Kemmelrit 2006  23/04/2006 naar Cap Blanc-Nezxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Zondagochtend, 23 April 2006, 8 uur ‘s morgens.  2 MG’s snellen over de E40 richting Veurne.  Als een slang op jacht kronkelen ze zich over het asfalt, handig en precies de vrachtwagens ontwijkend… Is de rode MGB achter ons ook op weg naar de Kemmelrit ?  We vermoeden het, maar krijgen pas meer zekerheid als ook hij dezelfde afrit neemt.  Dat deze B in topvorm is, lijkt wel duidelijk.  De afstand tot onze F blijft steeds beperkt !

Meteen komt bij ons in de cockpit het volgende gespreksonderwerp los : wie kennen we allemaal met een rode MGB ? De namen worden opgesomd; soms kunnen we enkel de mensen beschrijven, maar kennen we de naam niet.  Feit is : er zijn veel rode B’s in de club !

Bij aankomst aan de Halve Maan blijken er reeds een 5-tal auto’s aanwezig te zijn.  Het zouden er in totaal 71 worden !  We parkeerden onze F naast de ZR van Olivier op een dusdanige manier dat we ‘à la façon de Le Mans’ meteen gingen kunnen vertrekken.  Kwestie van kop te kunnen trekken als een echte Flandrien.  Maar Cor had wat later zijn B natuurlijk strategisch geparkeerd en versperde zo onze aftocht.

Na een koffie, het weerzien van vele bekenden en diverse babbels, keurden we de auto’s.  Net als vorig jaar namen een aantal leden van MGCC France deel.  Het leuke daaraan is dat je eens wat andere MG’s te zien krijgt.  Zo was er een mooie (oude) TF bij die in 2 beigetonen gespoten was.  De opkomst van de nieuwere auto’s (F, TF en ZR) was anderzijds opvallend : liefst 14 hebben we er geteld ! 

En onze Wim had het ondertussen razend druk met het uitdelen van de routebladen. 

Rond kwart voor tien kwam Wim enthousiast buiten : iedereen is al toegekomen en heeft zijn routeblad gekregen ! We kunnen vertrekken.

Het startsein was gegeven : de motoren sloegen aan (bij de meeste zelfs onmiddellijk), en het gebulder van de uitlaten; de bassen van de sportluchtfilters, de SU’s en de Webers verstoorden de zondagsrust in Poperinge !  Ik ben het zeker, als er nog oudstrijders waren, dan hebben die toen waarschijnlijk gedacht dat den Duits weer gearriveerd was !  Maar ’t waren d’Engelsen die vertrokken !  En nagenoeg iedereen zonder dak, want de zon was reeds van de partij.

We richtten de neus van de auto richting Cap Blanc Nez, en volgden de lange stoet.  Reeds na een 12-tal km had Wim een aardigheidje in het roadbook voorzien : de snoodaard deed ons zo maar een rondje op een parking aan een molen rijden.  Genoeg om een paar co-piloten (die waarschijnlijk niet goed wakker waren) te doen twijfelen en hun partner de verkeerde richting uit te sturen.  Gelukkig was Els goed bij de pinken en waren we op die manier meteen een plaats of 20 opgeschoven !  Een paar MG’s kwamen ons nog met wild zwaaiende bestuurders tegen, en wilden ons duidelijk maken dat we verkeerd waren, maar mijn co-piloot was zeker van haar stuk : wij zaten juist !  En ze had gelijk, zo bleek later !  Na 14 jaar huwelijk en 5 jaar MG-rallys is het vertrouwen compleet en dùrf ik zelfs niet meer te twijfelen.  Meteen daarna diende de Catsberg zich aan, met prachtige zichten van een landschap dat nog in zijn ochtendgewaad gehuld was.  De kleine kronkelende baantjes gingen geleidelijk aan over in grotere wegen, wat normaal gesproken de snelheid zou doen toenemen, ware het niet dat we een tijdje geplaagd waren door een grote caravan die traag maar zeker steeds dezelfde richting van ons koos.

Gelukkig konden we de caravan na een tijdje passeren, net op tijd om te genieten van een mooi stuk weg dat zich als een roetsjbaan voor ons presenteerde, met scherpe oplopende en neergaande delen, lange rechte stukken, en af en toe een korte draai.  Kriebel in de buik gegarandeerd (bij mijn co-piloot).  Op bepaalde momenten hield ik me toch ook wat in, omdat de weg voor ons niet meer zichtbaar was !  Zo steil ging het soms naar beneden.

We besloten de vrije pauze niet te nemen, maar door te rijden naar de markt van Desvres, die voor de gelegenheid voor onze wagens gereserveerd was !  Pluim voor de organisatie !  Als wederdienst gunden we de plaatselijke horeca ook iets : tijd voor een aperitiefke – Picon au vin blanc.  In het café zaten overigens een paar Vlaamse motorrijders; één van hun was vol lof over onze auto’s en over het feit dat we met de MG club dergelijke ritten organiseerden.  Zelf had hij een Audi TT cabrio, en hij had al overal gezocht, maar kon nergens een club hiervan vinden.  Hij had geluk dat hij een kop groter was dan ik, anders had ik hem beslist het internet adres van Mattel, de fabrikant van de Barbie poppen gegeven … ;-)

Bij het verlaten van de markt was het eventjes uitkijken geblazen.  Na wat zoekwerk, en een paar keer het centrum doorkruist te hebben zaten we uiteindelijk terug op de goede weg en reden we richting Cap Blanc Nez.  We hadden ondertussen een uurtje vertraging volgens het schema opgelopen (de Picon smaakte écht voortreffelijk) en we probeerden onderweg nog wat goed te maken.  Maar het landschap en de kronkelende wegen noopten ons ertoe vaart te minderen en te genieten van alles rondom ons.  Ook datgene boven ons, want de eerste kleine druppels tekenden zich af op de voorruit.  Enige snelheid houden is dan de boodschap en het lukte ons om de druppels te ontwijken.

Bestemming was het restaurant “Le Thomé de Gamond”, gelegen op een hoogte aan Cap Blanc Nez.  Naast een lekker viergangen menu, aangevuld met wijn en koffie, bood het restaurant een schitterend panorama over de streek.  Machtig.  Eigenlijk werd het restaurant gewoon door ons die middag overgenomen !  Het heeft namelijk een capaciteit van 160 personen, en wij waren met 142 deelnemers!  Gedurende de maaltijd konden we de ganse tijd van het schitterende uitzicht genieten.  Maar Engeland gaf zich niet prijs; daarvoor was er net iets te veel nevel.  Toch maakten we een ‘mental note’ : hier komen we beslist nog eens terug !

Alain besloot tussen twee gangen door Wim te bedanken voor zijn puike organisatie.  Tot 3 maal toe, al was dit vooral ingegeven door de grootte en de indeling van het gebouw.

Na het middagmaal ging het richting Cap Griz Nez en geleidelijk aan terug naar Poperinge.  Een paar dapperen vertrokken nog met de kap neer, maar het merendeel liet die toch dicht want het druppelde wat, en de lucht voorspelde geen beterschap.  In Audresseles hielden we met ons groepje nog een tussenstop, om het strand eens te verkennen en fossielen te zoeken (we zagen er een paar zitten op een bankje met hun rug naar de zee).  Op de stoep in de straat waar we geparkeerd stonden werden mooie grote, levende verse krabben verkocht.  En ik die zo graag een krabcocktail lust, maar mijn vrouwtje wou er geen kopen !

Enfin, na een gezonde wandeling (lees : klauterpartij over de rotsen) vertrokken we opnieuw naar de volgende halte : Café de xml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" />la Marie, waar we nog een drankje aangeboden werden.  Hoe Wim dit gevonden heeft weten we niet, maar het was zondermeer “typisch” te noemen.  En buiten onder het afdak waren echte schatten te ontdekken (zo van die voorwerpen waarvan ze je op de beachmeeting vroegen : wat is het en waarvoor dient het). 

Via kleinere kronkelwegen ging het dan terug richting Poperinge.  Eerst wilden we nog aan het ‘orgie-museum’ in Herzeele halt houden, maar aan de orgelmuziek te horen was het toch wat minder onze stijl.  Achteraf, bij het zien van de foto’s bleek wel dat we wat gemist hadden, maar bij aankomst in de Halve Maan wees de klok al tien voor zeven aan, en na een laatste drankje en een paar lekkere boterhammen besloten we onze dochter te gaan ophalen aan de kust om daarna huiswaarts te keren.  Later als ze groter is, mag ze natuurlijk meekomen ! 

Wim, nogmaals bedankt voor de puike organisatie, de leuke spitsvondigheden en de zorg waarmee je deze rit weer samengesteld hebt.  We weten dat je ondertussen al aan het nadenken bent over de rit van volgend jaar, en we zien er al met veel ongeduld naar uit !  Tot Dan !

Els & Ivan