Zondag 10 juni was opnieuw de datum voor wat ondertussen een vaste waarde in onze rittenkalender begint te worden : Oost-West meeting 2007.Toen de datum vastgelegd werd, konden de organisatoren niet vermoeden dat dit juist met de federale verkiezingen van 2007 zou samenvallen.Maar niet getreurd, met een aangepast en ingekort programma werd hieraan verholpen.
Nadat mijn kleine schat haar papa een gelukkige vaderdag had gewenst, haar gedichtje keurig had opgedragen, haar geschenkjes had overhandigd en het ontbijt op bed verorberd was, konden we onze burgerlijke plicht gaan vervullen om ons daarna klaar te maken voor de MG-rit.We hadden deze (kortere) rit ook uitgekozen om onze dochter van bijna 3 jaar eens mee te nemen.Daarom ook werden de 2 MGs samen van stal gehaald.
Anders dan anders werden we nu pas rond 11.30 h aan het kasteel van Ooidonk verwacht voor het aperitief.Meteen dienden ook de praktische proeven afgelegd te worden.Zoals de rit vorig jaar in het teken van Schotland stond, was het dit jaar op zijn Frans te doen De proeven toonden dit al aan : petanque spelen (wellicht de nationale sport van Frankrijk) en raden hoeveel uien er in een zak zaten (deze laatste was trouwens goed gevonden : in Engeland worden Fransen steeds met uien geassocieerd; zie ook de befaamde televisieserie Allo Allo waar Mr. Leclercq regelmatig eens disguised as an onion seller is.).Na de drank en de proeven ging het richting koetshuis waar ons een prachtige kaasschotel met Franse kazen stond op te wachten.
De zon bleef een beetje zijdelings van de partij, maar daardoor was het natuurlijk ook niet té warm.Na het eten stonden niet minder dan 61 MGs ongeduldig op hun bestuurders te wachten om de route aan te vatten.Onverwacht kreeg ik er nog een copilote bij : de dochter van Geert en speelkameraadje van onze dochter kwam de lege plaats naast mij innemen.En het moet gezegd zijn : ook dit jaar hadden de organisatoren weerom prachtige wegen en mooie landschappen weten te ontdekken, maar mijn copilote, Lisa, heeft er niet zoveel van gezien want reeds na 5 km lag ze vredig te slapen.
Na een drankstop namen we wellicht het staartstuk van de rit in.Gelukkig zo zou blijken, want wat doemt daar plots voor ons op ?Jawel, een MG met de motorkap open !Altijd interessant natuurlijk; dus ik zet me aan de kant en ga eens luisteren wat het probleem zou kunnen zijn (er waren gelukkig al een paar bereidwillige vrienden gestopt).Geen ontsteking hoor ik zeggen, zou het de bougie zijn vraagt er iemand, misschien wel de delcokap? Uiteindelijk wordt snel de juiste diagnose gesteld : probleem met de rotor.Heeft er iemand een rotor bij wordt er geroepen ?Ja, ik had er nog een bij, maar dan wel voor een MGA en niet voor een B.Toch eens de twee vergeleken en geprobeerd en jawel : de motor sloeg aan en Danie kon zijn weg verderzetten.Tot op het volgende terras waar ons opnieuw een drankje door de organisatie werd aangeboden.
Na deze korte pauze vatten we het slotstuk van onze rit aan richting Brugge.Einddoel was het Kasteel (en feestzaal) Lodewijk van Male waar het avondbuffet ons stond op te wachten.Het aperitief was achteraan het kasteel voorzien, in de prachtige tuin.Blijkbaar vonden de eigenaars het geen probleem dat we onze wagens op het gras plaatsten.Op die manier konden we in een prachtige omgeving, temidden van onze MGs, van ons aperitiefje genieten en nog een beetje navertellen van deze prachtige dag.Genieten met volle teugen, alhoewel Eddy, die plots een olielek aan zijn motor constateerde, duidelijk andere zorgen had.
Na de prijsuitreiking (de eerste prijs was opnieuw een schitterend kompas) en de maaltijd werd het tijd om afscheid te nemen en huiswaarts te keren.Omdat een radio in mijn MGA nog ontbreekt, kreeg ik via de walkie-talkie, waarmee ik met de meisjes die achter mij reden in verbinding stond, de eerste verkiezingsuitslagen te horen.Blijkbaar zouden een paar politici ook wel de therapeutische werking van een MG-rit kunnen verdragen.Laat ons hopen dat we voor de goei gedaan hebben : dat zijn dan voor mij diegene die ons het plezier om met onze wagens te rijden onder het mom van milieu en opwarming van de aarde nooit zullen ontzeggen
Enfin, deze rit was alvast weer schitterend georganiseerd en bij deze : Claudine, Joske, Hendrik en Leslie nogmaals bedankt voor deze prachtige dag.
Ivan
Oost-West 2007 The French Kiss
Dimanche 10 juin se tenait, ce qui devient une valeur sûre de notre calendrier MG: l'Oost-West meeting de l'année. Au moment d'en fixer la date, les organisateurs étaient loin de se douter, que les élections fédérales tomberaient justement ce jour-là. Pas de problème; adapter et raccourcirle programme remédia à cette situation.
Après que mon petit trésor m'eut souhaité une bonne fête des Pères, nous pouvions remplir notre devoir citoyen et nous préparer à la balade MG. Nous avions choisi cette sortie (raccourcie) pour emmener notre fille d'à peine trois ans; c'est pourquoi les 2 MG sortirent ensemble de " l'écurie ".
De fil en aiguille, nous arrivions vers 11h30 au Château d' Ooidonck où l'on pouvait prendre lapéro et passer directement les épreuves pratiques. Alors que le tour de lan dernier était placé sous le signe de lEcosse, cette année-ci, il se déroulait sous le signe de La France. Déjà les épreuves en attestaient : jouer à la pétanque (sport national en France) et deviner le nombre doignons contenus dans un sac. Après le drink, déguster un plat de fromages, français eux aussi.
Le soleil n'étant pas franchement de la partie, il ne faisait pas trop chaud. Après le repas, 61 MG attendaient impatiemmentleur conducteur pour prendre la route.
A l'improviste, je reçu un copilote: la fille de Geert, camarade de jeux de notre fille, prenait la place vide à côté de moi. Cette année encore, les organisateurs avaient choisi de belles routes et de magnifiques paysages, mais Il faut dire que ma copilote, Lisa, nen a pas vu grand-chose, après 5 Km elle dormait déjà paisiblement.
Après l'arrêt pour un drink nous roulions derrière tous les autres participants. Une MG était arrêtéeavec le capot ouvert ! Toujours intéressant naturellement ; je marrêtais et allais écouter où pouvait se situer le problème (heureusementdes amis de bonne volonté s'étaient déjà arrêtés). Jentendais dire: pas dallumage, quelqu'un demanda: si ce n'était pas les bougies, ou peut-être le couvercle du delco ? Finalement le diagnostique exact tomba : cétait le rotor. "Quelquun a-t-il un rotor ?" cria-t-on. Moi jen avais un, mais pour une MG A et pas pour une B. On a comparé les deux pièces, puis essayé: ok!Le moteur tournait et Danie pouvait continuer sa route. A la terrasse suivante lorganisation nous offrait à nouveau une boisson.
Après cette courte halte on attaqua la fin du tour, direction Brugge. Le but final étant le Château (et salle de fêtes) Lodewijk van Male, où le buffet du soir nous attendait. Lapéro avait lieu dans le splendide parc derrière le château. Les propriétaires ne virent pas d'inconvénient à nous laisser garer nos MG sur la pelouse. De sorte qu'on prit l'apéritif entouré de nos MG, dans un magnifique environnement en évoquant les moments forts de cette belle journée. Nous étions tout à notre plaisir, alors qu'Eddy avait autre chose en tête: il venait de remarquer une tache d'huile de moteur sous sa voiture.
Après le repas et la remise des prix (le premier prix était à nouveau un magnifique compas), il était temps de prendre congé et de rentrer chez soi. Vu que je nai pas encore de radio dans mon MG A, je recevais les résultats des électionsau moyen du walkie-talkie, qui me servait de liaison avec les "filles" roulant derrière moi. Manifestement quelques politiciensauraient bien besoinun tour en MG comme thérapie. Espérerons que nous avons votés pour les bons: c'est à dire ceux qui nous permettront de rouler en oldtimer et qui ne croient pas quon pollue et quon réchauffe la planète.
Ce tour était à nouveau brillamment organisé; grand merci à Claudine, Joske, Hendrik et Leslie pour cette belle journée.
Voor ons stond deze tweede versie van Stille Waters in het teken van de 1.
Nadat Carine en Sven het idee hadden gelanceerd dat de éérst ingeschrevene ook éérst mocht vertrekken, was de mail van Wim Salaets nog maar net in ons postvak gekomen of we stonden al in de bank om onze inschrijving te bevestigen. Fier waren we dan ook met rallyplaat 1 aan onze MG de Grote Markt van Aalst te kunnen afbollen.
De foto - en kwiswedstrijd was een tweede, doch veel moeilijkere opdracht. Aandachtig rondkijken op de verschillende locaties én onderweg, vergelijken met mede-rally-rijders (vooral de vrouwen onder elkaar), nauwlettend lezen van de vragen, gespitst luisteren én een beetje geluk :we waren er voor gegaan, doch we hadden het niet verwacht ....de 1ste prijs bleek ons toe te komen !
Voor ons is deze tweede versie dan ookeen volkomen voltreffer : prachtig weer, een geslaagde, probleemloze en knap in elkaar gestoken rit, geen treintje rijden ondanks de verbluffende opkomst van 89 MGs, enz enz....Met veel plezier danken we de organiserende ploeg voor deze leuke dag!
Kunnen we ons nu al inschrijven voor nummer 3 ?
Eddy en Nadia Van Der Straeten.
Stille Waters 6 mai 2007.
De notre point de vue la deuxième édition de "Stille Waters" allait être de la même veine que la première.
Carine et Sven ayant lancé l'idée que le premier inscrit prendrait le départ le premier; dés réception du mail de Wim Salaets, nous passions à la banque pour verser notre inscription. Quelle fierté d'avoir la plaque de rallye N°1 sur notre MG et de quitter le Grand' Place d'Alost les premiers!
Deuxième étape: le concours de photos et le quiz étaient des tâches plus difficiles.
Regarder attentivement aux différents endroits et en chemin comparer les solutions avec les autres participants (surtout les femmes entre elles), lire minutieusement les questions, écouter avec attention, plus un brin de chance: nous avions fait de notre mieux, maisnous ne nous attendions pas à recevoir le 1er prix!
Selon nous cette deuxième édition est un succès total: temps et balade magnifiques, sans problème et sans devoir faire de file, malgré l'imposantela participation de 89 MG, etc. etc. Nous remercions chaleureusement l'équipe organisatrice pour cette agréable journée.
Het is er uiteindelijk toch van gekomen : onze MGA heeft aan zijn eerste rit deelgenomen, en heeft ons niet laten staan.Alhoewel het scheelde niet zo veel.
Nadat de papieren in december eindelijk in orde waren gekomen was het seizoen natuurlijk voorbij.Maar niet getreurd, er waren genoeg mooie dagen in de winterweekends waarop we ritjes konden maken, het ene al verder dan het andere, teneinde de wagen te leren kennen en het vertrouwen in de gerestaureerde mechaniek te doen groeien.Zo hadden we 750 km probleemloos bij elkaar gereden (behalve een lekkende benzinefilter) en waren we er klaar voor.
De weersverwachtingen voor de Kemmelrit waren ronduit schitterend en zomers : 25° en een stralende zon temidden van april, wat kan je nog meer wensen ?
De dag ervoor had ik de tijd genomen om een paar zaken nog eens dubbel te checken : olieniveaus, bandenspanning, de A was er klaar voor.
Zondagochtend vroeg uit de veren.Aangezien we de avond ervoor naar een feest geweest waren, hadden we maar een 4-tal uurtjes geslapen.Ik reed de wagen buiten en had zo precies de indruk dat ie wat zwaar stuurde.We vertrokken en eens op de weg hoorde ik een raar geluid.Els keek eens naar buiten en constateerde dat de rechter voorband tamelijk plat stond.OK, we maakten dus rechtsomkeer en reden terug om een kleine compressor die op de sigarettenaansteker werkt op te halen en alvast de bandenspanning wat te verhogen.s Morgens vroeg maakt dat natuurlijk een hels lawaai.Verschillende mensen kwamen dan ook aan hun raam kijken wat er zich juist buiten aan het afspelen was.
Enfin, na een tijdje (en dat duurt dus wel echt héél lang) was de bandenspanning genoeg om onze rit weer aan te vatten.Tot ik na een paar km op het idee kom om aan een tankstation nog even de druk te checken en voor de zekerheid die band maar op 2 bar te zetten.OK, nu leek alles goed en kon ons niets meer gebeuren.Dachten we.
Aangezien we die ochtend nog niets gegeten hadden besloten we te stoppen aan een bakkerij.Een parkeerplaatsje was juist ervoor beschikbaar.Terwijl Els stond aan te schuiven voel ik de andere wachtenden kijken.1e les geleerd : zet je nooit in het zicht van andere mensen.Ik leg de motor stil en wacht, en plots wordt mijn aandacht gevestigd op een sissend geluid.Met enige naïviteit zit ik mij nog af te vragen of dat vanuit de bakkerij komt, tot ik plots een voorgevoel krijg en het bewuste rechtervoorwiel nog eens ga bekijken.En jawel : de lucht was zachtjes aan het ontsnappen.Nog even probeer ik met de compressor, maar moet al snel besluiten dat er niets anders op zit dan het wiel te verwisselen.Enfin, al het gerief uit de koffer geladen, het reservewiel uitgehaald, de vleugelmoer losgeklopt en de krik uitgehaald.
Het moet vanuit de bakkerij natuurlijk een schitterend zicht geweest zijn : iemand die daar om 7.30 uur s morgens met een hamer op zijn wiel zit te kloppen (weten zij veel dat die centre-lock vleugelmoeren zo verdomd vastzaten ).
Dan komt uiteindelijk het moment om de wagen op te krikken, en wat blijkt : mijn (nieuwe en nog nooit gebruikte) krik is te hoog en past dus niet onder het chassis.Mijn vrouwtje, die ondertussen met een paar koeken terug uit de bakkerij geraakt is, suggereert voorzichtig om Touring Wegenhulp te bellen, wat ik uiteraard niet zie zitten (dan heb je die wagen volledig uit elkaar gehaald en terug gemonteerd, en dan zou je voor een lekke band al Touring Wegenhulp moeten inschakelen niet met mij !).Na de zaak nog eens bekeken te hebben kom ik op het idee om de wagen met het rechtervoorwiel op de stoep te rijden waarna de krik wel past en ik uiteindelijk het wiel kan verwisselen.2e les geleerd : draag nooit een witte broek bij uitstapjes met de A (mijn overall lag nog in de koffer, maar die kwam ik maar tegen toen ik al het gerief weer in de koffer wegborg).
De rest van de rit verliep dan verder voorspoedig en we kwamen een half uurtje later dan voorzien aan in De Halve Maan te Poperinge.Na een beetje gebabbeld te hebben werd het snel tijd om te vertrekken.Tot plots Hendrik begint te beseffen dat hij zijn sleutels niet meer bij zich heeft.Verloren ?We zoeken met een paar mensen al de plaatsen af waar hij gelopen had, maar niets te vinden.Maar kom, geen probleem, Hendrik was met zijn MGA en ik wist wat het contactslot juist voorstelde.Met een passend kabeltje was ik ervan overtuigd dat ik Hendriks A weer rijdend zou krijgen zonder sleutel.3e les geleerd : je hebt altijd dat nodig wat je niet bij je hebt.Gelukkig kon ik bij iemand anders een kabeltje bekomen, maar toen we zo ver waren had Hendrik zijn sleutels al terug gevonden tussen de zetels.Eind goed al goed.We konden nu de rit aanvatten, als één der laatste wagens.
Na een paar km bemerken we plots dat we gevolgd worden door een aantal MGs.Bleek dat een bepaald deel van het parcours tijdelijk afgesloten was geweest, waardoor zij wat verloren gereden waren en na enig zoekwerk toch weer op de goede route gekomen waren.Wij hadden die wegversperring, door later te starten, niet gehad, en hadden dus op die manier al wat tijd ingelopen.
De eerste stop was voorzien aan een manege waar we onze boterhammen voor s middags kregen en iets konden drinken.Iedereen installeerde zich op het terras in de zon, at met smaak de boterhammen open bracht het vochtgehalte terug op peil, want de zon gaf al flink van katoen.
Vervolgens zetten we onze weg verder langs de mooie wegen van het Heuvelland.Op de top van deKemmelberg aangekomen besloten we met het gezelschap halt te houden en de officiële doopplechtigheid te voltrekken.Een paar flessen werden in F1-stijl ontkurkt en geledigd, waarna we onze auto officieel tot lid van onze club mochten tellen !Vanaf toen ging de route richting Diksmuide.Onderweg pauzeerden we nog voor een verkoelend ijsje, waarna we uiteindelijk nog relatief vroeg onze autos in Diksmuide konden parkeren, waar we verwacht werden in het St. Janshof voor het afsluitend etentje.
Na een terrasje gedaan te hebben daar ter plaatse kwamen we op het idee om nog eens snel de dodengang (1914-1918) te gaan bezoeken, wat uiteindelijk een fikse wandeling heen en terug bleek te zijn.
Na het lekkere diner namen we afscheid van alle bekenden en met een tot op de stille waters rit werd meteen de afspraak gemaakt voor de volgende rit.
Wim, alvast bedankt voor de organisatie en het roadbook dat ons in Miles opnieuw de correcte info verschafte.We hebben er, samen met onze A, enorm van genoten.
Tijdens de Beachmeeting waren we in panne gevallen met onze MG. Om deze terug rijklaar te krijgen hebben we aan het sleutelen geweest tot zaterdagnamiddag. En eindelijk hij deed het weer, na een andere boîte, nieuwe koppeling, (vorige was verdampt) en een MGA cardan (wat al niet past bij alle types!). Er waren wel nog enkele kleine probleempjes maar de nachtrit kon doorgaan en wel met de MG.
Ik moest van papa mijn overall en helm meenemen om zogezegd open te rijden. Bij het ontvangen van deroadbook werd het duidelijk, we gingen karten op het einde van de rit! Tijdens het eten dat geserveerd werd in t buikje rond, zat ik te popelen om te kunnen vertrekken, het kon niet snel genoeg gaan. Na de aspergesoep en zalm in een papillot van deeg en puree aardappelen en ook nóg de koffie vertrokken we eindelijk cabrio met enige vertraging voor een rit van ongeveer 155km. Als aandenken kregen we een klein lampje wat goed van pas kwam aangezien de binnenverlichting het niet deed (typisch na een uitkleedpartij van een mg).
De rit begon via voor ons bekende baantjes maar de benzine waren we vergeten dus vlug nog tanken en dan maar inlopen op de meute. Dit ging vlot door het gebruik van de kerstboom vooraan op de auto . Aan de vergezichten te zien (de straatverlichtingen) is de rit een aanrader om over te doen overdag want de streek was prachtig. Grote wegen werden vermeden en kleine, smalle, kronkelende wegjes werden opgezocht. Heel gezellig reden we met een sliert van 17 MGkes doorheen de Vlaamse Ardennen. Er waren heel wat nieuwe wagens tussen de deelnemers maar enkele bejaarde stalen rossen lieten zich niet kennen! We hielden een stop in het kluisbos (sommigen ietwat te vroeg op een verkeerde parking) voor een droogje en een natje. Ondertussen had ik mijn raceoverall al boven mijn kledij aangetrokken want het was heel fris in de auto.
Uiteindelijk besloten we de roadbook niet verder meer te volgen. We hadden al een heuse vertraging opgelopen en de racemicrobe kriebelde. Onder leiding van Stevens GPS reden we met 4 MGs vanuit het kluisbos rechtstreeks naar de karting te Poperinge.
Daar aangekomen, zaten Alain en Monique ons al op te wachten. Die waren ons even voordien op de autosnelweg voorbijgesneld. Normaal was het voorzien dat er 1 persoon per auto mocht deelnemen aan de race maar wie wou kon zich extra inschrijven. Dit had papa blijkbaar al afgesproken met Alain. Samen met 8 andere kart-piloten vertrokken we voor een spannende race. Het circuit was zalig om over te scheuren. Het lukte heel goed omdat ik vlug de ideale rijlijn vond en de snelste tijd reed in de eerste race. Ik heb me wel goed moeten concentreren want Jan kwam gevaarlijk dichtbij. Het was spannend tot de laatste minuut. Langzaam kwamen de andere deelnemers aan die wél het roadbook hadden gevolgd. Uiteindelijk bleek dat er 3 autos al veilig in de garage waren opgeborgen en niet meer tot in Poperinge waren gekomen. Eens iedereen daar aangekomen, vertrok de tweede race. Daar was Eddy Janssens de snelste.
Er waren prijzen voorzien voor de eerste 4 deelnemers. Op de prijsuitreiking bleek dat de jongste deelnemer had gewonnen. Hierdoor kreeg ik de beker van MG by night in mijn bezit. Trots ging ik samen met Alain de foto op. Doordat ik een extra deelnemer was heeft Alain de fles jenever die ik normaal ook kreeg aan de 5e snelste deelnemer gegeven. Op deze manier bleef het eerlijk voor iedereen. Onze tafel viel uiteindelijk nog 3 keer in de prijzen. Jan Nagels werd verdienstelijk 2e, mijn papa 3e en Steven Galliaert 4e, elk kregen ze een fles jenever. Ook Eddy Janssens viel in de prijzen, die eindigde op de 5e plaats en kreeg ook een flesje plezier overhandigd.
Moe maar fier (mijn eerste beker) zetten we de rit richting huiswaarts in. Veel heb ik er niet meer van beseft want er kwam een varkentje met een dikke snuit en die blies voor mij een prachtige dag uit.
Klassement van de kart-race
N°
Naam
Voornaam
tijd
1
De Temmerman
Bart
61,514
2
Nagels
Jan
62,282
3
De Temmerman
Guido
62,298
4
Galliaert
Steven
62,817
5
Janssens
Eddy
63,522
6
Luidinant
Olivier
64,280
7
Lowie
Johan
64,568
8
Dehenau
Olivier
64,966
9
Meersman
Ivan
65,221
10
Van Langeraert
Alain
65,481
11
Messagie
Kevin
66,443
12
Janssens
Tim
66,592
13
Debeuf
Marnix
69,722
14
Deweirdt
Olivier
72,955
15
Vermeulen
Hendrik
79,487
16
Soete
Mark
81,353
17
Vandergucht
Luc
82,056
Proficiat aan de organisatie die het schitterend heeft gedaan!
Durant le Beachmeeting, nous étions tombés en panne. Afin de pouvoir participer à d'autres rallyes, nous avons dû changer la boîte de vitesses, l'embrayage et l'arbre de transmission de notre MGA, et nous voilà prêts pour le rallye de nuit.
Afin de rouler décapoté, mon père m'avait conseillé d'emporter une salopette et un casque? A la réception du roadbook, il était déjà clair que nous allions faire de la lecture de carte à la fin du parcours. Durant le repas, j'étais vraiment impatient de prendre le départ de ce tour de 155 km. Une petite lampe offerte en souvenir nous est venue bien à point, car l'éclairage interne de notre MG ne fonctionnait pas!!!
Après avoir fait le plein d'essence, nous sommes partis par de petites routes que nous connaissons bien en suivant " l' arbre de Noël " constitué par le cortège des MG nous précédant. Au vu des panoramas formés par l'éclairage public, l'on peut concevoir que ce parcours est à faire en plein jour tant cette région est belle! Le cortège de 17 MG, évitant les grandes routes au profit des petits chemins de campagne étroits et tortueux, typiques des Ardennes Flamandes, les anciennes MG faisaient bonne figure face auxquelques " modernes" parties en même temps que nous.
Halte au Kluisbos pour un rafraîchissement. Pour la suite, j'ai enfilé ma salopette car il faisait très frais dans la voiture.
Ayant pris beaucoup de retard, nous avons pris la décision de ne plus suivre le roadbook et, à l'aide du GSM de Stevens, 4 MG ont pris la route pour rejoindre directement le karting de Poperinge.
Alain et Monique nous y attendaient déjà. Quelques instants auparavant, ils nous avaient dépassés sur l'autoroute.
Il était normalement prévu qu'une personne par voiture pouvait prendre part à la course, mais l'on pouvait également sinscrire à part. C'est ce que mon père avait déjà fait avec Alain. (la salopette et le casque ). Avec 8 autres pilotes, nous avons pris le départ de la première course. Bien vite, je trouvais les bonnes trajectoires mais il m'a fallu me concentrer afin de contenir les assauts de Jan qui se rapprochait dangereusement. Ce fut passionnant jusqu'à la dernière minute!
Ceux qui avaient suivis scrupuleusement le roabook étant arrivés, la deuxième course pouvait démarrer. C'est Eddy Janssens qui devait, cette fois, se montrer le plus rapide.
Des prix avaient été prévus pour les quatre premiers, mais au moment de la remise des prix, je fus déclaré vainqueur car étant le plus jeune participant. C'est ainsi que je reçus la coupe du MG by night et que je pus, fièrement, figurer sur la photo auprès dAlain. Du fait que j'étais un participant hors catégorie, Alain a offert la bouteille de genièvre, qui m'était normalement destinée, au 5eplus rapide de la course. Jan Nagels 2e, mon père 3e et Stevens Galliaert 4e, reçurent chacun une autre bouteille de genièvre,ainsi que le 5e Eddy Janssens.
C'est fier et fatigué, avec ma première coupe sous le bras que nous sommes rentrés à la maison.
En arrivant vers neuf heures au Biezenhof à Aalter, nous pensions être parmis les premiers. Mais nous pouvions déjà aller nous parquer à l'arrière, tant le parking de devant était occupé. 75 MG brillaient sous le soleil ( photo 1 ).
Comme d'habitude avant une sortie en MG, la météo avait été, les jours précédant , la vedette de notre attention. Et comme chaque année, ( du moins ces cinq dernières ) ce fut probablement le plus beau dimanche de ce dernier semestre!
Nos voitures bien rangées et après avoir un peu bavardé avec l'un ou l'autre, nous sommes allés nous présenter au service des inscriptions afin de prendre possession de notre plaque de rallye et du road-book. Achille était dans tous ses états afin de noter convenablement tous les présents. ( photo 2 ).
Les croissants, couques au beurre et au chocolat ainsi qu'un délicieux café nous attendaient en abondance dans la salle. ( photo 3 ). Les tables rondes falicitant la conversation, nous avons parcouru et commenté le carnet de route: 98 km. pour la matinée: au travail!
En route dans la région de Tielt nous nous sommes trouvés confrontés à un détournement pour cause de brocante à Schuiferskappelle! ( photo 4 ) C'est sans difficulté que nous avons retrouvé le parcours. Ce qui ne fut pas le cas de chacun.
Le long de petites routes, nous nous sommes dirrigés vers Ypres. Le bruit de nos moteurs ayant attisé la curiosité des habitants, ils se trouvaientsur le pas de leur porte afin de profiter de ce spectacle.
Près de Ypres, nous avons été arrêté par une route barrée pour le rallye " Omloop van Vlaanderen ". ( photo 5 ) C'est donc par un autre itinéraire que nous nous sommes rendus directement au Pelican pour la pause de midi. Une grande réception nous y attendait avec boissons et amuses gueules à volonté. ( photo 6 ) Ce qui nous a permis d'échanger nos impressions et commentaires, de demander ou de donnerdes conseils. Entretemps, la boisson ayant fait ses effets, ( photo 7 ) l'ambiance était montée de plusieurs crans.
C'est parmi les derniers que mon co-pilote et moi-même avons repris la route pour la deuxième partie de la journée. 90 km à parcourir ou peut-être un peu plus. Mon co-pilote très attentif releva une faute dans le road-book mais trouva bien vite la parade pour se rendre au Mont Kemmel et reprendre la suite normalement.
Arrivés à l'Yser nous nous sommes arrêtés au café du Commerce sur une terrasse ensoleillée. Une bonne adresse à retenir pour l'avenir.
L'étape suivante nous a conduits auNormandie, ce bateau construit en dur le long de la route Royale à Oostduinkerke. Ce bâtiment vient d'être complètement restauré et constitue aussi une adresse à retenir.
De là nous avons roulé les derniers km. vers le Café De Leute à Oeren. Nous y étions attendus car une prairie était mise à disposition pour garer nos auto( photo 8 ) ainsi que des tentes pour offrir un toit pendant le barbecue précédé par une séance apéritive abondante.( photo 9 )
C'est alors que Luc, Achille et Mieke ont été ovationnés pour la magnifique journée qu'ils nous ont proposée. ( photo 10 ). Espérons qu'ils seront à nouveau de la partie l'année prochaine.
Toen we rond 9.00 h in het Biezemhof in Aalter aankwamen, dachten we één van de eersten te zijn die toekwamen. Maar niets daarvan. We konden ons al achteraan gaan parkeren, want de ganse parking vooraan stond reeds vol. Iedereen had er duidelijk zin in, en nog het meest de 75 MGs die volop in de zon stonden te blinken ! (foto1)
Zoals wel meer bij een MG-rit wordt het weer de dagen vooraf met meer dan normale belangstelling gevolgd. Ook dit jaar hadden we opnieuw geluk wellicht was dit de beste zondag van de tweede jaarhelft ! Het lijkt overigens wel of het op een Beachmeeting per definitie altijd mooi weer is (de laatste vijf jaar toch).
Nadat we onze MG netjes geparkeerd hadden en een beetje bijgepraat waren links en rechts, gingen we ons aan de "dienst inschrijvingen" aanmelden, om onze rallyplaat en het roadbook in ontvangst te nemen. Achiel was dienstdoend secretaris en had de handen meer dan vol om alle aanwezigen nauwkeurig te noteren. (foto2)
Binnen in de zaal stond ondertussen een schitterend ontbijt klaar met croissants, boterkoeken, chocoladekoeken en heerlijke koffie (foto3). Alles rijkelijk voorzien. Aan de ronde tafels praatten we ondertussen wat bij, en werd het roadbook eens snel doorgenomen. 98 km voor de voormiddagrit : dat wordt werken geblazen !
De eerste kilometers gingen rustig door de streek van Tielt tot in Schuiferskappelle waar we een omleiding tegenkwamen : een rommelmarkt ! Vrij vlot kwamen we weer op de juiste weg uit en bij het volgende kruispunt (waar we rechtdoor moesten) kwamen een paar vrolijk wuivende MGs van rechts die ondanks onze gebaren rustig hun weg verderzetten. We hebben ze later nog gezien, dus het is wel goed gekomen.
(foto4) Via kleinere wegen ging het zo geleidelijk aan verder richting Ieper. Opvallend was wel hoeveel mensen er in die streek, wellicht door het horen van het lawaai van onze motoren, naar buiten kwamen om al dat blinkend staal en chroom te kunnen aanschouwen.
In de streek van Ieper stond er een stukje van het circuit van de Rally "omloop van Vlaanderen" op het programma, maar jammer genoeg waren we daar iets te laat toegekomen en de KP was al begonnen. (foto5) Het was óf een uurtje wachten tot de KP gereden was, en dan onze weg verderzetten, óf rechtsomkeer maken en het vervolg van onze weg opzoeken, waartoe we uiteindelijk besloten, wellicht enigszins onder druk van onze vrouwen die dringend "moesten" en aan een boom niet voldoende hadden. We kwamen onderweg nog een paar MGs tegen en in groep reden we naar de Pelikaan waar de middagstop voorzien was.
Daar was het meteen weer anders dan anders. Voor s middags waren er drank en hapjes voorzien, een uitgebreide receptie (foto6). Dit gaf ons uitermate de kans om met een glaasje in de hand eens hier en daar wat te gaan babbelen, tips uit te wisselen en raad te vragen. De drank werd ondertussen vlot geschonken (en gedronken) en naarmate de pauze vorderde werden de meesten alsmaar mondiger (foto7) en de verhalen alsmaar straffer !
Als één der laatste zetten we ons ook weer achter ons stuur en vatten het tweede deel van de rit aan die ons 90 km ver zou leiden. Of misschien zelfs nog een beetje meer. De derde situatie van het roadbook vermelde een verkeerd pijltje, maar mijn co-piloot had ondanks het wijntje de situatie snel door, en na een correcte analyse reden we over de Kemmelberg en vervolgden we keurig de uitgestippelde weg.
Aan de Ijzer aangekomen besloten we halt te houden aan het café t hof van Commerce. Hier geen Filip Kouwlier, maar wel een mooi zonnig terras en heel veel antieke curiosa, waaronder een wasdraad met vrouwelijk ondergoed van een halve eeuw terug. In elk geval een toffe zaak, en te onthouden voor de toekomst. Na wat uitgerust te hebben werden de motoren weer gestart, en de weg verdergezet met als volgende afspraak restaurant "De Normandie" in Oostduinkerke waar ons een consumptie aangeboden werd (weeral drinken). Dit stenen namaak schip onderging onlangs een volledige restauratie en werd weer smaakvol ingericht. Ook een adres om te onthouden !
Van daaruit werden de laatste kilometers aangevat (gedeeltelijk onder begeleiding van een orkest) en werd ons einddoel, Café De Leute in Oeren, bereikt. Daar waren ze duidelijk op onze komst voorzien. Niet alleen was er een weiland ter beschikking gesteld om onze autos op te parkeren (foto8), maar waren er ook een aantal tenten voorzien om iedereen onderdak te kunnen bieden tijdens de barbecue. Na een paar aperitieven (er werd goed geschonken) (foto9) werd het startsein van de barbecue gegeven. Tussendoor werden de inrichters (Luc en Achiel en de Miekes) nog eens door iedereen van harte bedankt voor deze prachtige rit. We hopen dat ze volgend jaar opnieuw van de partij zullen zijn ! (foto10)
Augustus 2006 zal wellicht de geschiedenis ingaan als een bijzonder sombere maand. Wij besloten echter om het niet aan ons hart te laten komen en schreven ons in voor de Guldensporenrit. Toen we op 27 augustus s morgens vroeg in Berlare vertrokken, regende het pijpenstelen. We vreesden al. Toen we voorbij Gent de eerste MGs tegenkwamen op de autosnelweg klaarde de hemel alvast een beetje op. Een voorteken?
We verzamelden in bowling Le Clovis nabij Doornik, waar net een 24-urenmarathon bezig was. Onze ogen waren dus niet de kleinste die ochtend. Ze waren echter snel wijd open bij het zien van het scorebord: al die strikes! Langs de andere kant kropen zelfs enkele zwaar vermoeide vrouwen van onder hun dekentje en lieten ze hun gooiende mannen achter om een kijkje te gaan nemen op de parking. Deze mocht zeker en vast gezien worden: 45 MGs!
Rond 10 uur gingen de daken open, hoewel de zon toen nog niet echt van de partij was. Tja, we konden ze hierboven maar een hint geven. De motoren werden gestart en vanaf dat moment was het puur genieten. Het landschap was adembenemend mooi en door de vragen onderweg reden de mannen niet te snel en konden ook de copiloten rustig rondkijken. Eén van de schiftingsvragen was immers hoeveel kastelen we onderweg zagen. Wij spraken af met Kris en Marleen dat we beiden zouden tellen. Het duurde niet lang of we discussieerden over wat nu al dan niet een kasteel is: een zeer grote villa? Een oude boerderij met torentjes? We besloten om ze maar allemaal op te schrijven en intussen de andere vragen op te lossen.
Aan een chapelle kwamen we terecht in een file met stapvoets verkeer, dat al gauw stilstaand verkeer werd. We zagen mensen tot drie keer toe rond de kapel wandelen op zoek naar haar naam, terwijl het antwoord letterlijk voor onze neus stond. Als we rechtdoor konden rijden, botsten we er letterlijk op. Gelukkig redde Wim iedereen uit zijn lijden, zodat de karavaan verder op stap kon. Na deze kleine bedevaart begon de zon zich zelfs te tonen.
Omstreek 11 uur arriveerden we aan Mahymobyles in Leuze, het grootste oldtimermuseum van Europa. Hier kregen we de kans om de uitgebreide collectie voertuigen te bekijken. Je kon er bijna alles vinden. Enkel voor MGs moest je buiten zijn, want binnen vonden wij er geen. Voor de rest kon je het amper bedenken of je vond het: de klassieke oldtimers, een straatreiniger van Parijs uit 1921, een oude brandweerwagen en ambulance en automodellen met de naam Egoïst en Bimbo. De uitspraak dat oldtimers wagens met karakter zijn, begrijp ik nu helemaal. Daarna kregen we in de cafetaria lekkere krokante broodjes en een drankje.
Toen we onze buikjes rond gegeten hadden, gingen we verder op pad. Langs de vele kleine baantjes zagen we prachtige vergezichten en mooie kastelen. Jawel, we telden nog steeds! Vooral het kasteel van Beloeil was indrukwekkend. Nu we er toch waren, wilden we dit wel bezoeken. Met een audiogids in de hand leerden we heel wat bij over de geschiedenis van het kasteel en konden we genieten van de prachtige kamers. Mijn favoriet vertrek: de immense bibliotheek. De tuin bezichtigden we zittende op het toeristisch treintje. Rijden deed het niet, althans niet met ons. Daarvoor moesten we blijkbaar een wit kaartje hebben en Chinezen blijkbaar een geel (?). Wisten wij veel dat blauw niet goed was. Het zicht was alleszins prachtig. Van aan het kasteel zagen we aan de andere kant van de tuin een kleurrijke rij MGs staan. Echt een foto waard, alleen waren wij ons fototoestel vergeten.
Van daaruit reden we verder tot een volgende stop bij Moeder Stiene. De hele straat van dit cafeetje stond ineens vol geparkeerd. Het was dan ook zalig vertoeven op het terras onder een lekker warm zonnetje. Een tiental kilometer verder kwamen we aan een bedevaartsoord met enkele terrasjes waar je allerlei streekproducten kon kopen: snoep en koekjes, maar ook streekbieren. Zo stond er ondermeer een Jan van Gent en een Poepke Special op de kaart. Hoewel het ene aantrekkelijker klinkt dan het andere kies je toch beter voor de Jan van Gent, tenzij je een tafelbier wenst.
Net toen we dachten dat deze rit omleidingvrij zou blijven, moesten we in de laatste kilometers toch omrijden. De opdracht was gelukkig vrij eenvoudig: de Hooiopper vinden! In dit restaurant kregen we een verzorgde maaltijd voorgeschoteld en kregen we het antwoord op de vragen. Er waren 15 kastelen te zien langs de weg en Wims Toyota verbruikt amper 5,6 liter. Zelf hadden we blijkbaar toch één kasteel teveel geteld of was dat die grote villa? De winnaar was Wilfried Goossens, maar ook voor de anderen was er geen reden om te treuren: er waren prijzen in overvloed! Iedereen kon dus tevreden naar huis terugkeren. Open rijden kon echter niet meer, want het werd een ritje in de gietende regen. De weergoden waren ons gunstig gezind geweest en de laatste zondag van deze sombere maand werd toch stralend, dankzij Wim. Net als anders heeft hij de baantjes weer als geen ander weten te kiezen. Wim, bedankt voor deze mooie dag! We zijn er alweer meer van overtuigd dat we in een mooi landje wonen.
Août2006 restera probablement dans lhistoire comme un mois exceptionnellement sombre et pluvieux. Malgré ce tempsmaussade nous décidions quand même de nous inscrire pour le tour Guldensporen. Au moment de notre départ à Berlare, il pleuvait à seaux. Cela commençait bien ! Juste passé Gand, le ciel séclaircissait quand nous rencontrâmes les premières MGs sur lautoroute. Un bon signe?
Le rassemblement devait seffectuer à Tournai au bowling le Clovis, où se déroulait une compétition marathon de 24 h. Nos yeux étaient ébahis en voyant tous ces « strikes » affichés au tableau ! Quelques têtes féminines fatiguées disparurent derrière les couvertures et laissèrent leurs maris, poussés par lacuriosité,venir admirer nos 45 belles MGs!
Vers 10 h nous « enlevâmes le haut » malgréque le soleil ne fût pas encore de la partie. Si nousavions pu luidonner un petit signe Les moteurs démarrèrent et à partir de ce moment là, nous pûmes pleinement profiter de la journée. La beauté des paysages était à couper le souffle. Grâce aux nombreuses questions posées dans le road book, les pilotes roulèrent lentement et les copilotes purent ainsi mieux apprécier la nature. La question subsidiaireétaitde compter tous les châteaux rencontrés sur notre route. Kris et Marleen comptèrent aussi. En hésitantinterminablement . Est-ce bienun château, ou une villa ou une vieille ferme avec des tours? Nous décidâmes de tout noteret de chercher les réponses aux autres questions. À une chapelle, une file se forma et bientôt nous dûmes nous arrêter. Des gens tournèrent en rond autour de la chapellepour chercher unnom, alors que la réponse était littéralement devant leur nez. Enroulant tout droit, on pouvait heurter le nom. Heureusement la caravane se remit en route grâceà laide de Wim qui sortit tout le monde de sa souffrance en indiquant le panneau. Après ce pèlerinage le soleil se montra.
Nous arrivâmes vers 11 h à Leuze au musée Mahymobiles le plus grand musée doldtimers dEurope. Nous admirâmes la grande collection. On y trouvait presque tout .sauf et cest dommage pas dMGs. Les MGs, elles, étaient dehors en nombre
Si vous pensiez à une voiture spéciale et bien vous pouviez la trouver: des voitures dites classiques, un nettoyeur de rue de Paris de 1921, un vieux camion de pompier, une ambulance et des modèles aux noms « Egoist et Bimbo ». Je comprends maintenant tout à fait lexpression «voitures de caractères ».
Après cette visite, un repas de pains bien croquants ainsi quune boisson furent servis dans la cafétaria.
Bien repus, nous repartîmesle long des petites routes bordées de vues magnifiques parseméesde beaux châteaux. Et nous les comptions toujours ! Surtout limpressionnant château de Beloeil que nous pûmes visiter. Avec unguide audio en main nous apprîmes un tas de choses sur lhistoire du château et pûmes visiter des chambres splendides. Mon endroit favoris : lénormebibliothèque. Le jardin pouvait être visité avec un petit train. Il ne roulait pas, en tous cas pas pour nous. On devait posséder un carte blanche et les Chinois probablement une carte jaune? Savait-on quune carte bleue nétait pas la bonne ? La vue était splendide. Du château on pouvait voir plusieurs MGs colorées de lautre coté du jardin. Vraimentcela valait la peine de prendre une photo : dommage que javais oublié mon appareil.
De là nous continuions notre ballade vers la halte suivante : « Moeder Stiene » où nous remplissions la rue tout entière d MGs. Il était agréable de se reposer sur la terrasse ensoleillée. Dix kilomètres plus loin, au lieu de pèlerinage, on pouvait acheter des produits locaux: friandises, biscuits mais aussi des bières locales. On pouvait goûter entre autre de la: « Jan van Gent » et de la« Poepke spécial».
Au moment où lon croyait que nous pouvions échapper à un « détournement », nous devions en faire un de 15 kms.
Le message était très simple : trouver le « Hooiopper » ! Dans ce restaurant un superbe dîner nous fut servi ( avec plusieurs repasses) ainsi que les réponses aux questions. Il y avait 15 châteaux le long des routes et la Toyota de Wim consommait seulement 5,58 litres au 100 km. Nous avions compté un château de trop ou alors cétait une grosse villa ?
Le gagnant fut Wilfried Goossens, maispour les autres il ny avait aucune raison dêtre triste par ce quil y avait des prix en quantité ! Tout le monde pu rentrer satisfait. Rentrer décapoté ne fut plus possible car les averses étaient revenues.
Les dieux de la météo nous avaient écoutés pendant cette ballade mais cest surtout grâce à Wim que cettejournée fut rayonnante. Comme toujours, Wim, comme personne dautre, a su choisir des petitesroutes magnifiques.
Merci Wimpour cette belle journée! Nous sommes convaincus, une fois de plus, que nous habitons dans un si beau pays.
Op het moment dat je normaal de Beachmeeting zou verwachten kregen we dit jaar de tweede editie van de Ganda Tour voor de wielen geschoven. Bij aankomst aan het restaurant met de toepasselijke naam Buikske rond bleek al snel dat de meerderheid van de deelnemers reeds aangekomen was, en het was dan ook een beetje zoeken om een geschikt plaatsje voor onze MG te vinden. Tijdens het ontbijt kwamen we verschillende bekenden tegen en werd rustig de tijd genomen om een babbeltje te slaan. Rond 9.30 h werden de eerste motoren reeds opgestart en aangezien het weer acceptabel was gingen de daken bij iedereen neer (behalve bij de GTs dan natuurlijk )
De voormiddagrit voerde 64 MGs via rustige wegen doorheen de streek van Laarne, Wetteren, Melle, Oosterzele, Moortsele en Bottelare tot aan het restaurant De Zoete Zonde in Munte.Genieten uiteraard voor een uitgeweken Oost-Vlaming als ik om nog eens in zijn eigen streek te kunnen rondrijden, veelal langs minder bekende wegen en via andere invalswegen dan wat ik normaal gewend was. Ondertussen was de zon al flink van de partij en het terras zat dan ook bomvol.Een boterham met kaas en hesp stond er op het menu. Nu ja, de boterhammen waren er, maar de prachtige koude schotel (met inderdaad onder andere ook kaas en hesp erop) was duidelijk meer dan waar iedereen op gerekend had. Zelfs de organisatoren waren aangenaam verrast!
Met ons buikske rond vertrokken we voor de namiddagrit.Bij het vertrek deed het gerucht de ronde dat er verderop een wegomlegging was en dat we beter het eerste stuk zouden omzeilen.Waar men gaat langs Vlaamse wegen komt men wegomleggingen tegen zei Gerard Vermeersch ooit, en gelijk had ie!.We besloten het er toch op te wagen; volgden de plaatselijke omleiding en kwamen automatisch weer op de goede route terecht.
Via kleinere dorpen ging het richting Deinze, en zo bereikten we het kasteel van Ooidonck, ook bekend voor de Schotse Dagen.Daar konden we een plekje voor onze MG op de parking bemachtigen, en ook eentje voor onszelf op het mooie terras van het koetshuis. Na meer dan een uurtje van de zon, het gezelschap en de koffie genoten te hebben, vervolgden we onze weg langs de schilderachtige streek van St-Martens-Latem.We slenterden er door de straatjes en langs de prachtige huizen met onze rij MGs en kwamen geleidelijk aan weer aan de buitenrand van Gent tot in Evergem, onze eindbestemming van die dag.
In Evergem hadden Daniël en Olivier een privékasteel weten af te huren. Na de Oost-West van juni wordt de kastelentraditie dit jaar duidelijk verdergezet !Het statige domein verschafte ons een adembenemende mooie natuur, met een kasteel dat wel een full nut & bolt restauratie kon verdragen. Maar dat was geen enkel probleem want het weer was prachtig en we konden gezellig buiten blijven. Uitzonderlijk was dat de MGs geparkeerd werden rond het grasplein voor het Kasteel. Midden op het grasplein stonden dan de tafels en de stoelen opgesteld voor het avondeten, zodat we met zicht op de MGs konden genieten van de Paella die ondertussen in 3 grote pannen door Daniël en Olivier bereid werd. Drank kon in het kasteel verkregen worden aan zeer democratische prijzen!
Met een Sangria in de hand keurden we eerst nog de verschillende MGs en werd er nog wat restauratie-info opgedaan. Onze club beschikt gelukkig over zeer veel mensen die zelf aan hun auto werken en waar je altijd iets kan van leren. Een schat aan tips kan zo op een paar minuten vergaard worden.
En zo kwamen we aan het einde van onze prachtige dag : temidden van onze MGs genietend van het lekkere eten en drinken, ondertussen babbelend over de MGs, de mooie rit en het mooie weer dat in Augustus anders zo schaars was, maar ons voor die dag uitzonderlijk gegund was.
Proficiat nogmaals aan de organisatoren die het ganse avondmaal volledig zelf georganiseerd hadden. De sfeer s avonds, tussen de MGs, zal ons voor altijd bijblijven! Een schitterende afsluiter!Ivan & Els
Ganda tour
Au moment quon attendait normalement le Beachmeeting cette année on avait le deuxième tour Ganda. On rassemblait au restaurant avec nom typique « Buikske rond » ou le plus part de participants étaient déjà arrivé. On devait chercher pour trouver une place facile pour notre MG. Pendant le petit déjeuner on rencontrait des différents connus et on prenait notre tempspour bavarder. Vers 9h30 les premiers moteurs démarraient et la plus parts des voitures partaient décapotés (sauf les Gts naturellement) par ce que le temps était acceptable.
Le tour de lavant-midi menait les 64 voitures par des routes calmes à travers Laarne, Wetteren, Melle, Oosterzele, Moortsele en Bottelare vers le restaurant « De Zoete Zonde» à Munte. Comme jétais né à Flandre de lEst , je jouissais naturellement de revenir dans ces endroits par des routes moins connus et autres que ceux que je prend dhabitude. Entre-temps le soleil brillait plus et la terrasse était pleine. Le menu prévoyait une tartine de fromage et jambon. Qui les tartines étaient là mais le plat formidable (en effet avec dautre fromage et jambon) était réellement plus que prévu. Même les organisateurs étaient surpris!
Le ventre remplis on partait pour le tour de laprès-midi. On disait quil y avait une déviation un peut plus loin et quon faisait mieux un détour. Ou on va par de routes Flamande on rencontre des déviations dirait Gerard Vermeersch et il avait raison. On suivait la déviation et un peut plus loin on venait automatiquement sur la bonne route.
Par des petits villages, direction Deinze arrivait-on au château de Ooidonck, connu des jours écossaits. On trouvait une place pour notre MG et aussi pour nous sur la terrasse de la remise. Après une heure de jouir du soleil, notre compagnie etle café on continuait notre route par la zone pittoresque de St-Martens-Latem. On baladait avec nos MGs dans les petites rues par des maisons splendides et arrivait comme cela aux entours de Gent vers Evergem, notre destination finale de cette journée.
Daniêl et Olivier avait loué un château à Evergem. Après le Oost-West de juin on continu la tradition des châteaux ! Le domaine majestueusement nous présentait un nature beau et nous coupait le souffle, mais avec le château « full nut & bolt »à restaurer. Cela nétait pas un problème de nous retenir de rester dehors. Cétait exceptionnel que le MGs étaient parquer sur le gazon autour du château. Au milieu du gazon se trouvaient les tables et les chaises pour le souper, comme ça on voyait nos MGsen goûtant le Paella préparé par Daniêl et Olivier dans trois grands poêles. Les boissons étaient disponibles dans le château aux prix démocratiques !
Avec un sangria à la main on visitait les différents MGs et on sinformait concernant le restauration de nos voitures. Heureusement quil y a beaucoup de membres dans notre club dont on peut toujours recevoir des informations. On peut ramasser u n tas dinfo sur quelques minutes.
Ici le jour passait avec un temps superbe, autrement que le reste du mois daoût.
Félicitations aux organisateurs qui organisaient eux-mêmes le souper. Le sphère entre les MGs nous restera toujours en mémoire.
Dat MG het edele Britse merk van sportwagens was wisten we natuurlijk al langer, maar tijdens de Oost-West meeting van 2006 werd dit nog eens extra in de verf gezet met een prachtige kastelentocht met een Schots tintje.
Niet minder dan 73 wagens maakten s morgens vroeg hun opwachting aan het Kasteel van Tudor in Brugge.Via de statige oprijlaan en de mooie tuin passeerden we het stevige kasteel om even verder onze wagen te parkeren.Het welkomstcomité, verzorgd door Joske en Claudine, wachtte ons aan de ingang van het koetshuis reeds op met onze roadbook, de rallyplaat (die ondertussen in onze garage al aan de collectie toegevoegd werd) en een handdoekje met opdruk van The famous Grouse dat die dag goed dienst deed als buffer tussen de warme zetel en het zitvlak van mijn echtgenote..
Het koetshuis wordt tegenwoordig als verzorgde tearoom uitgebaat en is gelegen in het bos dat het kasteel zo prachtig omgeeft.Hier kregen we ons ontbijt opgediend met ondertussen ook de gelegenheid om verschillende bekenden even de hand te schudden en wat info uit te wisselen.
Iedereen had er duidelijk zin in, want reeds vrij vroeg (9.20) vertrokken de eerste wagens.De weerman had ons dan ook een prachtige dag beloofd, met temperaturen tot achteraan in de 20.Na het bevestigen van de rallyplaat en het dak netjes opgeborgen te hebben (dat zouden we die dag alvast niet meer nodig hebben) keurden we nog een paar MGs, en na gezien te hebben dat het goed was, stortten we ons vol overgave op de eerste kilometers.Het bos liet ons ondertussen van zijn aroma met volle teugen genieten.Niets meer ontspannend dan s ochtends door een nog vochtig bos, met het dak neer, door te rijden.Van aromatherapie gesproken
Langs rustige wegen ging het via Dudzele richting Damme waar we De groene wandeling op onze weg vonden.Een café met een terras en een grote parking, die weldra vol MGs stond.Wat kan het leven toch eenvoudig zijn tijdens een MG rit.Na het vloeistofpeil weer op niveau gebracht te hebben (het werd zo langzamerhand al tamelijk warm) zetten we onze weg verder richting het kasteel van Moerkerke waar we afspraak hadden voor het middagmaal.
Toen we daar aankwamen bleek dat we bij de laatste waren.Had de vrije stop langs de weg dan toch wat te veel tijd ingenomen?Nog voor het eten dienden we onze proeven af te leggen (het was dan ook niet voor niks examenperiode).De eerste proef bestond erin om in zo weinig mogelijk slagen met een hamer een nagel in een stuk hout te drijven.Niks aan dachten we, in onze studententijd kenden we een cafeetje in Gent waar we dit ook nog deden.Toch werden er een paar loze slagen geslagen; duidelijk een bewijs dat een mens er met de jaren op achteruit gaat.De tweede proef bestond erin een inschatting te maken hoe ver een echte Schot een boomstam kon gooien.Wijselijk liet ik deze proef maar aan mijn co-piloot over, want in gokken was ik nooit sterk.
In de koele kelders van het kasteel van Moerkerke konden we ons aan broodjes met beleg en koeken te goed doen.We dachten eerst een beetje spaarzaam te moeten omspringen, maar al gauw bleek dat, zodra het mandje half leeg was, dit onmiddellijk bijgevuld werd.Van klasse gesproken.
Toen de innerlijke mens danig versterkt was werd het tijd om eens te gaan kijken hoe ver onze Schotse vriend zijn boomke ging kunnen werpen.Om veiligheidsredenen (zo werd ons toch verteld) diende het publiek een zekere afstand van het gebeuren te bewaren.Dicht genoeg om de boom te zien vliegen, en ver genoeg om de ware aard van de boom te kunnen ontdekken.Met heel wat machtsvertoon werd de boom uiteindelijk 10,7 meter ver geworpen, wat dicht genoeg bij onze schatting lag om mijn nagel-kloppen-score nog enigszins goed te maken.
Van daaruit zetten we onze tocht verder, opnieuw richting binnenland.
De temperaturen gingen ondertussen verder de hoogte in, zodanig zelfs dat we na 10 km opnieuw wanhopig naar een terrasje met schaduw begonnen uit te kijken.Sommigen hadden zelfs last van een zonneslag, want Wim zagen we in de verte met een grote parasol staan zwaaien, duidelijk bedwelmd van het warme weer.
De volgende proef diende in Drongen uitgevoerd te worden.Deze keer was het de bedoeling om je vrouw in een juwelierszaak binnen te brengen, haar te laten rondkijken en haar dan opnieuw buiten te brengen zónder dat ze iets gekocht had.Om het geheel nog moeilijker te maken werd je ondertussen door een Schot een voortreffelijk glas Whisky aangeboden die je tot op de bodem diende te nuttigen.Maar ook deze proef lukte ons, al waren er anderen die duidelijk minder succes hadden.
Vanwege de grote inspanning en het geleden leed besloten we om voor de verandering nog eens een terrasje op te zoeken.Olivier, die van de streek is, wist dichtbij een terrasje waar ze nog pintjes aan zéér democratische prijzen verkochten, dus dat werd dan ook meteen bezocht.
Toen dienden we afscheid te nemen van ons gezelschap en een rechtstreekse weg naar het kasteel van Zwijnaarde te nemen om de volgende verrassing voor te bereiden.De organisatoren hadden ons namelijk gevraagd om, voor elke deelnemer die dit wou, een foto te nemen van zijn MG voor het kasteel van Zwijnaarde.We hadden het zo georganiseerd dat het merendeel van de deelnemers die avond zijn foto al mee huiswaarts kon nemen als aandenken.
Na de fotosessie werd in stijl het voorlaatste deel van de dag ingezet : Doedelzak muziek begeleidde Schotse danseressen waarna het afsluitend diner, de prijsuitreiking en een welverdiend woord van dank volgde aan Hendrik & Joske en Leslie & Claudine voor het organiseren van deze zeer geslaagde rit.Nogmaals bedankt van onzentwege ook en beslist tot de volgende editie !
We waren goed voorbereid, de M.G. op zijn mooist gezet, wegenkaarten en routeplanner geraadpleegd, G.P.S. mee, en de wekker op 5 uur! We rekenen op 3 uur rijden wat in principe zeer reëel is, maar in Mons de afslag gemist, de G.P.S. vindt geen Grand-Place in Ragnies omdat nadien ter plaatse gezien het "Place" moest zijn. "Route Barrée", DEVIATION, zijn ons telkens voor met alle gevolgen van dien. Een wegwijzer naar Ragnies is nog niet uitgevonden, dus vragen maar, probleem is, bijna geen mens te zien op straat, de huizen van de dorpen staan er grijs en gesloten bij, het is nochtans Pinksteren, zelfs de kerken maken geen enkel geluid. Toch zie ik iemand met een hedendaagse auto, ik doe teken en de vriendelijke man stopt.
We zijn in LOBBES, en ik vraag de weg naar RAGNIES zoals ik denk dat het moet uitgesproken worden, de man kijkt mij aan alsof ik de vogelgriep heb en ik moet mijn vraag nog tweemaal herhalen, weet U waarom ? Omdat ze ginder RANIE zeggen. "C'est ici tout près, là en haut, mais il-y-a une course aujourd'huy on ne sait pas passer..." We komen goed en wel aan in "RANIE" en we zijn nog de laatste niet. De "PLACE" staat vol van allemaal mooie M.G. plus enkele ROVER berlines. Iedereen heeft zijn best gedaan, ze staan er allemaal op hun paasbest bij op deze Pinksterdag. Er zitten zéér merkwaardige auto's tussen die van veel belangstelling kunnen genieten. De dorpskerk slaat alles gade met gesloten ogen, wordt ze nog wel eens wakker? Ik denk voor de meeste keren voor een al te droevige gebeurtenis. Een zeer voortreffelijk ontbijt wacht ons op, en van alles meer dan genoeg.
We horen veel Vlaams, veel bekende gezichten, het West Vlaams valt op. Met de nodige attributen gaan we van start, iedereen rijdt open want het weer is zacht en er zit geen wind maar de zon geraakt niet door het zwaar wolkendek, de weersomstandigheden van de laatste dagen in acht genomen , zijn we al dik tevreden, alhoewel de eerste berichtjes van de kust melden ons dat ze zich ginder aan het klaarmaken zijn om naar het strand te gaan. Zes auto's rijden zich vast en moeten rechtsomkeer maken op een smalle landweg, waar men langs drie kanten terug kan vertrekken Er wordt moeizaam gedraaid want er is weinig plaats, een bejaard manneke staat onbewogen onze manoeuvres te bekijken en hoort ons bezig. Hij staat zelfs een beetje in de weg maar hij bougeert niet want het is blijkbaar zijn weg of tenminste toch de rand van de weg is van hem. Iedereen is gedraaid en ineens zegt hij " wo moei no toe ?" Ja man we weten het niet, en we tonen hem ons routeblad met de streepjes, puntjes, driehoeken enz. "tis lik sjinees" zegt hij, ja voor ons ook maar we zijn het aan 't leren, daaaag. Iedereen schiet een andere weg op en we vinden ons allemaal terug voor de verrassingsdrink, we mochten kiezen, geef ons maar een donkere Chimay. Met de glimlach bediend.
We rijden door het prachtige landschap en zien zoveel . Enorme bossen, open weivelden met oude boerderijen waar de weg dwars doorheen loopt, de stallen en de mesthoop aan de ene kant van de weg, de woning met allerhande aanhangen aan de andere kant met als versiering hopen oude autobanden, dorpjes waar we niemand zien en waarvan we ons afvragen waar die mensen zich nu bevinden. Veel motards op de weg, ze zijn niet gevaarlijk maar wel onstuimig en maken veel lawaai, zeker onder de invloed van het circuit van CHIMAY. Aperitief, middagmaal, en prijsuitreiking in de Camargue werden best gesmaakt, het merendeel koos toch maar om binnen te genieten. Daarna nog een rit van een goede 60 km naar het kasteel van CHIMAY, het weer werd iets aangenamer doordat de zon zich wel even heeft getoond. Van het bijna totaal verlatene naar de gezellige stadsdrukte van CHIMAY , is een zeer aangename gewaarwording, iedereen had plaats op de grote binnenkoer van het kasteel om te parkeren. Het bezoek van het kasteel plus de luxueuze theaterzaal was indrukwekkend, meer kan ik daar niet over zeggen want zoiets moet men zelf zien.
De distillerie van BIERCEE hebben wij links laten liggen want het was intussen bijna zes uur voor we uit CHIMAY waren gesukkeld en we hadden nog voor zowat een drie uur te brommen.
On avait mis le réveil à 5h. Le tout était bien préparé : le MG nettoyé et frotté, le cartes et GPS consulté. On compte de rouler 3 heures ce qui est très réel, mais on a raté le sorti à Mons et le GPS ne trouve pas une » Grand-place » à Ragnies parce que çà doit être « Place ». Route barré et DEVIATION sont toujours en avance de nous. On doit inventé encore une flèche avec Ragnies dessus ; donc on va demander la route, personne dans la rue, les maisons grises dans le village sont fermés, il est pourtant Pentecôte et même les clochers des églises font pas de bruit. Je vois quand même une voiture récente et je fais signe et le bon home aimable sarête.
Nous sommes à LOBBES et je demande la route pour RAGNIES comme cela je pense quil faut le prononcer. Le bon home me regarde ou jai la grippe doiseaux et je dois deux fois répéter ma question. Savez-vous pour quoi ? Parce que cela se prononce « RANIE » et nous ne sommes pas le dernier. La « PLACE » est rempli de belles MGs et des ROVER berlines. Chacun à nettoyé sa voiture, ils sont tous prêt pour aller à la messe à ce Pentecôte. Il y a des gens qui regardent surtout aux voitures curieux. Léglise du village regarde le tout avec des yeux fermés, elle se réveille encore ?Je pense pour la plus part pour un événement triste. Le petit déjeuner excellent plus quil nous faut nous attend.
On entend beaucoup de flamand et surtout le flamand de louest. On part avec les attributs nécessaires décapotés comme le plus part des participants, il fait doux sans vent mais le soleil ne réussit pas à chasser les nuages. Vu les circonstances des derniers jours nous sommes très contents quoique les premiers signales de la côte disent quils se préparent pour aller à la plage. Six voitures se bloquent et doivent retournes sur une petite route ou on peut repartir vers trois cotés. On retourne laborieux, sur peu de place. Un Vieux bon home nous entend etregarde nos manuvres sans bouger. Il nous dérange mais ne bouge pas. Il semble que le bord de la route lui appartient. Tout le monde est retourné et tout dun coup il dit : « wo moei no toe « (ou allez-vous) ? Qui monsieur on ne sait pas et on montre le roadbook avec des points, triangles et des lignes etc. « Cest comme le chinois » dit lui. Pour nous aussi, on apprend, salut. Chacun prend une autre route et on se retrouve pour le drink de surprise. On pouvait choisir ; donne moi un Chimay servit avec le sourire.
Nous continuons à travers le beau paysage et nous voyons beaucoup. Des bois énorme, des prairies ouverts avec des vieux fermes, dont la route le traverse, les écuries et le tas de fumier de lun côté et la maison avec annexes de lautre côté et comme garnissement de tas de vieux pneus de voiture. Des villages ou on voit personne dont on se pose la question « ou se trouveton ». Beaucoup de motards non dangereux mais impétueux font du tapage peut être sous linfluence du circuit de Chimay. Apéro, dîner nous plaisaient et distribution des prix dans le « Camarque ». La plus parts des participants restaient à lintérieur. Après tout ça encore un tour de 60KM vers le château de Chimay. Le temps changeait : cétait plus agréable parce qu le soleil se montrait. De la tranquillité vers la foule de Chimay est un sentiment agréable. Tout le monde pouvait garer ça voiture dans la cour du château. La visite du Château et la salle de théâtre étaient impressionnants. Je ne sais dire plus parce que vous devez le voir vous-même.
Apres quon a quitté Chimay on na pas visité la distillerie de BIERCEE, cétait 6 h et on est rentré par ce que on avait encore 3 h de route à faire.
Merci aux organisateurs Walter Vertriest. ( traduction Alain Vit )
Toen het bestuur aan Carine en Sven vroeg een rit in 2006 te organiseren hoefden ze geen twee keer na te denken. Een rit in de grote club tot een goed einde brengen was een uitdaging welke ze niet aan zich lieten voorbijgaan.
De naam Stille Waters, van de gelijknamige serie welke in 2001 op TV1 vertoond werd, was snel gevonden. Het parcours voerde ons inderdaad tot bij Bornem / Hingenewaar het jachtpaviljoen De Notelaer onderdeel vormde van de filmset. De keuze van de datum bleek hen later evenwelonnodige ongerustheid te bezorgen. 14 mei viel immers samen met moederdag. Hierdoor werd gevreesd voor een lage opkomst. Zoals gewoonlijk liepen de eerste inschrijvingen tergend traag binnen. Een paar rappellekes deden hun werk en met 62 MGs sloten ze af.
Vertrek en aankomst waren voorzien in het restaurant van de Feestzalen Edelweiss te Lede. Hier kan men voor een zeer budgetvriendelijke prijs genieten van een voortreffelijke keuken. Bij aankomst werden alle vrouwen met een attentie bedacht. Iedereen mocht een kaars kiezen welke best bij zijn interieur paste. Smuk Aalst had voor ieders smaak wel een modelleke of kleur voorzien. Zo kwamen zelfs mannen die zonder hun echtgenote, doch wel met zoon of dochter waren, niet met lege handen thuis.......Alsof dat nog niet genoeg was, werden we s avonds nog op een zakje pralines getrakteerd.
De tocht zelf bracht ons langsheen een typisch Vlaams landschap : korte stukken ongerept natuurgebied, afgewisseld door villawijken, prachtige domeinen, een paar kastelen, verwaarloosde boerderijen, leegstaande serres en lintbebouwing. Inderdaad in Vlaanderen kan je op een paar vierkante km uitersten aantreffen. Ook de situaties kunnen zelfs op 50 meter wijzigen. Hierdoor is correctheid bij het opstellen van de roadbook van groot belang. Een opmerkelijk verschil met de Kemmelrit, waar een afstand van 10 tot 15km tussen twee situaties geen uitzondering was. Aan de vele positieve reacties te merken, kunnen we dan ook stellen dat dit zo goed als foutloos gebeurde. Echtelijke twisten over het niet-correct interpreteren van het te volgen parcours bleven dan ook uit, waardoor de dag voor chauffeurs en begeleiders zo goed als stressloos verliep.
s Middags was er een verzorgd lunchpakket voorzien in De Notelaer. Zoals dit paviljoen in de jaren 1800 het kader vormde voor adellijke diners; zo voelden we ons ook een beetje, terwijl we gezellig keuvelend onze buikjes tegoed deden aan de minisandwiches en luchtige chocomousse. De paarden van toen waren nu onze stalen rossen welke mede het prachtige decor vormden.De Meidrank, een witte wijn gearomatiseerd met Onze-Lieve-Vrouw bedstroo, werd door verschillende Frauleinen geapprecieerd.
Ook s namiddags verliep alles vlot. Hier en daar hielden de MGs op eigen initiatief halt om de dorst te lessen. Vervolgens werd verderop de ietwat verdoken Stuifstraat voorbijgestoven en dus liep de drink op nr. 92 wat uit.......Rond 17u, na een drank door de club aangeboden,vatte de rits MGs opnieuw de tocht aan. Eindpunt Lede, waar een fris sprankelend glas op ons wachtte, samen met een lekker etentje in Edelweis.
De speech van de voorzitter liet er geen twijfel over bestaan : het was een geslaagde rit. Hij gooide de handschoen in de ring om volgend jaar dit succes te evenaren: Carine en Sven namen ze met veel plezier op, dus ... Wordt vervolgd ..Stille Waters had immers 13 afleveringen ..
Nadia De Canck Ninove
Het succes van 'Stille Waters' hebben we niet alleen te danken aan onze inzet. De talrijke opkomst en het droge weer maakte van deze rit een grandioos succes. Daarvoor onze oprechte dank aan alle deelnemers! Wij willen ook Ingrid en haar team van restaurant - feestzalen Edelweiss bedanken, die voor het lekkere ontbijt en avondmaal zorgden. Ook onze dank aan Mia en het team van de Notelaer in Hingene, die hun domein voor ons openstelden. Waardoor we in een romantisch kader konden genieten van ons lunchpakket dat toch wel heel zorgvuldig was bereid door Anne-Mie en haar team van Delicia te Lede. Verder mogen we natuurlijk niet vergeten dat onze Kristien van SMUK -juwelen en geschenken - te Aalst ervoor gezorgd heeft dat alle 'moeders' een kaars konden uitkiezen, aangepast aan hun interieur. Ook Carine van Bol en Borrel te Lede zorgde voor een lekker zakje pralines, dat ons allen goed gesmaakt heeft. We hopen jullie volgend jaar allen terug te mogen begroeten op Stille Waters II!
Rapport de la belle ballade Stille Waters (I) du 14 mai 2006
Le comité du MGCC Belgium ne dû pas poser la question deux fois à Carine et Sven pour organiser une ballade en 2006. Organiser une étape dans « Le grand MG Car Club » fut un défi quils ne laissèrent pas passer.
Le nom « Stille Waters » de la série entrevue sur la VRT en 2001 fut vite trouvé. Le parcours nous conduisit vers Bornem / Hingene où le pavillon de chasse « De Notelaar » faisait partie du décors de la série. Cependant le choix du 14 mai, fête des mères, les inquiétait quelque peu! Malgré tout les inscriptions rentrèrent petit à petit. Après quelques rappels nous rassemblions 62MGs .
Départ et arrivée furent prévus au restaurant, salle des fêtes, « Edelweis » à Lede. Pour un prix convenable on peut y jouir dune excellente table. A larrivée toutes les dames reçurent, à leur couleur préférée, une bougie de Smuk de Aalst, qui saccorda le mieux à leur intérieur. Et comme cela ne suffit pas, le soir elles reçurent encore un sachet de pralines Les hommes seuls, accompagnés de leur fils ou de leurfille ne rentrèrent pas non plus les mains vides. La ballade elle-même nous mena au travers dun paysage typique Flamand : des contrées où la nature est encore intacte, entrecoupées par de charmantes villas, de domaines magnifiques, de châteaux, parfois aussi de quelques fermes négligées, de serres vides et douvrages enconstructions. En effet en Flandre, sur quelques km carré, on peut rencontrer des contrastes assez marqués. Les tableaux peuvent varier tous les 50 m. Cest pour cela quil est très important que les raodbook soient très précis. Une grande différence avec le « Kemmelrit », où des distances de 10 à 15 km entre deux points nétaient pas exceptionnelles. Aux nombreuses réactions positives on put conclure que le roadbook fut très très correct ! Il ny eu pas de « discussions » entre partenaires concernant une erreur dinterprétation du parcourset comme celapilotes et copilotespurent rouler en toute décontraction.
Le midi Carine et Sven prévoyèrent un lunch paquet dans le « Notelaar ». Comme ce pavillon formait le cadre des dîners de la noblesse dans les années 1800, nous nous sentîmes aussi un peu de « sang bleu » pendant que lon causait en mangeant nos minis sandwiches et la légère mousse au chocolat. Les chevaux du passé étaient maintenant remplacés par des chevaux vapeur qui formaient un décorum splendide. Le « Meidrank », un vin blanc aromatisé avec l « Onze-Lieve-Vrouw bedstro », fut apprécié par les « Frauleinen ».
Ainsi, laprès-midi se passa rapidement. Les MGs sarrêtèrent à gauche et à droite pour se désaltérer. Un peuplus loin nous passâmes devant la bien dissimulée Stuifstraat où nous pûmes encore nous arrêter pour un drink au numéro 92 ! Vers 17h, après un verre offert par le Club, la colonne se reforma en direction de Lede où un superbe dîner nous fut servi!
Le speech du président ne laissa aucun doute : ce fut une ballade réussie. Il invita Carine et Sven pour recommencer lannée prochaine avec le même succès et avec encore plus de participants. Ils acceptèrent avec le sourire, sourire quils ne perdirent pas tout au long de la journée. Donc affaire à suivre : « Stille waters » se passait sur13 épisodes...
Nadia(traduit par Wim)
Le succès de notre ballade ne dépendit pas seulement de nous. Les nombreux participants et le temps sec firent de ce tour une réussite brillante. Merci aux participants.
Nous voulons remercier aussi Ingrid et son team du restaurant « Edelweis » pour le bon petit déjeuner ainsi que le dîner.
Nos remerciements vont à Mia et le team du « De Notelaar » à Hingene, qui nous ouvrîmes leur domaine. Nous pûmes y manger nos lunch paquet, préparés par Anne-mi et son team de Delicia à Lede, ceci dans un cadre romantique.
Les remerciements vont également vers Kristien de Smuk-bijoux et cadeaux à Aalst qui soignèrent les mamansavec une bougie à leur couleur préférée.
De même, pour Carine de Bol de Lede qui préparèrent le ballotin de savoureuses pralines.
Nous espérons vous revoir tous et plus nombreux encore lannée prochaine au « Stille Waters II »
Ice Blue Midget Team : Carine et Sven( Traduction Alain Vit.
We waren met 71 autos ( de meeste met open kap) en 142 personen, waaronder 3 kinderen.
Langs de Catsberg, waar het zicht spijtig genoeg niet helemaal open was reden we langs wat grotere banen ,door de versgroene natuur, naar Desvres waar heel de markt voor ons was gereserveerd.
Dan ging het met een uur vertraging, langs kronkelende baantjes de Cap Blanc-Nez op, waar we in " Le Thommé de Gamond" werden vergast op een zeer lekker 4 gangen menu met wijn en koffie. wat een uitzicht zeg !!!!!!
3 Speechen van Alain;
Nadien reden we langs kleinere baantjes dan 's morgens richting Poperinge na eerst nog een gratis clubdrankje te krijgen in een boerenzaaltje naast een oriëntatietafel.
Onderweg was er een boerinnetje die absoluut de remmen van Wim's Mg wilde testen door eerst te stoppen en dan toch haar voorrang te pakken. ( Wim remde en gleed, loste op het eind zijn remmen en salomde de straat in waaruit de boerin kwam , en dat zonder iets te raken) Wel volgde er een hele resen god...Ik moet je zeggen de remmen van zijn MG B ( geen servo ) werken zéééér goed !!!
Wat verder stoppen we bij de Mortier orgels te Herzeele en werd er door ons ( ietwat oudere leden ) een walsje gedraaid.
Als we rond 20u in de halve maan aankwamen waren de meesten al huiswaarts en dit wegens het regenachtig weer. Vorig jaar was er sfeer to 24 u 's nachts.
mgdrivers
Het jaarlijkseindejaarsetentje was weer heel lekker en zeer gezellig
