Vogelzangse périkelen (oktober 2005).
Donderdag terug en waar zit ik .driemaal raden, in de Vogelzang.
In het aangenaam gezelschap van een paar mensen van de spoorweg, die kun je alle momenten tegen komen hé, ze werken namelijk dag en nacht, wekedag en zondag, en wij maar klagen en zeveren hé als we eens één enkele kleine eenzame overuur moeten doen op zaterdag of zondag, maar dié mannen hoor je niet klagen hoor. Het mag ook wel
eens gezegd zijn hé, zelfs speciaal voor hèn staat de klok in het café een volle tien minuten te vroeg zodat ze steeds op tijd op het werk én in hun machine kunnen zitten opdat wíj op tijd op óns werk zouden kunnen verschijnen als dát geen service is zeg. Wat er ook opvalt is wát ze drinken, steeds koffie, hoogstens een waterke (het heeft ooit wel eens anders geweest hé) maar ja hé, Kathleen heeft waarschijnlijk zoveel sóórten koffie als er klanten zijn hé. Om verder te spreken, de postmannen drinken over het algemeen, altijd, gewoon bier, gestadig voort drinkend, genietend maar met gepaste haast drinken ze twee drie en één last for the road, én weg zijn ze.
De gemeentemannen, zijn fijnproevers, die drinken over het algemeen speciaal bier, en op één been kun je niet staan, dus nóg een, én op drie benen gaat dat ook niet goed dus ze proeven, en proeven én proeven, nooit alleen, altijd met minimum twee man, kwestie van je niet eenzaam te voelen hé. En speciaal nu, want voor Ilse zijn ze een ganse vluchtheuvel aan het verbouwen , je weet wel van verleden
maand dat ik verteld heb dat die spoiler van haar nieuw wagentje maar een paar millimeter van de grond komt hé, ewèl door het vele draaien aan haar stuurwiel om toch maar ongeschonden over die vluchtheuvel te geraken heeft ze haar middelvinger zwaar gekneusd, die vinger moet tussen de spaken van het steurwiel, de handfrein én de gaspedaal blijven steken hebben én patat, nu loopt ze rond met tien kilo verband aan haar vinger die op zijn beurt met nog kilos aan de andere vinger vastgemaakt moest worden om de stabiliteit te verhogen ( later moeten die vingers terug losgesneden worden), én de ganse arm in een mitella van een (éénpersoons) donsdeken gedraaid ja zo erg is het, om kompassie van te krijgen, én dát is het nu juist wat die gemeentemannen kregen zie, en nu moeten wij drie weken rondrijden tot die mannen die vluchtheuvel aangepast hebben aan de spoiler van Ilse wat een service hé.
Ondertussen is Kathleen haar wedervaardigheden aan het vertellen van gisterenmiddag, dat ging namelijk zo:
Het was op een moment dat er niemand in het café was, én Kathleen moet nu en dan ook eens haar behoefte doen, dus, Kathleen trekt zich rustig terug in WC, rustig genietend van de verlossende watervallen van Coo en de daaropvolgende tsunami waarbij alles passend gespoeld werd, met dat kleine handdoekje alles droog gewreven, dat handdoekje terug aan de haak gehangen voor volgend gebruik en klaar is Kees, maar toen ze terug in de gelagzaal kwam was er reeds een
koppeltje binnengekomen een oude vent van rond de zestig en een jong wulps negerinnetje van rond de twintig zo, met een decolleté waarbij de valleien van het hymalaya verbleekten, volle rode lippen gemaakt om te kussen én een bips om te . Toen Kathleen binnenkwam vroeg dat meisje hooghartig ben je open?, waarop Kathleen ,al reeds misnoegd door al dat zwart geweld, antwoordde ziet ge dat niet, de deur staat open waarop dat meisje repliceerde je zou het niet zeggen nu was voor Kathleen de kous helemaal af en na zwijgend een witte porto en een pintje geschonken te hebben, ondertussen met haar gekende moordende blik dat scharminkel in de gaten houdend, trekt ze zich terug in de hoek van de dis achter de kassa. Ondertussen zat dat schepsel kirrend met haar borsten te duwen tegen de arm van die sukkelaar die hoereloper die oede vuilzak den dienen zijn oren en ogen waren gelijk een Kocker Spaniel, zijn mond was gelijk een Deense Dog mét zever incluis, enfin hij was met al dat lekkers in zijn nabijheid hélemaal van de kaart maar dat negerinnetje niét..en met uitdagende blikken loerde ze naar Kathleen stilzwijgend zeggend ik hé, wijveke met je kleine tetten, verdien in een uur wat jij in een week verdient nè Kathleen
ook niet van gisteren hóórde dat mens denken en antwoordde op dezelfde stilzwijgende manier en gie vulle stroatoere, je zu beetre were in joen boom, tak vuve goan kruppen in Congo zo is dat gesprek nog een beetje doorgegaan op hoog niveau en dan zijn ze maar vertrokken nadat ze vergeefs gevraagd hadden of Kathleen geen kamers verhuurde.
Zo zie je, dat er altijd wel iets te beleven valt hé op café.
Tot ziens,
