'Een manie begint vaak geleidelijk, maar soms ook acuut. Gedurende een manische periode kan de persoon roekeloos zijn en het gevoel hebben alles aan te kunnen. Daardoor kan hij voor zichzelf of anderen gevaarlijk gedrag vertonen. Bij een manie zit er achter het vrolijke en drukke gedrag een innerlijke ontreddering, waar men zich eigenlijk niet goed van bewust is en waar men geen raad mee weet. Het ongeremde functioneren komt vooral tot uiting in het gevoelsleven, de gedachtegang, het bewegen en een verminderd normbesef. Gevoelens laat men de vrije loop, waardoor ook de diepere gevoelens en gedachten worden uitgedragen en men zich erg 'blootgeeft'. Het ingrijpende van deze stoornis is vaak dat een lijder het eigen functioneren zo slecht in de hand kan houden. De sterke prikkelgevoeligheid vraagt om een rustige omgeving. Tijdens de heftigste fase van een manie zal men niet veel meer kunnen doen dan een begrijpend gedrag tonen waardoor de patiënt blijft ervaren dat hij wordt geaccepteerd. Door de onrust wordt veel energie verbruikt, zodat genoeg drinken en voldoende goede voeding belangrijk zijn.'
Dat klinkt allemaal nogal klinisch en ingewikkeld. Omgezet naar de huidige trends in de keuken valt er echter heel veel uit te leren:
A. De carpaccio-manie is inderdaad acuut ontstaan onder mediadruk van de Italianen en de Japanners. Als je hoort dat 1 enkele blauwvintonijn zo'n 40.000 dollar kan opbrengen, dan zou je wel voor minder carpaccio willen eten! Een tweede factor van carpaccio-succes heeft te maken dat onze eigen chefs geen blijf meer weten met hun kunst, kennis en vaardigheden. Het roekeloos flinterfijn-dun-snijwerk, dat konden hun moeders en hun oma's nooit! De moderne kok heeft het gevoel alles aan te kunnen en propageert daarbij ook dat 'letterlijk alles' te eten is. Vis moet tegenwoordig rauw of als het niet anders kan, 'half rauw' genuttigd worden, anders wordt de vis bestempeld als taai! En valt er een 'overgaar' vernietigend oordeel. Hoe weet ik dat? Ik kijk, ik kijk erg nauwkeurig. Ik zie blinkend-rozig-zwabberig visvlees als men het beestje opensnijdt. Men neemt dan een minuscuul klein hapje, rolt de ogen, tovert een zaligheid op de lippen en produceert het welbekende 'mmmm-geluid'. En ik 'zie' letterlijk halfrauwe vis! Maar dat hoort zo in de media!
Hij (de patiënt-moderne-kok) kan daardoor voor zichzelf of anderen gevaarlijk gedrag vertonen. In zoverre is de tekst op Wikipeda 'bang-on'! Wie niet overtuigd is, bekijke deze (mogelijk tijdelijke) link, en zal dan wel anders piepen. Echter niet te lang a.u.b., denk om uw gezondheid, maar bedenk ook dat het gemaakt is om u, de consument, te shockeren.
http://www.youtube.com/watch?v=GZkhpRfqsI0
Meer 'carpaccio van ' dan levende beestjes eten, kan al moeilijk! Dit is het meest verse van het totaal verse. De sublieme en meest extreme carpaccio ooit! En bemerk: niets wordt op ijswater gelegd. Beter nog: we moeten helemaal niets doen, niets snijden, niets koken. We eten die dingen gewoon zoals ze bewegen en leven! Denk nu maar niet: 'Dat is uiteraard alleen maar oosters. DIE dingen eten wij niet levend!' Juist, wij eten echter ANDERE dingen wel levend! Liefst met champagne bespoeld, en dan wordt het nog afrodisiac of 'sexy' genoemd ook! En liefst op Sint-Valentijnsdag en/of oudejaars. Als 't maar duur is en eh sexy! Als 't dure kind dus maar een naam heeft!
B. Onze koks wensen nog weinig hun basisberoep uit te oefenen. Een kok wordt (nog altijd) verondersteld om te koken. Nu is dat laatste bij de carpaccio-manie wel erg ver zoek. Wij, de consumenten, zijn lankmoedig, een kok die stoomt, stooft, gaart, bakt, braadt, pocheert of braiseert, die vinden we nog kunnen. Diegenen die zich enkel beperkt tot 'vers(ges)neden' dingen, dat zou niet mogen, want... koks verlagen zich zo tot snij-kundigen. Snijden zo Shusi-fijn als het kan want anders is rauw niet te verteren en hetgeen er bijhoort ook in zeer fijne brunoise of in nog fijnere piepdunne julienne. Dan komt na het snijwerk het minuscule leg-, schik- en dresseerwerk (na het nodige plukwerk in de bossen wel te verstaan). Belachelijk toch? Mijn grootoom was tot na de 2de wereldoorlog behanger-garnierder. Met zijn stielkennis zou hij nu in een overbetaald sterrenrestaurant werken. Toegegeven: in de koude keuken.
C. Wikipeda: 'Het ingrijpende van deze stoornis is vaak dat een lijder het eigen functioneren zo slecht in de hand kan houden. De sterke prikkelgevoeligheid vraagt om een rustige omgeving.' Zo staat dat daar. En dat is nu precies wat de media niet aanbieden: een rustige omgeving. Zonder carpaccio lijkt de kok wel niet meer door zijn omgeving te worden geaccepteerd. Carpaccio wordt bijna een neurose, een dwanggedachte, een must zo niet: out! Het enige wat we kunnen doen voor die arme kerels (de remedie volgens Wikipeda) is hen laten ervaren dat ondanks al hun rauw-heden, ze toch nog een beetje worden getolereerd. (Tijdens de heftigste fase van een manie zal men niet veel meer kunnen doen dan een begrijpend gedrag tonen waardoor de patiënt blijft ervaren dat hij wordt geaccepteerd.) en 'Door die onrust wordt veel energie verbruikt, zodat genoeg drinken en voldoende goede voeding belangrijk zijn.' Een voldoende hoeveelheid goede Trappist, een meer dan flinke gestookte borrel of neut, een goed gepocheerde kabeljauw, een lang gestoofde portie varkenswangen met gebakken patatten of een gerecht met heerlijk gebraiseerd grondwitloof in een rijke bechamelsaus met 2 soorten ham en gegrilde strooikaas, kunnen hier wonderen doen.
Tot zover dus het Wikipeda-gegeven. Hoe zijn mijn overwegingen over dit onderwerp? Per slot is dit 'mijn' blog!
De mens heeft in honderdduizenden jaren van evolutie en beschaving altijd een grote bondgenoot gehad: het vuur! Het feit dat we ons voedsel konden garen, maakte het beter verteerbaar (gekookt, ) en meer houdbaar (gerookt, ). Vuur ligt, hoe je het ook bekijkt, aan de basis van onze beschaving (metaal, veiligheid, warmte, aanpunten en harden van stokken, stenen bewerken, ). Voldoende doorbakken en gekruid, kon je zelfs semi-bedorven dingen nog ongestraft naar binnen werken. Mensen die het zonder vuur moesten stellen (of met heel weinig) zijn nooit zo snel geëvolueerd als anderen.
Goed, goed, ik hoor jullie! Rauweters zijn gezonder dan Mac-do-eters. Iedereen is gezonder dan Mac-do-eters, dat is dus geen punt.
Jaren heb ik het diepzeeduiken als hobby beoefend. Wat mij verwonderde (40 jaar geleden) is hoe vuil de zee toen al was! (Een paar plaatsjes daargelaten.) Wat mij in deze plasticcultuur nog meer verwondert, is dat mensen nu dol zijn op rauwe vis (vol plasticmoleculen en meestal uit vervuilde wateren die zowat totaal zijn leeggevist). Is dat dus de trend: goed versneden rauw plastic-visvlees met een vuile zeesmaak, kwik en chemisch afval incluis? Geef mijn rauwe portie maar aan de kat maar zelfs die haalt er hier haar neus voor op!
Reacties op bericht (1)
13-08-2014
super
mevrouw, ikben de echtgenote van willem goossens en ik vind uw blog echt boeiend ,ik kan mij u nog goed herinneren want ik mail soms met Willem charlet en heb de ziekte van parkinson,en ook een blog om onzev ziekte meer in de kijker te zetten , er staan wel fouten in maar komt recht uit het hart hierbij het adres mijn niknaam is spinnerkeo http://blog.seniorennet.be/3979
op goochel noemt hij beversblog
13-08-2014 om 21:26
geschreven door Agnes Berghmans
