Terug op mijn vaste stek gezeten, met een sigaret in de mond, een lekker pintje voor mijn neus, geschonken door een lief glimlachende Kathleen, je zou honderd jaar worden hé. Er is juist sprake van een daguitstap met de motos. Er komen namelijk veel motorliefhebbers over de vloer in de Vogelzang én één ervan is Kathleen, met haar oud afstands motootje flaneert ze langs de Vlaamse wegen, gekleed als rambo, stoer kijkend en borst vooruit zie je ze dan afgevlogen komen aan snelheden die geen enkele flitspaal kan flitsen. Jammer genoeg doet ze dat maar één of twee keer in het jaar.
Er komt net nog een motard binnen en de gesprekken gaan verder over de organisatie, wie bij wie gaat zitten enz., waarbij Luc zich vrolijk maakt over hun brommertjes .ik hield direct mijn adem in, je moet namelijk weten, noem nooit of ter nooit het voertuig van een motard een brommertje, daar kwets je ze mee, tot het diepste van hun hart, ze voelen zich geschandaliseerd, gekleineerd, vernederd, hun lieveling wordt gedégradeerd tot zoiets smerigs als een brommertje. Wanneer je dat zoals Luc toch doet, dan maak je kans op drie dingen, je wordt direct gemolesteerd, ofwel rijden ze een paar keer mét hun brommertjes over je heen, bij de hells angels wordt je zelfs direct geëxecuteerd, ofwel wéten ze gewoon dat je het niet meent. Dat laatste is tot mijn opluchting nu het geval, want na een moorddadige blik uit zes paar ogen , inclusief Kathleens, beginnen ze ermee te lachen, maar voor straf moet Luc op Kathleens motootje achteraan de groep rijden met een vlaggetje op zijn helm om het einde van de colonne aan te geven.
Aan de andere kant van de dis zijn ze aan het praten over het rookverbod in Ierland én over het artikel in het dagblad dat alcohol ook al niet gezond meer is, jammer dat JP er niet bij is, want die heeft een bijzonder eigenaardige mening over onze toekomst. Wij zouden namelijk enkel nog mogen in onze zetel zitten mét een helm op, een veiligheidsbril en veiligheidsschoenen aan, met een glas kraantjeswater naast ons en verplicht kijkend naar sketch a gogo op VTM.
Verboden is : sigaretten roken, alcohol drinken, vlees, vet, frites, eieren, m.a.w. alles wat smaakt. Kritisch spreken is niet toegelaten, want dat discrimineert altijd wel iets of iemand. Denken mag alleen over het werk, over de weldaden van onze politici en over het feuilleton familie. Je zou van minder dépri worden hé.
Mijn oren worden gespitst want aan een tafeltje stelt er iemand voor om op een daluur een happy hour in te richten, (voor de mensen die dat niet kennen, tijdens een happy hour krijg je bij alles wat je besteld hetzelfde gratis nog eens bij, dus indien je een fles champagne besteld krijg je een fles gratis erbij, met voorwaarde dat je alles uitdrinkt natuurlijk).
Dit had ogenblikkelijk een dergelijke bijval van iedereen dat Kathleen schoorvoetend toegaf dat ze er eens zal over nadenken. Wij mogen dat niet vergeten hé, nu en dan voorzichtig eens informeren of dat denken reeds over is, kan geen kwaad zou ik zo denken.
De cliënten zijn onlangs danig geschrokken van de paraatheid en machtsontplooiing van onze nieuwe politiediensten:
De politiemannen waren aan het patrouilleren in hun combi uiterst waakzaam met de ogen half toe en lekker achterover gezakt, zoals steeds, reden ze met een slakkengangetje langs de Brugse baan, hun schift zat er bijna op toen ze plots, juist voor de Vogelzang een oproep kregen van een diefstal enkele kilometer verder. Met gierende banden vlogen ze de parking op, er vliegen daar twee agenten uit die combi, naar achter gesputterd, die achterdeur open van die cammionet, en er werden daar kegels uitgesmeten, gevaardriehoeken, regenvesten, dekens, een lege bak bier, condooms, visakaarten enz. enfin bijna een verhuiswagen vol tot ze eindelijk hadden wat ze zochten, hun kogelvrije vesten, na de handleiding gelezen te hebben zijn die vesten toch aangetrokken geraakt. Het waren juist Swartzenegger & Jean-Claude Vandamme, en na hun pistolen trekkensklaar gemaakt te hebben zijn ze dan na een 45 tal minuten vertrokken met gierende banden en de sirene op zijn luidst, want je kon maar nooit weten dat die dieven hun niet zouden horen hé, maar ja, die dieven waren in die tijd waarschijnlijk al terug in Libanon.
Wat zijn we toch goed beschermd zijn hé.
Zo zie alweer dat er steeds iets te beleven valt in de Vogelzang, tot ziens op het volgende happy hour.
Terug op mijn vaste barkruk gezeten, aan de goede kant van Kathleen, want ze heeft een stijve nek, waardoor de mensen aan de andere kant steevast een tiental minuten langer moeten wachten op hun bestelling (zo lang duurt het voor haar hoofd van richting veranderd is). Is ze aan het vertellen van een vriendin van haar die ze de weg uitgelegd heeft naar Belgacom aan de achterkant van het station (Sint-Michiels). Maar die vriendin had waarschijnlijk nog nooit met een trein gereisd en nog minder in het station van Brugge geweest, dus ze had de achterkant met de voorkant verwisseld (er is bijna geen verschil in hé). Ze is daar dan op zoek gegaan naar Belgacom, eerst langs de vest, dan in het minnewater de Kathelijnestraat langs, langs de Gilde, maar uiteindelijk aan de Halletoren begon ze toch een sprankeltje wantrouwen te voelen en ,kwaad op Kathleen, heeft ze dan dodelijk gefrustreerd een bus genomen terug naar Oostkamp weeral langs de achterkant van het station.
Gezeten op mijn plaatsje aan de dis hoor je soms de meest markante verhalen hé, zoals nu weer. Onze vriend van elke morgen zie ik parkeren voor de deur, zijn aanhangwagen volgeladen met van alles en nog wat, want hij koopt en verkoopt alles wat je maar kunt bedenken. Hij komt binnen en na een tiental minuten van quasi ruzie maken met Kathleen, waarbij beiden exact weten hoever ze kunnen gaan vooraleer ze elkaar zullen kwetsen, kunnen de normale gesprekken doorgaan. Als chauffeur van allerlei camions heeft hij het, na een tijdje, over de nieuwe wetgeving, waarbij chauffeurs met een rijbewijs c of d moeten,(mits betaling natuurlijk) hun rijbewijs na medische goedkeuring jaarlijks hernieuwen, zo kwam het gesprek eveneens op het onderwerp van de brokkenchauffeurs, daar had onze vriend het een en het ander over te vertellen .namelijk de prille en dik gevulde ervaringen van zij zoon:
Het was namelijk reeds begonnen enkele jaren terug met zijn eerste auto. Er was een lampje gesprongen in zijn auto en hij stuurde zijn zoon met zijn nieuwe auto achter een nieuw lampje. De zoon natuurlijk zo fier als een gieter de weg op en geef maar gas, maar dat gas geven in combinatie met een korte bocht lukte niet helemaal goed, helemaal niet goed zelfs want die bocht was tekort ofwel was die auto te lang, maar zoon en auto zaten in de kortste keren in de gracht. Er waren plotseling meer lampjes nodig en de auto was eveneens een stuk korter. Dus Pa heeft er hem dan maar uitgehaald en zelf achter lampjes gereden.
De volgende uitstap van zijn zoon, met weer een andere auto, had hij weer geen chance. Bij het voorbij rijden van een auto(waar dat niet mocht) sloeg die auto wel voor zijn neus linksaf zeker, wie doet nu zoiets, dus zoonlief blutst de achterkant van die auto, met een bliksemsnel manoeuvre trekt hij zijn auto naar links, .der staan daar toch wel autos geparkeerd zeker!!!
Dus maar tegen de flank van die geparkeerde wagen gereden, maar hij had nogal wel wat gas gegeven en zijn auto wilde maar niet stoppen dus tegen de tweede geparkeerde auto en om toch maar volledig stil te staan, kwestie van beleefdheid t.o.v. de andere weggebruikers die van de tegenovergestelde richting aankwamen, parkeerde hij zichzelf tegen en op de derde geparkeerde wagen. Dus pa heeft hem gaan halen.
De derde uitstap, daar kon hij toch echt niets aan doen hé, hij was rustig aan 110km/uur aan het rijden waar hij 70 km/uur mocht, maar .daar deed een stomme chauffeur voor hem een zodanige stom manoeuvre, dat hij moest remmen, uitwijken, het verkeer in de gaten houden voor hem, achterhem en hij moest op de baan blijven. En nu net dat laatste was er teveel aan. Het gevolg was dat hij stilstond tegen een boom niet zoals ieder ander tegen een boom zou rijden,nee recht op zijn neus en met de koffer elegant geleund tegen de boom. Pa is hem gaan halen. Het verhaal zou bijna af zijn ware het niet dat er nog een klein gevolgske was bij het depanneren van die laatste auto, die had namelijk achteraan geen lichten meer, trouwens vooraan ook niet meer. En pa had afgesproken met zoonlief om achter hem naar huis te rijden en zo zou pa met zijn auto voor lichten zorgen, kwestie van veiligheid hé, eveneens was afgesproken dat wanneer de zoon zou remmen, hij zijn hand moest opsteken zodat pa eveneens kon remmen, goede afspraken zijn de helft van het werk hé. Zo gezegd zo gedaan, zoon is aan het rijden en pa daar kort achteraan voor clignoteur en stoplicht aan het spelen. Maar het mocht niet zijn hé .bij het eerste kruispunt moest zoon remmen, uitkijken, op de weg blijven, hand opsteken, maar .dat laatste was er teveel aan, glad vergeten, ja in dergelijke omstandigheden moet ge aan zoveel denken hé. Het dramatische gevolg was dat pa in het gat van zijn zoon reed, met het gevolg dat pa ook enkele lichten verloor vooraan, toch zijn ze thuisgeraakt en zoonlief rijdt nu met een squad.
Een ander verhaal kwam van de vroeger vermelde autocarchauffeur (JP):
JP heeft namelijk bijna de ganse wereld rondgedweild op zoek naar avontuur,maar die keer toen hij in Ghana was overkwam hem iets dat goed begon maar .
JP was goedgehumeurd met zijn gehuurde auto aan het rijden, lettend op de vele putten in de weg (méér putten dan weg) toen hij plots ontdekte dat hij op de verkeerde weg zat, hij was verdwaalt. Verder rijdend langs de boulevard zag hij op een kruispunt een agent staan die het verkeer aan het regelen was voor de twee autos per dag die daar passeerden, JP daar naartoe, maar die politie was een vrouw, de schoonste, de zwartste vrouw die hij in weken gezien had het was liefde op het eerste gezicht, het tweede gezicht en op alle andere gezichten, en dat van weerskanten, twee paar ogen stonden op tilt. Ontdaan en hakkelend vroeg JP de weg, waarop prompt de agente haar druk kruispunt verliet en naast hem kwam zitten om de weg te tonen. Niet alleen de weg naar zijn hotel maar ook de weg naar zijn kamer en de weg naar (gecensureerd). JP op wolkjes lopend,wandelde s anderendaags met haar rond waarbij ze hem lief meetroonde naar allerlei winkels, en waar ze telkens, lief en smachtend in zijn ogen kijkend, mag ik dat niet hebben van je, en dat, en dat, en dat .Nu, wanneer je JP kent, moet je weten dat hij alles voor je zou doen, maar van zijn geld moet je afblijven. En zo begon hij toch een beetje wantrouwig te worden, zijn ogen stonden al niet meer op tilt. Maar het rampzalige einde van die prille liefde kwam toen ze hem wou meetronen naar de ambassade om te trouwen met hem en mee te komen naar Belgie. JP is nog nooit zo rap in zijn auto en uit Ghana gevlogen als toen, want zijn vrijheid is zijn hoogste goed. Nooit zullen ze hem daar nog zien denk ik.
Wat de klanten van de Vogelzang nog niet wisten is dat Kathleen nu vogels opvangt, allerlei vogels komen nu reeds van over gans Belgie naar Kathleen. Ze is ze namelijk waarschijnlijk aan het verzamelen tegen dat ze in pensioen gaat. Het is namelijk haar droom om later wanneer ze zéér oud zal zijn, tussen de vogels te zitten in een grote clubzetel.
Bij mijn onschuldige vraag verleden week, aan Luc, of hij er reeds aan gedacht heeft, dat het allicht de verjaardag van Kathleen is en wat voor een cadeau passend zou zijn voor haar, werden de verschillende discussies aan de dis direct opgeschort en waren de voorstellen aan Luc niet van de lucht, die voorstellen begonnen vanaf lichte erotiek tot zware pornografie, iedereen was in een oogwenk geïnteresseerd en schielijk de maat aan het nemen van bewuste anatomische lichaamsdelen, ik ben dan maar voorzichtig naar huis gegaan want het was alweer tijd.
Eindelijk is het weer zover, de Vogelzang is na twee oneindige weken terug open. Kathleen ziet er bij mijn binnenkomst stralend uit, die bijna onuitputtelijke vitaliteit van haar straalt mij letterlijk tegemoet. De batterijen zijn duidelijk opgeladen in die week vakantie in het rustige Kempenland. Eén week maar want de eerste week was het grote kuis in en rond de café, daarbij heeft ze al haar helpers en helpsters tot waanzin bracht door een ongebreidelde, nooit geziene kuiswoede aan de dag te leggen, waarbij het werk van een maand in een week geperst werd. Zelfs een electrieker werd erbij gehaald om elektrische schakelaars bij te zetten, een boiler te placeren, dimmers te plaatsen en nog een tal van dingen die spontaan in de uiterst creatieve geest van Kathleen opkwamen.
Toen bijna alles gekuist was en het gezelschap uitermate vermoeid aan een tafel zaten uit te blazen, hun ogen op oneindig en niet meer in staat om nog één vinger te bewegen, zag Kathleen plotseling iets wat ze vergeten was die voegen van de muur onder de ramen waren niet meer wit ze waren vuil, zéér vuil en hoe meer ze keek hoe vuiler ze werden. Plots zegt ze hysterisch wijzend naar die muur, tegen haar mensen die voegen zijn schandalig vuil, dat moet terug wit geschrobd worden!!! in paniek kijken ze allemaal naar die voegen, voegen die er enigszins normaal uitzagen, weliswaar ietsje grauwer dan anders maar toch .
Er was echter niets aan te doen, het moest en zou gekuist worden, maar hoe??? Opeens had Kathleen het gevonden met een tandenborstel!! (waarschijnlijk heeft ze in een vorig leven bij het leger geweest), verbijsterd en wezenloos keken de anderen elkaar aan, maar ja ., haar wil geschiede, en onder de mopperende fluisteringen van de mensen zijn die voegen nu terug een beetje meer naar de witte kant gekomen, dit tot een bijna orgastische tevredenheid van Kathleen.
Ze heeft wel een steekje laten vallen toen de electrieker, doodmoe maar zo fier als een gieter kwam vragen of de elektrische schakelaars goed geplaatst waren, waarop Kathleen verstrooid vroeg welke schakelaars ,door de drukte rond die voegen was ze die man volledig vergeten. Daarop is die man met zijn hoofd tussen zijn schouders, zijn armen slap naar beneden hangend, gebogen, gebroken en voor de rest van zijn leven gefrustreerd afgedropen, gestrompeld eigenlijk, naar huis om zichzelf daar lazarus te drinken op de ondankbaarheid van de mensheid.
Maar goed, de kuis is nu voorbij en de vakantie genomen.
Naar mijn vaste stek lopend kijk ik eerst of er geen fles ammoniak bij de spoelbak staat, dit is niet het geval, en dus kan ik met een gerust gemoed aan mijn eerste pint beginnen.
Ik zie vandaag het koppeltje niet die er anders steevast bij is. Zij een beetje klein uitgevallen en aan de mollige kant, houd van de leute en het plezier in het leven. Ze heeft echter iets raars met haar voet, die zit namelijk reeds maanden aan een stuk in en uit het gips. Haar man zo mager als wat en met een grote snor rondkijkend met glimmende oogjes is er steeds bij, onafscheidelijke tortelduifjes, zou je zeggen al was er onlangs toch een haar in de boter naar ik gehoord heb. Er was namelijk een bloedmooi negerinnetje naast hem komen zitten, die met halfontblote borsten een wulpse knipoog wierp naar hem , waarop hij natuurlijk vol interesse en overgave discreet (dat dacht hij toch) een dikke knipoog (zijn beide ogen toe zelfs) terug stuurde, zijn snor krulde recht omhoog, andere anatomische dingen waarschijnlijk ook, maar zijn madam had het in de gaten en in de kortste keren werd hij verplicht om zijn blik 180° te draaien, waarop Kathleen nog een beetje olie op het vuur deed door te spreken over een zwarte mercedes met rode zetels enz , Luc, heeft direct op een onhandige manier het vrouwtje getroost, en gezegd dat die rode zetels wel niet zo slecht zouden staan en dat hij dat ook wel eens wou zien , wat de zaak er natuurlijk niet beter op maakte, ook niet voor hem aan de blik van Kathleen te zien. Zo zie je maar weer hoe rap het pure geluk van een trouw echtpaar verstoord kan worden hé.
Ja, nu moet ik toch eens mijn water gaan afvoeren na een zeven à acht pintjes, ik stel dat namelijk steeds zolang mogelijk uit, want sedert die onnozelaar van een Dutroux hebben ze de horeca verplicht om achter de mannen een deur te plaatsen, wij mogen van achter niet meer gezien worden wanneer we onze behoefte doen, dat is onzedelijk geworden. In de Vogelzang is dat natuurlijk niet anders ware het niet dat die plooideur geplaatst is op aanwijzen van een mager of slank iemand (Kathleen?).
Want die deur is geplaatst op een 30-tal cm van de piscine, en waarbij die plooideur ook nog eens de helft van het deurgat inneemt. Dus ik die een beetje breder uitgevallen ben, aan alle kanten, moet eerst mijn ene schouder zo ver mogelijk naar binnen steken, daarna een kwartdraai naar rechts, vervolgens opzij trippelend naar links tot vlak voor de piscine, dan moet ik met mijn rug en ellebogen die deur achter mij toewerken, niet geheel in het slot want dan kom ik er nooit of ter nooit meer uit (hopelijk komt Dutroux dat ook tegen) en ik kan beginnen , nee nog niet, want mijn edel deel moet er voor zover ik weet ook nog uit, na een heel gewriemel, mijn handen en de rest geperst tegen de achterwand lukt het zonder mijn broek zeiknat te bekladderen, nu op een behoorlijke manier heel het zaakje terug op zijn plaats duwen en plooien om daarna de omgekeerde procedure te beginnen. Dus na een twintigtal minuten kan ik terug op mijn plaats zitten. Op mijn opmerking zegt Kathleen dat ze er geen probleem mee zou hebben en demonstatief stevent ze naar de piscine en ze past er inderdaad beter in dan ik alhoewel ze toch iets mist wat wij mannen wel hebben. En ook de omvang van mijn lichaam scheelt een weinig van het hare.
Na nog enkele pintjes op mijn gemak gedronken te hebben ga ik weeral eens naar huis, die uren zijn weer voorbij gevlogen.
Het is weer zover, 10u10 en ik zit terug op mijn oude stek in café Vogelzang, na de drukke dagen van de kerst-en nieuwjaarsperiode is het zalig om de rust te zien weerkeren. Onze Kathleen zit op een barkruk naar keiharde muziek te luisteren en verwezen te kijken naar de nog resterende kerstversiering die maar niet vanzelf wou verdwijnen. Kathleen is uitgeblust, haar batterijen zijn plat, die anders zo ondeugende ogen blinken niet meer. Nu moeten we opletten want we zullen de verstrooide Kathleen krijgen, we hebben dat nog al eens meegemaakt. Ik kwam eens snipverkouden binnen en gezeten op mijn vaste stek rechtover de spoelbak, goot ze beetje ammoniak in het water, (kwestie van de glazen te doen blinken of ontvetten), luttele seconden nadien goot ze terug een scheut ammoniak erbij, ik begon reeds argwanend te kijken, maar ja, ze was verstrooid hé, mijn neus die reeds dagen verstopt zat begon serieus los te komen, de tranen kwamen aan alle kanten uit mijn ogen, maar nog had Kathleen niets in de gaten want ze goot er nog een flinke scheut bij totdat alle klanten zo high waren dat ze niet meer wisten van welke wereld ze waren. en ja dan had ze het in de gaten, en met een onschuldig stemmetje vroeg "ik heb er een beetje veel in gedaan zeker". Mijn verkoudheid heeft nog nooit zo rap over geweest. Of die keer dat ze zonder gasverwarming zat, het vroor buiten zeker -6°, iedere klant die binnen kwam zei tegen Kathleen dat het binnen ook niet warm was, wij zaten ondertussen reeds met onze mantel toe, jaloers kijkend naar die ene persoon met een sjerp aan, waarop ze steevast naar de thermostaat liep en een draai hoger gaf, nog steeds gekleed in haar lichte pull van "esprit", want koud had ze niet, je moet weten dat ze een zeer goede verbranding heeft, waar een ander "normaal" mens drie tot vier maaltijden per dag nuttigt is dat voor Kathleen 12 keer, zonder de tussendoortjes. Uiteindelijk nadat iedereen zich aan het warm beven was zoals de honden doen, met ijspegels aan onze neus, druk doende warme koffie met dreupels te drinken, vroeg ze voorzichtig "zou de ketel leeg zijn misschien?" We hadden geluk want ze heeft nog elektrische verwarming en een half uur nadien zaten we gelijk in de tropen. Zo zie je, wanneer Kathleen haar batterijen plat zijn kun je van alles meemaken, daarom moeten wij de eerstvolgende keer dat we Luc zien hem er voorzichtig op attent maken ( indien hij dat nog niet ondervonden heeft) dat Kathleen vakantie nodig heeft, minstens een week, Luc indien je dit leest, doe het voor onze veiligheid en voor het uwe. En doe die kerstversiering weg en de kerstboom die vanachter ligt want dat werkt voor Kathleen als een rode lap op een stier. Uw trouwe klant,
Het is donderdag, en het is bovendien 10.00u, toegevend aan een onweerstaanbare drang begeef ik mij gezwind stappend naar café "Vogelzang", dit is mijn wekelijkse uitstap om mij te laten onderdompelen in het bruisende,spirituele uitgaansleven van Oostkamp.
Aan de hoek van de straat komend zie ik het al liggen, het Nirwana van Oostkamp, dé thuishaven van menige werkende, gepensioneerde, doppende, of lanterfantende mens. Met angstige spanning., mijn adem inhoudend let ik er eerst op dat de gordijnen wel open zijn., mijn adem de vrije teugel gevend, opgelucht, ja, want de gordijnen zijn open, "onze Kathleen" is op en is open. Het is namelijk zo dat Kathleen niet graag opstaat, ze heeft er zelfs een hartgrondige uitgesproken hekel aan, ze staat op in tien keer, elke keer de wekker een beetje verder zettend, eerst een paar minuten, daarna een paar seconden om uiteindelijk met een lange zucht en een moordenaarsblik op haar wekker toch uit het bed te kruipen. Na het wassen en een zeer bescheiden ontbijt van één volledig wit brood met twintig eieren en een halve hesp is ze paraat om zich te begeven naar de café waar ze klokslag 10,00u de gordijnen open schuift, daarbij kengevend dat ze er klaar voor is.
Verder gaand zie ik dat ik reeds de eerste niet meer zal zijn, er zijn er nog die afwachtend die klokslag 10,00u afgewacht hebben. Binnenkomend is het steeds mijn eerste werk om te zien welke Kathleen we zullen hebben vandaag, wij hebben er namelijk vier, de "stille" Kathleen is te herkennen aan de rustige klik, de stille goedemorgen die ze wenst, het haar is prachtig in de vorm gekamd, ze heeft een goede nachtrust gehad, geen al te grote ruzie met haar wekker.
Ofwel heb je de "uitbundige" Kathleen, haar ogen staan wild, de haardos is bewerkt met haar vingers, de muziek staat volle bak, in twee stappen staat ze van de ene kant van het café aan de andere kant, ze ziet het duidelijk zitten. We hebben ook de "verstrooide" Kathleen, haar ogen op oneindig, de gesprekken nauwelijks volgend en steevast mevrouw zeggend tegen een heer, een pint gevend in plaats van een rode wijn en een sterke koffie gevend in plaats van een gewone, dan zit ze duidelijk op iets te broeden. En wij hebben de "gedreven" Kathleen, dat ligt zo een beetje tussen de stille en de uitbundige, bij de gedreven Kathleen moeten wij echter voorzichtig zijn, er zijn namelijk bepaalde onderwerpen die we alleen met de grootste voorzichtigheid kunnen aanhalen, bijvoorbeeld kritiek uiten op het vrouwelijk geslacht is een onderwerp die steevast en op staande voet met een indringende blik zal beantwoord worden, als vaste klant weet je dan al dat uiterste voorzichtigheid geboden is wil je niet de volle laag krijgen, maar o wee de toevallige klant die dat niet weet.
Vandaag hebben wij de gedreven Kathleen vast. Met gezwinde stap ga ik steevast naar mijn barkruk waar ik de volgende uren op zal vertoeven, aan de hoek van de dis zodat ik alles kan volgen. Ik drink een eerste glas bier steek een sigaret op en kijk op mijn gemak rond, een van de andere vaste klanten die reeds aanwezig zijn is een vrouw die steeds koffie drinkt en die er vroeger toch ietwat verloren bijliep, maar nu, je zou ze niet meer herkennen, tientallen kilo's lichter, jeugdiger kleren aan en gesminkt, ze heeft duidelijk haar leven terug in handen genomen, het doet steeds plezier wanneer je zo iemand ontmoet. Daar komt een volgende klant reeds binnen, de autocarchauffeur, goede morgen wensend, stevent recht naar zijn tafeltje, hij besteld steevast een pint en de "gratis" krant van de dag, voor het eerstvolgend uur hoor je hem nu niet meer, alleen wanneer er in het café de woorden, politiekers, belastingen of Clouseau vallen komt hij uit zijn lethargie en doet hij luidkeels mee aan de debatten, hij heeft namelijk tijdens het jongste Clouseauconcert een twintigtal keer heen en terug moeten reizen met luidruchtige fans, die in het terugkeren luidkeels het ganse repertoire nog eens opvoerden, sedertdien werkt de naam Clouseau op hem als een rode lap op een stier, politiekers zijn zonder meer geperverteerde, dikke, vette zakvullers en de belastingsambtenaren zijn het uitschot van de mensheid niet waardig de naam "mens" te dragen. Na exact 3 pintjes legt hij juist gepast geld op tafel en is hij weg.
Ondertussen druppelen de volgende "morgenklanten" binnen gezellig keuvelend over van alles en nog wat, je kunt niets bedenken of het komt wel eens ter sprake, van de intrieste belevenissen tot de meest euforische toestanden. Onze Kathleen doet gedreven mee aan alle discussies, soms meelevend, soms ernstig maar meestal, en daar is ze het beste in, met een kwinkslag en een zeer grote dosis humor(eerder zeldzaam bij een vrouw), zichzelf enigszins relativerend legt ze de link tussen al haar klanten.
Het is ondertussen reeds 11u30 geworden en de dis zit vol, bijna alle vaste klanten van s'morgens zijn gearriveerd. Ik zie door het venster nog een alom gekende klant passeren met zijn kruiwagen, zijn blik gericht op 20 kilometer verder, stappen van drie meter nemend, recht naar het containerpark , vijf minuten nadien zie ik hem terug komen, hij parkeert zijn kruiwagen netjes tussen de andere auto's, zet een veiligheidsklem op de voorband en komt breed glimlachend de café binnen, recht doorstekend naar het verste hoekje van de dis, daar aangekomen parkeert hij zichzelf op de barkruk, voor lang.zeer lang, want een 15-tal uur zal hij het uithouden, iedereen voortdurend vertellend over de honden, het werk en de voetbal, continue zal hij voor het een of het ander de aandacht vragen aan Kathleen, soms tot grote vergeefse ergernis van de uitbaatster die hem reeds verwittigd dat ze hem niet naar huis zal rijden in zijn kruiwagen.Het wordt ondertussen rond 01u00, de morgenklanten gaan geleidelijk naar huis, Kathleen is weeral aan het eten, de enorme hoeveelheden worden belangstellend gevolgd, dit met enige afgunst van sommige "gewichtige" klanten.Vooraleer de namiddagklanten nu beginnen komen zal ik mij naar huis moeten haasten, anders geraak ik niet meer weg, goede middag wensend verlaat ik het lokaal waar ik mij nog nooit een moment verveeld heb met een soort weemoedig gevoel.
