Mijn ervaringen in mijn stamcafé
Foto
Hieronder Kathleen en Luc
Foto
lachend door het leven
Foto
Inhoud blog
  • Vogelzangse perikelen (oktober & november 2008)
  • Vogelzangse perikelen (juni, juli, aug. & sept. 2008
  • Vogelzangse perikelen (februari, maart, april & mei 2008):
  • Vogelzangse périkelen (december & januari 2008)
  • Vogelzangse perikelen (oktober & november 2007):
  • Vogelzangse perikelen (juli, augustus en september 2007):
  • Vogelzangse périkelen (mei & juni 2007)
  • Vogelzangse périkelen ( maart & april 2007)
  • Vogelzangse périkelen ( februari 2007)
  • Vogelzangse périkelen (dec.. 2006 & Jan. 2007)
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Gastenboek
  • Zomaar een bezoekje
  • Lieve weekendgroetjes
  • kanarie
  • Groetjes van het fietserke
  • Hallo Raspoetin, een fijne vrijdag

    Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek

    Zoeken in blog

    E-mail mij

    Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.

    Archief per jaar
  • 2008
  • 2007
  • 2006
  • 2005
    Zoeken in blog

    Willekeurig SeniorenNet Blogs
    westkust
    blog.seniorennet.be/westkus
    Foto
    De Vogelzanger

    23-04-2005
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Vogelzangse périkelen (feb.2004)

    Eindelijk is het weer zover, de Vogelzang is na twee oneindige weken terug open. Kathleen ziet er bij mijn binnenkomst stralend uit, die bijna onuitputtelijke vitaliteit van haar straalt mij letterlijk tegemoet. De batterijen zijn duidelijk opgeladen in die week vakantie in het rustige Kempenland. Eén week maar want de eerste week was het grote kuis in en rond de café, daarbij heeft ze al haar helpers en helpsters tot waanzin bracht door een ongebreidelde, nooit geziene kuiswoede aan de dag te leggen, waarbij het werk van een maand in een week geperst werd. Zelfs een electrieker werd erbij gehaald om elektrische schakelaars bij te zetten, een boiler te placeren, dimmers te plaatsen en nog een tal van dingen die spontaan in de uiterst creatieve geest van Kathleen opkwamen.

    Toen bijna alles gekuist was en het gezelschap uitermate vermoeid aan een tafel zaten uit te blazen, hun ogen op oneindig en niet meer in staat om nog één vinger te bewegen, zag Kathleen plotseling iets wat ze vergeten was…die voegen van de muur onder de ramen waren niet meer wit… ze waren vuil, zéér vuil en hoe meer ze keek hoe vuiler ze werden. Plots zegt ze hysterisch wijzend naar die muur, tegen haar mensen “die voegen zijn schandalig vuil, dat moet terug wit geschrobd worden!!!” in paniek kijken ze allemaal naar die voegen, voegen die er enigszins normaal uitzagen, weliswaar ietsje grauwer dan anders maar toch….

    Er was echter niets aan te doen, het moest en zou gekuist worden, maar hoe??? Opeens had Kathleen het gevonden “met een tandenborstel!!” (waarschijnlijk heeft ze in een vorig leven bij het leger geweest), verbijsterd en wezenloos keken de anderen elkaar aan, maar ja…., haar wil geschiede, en onder de mopperende fluisteringen van de mensen zijn die voegen nu terug een beetje meer naar de witte kant gekomen,… dit tot een bijna orgastische tevredenheid van Kathleen.

    Ze heeft wel een steekje laten vallen toen de electrieker, doodmoe maar zo fier als een gieter kwam vragen of de elektrische schakelaars goed geplaatst waren, waarop Kathleen verstrooid vroeg “welke schakelaars” ,door de drukte rond die voegen was ze die man volledig vergeten. Daarop is die man met zijn hoofd tussen zijn schouders, zijn armen slap naar beneden hangend, gebogen, gebroken en voor de rest van zijn leven gefrustreerd afgedropen, gestrompeld eigenlijk, naar huis om zichzelf daar lazarus te drinken op de ondankbaarheid van de mensheid.

    Maar goed, de kuis is nu voorbij en de vakantie genomen.

    Naar mijn vaste stek lopend kijk ik eerst of er geen fles ammoniak bij de spoelbak staat, dit is niet het geval, en dus kan ik met een gerust gemoed aan mijn eerste pint beginnen.

    Ik zie vandaag het koppeltje niet die er anders steevast bij is. Zij een beetje klein uitgevallen en aan de mollige kant, houd van de leute en het plezier in het leven. Ze heeft echter iets raars met haar voet, die zit namelijk reeds maanden aan een stuk in en uit het gips. Haar man zo mager als wat en met een grote snor rondkijkend met glimmende oogjes is er steeds bij, onafscheidelijke tortelduifjes, zou je zeggen al was er onlangs toch een haar in de boter naar ik gehoord heb. Er was namelijk een bloedmooi negerinnetje naast hem komen zitten, die met halfontblote borsten een wulpse knipoog wierp naar hem…, waarop hij natuurlijk vol interesse en overgave discreet (dat dacht hij toch) een dikke knipoog (zijn beide ogen toe zelfs) terug stuurde,… zijn snor krulde recht omhoog, andere anatomische dingen waarschijnlijk ook, maar… zijn madam had het in de gaten en in de kortste keren werd hij verplicht om zijn blik 180° te draaien, waarop Kathleen nog een beetje olie op het vuur deed door te spreken over een zwarte mercedes met rode zetels enz…, Luc, heeft direct op een onhandige manier het vrouwtje getroost, en gezegd dat die rode zetels wel niet zo slecht zouden staan en dat hij dat ook wel eens wou zien…, wat de zaak er natuurlijk niet beter op maakte, ook niet voor hem aan de blik van Kathleen te zien. Zo zie je maar weer hoe rap het pure geluk van een trouw echtpaar verstoord kan worden hé.

    Ja, nu moet ik toch eens mijn water gaan afvoeren na een zeven à acht pintjes, ik stel dat namelijk steeds zolang mogelijk uit, want sedert die onnozelaar van een Dutroux hebben ze de horeca verplicht om achter de mannen een deur te plaatsen, wij mogen van achter niet meer gezien worden wanneer we onze behoefte doen, dat is onzedelijk geworden. In de Vogelzang is dat natuurlijk niet anders ware het niet dat die plooideur geplaatst is op aanwijzen van een mager of slank iemand (Kathleen?).

    Want die deur is geplaatst op een 30-tal cm van de piscine, en waarbij die plooideur ook nog eens de helft van het deurgat inneemt. Dus ik die een beetje breder uitgevallen ben, aan alle kanten, moet eerst mijn ene schouder zo ver mogelijk naar binnen steken, daarna een kwartdraai naar rechts, vervolgens opzij trippelend naar links tot vlak voor de piscine, dan moet ik met mijn rug en ellebogen die deur achter mij toewerken, niet geheel in het slot want dan kom ik er nooit of ter nooit meer uit (hopelijk komt Dutroux dat ook tegen) en ik kan beginnen…, nee nog niet, want mijn edel deel moet er voor zover ik weet ook nog uit, na een heel gewriemel, mijn handen en de rest geperst tegen de achterwand lukt het zonder mijn broek zeiknat te bekladderen, nu op een behoorlijke manier heel het zaakje terug op zijn plaats duwen en plooien om daarna de omgekeerde procedure te beginnen. Dus na een twintigtal minuten kan ik terug op mijn plaats zitten. Op mijn opmerking zegt Kathleen dat ze er geen probleem mee zou hebben en demonstatief stevent ze naar de piscine en ze past er inderdaad beter in dan ik alhoewel ze toch iets mist wat wij mannen wel hebben. En ook de omvang van mijn lichaam scheelt een weinig van het hare.

    Na nog enkele pintjes op mijn gemak gedronken te hebben ga ik weeral eens naar huis, die uren zijn weer voorbij gevlogen.

    Tot ziens,



    Geef hier uw reactie door
    Uw naam *
    Uw e-mail *
    URL
    Titel *
    Reactie *
      Persoonlijke gegevens onthouden?
    (* = verplicht!)
    Reacties op bericht (0)



    >

    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!