Vogelzangse périkelen (november 2005).
Het was deze maand echt niét de beste maand voor Kathleen, je kunt dat zo hebben hé, een periode om te balen, enfin een periode om zo rap mogelijk te vergeten. Alleen ik zal er nog rap, efkes, een kroniekske van schrijven én dán Kathleen, beloven wij na een beetje gegniffel (wanneer je niet kijkt) om alles eveneens te vergeten, wij zullen er géén maanden over spreken én jou dat blijven herinneren, zo zijn wij niet hé.
Enkele weken geleden, wij waren aan het praten over onze wedervaardigheden én onze frustraties in de keuring toen Kathleen vertelde over dié keer, een tijdje geleden, ze reed toen met een Renaultje, er was een massa volk aan de keuring, een file om U tegen te zeggen, dus iedereen zenuwachtig op hun horloge aan het kijken én toen was het aan Kathleen, met sierlijke bocht glijd ze de keuring binnen zonder de poorten te raken, stiekem omkijkend naar al die mannen die achter haar stonden te wachten, dat keuringmanneke kon nog nèt opzij springen, en gezwind reed ze met haar voorwielen perfect tot op de rollen. Met gepaste trots stapte ze uit haar wagentje, haar papieren afgevende aan een zuurkijkend ventje, want het was ook zijn dag niet, hij had geen goesting, er was enorm veel volk, zijn eksteroog deed pijn én die trien reed hem dan nog bijna omver ,
Omhoog kijkend van zijn één meter vijfenvijftig lengte vraagt hij: madammeke, doe ne keer die moteurkappe open!! Kathleen had in de verte al eens gehoord van een moteurkappe én een hendeltje in de auto, dus gedienstig haalt ze in de auto dat hendeltje over én wandelt zo fier als een gieter naar de voorkant van de auto, denkend bij zichzelf kzal die mannekes ne kè togen dak ook weten waor da dien moteur zit zè met haar vinger begint ze daar te voelen en te zoeken naar dat klepke dat ze maar niet vond hé. Dat manneke van de keuring zijn dag was op slag goed zie, met een orgastische grijns op zijn gezicht keek hij naar al die wachtende mannen uiteindelijk was die ganse file met uiterst nieuwsgierige blikken naar de vruchteloze poging van Kathleen aan het kijken Tot dat manneke met een zoetgevooisde stem vroeg vindt het niet, madammeke?waarop Kathleen, nu zonder de minste trots, bloedrood, antwoordde ik krijg dat ding niet open, die kleppe is weg. grijnzend van oor tot oor zegt dat manneke zoudt ge aan de voorruit nie proberen. Ja, wie had dat gedacht, al de autos gaan aan de voorkant open maar alleen de hare aan de voorruit hé, van brute pech gesproken. Enfin in alle stilte en met gepaste bescheidenheid is Kathleen dan maar gekeurd verder gereden én dit begeleid met de meewarige blikken van al die mannen.
Met de eurolotto is het deze maand ook niet gelukt, de verwachtingen waren nochtans zéér hoog, wij zouden het ganse café plus de drankcentrale voor niks niemendal mogen leegdrinken dus gans Oostkamp naar de Vogelzang die bewuste maandag maar niets hé.
Maar nu is er iets ergs gebeurd, iets zééééér ergs zelfs .de belastingcontroleurs zijn langs geweest. Ik zag het direct toen ik binnenkwam de dag erna (de day after ), stil, uiterst verstrooid (ik kreeg weer de koffie van Frank die het waterke van Evy kreeg en Peter kreeg mijn pint, dus het was duidelijk niet in orde. Uiteindelijk kwam het eruit, die venten, die pipos, die halve criminelen, die platgelopen schoenzolen, hadden het aangedurfd om al haar rekeningen te vragen van drie jaar ver, én het schoonste van het schoonste haar boekhouder had zich in alle stilte tactisch teruggetrokken. Kathleen was geschokt, zij die nooit of ter nooit één frank (0.024 euro) in het zwart zou verkopen ( er zelfs niét aan dènken) werd behandeld als den eersten den besten onderkruiper die géén hart heeft voor de staat, voor zijn koninkrijk. En van pure frustratie heeft ze nu een enorm groot houten beeld voor haar deur gezet die haar symbolisch doet nadenken over hoe ze aan al dat belastingsgeld zal geraken. Misschien mogen wij alsnog ,voor niekske, de café en de drankcentrale leegdrinken????
Alléé tot ziens,
Vogelzangse périkelen (oktober 2005).
Donderdag terug en waar zit ik .driemaal raden, in de Vogelzang.
In het aangenaam gezelschap van een paar mensen van de spoorweg, die kun je alle momenten tegen komen hé, ze werken namelijk dag en nacht, wekedag en zondag, en wij maar klagen en zeveren hé als we eens één enkele kleine eenzame overuur moeten doen op zaterdag of zondag, maar dié mannen hoor je niet klagen hoor. Het mag ook wel
eens gezegd zijn hé, zelfs speciaal voor hèn staat de klok in het café een volle tien minuten te vroeg zodat ze steeds op tijd op het werk én in hun machine kunnen zitten opdat wíj op tijd op óns werk zouden kunnen verschijnen als dát geen service is zeg. Wat er ook opvalt is wát ze drinken, steeds koffie, hoogstens een waterke (het heeft ooit wel eens anders geweest hé) maar ja hé, Kathleen heeft waarschijnlijk zoveel sóórten koffie als er klanten zijn hé. Om verder te spreken, de postmannen drinken over het algemeen, altijd, gewoon bier, gestadig voort drinkend, genietend maar met gepaste haast drinken ze twee drie en één last for the road, én weg zijn ze.
De gemeentemannen, zijn fijnproevers, die drinken over het algemeen speciaal bier, en op één been kun je niet staan, dus nóg een, én op drie benen gaat dat ook niet goed dus ze proeven, en proeven én proeven, nooit alleen, altijd met minimum twee man, kwestie van je niet eenzaam te voelen hé. En speciaal nu, want voor Ilse zijn ze een ganse vluchtheuvel aan het verbouwen , je weet wel van verleden
maand dat ik verteld heb dat die spoiler van haar nieuw wagentje maar een paar millimeter van de grond komt hé, ewèl door het vele draaien aan haar stuurwiel om toch maar ongeschonden over die vluchtheuvel te geraken heeft ze haar middelvinger zwaar gekneusd, die vinger moet tussen de spaken van het steurwiel, de handfrein én de gaspedaal blijven steken hebben én patat, nu loopt ze rond met tien kilo verband aan haar vinger die op zijn beurt met nog kilos aan de andere vinger vastgemaakt moest worden om de stabiliteit te verhogen ( later moeten die vingers terug losgesneden worden), én de ganse arm in een mitella van een (éénpersoons) donsdeken gedraaid ja zo erg is het, om kompassie van te krijgen, én dát is het nu juist wat die gemeentemannen kregen zie, en nu moeten wij drie weken rondrijden tot die mannen die vluchtheuvel aangepast hebben aan de spoiler van Ilse wat een service hé.
Ondertussen is Kathleen haar wedervaardigheden aan het vertellen van gisterenmiddag, dat ging namelijk zo:
Het was op een moment dat er niemand in het café was, én Kathleen moet nu en dan ook eens haar behoefte doen, dus, Kathleen trekt zich rustig terug in WC, rustig genietend van de verlossende watervallen van Coo en de daaropvolgende tsunami waarbij alles passend gespoeld werd, met dat kleine handdoekje alles droog gewreven, dat handdoekje terug aan de haak gehangen voor volgend gebruik en klaar is Kees, maar toen ze terug in de gelagzaal kwam was er reeds een
koppeltje binnengekomen een oude vent van rond de zestig en een jong wulps negerinnetje van rond de twintig zo, met een decolleté waarbij de valleien van het hymalaya verbleekten, volle rode lippen gemaakt om te kussen én een bips om te . Toen Kathleen binnenkwam vroeg dat meisje hooghartig ben je open?, waarop Kathleen ,al reeds misnoegd door al dat zwart geweld, antwoordde ziet ge dat niet, de deur staat open waarop dat meisje repliceerde je zou het niet zeggen nu was voor Kathleen de kous helemaal af en na zwijgend een witte porto en een pintje geschonken te hebben, ondertussen met haar gekende moordende blik dat scharminkel in de gaten houdend, trekt ze zich terug in de hoek van de dis achter de kassa. Ondertussen zat dat schepsel kirrend met haar borsten te duwen tegen de arm van die sukkelaar die hoereloper die oede vuilzak den dienen zijn oren en ogen waren gelijk een Kocker Spaniel, zijn mond was gelijk een Deense Dog mét zever incluis, enfin hij was met al dat lekkers in zijn nabijheid hélemaal van de kaart maar dat negerinnetje niét..en met uitdagende blikken loerde ze naar Kathleen stilzwijgend zeggend ik hé, wijveke met je kleine tetten, verdien in een uur wat jij in een week verdient nè Kathleen
ook niet van gisteren hóórde dat mens denken en antwoordde op dezelfde stilzwijgende manier en gie vulle stroatoere, je zu beetre were in joen boom, tak vuve goan kruppen in Congo zo is dat gesprek nog een beetje doorgegaan op hoog niveau en dan zijn ze maar vertrokken nadat ze vergeefs gevraagd hadden of Kathleen geen kamers verhuurde.
Zo zie je, dat er altijd wel iets te beleven valt hé op café.
Tot ziens,
Ewel, de septembermaand heeft véél goedgemaakt zie, een prachtige maand was dat én zoals ik voorspeld had het warme weer begon hiér toen Kathleen met haar vliegmachien, op de duo tonen van Eddy Wally en Bauwer, boven Lanzarotte ging te zweven of waarvoor die uitstappekes van haar allemaal niet goed voor zijn hé.
Terwijl ik eindelijk, na twee volle weken, weer op mijn stek zit te genieten van de uitnemend, én mét veel liefde getapte, pint zie ik daar buiten, aan de overkant van de straat, terug Rambo met zijn witte wagen parkeren. Dat is namelijk de wagen mét de camera aan boord, de habitués rijden al terstond schijnheilig braafkens aan 49 km/uur voorbij, ze kennen dienen auto al lang, maar de rest dát is een ramp hé, den eenen na den anderen flits en flits enz. enz.. en dat aan weerskanten van de baan, je kunt duidelijk zien dat dienen kerel zijn filmkes niet zelf moet kopen, én genieten dat èm doet hé. Plots enfin langzaam zie ik twee gemeentewerkers in beeld verschijnen, den eenen met borstel in aanslag en den anderen met de kruiwagen en de schuppe (schop) naarstig den trottoir (voetpad) aan het vegen. Je kon het reeds van ver zien hé dát waren nu eens mannen zie, die op elkaar getraind waren, een écht team in actie. De kadans zat er echt in, ze waren al een tweetal uur aan het werk én ze hadden al een meter of acht afgelegd hé, hier mocht geen sprake zijn van herverdeling van het werk dít werk was duidelijk reeds verdeeld, de man met de kruiwagen startte met te wachten tot zijn collega een viertal meter gevorderd was én alle vuil op een hoopje had geveegd, onderwijl kijkend naar het verkeer kwestie van zijnen maat niet omver te laten lopen door een of andere passant die geen ogen in zijne kop had hé. Dan was het zijn toer, terwijl nu zijne maat met de borstel het verkeer in de gaten hield (in bijzonder het vrouwelijk schoon) komt hij in beweging mét de kruiwagen én plaatst hem gewichtig een ietske achter dat hoopje, hij loopt goed kijkend of hij nergens in de weg loopt rond zijn wagentje én schept gezwind dat hoopje derin, waarop hij leunen op zijn schop wacht tot zijn maat zijn sigaretje gerold, gelikt én aangestoken heeft, nog een babbelke te samen om de werksfeer op hoog peil te houden én weg is den eersten weeral zie, aan zijn volgende vier meter. Maar nu staat er een indringer in de weg, dat gedrocht van een politiewagen staat toch wel juist óp hún werkplek zeker en dan nog om mensen te kloten (sorry) die een kilometerke te rap rijden. Ze staken een tandje bij tot ze voor den auto kwamen en dan waren plots al de tandjes der af, ze bleven maar vegen en vegen .en veg , allemaal juist vóór de camera natuurlijk tot die politieman dodelijk gefrustreerd door zoveel vlijt en werklust (hij was dat duidelijk niet gewoon hé) naar die mannen stapte om te vragen of ze alstublieft voorbij zijn wagen verder wilden kuisen zodat hij ook kon verder werken. Dat deden ze redelijk gewillig, maar een paar meter voorbij die wagen was de borstelman alle verkeer aan het verwittigen door met beide handen te zwaaien dat ze moesten trager rijden eveneens tekens doend naar de witte auto, zijnen maat stond strategisch opgesteld in het gezichtsveld van de politieman zodat die niets kon zien van wat achter hem gebeurde maar ja hij flitste niet meer, niekske géén flitske meer, én uiteindelijk is hij dan maar vertrokken, mét de tranen in de ogen.
Enkele dagen later zit ik opnieuw op mijn plaatske, Kathleen ligt met drie GSMs en een gewone telefoon bij haar, een van haar zoon een van de dochter en eenen van haar zelf, je zal zeggen dat is toch geen probleem maar als ze allemaal beginnen bellen terwijl je moet bestellen een koffie gewoon, eentje met weinig melk en eentje met méér melk en een pintje voor mij dan kan je gaan peinzen hoe dát afloopt hé en terwijl we onze drankjes maar zelf op de juiste plaats gaan zetten horen wij dat onze Ilse een nieuw autootje gekocht heeft, dát gaat rap hé, nog maar nét haar rijbewijs en al een nieuwe auto, én een sportkarretje nog wel met spoilers die een halve centimeter boven de grond komen. Dat laatste is wel een beetje ambetant, want zonder nadenken over een vluchtheuvel rijden en het wagentje is pèr-total hé nee je moet er zig zag over rijden, je verliest wel een beetje tijd ongeveer een kwart uur per vluchtheuvel maar dat haal je wel in door een beetje rapper te rijden hé (als Rambo niet in de buurt is). En mama zal met haar één meter achtennegentig in het vervolg rijden met dat vroegere sulferdozeke, mét I am a bad girl erop ,maar toch eerst een opschuifbaar dakske installeren hé om haar koppeke door te steken anders gaat ze problemen krijgen denken wij.
Het is weeral een maand verder zie, de zomer is weeral bijna voorbij, een zomer om het liefst zo rap mogelijk te vergeten, op twee maanden kon je de dagen zon tellen op één (1) enkele hand, dat is een ramp hé, om dépri van te worden in het kwadraat, enfin voor diegenen die niét weg gaan hé, want Kathleen is zodanig dépri geworden dat ze eruit trekt naar Lanzarote voor twaalf maanden (sorry schrijffout, twaalf dagen). Ja, onze tweede moeder, onze honden kweekster, onze vogelexpert, onze dorst verhelpster, onze familiehelpster en onze koeien verheerlijkster gaat ons verwezen in de steek laten, en zo te zien aan haar gezicht zal ze ons niét al te zeer missen. Het is bijzonder jammer voor haar nieuwe collega S. die, nu hij juist gestart is met een zelfstandige zaak op te zetten, haar vernuft en intelligentie zal moeten missen bij het uitbreiden van zijn filiaal, hij zal het tezamen met zijn mooie nieuwe vriendin moeten redden, wij zullen hem zolang steunen met ónze discrete en welgemeende raadgevingen. Ja, na vijf jaar weduwnaarschap is onze S. terug verliefd geworden, hevig verliefd zelfs, hier is het spreekwoord van toepassing od en oede scheure in brande vliegt enz., na vijf jaar vergeefs in Kathleen haar ogen gekeken te hebben, patéékes en pistoleekes meebrengend voor haar, soms tot groot ongenoegen van Luc, want die kreeg niéts, is hij toch getroffen geweest door de verblindende schoonheid van een andere plaatselijke schone mooi hé, we zullen in zoverre we dat nog niet gedaan hebben het jonge koppeltje eens een bezoekje brengen in hun nieuwe zaak.
De nieuwe kweek van vijf puppies heeft er eveneens voor gezorgd dat Kathleen boven haar toeren ging. Je moet maar eens iedere morgen gans Oostkamp gaan afdweilen achter die hondejongen die iedere keer weglopen wanneer ze de kans krijgen, en dan nog het liefst in alle richtingen tegelijk. De teef (niét Kathleen maar de moederhond) trekt er zich wijselijk niets van aan voor dat eene momentje dat ze zelf gerust is, en dus langs Vlaamse wegen komt men nu Kathleen tegen op zoek naar de vijf hummeltjes ze had er eens twaalf moeten hebben .
We hebben nóg goed nieuws, onze Ilse heeft haar rijbewijs, op de morgen dat ze haar examens moest doen heeft ze speciaal voor de examinator een truitje aangetrokken die haar volle borsten nóg beter deden uitkomen, gedécolleteerd tot op de navel én een mini, mini rokje tot juist onder de kont, naalhakken én weg was ze die examinator heeft nooit geweten hoe en waar Ilse reed, hij was verblind, verlamd door zóveel vrouwelijk talent en met ogen als steriliseerbokalen heeft hij dat rijbewijs getekend, savonds nog niet wetend wat hem juist overkomen was. En nu is Ilse free as a bird, nu kan ze overal rondtoeren in haar sulferdozeke met I am a bad girl er op.
Tot ziens maar weer hé én Kathleen, een goede reis hé.
Wij gaan wel negen dagen dorstig rondstrompelen in die smoorhete nazomer die we gaan krijgen als je weg bent.
Weer eens gezeten op mijn vaste stek, genietend van mijn pintje bier, was ik zo eens aan het rondkijken naar wat de anderen dronken, ik zweer steevast met een pintje, maar het viel mij al een tijdje op dat er eigenlijk niet zó veel bier gedronken wordt op café. De jeugdiger mensen dan ik drinken over het algemeen frisdranken en de iets oudere mensen koffie en ik en een énkele zeldzame andere vogel bier. Het is over die koffie dat ik het graag eens zou hebben, weet je dat Kathleen er nogal wat soorten op na houd méér dan soorten bier waarschijnlijk, namelijk:
Zéér lichte (super licht) à een tas warm water mét één gemalen koffieboon in. (gegarandeerd géén zenuwen, men kan er de ganse dag van drinken.)
Lichte koffie (licht) à een tas warm water mét twéé gemalen koffiebonen. (gegarandeerd ietsje méér smaak, ligt niet op de maag)
Koffie gewoon à koffie uit de thermoskan (van vandaag of gisteren of eergisteren volgens behoefte).
Koffie extra à speciale machine én met vers gemalen koffie (eigenlijk de normale koffie).
Koffie super à speciale machine én met dubbel hoeveelheid gemalen koffie (gegarandeerd, na consumptie van twee dergelijke koppen begint ge te beven als een riet).
Koffie super extra à speciale machine mét 1 kilo gemalen koffie (alleen voor truckers die in een jaar niet meer wensen te slapen), hier krijg je gratis een maagpilleke bij .
Ja, nu genoeg over koffie gesproken, ik zou er waarachtig goesting achter krijgen. Wéét je al dat er een blijde gebeurtenisse gebeurt is, Kathleen is bevallen, enfin haren hond natuurlijk eerst was er ééntje, toen ze nog eens goed keek waren het er al drie, toen ze wéér keek waren het er al zeven, ze is toen van alternatie nen kop super extra koffie gaan drinken en dan waren het er al tien hevig ontroerd is ze dan dat maagpilleke gaan pakken en dán, mijne mensen waren het er twaalf twaalf hééle honden lagen er al naast die teef. Totaal in paniek, ontredderd van zóveel ongebreidelde bevallingsresultaten heeft ze dan de rest van de familie opgetrommeld om liters melk te gaan kopen én een vijftiental (je wéét maar nooit of er nog kwamen hé die teef weet van geen ophouden) kleine papflesjes een grotere mand enz. enz. Ja die teef kon onmogelijk al die jongen voeden hé. Kathleen keek vol verwachting naar haar eigen kleine borstjes, weinig groter dan van haar hond dat ging ook al niet veel helpen hé er zat dus niets anders op dan de volgende weken om de twee uur, dag en nacht, wekedag en zondag, die hondjes te voeden. Kathleen die zó graag slaapt kruipt voor de laatste maal met een zware zucht van ellende in haar bed s Anderendaags reeds vrij vroeg werd Kathleen echter gewekt door Ilse met de triestige melding dat er reeds drie gestorven waren de moeder had er, niet meer wetende waar haar kinderen allemaal waren, drie doodgelegen, siekkeplat waren ze, niet om aan te zien hé. Dus drie begrafenissen aan die groene vuilbak hé, je weet nog wel, daar is Gerard in de tijd ook beland. Toen ze echter terug bij den hond gingen kijken waren er wééral drie dood in allerijl werd de veearts erbij geroepen, die kwam enkele minuten later met gierende banden toe, gevolgd door de M.U.G. na grondig onderzoek zagen ze op de scanner dat die laatste drie gestorven waren aan een schedelbreuk dienen veearts kon dat goed explikeren:
Ja zegt hij die teef staat ietsje verstrooid recht om eventjes de bloedsomloop te doen terugkeren hé, die jongen weten niet dat mamma recht gaat staan en blijven rustig doordrinken, maar plots hangen ze daar in de lucht, met alleen hun tandvlees (kleine hondjes hebben nog géén tandjes hé) rond die tepel, dus wat gebeurd er de zwaartekracht begint mee te spelen ze laten los hun koppeke is veel zwaarder dan de rest van hun teer lijfje ze draaien om en met dat schedeltje patat tegen dienen harde grond en ja schedelbreuk hé. Ge zoudt er best dekens onder leggen hé. En het is zoveel én weg was hij. Kathleen is dan maar stapels en stapels dekens onder die teef gaan leggen zodat dát in ieder geval nooit meer zou gebeuren. Terwijl ik dit zit te schrijven zijn het er maar vijf niet meer, dat laatste heeft zijn weg verloren in de dekens uren heeft het gezocht naar zijn mamma, geschreeuwd heeft het, geroepen maar genen vance hé niemand hoorde het en dan is het van pure stress ook maar doodgegaan hé.
Zeven zijn er dus onder weg gestorven, die hond loopt gegarandeerd voor de rest van haar leven dodelijk gefrustreerd rond, je zou voor minder hé. Kathleen heeft in alle discretie die papflessen terug naar de Pré-maman gedaan en voor de koffiedrinkers is er nu voor weken verse melk voorzien.
Hier zijn we weer zie, ietwat aan de late kant maar met die tropische hitte , mijn postuur bezien , één (1) minuut voor mijn scherm bracht al liters zweet voort, bij dit weer is voor mij het denken aan werk reeds een hele zware opgave. Te meer dat er, tijdens de dag, in die computer-strijk-kamer boven geen enkel raam open mocht van mijn madam. Eveneens moesten al die lattestoors naar beneden ik zat daar als in mijn grafkelder, in een zwarte tombe eentje van om en bij de 38 ° Celsius dan, het was geen doen. Dus nu de laatste woensdag van juni, eindelijk een beetje respijt met die temperatuur, en ik direct aan t schrijven hé.
Van warmte gesproken hé, terwijl wij s nachts zelfs naakt nog teveel gedekt zijn, moet Kathleen nog steeds een dik donsdeken op zich hebben, én dat met die hitte ,ik begin al weer te zweten als ik er aan denk, maar ja t is geen gewone hé én hoe gaat dat dan met diegene die ernaast moet slapen, onder dat donsdeken????
Met enige treurnis, tristesse en bedroefdheid moet ik u eveneens ,in hoeverre jullie het nog niet wisten, verslag uitbrengen van een verloren veldslag na een ongebreideld gevecht van enkele weken, tegen een niets ontziende démon is onze Kathleen met gebogen hoofd en in grote verslagenheid terug beginnen roken, dit tezamen met nog enkele anderen die ook gestopt waren, maar in september doet ze een nieuwe poging, dus ze heeft wel een veldslag verloren maar nog niet de oorlog, we duimen voor haar.
Ondertussen is Ilse ook teruggekomen uit Salou, met dromerige oogjes, ietwat afwezig, slenterde ze rond naar nergens, zich dat tropische oord herinnerend waar niets moest maar álles kon, die mooiedon juans, die heerlijke cocktails, die mooie don juans die prachtige muziek, die mooie don juans, die aartsparadijselijke stranden, en die mooie don juan .Enfin, vloekend dat het nu alweer zo rap voorbij was ging ze maar weer eens haar broer helpen zeker.
Het laatste nieuws dat we te horen kregen was dat de weide naast de Vogelzang zou gebruikt worden als landingsplaats voor een helikopter van het gemeentebestuur, niét om de burgemeester tijdig thuis te krijgen, niét om de schepenen tijdig een laatste pint te laten drinken in de Vogelzang, maar om Kathleen én haar klanten tijdig , zonder alcoholcontrole, naar huis of elders te vertransporteren, goed hé, zeg nu nog ne keer dat t zoutte aan de kerke ligt .
Het was wel bijna gedaan met onzen Poubelle ook hé, voor de mensen die niét weten wat poubelle betekend, dat is het Franse woord voor vuilbak, én het Kathleens woord voor haar pirusche(vogel).
Den Poubelle is namelijk de straatmus van de Vogelzang, maar zingt efkens niét zo goed als Edith Piaf. Enfin, het ging zo, het was warm, zéér warm, heet, en Kathleen vond dat Poubelle wel een beetje buitenlucht kon verdragen, dus met kooi en al naar buiten, mooi in de schaduw, én Kathleen gelukkig én vogel ook gelukkig, vogel zó gelukkig dat ze aan serenade begon waarbij Piaf zou verbleken. Maar het noodlot sloeg toe, door het feit dat de aarde ronddraait, en dan nog eens rond de zon draait die ook ronddraait enz. blijft de schaduw geen schaduw, dus stond den Poubelle plots in die heftige, stekende, moordende zon, haar chanson de Paris verzwakte, .én verzwakte, viel stil, naar adem hapend, stikkend viel ze naar beneden, daar lag ze, op haar buikje, de vleugeltjes gespreid, haar pootjes in een mooie acht gedraaid, te wachten op haar onvermijdelijke dood en zo vond Kathleen haar, en als een reddende engel heeft ze het beestje eerst een paar uur zachtjes in haar diepvries gelegd en daarna liefdevolnog een paar uurtjes in de frigo, en zo mensen is onzen Poubelle gered, enigszins verkouden maar terug al in staat om lamour van Piaf te zingen waarbij ze de krasse stem van Edith nu prachtig nadoet.
Van al die emoties is Kathleen dan maar een gans weekend plus drie dagen op vakantie vertrokken om de batterijen op te laden.
Enkele weken geleden, ik was rustig van mijn pintje aan het genieten op mijn vaste stek aan de dis in de Vogelzang, ondertussen een beetje naar buiten aan het kijken naar niets, toen mijn oog toch viel op een auto die parkeerde recht over het café, Kathleen zag direct dat het dienen flick was die regelmatig met een anonieme wagen, die gangsters, die moordenaars, enfin die zware criminelen, flitste die één (1) kilometer per uur te hard rijden. Na twintig keer heen en weer gereden te hebben stond hij goed gericht om zeker géén auto te missen. De agent, de superflick, Rambo op zijn best, stapt uit zijn auto trekt zijn broek op rondkijkend door zijn donkere zonnebril, en ziet met borende dodelijke ogen dat wij door het raam aan het meekijken zijn, hij trekt zijn wapengordel recht zodat zijn enorm wapen op de juiste plaats hangt zijn rechterhand zwevend boven de kolf, echt Clint Eastwood in dead valley. Nu had hij publiek hé, zijn dag was goed, met zijn buik vooruit en zijn borst ingetrokken, wandelt hij rustig rond zijn véhikel wel een keer of tien zo, nog eens goed mikkend of zijn auto toch wel juist gericht stond stapte hij terug in zijn wagen én de radar aan en het feest kon beginnen. Natuurlijk, wij hadden een ruim zicht op de autos die afkwamen, die te snél afkwamen natuurlijk hé. In een mum van tijd was onze lethargische houding van daarnet vergeten en waren wij aan het supporteren hé, het was een echte sadistische vertoning met uitroepen van:
kiek no dien kleinen, das op trandje zulle!!
ha, de dienen zit er zekers 20 km boven, den dienen gaat een pak muugen betalen zulle!!!
of Kathleen die plots uitriep:
mo je moe nu nen ki kieken, dienen Mercedes zit er zekers 50 km boven, ewel den dienen mot ét mo weten zè, jis rieke genoeg
enz. enz.
Na een tijdje waren we eigenlijk zo beschaamd in ons eigen gedrag dat we niet meer wilden kijken naar die slachting en we dronken rustig ons glas leeg, oneindig blij dat wij niet in de plaats van die chauffeurs waren.
Ondertussen is Ilse al een keer of tien in en uit gereden met haar piepklein autootje, mét een reuze grote sticker langs achter met de tekst: I am a bad girl én daaronder die brave blauwe sticker met die L op, zeg nu zelf, dát is géén zicht hé, maar ja, ze heeft pas haar rij brevet gehaald en nu snort ze zo fier als een gieter rond, met lachende oogjes rondkijkend alsof ze met een echte Ferrari, een Porche of een Lamborginy aan het rondtoeren is, héél de wereld ligt voor haar open ja we kennen dat gevoel hé van lang geleden.
Beste mensen, op het eigenste tijdstip dat ik dit artikel schrijf is onze Kathleen reeds veertien (14) dagen gestopt met roken, dat is driehonderd zesendertig uur geen één sigaret, dat is twintigduizend honderd en zestig minuten géén enkele trek aan een sigarette !!!
Haar gevecht is werkelijk bewonderenswaardig, met een ongeëvenaarde moed strijdt ze met álles wat ze heeft tegen die onhoudbare drang naar een sigaret. Daarom deze oproep: laten wij er allemaal rekening mee houden dat Kathleen in de tegenwoordige tijd een beetje op de zenuwen loopt, een beetje ongenietbaar is, een beetje verstrooid verder sukkelt, een beetje over haar toeren ronddoolt, hier en daar iemand efkens bij de keel grijpt, nu en dan eens met een glas smijt en een fles er achteraan mét daaraan nog de hand van Luc die niet rap genoeg weg was, dat ze een beetje zot geworden is. Dat alles is te wijten aan haar drang naar nicotine .maar ze zal winnen, ik ben er zeker van, haar vriend P heeft jammer genoeg opgegeven, maar zij strijdt voort met de moed der wanhoop, hopend (wij ook ) dat die marteling spoedig een ietsje zal beteren.
Ik ben een "jonge" man van 59 jaar, gelukkig getrouwd, en met één zoon, een schoondochter en twee kleinzoontjes (een tweeling). Ik ben reeds drie jaar in brugpensioen en mijn laatste actieve functie was er een als industrieel ingenieur in een Amerikaanse multinational. Mijn interesses gaan voornamelijk naar het zenboedhisme, de parapsychologie en de psychologie. Mijn hobby's zijn: lezen, schrijven, kunstsmeedwerk, en wandelen in de natuur.
Het is weer donderdag, Remidag zegt Kathleen, omdat ik iédere week iédere donderdagmorgen stipt om tien uur tien (dan lacht iedere horloge namelijk) op míjn barkruk plaatsneem, én dat al drie jaar lang. Alleen JP is er al, hij is juist terug van een reis met zijn bus, alles is gelukkig terug in orde met hem, hij geeft namelijk terug luidruchtig commentaar op de recente politieke en andere gebeurtenissen, wij begonnen dat namelijk een beetje te missen ná zijn stille periode.
Ondertussen ruikt dat terug verdacht véél naar ammoniak in mijn omgeving, voor alle zekerheid verwittig ik Kathleen, want ik heb reeds ervaren dat ze soms vergeet dat ze reeds ammoniak in de spoelbak gedaan heeft, en dan doet ze er mijne mensen een klik bij hé , én hou dat maar eens vol, juist achter die spoelbak hé à daar zit ík namelijk , al mijn sinussen zijn eens doorgeblazen geweest plus nog een paar waarvan ik niet wist dat ik ze had.
En wéét je het al mensen, Kathleen en Luc zijn één van de drie béste cafébazen van het Brugs gewest!!!! Ze verdienen het, voor de klanten zijn ze de besten van gans den Belgique. Enfin na hun debuut in Focus zijn ze nu BVs geworden hé, overal worden ze nu herkent en bekeken. Wanneer Kathleen zo fier als een gieter flaneert door het zoute van Oostkamp(de markt), minzaam knikkend naar het gewone volk en handjes gevend aan de burgemeester én de secretaris van Oostkamp dán groeit ze nóg nen meter hé, én dan maakt ze haren entréé in een of andere plaatselijke horecazaak, champagne bestellend, want deze mensen mogen toch óók iets verdienen hé, ..en dan hé .is ze gelukkig, ze straalt, genietend van haar populariteit trakteert ze dan het ganse café, dit onder luid applaus van de aanwezige beroepsconsumenten.
Ja, genoeg gedroomd nu, ik wordt uit mijn dromen geschud door het hoesten van Kathleen, dat is nu toch reeds een drietal weken dat die hoest voortduurt, maar ze is het beu, samen met P. gaat ze begin volgende maand een laserbehandeling ondergaan om te stoppen met roken, we wensen haar én P. énorm veel succes, moed, wilskracht, uithoudingsvermogen, courage, geduld, enz. We zullen die twee in ieder geval een beetje in de gaten houden hé, want wie weet wat die laserstralen nóg allemaal veranderen afwachten maar.
Ondertussen gaat de GSM van Kathleen, ze was juist glazen aan het afspoelen, ze wil die GSM vastnemen, hallo wil ze zeggen maar dat floept daar uit haar hand recht de spoelbak binnen, het maakt een duik als een rasechte duikboot, vliegensvlug haalt ze dat uit het water, met de ammoniak, verlegen rondkijkend of er dat niemand gezien heeft, spoelt het rap in klaar water, want ramp boven ramp dat toestel heeft ze te leen gekregen van een vriendin, om het uit te proberen vooraleer ze het zou kopen. Het is duidelijk niét haar ding hé want het was maar een sms-tje, dus dienen hallo was er ook eventjes naast hé, én je moet dat model eens bekijken, het heeft de vorm van een mislukt ei, niet veel groter, en om het te bedienen moet ge, na een uitgebreide en diepe studie, daar de bovenkant van openschuiven en dan komen er piepkleine toetsjes tevoorschijn, met één druk van mijn vinger heb ik vier toetsen tegelijk ingedrukt. Ik weet bij god niet waarom ze die dingen altijd maar kleiner en kleiner maken hé. Uiteindelijk zal Kathleen dat toestelleken wel niet gekocht hebben zeker als het nog werkt.
Verder zit iedereen rustig verder te keuvelen over van alles en nog wat, dát is nu juist het aangename van op café gaan zie, als je behoefte hebt om te babbelen dan kún je dat, heb je behoefte om te luisteren dán kun je dat ook, heb je alleen maar behoefte om tussen de mensen te zitten en rustig een koffie of een pint te drinken dan kan je dat ook, alles mag én niets moet, toch zalig hé.
En onder de goedkeurende blik van de vrouwe des huizes verlaat ik om exact tien vóór twee (tweede lach van de horloge) het établissement, het was weer goed geweest.
Eerst wil ik Kathleen een gelukkige verjaardag wensen, weliswaar één dag te laat, maar dit artikel heb ik wel degelijk geschreven óp haar verjaardag. Een uitgeslapen verjaardag vol geluk, liefde, eten, drinken, dansen, zingen van je weet wel hé, maar vooral géén dag van dramas zoals vroeger nogal eens gebeurde op uw verjaardag.
Verleden donderdag zat ik weer knus op mijn stek rustig naar het eerste lenteweer te kijken toen F. snotterend en hoestend binnenkwam met zijn madam, na zijn koffie besteld te hebben mompelde hij met een krakende hese stem vroeger hé, sliep ik onder de blote pannen en wanneer het sneeuwde waaide de sneeuw recht in mijn gezicht én ik werd nooit ziek, en nu mét overal chauffage heb ik het zitten!!, zijn vrouw merkte discreet op dat, dat vroeger wel hééél lang geleden was én dat hij ondertussen (gezien zijn ouderdom!!!) wel een beetje minder weerstand had. Ondertussen zat ik ook reeds te mijmeren over vroeger, ik herinnerde mij namelijk ook die dakpannen boven mijn bed, berijpt wanneer het vroor, druppelend op mijn hoofd wanneer het dooide, de wind die huilde alles kraakte en piepte én mijn zuster die zei dat de spoken rond het huis zwierven en ik die bijna dood van schrik, het angstzweet op mijn hoofd diep onder die zware dekens kroop, diep weggedoken in die matras vol met kippepluimen, dat was wel aangenaam met die matrassen, je kon daar bijna nen meter in wegzakken én wanneer het héél erg koud was kwamen bovenop die dekens nog eens een laag pardesus en mantels, s morgens had ge dan een half uur nodig om de weg naar buiten te vinden.
Ondertussen was P. binnengekomen, werkt bij de NMBS, ik zie hem een sigaretje opsteken, dus hij is nog niet gestopt, het is reeds enkele maanden dat hij alle dagen zal stoppen hé, maar ja , je moet de gepaste moment afwachten hé. R. komt blozend van energie eveneens binnen, hij werkt eveneens bij de NMBS en M. is ondertussen (ook bij de NMBS) ook binnengekomen. Daar aan den ijzeren weg wordt alweer niet veel uitgestoken vandaag denk ik in alle stilte want ondertussen is de post ook nogal wèl vertegenwoordigd in de Vogelzang én ik wens geen discussie te starten over wat het woordje werken nu eigenlijk is, een werkwoord of een plaatsnaam van een onbewoond eiland, ik moet eigenlijk zéér discreet, én voorzichtig zijn want ik ben fél in de minderheid, én wil ik in het vervolg nog mijn post krijgen én veilig met de spoorweg reizen, dus mag ik die mannen niet te veel voor het hoofd stoten hé.
Kathleen is ondertussen aan het vertellen dat poubelle (voor diegenen die nú nog altijd niét weten dat poubelle het frans is van vuilbak hierbij nogmaals die uitleg over de naam van Kathleens geminimalizeerde papegaai, m.a.w. haar péruche ) ruzie aan het maken is met haar Mechelse herder dat was allemaal zo gekomen:
Op een dag slofte de hond zich steendood vervelend door de living zijn neus achterna en voorbij de vogelkooi waar poubelle inzat, nu aan de ééne kant dacht poubelle vriendelijk: zou dienen grooten ezel met zijn lelijke zwarte neuze en zijn flikvlooiende kodde, met zien schèèèle bruine ogen én zien zièvvere aan zien muelle én kè nie stille liggen, den mislukten vlooienbak!!?***¨¨. En van den andere kant denkt de hond uiterst joviaal kijkend en glimlachend met al zijn tanden bloot da lèèlèk scharmienkele van en appelblowzeegroen geklurde musche van een veugle die peisd datem het ier ál te zeggen èt mè zien lèlèke gekromde vroete, go moeten opletten of keeeten èm ip!!!??°°°** waarna hij zijn weg vervolgde naar zijn voederbak want hij kreeg nu eenmaal een plotse honger hé (hoe zou dat komen), aan zijn bak gekomen was die .leeg, leeeeeeg, maar nu nen keer niiiieeeeets meer in hé, ja natuuurlijk, zijn bazinnetje had het weer te druk gehad met te luisteren naar al die zever van haar klanten, en zijn baas had het waarschijnlijk weer razend druk gehad met te staken en te staken in de cola, mijn jonge meester was weer overal aan het rondrijden met zijn trukske met drank voor de klanten (voor de klanten wel hé maar aan mij denkt ie niet), én mijn jong bazinnetje was nog aan het bekomen van een nachtje slapen in de sneeuw met min vijftien graden (onder nul nog wel) en die hersens wilden maar niet ontdooien .Dus een lege kom, én uitgelachen van een mislukte spreeuw, zijn dag was eraan, fini, kapot, hij stond daar nu te zeveren boven zijn lege pot opeens had hij een gedacht, een mogelijkheid om zijn dag toch nóg goed te krijgen , hij draaide zijn kar en liep terug naar de vogelkooi en juist toen die rotvogel, dienen veredelde vuilbak hooghartig één oog open deed slingerde hij met zijn kop weg en weer, daarbij ganse klodders speeksel, zever, gel rond slingerend, allemaal op die vogel, in ieder geval gans dat koppeke lag vol .,nu moet poebelleke nooit meer haar veren kammen want die blijven voor de rest van haar leven pijl rechtstaan van al de gel dat ze over zich gekregen heeft. En zo is het allemaal begonnen hé, een nieuwe oorlog is uitgebroken in de living van Kathleen.
Ondertussen is onze vriend J.P., onze globetrotter, onze wereldreiziger, onze bon vivant ook binnengekomen, terugkerende van Zuid-Afrika, ik had direct in de gaten dat er iets niet in orde was met hem, en ja het kwam er direct uit, hij was in Afrika, na een week vakantie, reeds overvallen door dieven, waarbij ze hem bewusteloos sloegen om bij zijn geld te kunnen. Je moet weten dat het leven van JP reeds dikwijls aan een zijden draadje heeft gehangen, maar nu was dat draadje wel heel fijn geweest, want nu was hij met een zeer zware schedelbreuk opgenomen geweest in een hospitaal, vechtend voor zijn leven in een of ander gat in Afrika. Maar gelukkig staat hij nu reeds weer bij ons, én wensen wij hem van ganser harte een full recovery.
Het normale leven heeft terug zijn intrede gedaan in de Vogelzang, de stille periode, kenmerkend na nieuwjaar, is terug voorbij. JP (onze buschauffeur) is terug gelukkig, hij heeft namelijk enkele weken zijn bus moeten missen wegens een grondige renovatiebeurt (direct aan begonnen na die tocht naar Antwerpen met Kathleen en een deel van de klanten ??!!). Dus nu kan JP terug de wijde wereld in, voor het ogenblik zijn dat de wintersportbestemmingen waarbij hij door de dikke sneeuw naar beneden raast en sliert en sliert, waarbij alle passagiers van pure naakte angst hun adem inhouden tot ze blauw zien, hun ogen puilen uit bij het staren naar die vervaarlijke afgronden JP doet er met een sadistisch genoegen nog een schepje bovenop door de bus nog een beetje méér te laten slippen, en wanneer hij dan beneden komt, kijkt hij, onder luid applaus van de overlevenden, en zo fier als een gieter, om naar zijn publiek discreet, minzaam glimlachend, want dat drinkgeld zal weeral in orde zijn hé, en dan stormen en masse al die mensen naar dat klein WC-kabientje om dat overvol te laten lopen met pure zaligheid en geluk dat ze nog leven én dat ze zonengoeien chauffeur hebben. Dát was natuurlijk niet zo aangenaam voor onze JP, nu mocht hij weeral gans dat wc-kotteke kuisen. Enfin nu is hij vertrokken voor een eigen vakantie naar zuid Afrika, wat hij dáár weeral zal beleven (herinner je Gana), zal voor een van de volgende uitgaven zijn.
Er zijn binnenkort ook nóg twee verjaardagen te vieren, onze Kathleen wordt weeral eens een jaartje ouder (ze wordt nu censuur jaar oud) op 18/03 én op één april is het vijf (5) jaar dat Kathleen de Vogelzang openhoudt, dat kan natuurlijk niet onopgemerkt voorbij gaan hé want naar ik gehoord heb zou Focus Kathleen komen filmen als vrolijkste cafémadam van West-Vlaanderen én als marathonloopster van het jaar. Ik heb eveneens gehoord dat ze op één april (vrijdag) alléén in body-painting (zoals Gina Leesa) zal bestellen . We zullen dat toch zeker allemaal eens moeten gaan checken hé.
We zullen haar jammer genoeg méér dan een week moeten missen want onze pleeg-moeder, zuster, vriendin, dochter, vrouw enz. gaat op skivakantie, de mensen daar ter plekke zijn gewaarschuwd. En hier zal weeral iedereen verloren, verweesd, eenzaam, treurend ronddolen, met de tranen in de ogen, smachtend kijkend naar die gesloten gordijnen ,hopend op een spoedige en gezonde terugkeer van onzen Kathleen.
Het is duidelijk weer de stille periode, je hebt dat zo een tweetal keer op een jaar, zo een soort komkommertijd, een tijd zonder nieuws (een tsunami daargelaten) dat gebeurd steeds zo na nieuwjaar en na den congé. Een tijd van berusten zeker of is het uitrusten, de mensen zeggen kalm hun zegje en doen terwijl ze niets aan het vertellen zijn hun best om de rest wakker te houden. Velen zijn reeds aan het dromen van de vakantie in de zomer (het is het moment om die te bestellen hé), van die hete dagen en vooral die zwoele avonden die we doorbrengen op het terras van de Vogelzang, genietend van een glas ijskoude Sangria (in plaats van warme glughwein) geserveerd door een heupwiegende Kathleen met een lambadarokje aan, gedécolleteerd tot aan de navel en een vurige rode roos in het haar, verleidelijk neuriënd van heb je even voor mij. Nu ben ik zelf aan het dromen hé terug naar het heden, dus de mensen zijn aan het bekomen van de taartjes, de vele drankjes die we niet gewoon zijn en de vele nieuwjaarswensen zowel verbaal, met de post en zeker met de é-mail (is het u al opgevallen dat ge zelfs tot zes à tien keer nieuwjaarwensen van dezelfde personen krijgt? De één al beter (pittiger) dan de andere?). Wat mij wél opgevallen is, is dat Kathleen de énige cafébazin geweest is die de moeite nam van achter dien dis te komen om op de ouderwetse manier haar klanten gelukkig en gezond nieuwjaar te kussen (op de wang natuurlijk), die andere bazinnen hadden een toevallige verkoudheid of wuifden eens van in de verte.
Het is toch eigenaardig hé dat in een periode van ongeveer een twintigtal jaar die gewoonte om met nieuwjaar te kussen zo stilaan aan het vervallen is, nu komen ze naar je toe met hun lippen reeds naar de noorderzon te wijzen zodat ze zeker jouw wang niet zouden raken én vóór je het weet zijn ze al weer weg want ge krijgt er maar ééne, das geen mode meer om er meer te geven. Vroeger waren er dat twee op de wang en één op de mond. Ik herinner mij dat nog van toen ik kleiner was, die twee op de wang dat ging nog, maar dienen éénen op de mond hé, van die oude tante of een of ander mètje zonder tanden, waarbij het speeksel tot in je oren droop!!! Ruikend naar de formol of zo iets, herinner je die nog? Dat was alleen te verdragen omdat moeder je met argusogen in de gaten hield en indien je je wou wegtrekken ge een fermen draai rond je oren kreeg!!! En wanneer we die kastijding waardig ondergingen kregen we een spekke en wanneer we véél sjanse hadden, kregen we nog nen frank ook én nen klop op onzen kop, én neepe in onze kaake én we mochten vertrekken. Later had ik een leukere ervaring, ik was zeker rond de veertien jaar toen ik tijdens die beruchte nieuwjaarskus op de mond een echte tongdraai kreeg van een vriendinnetje mijn éérste tongkus van mijn leven én dan nog van een prachtig meisje, ge kunt denken hé .én al is er alleen maar dát gebeurd tussen ik en haar, ik heb het toch nooit vergeten. Nog later en iets ouder werden dat er drie op de mond (nu niet meer met dát vriendinnetje) én ze duurden minuten lang, soms was het nieuwe jaar reeds een eind gevorderd wanneer we stopten en aan de volgende begonnen .en nu ben ik zelf een nonkel of een pepe geworden, weliswaar mét tanden .
Enfin de tijden veranderen hé, maar het moet toch gezegd zijn hé, wanneer je zo wensen krijgt van iemand waarvan je kunt zién en voelen dat ze gemeend zijn dat doet toch deugd hé .
Een beetje later dan gewoonlijk, maar hier zijn we weer, dat ietwat later zijn had eigenlijk te maken met de avondparty die de Vogelzang heeft gegeven. Je weet wel van vorige uitgave die vette derms, sprot enz. die Kathleen zou uitdelen. Bij deze het verslag van een toch héél opmerkelijke én aangename avond:
Het begon er al slecht uit te zien van smorgens, wind en regen gevolgd door, regen en nog meer wind gevolgd door, nog meer regen en nog meer wind, en dat met een avondparty buiten in het verschiet . Maar niet getreurd, mijn madam en ik rond zeven uur vertrokken, een half uurtje te vroeg, want eigenlijk hoopten we op nog een plaatsje vrij binnen in het café, want ik had niet de indruk dat er buiten veel volk zou staan. Aan de Vogelzang aangekomen stond daar gelukkig, een stevig uitziende overdekte bar aan het terras en de zonneluifel was eveneens uitgeplooid, vastgeankerd aan de grond met een reeks stevige touwen. Kathleen was reeds in alle optimisme aan het bakken, hele kledders boter in enorme pannen kieperend, een gedeelte van de sprot wou duidelijk terug naar zee , maar ze vlogen de verkeerde richting uit en gingen richting Kortrijk , ze hadden beter hun GPS meegenomen hé. Een deel van de darmen probeerde eveneens op eigen krachten, vol heimwee, terug naar de boer te kronkelen maar belandden op de oprit van de apotheker aan de overkant van de straat, dit tot zijn groot genoegen. Ik zag eveneens Luc en Ilse heer en weer zwaaien en zwieren , wanhopig hangend aan de rand van de zonneluifel, met uiterste inspanning proberend dat zeil te beletten om op reis te gaan naar de Ardennen .
Heb je een beetje een beeld van hoe het was toen ik er aan kwam? Mijn madam en ik hebben ons discreet terug getrokken op mijn vaste stek aan den toog met een pintje en een koffieke. Een half uurtje nadien komt Kathleen zwetend, hijgend binnengestoven met de vermelding dat de darmen en de sprot klaar waren en dat we ze mochten gaan halen buiten, waar eveneens liters jenever en glughwein klaarstonden voor een spotprijske .enkele van de meest moedigen onder ons waagden zich naar buiten bij Luc die ondertussen het bakken voor zijn rekening genomen had, nu en dan een slok jenever drinkend (om courage op te doen hé, hij was daar tenslotte zijn leven aan het wagen hé!!). Enfin een beetje later werd het toch wel iéts te gortig buiten want ik zag Kathleen, razende van de zenuwen, met haar armen vol met jeneverflessen en glughwein binnenkomen, en er zou verder binnen gegeten en gedronken worden wat een zucht van verlichting. Maar dan begon het hé ik kan namelijk niét tegen de geur, het uitzicht en nog min de smaak van vette derms , ik heb namelijk een traumaatje opgedaan toen ik klein was, je moet weten dat mijn vader daar verlekkerd op was én hij maakte dat klaar met smout (varkensvet) én azijn. Maar die geur van die gebakken darmen ., waarschijnlijk bewust niet helemaal goed gespoeld, (want mijn vader zei altijd dat een goeie vette darm een beetje moet smaken naar dat die erin gezeten heeft),dat was eigenlijk geen geur meer maar pure stank (stront), het was niet te harden en wij allemaal naar buiten tot mijn pa gegeten had én het huis goed doorgelucht pas dan konden wij terug naar binnen, ik zie mijn vaders gezicht nog steeds voor mij, smekkend en zuchtend van geneugte. Hij at dat ook het liefst in putje winter.
Nu terug naar de Vogelzang, aan weerszijden van mij zaten ze natuurlijk, hoe kon het anders, dampende, geurende,kronkelende darmen te eten, ik probeerde wanhopig naar iets anders te kijken, naar mijn twee sprotjes bijvoorbeeld, maar dat lukte van geen kanten hé. Gelukkig kwam mijn vriend J.M. binnen met zijn exotische vriendin, direct was mijn aandacht een beetje afgeleid, en we gingen aan een tafeltje zitten want de café begon tsjokvol te zitten, allemaal ruim genietend van spijs én drank. Liters jenever, bier en glughwein zag ik daar passeren, kilos darmen en sprot werden geconsumeerd en wanneer deze op waren werden er meterslange bloedworsten en wulloksen binnengespeeld, het was duidelijk het begin van de ramadan in de Vogelzang. Ik zag vanuit de verte (toen kón ik nog een beetje ver kijken) dat Luc nog steeds zijn schrik aan het verdrinken was want hij had discreet een fles jenever mee naar buiten gesmokkeld. Overal zag ik lachende gezichten, ze amuseerden zich allemaal en toen mijn eene oog het andere niet meer zag, insgelijks mijn vriend J.M. werden wij beiden stevig ondersteund naar huis geleid onder de welwillende troebele blikken van de overblijvende klanten.
Hier zijn we dan weer, we zijn één jaar oud, tezamen met de eerste twee uitgaven die de donderdagmiddag noemden is er een historie van de café Vogelzang gegeven waarvan alles wat verteld werd op ware gegevens berustte, misschien ietwat overdreven of ietwat bij het haar getrokken soms, maar toch .Ik hoop dat je ervan genoten hebt want dat gééft mij de impuls om nóg een jaartje door te gaan.
Het is waarschijnlijk iedereen wel opgevallen dat het hoofdpersonage steevast Kathleen was, maar ja deze bloemrijke Kathleen ís nu eenmaal een personage waar je niet (van géén kanten) kunt naast kijken, en dat komt niét door haar omVang maar door haar omGang met haar klanten, haar ex-klanten en haar nooit of te nimmer klanten, haar dieren, haar muziek en door de nooit vooraf te voorspellen soort Kathleen dat je gaat ontmoeten wanneer je binnenkomt.
Dit allemaal gezegd zijnde gaan we dus verder. Nu ook weeral reeds een paar weken geleden hebben wij ons allemaal een bult verschoten, we stonden perplex, stom verbaast op een gegeven moment komt Ilse (de dochter van Kathleen) heupwiegen, zingend de café binnen je had dát moeten zien, al de klanten vielen stil, stomverbaasd, verweesd bijna zaten wij allemaal Ilse aan te staren, dat anders zo stil, bedeesd, schuchter meiske kreeg waarachtig de streken van haar moeder en hoe, met haar kont draaiend, meezingend, dansend op een liedje van Borsato flaneerde ze rond het café, eerst dacht ik dat ze een jointje gerookt had en high was maar nee, toch niet, want Fr (ook een vaste klant) had het direct door Cupido heeft hier zijn pijl gelanceerd én duidelijk doel getroffen ook, zei hij grinnikend. En inderdaad een half uurtje later komt er daar een stoere jonge bink binnen Ilse, direct stil gevallen, ze is terug het schuchter, bedeesd meiske (zoals we haar altijd al gekend hebben) en zit nu naast hare favoriet, met haar borstjes vooruit en buik ingetrokken kijkt ze diep in de puttekes van zijn ogen, Kathleen houdt het koppel nauwlettend en met arendsogen in de gaten, haar klein meisje is groot geworden beseft ze plotseling. Wij laten deze prille liefde verder met rust .
Toen ik vorige week binnenkwam in de Vogelzang, zag ik een Kathleen met de haren in de war, ogen half toe, geeuwend mijn pint tappen, ja, ze was de avond er vóór met een deel van haar klanten naar the nicht off the proms geweest. J.P. was de buschauffeur, hij was uitermate blij dat het niét naar Clouseau was dat hij moest rijden (na vorig jaar acht maal Clouseau was het genoeg geweest voor hem), enfin J.P. de bus vol met bier geladen, één kartonneke cola en één flesje water (je kunt de klanten van een café géén dorst laten lijden hé), op de resterende plaatsen de passagiers, en weg waren ze, luid zingend van daaaar gáát ze . Dus aan het gezicht van Kathleen én aan het aantal ledige bakken die ik J.P. (met een gelukzalig gezicht) nu zie terug naar de biercentrale brengen, kan ik zien dat ze zich uitermate goed geamuseerd hebben. Ondertussen is Ilse (de dochter) ook in het café gekomen, ze ziet er duidelijk frisser uit dan haar moeder en overigens is ze terug normaal geworden, er zal vandaag géén bezoek komen van Adonis denk ik. Ondertussen zitten wij gemoedelijk rustig te keuvelen over van alles en nog wat, toen Kathleen opeens zegt ik zou de vrijdagavond vóór Kerstdag een avondparty willen geven op de terras, met van die stenen warmtefornuisen, glughwein, én een barbecue om vette dèrms op klaar te maken nè!!! iedereen was stil, en stil want het is niet voor het eerst dat ze plotseling een statement doet toen ze van de zomer eveneens plotseling zei dat ze de marathon Torhout- Brugge ging meelopen (waar niet veel van zal in huis komen, geloof ik) waren we ook even stilgevallen, ja dat terrasfeest is ok, die glughwein ook .maar vette dèrms (voor wie niét weet wat dat is dat is de dunne darm van een varken, én dat stinkt tegen de muren op wanneer je dat klaarmaakt), géén mens die dát nog éét dachten we, tot er toch iemand in het café schuchter zei ik eet wel dat graag!! waarop Kathleen direct opgelucht zei ha, dan kun jij ze klaarmaken hé , een beetje daarna is die man uiterst discreet vertrokken. Maar ja, na een beetje heen en weer gepraat waarbij het uitkwam dat er in gans Oostkamp maar vier (4) mensen (inclusief Kathleen) dat lusten, plus één mens uit Assebroek, geeft Kathleen toegegeven om voor ieder wat wils klaar te maken en zal ze eveneens sprot, poten en oren, varkensstaart (kodde), koemaag, schaapsogen voor de liefhebbers klaarmaken, dus iedereen zal wel iets van al die lekkernijen lusten hé. Nog andere suggesties worden dankbaar aanvaard ten huize Vogelzang. Dat alles rijkelijk overgoten met de nodige dranken én met de muziek van Borsato, André Hazes en Frans Bauwer (je weet wel Heb je even voor mij) beloofd dat terug een unieke belevenis te worden.
Nu reeds enkele weken geleden zat ik in de Vogelzang rustig te genieten van mijn pintje bier toen mijn vriend binnenkwam, een horeca-uitbater van hier een eindje verder, bij het consumeren van eveneens een pintje bier was hij een beetje zijn beklag aan het doen, hij was ontgoocheld in de maatschappij, hij was teleurgesteld, gefrustreerd enz.. Er was namelijk een dief op zijn hof geweest en had al zijn dieren meegenomen, inclusief zijn lievelingsvarken, eveneens had hij miserie gehad met de brandweerinspecteur, met zijn huurders, met de belastingen, met zijn moto, met de politie die vlak voor zijn deur wekelijks controle doet, en als klap op de vuurpijl was zijn schoondochter er eveneens onder uit getrokken, je zou van minder gefrustreerd geraken hé, ík werd er zelf ook weemoedig van. Enfin, na herhaalde consumpties heen en weer om ons verdriet te verwerken werden we iets opgewekter en kwam het gesprek op de koekjes die Kathleen bij de koffie geeft nu, vroeger waren dat echte koffiekoekjes of pralinnekes en nu zijn dat twee (2) speculaaskes, ja, het leven is duur geworden hé, ook voor de horéca zeg ik meevoelend, waarop mijn vriend direct terug wakker schrikt en zegt ík geef nog chocolat bij de koffie waarop hij grinnikend in zijn zak gaat en ons elk zo een chocoladekleurig pakje gaf, waarop ik zei met luxeverpakking dan nog, hij grinnikte nog méér, ik stak dat pakje onachtzaam in mijn zakken voor latere consumptie want chocolade met bier dat smaakt van geen kanten. Na enkele dagen vraagt mijn vrouw mij, met een wantrouwende blik op mij gericht, (ik ken die blik, en direct ga ik mijn geheugen af op zoek naar het wat, wanneer en waar ik eventueel iets mispeuterd kan hebben ik vind niets) Wat is dat wat je daar in je zakken hebt zitten? ik zou het bijgot niet weten antwoord ik zo onschuldig als een baby, mij afvragend wat ze nu weer gevonden heeft, een condoom ., en dan nog met chocoladesmaak!!!!zegt ze op een gevaarlijk toontje. Er begint mij langzaam iets te dagen, ik herinner dat grijnzend gezicht van mijn vriend, en ik had mij nog afgevraagd waarom grinnikt hij zo wanneer hij dat chocolaatje gaf. Nu wist ik waarom, maar ja, wat antwoord ge verdomme als je vrouw vraagt waarom je een condoom in je zakken hebt zitten, ik heb dan maar de waarheid opgebiecht, dat ze mij beetgenomen hebben. Ik denk niet dat ze mij voor honderd procent geloofde, maar het eigenaardige is ., dat condoomgeval is uit mijn zakken verdwenen, totaal verdwenen, en waar is het nu? ik kan er toch moeilijk achter vragen hé, want dan zal ze vragen waarom ik het nodig heb. Maar ik kan mij toch ook afvragen hé waarom zíj dat nodig heeft, ja toch? Enfin, ge ziet maar, hoe rap je in de moeilijkheden kan geraken hé.
Toen ik onlangs in het café binnenkwam was Kathleen hartelijk lachend aan het vertellen over de Pelikaan de Windsurfer de Hamburger , ik wist van geen kanten over wat ze het had, maar het kwam uit, ze was speciaal naar Antwerpen geweest om penissen te zien , naar die show puppetry of the penis, Luc liep er een beetje voorzichtig bij, een beetje zoals de cowboys, ik denk dat hij één van de drie hierboven uitgeprobeerd heeft. Alle mannelijke klanten van de Vogelzang hebben geschokt gereageerd, ge moet maar durven hé, naar Antwerpen gaan terwijl er dagelijks in de Vogelzang zelf, veertig à vijftig penissen langskomen, in alle kleuren en vormen én nu in alle staten .
Bij mijn binnenkomst in de Vogelzang, enkele weken geleden, was onze Kathleen duidelijk in de mood, op muziek van Frans Bauer, waaronder één bepaalde titel Heb je even voor mij was ze reeds aan het rondhuppelen achter den dis, luid meezingend, ogen in trance, met haar kont draaiend, zag ze het duidelijk zitten vandaag.
We hebben terug een nieuwe bewoner in de Vogelzang, weeral een péruche, maar de naam die Kathleen gegeven heeft Poubelle, die naam klinkt wel mooi, maar voor de één op duizend die niét weet wat het betekend Poubelle betekend vuilnisbak, als je dan nog weet wat er Gerard den tweeden overkomen is maar ja, de pastoor zei vroeger Gods wegen zijn ondoorgrondelijk maar hij vergat erbij te zeggen En Kathleens nog méér.
Ondertussen hebben we al voor de tiende keer heb je even voor mij gehoord, we kennen de tekst reeds allemaal van buiten, sommigen beginnen ook reeds luidkeels mee te zingen, wat Kathleen aanzet om dat liedje nog maar eens een keer of tien op te leggen.
Maar ja hé, de leute is nu gedaan, het café is gesloten, toe, dicht, fermé, closed want Kathleen is voor tien volle dagen in verlof, ze heeft ver van haar klanten afleiding nodig om zichzelf op te laden, om ons weeral voor een paar maanden te kunnen verzorgen, te vertroetelen en te verwennen .
Wat ze niét weet zijn de gevolgen van een gesloten stamcafé: de eerste dag, tien uur, door de macht der gewoonte gaan de meeste klanten gewoon naar het café.
En wat zien ze daar de gordijnen zijn gesloten een grotere ramp kan er bijna niet gebeuren, ze zijn geshockeerd, hun draai kwijt, voor alle zekerheid nog eens aan die deurklink getrokken gesloten natuurlijk. Met slepende passen, hun hoofd tussen de schouders, gebogen en gebukt schuifelen ze terug naar huis, naar moeder de vrouw die reeds blij was om enkele uurtjes verlost te zijn van manlief. Zij hebben nu uuuuren te doden en weten niet met wat dan maar naar de vrouw kijken hoe ze wast en plast en kookt enz ., en hier en daar wat goedbedoelde opmerkingetjes en raadgevingstjes, zodanig dat die vrouwen baloordig worden, ze worden er dol van, ze geraken danig overspannen dat ze en masse naar de dokter stappen om kalmeerpillen, maar dat is nog niet alles..; die mannen beginnen na dagen op die gesloten gordijnen te kijken ook dépri te worden, want ze kunnen nu helemaal hun ding niet meer kwijt, anders wanneer ze in de file gestaan hebben, het slecht weer is, Anderlecht gewonnen heeft, hun favoriete renner EPO genomen heeft, Bin Laden weeral eens een building heeft laten ontploffen, enz. enz. steeds één adres om de frustraties kwijt te kunnen à Kathleen, maar nu is ze er niet dus ook en masse naar de dokter om kalmeer -en relaxpillen. Natuurlijk zitten na enkele dagen de wachtzalen van al de Oostkampse dokters proppensvol klagende, gefrustreerde, overspannen mannen en vrouwen zodanig zelfs dat al die dokters het eveneens op hun heupen krijgen en ofwel plots op reis vertrekken, ofwel naar hun collegas liepen omdat ze eveneens overspannen waren, een vrouwelijke dokter kocht van pure frustratie zelfs een kind. Allee het was niet te doen. De burgemeester en het schepencollege hadden bijna de noodtoestand afgeroepen maar na ruggespraak met Luc die plechtig beloofde dat de Vogelzang vrijdag terug openging, waren ze toch iets geruster, naarmate die vrijdag naderde wachtte de helft van Oostkamp in angstige spanning af, de klanten gingen dagelijks wel tien keer naar die gesloten gordijnen kijken, hopend, wachtend, zich angstig afvragend zou Kathleen op tijd terug zijn? zal ze niet vergeten open te doen? belovend ze mag zelfs weeral een tiental keer heb je even voor mij opleggen, als ze maar op tijd is.
Vrijdagmorgen 09u58: langs alle kanten en hoeken van de huizen rondom de Vogelzang staan mensen te wachten, te wachten, te wachten, de politie houdt een oogje in het zeil, klaar om het verkeer in goede banen te leiden.
Vrijdagmorgen klokslag 10u00: eerst die eene gordijn gaat open, daarna de volgende, de meeste klanten staan ondertussen in de rij voor de deur, en daarna een zucht van opluchting, met een blijde glimlach op haar gezicht doet Kathleen de deur open, op de achtergrond speelt heb je even voor mij, poubelle zingt op haar eigen manier mee, Oostkamp zucht van verlichting en Kathleen ook een beetje want ze heeft ons toch ook een beetje gemist.
Het is met een diepe droefheid en gelatenheid, dat we verleden week moeten afscheid nemen hebben van ons aller dierbare vriend Gerard de Vogelzang de 2de . Het heeft namelijk de Heer behaagd hem tot zich te roepen én direct zalig én heilig te verklaren voor zijn, wel zéér korte, leven van zelfopoffering en menslievendheid. Hij was namelijk steeds de eerste die smorgensvroeg luidruchtig mocht goedendag zeggen tegen Kathleen zonder dat dit een kwade blik teweegbracht, zelfs vooraleer ze gegeten had. Steeds was hij bereid zich van de ene vinger naar de andere te laten vertransporteren, gans het café ging hij rond, altijd waardig rond zich kijkend terwijl hij hier en daar een kutteltje in iemands nek liet vallen.
Maar ja, hij is in feite (waarschijnlijk) gesneuveld in een nietsontziende, alles vernietigende oorlog die uitgebroken was tussen Kathleen en de rondfladderende vliegen. Buiten de verschillende vliegenmeppers had Kathleen zich eveneens bewapend met die oude plakkerige linten én een elektrische vliegenmepper waarop ze die beestjes met intens genot liet barbecuen tot de rook eruit kwam. Maar niks genen vanse hé, die beestjes bleven maar komen, en toen heeft ze, dodelijk gefrustreerd, naar haar laatste en ultieme wapen gegrepen, insecticide, met een nooit eerder geziene moordlust waarbij Sadam en Bin Laden zouden verbleken spoot ze iedere avond liters en liters insecticide rond in het café, Luc trok zich in alle bescheidenheid discreet terug in de keuken, want dáár kon en durfde hij niet tussen komen, een dergelijke furie blijft ge best uit de weg weet hij . En inderdaad die vliegen waren kapot, dood, gecrepeerd, en de schamele overlevenden waren piepe dada tot sanderendaags.
En zo kwam het hé, er is geen enkele oorlog die géén onschuldige slachtoffers vraagt of eist, Gerard dacht toen hij die druppels regen naar beneden zag komen aan een weldadig buitje na al die warmte en hij spreidde zijn vleugeltjes open om zich eens lekker te laten afkoelen niet wetende dat het puur vergif was die naar beneden kwam. Eerst voelde hij zich niet al te lekker, daarna kreeg hij het aan zijn longetjes en daarna begaven zijn pootjes het en juist op het moment dat hij van zijn stokske viel, kwam Kathleen naar hem kijken . Dodelijk ongerust zag ze dat dit serieus was, met de tranen in de ogen zette ze dat beestje terug op zijn stokske waar het direct met zijn pootjes omhoog terug afviel, ze wilde en kón niet aannemen dat hare Gerard aan het sterven was, eigenlijk was het waarschijnlijk al dood, ze duwde hem met zijn kopje onder water in zijn drinkbakje om te zien of er nog lucht uitkwam, indien het nog niet dood was, was het nu wel verdronken, daarna gaf ze het een hartmassage met haar duimen, waarbij al zijn ribbekes gebroken werden, maar ja in noodgevallen moet ge niet te omzichtig tewerk gaan hé, daarna trok ze zijn pluimpjes uit om te zien of er toch geen leven meer inzat, en dan beweert ze bij hoog en laag dat hij nog een keer piepte (hij was waarschijnlijk op dat moment al drie keer dood). Tot een klant Gerard vastnam, zijn lijkje reeds stokstijf van het doodzijn, uitstak naar haar en plechtig verklaarde dat Gerard zeker al een uur bij God op visite was en dan geloofde ze het Gerard den tweede was niet meer.
Kathleen heeft hem dan ten grave gedragen en voor de laatste keer laten vliegen in de wijde natuur, ze wierp hem namelijk van een drietal meter ver in de lucht recht de groene container in, het beestje vloog niet al te goed meer zonder pluimpjes maar toch vond het zijn bestemming tussen de overblijfselen van onze moderne maatschappij. Nog een laatste gang wacht hem wanneer de vuilniskar komt om de container leeg te maken en naar het crematorium te rijden onder begeleiding van Michel Van den Bossche die met een zwarte vlag zal toekijken of Gerard de Vogelzang de 2de wel degelijk een mooie crematie krijgt.
Laten alle vogelliefhebbers nu het hoofd buigen en een minuut stilte in acht nemen.
Enkele weken terug, toen ik binnenkwam in de Vogelzang, was er een nieuwe bewoner aanwezig, Gerard genaamd. Gerard is namelijk een kanarie die het grondig beu was om steeds in dat kooitje te zitten en had op een verstrooid moment van zijn baas het onzekere voor het zekere genomen en was de wijde wereld ingetrokken, hij was echter vergeten dat zijn lichamelijke conditie nogal belabberd was, ja , je moet maar eens zelf jarenlang in een klein kooitje leven, dus enkele honderd meter verder was hij reeds doodop en moest hij gedwongen rusten, en dat in het zicht van onze Kathleen. Kathleen, had direct in de gaten dat dat vogeltje niet in zijn beste vorm was, ze aarzelde niet, haar moederinstinct kwam boven, en ze ving dat beestje en stak het liefdevol in een mooi kooitje, Luc moest direct eten gaan kopen, een drinkbak, schelpezand enz. direct werd dat geel ding geadopteerd en ze noemde het Gerard, het was vanaf nu haar vogeltje. Maar het noodlot sloeg een week later toe, in de vorm van een man, een griezel, die het café binnenkwam met een leeg kooitje in zijn hand en haar vroeg of ze geen kanarie gevonden had, direkt was de opgewekte stemming van Kathleen tot ver onder het vriespunt gedaald, en met een ijzige stem antwoordde ze: ja, hij staat daar bevend wijzend naar haar lieveling, haar kind bijna. Die man bekijkt dat vogeltje goed en zegt dat is de mijnen, madam waarop Kathleen met een moordlustige blik tegenwierp hoe ziet jij dat!!! aan zijn veren, madam zegt hij schuchter, want hij had waarschijnlijk reeds in de gaten dat Kathleen in géén te beste stemming was. En dus is even later den Gerard terug vertrokken naar zijn eerste huis, weliswaar na een betraand blikske geworpen te hebben op zijn pleegmoeder en met een laatste gebroken tsii..iet als groet was hij weg. Kathleen was ontroostbaar, verdrietig, treurend, haar hart was gebroken, en van pure kompassie is Luc dan in al zijn goedheid een nieuwe kanarie gaan kopen, alleen hij had ergens miskeken zeker, of hij had iets teveel van zijn eigen bier geproefd zeker want hij kwam thuis met een pérusche, maar ja, het was ook een mooi vogeltje hé en het werd prompt eveneens Gerard genoemd, en nu hebben wij in de Vogelzang een permanente bewoner bij. Je moet Kathleen bezig zien, zo trots als een pauw paradeert ze nu met dat vogeltje op haar vinger (het is reeds helemaal tam) rond het café.
Ondertussen komt Luc het café binnen, kletsnat, zijn haar hangt voor zijn ogen, zijn wenkbrauwen in zijn oren,(indien hij haar had gehad zou hij zo uit gezien hebben hé) mijn vrouw vraagt verontrust of hij zoveel gewerkt heeft dat hij zo zweet, wat direct een hilarische reactie teweegbracht bij dat andere klanten, (ik vraag mij af waarom ze zo spontaan in een lach schieten ), nee hij was wéér eens de waterleiding vergeten af te sluiten bij het veranderen van een biervat, dit is hem nu al voor de dertigste keer overkomen, ja je kunt verstrooid zijn hé.
Hij heeft weeral een kommetje wullocks mee om op te eten, zijn diepvries is namelijk uitgevallen met twintig kilo wullocks in, en die moet hij allemaal opeten voor ze slecht worden, aan iedereen die binnenkomt vraagt hij of ze geen kommetje moeten hebben, maar zonder veel succes hij zit nu aan potje dertig, dus kilo vijftien denk ik. Later is hij serieus moeten gaan diëten heb ik gehoord.
De groendienst is ook bezig buiten, dat is ook het zien waard hoor, ze moeten de haagjes scheren langs de baan. De ene, de baas waarschijnlijk, werkt met de haagschaar, de tweede veegt de afgeschoren takjes bijeen en de derde schept de afval in de kruiwagen en deponeert dat op een hoopje. Na een grondige studie van de omgeving en de passanten (vrouwelijk schoon krijgt speciale aandacht) begint hij met uiterste precisie en concentratie met zijn heggenschaar, hij scheert een halve meter af en stopt, de andere twee wachten vol eerbied, gespannen en in stilte af, want de man met de heggenschaar mag niet uit zijn concentratie gehaald worden, leunend op zijn schaar bekijkt hij zijn werk langs alle kanten, hij voelt zich een kunstenaar, een Picasso, een Michel Angelo, én hij is content, gewichtig tilt hij zijn schaar op en begint aan de volgende halve meter terwijl nummer twee aan het vagen gaat en nummer drie klaarstaat met zijn kruiwagen.
En zo gaat het verder tot aan drie meter, altijd dezelfde procedure en concentratie, aan drie meter ligt de riem er helemaal af, het is break, en na een uurtje koffie drinken gaan ze gezwind aan de slag aan de volgende drie meter, ze hebben nog vijftig meter voor de boeg, maar niet getreurd hé, morgen komt ook nog als het niet regent, of teveel waait, of te warm is.
Ondertussen zijn we aan het nakaarten over de marathon Kortrijk-Brugge, plots zegt Kathleen:volgend jaar loop ik mee uitdagend rondkijkend, plots zag ik overal lachende gezichten .uitgenomen één, haar blik verstrakte, ik ken die blik en toverde direct een serieus gezicht tevoorschijn, maar hoe meer er gelachen werd hoe overtuigender dat ze werd en toch ga ik die marathon lopen zei ze nog een keer én ik zoek sponsors, want ik ga lopen voor een goed doel nè!!. En zo, waar niemand in geloofde, zal bewaarheid worden, en is ze nu begonnen aan een professionele training en kun je haar zien lopen, gaan, wandelen, struikelen, slepen langs de vlaamse boerenwegeltjes en dit tot volgend jaar. Kathleen wij steunen je ten volle en zullen je mentaal begeleiden en sterken wanneer je het even moeilijk hebt.
Tot ziens,
Enkele weken terug, toen ik binnenkwam in de Vogelzang, was er een nieuwe bewoner aanwezig, Gerard genaamd. Gerard is namelijk een kanarie die het grondig beu was om steeds in dat kooitje te zitten en had op een verstrooid moment van zijn baas het onzekere voor het zekere genomen en was de wijde wereld ingetrokken, hij was echter vergeten dat zijn lichamelijke conditie nogal belabberd was, ja , je moet maar eens zelf jarenlang in een klein kooitje leven, dus enkele honderd meter verder was hij reeds doodop en moest hij gedwongen rusten, en dat in het zicht van onze Kathleen. Kathleen, had direct in de gaten dat dat vogeltje niet in zijn beste vorm was, ze aarzelde niet, haar moederinstinct kwam boven, en ze ving dat beestje en stak het liefdevol in een mooi kooitje, Luc moest direct eten gaan kopen, een drinkbak, schelpezand enz. direct werd dat geel ding geadopteerd en ze noemde het Gerard, het was vanaf nu haar vogeltje. Maar het noodlot sloeg een week later toe, in de vorm van een man, een griezel, die het café binnenkwam met een leeg kooitje in zijn hand en haar vroeg of ze geen kanarie gevonden had, direkt was de opgewekte stemming van Kathleen tot ver onder het vriespunt gedaald, en met een ijzige stem antwoordde ze: ja, hij staat daar bevend wijzend naar haar lieveling, haar kind bijna. Die man bekijkt dat vogeltje goed en zegt dat is de mijnen, madam waarop Kathleen met een moordlustige blik tegenwierp hoe ziet jij dat!!! aan zijn veren, madam zegt hij schuchter, want hij had waarschijnlijk reeds in de gaten dat Kathleen in géén te beste stemming was. En dus is even later den Gerard terug vertrokken naar zijn eerste huis, weliswaar na een betraand blikske geworpen te hebben op zijn pleegmoeder en met een laatste gebroken tsii..iet als groet was hij weg. Kathleen was ontroostbaar, verdrietig, treurend, haar hart was gebroken, en van pure kompassie is Luc dan in al zijn goedheid een nieuwe kanarie gaan kopen, alleen hij had ergens miskeken zeker, of hij had iets teveel van zijn eigen bier geproefd zeker want hij kwam thuis met een pérusche, maar ja, het was ook een mooi vogeltje hé en het werd prompt eveneens Gerard genoemd, en nu hebben wij in de Vogelzang een permanente bewoner bij. Je moet Kathleen bezig zien, zo trots als een pauw paradeert ze nu met dat vogeltje op haar vinger (het is reeds helemaal tam) rond het café.
Ondertussen komt Luc het café binnen, kletsnat, zijn haar hangt voor zijn ogen, zijn wenkbrauwen in zijn oren,(indien hij haar had gehad zou hij zo uit gezien hebben hé) mijn vrouw vraagt verontrust of hij zoveel gewerkt heeft dat hij zo zweet, wat direct een hilarische reactie teweegbracht bij dat andere klanten, (ik vraag mij af waarom ze zo spontaan in een lach schieten ), nee hij was wéér eens de waterleiding vergeten af te sluiten bij het veranderen van een biervat, dit is hem nu al voor de dertigste keer overkomen, ja je kunt verstrooid zijn hé.
Hij heeft weeral een kommetje wullocks mee om op te eten, zijn diepvries is namelijk uitgevallen met twintig kilo wullocks in, en die moet hij allemaal opeten voor ze slecht worden, aan iedereen die binnenkomt vraagt hij of ze geen kommetje moeten hebben, maar zonder veel succes hij zit nu aan potje dertig, dus kilo vijftien denk ik. Later is hij serieus moeten gaan diëten heb ik gehoord.
De groendienst is ook bezig buiten, dat is ook het zien waard hoor, ze moeten de haagjes scheren langs de baan. De ene, de baas waarschijnlijk, werkt met de haagschaar, de tweede veegt de afgeschoren takjes bijeen en de derde schept de afval in de kruiwagen en deponeert dat op een hoopje. Na een grondige studie van de omgeving en de passanten (vrouwelijk schoon krijgt speciale aandacht) begint hij met uiterste precisie en concentratie met zijn heggenschaar, hij scheert een halve meter af en stopt, de andere twee wachten vol eerbied, gespannen en in stilte af, want de man met de heggenschaar mag niet uit zijn concentratie gehaald worden, leunend op zijn schaar bekijkt hij zijn werk langs alle kanten, hij voelt zich een kunstenaar, een Picasso, een Michel Angelo, én hij is content, gewichtig tilt hij zijn schaar op en begint aan de volgende halve meter terwijl nummer twee aan het vagen gaat en nummer drie klaarstaat met zijn kruiwagen.
En zo gaat het verder tot aan drie meter, altijd dezelfde procedure en concentratie, aan drie meter ligt de riem er helemaal af, het is break, en na een uurtje koffie drinken gaan ze gezwind aan de slag aan de volgende drie meter, ze hebben nog vijftig meter voor de boeg, maar niet getreurd hé, morgen komt ook nog als het niet regent, of teveel waait, of te warm is.
Ondertussen zijn we aan het nakaarten over de marathon Kortrijk-Brugge, plots zegt Kathleen:volgend jaar loop ik mee uitdagend rondkijkend, plots zag ik overal lachende gezichten .uitgenomen één, haar blik verstrakte, ik ken die blik en toverde direct een serieus gezicht tevoorschijn, maar hoe meer er gelachen werd hoe overtuigender dat ze werd en toch ga ik die marathon lopen zei ze nog een keer én ik zoek sponsors, want ik ga lopen voor een goed doel nè!!. En zo, waar niemand in geloofde, zal bewaarheid worden, en is ze nu begonnen aan een professionele training en kun je haar zien lopen, gaan, wandelen, struikelen, slepen langs de vlaamse boerenwegeltjes en dit tot volgend jaar. Kathleen wij steunen je ten volle en zullen je mentaal begeleiden en sterken wanneer je het even moeilijk hebt.
Het is eindelijk weer donderdag, dat eerste pintje zal weer enorm smaken zie, het namelijk van zondagmiddag geleden dat ik nog een lekker glas bier gedronken heb want mijn madam heeft mij op regiem gezet, slanklijnerseten en water. Enfin, mijn madam is er nu niet bij en gezeten op mijn vaste stek denk ik nog eens terug over de afgelopen maand want het is weer bijna tijd voor de vogelzanger.
-(Enkele weken terug) Luc loopt er een beetje ongelukkig bij zie ik, hij moét namelijk mee naar Marco Borsato, hij kan die vent eigenlijk noch horen of zien, maar hij is namelijk gestraft van Kathleen omdat hij een opmerking had over haar manier van slapen (door een mij opgelegde censuur mag ik dat hier niet beschrijven anders moét ik ook mee naar Borsato), om het nog erger te maken had hij die opmerking luidruchtig beschreven in het bijzijn van enige klanten die op een zodanige hilarische manier reageerden dat Kathleen met boze, moordende blik op Luc, zei en nu gaat ge zéker mee naar Borsato, en hij had nog zo zijn best gedaan om zijn kaart door te verkopen dus Lucske moet die zaterdag mee met afhangende oortjes en de staart tussen de benen.
De maandag nadien was het zo ver hé, de dagtrip met de motos (géén brommerkes hé Luc).
Met in de dertig motos waren ze en Kathleen was uitverkoren om de wegen af te zetten, echt iets voor haar hé, in lederen pak, rood zwart zoals de rijkswachters van vroeger zag ze er inderdaad imponerend uit. Met moordende snelheden van tegen de 200 km per uur zoefde ze voorbij de sliert motos om het volgende kruispunt af te zetten waarbij ze met ijzige blikken en haar klein rond rood wit bordje, alle chauffeurs tegen hield tot haar kinderen veilig waren gepasseerd. Ik heb horen zeggen (ik weet niet of het waar is) dat ze zelfs twee zwaantjes tegen gehouden heeft die haar wilden helpen, ze werden prompt naar de kant van de weg gestuurd met een blik van waar wilde gij jullie mee bemoeien kleine vettige mannekes, ze zitten er waarschijnlijk nog, dodelijk gefrustreerd van wat hun overkomen was.
Enfin, die trip was mede dank zij het goede weer en de goede zorgen van big mama een succes, voor herhaling vatbaar.
Kathleen was eveneens enorm bedrijvig als haarkapster deze maand, en ze doet het graag hoor, alleen jammer ze heeft maar één stijl, namelijk alles af, daarbij gaat ze zéér creatief tewerk, eerst met de tondeuse een dwarse streep van links naar rechts over het hoofd, ge ziét ze werkelijk genieten van het resultaat, daarna met grote behendigheid en elegance een streep van het voorhoofd tot de nek af, je kunt wel denken wat een zicht dàt is hé, dàt resultaat zit ze dan van alle kanten te bekijken, maar dan vliegt ze er nog maar goed op, kris kras met die tondeuse over het hoofd al de rest eraf, nu is ze pas tevreden over zichzelf zie, stralend rondkijkend naar haar publiek én eventuele volgende slachtoffers. De mannelijke klanten maken zich zo klein mogelijk om maar niet op te vallen, en ik denk dat ik in het vervolg terug mijn hoed zal opzetten, het weinige dat ik nog heb zou ik toch willen houden.
Er is nog iets eigenaardigs gebeurd, namelijk, de boer van iets verder heeft andere koeien in de weide tegenover de Vogelzang gestoken, dat is niet erg zou je denken, maar er zit daar een koe tussen waar Kathleen een grondige hekel aan heeft, het is een lelijkaard zegt ze (ik heb eigenlijk nog nooit een schone koe gezien), en laat het nu juist dié koe zijn die steeds en alle dagen door het venster naar Kathleen zit te kijken hé, tis een lesbische koe zeker? Maar dag na dag ergert Kathleen zich meer en meer, ze spreekt zelfs met genietende gevoelens van dat beest dood te schieten als dien boer dat stuk lelijk verdriet niet weghaalt. Op mijn vraag waarom ze een dergelijke hekel aan dat beest heeft antwoord ze dat die kop haar herinnerd aan iemand , ik zou niet graag in die iemands zijn plaats willen zijn zulle.
Uiteindelijk, dodelijk vermoeid van haar escapades heeft Kathleen besloten om drie dagen te sluiten, ze zegt dat altijd een beetje beschaamd hé, want de commentaren zijn dan niet uit de lucht, zo van..; hebt ge wéér genoeg verdient? of hebt ge het weeral nodig? of wij gaan wel gaan werken, maar madam zal wel liggen luieren met ons geld enz., ruwe praat die eigenlijk niet anders wil zeggen dan dat ze het zullen missen.
Na die drie dagen sluiting zien we een uitgeruste Kathleen tevoorschijn komen in waarachtig een kleed, iedereen is met verstomming geslagen, in die jaren dat wij in de Vogelzang komen hebben wij haar nooit in een kleed gezien, en dan nog een sexy gevalleke zo te zien, de commentaren zijn weer niet uit de lucht, aan alle kanten wordt ze gekeurd en goed bevonden. Wat is er in die drie dagen gebeurd eigenlijk vragen wij ons af?
Ok, ik ga maar eens naar huis zeker, die pinten zitten al goed in mijn hoofd, mijn gebeur zal weer aan mijn gang merken hoeveel ik er gedronken heb, als ik maar niet weer mis van garage.
