Enkele weken terug, toen ik binnenkwam in de Vogelzang, was er een nieuwe bewoner aanwezig, “Gerard” genaamd. Gerard is namelijk een kanarie die het grondig beu was om steeds in dat kooitje te zitten en had op een verstrooid moment van zijn baas het onzekere voor het zekere genomen en was de wijde wereld ingetrokken, hij was echter vergeten dat zijn lichamelijke conditie nogal belabberd was, ja…, je moet maar eens zelf jarenlang in een klein kooitje leven, dus enkele honderd meter verder was hij reeds doodop en moest hij gedwongen rusten,…en dat in het “zicht” van onze Kathleen. Kathleen, had direct in de gaten dat dat vogeltje niet in zijn beste vorm was, ze aarzelde niet, haar moederinstinct kwam boven, en ze ving dat beestje en stak het liefdevol in een mooi kooitje, Luc moest direct eten gaan kopen, een drinkbak, schelpezand enz. direct werd dat geel ding geadopteerd en ze noemde het “Gerard”, het was vanaf nu “haar” vogeltje. Maar …het noodlot sloeg een week later toe, in de vorm van een man, een griezel, die het café binnenkwam met een leeg kooitje in zijn hand en haar vroeg of ze geen kanarie gevonden had, direkt was de opgewekte stemming van Kathleen tot ver onder het vriespunt gedaald, en met een ijzige stem antwoordde ze: “ja, hij staat daar” bevend wijzend naar haar lieveling, haar kind bijna. Die man bekijkt dat vogeltje goed en zegt “dat is de mijnen, madam” waarop Kathleen met een moordlustige blik tegenwierp “hoe ziet jij dat!!!” “aan zijn veren, madam” zegt hij schuchter, want hij had waarschijnlijk reeds in de gaten dat Kathleen in géén te beste stemming was. En dus is even later den “Gerard” terug vertrokken naar zijn eerste huis, weliswaar na een betraand blikske geworpen te hebben op zijn pleegmoeder en met een laatste gebroken “tsii..iet” als groet was hij weg. Kathleen was ontroostbaar, verdrietig, treurend, haar hart was gebroken,… en van pure kompassie is Luc dan in al zijn goedheid een nieuwe kanarie gaan kopen, alleen…hij had ergens miskeken zeker, of hij had iets teveel van zijn eigen bier geproefd zeker want hij kwam thuis met een “pérusche”, maar ja, het was ook een mooi vogeltje hé en het werd prompt eveneens “Gerard” genoemd, en nu hebben wij in de Vogelzang een “permanente” bewoner bij. Je moet Kathleen bezig zien, zo trots als een pauw paradeert ze nu met dat vogeltje op haar vinger (het is reeds helemaal tam) rond het café.

Ondertussen komt Luc het café binnen,… kletsnat, zijn haar hangt voor zijn ogen, zijn wenkbrauwen in zijn oren,(indien hij haar had gehad zou hij zo uit gezien hebben hé)… mijn vrouw vraagt verontrust of hij zoveel gewerkt heeft dat hij zo zweet,… wat direct een hilarische reactie teweegbracht bij dat andere klanten, (ik vraag mij af waarom ze zo spontaan in een lach schieten…), nee…hij was wéér eens de waterleiding vergeten af te sluiten bij het veranderen van een biervat, dit is hem nu al voor de dertigste keer overkomen, ja je kunt verstrooid zijn hé.

Hij heeft weeral een kommetje “wullocks” mee om op te eten, zijn diepvries is namelijk uitgevallen met twintig kilo wullocks in, en die moet hij allemaal opeten voor ze slecht worden, aan iedereen die binnenkomt vraagt hij of ze geen kommetje moeten hebben, maar zonder veel succes… hij zit nu aan potje dertig, dus kilo vijftien denk ik. Later is hij serieus moeten gaan diëten heb ik gehoord.

De groendienst is ook bezig buiten, dat is ook het zien waard hoor, ze moeten de haagjes scheren langs de baan. De ene, de baas waarschijnlijk, werkt met de haagschaar, de tweede veegt de afgeschoren takjes bijeen en de derde schept de afval in de kruiwagen en deponeert dat op een hoopje. Na een grondige studie van de omgeving en de passanten (vrouwelijk schoon krijgt speciale aandacht) begint hij met uiterste precisie en concentratie met zijn heggenschaar, hij scheert een halve meter af en…stopt, de andere twee wachten vol eerbied, gespannen en in stilte af, want de man met de heggenschaar mag niet uit zijn concentratie gehaald worden, leunend op zijn schaar bekijkt hij zijn werk langs alle kanten, hij voelt zich een kunstenaar, een Picasso, een Michel Angelo, én hij is content, gewichtig tilt hij zijn schaar op en begint aan de volgende halve meter terwijl nummer twee aan het vagen gaat en nummer drie klaarstaat met zijn kruiwagen.

En zo gaat het verder tot aan drie meter, altijd dezelfde procedure en concentratie, aan drie meter ligt de riem er helemaal af, het is break, en na een uurtje koffie drinken gaan ze gezwind aan de slag aan de volgende drie meter, ze hebben nog vijftig meter voor de boeg, maar niet getreurd hé, morgen komt ook nog…als het niet regent, of teveel waait, of te warm is.

Ondertussen zijn we aan het nakaarten over de marathon Kortrijk-Brugge, plots zegt Kathleen:”volgend jaar loop ik mee” uitdagend rondkijkend, plots zag ik overal lachende gezichten….uitgenomen één, haar blik verstrakte, ik ken die blik en toverde direct een serieus gezicht tevoorschijn, maar hoe meer er gelachen werd hoe overtuigender dat ze werd “en toch ga ik die marathon lopen” zei ze nog een keer “én ik zoek sponsors, want ik ga lopen voor een goed doel nè!!”. En zo, waar niemand in geloofde, zal bewaarheid worden, en is ze nu begonnen aan een professionele training en kun je haar zien lopen, gaan, wandelen, struikelen, slepen langs de vlaamse boerenwegeltjes en dit tot volgend jaar. Kathleen wij steunen je ten volle en zullen je mentaal begeleiden en sterken wanneer je het even moeilijk hebt.

Tot ziens,