Dat MG het edele Britse merk van sportwagens was wisten we natuurlijk al langer, maar tijdens de Oost-West meeting van 2006 werd dit nog eens extra in de verf gezet met een prachtige kastelentocht met een Schots tintje.
Niet minder dan 73 wagens maakten s morgens vroeg hun opwachting aan het Kasteel van Tudor in Brugge.Via de statige oprijlaan en de mooie tuin passeerden we het stevige kasteel om even verder onze wagen te parkeren.Het welkomstcomité, verzorgd door Joske en Claudine, wachtte ons aan de ingang van het koetshuis reeds op met onze roadbook, de rallyplaat (die ondertussen in onze garage al aan de collectie toegevoegd werd) en een handdoekje met opdruk van The famous Grouse dat die dag goed dienst deed als buffer tussen de warme zetel en het zitvlak van mijn echtgenote..
Het koetshuis wordt tegenwoordig als verzorgde tearoom uitgebaat en is gelegen in het bos dat het kasteel zo prachtig omgeeft.Hier kregen we ons ontbijt opgediend met ondertussen ook de gelegenheid om verschillende bekenden even de hand te schudden en wat info uit te wisselen.
Iedereen had er duidelijk zin in, want reeds vrij vroeg (9.20) vertrokken de eerste wagens.De weerman had ons dan ook een prachtige dag beloofd, met temperaturen tot achteraan in de 20.Na het bevestigen van de rallyplaat en het dak netjes opgeborgen te hebben (dat zouden we die dag alvast niet meer nodig hebben) keurden we nog een paar MGs, en na gezien te hebben dat het goed was, stortten we ons vol overgave op de eerste kilometers.Het bos liet ons ondertussen van zijn aroma met volle teugen genieten.Niets meer ontspannend dan s ochtends door een nog vochtig bos, met het dak neer, door te rijden.Van aromatherapie gesproken
Langs rustige wegen ging het via Dudzele richting Damme waar we De groene wandeling op onze weg vonden.Een café met een terras en een grote parking, die weldra vol MGs stond.Wat kan het leven toch eenvoudig zijn tijdens een MG rit.Na het vloeistofpeil weer op niveau gebracht te hebben (het werd zo langzamerhand al tamelijk warm) zetten we onze weg verder richting het kasteel van Moerkerke waar we afspraak hadden voor het middagmaal.
Toen we daar aankwamen bleek dat we bij de laatste waren.Had de vrije stop langs de weg dan toch wat te veel tijd ingenomen?Nog voor het eten dienden we onze proeven af te leggen (het was dan ook niet voor niks examenperiode).De eerste proef bestond erin om in zo weinig mogelijk slagen met een hamer een nagel in een stuk hout te drijven.Niks aan dachten we, in onze studententijd kenden we een cafeetje in Gent waar we dit ook nog deden.Toch werden er een paar loze slagen geslagen; duidelijk een bewijs dat een mens er met de jaren op achteruit gaat.De tweede proef bestond erin een inschatting te maken hoe ver een echte Schot een boomstam kon gooien.Wijselijk liet ik deze proef maar aan mijn co-piloot over, want in gokken was ik nooit sterk.
In de koele kelders van het kasteel van Moerkerke konden we ons aan broodjes met beleg en koeken te goed doen.We dachten eerst een beetje spaarzaam te moeten omspringen, maar al gauw bleek dat, zodra het mandje half leeg was, dit onmiddellijk bijgevuld werd.Van klasse gesproken.
Toen de innerlijke mens danig versterkt was werd het tijd om eens te gaan kijken hoe ver onze Schotse vriend zijn boomke ging kunnen werpen.Om veiligheidsredenen (zo werd ons toch verteld) diende het publiek een zekere afstand van het gebeuren te bewaren.Dicht genoeg om de boom te zien vliegen, en ver genoeg om de ware aard van de boom te kunnen ontdekken.Met heel wat machtsvertoon werd de boom uiteindelijk 10,7 meter ver geworpen, wat dicht genoeg bij onze schatting lag om mijn nagel-kloppen-score nog enigszins goed te maken.
Van daaruit zetten we onze tocht verder, opnieuw richting binnenland.
De temperaturen gingen ondertussen verder de hoogte in, zodanig zelfs dat we na 10 km opnieuw wanhopig naar een terrasje met schaduw begonnen uit te kijken.Sommigen hadden zelfs last van een zonneslag, want Wim zagen we in de verte met een grote parasol staan zwaaien, duidelijk bedwelmd van het warme weer.
De volgende proef diende in Drongen uitgevoerd te worden.Deze keer was het de bedoeling om je vrouw in een juwelierszaak binnen te brengen, haar te laten rondkijken en haar dan opnieuw buiten te brengen zónder dat ze iets gekocht had.Om het geheel nog moeilijker te maken werd je ondertussen door een Schot een voortreffelijk glas Whisky aangeboden die je tot op de bodem diende te nuttigen.Maar ook deze proef lukte ons, al waren er anderen die duidelijk minder succes hadden.
Vanwege de grote inspanning en het geleden leed besloten we om voor de verandering nog eens een terrasje op te zoeken.Olivier, die van de streek is, wist dichtbij een terrasje waar ze nog pintjes aan zéér democratische prijzen verkochten, dus dat werd dan ook meteen bezocht.
Toen dienden we afscheid te nemen van ons gezelschap en een rechtstreekse weg naar het kasteel van Zwijnaarde te nemen om de volgende verrassing voor te bereiden.De organisatoren hadden ons namelijk gevraagd om, voor elke deelnemer die dit wou, een foto te nemen van zijn MG voor het kasteel van Zwijnaarde.We hadden het zo georganiseerd dat het merendeel van de deelnemers die avond zijn foto al mee huiswaarts kon nemen als aandenken.
Na de fotosessie werd in stijl het voorlaatste deel van de dag ingezet : Doedelzak muziek begeleidde Schotse danseressen waarna het afsluitend diner, de prijsuitreiking en een welverdiend woord van dank volgde aan Hendrik & Joske en Leslie & Claudine voor het organiseren van deze zeer geslaagde rit.Nogmaals bedankt van onzentwege ook en beslist tot de volgende editie !
We waren goed voorbereid, de M.G. op zijn mooist gezet, wegenkaarten en routeplanner geraadpleegd, G.P.S. mee, en de wekker op 5 uur! We rekenen op 3 uur rijden wat in principe zeer reëel is, maar in Mons de afslag gemist, de G.P.S. vindt geen Grand-Place in Ragnies omdat nadien ter plaatse gezien het "Place" moest zijn. "Route Barrée", DEVIATION, zijn ons telkens voor met alle gevolgen van dien. Een wegwijzer naar Ragnies is nog niet uitgevonden, dus vragen maar, probleem is, bijna geen mens te zien op straat, de huizen van de dorpen staan er grijs en gesloten bij, het is nochtans Pinksteren, zelfs de kerken maken geen enkel geluid. Toch zie ik iemand met een hedendaagse auto, ik doe teken en de vriendelijke man stopt.
We zijn in LOBBES, en ik vraag de weg naar RAGNIES zoals ik denk dat het moet uitgesproken worden, de man kijkt mij aan alsof ik de vogelgriep heb en ik moet mijn vraag nog tweemaal herhalen, weet U waarom ? Omdat ze ginder RANIE zeggen. "C'est ici tout près, là en haut, mais il-y-a une course aujourd'huy on ne sait pas passer..." We komen goed en wel aan in "RANIE" en we zijn nog de laatste niet. De "PLACE" staat vol van allemaal mooie M.G. plus enkele ROVER berlines. Iedereen heeft zijn best gedaan, ze staan er allemaal op hun paasbest bij op deze Pinksterdag. Er zitten zéér merkwaardige auto's tussen die van veel belangstelling kunnen genieten. De dorpskerk slaat alles gade met gesloten ogen, wordt ze nog wel eens wakker? Ik denk voor de meeste keren voor een al te droevige gebeurtenis. Een zeer voortreffelijk ontbijt wacht ons op, en van alles meer dan genoeg.
We horen veel Vlaams, veel bekende gezichten, het West Vlaams valt op. Met de nodige attributen gaan we van start, iedereen rijdt open want het weer is zacht en er zit geen wind maar de zon geraakt niet door het zwaar wolkendek, de weersomstandigheden van de laatste dagen in acht genomen , zijn we al dik tevreden, alhoewel de eerste berichtjes van de kust melden ons dat ze zich ginder aan het klaarmaken zijn om naar het strand te gaan. Zes auto's rijden zich vast en moeten rechtsomkeer maken op een smalle landweg, waar men langs drie kanten terug kan vertrekken Er wordt moeizaam gedraaid want er is weinig plaats, een bejaard manneke staat onbewogen onze manoeuvres te bekijken en hoort ons bezig. Hij staat zelfs een beetje in de weg maar hij bougeert niet want het is blijkbaar zijn weg of tenminste toch de rand van de weg is van hem. Iedereen is gedraaid en ineens zegt hij " wo moei no toe ?" Ja man we weten het niet, en we tonen hem ons routeblad met de streepjes, puntjes, driehoeken enz. "tis lik sjinees" zegt hij, ja voor ons ook maar we zijn het aan 't leren, daaaag. Iedereen schiet een andere weg op en we vinden ons allemaal terug voor de verrassingsdrink, we mochten kiezen, geef ons maar een donkere Chimay. Met de glimlach bediend.
We rijden door het prachtige landschap en zien zoveel . Enorme bossen, open weivelden met oude boerderijen waar de weg dwars doorheen loopt, de stallen en de mesthoop aan de ene kant van de weg, de woning met allerhande aanhangen aan de andere kant met als versiering hopen oude autobanden, dorpjes waar we niemand zien en waarvan we ons afvragen waar die mensen zich nu bevinden. Veel motards op de weg, ze zijn niet gevaarlijk maar wel onstuimig en maken veel lawaai, zeker onder de invloed van het circuit van CHIMAY. Aperitief, middagmaal, en prijsuitreiking in de Camargue werden best gesmaakt, het merendeel koos toch maar om binnen te genieten. Daarna nog een rit van een goede 60 km naar het kasteel van CHIMAY, het weer werd iets aangenamer doordat de zon zich wel even heeft getoond. Van het bijna totaal verlatene naar de gezellige stadsdrukte van CHIMAY , is een zeer aangename gewaarwording, iedereen had plaats op de grote binnenkoer van het kasteel om te parkeren. Het bezoek van het kasteel plus de luxueuze theaterzaal was indrukwekkend, meer kan ik daar niet over zeggen want zoiets moet men zelf zien.
De distillerie van BIERCEE hebben wij links laten liggen want het was intussen bijna zes uur voor we uit CHIMAY waren gesukkeld en we hadden nog voor zowat een drie uur te brommen.
On avait mis le réveil à 5h. Le tout était bien préparé : le MG nettoyé et frotté, le cartes et GPS consulté. On compte de rouler 3 heures ce qui est très réel, mais on a raté le sorti à Mons et le GPS ne trouve pas une » Grand-place » à Ragnies parce que çà doit être « Place ». Route barré et DEVIATION sont toujours en avance de nous. On doit inventé encore une flèche avec Ragnies dessus ; donc on va demander la route, personne dans la rue, les maisons grises dans le village sont fermés, il est pourtant Pentecôte et même les clochers des églises font pas de bruit. Je vois quand même une voiture récente et je fais signe et le bon home aimable sarête.
Nous sommes à LOBBES et je demande la route pour RAGNIES comme cela je pense quil faut le prononcer. Le bon home me regarde ou jai la grippe doiseaux et je dois deux fois répéter ma question. Savez-vous pour quoi ? Parce que cela se prononce « RANIE » et nous ne sommes pas le dernier. La « PLACE » est rempli de belles MGs et des ROVER berlines. Chacun à nettoyé sa voiture, ils sont tous prêt pour aller à la messe à ce Pentecôte. Il y a des gens qui regardent surtout aux voitures curieux. Léglise du village regarde le tout avec des yeux fermés, elle se réveille encore ?Je pense pour la plus part pour un événement triste. Le petit déjeuner excellent plus quil nous faut nous attend.
On entend beaucoup de flamand et surtout le flamand de louest. On part avec les attributs nécessaires décapotés comme le plus part des participants, il fait doux sans vent mais le soleil ne réussit pas à chasser les nuages. Vu les circonstances des derniers jours nous sommes très contents quoique les premiers signales de la côte disent quils se préparent pour aller à la plage. Six voitures se bloquent et doivent retournes sur une petite route ou on peut repartir vers trois cotés. On retourne laborieux, sur peu de place. Un Vieux bon home nous entend etregarde nos manuvres sans bouger. Il nous dérange mais ne bouge pas. Il semble que le bord de la route lui appartient. Tout le monde est retourné et tout dun coup il dit : « wo moei no toe « (ou allez-vous) ? Qui monsieur on ne sait pas et on montre le roadbook avec des points, triangles et des lignes etc. « Cest comme le chinois » dit lui. Pour nous aussi, on apprend, salut. Chacun prend une autre route et on se retrouve pour le drink de surprise. On pouvait choisir ; donne moi un Chimay servit avec le sourire.
Nous continuons à travers le beau paysage et nous voyons beaucoup. Des bois énorme, des prairies ouverts avec des vieux fermes, dont la route le traverse, les écuries et le tas de fumier de lun côté et la maison avec annexes de lautre côté et comme garnissement de tas de vieux pneus de voiture. Des villages ou on voit personne dont on se pose la question « ou se trouveton ». Beaucoup de motards non dangereux mais impétueux font du tapage peut être sous linfluence du circuit de Chimay. Apéro, dîner nous plaisaient et distribution des prix dans le « Camarque ». La plus parts des participants restaient à lintérieur. Après tout ça encore un tour de 60KM vers le château de Chimay. Le temps changeait : cétait plus agréable parce qu le soleil se montrait. De la tranquillité vers la foule de Chimay est un sentiment agréable. Tout le monde pouvait garer ça voiture dans la cour du château. La visite du Château et la salle de théâtre étaient impressionnants. Je ne sais dire plus parce que vous devez le voir vous-même.
Apres quon a quitté Chimay on na pas visité la distillerie de BIERCEE, cétait 6 h et on est rentré par ce que on avait encore 3 h de route à faire.
Merci aux organisateurs Walter Vertriest. ( traduction Alain Vit )
Toen het bestuur aan Carine en Sven vroeg een rit in 2006 te organiseren hoefden ze geen twee keer na te denken. Een rit in de grote club tot een goed einde brengen was een uitdaging welke ze niet aan zich lieten voorbijgaan.
De naam Stille Waters, van de gelijknamige serie welke in 2001 op TV1 vertoond werd, was snel gevonden. Het parcours voerde ons inderdaad tot bij Bornem / Hingenewaar het jachtpaviljoen De Notelaer onderdeel vormde van de filmset. De keuze van de datum bleek hen later evenwelonnodige ongerustheid te bezorgen. 14 mei viel immers samen met moederdag. Hierdoor werd gevreesd voor een lage opkomst. Zoals gewoonlijk liepen de eerste inschrijvingen tergend traag binnen. Een paar rappellekes deden hun werk en met 62 MGs sloten ze af.
Vertrek en aankomst waren voorzien in het restaurant van de Feestzalen Edelweiss te Lede. Hier kan men voor een zeer budgetvriendelijke prijs genieten van een voortreffelijke keuken. Bij aankomst werden alle vrouwen met een attentie bedacht. Iedereen mocht een kaars kiezen welke best bij zijn interieur paste. Smuk Aalst had voor ieders smaak wel een modelleke of kleur voorzien. Zo kwamen zelfs mannen die zonder hun echtgenote, doch wel met zoon of dochter waren, niet met lege handen thuis.......Alsof dat nog niet genoeg was, werden we s avonds nog op een zakje pralines getrakteerd.
De tocht zelf bracht ons langsheen een typisch Vlaams landschap : korte stukken ongerept natuurgebied, afgewisseld door villawijken, prachtige domeinen, een paar kastelen, verwaarloosde boerderijen, leegstaande serres en lintbebouwing. Inderdaad in Vlaanderen kan je op een paar vierkante km uitersten aantreffen. Ook de situaties kunnen zelfs op 50 meter wijzigen. Hierdoor is correctheid bij het opstellen van de roadbook van groot belang. Een opmerkelijk verschil met de Kemmelrit, waar een afstand van 10 tot 15km tussen twee situaties geen uitzondering was. Aan de vele positieve reacties te merken, kunnen we dan ook stellen dat dit zo goed als foutloos gebeurde. Echtelijke twisten over het niet-correct interpreteren van het te volgen parcours bleven dan ook uit, waardoor de dag voor chauffeurs en begeleiders zo goed als stressloos verliep.
s Middags was er een verzorgd lunchpakket voorzien in De Notelaer. Zoals dit paviljoen in de jaren 1800 het kader vormde voor adellijke diners; zo voelden we ons ook een beetje, terwijl we gezellig keuvelend onze buikjes tegoed deden aan de minisandwiches en luchtige chocomousse. De paarden van toen waren nu onze stalen rossen welke mede het prachtige decor vormden.De Meidrank, een witte wijn gearomatiseerd met Onze-Lieve-Vrouw bedstroo, werd door verschillende Frauleinen geapprecieerd.
Ook s namiddags verliep alles vlot. Hier en daar hielden de MGs op eigen initiatief halt om de dorst te lessen. Vervolgens werd verderop de ietwat verdoken Stuifstraat voorbijgestoven en dus liep de drink op nr. 92 wat uit.......Rond 17u, na een drank door de club aangeboden,vatte de rits MGs opnieuw de tocht aan. Eindpunt Lede, waar een fris sprankelend glas op ons wachtte, samen met een lekker etentje in Edelweis.
De speech van de voorzitter liet er geen twijfel over bestaan : het was een geslaagde rit. Hij gooide de handschoen in de ring om volgend jaar dit succes te evenaren: Carine en Sven namen ze met veel plezier op, dus ... Wordt vervolgd ..Stille Waters had immers 13 afleveringen ..
Nadia De Canck Ninove
Het succes van 'Stille Waters' hebben we niet alleen te danken aan onze inzet. De talrijke opkomst en het droge weer maakte van deze rit een grandioos succes. Daarvoor onze oprechte dank aan alle deelnemers! Wij willen ook Ingrid en haar team van restaurant - feestzalen Edelweiss bedanken, die voor het lekkere ontbijt en avondmaal zorgden. Ook onze dank aan Mia en het team van de Notelaer in Hingene, die hun domein voor ons openstelden. Waardoor we in een romantisch kader konden genieten van ons lunchpakket dat toch wel heel zorgvuldig was bereid door Anne-Mie en haar team van Delicia te Lede. Verder mogen we natuurlijk niet vergeten dat onze Kristien van SMUK -juwelen en geschenken - te Aalst ervoor gezorgd heeft dat alle 'moeders' een kaars konden uitkiezen, aangepast aan hun interieur. Ook Carine van Bol en Borrel te Lede zorgde voor een lekker zakje pralines, dat ons allen goed gesmaakt heeft. We hopen jullie volgend jaar allen terug te mogen begroeten op Stille Waters II!
Rapport de la belle ballade Stille Waters (I) du 14 mai 2006
Le comité du MGCC Belgium ne dû pas poser la question deux fois à Carine et Sven pour organiser une ballade en 2006. Organiser une étape dans « Le grand MG Car Club » fut un défi quils ne laissèrent pas passer.
Le nom « Stille Waters » de la série entrevue sur la VRT en 2001 fut vite trouvé. Le parcours nous conduisit vers Bornem / Hingene où le pavillon de chasse « De Notelaar » faisait partie du décors de la série. Cependant le choix du 14 mai, fête des mères, les inquiétait quelque peu! Malgré tout les inscriptions rentrèrent petit à petit. Après quelques rappels nous rassemblions 62MGs .
Départ et arrivée furent prévus au restaurant, salle des fêtes, « Edelweis » à Lede. Pour un prix convenable on peut y jouir dune excellente table. A larrivée toutes les dames reçurent, à leur couleur préférée, une bougie de Smuk de Aalst, qui saccorda le mieux à leur intérieur. Et comme cela ne suffit pas, le soir elles reçurent encore un sachet de pralines Les hommes seuls, accompagnés de leur fils ou de leurfille ne rentrèrent pas non plus les mains vides. La ballade elle-même nous mena au travers dun paysage typique Flamand : des contrées où la nature est encore intacte, entrecoupées par de charmantes villas, de domaines magnifiques, de châteaux, parfois aussi de quelques fermes négligées, de serres vides et douvrages enconstructions. En effet en Flandre, sur quelques km carré, on peut rencontrer des contrastes assez marqués. Les tableaux peuvent varier tous les 50 m. Cest pour cela quil est très important que les raodbook soient très précis. Une grande différence avec le « Kemmelrit », où des distances de 10 à 15 km entre deux points nétaient pas exceptionnelles. Aux nombreuses réactions positives on put conclure que le roadbook fut très très correct ! Il ny eu pas de « discussions » entre partenaires concernant une erreur dinterprétation du parcourset comme celapilotes et copilotespurent rouler en toute décontraction.
Le midi Carine et Sven prévoyèrent un lunch paquet dans le « Notelaar ». Comme ce pavillon formait le cadre des dîners de la noblesse dans les années 1800, nous nous sentîmes aussi un peu de « sang bleu » pendant que lon causait en mangeant nos minis sandwiches et la légère mousse au chocolat. Les chevaux du passé étaient maintenant remplacés par des chevaux vapeur qui formaient un décorum splendide. Le « Meidrank », un vin blanc aromatisé avec l « Onze-Lieve-Vrouw bedstro », fut apprécié par les « Frauleinen ».
Ainsi, laprès-midi se passa rapidement. Les MGs sarrêtèrent à gauche et à droite pour se désaltérer. Un peuplus loin nous passâmes devant la bien dissimulée Stuifstraat où nous pûmes encore nous arrêter pour un drink au numéro 92 ! Vers 17h, après un verre offert par le Club, la colonne se reforma en direction de Lede où un superbe dîner nous fut servi!
Le speech du président ne laissa aucun doute : ce fut une ballade réussie. Il invita Carine et Sven pour recommencer lannée prochaine avec le même succès et avec encore plus de participants. Ils acceptèrent avec le sourire, sourire quils ne perdirent pas tout au long de la journée. Donc affaire à suivre : « Stille waters » se passait sur13 épisodes...
Nadia(traduit par Wim)
Le succès de notre ballade ne dépendit pas seulement de nous. Les nombreux participants et le temps sec firent de ce tour une réussite brillante. Merci aux participants.
Nous voulons remercier aussi Ingrid et son team du restaurant « Edelweis » pour le bon petit déjeuner ainsi que le dîner.
Nos remerciements vont à Mia et le team du « De Notelaar » à Hingene, qui nous ouvrîmes leur domaine. Nous pûmes y manger nos lunch paquet, préparés par Anne-mi et son team de Delicia à Lede, ceci dans un cadre romantique.
Les remerciements vont également vers Kristien de Smuk-bijoux et cadeaux à Aalst qui soignèrent les mamansavec une bougie à leur couleur préférée.
De même, pour Carine de Bol de Lede qui préparèrent le ballotin de savoureuses pralines.
Nous espérons vous revoir tous et plus nombreux encore lannée prochaine au « Stille Waters II »
Ice Blue Midget Team : Carine et Sven( Traduction Alain Vit.
We waren met 71 autos ( de meeste met open kap) en 142 personen, waaronder 3 kinderen.
Langs de Catsberg, waar het zicht spijtig genoeg niet helemaal open was reden we langs wat grotere banen ,door de versgroene natuur, naar Desvres waar heel de markt voor ons was gereserveerd.
Dan ging het met een uur vertraging, langs kronkelende baantjes de Cap Blanc-Nez op, waar we in " Le Thommé de Gamond" werden vergast op een zeer lekker 4 gangen menu met wijn en koffie. wat een uitzicht zeg !!!!!!
3 Speechen van Alain;
Nadien reden we langs kleinere baantjes dan 's morgens richting Poperinge na eerst nog een gratis clubdrankje te krijgen in een boerenzaaltje naast een oriëntatietafel.
Onderweg was er een boerinnetje die absoluut de remmen van Wim's Mg wilde testen door eerst te stoppen en dan toch haar voorrang te pakken. ( Wim remde en gleed, loste op het eind zijn remmen en salomde de straat in waaruit de boerin kwam , en dat zonder iets te raken) Wel volgde er een hele resen god...Ik moet je zeggen de remmen van zijn MG B ( geen servo ) werken zéééér goed !!!
Wat verder stoppen we bij de Mortier orgels te Herzeele en werd er door ons ( ietwat oudere leden ) een walsje gedraaid.
Als we rond 20u in de halve maan aankwamen waren de meesten al huiswaarts en dit wegens het regenachtig weer. Vorig jaar was er sfeer to 24 u 's nachts.
Dimanche matin, le 23 avril 2006 vers8 heures, deux MGs roulent sur l E 40 en direction de Veurne. Elles serpententsur lasphalte comme un félin cherchant sa proie, adroites, en évitant les camions L MG rouge derrière nous est-elle aussi en route pour le Kemmelrit ? Nous le supposons, mais nous ne sommes pas sûr saufquand elle prend aussi la même sortie que nous.Cette B estsuperbe et en bonne condition, cest évident. La distance qui la sépare de notre F reste toujours réduite. On réfléchit dans notre cockpit : qui connaît-t-on avec une MG rouge?Dans le club il y en a tellement de MGs rouge!
Au Halve Maan il y a déjà cinq MGs qui sont arrivées. Nous attendons 71 voitures. Nous avions garé notre F à côté de la ZR d Olivier en épis comme au Mans, comme cela nous étions prêts à démarrer directement. Question dêtre le premier pour partir comme un vrai Flandrien; mais pas de chance, Cor garait sa B devant nous et nous bloquait pour le départ.
Après avoir dégusté un café, revus nos amis et bavardés avec eux nous examinions les différentes voitures. Comme lannée passée il y avait neuf voitures du MGCC France. Cest intéressant de voir dautres MGs comme cette vieille TF peinte en deux nuances de beige. Les nouvelles MGs (F, TF et ZR) étaient nombreuses: 14 participants.
Wim était fort occupé à distribuer les roadbooks.
Vers 9h 45 il sortait, enthousiaste en disant: ils sont tous arrivés et ils ont reçu leurs « raodbook ». Après le signal du départ, les moteurs démarraient (la plupartdirectement) dans les grondements et ronflements sourds des échappements;les basses des filtres à air sports; les SUs et les Webers dérangeaient certainement le repos dominical à Poperinge!Je suis sûrqueles anciens combattants pouvaient imaginer que les Allemands étaient revenus; mais en fait il sagissait des Anglais (es) qui partaient. Avec ce soleil encourageant, beaucoup de membres partirent décapotés.
Nous pointions le nez de nos MG vers le Cap Blanc-Nez et suivions le long cortège de voitures.Wim avait intercalé une particularité dans le parcours après 12 km : toutfarceur quil est, il nous avait fait faire une boucle sur un parking dun Moulin. Cela suffit pour troubler quelques co-pilotes qui nétaient pas encore réveillés et il-y-en eu quelques uns !!!
Sauf Els; après 14 ans de mariage et 5 ans de Rallyes en MG, jai une confiance totale en elle, je nose plus douter.
Comme dhabitude nous croisions dautres MG dont les membresnous faisaient des signes pour nous dire que nous nous trompions, pas de chance pour eux car cétait mon copilote qui avait raison. Grâce à Els nous avions gagné une vingtaine de place dans la file.
Le Mont des Cats se présentait à nous avec des vues matinales splendides à gauche et à droite. Les petites routes sinueuses se succédaient aux routes normales, où en principe nous aurions pu rouler plus vite; cétait sans compter sur une grande caravane qui roulait lentement et sûrement et qui nous empêcha dedoubler. Heureusement quelque temps plus tard nous pouvions la doubler et profiter de la route qui se présentait à nous avec des fortes côtes et descentes comme en montagne, des longues lignes droites avectout à coup des virages courts.
Les crispations au ventre étaient garanties chez mon copilote. A certains moments je devais ralentir parce que je ne voyais plus la route devant moi tellement les montéesétaient escarpées.
Nous décidions de ne pas nous arrêter à la pause facultative et de continuer vers la place de Desvres, qui était réservée pour nos voitures. Chapeau pour lorganisation !!! Le moment de prendre le Picon vin blanc. Dans le café il y avait quelques motards Flamands qui admiraient nos voitures et qui étaient assez impressionnésde voir que le MG
Club pouvait organiserde telles balades. Un de ces motards avait une Audi TTcabrio et avait pas mal cherché sans succès pour trouver un tel club organisateur. Il avait de la chance davoir une tête de plus que moi, autrement jaurai, pu lui donner ladresse internet de Mattel, le fabriquant
des poupées Barbies
La sortie de la place ne fut pas des plus facile, faute dattention ! Après avoir tourné en rond plusieurs fois nous retrouvions enfin la bonne route vers le Cap Blanc-Nez. Nous avions entre temps encouru une heure de retard
(Probablement la faute au délicieux Picon) et nous essayions maintenant de rattraper ce temps perdu.
Mais le beau paysage parmi ces routes tortueuses nous invitait à rouler moins vite et à jouir pleinement de notre environnement.
Il plu un peu, mais en roulant plus vite on pu éviter que les goûtes ne tombent dans le cockpit.
La destination étaitle restaurant « Le Thomé de Gamond » situé sur les hauteurs du Cap Blanc-Nez. Pendant le dîner à quatre services, arrosé de vin blanc et rouge, suivi dun café, le restaurant offrait aux convives une vue splendide.
Le temps brumeux nous empêcha de voir lAngleterre mais malgré cela nous décidions que nous reviendrions un jour à cet endroit.
Alain décidait entre deux services de remercier Wim pour son excellente organisation. Il du sy reprendre trois fois vu la grandeur et la mauvaise acoustique du restaurant.
Laprès-midi nous prenions la direction du Cap Griz-Nez et Poperinge. Quelques hardis partirent décapotésmais vu le ciel menaçantla plupart des participants remirent leur capote!A Audresselles notre groupe sarrêta pour une exploration de la plage à la recherche de fossiles, nous en vîmes quelques uns assis sur un banc le dos vers la mer .
Sur le trottoir on vendait des grands crabes vivants que jimaginais déjà en crab-cocktail que jaime tant, mais Els ne voulu pas en acheter.
Enfin, après une promenade vivifiante on repartait pour lhalte suivante, le « Café de la Marie » ou le club nous offrait encore un drink. Comment Wim a trouvé cet endroit on ne sait pas mais cétait vraiment « typique » avec tous ces trésors accrochés au mur. Des objets qui ont posé questions de fonctionnement lors dun ancien Beachmeeting.
Ensuite par des petites routes sinueuses nous rentrions vers Poperinge. Dabord nous voulions nous arrêter au musée dorgues à Herzeele, mais la musique nétait pas tout à fait à notre goût. Cependant en voyant les photos au « Halve Maan » il semblait que nous avions manqué quelque chose doriginal. Sur le coup de sept heures, après avoir mangé quelques tartines etbu un dernier verre nous décidions daller chercher notre fille à la côteet de retourner à la maison. Quand elle aura grandit elle pourra aussi participer.
Wim encore merci pour lexcellenteorganisation, les trouvailles amusantes et les soins particuliers que tu as apportés à lélaboration de ce rallye. Nous savons que tu penses déjà à la prochaine balade de lannée prochaine et nous sommes impatients dy participer à nouveau. A la prochaine donc!Els & Ivan (traductionAlain Vit.)
Zondagochtend, 23 April 2006, 8 uur s morgens.2 MGs snellen over de E40 richting Veurne.Als een slang op jacht kronkelen ze zich over het asfalt, handig en precies de vrachtwagens ontwijkend Is de rode MGB achter ons ook op weg naar de Kemmelrit ?We vermoeden het, maar krijgen pas meer zekerheid als ook hij dezelfde afrit neemt.Dat deze B in topvorm is, lijkt wel duidelijk.De afstand tot onze F blijft steeds beperkt !
Meteen komt bij ons in de cockpit het volgende gespreksonderwerp los : wie kennen we allemaal met een rode MGB ? De namen worden opgesomd; soms kunnen we enkel de mensen beschrijven, maar kennen we de naam niet.Feit is : er zijn veel rode Bs in de club !
Bij aankomst aan de Halve Maan blijken er reeds een 5-tal autos aanwezig te zijn.Het zouden er in totaal 71 worden !We parkeerden onze F naast de ZR van Olivier op een dusdanige manier dat we à la façon de Le Mans meteen gingen kunnen vertrekken.Kwestie van kop te kunnen trekken als een echte Flandrien.Maar Cor had wat later zijn B natuurlijk strategisch geparkeerd en versperde zo onze aftocht.
Na een koffie, het weerzien van vele bekenden en diverse babbels, keurden we de autos.Net als vorig jaar namen een aantal leden van MGCC France deel.Het leuke daaraan is dat je eens wat andere MGs te zien krijgt.Zo was er een mooie (oude) TF bij die in 2 beigetonen gespoten was.De opkomst van de nieuwere autos (F, TF en ZR) was anderzijds opvallend : liefst 14 hebben we er geteld !
En onze Wim had het ondertussen razend druk met het uitdelen van de routebladen.
Rond kwart voor tien kwam Wim enthousiast buiten : iedereen is al toegekomen en heeft zijn routeblad gekregen ! We kunnen vertrekken.
Het startsein was gegeven : de motoren sloegen aan (bij de meeste zelfs onmiddellijk), en het gebulder van de uitlaten; de bassen van de sportluchtfilters, de SUs en de Webers verstoorden de zondagsrust in Poperinge !Ik ben het zeker, als er nog oudstrijders waren, dan hebben die toen waarschijnlijk gedacht dat den Duits weer gearriveerd was !Maar t waren dEngelsen die vertrokken !En nagenoeg iedereen zonder dak, want de zon was reeds van de partij.
We richtten de neus van de auto richting Cap Blanc Nez, en volgden de lange stoet.Reeds na een 12-tal km had Wim een aardigheidje in het roadbook voorzien : de snoodaard deed ons zo maar een rondje op een parking aan een molen rijden.Genoeg om een paar co-piloten (die waarschijnlijk niet goed wakker waren) te doen twijfelen en hun partner de verkeerde richting uit te sturen.Gelukkig was Els goed bij de pinken en waren we op die manier meteen een plaats of 20 opgeschoven !Een paar MGs kwamen ons nog met wild zwaaiende bestuurders tegen, en wilden ons duidelijk maken dat we verkeerd waren, maar mijn co-piloot was zeker van haar stuk : wij zaten juist !En ze had gelijk, zo bleek later !Na 14 jaar huwelijk en 5 jaar MG-rallys is het vertrouwen compleet en dùrf ik zelfs niet meer te twijfelen.Meteen daarna diende de Catsberg zich aan, met prachtige zichten van een landschap dat nog in zijn ochtendgewaad gehuld was.De kleine kronkelende baantjes gingen geleidelijk aan over in grotere wegen, wat normaal gesproken de snelheid zou doen toenemen, ware het niet dat we een tijdje geplaagd waren door een grote caravan die traag maar zeker steeds dezelfde richting van ons koos.
Gelukkig konden we de caravan na een tijdje passeren, net op tijd om te genieten van een mooi stuk weg dat zich als een roetsjbaan voor ons presenteerde, met scherpe oplopende en neergaande delen, lange rechte stukken, en af en toe een korte draai.Kriebel in de buik gegarandeerd (bij mijn co-piloot).Op bepaalde momenten hield ik me toch ook wat in, omdat de weg voor ons niet meer zichtbaar was !Zo steil ging het soms naar beneden.
We besloten de vrije pauze niet te nemen, maar door te rijden naar de markt van Desvres, die voor de gelegenheid voor onze wagens gereserveerd was !Pluim voor de organisatie !Als wederdienst gunden we de plaatselijke horeca ook iets : tijd voor een aperitiefke Picon au vin blanc.In het café zaten overigens een paar Vlaamse motorrijders; één van hun was vol lof over onze autos en over het feit dat we met de MG club dergelijke ritten organiseerden.Zelf had hij een Audi TT cabrio, en hij had al overal gezocht, maar kon nergens een club hiervan vinden.Hij had geluk dat hij een kop groter was dan ik, anders had ik hem beslist het internet adres van Mattel, de fabrikant van de Barbie poppen gegeven ;-)
Bij het verlaten van de markt was het eventjes uitkijken geblazen.Na wat zoekwerk, en een paar keer het centrum doorkruist te hebben zaten we uiteindelijk terug op de goede weg en reden we richting Cap Blanc Nez.We hadden ondertussen een uurtje vertraging volgens het schema opgelopen (de Picon smaakte écht voortreffelijk) en we probeerden onderweg nog wat goed te maken.Maar het landschap en de kronkelende wegen noopten ons ertoe vaart te minderen en te genieten van alles rondom ons.Ook datgene boven ons, want de eerste kleine druppels tekenden zich af op de voorruit.Enige snelheid houden is dan de boodschap en het lukte ons om de druppels te ontwijken.
Bestemming was het restaurant Le Thomé de Gamond, gelegen op een hoogte aan Cap Blanc Nez.Naast een lekker viergangen menu, aangevuld met wijn en koffie, bood het restaurant een schitterend panorama over de streek.Machtig.Eigenlijk werd het restaurant gewoon door ons die middag overgenomen !Het heeft namelijk een capaciteit van 160 personen, en wij waren met 142 deelnemers!Gedurende de maaltijd konden we de ganse tijd van het schitterende uitzicht genieten.Maar Engeland gaf zich niet prijs; daarvoor was er net iets te veel nevel.Toch maakten we een mental note : hier komen we beslist nog eens terug !
Alain besloot tussen twee gangen door Wim te bedanken voor zijn puike organisatie.Tot 3 maal toe, al was dit vooral ingegeven door de grootte en de indeling van het gebouw.
Na het middagmaal ging het richting Cap Griz Nez en geleidelijk aan terug naar Poperinge.Een paar dapperen vertrokken nog met de kap neer, maar het merendeel liet die toch dicht want het druppelde wat, en de lucht voorspelde geen beterschap.In Audresseles hielden we met ons groepje nog een tussenstop, om het strand eens te verkennen en fossielen te zoeken (we zagen er een paar zitten op een bankje met hun rug naar de zee).Op de stoep in de straat waar we geparkeerd stonden werden mooie grote, levende verse krabben verkocht.En ik die zo graag een krabcocktail lust, maar mijn vrouwtje wou er geen kopen !
Enfin, na een gezonde wandeling (lees : klauterpartij over de rotsen) vertrokken we opnieuw naar de volgende halte : Café de la Marie, waar we nog een drankje aangeboden werden.Hoe Wim dit gevonden heeft weten we niet, maar het was zondermeer typisch te noemen.En buiten onder het afdak waren echte schatten te ontdekken (zo van die voorwerpen waarvan ze je op de beachmeeting vroegen : wat is het en waarvoor dient het).
Via kleinere kronkelwegen ging het dan terug richting Poperinge.Eerst wilden we nog aan het orgie-museum in Herzeele halt houden, maar aan de orgelmuziek te horen was het toch wat minder onze stijl.Achteraf, bij het zien van de fotos bleek wel dat we wat gemist hadden, maar bij aankomst in de Halve Maan wees de klok al tien voor zeven aan, en na een laatste drankje en een paar lekkere boterhammen besloten we onze dochter te gaan ophalen aan de kust om daarna huiswaarts te keren.Later als ze groter is, mag ze natuurlijk meekomen !
Wim, nogmaals bedankt voor de puike organisatie, de leuke spitsvondigheden en de zorg waarmee je deze rit weer samengesteld hebt.We weten dat je ondertussen al aan het nadenken bent over de rit van volgend jaar, en we zien er al met veel ongeduld naar uit !Tot Dan !
Hieronder een verslag over een rit van 17 april 2005
THE MG STORY IN THE 9TH TOUR KEMMEL.
Zaterdag 16 april, regen met bakken, donkergrij(n)zende wolkenpakken ..kijk: als je iets graag ziet, laat je het thuis is toch de spreuk ! En zeker dus bij zon weer! Met die gedachte zou ik mn MGake, mijn maîtresse, dus thuislaten, de MG rally ten spijt !
Maar dan sta je s zondags op, en het kriebelt, MG bloed kruipt waar het niet gaan kan en dan heb je het nieuws vers in gedachten : de definitieve ondergang van een groots merk, het British Imperium zelf als het ware! Dit kan niet gebeuren ! MG moet de straat op. Het volk moet zien wat een geschiedenis hier dreigt teloor te gaan, we moeten, we zijn het Sid Enever verschuldigd , we moeten de baan op !
En alsof mn MGke het voelt, het start ondanks de lange winterslaap, op het eerste teken ! De choke wat open laat het een deugddoend gegrom horen, het zou es zijn tanden laten zien !
De kap blijft dicht, de pet op, de plaid over de benen, hopen we op beterschap van hierboven en geven gas richting de Halve Maan in .t Hoppeland.
We treffen middenin de weidse vlakte van t land aan de schreve, een parking overvol gratieus glimmende MGs, een verzameling om bij weg te kwijnen, maar we dienen ons in te schrijven ..
Wim zit drukdoende met zn altijd bekommerde dame, zenuwachtig iedereen zn bollekepijl roadbook te bezorgen, af te pointen en de kassa te doen kloppen.
We kunnen hier onmiddellijk een koffie krijgen door de club aangeboden, en lonken meewarig naar al dat gerstenat op de kaart ! Middenin de hoppestreek drink ik hier koffie ! Maar lang valt er toch niet te genieten, want buiten hoor je een gegrom van startende motoren, behalve die ene BEE met Franse nummerplaat die nukkig dienst weigerde ! Maîtresses kunnen kuren hebben !
Al vlug gaat het richting de schreve : route de lAbeele zegt voor iedere West Vlaming genoeg ! De route van de calvados en andere geneugten vroeger heimelijk in de valiezen verborgen ! We rijden de route du Vieux Chateau Berkin door. Mn gedachten klikken onmiddellijk naar de Vieux Chateau Certan, maar die is van een héél ander kaliber! Rood met de nodige tannines!
Kijk als Wim een rally in elkaar steekt wordt je voortdurend met alcohol geconfronteerd : Chemin de lAbbaye bruin, donker, 12° dan moeten we rechts richting Steenvoorde, van de gelijknamige serie op Tv over de brouwersfamilie
We laveren de héle voormiddag tussen hordes wielertoeristen die de streek onveilig maken en alle kapellekes eer aan doen! Au repos du grenier op de hoek liegt er niet om !
Bij de eerste stop krijgen we een adembenemend zicht op de mooie streek ! Een in ruïne vervallen abdijhoeve op de rand van een heuvel.
Il nest pas si plat ce Coeur de Flandre avec ses monts que lon appelerait ailleurs des collines zoals Margerite Yourcenar het beschreef ! Enig mooi Cassel in de diepte ! Hier kunnen we het niet meer houden, hier gaat de kap definitief open Spring is in the air ; kouwelijk maar aanwezig !
Ons Aake laveert over kleine veldwegjes, langs rietgedekte sprookjeshuisjes tot Le moulin de la Roome in Terdegem ! We worden op de parking verwelkomd door het koeiegetoeter van een blauwe MGB uit de Ecurie Chardon des Dunes. De molen, gelegen op de oude heirweg van Cassel, over Steenvoorde naar Brugge, staat reeds vermeld op de Sanderuskaart van 1645 ! Indrukwekkend hoe 40 ton hout steunend op een pivot de wind krakend trotseert ! De gids is dan ook wat fier een hele uitleg te geven alsof we straks het hele ding in eigen regie gaan runnen ! En we klappen een bêtje vloms kan hij niet laten ! We gaan zo op in zijn discours dat we de trappen van de molen afdalend, nog enkel ons MGke zien staan, dwars over de parking, waar daarnet nog een twintigtal MGs stonden !
Nu moeten we wat plankgas geven en het bolleke-pijl gaat plots héél snel vooruit !
Hardifort, Watten, Eperlecques, we rijden voorbij hoeves waar nostalgisch gele borden hangen met Vlaamse benamingen. Lezen kunnen we ze niet, want voor ons bemerken we een bont gekleurde slinger van MGs fel afstekend tegen het groene heuvelend landschap !
Via de Rue de la Haute planche in Les Trois Cayelles beseffen we duidelijk , het zal een stille wenk geweest zijn van Wim dat we hier een rally rijden van de hoogste plank ! Er wordt zelfs opgemerkt in het roadbook dat ook de Franse Gendarmerie graag flitst in Ardres ! Dank voor de attentie.
Via een lappendeken van gekleurde velden groen en koolzaad naderen we de kust : Cap Blanc-Nez, La Côte dOpale . La terre des 2 Caps !
Boven de falaise genieten we in de zon van een indrukwekkend zicht en de onmetelijke grote zee die in diagonale witte lijnen, schuimend het witte zand van Wissant beroert !
Over het blauw van de hemel en de zee valt een onpeilbaar mysterie ! ( Ferrucci ) Hier wordt je melancholisch, poëtisch, voelt ge U klein worden in die onmetelijke ruimte ! Maar we zijn er vandaag om ons groot te voelen in ons klein MGke, die ondertussen dringend vers water nodig heeft voor zijn radiator en ikzelf een aperitiefke ! Met 75 MGs en 145 personen overvallen we Wissant en zijn noodgedwongen gesplitst in twee etablissementen : Hotel de la Plage en de Brasserie Charlemagne, waarvan de uitbater burgemeester is van Wissant ! Het was bij de burgemeester dat we aan tafel gingen voor een héérlijke Blanquette de veaux met als toemaatje een crème brûlée, waar ik als kenner van kon smelten ! Alles werd natuurlijk besprenkeld met een flesje rood, die we zelfs niet dienden te betalen gezien alles nog binnen de budgetten viel of heeft de burgemeester de stadskas aangesproken ? Naast me aan tafel zaten Antoine Valla met Hélene uit Frankrijk , die de avond vooraf nog in extremis via internet was ingeschreven, zo te genieten of was het de wijn ? Maar hij nodigde mij uit, en ik neem aan de ganse club, die ooit in Zwitserland, zijn nieuwe stek, voorbijkomt met de MG om langs te gaan ! Héél attent ! Echt sympa maar mn MGke was nog nooit zo ver van huis ! ( antoine.valla @brp.com )
Na een koffietje op het buitenterras reden we bollekepijlgewijsverder langs de zee ! En dan kom je echte Mg taferelen tegen: wat doe je als je alternator van je MGA het begeeft ? In de MG-club kan dit geen probleem zijn . Je neemt een volle batterij van de eerstvolgende MGB en laat je eigen batterij opladen in zijn B. Wat verder verwissel je weer de batterijen. Vriendendienst gaat ver in de club ! Onderdelen van Maîtresses worden aan goede vrienden uitgeleend !
En dan denkt Wim even aan de dames .. we kunnen bronzeren op het strand van Audreselles. Het pauzeke doet deugd en terwijl de ene even het strand afloopt heeft de andere al gauw de terrasjes bezet . in alle rust, even geen wedstrijdvragen,even geen gespiek bij de andere, geen concurrentiestrijd om te mogen een artikelke schrijven, in alle rust genietend ! We parkeren ons voor t café Goeland helaas gesloten en genieten ook even van t goeland dat Frankrijk is .We liepen met een rooie neus op Cap Gris-Nez !
Via de lange route langs de Marais de haarspeldbocht in Alembon, de route Du Champs du Draps dOr, de oude stadswal door in Tournehem, een tweede maal over de Hem slaan we de stop aan de molen over, om op de Casselberg, in het zonneke, genietend van mn glimmend MGAke op de parking, een Picon au vin Blanc te nippen Au Lion de Flandre ! Het is er goed vertoeven, we treffen er de batterijswitchers opnieuw en van t een komt t ander ..
Vééél te laat dienen we ook in versneld tempo terug de Halve Maan op te zoeken, willen we een boterhammeke kunnen meepikken ! En jawel, de Halve Maan zit hélemaal vol ! Het avondeten was gepland om 17 u 30en we waren er om 20h.
Iedereen was er nog aan het nagenieten van de overheerlijke dag: Marguerite Yourcenar beschreef de streek van haar jeugd als volgt : Les plus forts souvenirs sont ceux du Coeur de Flandre, parce que jai appris à aimer tout ce que jaime encore : lherbe et les fleurs sauvages mêlées, les vergers, les arbres, les sapinières, les chevaux et les vaches dans les prairies en dan heeft ze in die streek nooit die MGs zien passeren!!!
Er was geen competitie verbonden aan de rally, doch de eerste prijs, de pechprijs, de prijs voor de snelste deelnemer, de prijs voor de mooiste wegen, de prijs voor . er was maar één hoofdprijs vandaag : alle eer ging naar MG, de énige échte British Sportscar ever !!
We konden geen beter eerbetoon doen aan het Grote kleine merk : MG
mgdrivers
