Het is donderdag, en het is bovendien 10.00u, toegevend aan een onweerstaanbare drang begeef ik mij gezwind stappend naar café "Vogelzang", dit is mijn wekelijkse uitstap om mij te laten onderdompelen in het bruisende,spirituele uitgaansleven van Oostkamp.
Aan de hoek van de straat komend zie ik het al liggen, het Nirwana van Oostkamp, dé thuishaven van menige werkende, gepensioneerde, doppende, of lanterfantende mens. Met angstige spanning., mijn adem inhoudend let ik er eerst op dat de gordijnen wel open zijn., mijn adem de vrije teugel gevend, opgelucht, ja, want de gordijnen zijn open, "onze Kathleen" is op en is open. Het is namelijk zo dat Kathleen niet graag opstaat, ze heeft er zelfs een hartgrondige uitgesproken hekel aan, ze staat op in tien keer, elke keer de wekker een beetje verder zettend, eerst een paar minuten, daarna een paar seconden om uiteindelijk met een lange zucht en een moordenaarsblik op haar wekker toch uit het bed te kruipen. Na het wassen en een zeer bescheiden ontbijt van één volledig wit brood met twintig eieren en een halve hesp is ze paraat om zich te begeven naar de café waar ze klokslag 10,00u de gordijnen open schuift, daarbij kengevend dat ze er klaar voor is.
Verder gaand zie ik dat ik reeds de eerste niet meer zal zijn, er zijn er nog die afwachtend die klokslag 10,00u afgewacht hebben. Binnenkomend is het steeds mijn eerste werk om te zien welke Kathleen we zullen hebben vandaag, wij hebben er namelijk vier, de "stille" Kathleen is te herkennen aan de rustige klik, de stille goedemorgen die ze wenst, het haar is prachtig in de vorm gekamd, ze heeft een goede nachtrust gehad, geen al te grote ruzie met haar wekker.
Ofwel heb je de "uitbundige" Kathleen, haar ogen staan wild, de haardos is bewerkt met haar vingers, de muziek staat volle bak, in twee stappen staat ze van de ene kant van het café aan de andere kant, ze ziet het duidelijk zitten. We hebben ook de "verstrooide" Kathleen, haar ogen op oneindig, de gesprekken nauwelijks volgend en steevast mevrouw zeggend tegen een heer, een pint gevend in plaats van een rode wijn en een sterke koffie gevend in plaats van een gewone, dan zit ze duidelijk op iets te broeden. En wij hebben de "gedreven" Kathleen, dat ligt zo een beetje tussen de stille en de uitbundige, bij de gedreven Kathleen moeten wij echter voorzichtig zijn, er zijn namelijk bepaalde onderwerpen die we alleen met de grootste voorzichtigheid kunnen aanhalen, bijvoorbeeld kritiek uiten op het vrouwelijk geslacht is een onderwerp die steevast en op staande voet met een indringende blik zal beantwoord worden, als vaste klant weet je dan al dat uiterste voorzichtigheid geboden is wil je niet de volle laag krijgen, maar o wee de toevallige klant die dat niet weet.
Vandaag hebben wij de gedreven Kathleen vast. Met gezwinde stap ga ik steevast naar mijn barkruk waar ik de volgende uren op zal vertoeven, aan de hoek van de dis zodat ik alles kan volgen. Ik drink een eerste glas bier steek een sigaret op en kijk op mijn gemak rond, een van de andere vaste klanten die reeds aanwezig zijn is een vrouw die steeds koffie drinkt en die er vroeger toch ietwat verloren bijliep, maar nu, je zou ze niet meer herkennen, tientallen kilo's lichter, jeugdiger kleren aan en gesminkt, ze heeft duidelijk haar leven terug in handen genomen, het doet steeds plezier wanneer je zo iemand ontmoet. Daar komt een volgende klant reeds binnen, de autocarchauffeur, goede morgen wensend, stevent recht naar zijn tafeltje, hij besteld steevast een pint en de "gratis" krant van de dag, voor het eerstvolgend uur hoor je hem nu niet meer, alleen wanneer er in het café de woorden, politiekers, belastingen of Clouseau vallen komt hij uit zijn lethargie en doet hij luidkeels mee aan de debatten, hij heeft namelijk tijdens het jongste Clouseauconcert een twintigtal keer heen en terug moeten reizen met luidruchtige fans, die in het terugkeren luidkeels het ganse repertoire nog eens opvoerden, sedertdien werkt de naam Clouseau op hem als een rode lap op een stier, politiekers zijn zonder meer geperverteerde, dikke, vette zakvullers en de belastingsambtenaren zijn het uitschot van de mensheid niet waardig de naam "mens" te dragen. Na exact 3 pintjes legt hij juist gepast geld op tafel en is hij weg.
Ondertussen druppelen de volgende "morgenklanten" binnen gezellig keuvelend over van alles en nog wat, je kunt niets bedenken of het komt wel eens ter sprake, van de intrieste belevenissen tot de meest euforische toestanden. Onze Kathleen doet gedreven mee aan alle discussies, soms meelevend, soms ernstig maar meestal, en daar is ze het beste in, met een kwinkslag en een zeer grote dosis humor(eerder zeldzaam bij een vrouw), zichzelf enigszins relativerend legt ze de link tussen al haar klanten.
Het is ondertussen reeds 11u30 geworden en de dis zit vol, bijna alle vaste klanten van s'morgens zijn gearriveerd. Ik zie door het venster nog een alom gekende klant passeren met zijn kruiwagen, zijn blik gericht op 20 kilometer verder, stappen van drie meter nemend, recht naar het containerpark , vijf minuten nadien zie ik hem terug komen, hij parkeert zijn kruiwagen netjes tussen de andere auto's, zet een veiligheidsklem op de voorband en komt breed glimlachend de café binnen, recht doorstekend naar het verste hoekje van de dis, daar aangekomen parkeert hij zichzelf op de barkruk, voor lang.zeer lang, want een 15-tal uur zal hij het uithouden, iedereen voortdurend vertellend over de honden, het werk en de voetbal, continue zal hij voor het een of het ander de aandacht vragen aan Kathleen, soms tot grote vergeefse ergernis van de uitbaatster die hem reeds verwittigd dat ze hem niet naar huis zal rijden in zijn kruiwagen.Het wordt ondertussen rond 01u00, de morgenklanten gaan geleidelijk naar huis, Kathleen is weeral aan het eten, de enorme hoeveelheden worden belangstellend gevolgd, dit met enige afgunst van sommige "gewichtige" klanten.Vooraleer de namiddagklanten nu beginnen komen zal ik mij naar huis moeten haasten, anders geraak ik niet meer weg, goede middag wensend verlaat ik het lokaal waar ik mij nog nooit een moment verveeld heb met een soort weemoedig gevoel.
