Het is weer donderdag, “Remidag” zegt Kathleen, omdat ik iédere week iédere donderdagmorgen stipt om tien uur tien (dan lacht iedere horloge namelijk) op míjn barkruk plaatsneem, én dat al drie jaar lang. Alleen JP is er al, hij is juist terug van een reis met zijn bus, alles is gelukkig terug in orde met hem, hij geeft namelijk terug luidruchtig commentaar op de recente politieke en “andere” gebeurtenissen, wij begonnen dat namelijk een beetje te missen ná zijn “stille periode”.

Ondertussen ruikt dat terug verdacht véél naar ammoniak in mijn omgeving, voor alle zekerheid verwittig ik Kathleen, want ik heb reeds ervaren dat ze soms vergeet dat ze reeds ammoniak in de spoelbak gedaan heeft, en dan doet ze er mijne mensen een “klik” bij hé…, én hou dat maar eens vol, juist achter die spoelbak hé à daar zit ík namelijk…, al mijn sinussen zijn eens doorgeblazen geweest plus nog een paar waarvan ik niet wist dat ik ze had.

En wéét je het al mensen, Kathleen en Luc zijn één van de drie béste cafébazen van het Brugs gewest!!!! Ze verdienen het, voor de klanten zijn ze de besten van gans den Belgique. Enfin na hun debuut in Focus zijn ze nu BV’s geworden hé, overal worden ze nu herkent en bekeken. Wanneer Kathleen zo fier als een gieter flaneert door “het zoute van Oostkamp”(de markt), minzaam knikkend naar het gewone volk en handjes gevend aan de burgemeester én de secretaris van Oostkamp… dán groeit ze nóg nen meter hé, én dan maakt ze haren entréé in een of andere plaatselijke horecazaak, champagne bestellend, want deze mensen mogen toch óók iets verdienen hé,…..en dan hé….is ze gelukkig, ze straalt, genietend van haar populariteit trakteert ze dan het ganse café, dit onder luid applaus van de aanwezige beroepsconsumenten.

Ja, genoeg gedroomd nu, ik wordt uit mijn dromen geschud door het hoesten van Kathleen, dat is nu toch reeds een drietal weken dat die hoest voortduurt, maar ze is het beu, samen met P. gaat ze begin volgende maand een laserbehandeling ondergaan om te stoppen met roken, we wensen haar én P. énorm veel succes, moed, wilskracht, uithoudingsvermogen, courage, geduld,…enz. We zullen die twee in ieder geval een beetje in de gaten houden hé, want wie weet wat die laserstralen nóg allemaal veranderen…afwachten maar.

Ondertussen gaat de GSM van Kathleen, ze was juist glazen aan het afspoelen, ze wil die GSM vastnemen, “hallo” wil ze zeggen maar dat floept daar uit haar hand recht de spoelbak binnen, het maakt een duik als een rasechte duikboot, vliegensvlug haalt ze dat uit het water, met de ammoniak, verlegen rondkijkend of er dat niemand gezien heeft, spoelt het rap in klaar water, want ramp boven ramp …dat toestel heeft ze te leen gekregen van een vriendin, om het uit te proberen vooraleer ze het zou kopen. Het is duidelijk niét haar ding hé want het was maar een sms-tje, dus dienen “hallo” was er ook eventjes naast hé,…én je moet dat model eens bekijken, het heeft de vorm van een mislukt ei, niet veel groter, en om het te bedienen moet ge, na een uitgebreide en diepe studie, daar de bovenkant van openschuiven en dan komen er piepkleine toetsjes tevoorschijn, met één druk van mijn vinger heb ik vier toetsen tegelijk ingedrukt. Ik weet bij god niet waarom ze die dingen altijd maar kleiner en kleiner maken hé. Uiteindelijk zal Kathleen dat toestelleken wel niet gekocht hebben zeker…als het nog werkt.

Verder zit iedereen rustig verder te keuvelen over van alles en nog wat,…dát is nu juist het aangename van op café gaan zie, als je behoefte hebt om te babbelen dan kún je dat, heb je behoefte om te luisteren dán kun je dat ook, heb je alleen maar behoefte om tussen de mensen te zitten en rustig een koffie of een pint te drinken dan kan je dat ook, alles mag én niets moet, toch zalig hé.

En onder de goedkeurende blik van de vrouwe des huizes verlaat ik om exact tien vóór twee (tweede lach van de horloge) het établissement, het was weer goed geweest.

Tot ziens,