toog met een pintje en een koffieke. Een half uurtje nadien komt Kathleen zwetend, hijgend binnengestoven met de vermelding dat de darmen en de sprot klaar waren en dat we ze mochten gaan halen buiten, waar eveneens liters jenever en glughwein klaarstonden voor een spotprijske .enkele van de meest moedigen onder ons waagden zich naar buiten bij Luc die ondertussen het bakken voor zijn rekening genomen had, nu en dan een slok jenever drinkend (om courage op te doen hé, hij was daar tenslotte zijn leven aan het wagen hé!!). Enfin een beetje later werd het toch wel iéts te gortig buiten want ik zag Kathleen, razende van de zenuwen, met haar armen vol met jeneverflessen en glughwein binnenkomen, en er zou verder binnen gegeten en gedronken worden wat een zucht van verlichting. Maar dan begon het hé ik kan namelijk niét tegen de geur, het uitzicht en nog min de smaak van vette derms , ik heb namelijk een traumaatje opgedaan toen ik klein was, je moet weten dat mijn vader daar verlekkerd op was én hij maakte dat klaar met smout (varkensvet) én azijn. Maar die geur van die gebakken darmen ., waarschijnlijk bewust niet helemaal goed gespoeld, (want mijn vader zei altijd dat een goeie vette darm een beetje moet smaken naar dat die erin gezeten heeft),dat was eigenlijk geen geur meer maar pure stank (stront), het was niet te harden en wij allemaal naar buiten tot mijn pa gegeten had én het huis goed doorgelucht pas dan konden wij terug naar binnen, ik zie mijn vaders gezicht nog steeds voor mij, smekkend en zuchtend van geneugte. Hij at dat ook het liefst in putje winter.
Nu terug naar de Vogelzang, aan weerszijden van mij zaten ze natuurlijk, hoe kon het anders, dampende, geurende,kronkelende darmen te eten, ik probeerde wanhopig naar iets anders te kijken, naar mijn twee sprotjes bijvoorbeeld, maar dat lukte van geen kanten hé. Gelukkig kwam mijn vriend J.M. binnen met zijn exotische vriendin, direct was mijn aandacht een beetje afgeleid, en we gingen aan een tafeltje zitten want de café begon tsjokvol te zitten, allemaal ruim genietend van spijs én drank. Liters jenever, bier en glughwein zag ik daar passeren, kilos darmen en sprot werden geconsumeerd en wanneer deze op waren werden er meterslange bloedworsten en wulloksen binnengespeeld, het was duidelijk het begin van de ramadan in de Vogelzang. Ik zag vanuit de verte (toen kón ik nog een beetje ver kijken) dat Luc nog steeds zijn schrik aan het verdrinken was want hij had discreet een fles jenever mee naar buiten gesmokkeld. Overal zag ik lachende gezichten, ze amuseerden zich allemaal en toen mijn eene oog het andere niet meer zag, insgelijks mijn vriend J.M. werden wij beiden stevig ondersteund naar huis geleid onder de welwillende troebele blikken van de overblijvende klanten.
