I feared being alone until I learned to like myself...
I feared failure until I realized that I only fail when I don't try...
I feared success until I realized that I had to try in order to be happy with myself...
I feared people's opinions until I learned that people would have opinions about me anyway...
I feared rejection until I learned to have faith in myself...
I feared pain until I learned that it's necessary for growth...
I feared the truth until I saw the ugliness in lies...
I feared life until I experienced it's beauty...
I feared death until I realized that it's not an end, but a beginning...
I feared my destiny, until I realized that I had the power to change my life...
I feared hate until I saw that it was nothing but ignorance...
I feared ridicule until I learned how to laugh at myself...
I feared growing old until I realized that I gained wisdom every day...
I feared the future until I realized that life just kept getting better...
I feared that past until I realized that it could no longer hurt me... I feared the dark until I saw the beauty of the starlight...
I feared the light until I learned that the truth would give me strength I feared change, until I saw that even the most beautiful butterfly had to undergo a metamorphosis before it could fly...
Dear God, plese send me somebody who'll care! I'm tired of running. I am sick with despair. My body is aching. It's so racked with pain. And dear God I pray as I run in the rain, that someone will love me and give me a home. A warm cozy bed I can call my own. My last owner neglected me and chased me away to rummage in garbage and live as a stray. But now God, I'm tired and hungry and cold. And I'm afraid that I'll never grow old. They've chased me with sticks and hit me with stones while I run in the streets just just looking for bones! I'm not really bad, God, please help me if you can For I have just become a "VICTIM OF MAN"! I'm wormy Dear God and I'm ridden with fleas and all that I want is an owner to please. If you find one for me, God, I'll try to be good. I won't run away and I'll do as I should. I don't think I'll make it too long on my own, cause I'm getting so weak and I'm so all alone. Each night as I sleep in the bushes I cry, cause I'm so afraid, God, that I'm gonna die! And I've got much love and devotion to give, that I should be given a new chance to live. So, dear God, PLEASE, PLEASE, PLEASE answer my prayer and send me somebody who WILL really care...
Op een dag stond er een jongenman in het midden van zijn dorp en beweerde dat hij het mooiste hart had van de hele vallei. Een grote menigte had zich om de jongeman verzameld en ze waren het allemaal met hem eens, zijn hart was perfect. Er zat geen schrammetje of wond in zijn hart en ze waren het er allemaal over eens dat het het mooiste hart was wat ze ooit gezien hadden. De jongenman was er erg trots op en pochte nog meer over zijn mooie en perfecte hart.
Op een dag verscheen er een oude man vanuit de menigte en zei "Waarom is jou hart niet zo mooi als de mijne." De menigte en de jongeman keken naar het hart van de oude man. Het sloeg krachtig, maar het zat vol lidtekens en er waren plaatsen bij waar er stuken uit waren gehaald en andere stukken waren in gezet, maar deze stukken paste er niet mooi in, de hoeken waren rafelig. Er waren plaatsen bij waar hele stukken miste uit zijn hart. De mensen keken verbaasd - hoe kun je zeggen dat je hart aller mooiste is dachten ze?
De jongenman keek naar het hart van de oude mans en zag de staat waarin het verkeerde en lachte "Je maakt een grapje," zei hij. "Vergelijk jouw hart eens met de mijne. Die van mij is perfect en de jouwe is een puinhoop vol lidtekens en scheuren." "Ja," zei de oude man, "jouw hart ziet er perfect uit, maar ik zou niet met je willen ruilen. Kijk" sprak hij, "elk lidteken vertegenwoordigt een persoon aan wie ik mijn liefde heb gegeven - ik scheur een stukje uit mijn hart en geef het, en vaak geven ze me een stukje van hun hart aan mij terug om zo de lege plaats op te vullen. Maar de stukken zijn niet precies hetzelfde. Ik heb gerafelde hoeken, dat ben ik met je eens, maar het herinnert me er aan dat we de liefde met elkaar hebben gedeeld. Soms geef ik een stukje van mijn hart weg en heeft de ander me geen stukje van zijn hart terug gegeven. Dat zijn de lege gaten - het geven van liefde is een risico. Ook al zijn die gaten in mijn hart pijnlijk, ze blijven open. Het herinnert me er aan dat ik ook liefde heb voor deze mensen en ik hoop dat ze op een dag zullen terug keren en het gat zullen opvullen. Zo," zei hij "zie je nu wat echte schoonheid is?"
De jongenman stond geheel roerloos met tranen die over zijn wangen rolde. Hij wandelde naar de oude man toe en greep in zijn perfecte hart en scheurde er een stuk uit. Hij offerde het aan de oude man met trillende handen. De oude man nam zijn offer aan, plaatste het in zijn eigen hart. Hij nam een ander stuk uit zijn hart en plaatste het in de wond van het hart van de jongenman. Het paste wel niet perfect, er zaten wat rafels aan, maar de jongenman keek naar zijn hart, niet meer perfect, maar mooier dan voorheen, omdat de liefde van de oude man nu ook door zijn hart stroomde. Ze omhelsden elkaar en wandelde zij aan zij weg.
De legende ....... Vele jaren geleden, vond grootmoeder een spin in haar huis. De spin was bezig boven haar bed een web te maken, ze besteedde er dagen aan om te zien hoe de spin dat deed. Ze zag de schoonheid en de voorzichtigheid van de spin om het web te maken. Op een dag toen het web bijna af was kwam haar kleinkind bij haar op bezoek. Hij zag de spin en hij wilde hem meteen doden. Grootmoeder kon dat nog net voorkomen, en ze zei tegen haar kleinzoon dat de spin daar al dagen zat en dat het haar niets uit maakte, ze had er van genoten om er naar te kijken zei ze. De spin bedankte grootmoeder voor het redden van haar leven. Ze vertelde haar, dat ze inruil voor haar vriendelijkheid, haar een cadeau zou geven. Het spinnenweb boven haar hoofd zou er voor zorgen dat ze alleen goede dromen had - en de slechte dromen werden gevangen in het web en zouden verbranden als de zon op kwam. De goede dromen zouden direct door het web gaan naar de slaper.
De Native Americans geloven dat de dromen van de hemel komen. Dreamcatchers werden vaak boven de kinderen hun craddlebord (een soort maxicosie voor op de rug of aan het paard) gehangen om hen te beschermen tegen boze dromen
Vandaag de dag, dragen vele powwow dancers de dreamcatchers mee de ring in, om zo de negatieve gevoelens weg te houden terwijl ze dansen.
Van de dag dat ik zelf verschillende dreamcatchers gemaakt heb en afgegeven heb, zijn er bij degenen die ze hebben geen nachtmerries meer geweest. Ze hebben ze ook boven hun bed hangen, en misschien als je ze zelf gaat maken of er eentje krijgt gebeurt dat hetzelfde bij jou.
Lang lang geleden toen de wereld nog jong was en er nog geen mensen waren, groeide er geen bloemen op de prairie. Er groeide alleen saaie grassen, groen en grijs van kleur. De aarde voelde zich verdrietig omdat haar jas zo weinig mooie kleuren had. "Ik heb hele mooie kleuren in mijn hart." zei de aarde tegen zichzelf. "Ik zou wensen dat die kleuren ook op mijn jas zaten. Blauwe bloemen zo helder als de hemel en het zuivere water, witte bloemen als de sneeuw in de winter, briljante gele bloemen als de zon in de middag, rose bloemen als de dauw in een mooie lente morgen - al deze kleuren zitten in mijn hart."
Een kleine lieve roze bloem hoorde Moeder aarde praten. "Wees niet verdrietig Moeder Aarde, ik zal naar je jas gaan en het zal mooi zijn." De mooie roze bloem kroop uit het hart van Moeder aarde en maakte de Prairie mooi. Maar toen de wind demoon haar zag gromde hij "Ik wil niet zo`n mooie bloem hebben op mijn speelgrond." Hij rende naar haar toe en brulde hij zo hard hij kon en blies met zijn sterke adem haar leven uit. Haar geest verdween weer naar het hart van Moeder aarde. En elke keer als een andere bloem het aandurfde om de jas van Moeder aarde te kleuren, kwam de wind demoon en blies met enorme kracht het leven uit de bloemen en hun geest keerde weer terug naar het hart van Moeder aarde.
Als laatste offerde Prairie Roos zich op om te gaan. "Ja mijn lief kind," zei Moeder aarde "ik zal je laten gaan. Je bent zo lief en je adem is zo zacht dat de wind demoon gechameerd zal zijn en je uiteindelijk zal laten staan op de Prairie." De Prairie roos begon aan haar lange tocht door de donkere aarde en kwam te voorschijn op de prairie. Toen de wind demoon haar zag rende hij vlug naar haar toe en riep "Je bent mooi maar ik laat je niet toe op mijn speelterrein. Ik zal je leven uitblazen." Hij spoedigde zich naar haar toe met een brullende en over weldigende kracht. Toen hij dichterbij kwam ving hij de zachte adem van de Prairie roos op. "Oh, wat lief!" zei hij tegen zich zelf. "Ik heb het niet in mijn hart om je leven uit te blazen, zo'n mooi en lief meisje, met zo'n zachte adem. Je moet hier bij me blijven. Ik zal mijn stem vriendelijk maken en mooie en lieve dingen zingen." En zo werd de wind demoon rustig.
Hij blies zijn vriendelijke adem over de prairie grassen heen. Hij fluisterde en neuriëende lieve liedjes van geluk en was niet langer meer een demoon. De andere bloemen durfde weer op te komen uit het hart van moeder aarde. Ze kropen voorzichtig een voor een uit de donkere aarde omhoog. Ze kleurde de jas van moeder aarde met alle kleuren van de regenboog. Tussen de grassen van de Prairie was de aarde nu mooi en liefdelijk. Zelfs de wind genoot van al de bloesems die groeide tussen de grassen. Zo werd de jas van Moeder aarde mooi en liefdevol door de zachtheid en de moed van de Prairie roos.
Soms vergeet de wind zijn vriendelijke liedjes wel eens en wordt hij hard en sterk. Maar die kracht duurt nooit eeuwig. Hij doet diegene geen pijn wiens jas de kleur van de Prairie Roos draagt.
Een man vindt een cocon van een vlinder en neemt deze mee naar zijn huis. Op een dag verschijnt er een kleine opening in de cocon. De man kijkt een paar uur toe hoe de vlinder worstelt om zich door de kleine opening naar buiten te werken.
Het lijkt erop dat het proces niet langer meer vooruit gaat. Het ziet er naar uit dat de vlinder zover gekomen is als hij kan en niet meer verder komt. Dus besluit de man de vlinder te helpen. Hij neemt een schaar en knipt de rest van de cocon open. De vlinder kan zich nu vrij eenvoudig losmaken.
Maar de vlinder heeft een gezwollen lichaam en verfrommelde vleugels. De man verwacht dat de vlinder elk moment zijn vleugels zal uitslaan en het lichaam daarmee ondersteunt. Maar dat gebeurt niet. De vlinder besteedt de rest van zijn leven aan rondkruipen met een gezwollen lichaam en verfrommelde vleugels. De vlinder is nooit in staat te vliegen.
Wat de man in al zijn goedheid niet begreep was dat de krappe cocon en de worsteling die nodig was om door de opening te kruipen, de manier was om de lichaamsvloeistof van de vlinder in de vleugels te pompen zodat de vlinder klaar zou zijn te vliegen als het de vrijheid had bereikt uit de cocon.
Soms zijn worstelingen exact wat we nodig hebben in het leven. Als we onszelf toe zouden staan zonder obstakels door het leven te gaan, zouden we invalide zijn. We zouden nooit zo sterk worden als wat we kunnen zijn.
Een Tibetaanse meester gaf eens een lezing voor een klas economiestudenten. Op zijn bureau stalde hij een glazen vaas en een aantal kiezelstenen. Een voor een deed hij de stenen in de vaas, tot er geen steen meer bij kon. "Is de vaas vol?", vroeg hij aan de klas. "Ja", oordeelde de klas.
De meester glimlachte en pakte van onder het bureau een pot met grind, die hij in de vaas gooide. Met een beetje schudden verdween al het grind in de vaas. "Is de vaas vol?", vroeg hij aan de klas. "Ja", oordeelde de klas.
De meester glimlachte en pakte van onder het bureau een pot met zand, die hij in de vaas gooide. Met een beetje schudden verdween al het zand in de vaas. "Is de vaas vol?", vroeg hij aan de klas. "Ja", oordeelde de klas.
De meester glimlachte en pakte van onder het bureau een kan water, die hij in de vaas gooide. "Nu is de vaas vol", zei de meester. "Wat kun je hiervan leren?"
Een leerling stak zijn hand op. "Het punt is, dat hoe vol je schema ook lijkt, je kunt er altijd wel wat tussen vrotten."
"Nee", sprak de meester. "Dat is niet het punt. Dit voorbeeld illustreert dat je nooit alles in de vaas had gekregen als je de grote kiezels er niet als eerste in doet. Wat zijn de 'grote kiezels' in jouw leven? Je opleiding? Een ideaal? Tijd met mensen van wie je houdt? Vergeet nooit dat de grote stenen het belangrijkst zijn, omdat het je anders niet lukt."
Svaha was in zijn krachtplaats, een open plek in het gigantische woud. Hij zat voor de grote witte obelisk in het centrum van de open plek.
Svaha vond deze plek toen hij een jonge Sjamaan was, nog een beetje nat van de restanten van het ei dat van de top van de boom was gevallen.
In de obelisk vond hij het glanzend wit gewaad dat gemaakt was van Liefde en het blauwe zwaard om de wereld te splitsen in waarheid en leugen, dit waren de wapens die hij als strijder nodig had.
Aan zijn linkerzijde zat Wolf, de eerste die in zijn cirkel was gekomen, een eeuwige vriend en leraar. Svaha hield ervan Wolf te knuffelen omdat hij een dikke, warme en zachte pels had.
Aan zijn rechterzijde zat zwarte Panter, een grote hulp voor Svaha bij het graven in dat oude onderbewustzijn.
Ze hadden al wat avontuurlijke tochten samen ondernomen naar de uithoeken van het uitgestrekte land. Svaha had het meest genoten van de trip naar de oceaan waar ze Dolfijn ontmoetten, de Healer. Maar dit zijn andere verhalen die misschien in de mist van de tijd zullen verdwijnen.
Svaha zei :Wel vrienden, we hebben reizen ondernomen door al deze landen en het Licht in het Licht gevonden. Het zal niet meer lang duren voor ik weer Heer van de Draken ben. Maar als ik dat ben, wat dan? Wat kan ik er mee? Ik voel dat ik nog niet klaar ben met de rol die ik nu speel. Ik weet hoe goed het voelt als jeeenmaal de dualiteit overstegen bent, als je in die plaats van fluwelen stilte bent, als je Bent.. Maar ik weet ook dat het een illusie is, zoals alles, een klein stukje van het mysterie dat ik ben.
Dus ik wil weer gaan reizen, op zoek naar avontuur. Ik wil naar de DonkereZijdegaan. Maar ik weet niet hoe ik dit moet doen. Wolf kun je me een advies geven?
Wel, zei Wolf, Misschien kun je een andere leraar vragen met kennis van deze zoals jij het noemt, Donkere Zijde.
Svaha vroeg om hulp. Uit het woud kwam een dier, langzaam lopend, in de cirkel. Het was Lynx.
Lynx zei : Ik zal je naar de Donkere Zijde voeren, maar van daar uit moet je het alleen doen.
Svaha was heel blij dat Lynx dat wilde doen, wantLynx staat bekend voor zijn zwijgen. Lynx weet, maar heeft geen behoefte om zijn kennis te verspreiden. Dit is een goede eigenschap die Svaha nog niet heeft geleerd. Maar de kennis en wijsheid vanSvaha zijn niet zo groot als die van Lynx.
Zo gingen ze op pad en volgden Lynx. Kort daarna naderden ze een plaats waar ze een scherpe donkere lijn konden zien, een soort grens.
Bedankt Lynx zei Svaha. Lynx glimlachte alleen maar.
Svaha, Wolf en zwarte Panter deden een stap en kwamen in de totale Donkerheid terecht. Onmiddelijk voelden zeChaos, alles viel uit hier uit elkaar, tijd en ruimte hadden hier geen betekenis omdat deze ook uit elkaar getrokken werden.
Svaha dacht :Hoe moet ik hier het licht vinden, zodat ik iets heb om me aan vast te houden? Misschien moet ik mijn intentie gebruiken om het licht van de andere kant hier naar toe te brengen. Maar dat zou betekenen dat de Donkerheid hier niet meer zou zijn! Maar wacht, ik herinner me de tarot kaart van die oude man met de lantaarn. Dat moet het antwoord zijn
Dus stak Svaha de lantaarn aan. Ze zagen schepselen die er griezelig, maar ook belachelijk uitzagen.
Svaha dacht :Wel dit is niet het antwoord.Ik moet beter voelen en denken...
If I can endure for this minute Whatever is happening to me, No matter how heavy my heart is Or how dark the moment may be- If I can remain calm and quiet With all the world crashing about me, Secure in the knowledge God loves me When everyone else seems to doubt me- If I can but keep on believing What I know in my heart to be true, That darkness will fade with the morning And that this will pass away, too- Then nothing in life can defeat me For as long as this knowledge remains I can suffer whatever is happening For I know God will break all of the chains That are binding me tight in the darkness And trying to fill me with fear- For there is no night without dawning And I know that my morning is near.
Barefoot and dirty, the girl just sat and watched people go by. She never tried to speak, she never said a word. Many people passed, but not one person glanced her way. No one stopped, including myself.
The next day I decided to go back to the park, curious if the little girl would still be there. Right in the very same spot as she was yesterday, she sat perched up high, with the saddest look in her eyes. But today I could not just walk away, concerned only with my own affairs. Instead I found myself walking over to the little girl.
As we all know, a park full of strange people is not a place for young children to play alone. As I began walking towards her, I could see the back of the little girl's dress indicated a deformity. I figured that was the reason the people just passed by and made no effort to care. As I got closer, the little girl slightly lowered her eyes to avoid my intent stare.
I could see the shape of her back more clearly. It was grotesquely shaped in a humped over form. I smiled to let her know it was okay ... I was there to help, to talk. I sat down beside her and opened with a simple "Hello!"
The little girl acted shocked, and stammered a "Hi" after a long stare into my eyes. I smiled and she shyly smiled back. We talked until darkness fell and the park was completely empty. Everyone was gone and we were alone.
I asked the girl why she was so sad. She looked at me and with a sad face said, "Because I'm different."
I immediately said, "That you are!" and smiled.
The little girl acted even sadder. She said, "I know."
"Little girl," I said, "you remind me of an angel, sweet and innocent."
She looked at me and smiled. She slowly stood to her feet and said, "Really?"
"Yes, ma'am, you're like a little guardian angel sent to watch over all the people walking by."
She nodded her head yes and smiled, and with that she spread her wings and said with a twinkle in her eye, "I am ... I'm your guardian angel."
I was speechless ... surely I was just seeing things!
She said, "For once you began thinking of someone other than yourself, and now my job here is done."
Immediately, I stood to my feet and said, "Wait! Why did no one stop to help an angel?"
She looked at me and smiled, "You're the only one who could see me, and you believed it in your heart." With that, she was gone.
And with that, my life was changed dramatically. So, when you think you are all that you have, remember, your angel is always watching over you.
Carved In Stone A story tells that two friends were walking through the desert. During some point of the journey, they had an argument, and one friend slapped the other one in the face. The one who got slapped was hurt, but without saying anything, wrote in the sand:
TODAY MY BEST FRIEND SLAPPED ME IN THE FACE.
They kept on walking until they found an oasis, where they decided to take a bath. The one who had been slapped got stuck in the mire and started drowning, but the friend saved him. After he recovered from the near drowning, he wrote on a stone:
TODAY MY BEST FRIEND SAVED MY LIFE.
The friend who had slapped and saved his best friend asked him, "After I hurt you, you wrote in the sand and now, you write on a stone, why?" The other friend replied "When someone hurts us we should write it down in sand where winds of forgiveness can erase it away. But, when someone does something good for us, we must engrave it in stone where no wind can ever erase it."
LEARN TO WRITE YOUR HURTS IN THE SAND AND TO CARVE YOUR BENEFITS IN STONE.
Er was eens een zeer oude ziel die vele, vele mensenlevens op Moeder Aarde geleefd had en nu ook zijn bestaan als ziel bijna achter zich had gelaten. Ja, weldra zou hij samensmelten met de Grote Geest die de Eeuwige Jachtvelden vult en deel van hem gaan uitmaken. Op dat moment voelde de oude ziel zich wat eenzaam in de ruimte tussen zijn laatste mensenleven en de komende samensmelting. Zijn beste vrienden waren vertrokken, de oude ziel kon ze beneden op Moeder Aarde zien, kon zien hoe ze elk een mens vulden met gretigheid, nieuwsgierigheid, verwondering en allerlei gedachten. "Ik wil erheen," zei de oude ziel. "Ik heb nog alle liefde en een behoorlijke portie vreugde in mij. Ik wil erheen om die aan hun te geven." "Maar je tijd tot aan de samensmelting is erg kort," waarschuwde de Wachter. "Natuurlijk kun je hun vreugde schenken, maar als je maar zo kort bij hen bent doe je hun ook een geweldig verdriet als je hen verlaat." "Ik weet het," zei de oude ziel. "Toch is dat wat ik wil. Ik wil hun zoveel vreugde schenken dat het hen later over hun verdriet heen zal helpen." "Zo geschiede het dan," zei de Wachter, en liet de zeer oude ziel gaan. Daarop kreeg een mensenpaar op Moeder Aarde het mensenkind dat ze zich zo gewenst hadden. Het was een allerliefst kind dat vanaf de dag dat het geboren werd hen met vreugde vervulde, die zuivere vreugde die mensen voelen als hun zielen elkaar ontmoeten en elkaar herkennen van de Eeuwigheid. "Maar heb je niet een ontzettend korte tijd over?" fluisterde de ziel van de mama tegen de oude ziel in het kleine mensenkind. "De tijd is maar kort, maar de vreugde is groot," antwoordde de zeer oude ziel van het mensenkind. Alhoewel de moeder zich van het gesprek tussen hun zielen niet bewust was, zette dat gefluister de deur op een kier voor het weten dat we hier op Moeder Aarde niets bezitten - niet elkaar, niet eens onszelf. Maar het mensenkind groeide op en door de vreugde die het bracht deed het zijn moeder dergelijke gedachten vergeten. Ja, de zeer oude ziel mocht zijn laatste periode precies zo doorbrengen als hij gewenst had. Maar de tijd was kort, zelfs naar mensenmaat gemeten was hij kort, en het uur sloeg waarop de samensmelting plaats zou vinden. De zeer oude ziel kreeg de oproep zich onverwijld te melden bij de wachter en moest gehoorzamen. Voor de mensen leek het alsof het kind een onverwachte dood stierf. Hun verdriet was groot, precies zoals de Wachter voorspeld had. Maar omdat alle herinneringen aan hun kind vreugdevol waren, alleen maar vreugdevol, konden ze hun verdriet dragen, precies zoals de zeer oude ziel voorspeld had. En dus werd het de gewoonte in de Eeuwigheid om de zeer oude zielen naar beneden te sturen om hun laatste grote vreugde te schenken aan de mensen die dat nodig hebben, in plaats van hen hun laatste restje tijd uit te laten zitten in de ruimte. Het verdriet dat volgt, ja, het onvermijdelijke grote verdriet kunnen mensen enkel dragen door de liefde en de vreugde die ze tevens hebben gekregen van hun allerliefste kind....
Morning has broken, like the first morning Blackbird has spoken, like the first bird Praise for the singing, praise for the morning Praise for the springing fresh from the word
Sweet the rain's new fall, sunlit from heaven Like the first dewfall, on the first grass Praise for the sweetness of the wet garden Sprung in completeness where his feet pass
Mine is the sunlight, mine is the morning Born of the one light, Eden saw play Praise with elation, praise every morning God's recreation of the new day
Morning has broken, like the first morning Blackbird has spoken, like the first bird Praise for the singing, praise for the morning
Een klein berichtje achter laten in het gastenboek is als een klein geschenkje
en kleurt misschien de dag.
~Vlinderke~
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Dreamcatchers werden vaak boven de kinderen hun craddlebord (een soort maxicosie voor op de rug of aan het paard) gehangen om hen te beschermen tegen boze dromen 
