Het normale leven heeft terug zijn intrede gedaan in de Vogelzang, de “stille” periode, kenmerkend na nieuwjaar, is terug voorbij. JP (onze buschauffeur) is terug gelukkig, hij heeft namelijk enkele weken zijn bus moeten missen wegens een grondige renovatiebeurt (direct aan begonnen na die tocht naar Antwerpen met Kathleen en een deel van de klanten…??!!). Dus nu kan JP terug de wijde wereld in, voor het ogenblik zijn dat de wintersportbestemmingen waarbij hij door de dikke sneeuw naar beneden raast en sliert…en sliert, waarbij alle passagiers van pure naakte angst hun adem inhouden tot ze blauw zien, hun ogen puilen uit bij het staren naar die vervaarlijke afgronden…JP doet er met een sadistisch genoegen nog een schepje bovenop door de bus nog een beetje méér te laten slippen,…en wanneer hij dan beneden komt, kijkt hij, onder luid applaus van de overlevenden, en zo fier als een gieter, om naar zijn publiek …discreet, minzaam glimlachend, want dat drinkgeld zal weeral in orde zijn hé, en… dan stormen “en masse” al die mensen naar dat klein WC-kabientje om dat overvol te laten lopen met pure zaligheid en geluk dat ze nog leven én dat ze “zonengoeien” chauffeur hebben. Dát was natuurlijk niet zo aangenaam voor onze JP, nu mocht hij weeral gans dat wc-kotteke kuisen. Enfin…nu is hij vertrokken voor een eigen vakantie naar zuid Afrika, wat hij dáár weeral zal beleven (herinner je Gana), zal voor een van de volgende uitgaven zijn.

Er zijn binnenkort ook nóg twee verjaardagen te vieren, onze Kathleen wordt weeral eens een jaartje ouder (ze wordt nu censuur…jaar oud) op 18/03 én op één april is het vijf (5) jaar dat Kathleen de Vogelzang openhoudt, dat kan natuurlijk niet onopgemerkt voorbij gaan hé want naar ik gehoord heb zou Focus Kathleen komen filmen als vrolijkste cafémadam van West-Vlaanderen én als marathonloopster van het jaar. Ik heb eveneens gehoord dat ze op één april (vrijdag) alléén in body-painting (zoals Gina Leesa) zal bestellen…. We zullen dat toch zeker allemaal eens moeten gaan checken hé.

We zullen haar jammer genoeg méér dan een week moeten missen want onze pleeg-moeder, zuster, vriendin, dochter, vrouw enz. gaat op skivakantie, …de mensen daar ter plekke zijn gewaarschuwd. En hier zal weeral iedereen verloren, verweesd, eenzaam, treurend ronddolen, met de tranen in de ogen, smachtend kijkend naar die gesloten gordijnen…,hopend op een spoedige en “gezonde” terugkeer van onzen Kathleen.

Tot ziens,

25-04-2005 om 13:57 geschreven door raspoetin

Het is duidelijk weer de “stille” periode, je hebt dat zo een tweetal keer op een jaar, zo een soort komkommertijd, een tijd zonder nieuws (een tsunami daargelaten) dat gebeurd steeds zo na nieuwjaar en na den “congé”. Een tijd van berusten zeker of is het uitrusten, de mensen zeggen kalm hun zegje en doen terwijl ze niets aan het vertellen zijn hun best om de rest wakker te houden. Velen zijn reeds aan het dromen van de vakantie in de zomer (het is het moment om die te bestellen hé), van die hete dagen en vooral die zwoele avonden die we doorbrengen op het terras van de Vogelzang, genietend van een glas ijskoude Sangria (in plaats van warme glughwein) geserveerd door een heupwiegende Kathleen met een lambadarokje aan, gedécolleteerd tot aan de navel en een vurige rode roos in het haar, verleidelijk neuriënd van “heb je even voor mij”. Nu ben ik zelf aan het dromen hé…terug naar het heden, dus de mensen zijn aan het bekomen van de taartjes, de vele drankjes die we niet gewoon zijn en de vele nieuwjaarswensen zowel verbaal, met de post en zeker met de é-mail (is het u al opgevallen dat ge zelfs tot zes à tien keer nieuwjaarwensen van dezelfde personen krijgt? De één al beter (pittiger) dan de andere?). Wat mij wél opgevallen is, is dat Kathleen de énige cafébazin geweest is die de moeite nam van achter dien dis te komen om op de ouderwetse manier haar klanten gelukkig en gezond nieuwjaar te kussen (op de wang natuurlijk), die andere bazinnen hadden een toevallige “verkoudheid” of wuifden eens van in de verte.

Het is toch eigenaardig hé dat in een periode van ongeveer een twintigtal jaar die gewoonte om met nieuwjaar te kussen zo stilaan aan het vervallen is, nu komen ze naar je toe met hun lippen reeds naar de noorderzon te wijzen zodat ze zeker jouw wang niet zouden raken én vóór je het weet zijn ze al weer weg want ge krijgt er maar ééne, das geen mode meer om er meer te geven. Vroeger waren er dat twee op de wang en één op de mond. Ik herinner mij dat nog van toen ik kleiner was, …die twee op de wang dat ging nog, maar dienen éénen op de mond hé, van die oude tante of een of ander mètje zonder tanden, waarbij het speeksel tot in je oren droop!!! Ruikend naar de formol…of zo iets, herinner je die nog? Dat was alleen te verdragen omdat moeder je met argusogen in de gaten hield en indien je je wou wegtrekken ge een fermen draai rond je oren kreeg!!! En wanneer we die kastijding waardig ondergingen kregen we een “spekke” en wanneer we véél “sjanse” hadden, kregen we nog nen frank ook én nen klop op onzen kop, én neepe in onze kaake…én we mochten vertrekken. Later had ik een leukere ervaring, ik was zeker rond de veertien jaar toen ik tijdens die beruchte nieuwjaarskus op de mond een echte tongdraai kreeg van een vriendinnetje…mijn éérste tongkus van mijn leven én dan nog van een prachtig meisje, ge kunt denken hé….én al is er alleen maar dát gebeurd tussen ik en haar, ik heb het toch nooit vergeten. Nog later en iets ouder werden dat er drie op de mond (nu niet meer met dát vriendinnetje) én ze duurden minuten lang, soms was het nieuwe jaar reeds een eind gevorderd wanneer we stopten en aan de volgende begonnen….en nu ben ik zelf een nonkel of een pepe geworden, weliswaar mét tanden….

Enfin de tijden veranderen hé, maar het moet toch gezegd zijn hé,… wanneer je zo wensen krijgt van iemand waarvan je kunt zién en voelen dat ze gemeend zijn…dat doet toch deugd hé….

Tot ziens

25-04-2005 om 13:55 geschreven door raspoetin

Een beetje later dan gewoonlijk, maar hier zijn we weer, dat ietwat later zijn had eigenlijk te maken met de “avondparty” die de Vogelzang heeft gegeven. Je weet wel van vorige uitgave die…vette derms, sprot enz. die Kathleen zou uitdelen. Bij deze het verslag van een toch héél opmerkelijke én aangename avond:

Het begon er al slecht uit te zien van s’morgens, wind en regen gevolgd door, regen en nog meer wind gevolgd door, nog meer regen en nog meer wind, en dat met een avondparty “buiten” in het verschiet…. Maar niet getreurd, mijn madam en ik rond zeven uur vertrokken, een half uurtje te vroeg, want eigenlijk hoopten we op nog een plaatsje vrij… “binnen” in het café, want ik had niet de indruk dat er buiten veel volk zou staan. Aan de Vogelzang aangekomen stond daar gelukkig, een stevig uitziende overdekte bar aan het terras en de zonneluifel was eveneens uitgeplooid, vastgeankerd aan de grond met een reeks stevige touwen. Kathleen was reeds in alle optimisme aan het bakken, hele kledders boter in enorme pannen kieperend, een gedeelte van de sprot wou duidelijk terug naar zee , maar ze vlogen de verkeerde richting uit en gingen richting Kortrijk , ze hadden beter hun GPS meegenomen hé. Een deel van de darmen probeerde eveneens op eigen krachten, vol heimwee, terug naar de boer te kronkelen maar belandden op de oprit van de apotheker aan de overkant van de straat, dit tot zijn groot genoegen.… Ik zag eveneens Luc en Ilse heer en weer zwaaien en zwieren , wanhopig hangend aan de rand van de zonneluifel, met uiterste inspanning proberend dat zeil te beletten om op reis te gaan naar de Ardennen….

Heb je een beetje een beeld van hoe het was toen ik er aan kwam? Mijn madam en ik hebben ons discreet terug getrokken op mijn vaste stek aan den toog met een pintje en een koffieke. Een half uurtje nadien komt Kathleen zwetend, hijgend binnengestoven met de vermelding dat de darmen en de sprot klaar waren en dat we ze mochten gaan halen buiten, waar eveneens liters jenever en glughwein klaarstonden voor een spotprijske….enkele van de meest moedigen onder ons waagden zich naar buiten bij Luc die ondertussen het bakken voor zijn rekening genomen had, nu en dan een slok jenever drinkend (om “courage” op te doen hé, hij was daar tenslotte zijn leven aan het wagen hé!!). Enfin…een beetje later werd het toch wel iéts te gortig buiten want ik zag Kathleen, razende van de zenuwen, met haar armen vol met jeneverflessen en glughwein binnenkomen, en er zou verder “binnen” gegeten en gedronken worden…wat een zucht van verlichting. Maar dan begon het hé…ik kan namelijk niét tegen de geur, het uitzicht en nog min de smaak van “vette derms” , ik heb namelijk een traumaatje opgedaan toen ik klein was, je moet weten dat mijn vader daar verlekkerd op was én hij maakte dat klaar met smout (varkensvet) én azijn. Maar die geur van die gebakken darmen…., waarschijnlijk bewust niet helemaal goed gespoeld, (want mijn vader zei altijd dat een goeie vette darm een beetje moet smaken naar dat die erin gezeten heeft),dat was eigenlijk geen geur meer maar pure stank (stront), het was niet te harden en wij allemaal naar buiten tot mijn pa gegeten had én het huis goed doorgelucht…pas dan konden wij terug naar binnen, ik zie mijn vaders gezicht nog steeds voor mij, smekkend en zuchtend van geneugte. Hij at dat ook het liefst in putje winter.

Nu terug naar de Vogelzang, aan weerszijden van mij zaten ze natuurlijk, hoe kon het anders, “dampende, geurende,kronkelende darmen” te eten, ik probeerde wanhopig naar iets anders te kijken, naar mijn twee sprotjes bijvoorbeeld, maar dat lukte van geen kanten hé. Gelukkig kwam mijn vriend J.M. binnen met zijn exotische vriendin, direct was mijn aandacht een beetje afgeleid, en we gingen aan een tafeltje zitten want de café begon tsjokvol te zitten, allemaal ruim genietend van spijs én drank. Liters jenever, bier en glughwein zag ik daar passeren, kilos darmen en sprot werden geconsumeerd en wanneer deze op waren werden er meterslange bloedworsten en “wulloksen” binnengespeeld, het was duidelijk het begin van de “ramadan” in de Vogelzang. Ik zag vanuit de verte (toen kón ik nog een beetje ver kijken) dat Luc nog steeds zijn schrik aan het verdrinken was want hij had discreet een fles jenever mee naar buiten gesmokkeld. Overal zag ik lachende gezichten, ze amuseerden zich allemaal en toen mijn eene oog het andere niet meer zag, insgelijks mijn vriend J.M. werden wij beiden stevig ondersteund naar huis geleid onder de welwillende troebele blikken van de overblijvende klanten.

Dit is voor herhaling vatbaar.

Tot ziens maar weer,

25-04-2005 om 13:52 geschreven door raspoetin

Hier zijn we dan weer, we zijn één jaar oud, tezamen met de eerste twee uitgaven die “de donderdagmiddag” noemden is er een historie van de café Vogelzang gegeven waarvan alles wat verteld werd op ware gegevens berustte, misschien ietwat overdreven of ietwat bij het haar getrokken… soms, maar toch….Ik hoop dat je ervan genoten hebt want dat gééft mij de impuls om nóg een jaartje door te gaan.

Het is waarschijnlijk iedereen wel opgevallen dat het hoofdpersonage steevast Kathleen was, maar ja…deze bloemrijke Kathleen ís nu eenmaal een personage waar je niet (van géén kanten) kunt naast kijken, en dat komt niét door haar omVang maar door haar omGang met haar klanten, haar ex-klanten en haar “nooit of te nimmer” klanten, haar dieren, haar muziek en… door de nooit vooraf te voorspellen soort “Kathleen” dat je gaat ontmoeten wanneer je binnenkomt.

Dit allemaal gezegd zijnde gaan we dus verder. Nu ook weeral reeds een paar weken geleden hebben wij ons allemaal een bult “verschoten”, we stonden perplex, stom verbaast…op een gegeven moment komt Ilse (de dochter van Kathleen) heupwiegen, zingend de café binnen…je had dát moeten zien, al de klanten vielen stil, stomverbaasd, verweesd bijna zaten wij allemaal Ilse aan te staren, dat anders zo stil, bedeesd, schuchter meiske kreeg waarachtig de streken van haar moeder…en hoe, met haar kont draaiend, meezingend, dansend op een liedje van Borsato flaneerde ze rond het café, eerst dacht ik dat ze een jointje gerookt had en high was maar nee, toch niet, want Fr… (ook een vaste klant) had het direct door…Cupido heeft hier zijn pijl gelanceerd én duidelijk doel getroffen ook, zei hij grinnikend. En inderdaad…een half uurtje later komt er daar een stoere jonge bink binnen…Ilse, direct stil gevallen,…ze is terug het schuchter, bedeesd meiske (zoals we haar altijd al gekend hebben) en zit nu naast hare favoriet, met haar borstjes vooruit en buik ingetrokken kijkt ze diep in de puttekes van zijn ogen,…Kathleen houdt het koppel nauwlettend en met arendsogen in de gaten, haar klein meisje is groot geworden beseft ze plotseling. Wij laten deze prille liefde verder met rust….

Toen ik vorige week binnenkwam in de Vogelzang, zag ik een Kathleen met de haren in de war, ogen half toe, geeuwend mijn pint tappen, ja, ze was de avond er vóór met een deel van haar klanten naar “the nicht off the proms” geweest. J.P. was de buschauffeur, hij was uitermate blij dat het niét naar Clouseau was dat hij moest rijden (na vorig jaar acht maal Clouseau was het genoeg geweest voor hem), enfin…J.P. de bus vol met bier geladen, één kartonneke cola en één flesje water (je kunt de klanten van een café géén dorst laten lijden hé), op de resterende plaatsen…de passagiers, en weg waren ze, luid zingend van “daaaar gáát ze…”. Dus aan het gezicht van Kathleen én aan het aantal ledige bakken die ik J.P. (met een gelukzalig gezicht) nu zie terug naar de biercentrale brengen, kan ik zien dat ze zich uitermate goed geamuseerd hebben. Ondertussen is Ilse (de dochter) ook in het café gekomen, ze ziet er duidelijk frisser uit dan haar moeder en overigens is ze terug normaal geworden, er zal vandaag géén bezoek komen van Adonis denk ik. Ondertussen zitten wij gemoedelijk rustig te keuvelen over van alles en nog wat, toen Kathleen opeens zegt “ ik zou de vrijdagavond vóór Kerstdag een avondparty willen geven op de terras, met van die stenen warmtefornuisen, glughwein, én een barbecue om “vette dèrms” op klaar te maken nè!!!”…iedereen was stil, en stil want het is niet voor het eerst dat ze plotseling een “statement” doet…toen ze van de zomer eveneens plotseling zei dat ze de marathon “Torhout- Brugge” ging meelopen (waar niet veel van zal in huis komen, geloof ik) waren we ook even stilgevallen, …ja…dat terrasfeest is ok, die glughwein ook….maar “vette dèrms” (voor wie niét weet wat dat is… dat is de dunne darm van een varken, én dat stinkt tegen de muren op wanneer je dat klaarmaakt), géén mens die dát nog éét…dachten we,… tot er toch iemand in het café schuchter zei “ik eet wel dat graag!!” waarop Kathleen direct opgelucht zei “ha, dan kun jij ze klaarmaken hé” , een beetje daarna is die man uiterst discreet vertrokken. Maar ja, na een beetje heen en weer gepraat waarbij het uitkwam dat er in gans Oostkamp maar vier (4) mensen (inclusief Kathleen) dat lusten, plus één mens uit Assebroek, geeft Kathleen toegegeven om voor ieder wat wils klaar te maken en zal ze eveneens sprot, poten en oren, varkensstaart (kodde), koemaag, schaapsogen voor de liefhebbers klaarmaken, dus iedereen zal wel iets van al die lekkernijen lusten hé. Nog andere suggesties worden dankbaar aanvaard ten huize Vogelzang. Dat alles rijkelijk overgoten met de nodige dranken én met de muziek van Borsato, André Hazes en Frans Bauwer (je weet wel “Heb je even voor mij”) beloofd dat terug een unieke belevenis te worden.

Tot ziens,

25-04-2005 om 13:50 geschreven door raspoetin

Nu reeds enkele weken geleden zat ik in de Vogelzang rustig te genieten van mijn pintje bier toen mijn vriend binnenkwam, een horeca-uitbater van hier een eindje verder, bij het consumeren van eveneens een pintje bier was hij een “beetje” zijn beklag aan het doen, hij was ontgoocheld in de maatschappij, hij was teleurgesteld, gefrustreerd enz.. Er was namelijk een dief op zijn hof geweest en had al zijn dieren meegenomen, inclusief zijn lievelingsvarken, eveneens had hij miserie gehad met de brandweerinspecteur, met zijn huurders, met de belastingen, met zijn moto, met de politie die vlak voor zijn deur wekelijks controle doet, en als klap op de vuurpijl was zijn schoondochter er eveneens onder uit getrokken, je zou van minder gefrustreerd geraken hé, ík werd er zelf ook weemoedig van. Enfin, na herhaalde consumpties heen en weer om “ons” verdriet te verwerken werden we iets opgewekter en kwam het gesprek op de koekjes die Kathleen bij de koffie geeft nu, vroeger waren dat echte koffiekoekjes of pralinnekes en nu zijn dat twee (2) speculaaskes, ja, het leven is duur geworden hé, ook voor de horéca zeg ik meevoelend, waarop mijn vriend direct terug wakker schrikt en zegt “ík geef nog chocolat bij de koffie” waarop hij grinnikend in zijn zak gaat en ons elk zo een chocoladekleurig pakje gaf, waarop ik zei “met luxeverpakking dan nog”, hij grinnikte nog méér, ik stak dat pakje onachtzaam in mijn zakken voor latere consumptie want chocolade met bier dat smaakt van geen kanten. Na enkele dagen vraagt mijn vrouw mij, met een wantrouwende blik op mij gericht, (ik ken die blik, en direct ga ik mijn geheugen af op zoek naar het wat, wanneer en waar ik eventueel iets mispeuterd kan hebben…ik vind niets) “Wat is dat wat je daar in je zakken hebt zitten?” “ik zou het bijgot niet weten” antwoord ik zo onschuldig als een baby, mij afvragend wat ze nu weer gevonden heeft, “een condoom…., en dan nog met chocoladesmaak!!!!”zegt ze op een gevaarlijk toontje. Er begint mij langzaam iets te dagen, ik herinner dat “grijnzend” gezicht van mijn vriend, en ik had mij nog afgevraagd waarom grinnikt hij zo wanneer hij dat “chocolaatje” gaf. Nu wist ik waarom, maar ja, wat antwoord ge verdomme als je vrouw vraagt waarom je een condoom in je zakken hebt zitten, ik heb dan maar de waarheid opgebiecht, dat ze mij beetgenomen hebben. Ik denk niet dat ze mij voor honderd procent geloofde, maar… het eigenaardige is…., dat condoomgeval is uit mijn zakken verdwenen, totaal verdwenen, en waar is het nu? ik kan er toch moeilijk achter vragen hé, want dan zal ze vragen waarom ik “het” nodig heb. Maar ik kan mij toch ook afvragen hé… waarom zíj dat nodig heeft,… ja toch? Enfin, ge ziet maar, hoe rap je in de moeilijkheden kan geraken hé.

Toen ik onlangs in het café binnenkwam was Kathleen hartelijk lachend aan het vertellen over de “Pelikaan” de “Windsurfer” de “Hamburger” , ik wist van geen kanten over “wat” ze het had, maar het kwam uit, ze was speciaal naar Antwerpen geweest om penissen te zien…, naar die show “puppetry of the penis”, Luc liep er een beetje voorzichtig bij, een beetje zoals de “cowboys”, ik denk dat hij één van de drie hierboven uitgeprobeerd heeft. Alle mannelijke klanten van de Vogelzang hebben geschokt gereageerd, ge moet maar durven hé, naar Antwerpen gaan terwijl er dagelijks in de Vogelzang zelf, veertig à vijftig penissen langskomen, in alle kleuren en vormen én nu in alle staten….

Tot ziens maar weer hé,

25-04-2005 om 13:48 geschreven door raspoetin

Bij mijn binnenkomst in de Vogelzang, enkele weken geleden, was onze Kathleen duidelijk in de “mood”, op muziek van Frans Bauer, waaronder één bepaalde titel “Heb je even voor mij” was ze reeds aan het rondhuppelen achter den dis, luid meezingend, ogen in trance, met haar kont draaiend, zag ze het duidelijk zitten vandaag.

We hebben terug een nieuwe bewoner in de Vogelzang, weeral een péruche, maar de naam die Kathleen gegeven heeft…”Poubelle”, die naam klinkt wel mooi, maar voor de één op duizend die niét weet wat het betekend…Poubelle betekend…vuilnisbak, als je dan nog weet wat er Gerard den tweeden overkomen is… maar ja, de pastoor zei vroeger “Gods wegen zijn ondoorgrondelijk” maar hij vergat erbij te zeggen “En Kathleens nog méér”.

Ondertussen hebben we al voor de tiende keer “heb je even voor mij” gehoord, we kennen de tekst reeds allemaal van buiten, sommigen beginnen ook reeds luidkeels mee te zingen, wat Kathleen aanzet om dat liedje nog maar eens een keer of tien op te leggen.

Maar ja hé, de leute is nu gedaan, het café is gesloten, toe, dicht, fermé, closed want Kathleen is voor tien volle dagen in verlof, ze heeft ver van haar klanten afleiding nodig om zichzelf op te laden, om ons weeral voor een paar maanden te kunnen verzorgen, te vertroetelen en te verwennen….

Wat ze niét weet zijn de gevolgen van een gesloten stamcafé: de eerste dag, tien uur, door de macht der gewoonte gaan de meeste klanten gewoon naar het café.

En wat zien ze daar…de gordijnen zijn gesloten…een grotere ramp kan er bijna niet gebeuren, ze zijn geshockeerd, hun draai kwijt,…voor alle zekerheid nog eens aan die deurklink getrokken…gesloten natuurlijk. Met slepende passen, hun hoofd tussen de schouders, gebogen en gebukt schuifelen ze terug naar huis, naar moeder de vrouw die reeds blij was om enkele uurtjes verlost te zijn van manlief. Zij hebben nu uuuuren te doden en weten niet met wat… dan maar naar de vrouw kijken hoe ze wast en plast en kookt enz…., en hier en daar wat goedbedoelde opmerkingetjes en raadgevingstjes, zodanig dat die vrouwen baloordig worden, ze worden er dol van, ze geraken danig overspannen dat ze “en masse” naar de dokter stappen om kalmeerpillen, maar dat is nog niet alles..; die mannen beginnen “na dagen op die gesloten gordijnen” te kijken ook dépri te worden, want ze kunnen nu helemaal hun ding niet meer kwijt, anders wanneer ze in de file gestaan hebben, het slecht weer is, Anderlecht gewonnen heeft, hun favoriete renner EPO genomen heeft, Bin Laden weeral eens een building heeft laten ontploffen, enz. enz. steeds één adres om de frustraties kwijt te kunnen …à Kathleen, maar nu is ze er niet dus ook “en masse” naar de dokter om kalmeer -en relaxpillen. Natuurlijk zitten na enkele dagen de wachtzalen van al de Oostkampse dokters proppensvol klagende, gefrustreerde, overspannen mannen en vrouwen…zodanig zelfs dat al die dokters het eveneens op hun heupen krijgen en ofwel plots op reis vertrekken, ofwel naar hun collega’s liepen omdat ze eveneens overspannen waren, een vrouwelijke dokter kocht van pure frustratie zelfs een kind. Allee het was niet te doen. De burgemeester en het schepencollege hadden bijna de noodtoestand afgeroepen maar na ruggespraak met Luc die plechtig beloofde dat de Vogelzang vrijdag terug openging, waren ze toch iets geruster, naarmate die vrijdag naderde wachtte de helft van Oostkamp in angstige spanning af, de klanten gingen dagelijks wel tien keer naar die gesloten gordijnen kijken, hopend, wachtend, zich angstig afvragend “zou Kathleen op tijd terug zijn?” “zal ze niet vergeten open te doen?” belovend… ze mag zelfs weeral een tiental keer “heb je even voor mij” opleggen, als ze maar op tijd is.

Vrijdagmorgen 09u58: langs alle kanten en hoeken van de huizen rondom de Vogelzang staan mensen te wachten, te wachten, te wachten, de politie houdt een oogje in het zeil, klaar om het verkeer in goede banen te leiden.

Vrijdagmorgen klokslag 10u00: eerst die eene gordijn gaat open, daarna de volgende, de meeste klanten staan ondertussen in de rij voor de deur, en daarna…een zucht van opluchting, met een blijde glimlach op haar gezicht doet Kathleen de deur open, op de achtergrond speelt “heb je even voor mij”, poubelle zingt op haar eigen manier mee, Oostkamp zucht van verlichting en Kathleen ook een beetje want ze heeft ons toch ook een beetje gemist.

Tot ziens dan maar hé,

23-04-2005 om 08:45 geschreven door raspoetin

Het is met een diepe droefheid en gelatenheid, dat we verleden week moeten afscheid nemen hebben van ons aller dierbare vriend “Gerard” de Vogelzang de 2^de . Het heeft namelijk de Heer behaagd hem tot zich te roepen én direct zalig én heilig te verklaren voor zijn, wel zéér korte, leven van zelfopoffering en menslievendheid. Hij was namelijk steeds de eerste die s’morgensvroeg luidruchtig “mocht” goedendag zeggen tegen Kathleen zonder dat dit een kwade blik teweegbracht, zelfs vooraleer ze gegeten had. Steeds was hij bereid zich van de ene vinger naar de andere te laten vertransporteren, gans het café ging hij rond, altijd waardig rond zich kijkend terwijl hij hier en daar een kutteltje in iemands nek liet vallen.

Maar ja, …hij is in feite (waarschijnlijk) gesneuveld in een nietsontziende, alles vernietigende oorlog die uitgebroken was tussen Kathleen en de rondfladderende vliegen. Buiten de verschillende vliegenmeppers had Kathleen zich eveneens bewapend met die oude plakkerige linten én een elektrische vliegenmepper waarop ze die beestjes met intens genot liet barbecuen tot de rook eruit kwam. Maar niks genen vanse hé, die beestjes bleven maar komen, en… toen heeft ze, dodelijk gefrustreerd, naar haar laatste en ultieme wapen gegrepen, “insecticide”, met een nooit eerder geziene moordlust waarbij “Sadam” en “Bin Laden” zouden verbleken spoot ze iedere avond liters en liters insecticide rond in het café, Luc trok zich in alle bescheidenheid discreet terug in de keuken, want dáár kon en durfde hij niet tussen komen, een dergelijke furie blijft ge best uit de weg weet hij…. En inderdaad die vliegen waren kapot, dood, gecrepeerd, en de schamele overlevenden waren piepe dada…tot s’anderendaags.

En zo kwam het hé, er is geen enkele oorlog die géén onschuldige slachtoffers vraagt of eist, Gerard dacht toen hij die druppels “regen” naar beneden zag komen aan een weldadig buitje na al die warmte en hij spreidde zijn vleugeltjes open om zich eens lekker te laten afkoelen…niet wetende dat het puur vergif was die naar beneden kwam. Eerst voelde hij zich niet al te lekker, daarna kreeg hij het aan zijn longetjes en daarna…begaven zijn pootjes het en juist op het moment dat hij van zijn stokske viel, kwam Kathleen naar hem kijken…. Dodelijk ongerust zag ze dat dit serieus was, met de tranen in de ogen zette ze dat beestje terug op zijn stokske waar het direct met zijn pootjes omhoog terug afviel, ze wilde en kón niet aannemen dat hare Gerard aan het sterven was, eigenlijk was het waarschijnlijk al dood, ze duwde hem met zijn kopje onder water in zijn drinkbakje om te zien of er nog lucht uitkwam, indien het nog niet dood was, was het nu wel verdronken, daarna gaf ze het een hartmassage met haar duimen, waarbij al zijn ribbekes gebroken werden, maar ja in noodgevallen moet ge niet te omzichtig tewerk gaan hé, daarna trok ze zijn pluimpjes uit om te zien of er toch geen leven meer inzat,…en dan…beweert ze bij hoog en laag dat hij nog een keer piepte (hij was waarschijnlijk op dat moment al drie keer dood). Tot een klant Gerard vastnam, zijn lijkje reeds stokstijf van het doodzijn, uitstak naar haar en plechtig verklaarde dat Gerard zeker al een uur bij God op visite was en…dan geloofde ze het…”Gerard den tweede” was niet meer.

Kathleen heeft hem dan ten grave gedragen en… voor de laatste keer laten vliegen in de wijde natuur, ze wierp hem namelijk van een drietal meter ver in de lucht…recht de groene container in, het beestje vloog niet al te goed meer zonder pluimpjes maar toch vond het zijn bestemming tussen de overblijfselen van onze moderne maatschappij. Nog een laatste gang wacht hem wanneer de vuilniskar komt om de container leeg te maken en naar het crematorium te rijden onder begeleiding van Michel Van den Bossche die met een zwarte vlag zal toekijken of Gerard de Vogelzang de 2^de wel degelijk een mooie crematie krijgt.

Laten alle vogelliefhebbers nu het hoofd buigen en een minuut stilte in acht nemen.

Tot ziens,

23-04-2005 om 08:43 geschreven door raspoetin

Enkele weken terug, toen ik binnenkwam in de Vogelzang, was er een nieuwe bewoner aanwezig, “Gerard” genaamd. Gerard is namelijk een kanarie die het grondig beu was om steeds in dat kooitje te zitten en had op een verstrooid moment van zijn baas het onzekere voor het zekere genomen en was de wijde wereld ingetrokken, hij was echter vergeten dat zijn lichamelijke conditie nogal belabberd was, ja…, je moet maar eens zelf jarenlang in een klein kooitje leven, dus enkele honderd meter verder was hij reeds doodop en moest hij gedwongen rusten,…en dat in het “zicht” van onze Kathleen. Kathleen, had direct in de gaten dat dat vogeltje niet in zijn beste vorm was, ze aarzelde niet, haar moederinstinct kwam boven, en ze ving dat beestje en stak het liefdevol in een mooi kooitje, Luc moest direct eten gaan kopen, een drinkbak, schelpezand enz. direct werd dat geel ding geadopteerd en ze noemde het “Gerard”, het was vanaf nu “haar” vogeltje. Maar …het noodlot sloeg een week later toe, in de vorm van een man, een griezel, die het café binnenkwam met een leeg kooitje in zijn hand en haar vroeg of ze geen kanarie gevonden had, direkt was de opgewekte stemming van Kathleen tot ver onder het vriespunt gedaald, en met een ijzige stem antwoordde ze: “ja, hij staat daar” bevend wijzend naar haar lieveling, haar kind bijna. Die man bekijkt dat vogeltje goed en zegt “dat is de mijnen, madam” waarop Kathleen met een moordlustige blik tegenwierp “hoe ziet jij dat!!!” “aan zijn veren, madam” zegt hij schuchter, want hij had waarschijnlijk reeds in de gaten dat Kathleen in géén te beste stemming was. En dus is even later den “Gerard” terug vertrokken naar zijn eerste huis, weliswaar na een betraand blikske geworpen te hebben op zijn pleegmoeder en met een laatste gebroken “tsii..iet” als groet was hij weg. Kathleen was ontroostbaar, verdrietig, treurend, haar hart was gebroken,… en van pure kompassie is Luc dan in al zijn goedheid een nieuwe kanarie gaan kopen, alleen…hij had ergens miskeken zeker, of hij had iets teveel van zijn eigen bier geproefd zeker want hij kwam thuis met een “pérusche”, maar ja, het was ook een mooi vogeltje hé en het werd prompt eveneens “Gerard” genoemd, en nu hebben wij in de Vogelzang een “permanente” bewoner bij. Je moet Kathleen bezig zien, zo trots als een pauw paradeert ze nu met dat vogeltje op haar vinger (het is reeds helemaal tam) rond het café.

Ondertussen komt Luc het café binnen,… kletsnat, zijn haar hangt voor zijn ogen, zijn wenkbrauwen in zijn oren,(indien hij haar had gehad zou hij zo uit gezien hebben hé)… mijn vrouw vraagt verontrust of hij zoveel gewerkt heeft dat hij zo zweet,… wat direct een hilarische reactie teweegbracht bij dat andere klanten, (ik vraag mij af waarom ze zo spontaan in een lach schieten…), nee…hij was wéér eens de waterleiding vergeten af te sluiten bij het veranderen van een biervat, dit is hem nu al voor de dertigste keer overkomen, ja je kunt verstrooid zijn hé.

Hij heeft weeral een kommetje “wullocks” mee om op te eten, zijn diepvries is namelijk uitgevallen met twintig kilo wullocks in, en die moet hij allemaal opeten voor ze slecht worden, aan iedereen die binnenkomt vraagt hij of ze geen kommetje moeten hebben, maar zonder veel succes… hij zit nu aan potje dertig, dus kilo vijftien denk ik. Later is hij serieus moeten gaan diëten heb ik gehoord.

De groendienst is ook bezig buiten, dat is ook het zien waard hoor, ze moeten de haagjes scheren langs de baan. De ene, de baas waarschijnlijk, werkt met de haagschaar, de tweede veegt de afgeschoren takjes bijeen en de derde schept de afval in de kruiwagen en deponeert dat op een hoopje. Na een grondige studie van de omgeving en de passanten (vrouwelijk schoon krijgt speciale aandacht) begint hij met uiterste precisie en concentratie met zijn heggenschaar, hij scheert een halve meter af en…stopt, de andere twee wachten vol eerbied, gespannen en in stilte af, want de man met de heggenschaar mag niet uit zijn concentratie gehaald worden, leunend op zijn schaar bekijkt hij zijn werk langs alle kanten, hij voelt zich een kunstenaar, een Picasso, een Michel Angelo, én hij is content, gewichtig tilt hij zijn schaar op en begint aan de volgende halve meter terwijl nummer twee aan het vagen gaat en nummer drie klaarstaat met zijn kruiwagen.

En zo gaat het verder tot aan drie meter, altijd dezelfde procedure en concentratie, aan drie meter ligt de riem er helemaal af, het is break, en na een uurtje koffie drinken gaan ze gezwind aan de slag aan de volgende drie meter, ze hebben nog vijftig meter voor de boeg, maar niet getreurd hé, morgen komt ook nog…als het niet regent, of teveel waait, of te warm is.

Ondertussen zijn we aan het nakaarten over de marathon Kortrijk-Brugge, plots zegt Kathleen:”volgend jaar loop ik mee” uitdagend rondkijkend, plots zag ik overal lachende gezichten….uitgenomen één, haar blik verstrakte, ik ken die blik en toverde direct een serieus gezicht tevoorschijn, maar hoe meer er gelachen werd hoe overtuigender dat ze werd “en toch ga ik die marathon lopen” zei ze nog een keer “én ik zoek sponsors, want ik ga lopen voor een goed doel nè!!”. En zo, waar niemand in geloofde, zal bewaarheid worden, en is ze nu begonnen aan een professionele training en kun je haar zien lopen, gaan, wandelen, struikelen, slepen langs de vlaamse boerenwegeltjes en dit tot volgend jaar. Kathleen wij steunen je ten volle en zullen je mentaal begeleiden en sterken wanneer je het even moeilijk hebt.

Tot ziens,

23-04-2005 om 08:40 geschreven door raspoetin

Het is eindelijk weer donderdag, dat eerste pintje zal weer enorm smaken zie, het namelijk van zondagmiddag geleden dat ik nog een lekker glas bier gedronken heb want mijn madam heeft mij op regiem gezet, slanklijnerseten en water. Enfin, mijn madam is er nu niet bij en gezeten op mijn vaste stek denk ik nog eens terug over de afgelopen maand want het is weer bijna tijd voor de “vogelzanger”.

-(Enkele weken terug) Luc loopt er een beetje ongelukkig bij zie ik, hij moét namelijk mee naar Marco Borsato, hij kan die vent eigenlijk noch horen of zien, maar …hij is namelijk gestraft van Kathleen omdat hij een opmerking had over haar manier van slapen (door een mij opgelegde censuur mag ik dat hier niet beschrijven anders moét ik ook mee naar Borsato), om het nog erger te maken had hij die opmerking luidruchtig beschreven in het bijzijn van enige klanten die op een zodanige hilarische manier reageerden dat Kathleen met boze, moordende blik op Luc, zei “ en nu gaat ge zéker mee naar Borsato”, en hij had nog zo zijn best gedaan om zijn kaart door te verkopen… dus Lucske moet die zaterdag mee met afhangende oortjes en de staart tussen de benen.

De maandag nadien was het zo ver hé, de dagtrip met de moto’s (géén brommerkes hé Luc).

Met in de dertig moto’s waren ze en Kathleen was uitverkoren om de wegen af te zetten, echt iets voor haar hé, in lederen pak, rood zwart zoals de rijkswachters van vroeger zag ze er inderdaad imponerend uit. Met moordende snelheden van tegen de 200 km per uur zoefde ze voorbij de sliert moto’s om het volgende kruispunt af te zetten waarbij ze met ijzige blikken en haar klein rond rood wit bordje, alle chauffeurs tegen hield tot haar “kinderen” veilig waren gepasseerd. Ik heb horen zeggen (ik weet niet of het waar is) dat ze zelfs twee zwaantjes tegen gehouden heeft die haar wilden helpen, ze werden prompt naar de kant van de weg gestuurd met een blik van “waar wilde gij jullie mee bemoeien kleine vettige mannekes”,… ze zitten er waarschijnlijk nog, dodelijk gefrustreerd van wat hun overkomen was.

Enfin, die trip was mede dank zij het goede weer en de goede zorgen van “big mama” een succes, voor herhaling vatbaar.

Kathleen was eveneens enorm bedrijvig als haarkapster deze maand,…en ze doet het graag hoor, alleen jammer …ze heeft maar één stijl, namelijk “alles af”, daarbij gaat ze zéér creatief tewerk, eerst met de tondeuse een dwarse streep van links naar rechts over het hoofd, ge ziét ze werkelijk genieten van het resultaat, daarna met grote behendigheid en elegance een streep van het voorhoofd tot de nek af, je kunt wel denken wat een zicht dàt is hé,…dàt resultaat zit ze dan van alle kanten te bekijken, maar dan vliegt ze er nog maar goed op,…kris kras met die tondeuse over het hoofd… al de rest eraf, nu is ze pas tevreden over zichzelf zie, stralend rondkijkend naar haar publiek én eventuele volgende slachtoffers. De mannelijke klanten maken zich zo klein mogelijk om maar niet op te vallen, en ik denk dat ik in het vervolg terug mijn hoed zal opzetten, het weinige dat ik nog heb zou ik toch willen houden.

Er is nog iets eigenaardigs gebeurd, namelijk, de boer van iets verder heeft andere koeien in de weide tegenover de Vogelzang gestoken, dat is niet erg zou je denken, maar…er zit daar een koe tussen waar Kathleen een grondige hekel aan heeft, het is een lelijkaard zegt ze (ik heb eigenlijk nog nooit een “schone” koe gezien), en laat het nu juist dié koe zijn die steeds en alle dagen door het venster naar Kathleen zit te kijken hé, t’is een lesbische koe zeker? Maar dag na dag ergert Kathleen zich meer en meer, ze spreekt zelfs met genietende gevoelens van dat “beest” dood te schieten als dien boer dat stuk lelijk verdriet niet weghaalt. Op mijn vraag waarom ze een dergelijke hekel aan dat beest heeft antwoord ze dat die kop haar herinnerd aan iemand…, ik zou niet graag in die iemands zijn plaats willen zijn zulle.

Uiteindelijk, dodelijk vermoeid van haar escapades heeft Kathleen besloten om drie dagen te sluiten, ze zegt dat altijd een beetje beschaamd hé, want de commentaren zijn dan niet uit de lucht, zo van..; “hebt ge wéér genoeg verdient?” of “hebt ge het weeral nodig?” of “wij gaan wel gaan werken, maar madam zal wel liggen luieren met ons geld” enz., ruwe praat die eigenlijk niet anders wil zeggen dan dat ze het zullen missen.

Na die drie dagen sluiting zien we een uitgeruste Kathleen tevoorschijn komen in …waarachtig …een kleed, iedereen is met verstomming geslagen, in die jaren dat wij in de Vogelzang komen hebben wij haar nooit in een kleed gezien, en dan nog een sexy gevalleke zo te zien, de commentaren zijn weer niet uit de lucht, aan alle kanten wordt ze gekeurd en goed bevonden. Wat is er in die drie dagen gebeurd eigenlijk vragen wij ons af?

Ok, ik ga maar eens naar huis zeker, die pinten zitten al goed in mijn hoofd, mijn gebeur zal weer aan mijn gang merken hoeveel ik er gedronken heb, als ik maar niet weer mis van garage.

Mvg,

23-04-2005 om 08:31 geschreven door raspoetin

Bij mijn binnenkomst in café Vogelzang is het rustig zie ik, een koppeltje aan de dis en Kathleen, ja …met de haren in pieken omhoog, ogen half toe, zit ze op haar barstoel te geeuwen, ze is namelijk niet uitgeslapen, hélemaal niet zelfs, het ook niet verwonderlijk verneem ik later, want, door omstandigheden is ze véél vroeger moeten opstaan, een volle tien minuten zelfs. Vruchteloos probeert ze die weerspannige stressen terug in de plooi te krijgen onderwijl mopperend dat ze de ganse dag niet volledig wakker zal worden, en dat het haar dagje niet zal zijn, en dat ze oververmoeid zal geraken, enz…. Ik ben er nog niet uit of ik nu de verstrooide Kathleen krijg (want dan is het opletten geblazen), of de rustige Kathleen,(de uitbundige en de gedreven Kathleen zal het gezien haar nachtrust wel niet zijn hé). Of heb ik de vijfde Kathleen ontdekt?

Rustig van mijn pintje genietend (die ik gekregen heb tussen twee geeuwbuien in) luister en kijk ik naar dat koppeltje, van middelbare leeftijd,aan de dis, hij een mager mannetje die steeds met volle smaak en genietend van zijn wijntje drinkt en zijn vrouw (of vriendin), een rustig en vriendelijk koppel waar het aangenaam praten mee is, ze weten ook mee te spreken over het leven want ik denk dat ze allebei niet gespaard werden door het ongeluk en tegenslagen. Beiden hebben, denk ik, een ander leven vol zorg en kwel achter de rug, maar ze hebben elkaar gevonden, en het mooiste van alles is dat het leven ze niet klein gekregen heeft, nee, ze genieten er zelfs van, en dat verdient het grootste respect.

Ondertussen is onze S. (die met de kruiwagen) binnengekomen, met smachtende en verliefde ogen kijkend naar Kathleen…, nu zal het wel gedaan zijn met de rust denk ik, we moeten alleen vermijden van over honden te praten, van het werk of van de voetbal, dan gaat het nog een beetje.

Het ander koppeltje komt ook binnen (die van de negerin), steeds vriendelijk goedendag zeggend tegen iedereen begeven ze zich naar de dis naast het andere koppeltje. Die vrouw heeft een hele aparte manier om die barstoel te beklimmen, ze is namelijk niet groot, redelijk klein zelfs, en die barkrukken zijn zéér hoog, en die toog ook, ik ben ook niet van de grootste dus ik kan het weten, ik kijk verder…eerst zie je een mollig armpje boven de dis uitkomen, met haar hand zoekend naar de verste rand om haar aan op te trekken, dan met de linker voet op de ijzeren trede en …hup haar hoofd verschijnt boven de dis, nu met haar poepe een kwart draai naar rechts en op de stoel, bloedrood kijkt ze dan glimlachend rond, gelukkig, het is weeral gelukt, nu haar voet uit de plaaster is gaat dat veel beter natuurlijk. Uitermate lief kijkt ze naar Stavros, sorry, naar Luc, maar die ziet haar niet, er zit een haar in de boter tussen die twee geloof ik, anders is het steeds van Lukske en Connietje, ze konden niet weg kijken uit elkaars ogen,…maar nu niet, jammer van deze prille liefde hé.

Ik zie dat rode wagentje van de post voorbijschieten, naar achter (een beetje uit het zicht hé), iedereen moet niet zien dat Kathleen dagelijks massa’s post krijgt die met het autootje moet gebracht worden hé, de “facteur” komt binnen met zijn twee meter lengte, (voor mij steeds een vraagteken hoe hij zich in dat wagentje kan plooien) en die entréé is steeds voorspelbaar, bij binnenkomst loopt hij steevast, iedereen goede dag wensend, rechtdoor naar de andere kant van de café naar de WC, altijd hoog water denk ik, een pint bier wordt reeds préventief getapt tegen dat onzen facteur gedaan heeft met zijn arbeid in de WC, hij placeerd zich daarna aan de dis, en doet luidkeels mee aan de débatten en discussies, na nog een volgende pint verdwijnt hij zwaaiend naar iedereen terug naar zijn werk, alléé dat denk ik toch.

De beide koppels zijn ondertussen een feestje aan het bouwen want er wordt daar danig wat afgelachen aan de andere kant van den dis.

S. is ondertussen ook wakker geworden want hij is tegen een man van de gemeente aan het discussiëren over honden dresseur, je moet namelijk weten dat S. vroeger “apache” geweest is, geen indiaan zoals in de films (al zou ik hem wél zo gekleed eens willen zien) maar dat is iemand die honden traint voor het bijten, met een zwaar pak aan. De discussie is zéér hoogstaand want die verloopt als volgt:

àGemeenteman tegen S. “gij hebt nog nooit een hond kunnen doen liggen jij!”

àS. tegen gemeenteman “en gij ook niet, want het enige die gij kon laten liggen was die vrouw die daar altijd was!”

àGemeenteman tegen S. “gij met jouw vuile poten, ge zoudt ze beter wassen!”

àS. tegen gemeenteman “mijn poten zijn vuil van het werken, maar de jouwe zijn nog nooit vuil geweest, want gij wéét niet wat werken is gij!”

Wijselijk ben ik het dan maar afgestapt richting huiswaarts, vooraleer ik in de discussie betrokken raakte, want de mijne zijn de laatste jaren ook niet veel vuil geweest.

Alléé tot volgende keer.

23-04-2005 om 08:26 geschreven door raspoetin

Terug op mijn vaste stek gezeten, met een sigaret in de mond, een lekker pintje voor mijn neus, geschonken door een lief glimlachende Kathleen, je zou honderd jaar worden hé. Er is juist sprake van een daguitstap met de moto’s. Er komen namelijk veel motorliefhebbers over de vloer in de Vogelzang én één ervan is Kathleen, met haar oud afstands motootje flaneert ze langs de Vlaamse wegen, gekleed als rambo, stoer kijkend en borst vooruit zie je ze dan afgevlogen komen aan snelheden die geen enkele flitspaal kan flitsen. Jammer genoeg doet ze dat maar één of twee keer in het jaar.

Er komt net nog een motard binnen en de gesprekken gaan verder over de organisatie, wie bij wie gaat zitten enz., waarbij Luc zich vrolijk maakt over hun “brommertjes”….ik hield direct mijn adem in, je moet namelijk weten,… noem nooit of ter nooit het voertuig van een motard een …brommertje, daar kwets je ze mee, tot het diepste van hun hart, ze voelen zich geschandaliseerd, gekleineerd, vernederd, hun lieveling wordt gedégradeerd tot zoiets smerigs als een brommertje. Wanneer je dat zoals Luc toch doet, dan maak je kans op drie dingen, je wordt direct gemolesteerd, ofwel rijden ze een paar keer mét hun “brommertjes” over je heen, bij de hells angels wordt je zelfs direct geëxecuteerd, ofwel wéten ze gewoon dat je het niet meent. Dat laatste is tot mijn opluchting nu het geval, want na een moorddadige blik uit zes paar ogen , inclusief Kathleens, beginnen ze ermee te lachen, maar voor straf moet Luc op Kathleens motootje achteraan de groep rijden met een vlaggetje op zijn helm om het einde van de colonne aan te geven.

Aan de andere kant van de dis zijn ze aan het praten over het rookverbod in Ierland én over het artikel in het dagblad dat alcohol ook al niet gezond meer is, jammer dat JP er niet bij is, want die heeft een bijzonder eigenaardige mening over onze toekomst. Wij zouden namelijk enkel nog mogen in onze zetel zitten mét een helm op, een veiligheidsbril en veiligheidsschoenen aan, met een glas kraantjeswater naast ons en verplicht kijkend naar “sketch a gogo” op VTM.

Verboden is : sigaretten roken, alcohol drinken, vlees, vet, frites, eieren, m.a.w. alles wat smaakt. Kritisch spreken is niet toegelaten, want dat discrimineert altijd wel iets of iemand. Denken mag alleen over het werk, over de weldaden van onze politici en over het feuilleton “familie”. Je zou van minder dépri worden hé.

Mijn oren worden gespitst want aan een tafeltje stelt er iemand voor om op een daluur een “happy hour” in te richten, (voor de mensen die dat niet kennen, tijdens een happy hour krijg je bij alles wat je besteld hetzelfde gratis nog eens bij, dus indien je een fles champagne besteld krijg je een fles gratis erbij, met voorwaarde dat je alles uitdrinkt natuurlijk).

Dit had ogenblikkelijk een dergelijke bijval van iedereen dat Kathleen schoorvoetend toegaf dat ze er eens zal over nadenken. Wij mogen dat niet vergeten hé, nu en dan voorzichtig eens informeren of dat “denken” reeds over is, kan geen kwaad zou ik zo denken.

De cliënten zijn onlangs danig geschrokken van de “paraatheid en machtsontplooiing” van onze nieuwe politiediensten:

De politiemannen waren aan het patrouilleren in hun combi “uiterst waakzaam” met de ogen half toe en lekker achterover gezakt, zoals steeds, reden ze met een slakkengangetje langs de Brugse baan, hun schift zat er bijna op toen ze plots, juist voor de Vogelzang een oproep kregen van een diefstal enkele kilometer verder. Met gierende banden vlogen ze de parking op, er vliegen daar twee agenten uit die combi, naar achter gesputterd, die achterdeur open van die cammionet, en …er werden daar kegels uitgesmeten, gevaardriehoeken, regenvesten, dekens, een lege bak bier, condooms, visakaarten enz. enfin bijna een verhuiswagen vol tot ze eindelijk hadden wat ze zochten, hun kogelvrije vesten, na de handleiding gelezen te hebben zijn die vesten toch aangetrokken geraakt. Het waren juist Swartzenegger & Jean-Claude Vandamme, en na hun pistolen trekkensklaar gemaakt te hebben zijn ze dan na een 45 tal minuten vertrokken met gierende banden en de sirene op zijn luidst, want je kon maar nooit weten dat die dieven hun niet zouden horen hé, maar ja, die dieven waren in die tijd waarschijnlijk al terug in Libanon.

Wat zijn we toch goed beschermd zijn hé.

Zo zie alweer dat er steeds iets te beleven valt in de Vogelzang, tot ziens op het volgende “happy hour”.

23-04-2005 om 08:25 geschreven door raspoetin

Terug op mijn vaste barkruk gezeten, aan de goede kant van Kathleen, want ze heeft een stijve nek, waardoor de mensen aan de andere kant steevast een tiental minuten langer moeten wachten op hun bestelling (zo lang duurt het voor haar hoofd van richting veranderd is). Is ze aan het vertellen van een vriendin van haar die ze de weg uitgelegd heeft naar Belgacom aan de achterkant van het station (Sint-Michiels). Maar die vriendin had waarschijnlijk nog nooit met een trein gereisd en nog minder in het station van Brugge geweest, dus ze had de achterkant met de voorkant verwisseld (er is bijna geen verschil in hé). Ze is daar dan op zoek gegaan naar Belgacom, eerst langs de vest, dan in het minnewater de Kathelijnestraat langs, langs de Gilde, maar uiteindelijk aan de Halletoren begon ze toch een sprankeltje wantrouwen te voelen en ,kwaad op Kathleen, heeft ze dan dodelijk gefrustreerd een bus genomen terug naar Oostkamp weeral langs de “achterkant” van het station.

Gezeten op mijn plaatsje aan de dis hoor je soms de meest markante verhalen hé, zoals nu weer. Onze vriend van elke morgen zie ik parkeren voor de deur, zijn aanhangwagen volgeladen met van alles en nog wat, want hij koopt en verkoopt alles wat je maar kunt bedenken. Hij komt binnen en na een tiental minuten van quasi ruzie maken met Kathleen, waarbij beiden exact weten hoever ze kunnen gaan vooraleer ze elkaar zullen kwetsen, kunnen de normale gesprekken doorgaan. Als chauffeur van allerlei camions heeft hij het, na een tijdje, over de nieuwe wetgeving, waarbij chauffeurs met een rijbewijs “c” of “d” moeten,(mits betaling natuurlijk) hun rijbewijs na medische goedkeuring jaarlijks hernieuwen, zo kwam het gesprek eveneens op het onderwerp van de “brokkenchauffeurs”, daar had onze vriend het een en het ander over te vertellen….namelijk de prille en dik gevulde ervaringen van zij zoon:

Het was namelijk reeds begonnen enkele jaren terug met zijn eerste auto. Er was een lampje gesprongen in zijn auto en hij stuurde zijn zoon met zijn nieuwe auto achter een nieuw lampje. De zoon natuurlijk zo fier als een gieter de weg op en geef maar gas, maar dat gas geven in combinatie met een korte bocht lukte niet helemaal goed,…helemaal niet goed zelfs want die bocht was tekort ofwel was die auto te lang, maar zoon en auto zaten in de kortste keren in de gracht. Er waren plotseling meer lampjes nodig en de auto was eveneens een stuk korter. Dus Pa heeft er hem dan maar uitgehaald en zelf achter lampjes gereden.

De volgende uitstap van zijn zoon, met weer een andere auto, had hij weer geen chance. Bij het voorbij rijden van een auto(waar dat niet mocht) sloeg die auto wel voor zijn neus linksaf zeker, wie doet nu zoiets, dus zoonlief blutst de achterkant van die auto, met een bliksemsnel manoeuvre trekt hij zijn auto naar links, ….der staan daar toch wel auto’s geparkeerd zeker!!!

Dus maar tegen de flank van die geparkeerde wagen gereden, maar hij had nogal wel wat gas gegeven en zijn auto wilde maar niet stoppen dus…tegen de tweede geparkeerde auto en om toch maar volledig stil te staan, kwestie van beleefdheid t.o.v. de andere weggebruikers die van de tegenovergestelde richting aankwamen, parkeerde hij zichzelf tegen en op de derde geparkeerde wagen. Dus pa heeft hem gaan halen.

De derde uitstap, daar kon hij toch echt niets aan doen hé, hij was rustig aan 110km/uur aan het rijden waar hij 70 km/uur mocht, maar….daar deed een stomme chauffeur voor hem een zodanige stom manoeuvre, dat hij moest remmen, uitwijken, het verkeer in de gaten houden voor hem, achterhem en…hij moest op de baan blijven. En nu net dat laatste was er teveel aan. Het gevolg was dat hij stilstond tegen een boom…niet zoals ieder ander tegen een boom zou rijden,nee… recht op zijn neus en met de koffer elegant geleund tegen de boom. Pa is hem gaan halen. Het verhaal zou bijna af zijn ware het niet dat er nog een klein gevolgske was bij het depanneren van die laatste auto, die had namelijk achteraan geen lichten meer, trouwens vooraan ook niet meer. En pa had afgesproken met zoonlief om achter hem naar huis te rijden en zo zou pa met “zijn” auto voor lichten zorgen, kwestie van veiligheid hé, eveneens was afgesproken dat wanneer de zoon zou remmen, hij zijn hand moest opsteken zodat pa eveneens kon remmen, goede afspraken zijn de helft van het werk hé. Zo gezegd zo gedaan, zoon is aan het rijden en pa daar kort achteraan voor clignoteur en stoplicht aan het spelen. Maar het mocht niet zijn hé….bij het eerste kruispunt moest zoon remmen, uitkijken, op de weg blijven, hand opsteken, maar….dat laatste was er teveel aan, glad vergeten, ja in dergelijke omstandigheden moet ge aan zoveel denken hé. Het dramatische gevolg was dat pa in het gat van zijn zoon reed, met het gevolg dat pa ook enkele lichten verloor vooraan, toch zijn ze thuisgeraakt en zoonlief rijdt nu met een squad.

Een ander verhaal kwam van de vroeger vermelde autocarchauffeur (JP):

JP heeft namelijk bijna de ganse wereld rondgedweild op zoek naar avontuur,maar die keer toen hij in Ghana was overkwam hem iets dat goed begon maar….

JP was goedgehumeurd met zijn gehuurde auto aan het rijden, lettend op de vele putten in de weg (méér putten dan weg) toen hij plots ontdekte dat hij op de verkeerde weg zat, hij was verdwaalt. Verder rijdend langs de “boulevard” zag hij op een kruispunt een agent staan die het verkeer aan het regelen was voor de twee auto’s per dag die daar passeerden, JP daar naartoe, maar…die politie was een vrouw, de schoonste, de zwartste vrouw die hij in weken gezien had…het was liefde op het eerste gezicht, het tweede gezicht en op alle andere gezichten, en dat van weerskanten, twee paar ogen stonden op tilt. Ontdaan en hakkelend vroeg JP de weg, waarop prompt de agente haar druk kruispunt verliet en naast hem kwam zitten om de weg te tonen. Niet alleen de weg naar zijn hotel maar ook de weg naar zijn kamer en de weg naar…(gecensureerd). JP op wolkjes lopend,wandelde ’s anderendaags met haar rond waarbij ze hem lief meetroonde naar allerlei winkels, en waar ze telkens, lief en smachtend in zijn ogen kijkend, mag ik dat niet hebben van je, en dat, en dat, en dat….Nu, wanneer je JP kent, moet je weten dat hij alles voor je zou doen, maar van zijn “geld” moet je afblijven. En zo begon hij toch een beetje wantrouwig te worden, zijn ogen stonden al niet meer op tilt. Maar het rampzalige einde van die prille liefde kwam toen ze hem wou meetronen naar de ambassade om te trouwen met hem en mee te komen naar Belgie. JP is nog nooit zo rap “in” zijn auto en “uit” Ghana gevlogen als toen, want zijn vrijheid is zijn hoogste goed. Nooit zullen ze hem daar nog zien denk ik.

Wat de klanten van de Vogelzang nog niet wisten is dat Kathleen nu vogels opvangt, allerlei vogels komen nu reeds van over gans Belgie naar Kathleen. Ze is ze namelijk waarschijnlijk aan het verzamelen tegen dat ze in pensioen gaat. Het is namelijk haar droom om later wanneer ze zéér oud zal zijn, tussen de vogels te zitten in een grote clubzetel.

Bij mijn onschuldige vraag verleden week, aan Luc, of hij er reeds aan gedacht heeft, dat het allicht de verjaardag van Kathleen is en wat voor een cadeau passend zou zijn voor haar, werden de verschillende discussies aan de dis direct opgeschort en waren de voorstellen aan Luc niet van de lucht, die voorstellen begonnen vanaf lichte erotiek tot zware pornografie, iedereen was in een oogwenk geïnteresseerd en schielijk de maat aan het nemen van bewuste anatomische lichaamsdelen, ik ben dan maar voorzichtig naar huis gegaan want het was alweer tijd.

Tot ziens,

23-04-2005 om 08:21 geschreven door raspoetin

Eindelijk is het weer zover, de Vogelzang is na twee oneindige weken terug open. Kathleen ziet er bij mijn binnenkomst stralend uit, die bijna onuitputtelijke vitaliteit van haar straalt mij letterlijk tegemoet. De batterijen zijn duidelijk opgeladen in die week vakantie in het rustige Kempenland. Eén week maar want de eerste week was het grote kuis in en rond de café, daarbij heeft ze al haar helpers en helpsters tot waanzin bracht door een ongebreidelde, nooit geziene kuiswoede aan de dag te leggen, waarbij het werk van een maand in een week geperst werd. Zelfs een electrieker werd erbij gehaald om elektrische schakelaars bij te zetten, een boiler te placeren, dimmers te plaatsen en nog een tal van dingen die spontaan in de uiterst creatieve geest van Kathleen opkwamen.

Toen bijna alles gekuist was en het gezelschap uitermate vermoeid aan een tafel zaten uit te blazen, hun ogen op oneindig en niet meer in staat om nog één vinger te bewegen, zag Kathleen plotseling iets wat ze vergeten was…die voegen van de muur onder de ramen waren niet meer wit… ze waren vuil, zéér vuil en hoe meer ze keek hoe vuiler ze werden. Plots zegt ze hysterisch wijzend naar die muur, tegen haar mensen “die voegen zijn schandalig vuil, dat moet terug wit geschrobd worden!!!” in paniek kijken ze allemaal naar die voegen, voegen die er enigszins normaal uitzagen, weliswaar ietsje grauwer dan anders maar toch….

Er was echter niets aan te doen, het moest en zou gekuist worden, maar hoe??? Opeens had Kathleen het gevonden “met een tandenborstel!!” (waarschijnlijk heeft ze in een vorig leven bij het leger geweest), verbijsterd en wezenloos keken de anderen elkaar aan, maar ja…., haar wil geschiede, en onder de mopperende fluisteringen van de mensen zijn die voegen nu terug een beetje meer naar de witte kant gekomen,… dit tot een bijna orgastische tevredenheid van Kathleen.

Ze heeft wel een steekje laten vallen toen de electrieker, doodmoe maar zo fier als een gieter kwam vragen of de elektrische schakelaars goed geplaatst waren, waarop Kathleen verstrooid vroeg “welke schakelaars” ,door de drukte rond die voegen was ze die man volledig vergeten. Daarop is die man met zijn hoofd tussen zijn schouders, zijn armen slap naar beneden hangend, gebogen, gebroken en voor de rest van zijn leven gefrustreerd afgedropen, gestrompeld eigenlijk, naar huis om zichzelf daar lazarus te drinken op de ondankbaarheid van de mensheid.

Maar goed, de kuis is nu voorbij en de vakantie genomen.

Naar mijn vaste stek lopend kijk ik eerst of er geen fles ammoniak bij de spoelbak staat, dit is niet het geval, en dus kan ik met een gerust gemoed aan mijn eerste pint beginnen.

Ik zie vandaag het koppeltje niet die er anders steevast bij is. Zij een beetje klein uitgevallen en aan de mollige kant, houd van de leute en het plezier in het leven. Ze heeft echter iets raars met haar voet, die zit namelijk reeds maanden aan een stuk in en uit het gips. Haar man zo mager als wat en met een grote snor rondkijkend met glimmende oogjes is er steeds bij, onafscheidelijke tortelduifjes, zou je zeggen al was er onlangs toch een haar in de boter naar ik gehoord heb. Er was namelijk een bloedmooi negerinnetje naast hem komen zitten, die met halfontblote borsten een wulpse knipoog wierp naar hem…, waarop hij natuurlijk vol interesse en overgave discreet (dat dacht hij toch) een dikke knipoog (zijn beide ogen toe zelfs) terug stuurde,… zijn snor krulde recht omhoog, andere anatomische dingen waarschijnlijk ook, maar… zijn madam had het in de gaten en in de kortste keren werd hij verplicht om zijn blik 180° te draaien, waarop Kathleen nog een beetje olie op het vuur deed door te spreken over een zwarte mercedes met rode zetels enz…, Luc, heeft direct op een onhandige manier het vrouwtje getroost, en gezegd dat die rode zetels wel niet zo slecht zouden staan en dat hij dat ook wel eens wou zien…, wat de zaak er natuurlijk niet beter op maakte, ook niet voor hem aan de blik van Kathleen te zien. Zo zie je maar weer hoe rap het pure geluk van een trouw echtpaar verstoord kan worden hé.

Ja, nu moet ik toch eens mijn water gaan afvoeren na een zeven à acht pintjes, ik stel dat namelijk steeds zolang mogelijk uit, want sedert die onnozelaar van een Dutroux hebben ze de horeca verplicht om achter de mannen een deur te plaatsen, wij mogen van achter niet meer gezien worden wanneer we onze behoefte doen, dat is onzedelijk geworden. In de Vogelzang is dat natuurlijk niet anders ware het niet dat die plooideur geplaatst is op aanwijzen van een mager of slank iemand (Kathleen?).

Want die deur is geplaatst op een 30-tal cm van de piscine, en waarbij die plooideur ook nog eens de helft van het deurgat inneemt. Dus ik die een beetje breder uitgevallen ben, aan alle kanten, moet eerst mijn ene schouder zo ver mogelijk naar binnen steken, daarna een kwartdraai naar rechts, vervolgens opzij trippelend naar links tot vlak voor de piscine, dan moet ik met mijn rug en ellebogen die deur achter mij toewerken, niet geheel in het slot want dan kom ik er nooit of ter nooit meer uit (hopelijk komt Dutroux dat ook tegen) en ik kan beginnen…, nee nog niet, want mijn edel deel moet er voor zover ik weet ook nog uit, na een heel gewriemel, mijn handen en de rest geperst tegen de achterwand lukt het zonder mijn broek zeiknat te bekladderen, nu op een behoorlijke manier heel het zaakje terug op zijn plaats duwen en plooien om daarna de omgekeerde procedure te beginnen. Dus na een twintigtal minuten kan ik terug op mijn plaats zitten. Op mijn opmerking zegt Kathleen dat ze er geen probleem mee zou hebben en demonstatief stevent ze naar de piscine en ze past er inderdaad beter in dan ik alhoewel ze toch iets mist wat wij mannen wel hebben. En ook de omvang van mijn lichaam scheelt een weinig van het hare.

Na nog enkele pintjes op mijn gemak gedronken te hebben ga ik weeral eens naar huis, die uren zijn weer voorbij gevlogen.

Tot ziens,

23-04-2005 om 08:19 geschreven door raspoetin

23-04-2005 om 08:17 geschreven door raspoetin

23-04-2005 om 08:15 geschreven door raspoetin