Mijn ervaringen in mijn stamcafé
Foto
Hieronder Kathleen en Luc
Foto
lachend door het leven
Foto
Inhoud blog
  • Vogelzangse perikelen (oktober & november 2008)
  • Vogelzangse perikelen (juni, juli, aug. & sept. 2008
  • Vogelzangse perikelen (februari, maart, april & mei 2008):
  • Vogelzangse périkelen (december & januari 2008)
  • Vogelzangse perikelen (oktober & november 2007):
  • Vogelzangse perikelen (juli, augustus en september 2007):
  • Vogelzangse périkelen (mei & juni 2007)
  • Vogelzangse périkelen ( maart & april 2007)
  • Vogelzangse périkelen ( februari 2007)
  • Vogelzangse périkelen (dec.. 2006 & Jan. 2007)
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Gastenboek
  • Zomaar een bezoekje
  • Lieve weekendgroetjes
  • kanarie
  • Groetjes van het fietserke
  • Hallo Raspoetin, een fijne vrijdag

    Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek

    Zoeken in blog

    E-mail mij

    Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.

    Archief per jaar
  • 2008
  • 2007
  • 2006
  • 2005
    Zoeken in blog

    Willekeurig SeniorenNet Blogs
    lisettejsr
    blog.seniorennet.be/lisette
    Foto
    De Vogelzanger

    01-03-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Vogelzangse périkelen ( februari 2007)
    Enkele weken terug is onze Kathleen terug vertrokken op haar jaarlijkse skiuitstap in Oostenrijk. Propvol stress, oververmoeid, en krom van het werken is ze ginder aangekomen in de zekerheid van daar, nu ne keer direct iets aan te doen zie. In dat weekske dat ze daar was zou ze eens duchtig de bloemekes buiten zetten zie én tegelijkertijd die Oostenrijkers laten zien hoe je moet skiën én après skiën, vooral dat laatste hé. Later heb ik gehoord dat dat aprës skiën héél goed gelukt is, maar dat skiën…dat was toch een serieus pak minder hé…het ging namelijk zo: De eerste dagen moest Kathleen nog een beetje trainen hé, als echte sportvrouw, zie haar marathon- en voetbalcarrière, kent ze haar grenzen hé, eerst de kleine heuveltjes (door de sneeuwruimers gemaakt tussen de verschillende terrassen) van een tweetal meter, waarna ze, van emotie en schrik, alle lokale dranken proefde om zich moed in te drinken voor die hogere bergen ’s anderendaags… Daarna begon ze de toch serieuzere bergskens te nemen, je moest ze zien glijden zeg, schuddend met haar g… en mét een “swoeng” van een echte prof zoefde ze naar beneden zie. Zo fier als een gieter heeft ze dan van in de namiddag, tot ‘s avonds…tot ‘s nachts… genoten van alle goede dingen des levens hé…zodanig zelfs, o drama, dat ze ’s anderendaags haar bed niet uitkon…hondeziek was ze, waarschijnlijk dat “eten” hé dat ze niet gewend was…. Maar dan was ze er door hé, en overmoedig, bomvol energie, zoals we ze kennen, heeft ze dienen rotdag van gisteren willen inhalen… én heeft ze direct enkele bergen overgeslagen (qua moeilijkheidsgraad hé), recht naar de top, zei ze, en…die lift in en weg was ze, hoger en hoger…en dan hé….daar ver op die hoogte hé stapte ze uit, bond haar skilatten goed vast schoof als een echte oude rot in het vak naar de rand…zette haar skistokken klaar…kéék naar beneden tussen die twee gebogen punten van haar latten, en….die latten zijn nog nóóit zó rap van haar voeten geweest zie…zeggende “maar dáár ga ik niét af zulle”…en ‘t was gedaan hé, iedereen mocht zeggen dat ze wilden…geenen vance hé, ze zette zich met haar g.. (kont) in de sneeuw én ging in staking. Uiteindelijk moest de “liftmeister” er aan te pas komen want normaal gezien kun je niet naar beneden met die liften…niemand wíl eigenlijk naar beneden op die manier, maar onze Kathleen wél…nè…Uiteindelijk, na enkele aanpassingen, kon ze plaatsnemen op die lift, én nagestaard door de helft van Oostenrijk was ze weg naar beneden, haar muts diep over haar bloedrode wangen getrokken, diep zuchtend van ellende, dacht ze ervan af te zijn…maar een klein eindje vóór ze aan het station beneden kwam kondigde een luidspreker galmend aan, met ongeveer 120 decibels, plus echo, dat er per hoogste uitzondering een “passagier” naar beneden kwam…waarop de tweede helft van Oostenrijk naar omhoog keek…Haar één meter negenen negentig werd ogenblikkelijk anderhalve meter én ze is nog nooit ergens zó rap verdwenen én den après ski heeft ze dan maar afgewerkt met donkere bril. Tot daar het relaas van de skireis van onzen Kathleen. Maar ze had voor ons gezorgd hoor, anders liggen wij (haar klanten) op sterven na dood van de dorst, maar nu had ze ons in de zorgende én bekwame handen gelaten van Anneke. Efkens hebben we wel een beetje moeten wennen hé, want bij Kathleen moeten we altijd naar omhoog kijken en nu …recht omlaag hé, ons Anneke is namelijk niet erg groot zie je, we moeten haar in feite altijd een beetje zoeken…maar je zult ons niet horen klagen zulle want we werden verwend, super verwend, tussen onze drankskens een koekske, een patéétje, massa s pralines, de café geparfumeerd zodat mijn vrouw een beetje raar opkeek toen ik thuiskwam, theelichtjes brandend in zen-pottekes, en vooral haar stralende glimlach als ze zag dat wij tevreden waren. Ze had den eerste dag wel een verschot opgedaan toen ze voor het eerst oog in oog kwam te staat met de Mechelse herder van Kathleen…dienen hond liep dodelijk gefrustreerd zijn neus achterna, de ganse ochtend was hij al aan het zoeken achter zijn bazinnetje…niet te vinden hé, Poubelle was hem kompleet aan het negéren en plots…staat daar een klein menske voor zijn neus…je zou van minder verschieten zeg, en wat doe je als rechtgeaarde waakhond, die naam waardig, je laat wel eens een grolleke horen hé, zo om te zeggen “kzien ier ook nog h锅maar ja toen ik goed keek zag ik dat het dat nieuw bazinneke was die me de volgende dagen den overschot van die pateekes ging geven…en we werden direct vrienden zie. Ondertussen is onzen J.P. (buschauffeur en wereldreiziger en voormalig cafébaas) ook terug van Argentinië zie, hij mankeert deze keer niets zie ik, alleen zijn g.. doet zeer, want hij heeft daar bij een boerke gelogeerd die de grootte had van beide Vlaanderen, met cowboys (gaucho’s) en al en op vraag van één van die mannen om eens mee te gaan met hen heeft hij nen ganse dag op een van die paarden gezeten, weigeren durfde hij niet want die kerels zijn halve wilden hé…ze snijden jou ballen af voor minder dan dat zulle, maar…iemand die iets van paardrijden wéét, kent de gevolgen daarvan wanneer je dat onvoorbereid doet…’s avonds is hij dan doodmoe en onder de gniffelende blik van die cow-boys afgestapt, én de helft van zijn billen achterlatend op dat zadel heeft hij onmiddellijk besloten dat dát de laatste keer geweest was…De rest van zijn verblijf heeft hij zich voorzichtig verplaatst (ieder putteke vermijdend voor zijn billen) met een jeep. En nu is hij welgedaan terug onder ons hé, weer een avontuur erbij zie. Mvg,


    Geef hier uw reactie door
    Uw naam *
    Uw e-mail *
    URL
    Titel *
    Reactie *
      Persoonlijke gegevens onthouden?
    (* = verplicht!)
    Reacties op bericht (0)



    >

    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!