Bij mijn binnenkomst in de Vogelzang, enkele weken geleden, was onze Kathleen duidelijk in de “mood”, op muziek van Frans Bauer, waaronder één bepaalde titel “Heb je even voor mij” was ze reeds aan het rondhuppelen achter den dis, luid meezingend, ogen in trance, met haar kont draaiend, zag ze het duidelijk zitten vandaag.

We hebben terug een nieuwe bewoner in de Vogelzang, weeral een péruche, maar de naam die Kathleen gegeven heeft…”Poubelle”, die naam klinkt wel mooi, maar voor de één op duizend die niét weet wat het betekend…Poubelle betekend…vuilnisbak, als je dan nog weet wat er Gerard den tweeden overkomen is… maar ja, de pastoor zei vroeger “Gods wegen zijn ondoorgrondelijk” maar hij vergat erbij te zeggen “En Kathleens nog méér”.

Ondertussen hebben we al voor de tiende keer “heb je even voor mij” gehoord, we kennen de tekst reeds allemaal van buiten, sommigen beginnen ook reeds luidkeels mee te zingen, wat Kathleen aanzet om dat liedje nog maar eens een keer of tien op te leggen.

Maar ja hé, de leute is nu gedaan, het café is gesloten, toe, dicht, fermé, closed want Kathleen is voor tien volle dagen in verlof, ze heeft ver van haar klanten afleiding nodig om zichzelf op te laden, om ons weeral voor een paar maanden te kunnen verzorgen, te vertroetelen en te verwennen….

Wat ze niét weet zijn de gevolgen van een gesloten stamcafé: de eerste dag, tien uur, door de macht der gewoonte gaan de meeste klanten gewoon naar het café.

En wat zien ze daar…de gordijnen zijn gesloten…een grotere ramp kan er bijna niet gebeuren, ze zijn geshockeerd, hun draai kwijt,…voor alle zekerheid nog eens aan die deurklink getrokken…gesloten natuurlijk. Met slepende passen, hun hoofd tussen de schouders, gebogen en gebukt schuifelen ze terug naar huis, naar moeder de vrouw die reeds blij was om enkele uurtjes verlost te zijn van manlief. Zij hebben nu uuuuren te doden en weten niet met wat… dan maar naar de vrouw kijken hoe ze wast en plast en kookt enz…., en hier en daar wat goedbedoelde opmerkingetjes en raadgevingstjes, zodanig dat die vrouwen baloordig worden, ze worden er dol van, ze geraken danig overspannen dat ze “en masse” naar de dokter stappen om kalmeerpillen, maar dat is nog niet alles..; die mannen beginnen “na dagen op die gesloten gordijnen” te kijken ook dépri te worden, want ze kunnen nu helemaal hun ding niet meer kwijt, anders wanneer ze in de file gestaan hebben, het slecht weer is, Anderlecht gewonnen heeft, hun favoriete renner EPO genomen heeft, Bin Laden weeral eens een building heeft laten ontploffen, enz. enz. steeds één adres om de frustraties kwijt te kunnen …à Kathleen, maar nu is ze er niet dus ook “en masse” naar de dokter om kalmeer -en relaxpillen. Natuurlijk zitten na enkele dagen de wachtzalen van al de Oostkampse dokters proppensvol klagende, gefrustreerde, overspannen mannen en vrouwen…zodanig zelfs dat al die dokters het eveneens op hun heupen krijgen en ofwel plots op reis vertrekken, ofwel naar hun collega’s liepen omdat ze eveneens overspannen waren, een vrouwelijke dokter kocht van pure frustratie zelfs een kind. Allee het was niet te doen. De burgemeester en het schepencollege hadden bijna de noodtoestand afgeroepen maar na ruggespraak met Luc die plechtig beloofde dat de Vogelzang vrijdag terug openging, waren ze toch iets geruster, naarmate die vrijdag naderde wachtte de helft van Oostkamp in angstige spanning af, de klanten gingen dagelijks wel tien keer naar die gesloten gordijnen kijken, hopend, wachtend, zich angstig afvragend “zou Kathleen op tijd terug zijn?” “zal ze niet vergeten open te doen?” belovend… ze mag zelfs weeral een tiental keer “heb je even voor mij” opleggen, als ze maar op tijd is.

Vrijdagmorgen 09u58: langs alle kanten en hoeken van de huizen rondom de Vogelzang staan mensen te wachten, te wachten, te wachten, de politie houdt een oogje in het zeil, klaar om het verkeer in goede banen te leiden.

Vrijdagmorgen klokslag 10u00: eerst die eene gordijn gaat open, daarna de volgende, de meeste klanten staan ondertussen in de rij voor de deur, en daarna…een zucht van opluchting, met een blijde glimlach op haar gezicht doet Kathleen de deur open, op de achtergrond speelt “heb je even voor mij”, poubelle zingt op haar eigen manier mee, Oostkamp zucht van verlichting en Kathleen ook een beetje want ze heeft ons toch ook een beetje gemist.

Tot ziens dan maar hé,