Het is donderdag, dus bibi zit weer eens te mijmeren én te genieten van een perfect getapte pint. Het is weeral een tweetal maanden geleden dat ik nog eens de Vogelzangse périkelen geschreven heb, dus ik zit zo na te denken over de gebeurtenissen van de jongste twee maand:
Eerst was er die paasboom die daar maar blééf staan hé, verdord, kaal en krom stond die boom daar, die boom zeggen ze altijd maar eigenlijk is dat maar een tak van een krulwilg hé. De helft van Oostkamp is komen kijken en vragen aan Kathleen waarom ze die tak maar niet wilde wegdoen maar de duistere reden hebben wij niet te horen gekregen. En nu onlangs was hij weg, foetsie waarschijnlijk in stof verandert? Wie zal het zeggen Kathleen niet.
Daarna kwam die zaterdagmorgen, toen D. de glazenwasser binnenkwam, je moet weten dat D. een echte macho is en een boom van een vent én die kwam binnengewandeld met twee piepkleine hondjes aan de leiband en als ik zeg piepklein ís dat klein zulle, het hoogste punt aan hun lichaam was maar tien centimeter verwijdert van hun laagste punt (onderste van hun zolen). Je had dát moeten zien, al de klanten keken lachend van beneden naar boven, opmerkingen makend van moeten ze gèn mulleband aandoen dè? en otregent moet je ze toch wel ippakken of ze verdrinken zekers? en Kathleen kgon mo de katte butensteken anders peist ze dat tmuzen zien enz. enz. of hoe twee kleine hondjes (chiwawas) een ganse café kunnen doen lachen hé, na een tweetal pintjes is D. lichtjes rood terug verder getrokken .
En dan was er die keer dat het volle maan was Toen ik binnen kwam die keer had ik direct in de gaten dat er iets raars aan de hand was Kathleen mét haar haar in de war, de muziek loeiend hard (Frans Bauwer heeft afgedaan geloof ik), haar kont heen en weer zwierend én met haar ogen draaiend vroeg ze wat ik wilde drinken, al de klanten waren haar verwonderd in de gaten aan het houden. Ondertussen was L. (die vrouw die zo goed kan lopen, zie vroegere périkelen) eveneens binnengekomen, én dié had eveneens van die draaiende ogen én met een wilde blik vroeg ze een porto aan Kathleen. Op mijn vraag wat er gebeurde zeiden ze beiden T is volle mane, en wiender zien nie thoeden vandage!!!! en wijzend naar haar bezem én haar lange zwarte zweep (die hangt daar om al te opdringerige klanten ietske te kalmeren) én vanavond gaan we ne keer de bloemekes buiten hangen zie. Het schijnt dat de meeste vrouwen hun kuren krijgen tijdens volle maan dat weten we nu ook al weer zie, ik ga toch eens kijken deze nacht naar die maan je weet maar nooit dat ik er Kathleen zie voorbij vliegen hé.
Enkele dagen daarna kwam L. terug binnen met een intrieste blik in haar ogen, de tranen stonden in haar ogen van verdriet op onze vraag wat er gebeurd was, zei ze dat haar lieveling (haar hondje) kanker had én die namiddag moest geopereerd worden én alsof dát nog niet genoeg was had haar man, die snoodaard, die hellebrok, die onverlaat haar gevraagd of die hond dat nog wel waard was Toen ze uitgeraasd was zei Kathleen zo nonchalant langs haar neus weg zo ewel, van mien zu tje ook een pikeure kriegen!!! Je had dát gezicht moeten zien, k had er compassie mee, het was alsof gans de wereld haar én haar hondje in de steek liet toen de nonkel van Kathleen een beetje later binnenkwam deed L. haar beklag bij hem, kwestie van een beetje steun te krijgen maar die antwoordde direct (familie van Kathleen hé) ewel, je moe da ding dood doen, of je goat joen dô blauw an betalen. Toen gaf ze het op, ze heeft haar porto opgedronken en met haar hoofd diep tussen haar schouders is ze diep ontgoocheld, in de mensheid terug naar huis én haar hondje (niét haar vent, die schobbejak) vertrokken. Later heb ik gehoord dat alles terug in orde was met haar hondje, én na een bos vuurrode rozen mag haar ventje weer bij haar slapen.
Maar het ergste moet nog komen er is opnieuw een drama gebeurd in de Vogelzang dat ging zo:
Een van de klanten bestelt één van de vele soorten koffie aan Kathleen, dus met gracieuze bewegingen verplaatst ze zich richting koffiemachine denkend aan de wilde nachten die ze beleefd heeft tijdens de volle maan periode met uitermate voorzichtige precisie (m.a.w. bruut geweld) pakt ze die volle filter vast klopt daarmee op de lade (iedere nieuwe klant springt nu een meter achteruit, de habitués zijn dat verzamelde geweld al gewoon) het is alsof ze hout aan het kappen is, de inhoud van die filter ligt al lang in dat, speciaal voor haar versterkte schof, daarna twee draaien aan die koffiemolen én met een zwier (swoeng) waarvan een bouwvakker jaloers op zou zijn sleurt ze die filter terug in de koffiemachine (het handvat van die filter brengt haar op eigenaardige gedachten denk ik), nu wil ze een kop nemen van boven de machine, t zijn nieuwe, iedereen heeft er al mee geboft (er kan méér in voor dezelfde prijs), dus ze pakt die tasse op (nu komt het hé) ze heft ze een paar centimeter boven die onderstaande kop brengt het met een horizontale linksdraaiende beweging tot vóór het koffieapparaat .krijgt de kramp in haar wijsvinger haar duim verschiet daarvan én gaat open resultaat die tas kan niet zweven, dus door de aantrekkingkracht van de aarde, begeeft die tas zich richting aarde (naar beneden dus), die tas valt op de kast die tussen hem én de grond staat verschiet daarvan én van t verschot breekt hij en nu moet het lukken hé ééén (1) uno scherf heeft een zeer scherpe kant, én die valt en valt, draait zich met de scherpe kant naar beneden maar daar is een tweede obstakel namelijk de voet van Kathleen, en daar Kathleen op grote voet leeft kan die scherf niet meer missen én boort zich diep in die voet, ondertussen van pure frustratie eveneens de pees van die voet doorsnijdend als dát geen drama is dan weet ik het niet meer. Een zuiver arbeidsongeval is dat hé, wij zouden het er ons eens lekker van pakken hé, zes weken rust, we zouden het trekken tot 10 à 12 weken zelfs, maar een cafébazin is toch iets anders hé, waar moeten wij dan weeral naartoe hé. Gelukkig hebben wij nog ons Anneke die altijd klaarstaat in noodgevallen én het mag ook eens gezegd worden, de kinderen Ilse en Dieter, plus Luc (alias Stavros) en de schoonkinderen staan eveneens altijd klaar om te helpen. Dus de goede werking ons stamcafé is verzekerd totdat ons Kathleen terug op de been is.
Aléé tot ziens maar weer hé,
Reacties op bericht (1)
14-07-2007
Awel Raspoetin dat vind ik een goed geschreven verhaal.
Wij wensen je een fijne zaterdag.
14-07-2007 om 18:06
geschreven door Pierre Van Laeken
