Enkele weken terug, toen ik binnenkwam in de Vogelzang, was er een nieuwe bewoner aanwezig, “Gerard” genaamd. Gerard is namelijk een kanarie die het grondig beu was om steeds in dat kooitje te zitten en had op een verstrooid moment van zijn baas het onzekere voor het zekere genomen en was de wijde wereld ingetrokken, hij was echter vergeten dat zijn lichamelijke conditie nogal belabberd was, ja…, je moet maar eens zelf jarenlang in een klein kooitje leven, dus enkele honderd meter verder was hij reeds doodop en moest hij gedwongen rusten,…en dat in het “zicht” van onze Kathleen. Kathleen, had direct in de gaten dat dat vogeltje niet in zijn beste vorm was, ze aarzelde niet, haar moederinstinct kwam boven, en ze ving dat beestje en stak het liefdevol in een mooi kooitje, Luc moest direct eten gaan kopen, een drinkbak, schelpezand enz. direct werd dat geel ding geadopteerd en ze noemde het “Gerard”, het was vanaf nu “haar” vogeltje. Maar …het noodlot sloeg een week later toe, in de vorm van een man, een griezel, die het café binnenkwam met een leeg kooitje in zijn hand en haar vroeg of ze geen kanarie gevonden had, direkt was de opgewekte stemming van Kathleen tot ver onder het vriespunt gedaald, en met een ijzige stem antwoordde ze: “ja, hij staat daar” bevend wijzend naar haar lieveling, haar kind bijna. Die man bekijkt dat vogeltje goed en zegt “dat is de mijnen, madam” waarop Kathleen met een moordlustige blik tegenwierp “hoe ziet jij dat!!!” “aan zijn veren, madam” zegt hij schuchter, want hij had waarschijnlijk reeds in de gaten dat Kathleen in géén te beste stemming was. En dus is even later den “Gerard” terug vertrokken naar zijn eerste huis, weliswaar na een betraand blikske geworpen te hebben op zijn pleegmoeder en met een laatste gebroken “tsii..iet” als groet was hij weg. Kathleen was ontroostbaar, verdrietig, treurend, haar hart was gebroken,… en van pure kompassie is Luc dan in al zijn goedheid een nieuwe kanarie gaan kopen, alleen…hij had ergens miskeken zeker, of hij had iets teveel van zijn eigen bier geproefd zeker want hij kwam thuis met een “pérusche”, maar ja, het was ook een mooi vogeltje hé en het werd prompt eveneens “Gerard” genoemd, en nu hebben wij in de Vogelzang een “permanente” bewoner bij. Je moet Kathleen bezig zien, zo trots als een pauw paradeert ze nu met dat vogeltje op haar vinger (het is reeds helemaal tam) rond het café.

Ondertussen komt Luc het café binnen,… kletsnat, zijn haar hangt voor zijn ogen, zijn wenkbrauwen in zijn oren,(indien hij haar had gehad zou hij zo uit gezien hebben hé)… mijn vrouw vraagt verontrust of hij zoveel gewerkt heeft dat hij zo zweet,… wat direct een hilarische reactie teweegbracht bij dat andere klanten, (ik vraag mij af waarom ze zo spontaan in een lach schieten…), nee…hij was wéér eens de waterleiding vergeten af te sluiten bij het veranderen van een biervat, dit is hem nu al voor de dertigste keer overkomen, ja je kunt verstrooid zijn hé.

Hij heeft weeral een kommetje “wullocks” mee om op te eten, zijn diepvries is namelijk uitgevallen met twintig kilo wullocks in, en die moet hij allemaal opeten voor ze slecht worden, aan iedereen die binnenkomt vraagt hij of ze geen kommetje moeten hebben, maar zonder veel succes… hij zit nu aan potje dertig, dus kilo vijftien denk ik. Later is hij serieus moeten gaan diëten heb ik gehoord.

De groendienst is ook bezig buiten, dat is ook het zien waard hoor, ze moeten de haagjes scheren langs de baan. De ene, de baas waarschijnlijk, werkt met de haagschaar, de tweede veegt de afgeschoren takjes bijeen en de derde schept de afval in de kruiwagen en deponeert dat op een hoopje. Na een grondige studie van de omgeving en de passanten (vrouwelijk schoon krijgt speciale aandacht) begint hij met uiterste precisie en concentratie met zijn heggenschaar, hij scheert een halve meter af en…stopt, de andere twee wachten vol eerbied, gespannen en in stilte af, want de man met de heggenschaar mag niet uit zijn concentratie gehaald worden, leunend op zijn schaar bekijkt hij zijn werk langs alle kanten, hij voelt zich een kunstenaar, een Picasso, een Michel Angelo, én hij is content, gewichtig tilt hij zijn schaar op en begint aan de volgende halve meter terwijl nummer twee aan het vagen gaat en nummer drie klaarstaat met zijn kruiwagen.

En zo gaat het verder tot aan drie meter, altijd dezelfde procedure en concentratie, aan drie meter ligt de riem er helemaal af, het is break, en na een uurtje koffie drinken gaan ze gezwind aan de slag aan de volgende drie meter, ze hebben nog vijftig meter voor de boeg, maar niet getreurd hé, morgen komt ook nog…als het niet regent, of teveel waait, of te warm is.

Ondertussen zijn we aan het nakaarten over de marathon Kortrijk-Brugge, plots zegt Kathleen:”volgend jaar loop ik mee” uitdagend rondkijkend, plots zag ik overal lachende gezichten….uitgenomen één, haar blik verstrakte, ik ken die blik en toverde direct een serieus gezicht tevoorschijn, maar hoe meer er gelachen werd hoe overtuigender dat ze werd “en toch ga ik die marathon lopen” zei ze nog een keer “én ik zoek sponsors, want ik ga lopen voor een goed doel nè!!”. En zo, waar niemand in geloofde, zal bewaarheid worden, en is ze nu begonnen aan een professionele training en kun je haar zien lopen, gaan, wandelen, struikelen, slepen langs de vlaamse boerenwegeltjes en dit tot volgend jaar. Kathleen wij steunen je ten volle en zullen je mentaal begeleiden en sterken wanneer je het even moeilijk hebt.

Tot ziens,

23-04-2005 om 08:40 geschreven door raspoetin

Het is eindelijk weer donderdag, dat eerste pintje zal weer enorm smaken zie, het namelijk van zondagmiddag geleden dat ik nog een lekker glas bier gedronken heb want mijn madam heeft mij op regiem gezet, slanklijnerseten en water. Enfin, mijn madam is er nu niet bij en gezeten op mijn vaste stek denk ik nog eens terug over de afgelopen maand want het is weer bijna tijd voor de “vogelzanger”.

-(Enkele weken terug) Luc loopt er een beetje ongelukkig bij zie ik, hij moét namelijk mee naar Marco Borsato, hij kan die vent eigenlijk noch horen of zien, maar …hij is namelijk gestraft van Kathleen omdat hij een opmerking had over haar manier van slapen (door een mij opgelegde censuur mag ik dat hier niet beschrijven anders moét ik ook mee naar Borsato), om het nog erger te maken had hij die opmerking luidruchtig beschreven in het bijzijn van enige klanten die op een zodanige hilarische manier reageerden dat Kathleen met boze, moordende blik op Luc, zei “ en nu gaat ge zéker mee naar Borsato”, en hij had nog zo zijn best gedaan om zijn kaart door te verkopen… dus Lucske moet die zaterdag mee met afhangende oortjes en de staart tussen de benen.

De maandag nadien was het zo ver hé, de dagtrip met de moto’s (géén brommerkes hé Luc).

Met in de dertig moto’s waren ze en Kathleen was uitverkoren om de wegen af te zetten, echt iets voor haar hé, in lederen pak, rood zwart zoals de rijkswachters van vroeger zag ze er inderdaad imponerend uit. Met moordende snelheden van tegen de 200 km per uur zoefde ze voorbij de sliert moto’s om het volgende kruispunt af te zetten waarbij ze met ijzige blikken en haar klein rond rood wit bordje, alle chauffeurs tegen hield tot haar “kinderen” veilig waren gepasseerd. Ik heb horen zeggen (ik weet niet of het waar is) dat ze zelfs twee zwaantjes tegen gehouden heeft die haar wilden helpen, ze werden prompt naar de kant van de weg gestuurd met een blik van “waar wilde gij jullie mee bemoeien kleine vettige mannekes”,… ze zitten er waarschijnlijk nog, dodelijk gefrustreerd van wat hun overkomen was.

Enfin, die trip was mede dank zij het goede weer en de goede zorgen van “big mama” een succes, voor herhaling vatbaar.

Kathleen was eveneens enorm bedrijvig als haarkapster deze maand,…en ze doet het graag hoor, alleen jammer …ze heeft maar één stijl, namelijk “alles af”, daarbij gaat ze zéér creatief tewerk, eerst met de tondeuse een dwarse streep van links naar rechts over het hoofd, ge ziét ze werkelijk genieten van het resultaat, daarna met grote behendigheid en elegance een streep van het voorhoofd tot de nek af, je kunt wel denken wat een zicht dàt is hé,…dàt resultaat zit ze dan van alle kanten te bekijken, maar dan vliegt ze er nog maar goed op,…kris kras met die tondeuse over het hoofd… al de rest eraf, nu is ze pas tevreden over zichzelf zie, stralend rondkijkend naar haar publiek én eventuele volgende slachtoffers. De mannelijke klanten maken zich zo klein mogelijk om maar niet op te vallen, en ik denk dat ik in het vervolg terug mijn hoed zal opzetten, het weinige dat ik nog heb zou ik toch willen houden.

Er is nog iets eigenaardigs gebeurd, namelijk, de boer van iets verder heeft andere koeien in de weide tegenover de Vogelzang gestoken, dat is niet erg zou je denken, maar…er zit daar een koe tussen waar Kathleen een grondige hekel aan heeft, het is een lelijkaard zegt ze (ik heb eigenlijk nog nooit een “schone” koe gezien), en laat het nu juist dié koe zijn die steeds en alle dagen door het venster naar Kathleen zit te kijken hé, t’is een lesbische koe zeker? Maar dag na dag ergert Kathleen zich meer en meer, ze spreekt zelfs met genietende gevoelens van dat “beest” dood te schieten als dien boer dat stuk lelijk verdriet niet weghaalt. Op mijn vraag waarom ze een dergelijke hekel aan dat beest heeft antwoord ze dat die kop haar herinnerd aan iemand…, ik zou niet graag in die iemands zijn plaats willen zijn zulle.

Uiteindelijk, dodelijk vermoeid van haar escapades heeft Kathleen besloten om drie dagen te sluiten, ze zegt dat altijd een beetje beschaamd hé, want de commentaren zijn dan niet uit de lucht, zo van..; “hebt ge wéér genoeg verdient?” of “hebt ge het weeral nodig?” of “wij gaan wel gaan werken, maar madam zal wel liggen luieren met ons geld” enz., ruwe praat die eigenlijk niet anders wil zeggen dan dat ze het zullen missen.

Na die drie dagen sluiting zien we een uitgeruste Kathleen tevoorschijn komen in …waarachtig …een kleed, iedereen is met verstomming geslagen, in die jaren dat wij in de Vogelzang komen hebben wij haar nooit in een kleed gezien, en dan nog een sexy gevalleke zo te zien, de commentaren zijn weer niet uit de lucht, aan alle kanten wordt ze gekeurd en goed bevonden. Wat is er in die drie dagen gebeurd eigenlijk vragen wij ons af?

Ok, ik ga maar eens naar huis zeker, die pinten zitten al goed in mijn hoofd, mijn gebeur zal weer aan mijn gang merken hoeveel ik er gedronken heb, als ik maar niet weer mis van garage.

Mvg,

23-04-2005 om 08:31 geschreven door raspoetin

Bij mijn binnenkomst in café Vogelzang is het rustig zie ik, een koppeltje aan de dis en Kathleen, ja …met de haren in pieken omhoog, ogen half toe, zit ze op haar barstoel te geeuwen, ze is namelijk niet uitgeslapen, hélemaal niet zelfs, het ook niet verwonderlijk verneem ik later, want, door omstandigheden is ze véél vroeger moeten opstaan, een volle tien minuten zelfs. Vruchteloos probeert ze die weerspannige stressen terug in de plooi te krijgen onderwijl mopperend dat ze de ganse dag niet volledig wakker zal worden, en dat het haar dagje niet zal zijn, en dat ze oververmoeid zal geraken, enz…. Ik ben er nog niet uit of ik nu de verstrooide Kathleen krijg (want dan is het opletten geblazen), of de rustige Kathleen,(de uitbundige en de gedreven Kathleen zal het gezien haar nachtrust wel niet zijn hé). Of heb ik de vijfde Kathleen ontdekt?

Rustig van mijn pintje genietend (die ik gekregen heb tussen twee geeuwbuien in) luister en kijk ik naar dat koppeltje, van middelbare leeftijd,aan de dis, hij een mager mannetje die steeds met volle smaak en genietend van zijn wijntje drinkt en zijn vrouw (of vriendin), een rustig en vriendelijk koppel waar het aangenaam praten mee is, ze weten ook mee te spreken over het leven want ik denk dat ze allebei niet gespaard werden door het ongeluk en tegenslagen. Beiden hebben, denk ik, een ander leven vol zorg en kwel achter de rug, maar ze hebben elkaar gevonden, en het mooiste van alles is dat het leven ze niet klein gekregen heeft, nee, ze genieten er zelfs van, en dat verdient het grootste respect.

Ondertussen is onze S. (die met de kruiwagen) binnengekomen, met smachtende en verliefde ogen kijkend naar Kathleen…, nu zal het wel gedaan zijn met de rust denk ik, we moeten alleen vermijden van over honden te praten, van het werk of van de voetbal, dan gaat het nog een beetje.

Het ander koppeltje komt ook binnen (die van de negerin), steeds vriendelijk goedendag zeggend tegen iedereen begeven ze zich naar de dis naast het andere koppeltje. Die vrouw heeft een hele aparte manier om die barstoel te beklimmen, ze is namelijk niet groot, redelijk klein zelfs, en die barkrukken zijn zéér hoog, en die toog ook, ik ben ook niet van de grootste dus ik kan het weten, ik kijk verder…eerst zie je een mollig armpje boven de dis uitkomen, met haar hand zoekend naar de verste rand om haar aan op te trekken, dan met de linker voet op de ijzeren trede en …hup haar hoofd verschijnt boven de dis, nu met haar poepe een kwart draai naar rechts en op de stoel, bloedrood kijkt ze dan glimlachend rond, gelukkig, het is weeral gelukt, nu haar voet uit de plaaster is gaat dat veel beter natuurlijk. Uitermate lief kijkt ze naar Stavros, sorry, naar Luc, maar die ziet haar niet, er zit een haar in de boter tussen die twee geloof ik, anders is het steeds van Lukske en Connietje, ze konden niet weg kijken uit elkaars ogen,…maar nu niet, jammer van deze prille liefde hé.

Ik zie dat rode wagentje van de post voorbijschieten, naar achter (een beetje uit het zicht hé), iedereen moet niet zien dat Kathleen dagelijks massa’s post krijgt die met het autootje moet gebracht worden hé, de “facteur” komt binnen met zijn twee meter lengte, (voor mij steeds een vraagteken hoe hij zich in dat wagentje kan plooien) en die entréé is steeds voorspelbaar, bij binnenkomst loopt hij steevast, iedereen goede dag wensend, rechtdoor naar de andere kant van de café naar de WC, altijd hoog water denk ik, een pint bier wordt reeds préventief getapt tegen dat onzen facteur gedaan heeft met zijn arbeid in de WC, hij placeerd zich daarna aan de dis, en doet luidkeels mee aan de débatten en discussies, na nog een volgende pint verdwijnt hij zwaaiend naar iedereen terug naar zijn werk, alléé dat denk ik toch.

De beide koppels zijn ondertussen een feestje aan het bouwen want er wordt daar danig wat afgelachen aan de andere kant van den dis.

S. is ondertussen ook wakker geworden want hij is tegen een man van de gemeente aan het discussiëren over honden dresseur, je moet namelijk weten dat S. vroeger “apache” geweest is, geen indiaan zoals in de films (al zou ik hem wél zo gekleed eens willen zien) maar dat is iemand die honden traint voor het bijten, met een zwaar pak aan. De discussie is zéér hoogstaand want die verloopt als volgt:

àGemeenteman tegen S. “gij hebt nog nooit een hond kunnen doen liggen jij!”

àS. tegen gemeenteman “en gij ook niet, want het enige die gij kon laten liggen was die vrouw die daar altijd was!”

àGemeenteman tegen S. “gij met jouw vuile poten, ge zoudt ze beter wassen!”

àS. tegen gemeenteman “mijn poten zijn vuil van het werken, maar de jouwe zijn nog nooit vuil geweest, want gij wéét niet wat werken is gij!”

Wijselijk ben ik het dan maar afgestapt richting huiswaarts, vooraleer ik in de discussie betrokken raakte, want de mijne zijn de laatste jaren ook niet veel vuil geweest.

Alléé tot volgende keer.

23-04-2005 om 08:26 geschreven door raspoetin

Terug op mijn vaste stek gezeten, met een sigaret in de mond, een lekker pintje voor mijn neus, geschonken door een lief glimlachende Kathleen, je zou honderd jaar worden hé. Er is juist sprake van een daguitstap met de moto’s. Er komen namelijk veel motorliefhebbers over de vloer in de Vogelzang én één ervan is Kathleen, met haar oud afstands motootje flaneert ze langs de Vlaamse wegen, gekleed als rambo, stoer kijkend en borst vooruit zie je ze dan afgevlogen komen aan snelheden die geen enkele flitspaal kan flitsen. Jammer genoeg doet ze dat maar één of twee keer in het jaar.

Er komt net nog een motard binnen en de gesprekken gaan verder over de organisatie, wie bij wie gaat zitten enz., waarbij Luc zich vrolijk maakt over hun “brommertjes”….ik hield direct mijn adem in, je moet namelijk weten,… noem nooit of ter nooit het voertuig van een motard een …brommertje, daar kwets je ze mee, tot het diepste van hun hart, ze voelen zich geschandaliseerd, gekleineerd, vernederd, hun lieveling wordt gedégradeerd tot zoiets smerigs als een brommertje. Wanneer je dat zoals Luc toch doet, dan maak je kans op drie dingen, je wordt direct gemolesteerd, ofwel rijden ze een paar keer mét hun “brommertjes” over je heen, bij de hells angels wordt je zelfs direct geëxecuteerd, ofwel wéten ze gewoon dat je het niet meent. Dat laatste is tot mijn opluchting nu het geval, want na een moorddadige blik uit zes paar ogen , inclusief Kathleens, beginnen ze ermee te lachen, maar voor straf moet Luc op Kathleens motootje achteraan de groep rijden met een vlaggetje op zijn helm om het einde van de colonne aan te geven.

Aan de andere kant van de dis zijn ze aan het praten over het rookverbod in Ierland én over het artikel in het dagblad dat alcohol ook al niet gezond meer is, jammer dat JP er niet bij is, want die heeft een bijzonder eigenaardige mening over onze toekomst. Wij zouden namelijk enkel nog mogen in onze zetel zitten mét een helm op, een veiligheidsbril en veiligheidsschoenen aan, met een glas kraantjeswater naast ons en verplicht kijkend naar “sketch a gogo” op VTM.

Verboden is : sigaretten roken, alcohol drinken, vlees, vet, frites, eieren, m.a.w. alles wat smaakt. Kritisch spreken is niet toegelaten, want dat discrimineert altijd wel iets of iemand. Denken mag alleen over het werk, over de weldaden van onze politici en over het feuilleton “familie”. Je zou van minder dépri worden hé.

Mijn oren worden gespitst want aan een tafeltje stelt er iemand voor om op een daluur een “happy hour” in te richten, (voor de mensen die dat niet kennen, tijdens een happy hour krijg je bij alles wat je besteld hetzelfde gratis nog eens bij, dus indien je een fles champagne besteld krijg je een fles gratis erbij, met voorwaarde dat je alles uitdrinkt natuurlijk).

Dit had ogenblikkelijk een dergelijke bijval van iedereen dat Kathleen schoorvoetend toegaf dat ze er eens zal over nadenken. Wij mogen dat niet vergeten hé, nu en dan voorzichtig eens informeren of dat “denken” reeds over is, kan geen kwaad zou ik zo denken.

De cliënten zijn onlangs danig geschrokken van de “paraatheid en machtsontplooiing” van onze nieuwe politiediensten:

De politiemannen waren aan het patrouilleren in hun combi “uiterst waakzaam” met de ogen half toe en lekker achterover gezakt, zoals steeds, reden ze met een slakkengangetje langs de Brugse baan, hun schift zat er bijna op toen ze plots, juist voor de Vogelzang een oproep kregen van een diefstal enkele kilometer verder. Met gierende banden vlogen ze de parking op, er vliegen daar twee agenten uit die combi, naar achter gesputterd, die achterdeur open van die cammionet, en …er werden daar kegels uitgesmeten, gevaardriehoeken, regenvesten, dekens, een lege bak bier, condooms, visakaarten enz. enfin bijna een verhuiswagen vol tot ze eindelijk hadden wat ze zochten, hun kogelvrije vesten, na de handleiding gelezen te hebben zijn die vesten toch aangetrokken geraakt. Het waren juist Swartzenegger & Jean-Claude Vandamme, en na hun pistolen trekkensklaar gemaakt te hebben zijn ze dan na een 45 tal minuten vertrokken met gierende banden en de sirene op zijn luidst, want je kon maar nooit weten dat die dieven hun niet zouden horen hé, maar ja, die dieven waren in die tijd waarschijnlijk al terug in Libanon.

Wat zijn we toch goed beschermd zijn hé.

Zo zie alweer dat er steeds iets te beleven valt in de Vogelzang, tot ziens op het volgende “happy hour”.

23-04-2005 om 08:25 geschreven door raspoetin

Terug op mijn vaste barkruk gezeten, aan de goede kant van Kathleen, want ze heeft een stijve nek, waardoor de mensen aan de andere kant steevast een tiental minuten langer moeten wachten op hun bestelling (zo lang duurt het voor haar hoofd van richting veranderd is). Is ze aan het vertellen van een vriendin van haar die ze de weg uitgelegd heeft naar Belgacom aan de achterkant van het station (Sint-Michiels). Maar die vriendin had waarschijnlijk nog nooit met een trein gereisd en nog minder in het station van Brugge geweest, dus ze had de achterkant met de voorkant verwisseld (er is bijna geen verschil in hé). Ze is daar dan op zoek gegaan naar Belgacom, eerst langs de vest, dan in het minnewater de Kathelijnestraat langs, langs de Gilde, maar uiteindelijk aan de Halletoren begon ze toch een sprankeltje wantrouwen te voelen en ,kwaad op Kathleen, heeft ze dan dodelijk gefrustreerd een bus genomen terug naar Oostkamp weeral langs de “achterkant” van het station.

Gezeten op mijn plaatsje aan de dis hoor je soms de meest markante verhalen hé, zoals nu weer. Onze vriend van elke morgen zie ik parkeren voor de deur, zijn aanhangwagen volgeladen met van alles en nog wat, want hij koopt en verkoopt alles wat je maar kunt bedenken. Hij komt binnen en na een tiental minuten van quasi ruzie maken met Kathleen, waarbij beiden exact weten hoever ze kunnen gaan vooraleer ze elkaar zullen kwetsen, kunnen de normale gesprekken doorgaan. Als chauffeur van allerlei camions heeft hij het, na een tijdje, over de nieuwe wetgeving, waarbij chauffeurs met een rijbewijs “c” of “d” moeten,(mits betaling natuurlijk) hun rijbewijs na medische goedkeuring jaarlijks hernieuwen, zo kwam het gesprek eveneens op het onderwerp van de “brokkenchauffeurs”, daar had onze vriend het een en het ander over te vertellen….namelijk de prille en dik gevulde ervaringen van zij zoon:

Het was namelijk reeds begonnen enkele jaren terug met zijn eerste auto. Er was een lampje gesprongen in zijn auto en hij stuurde zijn zoon met zijn nieuwe auto achter een nieuw lampje. De zoon natuurlijk zo fier als een gieter de weg op en geef maar gas, maar dat gas geven in combinatie met een korte bocht lukte niet helemaal goed,…helemaal niet goed zelfs want die bocht was tekort ofwel was die auto te lang, maar zoon en auto zaten in de kortste keren in de gracht. Er waren plotseling meer lampjes nodig en de auto was eveneens een stuk korter. Dus Pa heeft er hem dan maar uitgehaald en zelf achter lampjes gereden.

De volgende uitstap van zijn zoon, met weer een andere auto, had hij weer geen chance. Bij het voorbij rijden van een auto(waar dat niet mocht) sloeg die auto wel voor zijn neus linksaf zeker, wie doet nu zoiets, dus zoonlief blutst de achterkant van die auto, met een bliksemsnel manoeuvre trekt hij zijn auto naar links, ….der staan daar toch wel auto’s geparkeerd zeker!!!

Dus maar tegen de flank van die geparkeerde wagen gereden, maar hij had nogal wel wat gas gegeven en zijn auto wilde maar niet stoppen dus…tegen de tweede geparkeerde auto en om toch maar volledig stil te staan, kwestie van beleefdheid t.o.v. de andere weggebruikers die van de tegenovergestelde richting aankwamen, parkeerde hij zichzelf tegen en op de derde geparkeerde wagen. Dus pa heeft hem gaan halen.

De derde uitstap, daar kon hij toch echt niets aan doen hé, hij was rustig aan 110km/uur aan het rijden waar hij 70 km/uur mocht, maar….daar deed een stomme chauffeur voor hem een zodanige stom manoeuvre, dat hij moest remmen, uitwijken, het verkeer in de gaten houden voor hem, achterhem en…hij moest op de baan blijven. En nu net dat laatste was er teveel aan. Het gevolg was dat hij stilstond tegen een boom…niet zoals ieder ander tegen een boom zou rijden,nee… recht op zijn neus en met de koffer elegant geleund tegen de boom. Pa is hem gaan halen. Het verhaal zou bijna af zijn ware het niet dat er nog een klein gevolgske was bij het depanneren van die laatste auto, die had namelijk achteraan geen lichten meer, trouwens vooraan ook niet meer. En pa had afgesproken met zoonlief om achter hem naar huis te rijden en zo zou pa met “zijn” auto voor lichten zorgen, kwestie van veiligheid hé, eveneens was afgesproken dat wanneer de zoon zou remmen, hij zijn hand moest opsteken zodat pa eveneens kon remmen, goede afspraken zijn de helft van het werk hé. Zo gezegd zo gedaan, zoon is aan het rijden en pa daar kort achteraan voor clignoteur en stoplicht aan het spelen. Maar het mocht niet zijn hé….bij het eerste kruispunt moest zoon remmen, uitkijken, op de weg blijven, hand opsteken, maar….dat laatste was er teveel aan, glad vergeten, ja in dergelijke omstandigheden moet ge aan zoveel denken hé. Het dramatische gevolg was dat pa in het gat van zijn zoon reed, met het gevolg dat pa ook enkele lichten verloor vooraan, toch zijn ze thuisgeraakt en zoonlief rijdt nu met een squad.

Een ander verhaal kwam van de vroeger vermelde autocarchauffeur (JP):

JP heeft namelijk bijna de ganse wereld rondgedweild op zoek naar avontuur,maar die keer toen hij in Ghana was overkwam hem iets dat goed begon maar….

JP was goedgehumeurd met zijn gehuurde auto aan het rijden, lettend op de vele putten in de weg (méér putten dan weg) toen hij plots ontdekte dat hij op de verkeerde weg zat, hij was verdwaalt. Verder rijdend langs de “boulevard” zag hij op een kruispunt een agent staan die het verkeer aan het regelen was voor de twee auto’s per dag die daar passeerden, JP daar naartoe, maar…die politie was een vrouw, de schoonste, de zwartste vrouw die hij in weken gezien had…het was liefde op het eerste gezicht, het tweede gezicht en op alle andere gezichten, en dat van weerskanten, twee paar ogen stonden op tilt. Ontdaan en hakkelend vroeg JP de weg, waarop prompt de agente haar druk kruispunt verliet en naast hem kwam zitten om de weg te tonen. Niet alleen de weg naar zijn hotel maar ook de weg naar zijn kamer en de weg naar…(gecensureerd). JP op wolkjes lopend,wandelde ’s anderendaags met haar rond waarbij ze hem lief meetroonde naar allerlei winkels, en waar ze telkens, lief en smachtend in zijn ogen kijkend, mag ik dat niet hebben van je, en dat, en dat, en dat….Nu, wanneer je JP kent, moet je weten dat hij alles voor je zou doen, maar van zijn “geld” moet je afblijven. En zo begon hij toch een beetje wantrouwig te worden, zijn ogen stonden al niet meer op tilt. Maar het rampzalige einde van die prille liefde kwam toen ze hem wou meetronen naar de ambassade om te trouwen met hem en mee te komen naar Belgie. JP is nog nooit zo rap “in” zijn auto en “uit” Ghana gevlogen als toen, want zijn vrijheid is zijn hoogste goed. Nooit zullen ze hem daar nog zien denk ik.

Wat de klanten van de Vogelzang nog niet wisten is dat Kathleen nu vogels opvangt, allerlei vogels komen nu reeds van over gans Belgie naar Kathleen. Ze is ze namelijk waarschijnlijk aan het verzamelen tegen dat ze in pensioen gaat. Het is namelijk haar droom om later wanneer ze zéér oud zal zijn, tussen de vogels te zitten in een grote clubzetel.

Bij mijn onschuldige vraag verleden week, aan Luc, of hij er reeds aan gedacht heeft, dat het allicht de verjaardag van Kathleen is en wat voor een cadeau passend zou zijn voor haar, werden de verschillende discussies aan de dis direct opgeschort en waren de voorstellen aan Luc niet van de lucht, die voorstellen begonnen vanaf lichte erotiek tot zware pornografie, iedereen was in een oogwenk geïnteresseerd en schielijk de maat aan het nemen van bewuste anatomische lichaamsdelen, ik ben dan maar voorzichtig naar huis gegaan want het was alweer tijd.

Tot ziens,

23-04-2005 om 08:21 geschreven door raspoetin

Eindelijk is het weer zover, de Vogelzang is na twee oneindige weken terug open. Kathleen ziet er bij mijn binnenkomst stralend uit, die bijna onuitputtelijke vitaliteit van haar straalt mij letterlijk tegemoet. De batterijen zijn duidelijk opgeladen in die week vakantie in het rustige Kempenland. Eén week maar want de eerste week was het grote kuis in en rond de café, daarbij heeft ze al haar helpers en helpsters tot waanzin bracht door een ongebreidelde, nooit geziene kuiswoede aan de dag te leggen, waarbij het werk van een maand in een week geperst werd. Zelfs een electrieker werd erbij gehaald om elektrische schakelaars bij te zetten, een boiler te placeren, dimmers te plaatsen en nog een tal van dingen die spontaan in de uiterst creatieve geest van Kathleen opkwamen.

Toen bijna alles gekuist was en het gezelschap uitermate vermoeid aan een tafel zaten uit te blazen, hun ogen op oneindig en niet meer in staat om nog één vinger te bewegen, zag Kathleen plotseling iets wat ze vergeten was…die voegen van de muur onder de ramen waren niet meer wit… ze waren vuil, zéér vuil en hoe meer ze keek hoe vuiler ze werden. Plots zegt ze hysterisch wijzend naar die muur, tegen haar mensen “die voegen zijn schandalig vuil, dat moet terug wit geschrobd worden!!!” in paniek kijken ze allemaal naar die voegen, voegen die er enigszins normaal uitzagen, weliswaar ietsje grauwer dan anders maar toch….

Er was echter niets aan te doen, het moest en zou gekuist worden, maar hoe??? Opeens had Kathleen het gevonden “met een tandenborstel!!” (waarschijnlijk heeft ze in een vorig leven bij het leger geweest), verbijsterd en wezenloos keken de anderen elkaar aan, maar ja…., haar wil geschiede, en onder de mopperende fluisteringen van de mensen zijn die voegen nu terug een beetje meer naar de witte kant gekomen,… dit tot een bijna orgastische tevredenheid van Kathleen.

Ze heeft wel een steekje laten vallen toen de electrieker, doodmoe maar zo fier als een gieter kwam vragen of de elektrische schakelaars goed geplaatst waren, waarop Kathleen verstrooid vroeg “welke schakelaars” ,door de drukte rond die voegen was ze die man volledig vergeten. Daarop is die man met zijn hoofd tussen zijn schouders, zijn armen slap naar beneden hangend, gebogen, gebroken en voor de rest van zijn leven gefrustreerd afgedropen, gestrompeld eigenlijk, naar huis om zichzelf daar lazarus te drinken op de ondankbaarheid van de mensheid.

Maar goed, de kuis is nu voorbij en de vakantie genomen.

Naar mijn vaste stek lopend kijk ik eerst of er geen fles ammoniak bij de spoelbak staat, dit is niet het geval, en dus kan ik met een gerust gemoed aan mijn eerste pint beginnen.

Ik zie vandaag het koppeltje niet die er anders steevast bij is. Zij een beetje klein uitgevallen en aan de mollige kant, houd van de leute en het plezier in het leven. Ze heeft echter iets raars met haar voet, die zit namelijk reeds maanden aan een stuk in en uit het gips. Haar man zo mager als wat en met een grote snor rondkijkend met glimmende oogjes is er steeds bij, onafscheidelijke tortelduifjes, zou je zeggen al was er onlangs toch een haar in de boter naar ik gehoord heb. Er was namelijk een bloedmooi negerinnetje naast hem komen zitten, die met halfontblote borsten een wulpse knipoog wierp naar hem…, waarop hij natuurlijk vol interesse en overgave discreet (dat dacht hij toch) een dikke knipoog (zijn beide ogen toe zelfs) terug stuurde,… zijn snor krulde recht omhoog, andere anatomische dingen waarschijnlijk ook, maar… zijn madam had het in de gaten en in de kortste keren werd hij verplicht om zijn blik 180° te draaien, waarop Kathleen nog een beetje olie op het vuur deed door te spreken over een zwarte mercedes met rode zetels enz…, Luc, heeft direct op een onhandige manier het vrouwtje getroost, en gezegd dat die rode zetels wel niet zo slecht zouden staan en dat hij dat ook wel eens wou zien…, wat de zaak er natuurlijk niet beter op maakte, ook niet voor hem aan de blik van Kathleen te zien. Zo zie je maar weer hoe rap het pure geluk van een trouw echtpaar verstoord kan worden hé.

Ja, nu moet ik toch eens mijn water gaan afvoeren na een zeven à acht pintjes, ik stel dat namelijk steeds zolang mogelijk uit, want sedert die onnozelaar van een Dutroux hebben ze de horeca verplicht om achter de mannen een deur te plaatsen, wij mogen van achter niet meer gezien worden wanneer we onze behoefte doen, dat is onzedelijk geworden. In de Vogelzang is dat natuurlijk niet anders ware het niet dat die plooideur geplaatst is op aanwijzen van een mager of slank iemand (Kathleen?).

Want die deur is geplaatst op een 30-tal cm van de piscine, en waarbij die plooideur ook nog eens de helft van het deurgat inneemt. Dus ik die een beetje breder uitgevallen ben, aan alle kanten, moet eerst mijn ene schouder zo ver mogelijk naar binnen steken, daarna een kwartdraai naar rechts, vervolgens opzij trippelend naar links tot vlak voor de piscine, dan moet ik met mijn rug en ellebogen die deur achter mij toewerken, niet geheel in het slot want dan kom ik er nooit of ter nooit meer uit (hopelijk komt Dutroux dat ook tegen) en ik kan beginnen…, nee nog niet, want mijn edel deel moet er voor zover ik weet ook nog uit, na een heel gewriemel, mijn handen en de rest geperst tegen de achterwand lukt het zonder mijn broek zeiknat te bekladderen, nu op een behoorlijke manier heel het zaakje terug op zijn plaats duwen en plooien om daarna de omgekeerde procedure te beginnen. Dus na een twintigtal minuten kan ik terug op mijn plaats zitten. Op mijn opmerking zegt Kathleen dat ze er geen probleem mee zou hebben en demonstatief stevent ze naar de piscine en ze past er inderdaad beter in dan ik alhoewel ze toch iets mist wat wij mannen wel hebben. En ook de omvang van mijn lichaam scheelt een weinig van het hare.

Na nog enkele pintjes op mijn gemak gedronken te hebben ga ik weeral eens naar huis, die uren zijn weer voorbij gevlogen.

Tot ziens,

23-04-2005 om 08:19 geschreven door raspoetin

23-04-2005 om 08:17 geschreven door raspoetin

23-04-2005 om 08:15 geschreven door raspoetin