Kemmelrit 2007 : dooprit van onze MGA

Het is er uiteindelijk toch van gekomen : onze MGA heeft aan zijn eerste rit deelgenomen, en heeft ons niet laten staan.  Alhoewel … het scheelde niet zo veel. 

Nadat de papieren in december eindelijk in orde waren gekomen was het seizoen natuurlijk voorbij.  Maar niet getreurd, er waren genoeg mooie dagen in de winterweekends waarop we ritjes konden maken, het ene al verder dan het andere, teneinde de wagen te leren kennen en het vertrouwen in de gerestaureerde mechaniek te doen groeien.  Zo hadden we 750 km probleemloos bij elkaar gereden (behalve een lekkende benzinefilter) en waren we er klaar voor. 

De weersverwachtingen voor de Kemmelrit waren ronduit schitterend en zomers : 25° en een stralende zon temidden van april, wat kan je nog meer wensen ?

De dag ervoor had ik de tijd genomen om een paar zaken nog eens dubbel te checken : olieniveaus, bandenspanning, … de A was er klaar voor.

Zondagochtend vroeg uit de veren.  Aangezien we de avond ervoor naar een feest geweest waren, hadden we maar een 4-tal uurtjes geslapen.  Ik reed de wagen buiten en had zo precies de indruk dat ie wat zwaar stuurde.  We vertrokken en eens op de weg hoorde ik een raar geluid.  Els keek eens naar buiten en constateerde dat de rechter voorband “tamelijk plat” stond.  OK, we maakten dus rechtsomkeer en reden terug om een kleine compressor die op de sigarettenaansteker werkt op te halen en alvast de bandenspanning wat te verhogen.  ’s Morgens vroeg maakt dat natuurlijk een hels lawaai.  Verschillende mensen kwamen dan ook aan hun raam kijken wat er zich juist buiten aan het afspelen was. 

Enfin, na een tijdje (en dat duurt dus wel echt héél lang) was de bandenspanning genoeg om onze rit weer aan te vatten.  Tot ik na een paar km op het idee kom om aan een tankstation nog even de druk te checken en voor de zekerheid die band maar op 2 bar te zetten.  OK, nu leek alles goed en kon ons niets meer gebeuren.  Dachten we.

Aangezien we die ochtend nog niets gegeten hadden besloten we te stoppen aan een bakkerij.  Een parkeerplaatsje was juist ervoor beschikbaar.  Terwijl Els stond aan te schuiven voel ik de andere wachtenden kijken.  1^e les geleerd : zet je nooit in het zicht van andere mensen.  Ik leg de motor stil en wacht, en plots wordt mijn aandacht gevestigd op een sissend geluid.  Met enige naïviteit zit ik mij nog af te vragen of dat vanuit de bakkerij komt, tot ik plots een voorgevoel krijg en het bewuste rechtervoorwiel nog eens ga bekijken.  En jawel : de lucht was zachtjes aan het ontsnappen.  Nog even probeer ik met de compressor, maar moet al snel besluiten dat er niets anders op zit dan het wiel te verwisselen.  Enfin, al het gerief uit de koffer geladen, het reservewiel uitgehaald, de vleugelmoer losgeklopt en de krik uitgehaald.

Het moet vanuit de bakkerij natuurlijk een schitterend zicht geweest zijn : iemand die daar om 7.30 uur ’s morgens met een hamer op zijn wiel zit te kloppen (weten zij veel dat die centre-lock vleugelmoeren zo verdomd vastzaten…).

Dan komt uiteindelijk het moment om de wagen op te krikken, en wat blijkt : mijn (nieuwe en nog nooit gebruikte) krik is te hoog en past dus niet onder het chassis.  Mijn vrouwtje, die ondertussen met een paar koeken terug uit de bakkerij geraakt is, suggereert voorzichtig om Touring Wegenhulp te bellen, wat ik uiteraard niet zie zitten (dan heb je die wagen volledig uit elkaar gehaald en terug gemonteerd, en dan zou je voor een lekke band al Touring Wegenhulp moeten inschakelen … niet met mij !).  Na de zaak nog eens bekeken te hebben kom ik op het idee om de wagen met het rechtervoorwiel op de stoep te rijden waarna de krik wel past en ik uiteindelijk het wiel kan verwisselen.  2^e les geleerd : draag nooit een witte broek bij uitstapjes met de A (mijn overall lag nog in de koffer, maar die kwam ik maar tegen toen ik al het gerief weer in de koffer wegborg).

De rest van de rit verliep dan verder voorspoedig en we kwamen een half uurtje later dan voorzien aan in De Halve Maan te Poperinge.  Na een beetje gebabbeld te hebben werd het snel tijd om te vertrekken.  Tot plots Hendrik begint te beseffen dat hij zijn sleutels niet meer bij zich heeft.  Verloren ?  We zoeken met een paar mensen al de plaatsen af waar hij gelopen had, maar niets te vinden.  Maar kom, geen probleem, Hendrik was met zijn MGA en ik wist wat het contactslot juist voorstelde.  Met een passend kabeltje was ik ervan overtuigd dat ik Hendrik’s A weer rijdend zou krijgen – zonder sleutel.  3^e les geleerd : je hebt altijd dat nodig wat je niet bij je hebt.  Gelukkig kon ik bij iemand anders een kabeltje bekomen, maar toen we zo ver waren had Hendrik zijn sleutels al terug gevonden tussen de zetels.  Eind goed al goed.  We konden nu de rit aanvatten, als één der laatste wagens. 

Na een paar km bemerken we plots dat we gevolgd worden door een aantal MG’s.  Bleek dat een bepaald deel van het parcours tijdelijk afgesloten was geweest, waardoor zij wat verloren gereden waren en na enig zoekwerk toch weer op de goede route gekomen waren.  Wij hadden die wegversperring, door later te starten, niet gehad, en hadden dus op die manier al wat tijd ingelopen.

De eerste stop was voorzien aan een manege waar we onze boterhammen voor ’s middags kregen en iets konden drinken.  Iedereen installeerde zich op het terras in de zon, at met smaak de boterhammen op  en bracht het vochtgehalte terug op peil, want de zon gaf al flink van katoen.

Vervolgens zetten we onze weg verder langs de mooie wegen van het Heuvelland.  Op de top van de  Kemmelberg aangekomen besloten we met het gezelschap halt te houden en de officiële doopplechtigheid te voltrekken.  Een paar flessen werden in F1-stijl ontkurkt en geledigd, waarna we onze auto officieel tot lid van onze club mochten tellen !  Vanaf toen ging de route richting Diksmuide.  Onderweg pauzeerden we nog voor een verkoelend ijsje, waarna we uiteindelijk nog relatief vroeg onze auto’s in Diksmuide konden parkeren, waar we verwacht werden in het St. Janshof voor het afsluitend etentje. 

Na een terrasje gedaan te hebben daar ter plaatse kwamen we op het idee om nog eens snel de dodengang (1914-1918) te gaan bezoeken, wat uiteindelijk een fikse wandeling heen en terug bleek te zijn.

Na het lekkere diner namen we afscheid van alle bekenden en met een “tot op de stille waters rit” werd meteen de afspraak gemaakt voor de volgende rit.

Wim, alvast bedankt voor de organisatie en het roadbook dat ons in Miles opnieuw de correcte info verschafte.  We hebben er, samen met onze A, enorm van genoten.

Els en Ivan

26-04-2007 om 20:57 geschreven door MGDrivers

                               M.G. CAR CLUB BELGIUM vzw / asbl

    Evenementenkalender 2007 / Calendrier des évenements 2007

4 maart / mars :

Algemene leden vergadering / Assemblée générale : Wetteren

18 maart / mars :

Openingsrit : Willy en Paul

22 april / avril :

Kemmelrit : Wim

6 mei / mai :

Stille waters : Carine, Sven en Marc

20 mei / mai:

In het spoor van Reynaert de Vos  : Achiel en Luc

10 juni / juin :

Oost – West : Joske en Hendrik, Claudientje en Lesley

24 juni / juin - 2 juli / juillet :

Route entre Meuse et Molignée: Marina et Olivier L.

1 juli / juillet :

Ganda tour : Daniël en Olivier

21 juli / juillet :

MG Club Day :

5 augustus / août :

Beach Meeting : Els en Ivan, Guy en Wim

9 september / septembre:

Guldensporenrit : Els, Ivan en Wim

30 september / septembre :

Palingrit : Annelies en Jordy, Marleen en Kris

21 oktober / octobre :

Panoramatour : Daniël en Olivier

3 november / novembre :

MG by Night : Alain

24 november / novembre :

Eindejaars diner / Dîner de fin d’année : Kortrijk

11-01-2007 om 21:56 geschreven door MGDrivers

03-12-2006 om 00:00 geschreven door MGDrivers

 BY NIGHT

Tijdens de Beachmeeting waren we in panne gevallen met onze MG. Om deze terug rijklaar te krijgen hebben we aan het sleutelen geweest tot zaterdagnamiddag. En eindelijk hij deed het weer, na een andere boîte, nieuwe koppeling, (vorige was verdampt) en een MGA cardan (wat al niet past bij alle types!). Er waren wel nog enkele kleine probleempjes maar de nachtrit kon doorgaan en wel met de MG.

Ik moest van papa mijn overall en helm meenemen om zogezegd “open” te rijden. Bij het ontvangen van de roadbook werd het duidelijk, we gingen karten op het einde van de rit! Tijdens het eten dat geserveerd werd in ’t buikje rond, zat ik te popelen om te kunnen vertrekken, het kon niet snel genoeg gaan. Na de aspergesoep en zalm in een papillot van deeg en puree aardappelen en ook nóg de koffie vertrokken we eindelijk cabrio met enige vertraging voor een rit van ongeveer 155km. Als aandenken kregen we een klein lampje wat goed van pas kwam aangezien de binnenverlichting het niet deed (typisch na een uitkleedpartij van een mg).

De rit begon via voor ons bekende baantjes maar de benzine waren we vergeten dus vlug nog tanken en dan maar inlopen op de meute. Dit ging vlot door het gebruik van de “kerstboom” vooraan op de auto . Aan de vergezichten te zien (de straatverlichtingen) is de rit een aanrader om over te doen overdag want de streek was prachtig. Grote wegen werden vermeden en kleine, smalle, kronkelende wegjes werden opgezocht. Heel gezellig reden we met een sliert van 17 MG’kes doorheen de Vlaamse Ardennen. Er waren heel wat nieuwe wagens tussen de deelnemers maar enkele bejaarde stalen rossen lieten zich niet kennen! We hielden een stop in het kluisbos (sommigen ietwat te vroeg op een verkeerde parking) voor een droogje en een natje. Ondertussen had ik mijn raceoverall al boven mijn kledij aangetrokken want het was heel fris in de auto.

Uiteindelijk besloten we de roadbook niet verder meer te volgen. We hadden al een heuse vertraging opgelopen en de racemicrobe kriebelde. Onder leiding van Stevens GPS reden we met 4 MG’s vanuit het kluisbos rechtstreeks naar de karting te Poperinge.

Daar aangekomen, zaten Alain en Monique ons al op te wachten. Die waren ons even voordien op de autosnelweg voorbijgesneld. Normaal was het voorzien dat er 1 persoon per auto mocht deelnemen aan de race maar wie wou kon zich extra inschrijven. Dit had papa blijkbaar al afgesproken met Alain. Samen met 8 andere kart-piloten vertrokken we voor een spannende race. Het circuit was zalig om over te scheuren. Het lukte heel goed omdat ik vlug de ideale rijlijn vond en de snelste tijd reed in de eerste race. Ik heb me wel goed moeten concentreren want Jan kwam gevaarlijk dichtbij. Het was spannend tot de laatste minuut. Langzaam kwamen de andere deelnemers aan die wél het roadbook hadden gevolgd. Uiteindelijk bleek dat er 3 auto’s al veilig in de garage waren opgeborgen en niet meer tot in Poperinge waren gekomen. Eens iedereen daar aangekomen, vertrok de tweede race. Daar was Eddy Janssens de snelste.

Er waren prijzen voorzien voor de eerste 4 deelnemers. Op de prijsuitreiking bleek dat de jongste deelnemer had gewonnen. Hierdoor kreeg ik de beker van MG by night in mijn bezit. Trots ging ik samen met Alain de foto op. Doordat ik een extra deelnemer was heeft Alain de fles jenever die ik normaal ook kreeg aan de 5^e snelste deelnemer gegeven. Op deze manier bleef het eerlijk voor iedereen. Onze tafel viel uiteindelijk nog 3 keer in de prijzen. Jan Nagels werd verdienstelijk 2^e, mijn papa 3^e en Steven Galliaert 4^e, elk kregen ze een fles jenever. Ook Eddy Janssens viel in de prijzen, die eindigde op de 5^e plaats en kreeg ook een flesje plezier overhandigd.

Moe maar fier (mijn eerste beker) zetten we de rit richting huiswaarts in. Veel heb ik er niet meer van beseft want er kwam een varkentje met een dikke snuit en die blies voor mij een prachtige dag uit.

Klassement van de kart-race

Proficiat aan de organisatie die het schitterend heeft gedaan!

Groetjes Bart!

08-10-2006 om 10:08 geschreven door MGDrivers

                                                MG  BY  NIGHT

Durant le Beachmeeting, nous étions tombés en panne. Afin de pouvoir participer à d'autres rallyes, nous avons dû changer la boîte de vitesses, l'embrayage et l'arbre de transmission de notre MGA, et nous voilà prêts pour le rallye de nuit.

Afin de rouler décapoté, mon père m'avait conseillé d'emporter une salopette et un casque? A la réception du roadbook, il était déjà clair que nous allions faire de la lecture de carte à la fin du parcours. Durant le repas, j'étais vraiment impatient de prendre le départ de ce tour de 155 km. Une petite lampe offerte en souvenir nous est venue bien à point, car l'éclairage interne de notre MG ne fonctionnait pas!!!

Après avoir fait le plein d'essence, nous sommes partis par de petites routes que nous connaissons bien en suivant " l' arbre de Noël " constitué par le cortège des MG nous précédant. Au vu des panoramas formés par l'éclairage public, l'on peut concevoir que ce parcours est à faire en plein jour tant cette région est belle! Le cortège de 17 MG, évitant les grandes routes au profit des petits chemins de campagne étroits et tortueux, typiques des Ardennes Flamandes, les anciennes MG faisaient bonne figure face aux  quelques " modernes" parties en même temps que nous.

Halte au Kluisbos pour un rafraîchissement. Pour la suite, j'ai enfilé ma salopette car il faisait très frais dans la voiture.

Ayant pris beaucoup de retard, nous avons pris la décision de ne plus suivre le roadbook et, à l'aide du GSM de Stevens, 4 MG ont pris la route pour rejoindre directement le karting de Poperinge.

Alain et Monique nous y attendaient déjà. Quelques instants auparavant, ils nous avaient dépassés sur l'autoroute.

Il était normalement prévu qu'une personne par voiture pouvait prendre part à la course, mais l'on pouvait également s’inscrire à part. C'est ce que mon père avait déjà fait avec Alain. (la salopette et le casque ). Avec 8 autres pilotes, nous avons pris le départ de la première course. Bien vite, je trouvais les bonnes trajectoires mais il m'a fallu me concentrer afin de contenir les assauts de Jan qui se rapprochait dangereusement. Ce fut passionnant jusqu'à la dernière minute!

Ceux qui avaient suivis scrupuleusement le roabook étant arrivés, la deuxième course pouvait démarrer. C'est Eddy Janssens qui devait, cette fois, se montrer le plus rapide.

Des prix avaient été prévus pour les quatre premiers, mais au moment de la remise des prix, je fus déclaré vainqueur car étant le plus jeune participant. C'est ainsi que je reçus la coupe du MG by night et que je pus, fièrement, figurer sur la photo auprès d’Alain. Du fait que j'étais un participant hors catégorie, Alain a offert la bouteille de genièvre, qui m'était normalement destinée, au 5e  plus rapide de la course. Jan Nagels 2e, mon père 3e et Stevens Galliaert 4e, reçurent chacun une autre bouteille de genièvre,ainsi que le 5e Eddy Janssens.

C'est fier et fatigué, avec ma première coupe sous le bras que nous sommes rentrés à la maison.

Bravo à l'organisation!!                    BART

                                                                Traduction: L. Bosman

05-10-2006 om 00:00 geschreven door MGDrivers

                                      BEACHMEETING   2006

En arrivant vers neuf heures au Biezenhof à Aalter, nous pensions être parmis les premiers. Mais nous pouvions déjà aller nous parquer à l'arrière, tant le parking de devant était occupé. 75 MG brillaient sous le soleil ( photo 1 ).

Comme d'habitude avant une sortie en MG, la météo avait été, les jours précédant , la vedette de notre attention. Et comme chaque année, ( du moins ces cinq dernières ) ce fut probablement le plus beau dimanche de ce dernier semestre!

Nos voitures bien rangées et après avoir un peu bavardé avec l'un ou l'autre, nous sommes allés nous présenter au service des inscriptions afin de prendre possession de notre plaque de rallye et du road-book. Achille était dans tous ses états afin de noter convenablement tous les présents. ( photo 2 ).

Les croissants, couques au beurre et au chocolat ainsi qu'un délicieux café nous attendaient en abondance dans la salle. ( photo 3 ). Les tables rondes falicitant la conversation, nous avons parcouru et commenté le carnet de route: 98 km. pour la matinée: au travail!

En route dans la région de Tielt nous nous sommes trouvés confrontés à un détournement pour cause de brocante à Schuiferskappelle! ( photo 4 ) C'est sans difficulté que nous avons retrouvé le parcours. Ce qui ne fut pas le cas de chacun.

Le long de petites routes, nous nous sommes dirrigés vers Ypres. Le bruit de nos moteurs ayant attisé la curiosité des habitants, ils se trouvaient  sur le pas de leur porte afin de profiter de ce spectacle.

Près de Ypres, nous avons été arrêté par une route barrée pour le rallye " Omloop van Vlaanderen ". ( photo 5 ) C'est donc par un autre itinéraire que nous nous sommes rendus directement au Pelican pour la pause de midi. Une grande réception nous y attendait avec boissons et amuses gueules à volonté. ( photo 6 ) Ce qui nous a permis d'échanger nos impressions et commentaires, de demander ou de donner  des conseils. Entretemps, la boisson ayant fait ses effets, ( photo 7 ) l'ambiance était montée de plusieurs crans.

 C'est parmi les derniers que mon co-pilote et moi-même avons repris la route pour la deuxième partie de la journée. 90 km à parcourir ou peut-être un peu plus. Mon co-pilote très attentif releva une faute dans le road-book mais trouva bien vite la parade pour se rendre au Mont Kemmel et reprendre la suite normalement.

Arrivés à l'Yser nous nous sommes arrêtés au café du Commerce sur une terrasse ensoleillée. Une bonne adresse à retenir pour l'avenir.

L'étape suivante nous a conduits au  Normandie, ce bateau construit en dur le long de la route Royale à Oostduinkerke. Ce bâtiment vient d'être complètement restauré et constitue aussi une adresse à retenir.

De là nous avons roulé les derniers km. vers le Café De Leute à Oeren. Nous y étions attendus car une prairie était mise à disposition pour garer nos auto( photo 8 ) ainsi que des tentes pour offrir un toit pendant le barbecue précédé par une séance apéritive abondante.( photo 9 )

C'est alors que Luc, Achille et Mieke ont été ovationnés pour la magnifique journée qu'ils nous ont proposée. ( photo 10 ). Espérons qu'ils seront à nouveau de la partie l'année prochaine.

                                           Els et Ivan ( Traduction: L. Bosman)

30-09-2006 om 21:47 geschreven door MGDrivers

Beachmeeting 2006

Toen we rond 9.00 h in het Biezemhof in Aalter aankwamen, dachten we één van de eersten te zijn die toekwamen. Maar niets daarvan. We konden ons al achteraan gaan parkeren, want de ganse parking vooraan stond reeds vol. Iedereen had er duidelijk zin in, en nog het meest de 75 MG’s die volop in de zon stonden te blinken ! (foto1)

Zoals wel meer bij een MG-rit wordt het weer de dagen vooraf met meer dan normale belangstelling gevolgd. Ook dit jaar hadden we opnieuw geluk – wellicht was dit de beste zondag van de tweede jaarhelft ! Het lijkt overigens wel of het op een Beachmeeting per definitie altijd mooi weer is (de laatste vijf jaar toch).

Nadat we onze MG netjes geparkeerd hadden en een beetje bijgepraat waren links en rechts, gingen we ons aan de "dienst inschrijvingen" aanmelden, om onze rallyplaat en het roadbook in ontvangst te nemen. Achiel was dienstdoend secretaris en had de handen meer dan vol om alle aanwezigen nauwkeurig te noteren. (foto2)

Binnen in de zaal stond ondertussen een schitterend ontbijt klaar met croissants, boterkoeken, chocoladekoeken en heerlijke koffie (foto3). Alles rijkelijk voorzien. Aan de ronde tafels praatten we ondertussen wat bij, en werd het roadbook eens snel doorgenomen. 98 km voor de voormiddagrit : dat wordt werken geblazen !

De eerste kilometers gingen rustig door de streek van Tielt tot in Schuiferskappelle waar we een omleiding tegenkwamen : een rommelmarkt ! Vrij vlot kwamen we weer op de juiste weg uit en bij het volgende kruispunt (waar we rechtdoor moesten) kwamen een paar vrolijk wuivende MG’s van rechts die ondanks onze gebaren rustig hun weg verderzetten. We hebben ze later nog gezien, dus het is wel goed gekomen.

(foto4) Via kleinere wegen ging het zo geleidelijk aan verder richting Ieper. Opvallend was wel hoeveel mensen er in die streek, wellicht door het horen van het lawaai van onze motoren, naar buiten kwamen om al dat blinkend staal en chroom te kunnen aanschouwen.

In de streek van Ieper stond er een stukje van het circuit van de Rally "omloop van Vlaanderen" op het programma, maar jammer genoeg waren we daar iets te laat toegekomen en de KP was al begonnen. (foto5) Het was óf een uurtje wachten tot de KP gereden was, en dan onze weg verderzetten, óf rechtsomkeer maken en het vervolg van onze weg opzoeken, waartoe we uiteindelijk besloten, wellicht enigszins onder druk van onze vrouwen die dringend "moesten" en aan een boom niet voldoende hadden. We kwamen onderweg nog een paar MG’s tegen en in groep reden we naar de Pelikaan waar de middagstop voorzien was.

Daar was het meteen weer anders dan anders. Voor ‘s middags waren er drank en hapjes voorzien, een uitgebreide receptie (foto6). Dit gaf ons uitermate de kans om met een glaasje in de hand eens hier en daar wat te gaan babbelen, tips uit te wisselen en raad te vragen. De drank werd ondertussen vlot geschonken (en gedronken) en naarmate de pauze vorderde werden de meesten alsmaar mondiger (foto7) en de verhalen alsmaar straffer !

Als één der laatste zetten we ons ook weer achter ons stuur en vatten het tweede deel van de rit aan die ons 90 km ver zou leiden. Of misschien zelfs nog een beetje meer. De derde situatie van het roadbook vermelde een verkeerd pijltje, maar mijn co-piloot had ondanks het wijntje de situatie snel door, en na een correcte analyse reden we over de Kemmelberg en vervolgden we keurig de uitgestippelde weg.

Aan de Ijzer aangekomen besloten we halt te houden aan het café ’t hof van Commerce. Hier geen Filip Kouwlier, maar wel een mooi zonnig terras en heel veel antieke curiosa, waaronder een wasdraad met vrouwelijk ondergoed van een halve eeuw terug. In elk geval een toffe zaak, en te onthouden voor de toekomst. Na wat uitgerust te hebben werden de motoren weer gestart, en de weg verdergezet met als volgende afspraak restaurant "De Normandie" in Oostduinkerke waar ons een consumptie aangeboden werd (weeral drinken). Dit stenen namaak schip onderging onlangs een volledige restauratie en werd weer smaakvol ingericht. Ook een adres om te onthouden !

Van daaruit werden de laatste kilometers aangevat (gedeeltelijk onder begeleiding van een orkest) en werd ons einddoel, Café De Leute in Oeren, bereikt. Daar waren ze duidelijk op onze komst voorzien. Niet alleen was er een weiland ter beschikking gesteld om onze auto’s op te parkeren (foto8), maar waren er ook een aantal tenten voorzien om iedereen onderdak te kunnen bieden tijdens de barbecue. Na een paar aperitieven (er werd goed geschonken) (foto9) werd het startsein van de barbecue gegeven. Tussendoor werden de inrichters (Luc en Achiel en de Miekes) nog eens door iedereen van harte bedankt voor deze prachtige rit. We hopen dat ze volgend jaar opnieuw van de partij zullen zijn ! (foto10)

Els en Ivan.

30-09-2006 om 00:00 geschreven door MGDrivers

GULDENSPORENRIT 2006

Augustus 2006 zal wellicht de geschiedenis ingaan als een bijzonder sombere maand. Wij besloten echter om het niet aan ons hart te laten komen en schreven ons in voor de Guldensporenrit. Toen we op 27 augustus ’s morgens vroeg in Berlare vertrokken, regende het pijpenstelen. We vreesden al. Toen we voorbij Gent de eerste MG’s tegenkwamen op de autosnelweg klaarde de hemel alvast een beetje op. Een voorteken?

We verzamelden in bowling “Le Clovis” nabij Doornik, waar net een 24-urenmarathon bezig was. Onze ogen waren dus niet de kleinste die ochtend. Ze waren echter snel wijd open bij het zien van het scorebord: al die strikes! Langs de andere kant kropen zelfs enkele zwaar vermoeide vrouwen van onder hun dekentje en lieten ze hun gooiende mannen achter om een kijkje te gaan nemen op de parking. Deze mocht zeker en vast gezien worden: 45 MG’s!

Rond 10 uur gingen de daken open, hoewel de zon toen nog niet echt van de partij was. Tja, we konden ze hierboven maar een hint geven. De motoren werden gestart en vanaf dat moment was het puur genieten. Het landschap was adembenemend mooi en door de vragen onderweg reden de mannen niet te snel en konden ook de copiloten rustig rondkijken. Eén van de schiftingsvragen was immers hoeveel kastelen we onderweg zagen. Wij spraken af met Kris en Marleen dat we beiden zouden tellen. Het duurde niet lang of we discussieerden over wat nu al dan niet een kasteel is: een zeer grote villa? Een oude boerderij met torentjes? We besloten om ze maar allemaal op te schrijven en intussen de andere vragen op te lossen.

Aan een “chapelle” kwamen we terecht in een file met stapvoets verkeer, dat al gauw stilstaand verkeer werd. We zagen mensen tot drie keer toe rond de kapel wandelen op zoek naar haar naam, terwijl het antwoord letterlijk voor onze neus stond. Als we rechtdoor konden rijden, botsten we er letterlijk op. Gelukkig redde Wim iedereen uit zijn lijden, zodat de karavaan verder op stap kon. Na deze kleine bedevaart begon de zon zich zelfs te tonen.

Omstreek 11 uur arriveerden we aan “Mahymobyles” in Leuze, het grootste oldtimermuseum van Europa. Hier kregen we de kans om de uitgebreide collectie voertuigen te bekijken. Je kon er bijna alles vinden. Enkel voor MG’s moest je buiten zijn, want binnen vonden wij er geen. Voor de rest kon je het amper bedenken of je vond het: de klassieke oldtimers, een straatreiniger van Parijs uit 1921, een oude brandweerwagen en ambulance en automodellen met de naam “Egoïst” en “Bimbo”. De uitspraak dat oldtimers wagens met karakter zijn, begrijp ik nu helemaal. Daarna kregen we in de cafetaria lekkere krokante broodjes en een drankje.

Toen we onze buikjes rond gegeten hadden, gingen we verder op pad. Langs de vele kleine baantjes zagen we prachtige vergezichten en mooie kastelen. Jawel, we telden nog steeds! Vooral het kasteel van Beloeil was indrukwekkend. Nu we er toch waren, wilden we dit wel bezoeken. Met een audiogids in de hand leerden we heel wat bij over de geschiedenis van het kasteel en konden we genieten van de prachtige kamers. Mijn favoriet vertrek: de immense bibliotheek. De tuin bezichtigden we zittende op het toeristisch treintje. Rijden deed het niet, althans niet met ons. Daarvoor moesten we blijkbaar een wit kaartje hebben en Chinezen blijkbaar een geel (?). Wisten wij veel dat blauw niet goed was. Het zicht was alleszins prachtig. Van aan het kasteel zagen we aan de andere kant van de tuin een kleurrijke rij MG’s staan. Echt een foto waard, alleen waren wij ons fototoestel vergeten.

Van daaruit reden we verder tot een volgende stop bij “Moeder Stiene”. De hele straat van dit cafeetje stond ineens vol geparkeerd. Het was dan ook zalig vertoeven op het terras onder een lekker warm zonnetje. Een tiental kilometer verder kwamen we aan een bedevaartsoord met enkele terrasjes waar je allerlei streekproducten kon kopen: snoep en koekjes, maar ook streekbieren. Zo stond er ondermeer een “Jan van Gent” en een “Poepke Special” op de kaart. Hoewel het ene aantrekkelijker klinkt dan het andere kies je toch beter voor de Jan van Gent, tenzij je een tafelbier wenst.

Net toen we dachten dat deze rit omleidingvrij zou blijven, moesten we in de laatste kilometers toch omrijden. De opdracht was gelukkig vrij eenvoudig: de Hooiopper vinden! In dit restaurant kregen we een verzorgde maaltijd voorgeschoteld en kregen we het antwoord op de vragen. Er waren 15 kastelen te zien langs de weg en Wims Toyota verbruikt amper 5,6 liter. Zelf hadden we blijkbaar toch één kasteel teveel geteld of was dat die grote villa? De winnaar was Wilfried Goossens, maar ook voor de anderen was er geen reden om te treuren: er waren prijzen in overvloed! Iedereen kon dus tevreden naar huis terugkeren. Open rijden kon echter niet meer, want het werd een ritje in de gietende regen. De weergoden waren ons gunstig gezind geweest en de laatste zondag van deze sombere maand werd toch stralend, dankzij Wim. Net als anders heeft hij de baantjes weer als geen ander weten te kiezen. Wim, bedankt voor deze mooie dag! We zijn er alweer meer van overtuigd dat we in een mooi landje wonen.

Annelies en Jordy

28-08-2006 om 23:15 geschreven door MGDrivers

Guldensporenrit 2006

Août 2006 restera probablement dans l’histoire comme un mois exceptionnellement sombre et pluvieux. Malgré ce temps maussade nous décidions quand même de nous inscrire pour le tour Guldensporen. Au moment de notre départ à Berlare, il pleuvait à seaux. Cela commençait bien ! Juste passé Gand, le ciel s’éclaircissait quand nous rencontrâmes les premières MG’s sur l’autoroute. Un bon signe?

Le rassemblement devait s’effectuer à Tournai au bowling “le Clovis”, où se déroulait une compétition marathon de 24 h. Nos yeux étaient ébahis en voyant tous ces « strikes » affichés au tableau ! Quelques têtes féminines fatiguées disparurent derrière les couvertures et laissèrent leurs maris, poussés par la  curiosité,  venir admirer nos 45 belles MG’s!

Vers 10 h nous « enlevâmes le haut » malgré  que le soleil ne fût pas encore de la partie. Si nous  avions pu lui  donner un petit signe… Les moteurs démarrèrent et à partir de ce moment là, nous pûmes pleinement profiter de la journée. La beauté des paysages était à couper le souffle. Grâce aux nombreuses questions posées dans le road book, les pilotes roulèrent lentement et les copilotes purent ainsi mieux apprécier la nature. La question subsidiaire  était  de compter tous les châteaux rencontrés sur notre route. Kris et Marleen comptèrent aussi. En hésitant  interminablement…. Est-ce bien  un château, ou une villa ou une vieille ferme avec des tours? Nous décidâmes de tout noter  et de chercher les réponses aux autres questions.
À une chapelle, une file se forma et bientôt nous dûmes nous arrêter. Des gens tournèrent en rond autour de la chapelle  pour chercher un  nom, alors que la réponse était littéralement devant leur nez. En  roulant tout droit, on pouvait heurter le nom. Heureusement la caravane se remit en route grâce  à l’aide de Wim qui sortit tout le monde de sa souffrance en indiquant le panneau. Après ce pèlerinage le soleil se montra.

Nous arrivâmes vers 11 h à Leuze au musée “Mahymobiles” le plus grand musée d’oldtimers d’Europe. Nous admirâmes la grande collection. On y trouvait presque tout….sauf et c’est dommage pas d’MG’s. Les MG’s, elles, étaient dehors en nombre…

Si vous pensiez à une voiture spéciale et bien vous pouviez la trouver: des voitures dites classiques, un nettoyeur de rue de Paris de 1921, un vieux camion de pompier, une ambulance et des modèles aux noms « Egoist et Bimbo ». Je comprends maintenant tout à fait l’expression «voitures de caractères ».

Après cette visite, un repas de pains bien croquants ainsi qu’une boisson furent servis dans la cafétaria.

Bien repus, nous repartîmes  le long des petites routes bordées de vues magnifiques parsemées  de beaux châteaux. Et nous les comptions toujours ! Surtout l’impressionnant château de Beloeil que nous pûmes visiter. Avec un  guide audio en main nous apprîmes un tas de choses sur l’histoire du château et pûmes visiter des chambres splendides. Mon endroit favoris : l’énorme  bibliothèque. Le jardin pouvait être visité avec un petit train. Il ne roulait pas, en tous cas pas pour nous. On devait posséder un carte blanche et les Chinois probablement une carte jaune? Savait-on qu’une carte bleue n’était pas la bonne ? La vue était splendide. Du château on pouvait voir plusieurs MG’s colorées de l’autre coté du jardin. Vraiment  cela valait la peine de prendre une photo : dommage que j’avais oublié mon appareil.

De là nous continuions notre ballade vers la halte suivante : «  Moeder Stiene » où nous remplissions la rue tout entière d’ MG’s. Il était agréable de se reposer sur la terrasse ensoleillée. Dix kilomètres plus loin, au lieu de pèlerinage, on pouvait acheter des produits locaux: friandises, biscuits mais aussi des bières locales. On pouvait goûter entre autre de la: « Jan van Gent » et de la  «  Poepke spécial».

Au moment où l’on croyait que nous pouvions échapper à un «  détournement », nous devions en faire un de 15 km’s.

Le message était très simple : trouver le « Hooiopper » ! Dans ce restaurant un superbe dîner nous fut servi ( avec plusieurs repasses) ainsi que les réponses aux questions. Il y avait 15 châteaux le long des routes et la Toyota de Wim consommait seulement 5,58 litres au 100 km. Nous avions compté un château de trop ou alors c’était une grosse villa ?

 Le gagnant fut Wilfried Goossens, mais  pour les autres il n’y avait aucune raison d’être triste par ce qu’il y avait des prix en quantité ! Tout le monde pu rentrer satisfait. Rentrer décapoté ne fut plus possible car les averses étaient revenues.

 Les dieux de la météo nous avaient écoutés pendant cette ballade mais c’est surtout grâce à Wim que cette  journée fut rayonnante. Comme toujours, Wim, comme personne d’autre, a su choisir des petites  routes magnifiques.

Merci Wim  pour cette belle journée! Nous sommes convaincus, une fois de plus, que nous habitons dans un si beau pays.

.  

Annelies en Jordy (traduit par Alain Vittone)

27-08-2006 om 00:00 geschreven door MGDrivers

Ganda Tour

Op het moment dat je normaal de Beachmeeting zou verwachten kregen we dit jaar de tweede editie van de Ganda Tour voor de wielen geschoven. Bij aankomst aan het restaurant met de toepasselijke naam “Buikske rond” bleek al snel dat de meerderheid van de deelnemers reeds aangekomen was, en het was dan ook een beetje zoeken om een “geschikt” plaatsje voor onze MG te vinden. Tijdens het ontbijt kwamen we verschillende bekenden tegen en werd rustig de tijd genomen om een babbeltje te slaan. Rond 9.30 h werden de eerste motoren reeds opgestart en aangezien het weer acceptabel was gingen de daken bij iedereen neer (behalve bij de GT’s dan natuurlijk …)

De voormiddagrit voerde 64 MG’s via rustige wegen doorheen de streek van Laarne, Wetteren, Melle, Oosterzele, Moortsele en Bottelare tot aan het restaurant “De Zoete Zonde” in Munte.  Genieten uiteraard voor een uitgeweken Oost-Vlaming als ik om nog eens in zijn eigen streek te kunnen rondrijden, veelal langs minder bekende wegen en via andere invalswegen dan wat ik normaal gewend was. Ondertussen was de zon al flink van de partij en het terras zat dan ook bomvol.  Een boterham met kaas en hesp stond er op het menu. Nu ja, de boterhammen waren er, maar de prachtige koude schotel (met inderdaad onder andere ook kaas en hesp erop) was duidelijk meer dan waar iedereen op gerekend had. Zelfs de organisatoren waren aangenaam verrast! 

Met ons buikske rond vertrokken we voor de namiddagrit.  Bij het vertrek deed het gerucht de ronde dat er verderop een wegomlegging was en dat we beter het eerste stuk zouden omzeilen.  Waar men gaat langs Vlaamse wegen komt men wegomleggingen tegen zei Gerard Vermeersch ooit, en gelijk had ie!.  We besloten het er toch op te wagen; volgden de plaatselijke omleiding en kwamen automatisch weer op de goede route terecht.

Via kleinere dorpen ging het richting Deinze, en zo bereikten we het kasteel van Ooidonck, ook bekend voor de Schotse Dagen.  Daar konden we een plekje voor onze MG op de parking bemachtigen, en ook eentje voor onszelf op het mooie terras van het koetshuis. Na meer dan een uurtje van de zon, het gezelschap en de koffie genoten te hebben, vervolgden we onze weg langs de schilderachtige streek van St-Martens-Latem.  We slenterden er door de straatjes en langs de prachtige huizen met onze rij MG’s en kwamen geleidelijk aan weer aan de buitenrand van Gent tot in Evergem, onze eindbestemming van die dag.

In Evergem hadden Daniël en Olivier een privékasteel weten af te huren. Na de Oost-West van juni wordt de kastelentraditie dit jaar duidelijk verdergezet !  Het statige domein verschafte ons een adembenemende mooie natuur, met een kasteel dat wel een “full nut & bolt” restauratie kon verdragen. Maar dat was geen enkel probleem want het weer was prachtig en we konden gezellig buiten blijven. Uitzonderlijk was dat de MG’s geparkeerd werden rond het grasplein voor het Kasteel. Midden op het grasplein stonden dan de tafels en de stoelen opgesteld voor het avondeten, zodat we met zicht op de MG’s konden genieten van de Paella die ondertussen in 3 grote pannen door Daniël en Olivier bereid werd. Drank kon in het kasteel verkregen worden aan zeer democratische prijzen!

Met een Sangria in de hand keurden we eerst nog de verschillende MG’s en werd er nog wat restauratie-info opgedaan. Onze club beschikt gelukkig over zeer veel mensen die zelf aan hun auto werken en waar je altijd iets kan van leren. Een schat aan tips kan zo op een paar minuten vergaard worden.

En zo kwamen we aan het einde van onze prachtige dag : temidden van onze MG’s genietend van het lekkere eten en drinken, ondertussen babbelend over de MG’s, de mooie rit en het mooie weer dat in Augustus anders zo schaars was, maar ons voor die dag uitzonderlijk gegund was.

Proficiat nogmaals aan de organisatoren die het ganse avondmaal volledig zelf georganiseerd hadden. De sfeer ’s avonds, tussen de MG’s, zal ons voor altijd bijblijven!
Een schitterende afsluiter!  Ivan & Els

Ganda tour

Au moment qu’on attendait normalement le Beachmeeting cette année on avait le deuxième tour Ganda. On rassemblait au restaurant avec nom typique «  Buikske rond » ou le plus part de participants étaient déjà arrivé. On devait chercher pour trouver une place facile pour notre MG. Pendant le petit déjeuner on rencontrait des différents connus et on prenait notre temps  pour bavarder. Vers 9h30 les premiers moteurs démarraient et la plus parts des voitures partaient décapotés (sauf les Gt’s naturellement) par ce que le temps était acceptable.

Le tour de l’avant-midi menait les 64 voitures par des routes calmes à travers Laarne, Wetteren, Melle, Oosterzele, Moortsele en Bottelare vers le restaurant « De Zoete Zonde  » à Munte. Comme j’étais né à Flandre de l’Est , je jouissais naturellement de revenir dans ces endroits par des routes moins connus et autres que ceux que je prend d’habitude. Entre-temps le soleil brillait plus et la terrasse était pleine. Le menu prévoyait une tartine de fromage et jambon. Qui les tartines étaient là mais le plat formidable (en effet avec d’autre fromage et jambon) était réellement plus que prévu. Même les organisateurs étaient surpris!

Le ventre remplis on partait pour le tour de l’après-midi. On disait qu’il y avait une déviation un peut plus loin et qu’on faisait mieux un détour. Ou on va par de routes Flamande on rencontre des déviations dirait Gerard Vermeersch et il avait raison. On suivait la déviation et un peut plus loin on venait automatiquement sur la bonne route.

Par des petits villages, direction Deinze arrivait-on au château de Ooidonck, connu des jours écossaits. On trouvait une place pour notre MG et aussi pour nous sur la terrasse de la remise. Après une heure de jouir du soleil, notre compagnie et  le café on continuait notre route par la zone pittoresque de St-Martens-Latem. On baladait avec nos MG’s dans les petites rues par des maisons splendides et arrivait comme cela aux entours de Gent vers Evergem, notre destination finale de cette journée.

Daniêl et Olivier avait loué un château à Evergem. Après le Oost-West de juin on continu la tradition des châteaux ! Le domaine majestueusement nous présentait un nature beau et nous coupait le souffle, mais avec le château « full nut & bolt »  à restaurer. Cela n’était pas un problème de nous retenir de rester dehors. C’était exceptionnel que le MG’s étaient parquer sur le gazon autour du château. Au milieu du gazon se trouvaient les tables et les chaises pour le souper, comme ça on voyait nos MG’s  en goûtant le Paella préparé par Daniêl et Olivier dans trois grands poêles. Les boissons étaient disponibles dans le château aux prix démocratiques !

Avec un sangria à la main on visitait les différents MG’s et on s’informait concernant le restauration de nos voitures. Heureusement qu’il y a beaucoup de membres dans notre club dont on peut toujours recevoir des informations. On peut ramasser u n tas d’info sur quelques minutes.

Ici le jour passait avec un temps superbe, autrement que le reste du mois d’août.

Félicitations aux organisateurs qui organisaient eux-mêmes le souper. Le sphère entre les MG’s nous restera toujours en mémoire.

Une belle clôture  de la journée !

Ivan et Els (traduction Alain Vittone )

25-08-2006 om 09:00 geschreven door MGDrivers

Verslag Tour des Lacs 2006

We waren goed voorbereid, de M.G. op zijn mooist gezet, wegenkaarten en routeplanner geraadpleegd, G.P.S. mee, en de wekker op 5 uur! We rekenen op 3 uur rijden wat in principe zeer reëel is, maar in Mons de afslag gemist, de G.P.S. vindt geen Grand-Place in Ragnies omdat nadien ter plaatse gezien het "Place" moest zijn. "Route Barrée", DEVIATION, zijn ons telkens voor met alle gevolgen van dien. Een wegwijzer naar Ragnies is nog niet uitgevonden, dus vragen maar, probleem is, bijna geen mens te zien op straat, de huizen van de dorpen staan er grijs en gesloten bij, het is nochtans Pinksteren, zelfs de kerken maken geen enkel geluid. Toch zie ik iemand met een hedendaagse auto, ik doe teken en de vriendelijke man stopt.

We zijn in LOBBES, en ik vraag de weg naar RAGNIES zoals ik denk dat het moet uitgesproken worden, de man kijkt mij aan alsof ik de vogelgriep heb en ik moet mijn vraag nog tweemaal herhalen, weet U waarom ? Omdat ze ginder RANIE zeggen. "C'est ici tout près, là en haut, mais il-y-a une course aujourd'huy on ne sait pas passer..." We komen goed en wel aan in "RANIE" en we zijn nog de laatste niet. De "PLACE" staat vol van allemaal mooie M.G. plus enkele ROVER berlines. Iedereen heeft zijn best gedaan, ze staan er allemaal op hun paasbest bij op deze Pinksterdag. Er zitten zéér merkwaardige auto's tussen die van veel belangstelling kunnen genieten. De dorpskerk slaat alles gade met gesloten ogen, wordt ze nog wel eens wakker? Ik denk voor de meeste keren voor een al te droevige gebeurtenis. Een zeer voortreffelijk ontbijt wacht ons op, en van alles meer dan genoeg.

We horen veel Vlaams, veel bekende gezichten, het West Vlaams valt op. Met de nodige attributen gaan we van start, iedereen rijdt open want het weer is zacht en er zit geen wind maar de zon geraakt niet door het zwaar wolkendek, de weersomstandigheden van de laatste dagen in acht genomen , zijn we al dik tevreden, alhoewel de eerste berichtjes van de kust melden ons dat ze zich ginder aan het klaarmaken zijn om naar het strand te gaan. Zes auto's rijden zich vast en moeten rechtsomkeer maken op een smalle landweg, waar men langs drie kanten terug kan vertrekken Er wordt moeizaam gedraaid want er is weinig plaats, een bejaard manneke staat onbewogen onze manoeuvres te bekijken en hoort ons bezig. Hij staat zelfs een beetje in de weg maar hij bougeert niet want het is blijkbaar zijn weg of tenminste toch de rand van de weg is van hem. Iedereen is gedraaid en ineens zegt hij " wo moei no toe ?" Ja man we weten het niet, en we tonen hem ons routeblad met de streepjes, puntjes, driehoeken enz. "tis lik sjinees" zegt hij, ja voor ons ook maar we zijn het aan 't leren, daaaag. Iedereen schiet een andere weg op en we vinden ons allemaal terug voor de verrassingsdrink, we mochten kiezen, geef ons maar een donkere Chimay. Met de glimlach bediend.

We rijden door het prachtige landschap en zien zoveel . Enorme bossen, open weivelden met oude boerderijen waar de weg dwars doorheen loopt, de stallen en de mesthoop aan de ene kant van de weg, de woning met allerhande aanhangen aan de andere kant met als versiering hopen oude autobanden, dorpjes waar we niemand zien en waarvan we ons afvragen waar die mensen zich nu bevinden. Veel motards op de weg, ze zijn niet gevaarlijk maar wel onstuimig en maken veel lawaai, zeker onder de invloed van het circuit van CHIMAY. Aperitief, middagmaal, en prijsuitreiking in de Camargue werden best gesmaakt, het merendeel koos toch maar om binnen te genieten. Daarna nog een rit van een goede 60 km naar het kasteel van CHIMAY, het weer werd iets aangenamer doordat de zon zich wel even heeft getoond. Van het bijna totaal verlatene naar de gezellige stadsdrukte van CHIMAY , is een zeer aangename gewaarwording, iedereen had plaats op de grote binnenkoer van het kasteel om te parkeren. Het bezoek van het kasteel plus de luxueuze theaterzaal was indrukwekkend, meer kan ik daar niet over zeggen want zoiets moet men zelf zien.

De distillerie van BIERCEE hebben wij links laten liggen want het was intussen bijna zes uur voor we uit CHIMAY waren gesukkeld en we hadden nog voor zowat een drie uur te brommen.

Met dank aan de organisatoren en hun medewerkers.

Walter Vertriest.

08-06-2006 om 23:16 geschreven door MGDrivers

                                               Rapport Tour des Lacs 2006.

On avait mis le réveil à 5h. Le tout était bien préparé : le MG nettoyé et frotté, le cartes et GPS consulté. On compte de rouler 3 heures ce qui est très réel, mais on a raté le sorti à Mons et le GPS ne trouve pas une » Grand-place » à Ragnies parce que çà doit être « Place ». Route barré et DEVIATION sont toujours en avance de nous. On doit inventé encore une flèche avec Ragnies dessus ; donc on va demander la route, personne dans la rue, les maisons grises dans le village sont fermés, il est pourtant Pentecôte et même les clochers des églises font pas de bruit. Je vois quand même une voiture récente et je fais signe et le bon home aimable s’arête.

Nous sommes à LOBBES et je demande la route pour RAGNIES comme cela je pense qu’il faut le prononcer. Le bon home me regarde ou j’ai la grippe d’oiseaux et je dois deux fois répéter ma question. Savez-vous pour quoi ? Parce que cela se prononce « RANIE » et nous ne sommes pas le dernier. La « PLACE » est rempli de belles MG’s et des ROVER berlines. Chacun à nettoyé sa voiture, ils sont tous prêt pour aller à la messe à ce Pentecôte. Il y a des gens qui regardent surtout aux voitures curieux. L’église du village regarde le tout avec des yeux fermés, elle se réveille encore ?  Je pense pour la plus part pour un événement triste. Le petit déjeuner excellent plus qu’il nous faut nous attend.

On entend beaucoup de flamand et surtout le flamand de l’ouest. On part avec les attributs nécessaires décapotés comme le plus part des participants, il fait doux sans vent mais le soleil ne réussit pas à chasser les nuages. Vu les circonstances des derniers jours nous sommes très contents quoique les premiers signales de la côte disent qu’ils se préparent pour aller à la plage. Six voitures se bloquent et doivent retournes sur une petite route ou on peut repartir vers trois cotés. On retourne laborieux, sur peu de place. Un Vieux bon home nous entend et  regarde nos manœuvres sans bouger. Il nous dérange mais ne bouge pas. Il semble que le bord de la route lui appartient. Tout le monde est retourné et tout d’un coup il dit : « wo moei no toe «  (ou allez-vous) ? Qui monsieur on ne sait pas et on montre le roadbook avec des points, triangles et des lignes etc. « C’est comme le chinois » dit lui. Pour nous aussi, on apprend, salut. Chacun prend une autre route et on se retrouve pour le drink de surprise. On pouvait choisir ; donne moi un Chimay servit avec le sourire.

Nous continuons à travers le beau paysage et nous voyons beaucoup. Des bois énorme, des prairies ouverts avec des vieux fermes, dont la route le traverse, les écuries et le tas de fumier de l’un côté et la maison avec annexes de l’autre côté et comme garnissement de tas de vieux pneus de voiture. Des villages ou on voit personne dont on se pose la question « ou se trouve  t’on ». Beaucoup de motards non dangereux mais impétueux font du tapage peut être sous l’influence du circuit de Chimay. Apéro, dîner nous plaisaient et distribution des prix dans le « Camarque ». La plus parts des participants restaient à l’intérieur. Après tout ça encore un tour de 60KM vers le château de Chimay. Le temps changeait : c’était plus agréable parce qu le soleil se montrait. De la tranquillité vers la foule de Chimay est un sentiment agréable. Tout le monde pouvait garer ça voiture dans la cour du château. La visite du Château et la salle de théâtre étaient impressionnants. Je ne sais dire plus parce que vous devez le voir vous-même.

Apres qu’on a quitté Chimay on n’a pas visité la distillerie de BIERCEE, c’était 6 h et on est rentré par ce que on avait encore 3 h de route à faire.

Merci aux organisateurs Walter Vertriest. ( traduction Alain Vit )

08-06-2006 om 23:15 geschreven door MGDrivers

Verslag Stille Waters (I) 14.05.06

Toen het bestuur aan Carine en Sven vroeg een rit in 2006 te organiseren hoefden ze geen twee keer na te denken. Een rit in ‘de grote club’ tot een goed einde brengen was een uitdaging welke ze niet aan zich lieten voorbijgaan.

De naam ‘Stille Waters’, van de gelijknamige serie welke in 2001 op TV1 vertoond werd, was snel gevonden. Het parcours voerde ons inderdaad tot bij Bornem / Hingene  waar het jachtpaviljoen ‘De Notelaer’ onderdeel vormde van de filmset. De keuze van de datum bleek hen later – evenwel  onnodige – ongerustheid te bezorgen. 14 mei viel immers samen met moederdag. Hierdoor werd gevreesd voor een lage opkomst. Zoals gewoonlijk liepen de eerste inschrijvingen tergend traag binnen. Een paar rappellekes deden hun werk en met 62 MG’s sloten ze af.

Vertrek en aankomst waren voorzien in het restaurant van de Feestzalen Edelweiss te Lede. Hier kan men voor een zeer budgetvriendelijke prijs genieten van een voortreffelijke keuken. Bij aankomst werden alle vrouwen met een attentie bedacht. Iedereen mocht een kaars kiezen w  elke best bij zijn interieur paste. Smuk – Aalst had voor ieders smaak wel een modelleke of kleur voorzien. Zo kwamen zelfs mannen die zonder hun echtgenote, doch wel met zoon of dochter waren, niet met lege handen thuis.......Alsof dat nog niet genoeg was, werden we ’s avonds nog op een zakje pralines getrakteerd.

De tocht zelf bracht ons langsheen een typisch Vlaams landschap : korte stukken ongerept natuurgebied, afgewisseld door villawijken, prachtige domeinen, een paar kastelen, verwaarloosde boerderijen, leegstaande serres en lintbebouwing. Inderdaad in Vlaanderen kan je op een paar vierkante km uitersten aantreffen. Ook de situaties kunnen zelfs op 50 meter wijzigen. Hierdoor is correctheid bij het opstellen van de roadbook van groot belang. Een opmerkelijk verschil met de Kemmelrit, waar een afstand van 10 tot 15km tussen twee situaties geen uitzondering was. Aan de vele positieve reacties te merken, kunnen we dan ook stellen dat dit zo goed als foutloos gebeurde. ‘Echtelijke twisten’ over het niet-correct interpreteren van het te volgen parcours bleven dan ook uit, waardoor de dag voor chauffeurs en begeleiders zo goed als stressloos verliep.

’s Middags was er een verzorgd lunchpakket voorzien in ‘De Notelaer’. Zoals dit paviljoen in de jaren 1800 het kader vormde voor adellijke diners; zo voelden we ons ook een beetje, terwijl we gezellig keuvelend onze buikjes tegoed deden aan de minisandwiches en luchtige chocomousse. De paarden van toen waren nu onze stalen rossen welke mede het prachtige decor vormden.  De Meidrank, een witte wijn gearomatiseerd met Onze-Lieve-Vrouw bedstroo, werd door verschillende ‘Frauleinen’ geapprecieerd.

Ook ’s namiddags verliep alles vlot. Hier en daar hielden de MG’s op eigen initiatief halt om de dorst te lessen. Vervolgens werd verderop de ietwat verdoken Stuifstraat voorbijgestoven en dus liep de drink op nr. 92 wat uit. ......Rond 17u, na een drank door de club aangeboden,vatte de rits MG’s opnieuw de tocht aan. Eindpunt Lede, waar een fris sprankelend glas op ons wachtte, samen met een lekker etentje in “Edelweis”.

De speech van de voorzitter liet er geen twijfel over bestaan : het was een geslaagde rit. Hij gooide de handschoen in de ring om volgend jaar dit succes te evenaren: Carine en Sven namen ze met veel plezier op, dus ... Wordt vervolgd…..’Stille Waters’ had immers 13 afleveringen…..

Nadia De Canck – Ninove

Het succes van 'Stille Waters' hebben we niet alleen te danken aan onze inzet.  De talrijke opkomst en het droge weer maakte van deze rit een grandioos succes. Daarvoor onze oprechte dank aan alle deelnemers!
Wij willen ook Ingrid en haar team van restaurant - feestzalen Edelweiss bedanken, die voor het lekkere ontbijt en avondmaal zorgden.
Ook onze dank aan Mia en het team van de Notelaer in Hingene, die hun domein voor ons openstelden.  Waardoor we in een romantisch kader konden genieten van ons lunchpakket dat toch wel heel zorgvuldig was bereid door Anne-Mie en haar team van Delicia te Lede.
Verder mogen we natuurlijk niet vergeten dat onze Kristien van SMUK -juwelen en geschenken - te Aalst ervoor gezorgd heeft dat alle 'moeders' een kaars konden uitkiezen, aangepast aan hun interieur.
Ook Carine van Bol en Borrel te Lede zorgde voor een lekker zakje pralines, dat ons allen goed gesmaakt heeft.
We hopen jullie volgend jaar allen terug te mogen begroeten op Stille Waters II  !

Ice Blue Midget Team,
Sven en Carine

27-05-2006 om 23:18 geschreven door MGDrivers

Rapport de la belle ballade  Stille Waters (I)  du 14 mai 2006

Le comité du MGCC Belgium ne dû pas poser la question deux fois à Carine et Sven pour organiser une  ballade en 2006. Organiser  une étape dans «  Le grand MG Car Club » fut un défi qu’ils ne laissèrent pas passer.

Le nom « Stille Waters » de la série entrevue sur la VRT en 2001 fut vite trouvé. Le parcours nous conduisit vers Bornem / Hingene où le pavillon de chasse « De Notelaar » faisait partie du décors  de la série. Cependant le choix du 14 mai, fête des mères, les inquiétait quelque peu! Malgré tout les  inscriptions rentrèrent petit à petit. Après quelques rappels nous rassemblions  62  MG’s .

Départ et arrivée furent prévus au restaurant, salle des fêtes, « Edelweis » à Lede. Pour un prix convenable on peut y jouir d’une excellente table. A l’arrivée toutes les dames reçurent, à leur couleur préférée, une bougie de Smuk de Aalst, qui s’accorda le mieux à leur intérieur. Et comme cela ne suffit pas, le soir elles reçurent encore un sachet de pralines Les hommes seuls, accompagnés de leur fils ou de leur  fille ne rentrèrent pas non plus les mains vides. La ballade elle-même nous mena au travers d’un paysage typique Flamand : des contrées où la nature est encore intacte, entrecoupées par de charmantes villas, de domaines magnifiques, de châteaux, parfois aussi de quelques fermes négligées, de serres vides et d’ouvrages en  constructions. En effet en Flandre, sur quelques km carré, on peut rencontrer des contrastes assez marqués. Les tableaux  peuvent varier tous les 50 m. C’est pour cela qu’il est très important que les raodbook soient très précis. Une grande différence avec le « Kemmelrit », où des distances de 10 à 15 km entre deux points n’étaient pas exceptionnelles. Aux nombreuses réactions positives on put conclure que le roadbook fut très très correct ! Il n’y eu pas de « discussions » entre partenaires concernant une erreur d’interprétation du parcours  et comme cela  pilotes et copilotes  purent  rouler en toute décontraction.

Le midi Carine et Sven prévoyèrent un lunch paquet dans le « Notelaar ». Comme ce pavillon formait le cadre des dîners de la noblesse dans les années 1800, nous nous sentîmes aussi un peu de «  sang bleu » pendant que l’on causait en mangeant nos minis sandwiches et la légère mousse au chocolat. Les chevaux du passé étaient maintenant remplacés par des chevaux vapeur qui formaient un décorum splendide. Le « Meidrank », un vin blanc aromatisé avec l’ « Onze-Lieve-Vrouw bedstro », fut  apprécié par les « Frauleinen ».

Ainsi, l’après-midi se passa rapidement. Les MG’s s’arrêtèrent à gauche et à droite pour se désaltérer. Un peu  plus loin nous passâmes devant la bien dissimulée Stuifstraat où nous pûmes encore nous arrêter pour un drink au numéro 92 ! Vers 17h, après un verre offert par le Club, la colonne se reforma en  direction de Lede où un superbe dîner nous fut servi!

Le speech du président ne laissa aucun doute : ce fut une ballade réussie. Il invita Carine et Sven pour recommencer l’année prochaine avec le même succès et avec encore plus de participants. Ils acceptèrent avec le sourire, sourire qu’ils ne perdirent pas tout au long de la journée. Donc affaire à suivre : « Stille waters » se passait sur  13 épisodes...

Nadia  (traduit par Wim)

Le succès de notre ballade ne dépendit pas seulement de nous. Les nombreux participants et le temps sec firent de ce tour une réussite brillante. Merci aux participants.

Nous voulons remercier aussi Ingrid et son team du restaurant « Edelweis » pour le bon petit déjeuner ainsi que le dîner.

Nos remerciements vont à Mia et le team du « De Notelaar » à Hingene, qui nous ouvrîmes  leur domaine. Nous pûmes y manger nos lunch paquet, préparés par Anne-mi et son team de Delicia à Lede, ceci dans un cadre romantique.

Les remerciements vont également vers Kristien de Smuk-bijoux et cadeaux à Aalst qui soignèrent les mamans  avec une bougie à leur couleur préférée.

De même, pour Carine de Bol de Lede qui préparèrent le ballotin de savoureuses pralines.

Nous espérons vous revoir tous et plus nombreux encore l’année prochaine au « Stille Waters II »

Ice Blue Midget Team : Carine et Sven( Traduction Alain Vit. 

27-05-2006 om 23:15 geschreven door MGDrivers

               Evenementenkalender 2006 / Calendrier des évenements 2006

12 maart / mars :

Algemene leden vergadering / Assemblée générale: Binche

19 maart / mars :

Openingsrit : Daniël, Willy en Paul

23 april / avril :

Kemmelrit : Wim

14 mei / mai :

Stille waters : Carine en Sven

4 juni / juin :

Tour des Lacs : Charles

18 juni / juin :

Oost – West : Joske en Hendrik

28 juni / juin - 2 juli / juillet :

MG International in Frankrijk / en France

9 juli / juillet 

MG rit voor Brussel : Het clubbestuur

21 juli / juillet :

MG Day Luik / Liège

6 augustus / août :

Ganda tour : Achiel en Olivier

27 augustus / août :

Guldensporenrit : Wim

10 september / septembre :

Beach Meeting : Achiel en Luc

30 september / septembre :

MG by Night : Alain

22 oktober / octobre :

Panoramatour : Daniël en Olivier

25 november / novembre :

Eindejaars diner / Dîner de fin d’année : Wetteren

05-05-2006 om 00:00 geschreven door MGDrivers

26-04-2006 om 00:00 geschreven door MGDrivers

24-04-2006 om 00:00 geschreven door MGDrivers

C'était un tour formidable, splendid.

Kemmelrit 23-04-2006

Dimanche matin, le 23 avril 2006 vers  8 heures, deux MG’s roulent sur l’ E 40 en direction de Veurne. Elles  serpentent  sur l’asphalte comme un félin cherchant sa proie, adroites, en évitant les camions…L’ MG rouge derrière nous est-elle aussi en route pour le Kemmelrit ? Nous le supposons, mais nous ne sommes pas sûr sauf  quand elle prend aussi la même sortie que nous.  Cette B est  superbe et en bonne condition, c’est évident. La distance qui la sépare de notre  F reste toujours réduite. On réfléchit dans notre cockpit : qui connaît-t-on avec une MG rouge?  Dans le club il y en a tellement de MG’s rouge!

Au “Halve Maan il y a déjà cinq MG’s qui sont arrivées. Nous attendons 71 voitures. Nous avions garé notre F à côté de la ZR d’ Olivier “ en épis comme au Mans, comme cela nous étions prêts à démarrer directement. Question d’être le premier pour partir comme un vrai Flandrien; mais pas de chance, Cor garait sa B devant nous et nous bloquait pour le départ. 

Après avoir dégusté un café, revus nos amis et bavardés avec eux nous examinions les différentes voitures. Comme l’année passée il y avait neuf voitures du MGCC France. C’est intéressant de voir d’autres MG’s comme cette vieille TF peinte en deux nuances de beige. Les nouvelles MG’s (F, TF et ZR) étaient nombreuses: 14 participants.

Wim était fort occupé à distribuer les “roadbook’s”.

Vers 9h 45 il sortait, enthousiaste en disant: ils sont tous arrivés et ils ont reçu leurs « raodbook ». Après le signal du départ, les moteurs  démarraient (la plupart  directement) dans les grondements et ronflements sourds des échappements;  les basses des filtres à air sports; les SU’s et les Webers dérangeaient certainement le repos dominical à Poperinge!  Je suis sûr  que  les anciens combattants pouvaient imaginer que les  Allemands étaient revenus; mais en fait il s’agissait des Anglais (es) qui partaient. Avec ce soleil encourageant, beaucoup de membres partirent décapotés.

Nous pointions le nez de nos MG vers le Cap Blanc-Nez et suivions le long cortège de voitures.  Wim avait intercalé une particularité dans le parcours après 12 km : tout  farceur qu’il est, il nous avait fait faire une boucle sur un parking d’un Moulin. Cela suffit pour troubler quelques co-pilotes qui n’étaient pas encore réveillés et il-y-en eu quelques uns !!!

Sauf Els; après 14 ans de mariage et 5 ans de Rallyes en MG, j’ai une confiance totale en elle, je n’ose plus douter.

Comme d’habitude nous croisions d’autres MG dont les membres  nous faisaient des signes pour nous dire que nous nous trompions, pas de chance pour eux car c’était mon copilote qui avait raison. Grâce à Els nous avions gagné une vingtaine de place dans la file.

Le Mont des Cats se présentait à nous avec des vues matinales splendides à gauche et à droite. Les petites routes sinueuses se succédaient aux routes normales, où en principe nous aurions pu rouler plus vite; c’était sans compter sur une grande caravane qui roulait lentement et sûrement et qui nous empêcha de  doubler. Heureusement quelque temps plus tard nous pouvions la doubler et profiter de la route qui se présentait à nous avec des fortes côtes et descentes comme en montagne, des longues lignes droites avec  tout à coup des virages courts.

Les crispations au ventre étaient garanties chez mon copilote. A certains moments je devais ralentir parce que je ne voyais plus la route devant moi tellement les montées  étaient escarpées. 

Nous décidions de ne pas nous arrêter à la pause facultative et de continuer vers la place de Desvres, qui était réservée pour nos voitures. Chapeau pour l’organisation !!! Le moment de prendre le Picon vin blanc. Dans le café il y avait quelques motards Flamands qui admiraient nos voitures et qui étaient assez impressionnés  de voir que le MG

Club pouvait organiser  de telles balades. Un de ces motards avait une Audi TT  cabrio et avait pas mal cherché sans succès pour trouver un tel club organisateur. Il avait de la chance d’avoir une tête de plus que moi, autrement j’aurai, pu lui donner l’adresse internet de Mattel, le fabriquant

des poupées Barbies…

La sortie de la place ne fut pas des plus facile, faute d’attention ! Après avoir tourné en rond plusieurs fois nous retrouvions enfin la bonne route vers le Cap Blanc-Nez. Nous avions entre temps encouru une heure de retard

(Probablement la faute au délicieux Picon) et nous essayions maintenant de rattraper ce temps perdu.

Mais le beau paysage parmi ces routes tortueuses nous invitait à rouler moins vite et à jouir pleinement de notre environnement.

Il plu un peu, mais en roulant plus vite on pu éviter que les goûtes ne tombent dans le cockpit.

La destination était  le restaurant « Le Thomé de Gamond » situé sur les hauteurs du Cap Blanc-Nez. Pendant le dîner à quatre services, arrosé de vin blanc et rouge, suivi d’un café, le restaurant offrait aux convives  une vue splendide.

Le temps brumeux nous empêcha de voir l’Angleterre mais malgré cela nous décidions que nous reviendrions un jour à cet endroit.

Alain décidait entre deux services de remercier Wim pour son excellente organisation. Il du s’y reprendre  trois fois  vu la grandeur et la mauvaise acoustique du restaurant.

L’après-midi nous prenions la direction du Cap Griz-Nez et Poperinge. Quelques hardis partirent décapotés  mais vu le ciel menaçant  la plupart des participants remirent leur capote!  A Audresselles notre groupe s’arrêta pour une exploration de la plage à la recherche de fossiles, nous en vîmes quelques uns assis sur un banc le dos vers la mer….

Sur le trottoir on vendait des grands crabes vivants que j’imaginais déjà en crab-cocktail que j’aime tant, mais Els ne voulu pas en acheter.

Enfin, après une promenade vivifiante on repartait pour l’halte suivante, le « Café de la Marie » ou le club nous offrait encore un drink. Comment Wim a trouvé cet endroit on ne sait pas mais c’était vraiment « typique » avec tous ces trésors accrochés au mur. Des objets qui ont posé questions de fonctionnement lors d’un ancien Beachmeeting.

Ensuite par des petites routes sinueuses nous rentrions vers Poperinge. D’abord nous voulions nous arrêter au musée d’orgues à Herzeele, mais la musique n’était pas tout à fait à notre goût. Cependant en voyant les photos au « Halve Maan » il semblait que nous avions manqué quelque chose d’original. Sur le coup de sept heures, après avoir mangé quelques tartines et  bu un dernier verre nous décidions d’aller chercher notre fille à la côte  et de retourner à la maison. Quand elle aura grandit elle pourra aussi participer.

Wim encore merci pour l’excellente  organisation, les trouvailles amusantes et les soins particuliers que tu as apportés à l’élaboration de ce rallye. Nous savons que tu penses déjà à la prochaine balade de l’année prochaine et nous sommes impatients d’y participer à nouveau. A la prochaine donc!Els & Ivan (traduction  Alain Vit.)

23-04-2006 om 00:00 geschreven door MGDrivers

Kemmelrit 2006  23/04/2006 naar Cap Blanc-Nez

Zondagochtend, 23 April 2006, 8 uur ‘s morgens.  2 MG’s snellen over de E40 richting Veurne.  Als een slang op jacht kronkelen ze zich over het asfalt, handig en precies de vrachtwagens ontwijkend… Is de rode MGB achter ons ook op weg naar de Kemmelrit ?  We vermoeden het, maar krijgen pas meer zekerheid als ook hij dezelfde afrit neemt.  Dat deze B in topvorm is, lijkt wel duidelijk.  De afstand tot onze F blijft steeds beperkt !

Meteen komt bij ons in de cockpit het volgende gespreksonderwerp los : wie kennen we allemaal met een rode MGB ? De namen worden opgesomd; soms kunnen we enkel de mensen beschrijven, maar kennen we de naam niet.  Feit is : er zijn veel rode B’s in de club !

Bij aankomst aan de Halve Maan blijken er reeds een 5-tal auto’s aanwezig te zijn.  Het zouden er in totaal 71 worden !  We parkeerden onze F naast de ZR van Olivier op een dusdanige manier dat we ‘à la façon de Le Mans’ meteen gingen kunnen vertrekken.  Kwestie van kop te kunnen trekken als een echte Flandrien.  Maar Cor had wat later zijn B natuurlijk strategisch geparkeerd en versperde zo onze aftocht.

Na een koffie, het weerzien van vele bekenden en diverse babbels, keurden we de auto’s.  Net als vorig jaar namen een aantal leden van MGCC France deel.  Het leuke daaraan is dat je eens wat andere MG’s te zien krijgt.  Zo was er een mooie (oude) TF bij die in 2 beigetonen gespoten was.  De opkomst van de nieuwere auto’s (F, TF en ZR) was anderzijds opvallend : liefst 14 hebben we er geteld ! 

En onze Wim had het ondertussen razend druk met het uitdelen van de routebladen. 

Rond kwart voor tien kwam Wim enthousiast buiten : iedereen is al toegekomen en heeft zijn routeblad gekregen ! We kunnen vertrekken.

Het startsein was gegeven : de motoren sloegen aan (bij de meeste zelfs onmiddellijk), en het gebulder van de uitlaten; de bassen van de sportluchtfilters, de SU’s en de Webers verstoorden de zondagsrust in Poperinge !  Ik ben het zeker, als er nog oudstrijders waren, dan hebben die toen waarschijnlijk gedacht dat den Duits weer gearriveerd was !  Maar ’t waren d’Engelsen die vertrokken !  En nagenoeg iedereen zonder dak, want de zon was reeds van de partij.

We richtten de neus van de auto richting Cap Blanc Nez, en volgden de lange stoet.  Reeds na een 12-tal km had Wim een aardigheidje in het roadbook voorzien : de snoodaard deed ons zo maar een rondje op een parking aan een molen rijden.  Genoeg om een paar co-piloten (die waarschijnlijk niet goed wakker waren) te doen twijfelen en hun partner de verkeerde richting uit te sturen.  Gelukkig was Els goed bij de pinken en waren we op die manier meteen een plaats of 20 opgeschoven !  Een paar MG’s kwamen ons nog met wild zwaaiende bestuurders tegen, en wilden ons duidelijk maken dat we verkeerd waren, maar mijn co-piloot was zeker van haar stuk : wij zaten juist !  En ze had gelijk, zo bleek later !  Na 14 jaar huwelijk en 5 jaar MG-rallys is het vertrouwen compleet en dùrf ik zelfs niet meer te twijfelen.  Meteen daarna diende de Catsberg zich aan, met prachtige zichten van een landschap dat nog in zijn ochtendgewaad gehuld was.  De kleine kronkelende baantjes gingen geleidelijk aan over in grotere wegen, wat normaal gesproken de snelheid zou doen toenemen, ware het niet dat we een tijdje geplaagd waren door een grote caravan die traag maar zeker steeds dezelfde richting van ons koos.

Gelukkig konden we de caravan na een tijdje passeren, net op tijd om te genieten van een mooi stuk weg dat zich als een roetsjbaan voor ons presenteerde, met scherpe oplopende en neergaande delen, lange rechte stukken, en af en toe een korte draai.  Kriebel in de buik gegarandeerd (bij mijn co-piloot).  Op bepaalde momenten hield ik me toch ook wat in, omdat de weg voor ons niet meer zichtbaar was !  Zo steil ging het soms naar beneden.

We besloten de vrije pauze niet te nemen, maar door te rijden naar de markt van Desvres, die voor de gelegenheid voor onze wagens gereserveerd was !  Pluim voor de organisatie !  Als wederdienst gunden we de plaatselijke horeca ook iets : tijd voor een aperitiefke – Picon au vin blanc.  In het café zaten overigens een paar Vlaamse motorrijders; één van hun was vol lof over onze auto’s en over het feit dat we met de MG club dergelijke ritten organiseerden.  Zelf had hij een Audi TT cabrio, en hij had al overal gezocht, maar kon nergens een club hiervan vinden.  Hij had geluk dat hij een kop groter was dan ik, anders had ik hem beslist het internet adres van Mattel, de fabrikant van de Barbie poppen gegeven … ;-)

Bij het verlaten van de markt was het eventjes uitkijken geblazen.  Na wat zoekwerk, en een paar keer het centrum doorkruist te hebben zaten we uiteindelijk terug op de goede weg en reden we richting Cap Blanc Nez.  We hadden ondertussen een uurtje vertraging volgens het schema opgelopen (de Picon smaakte écht voortreffelijk) en we probeerden onderweg nog wat goed te maken.  Maar het landschap en de kronkelende wegen noopten ons ertoe vaart te minderen en te genieten van alles rondom ons.  Ook datgene boven ons, want de eerste kleine druppels tekenden zich af op de voorruit.  Enige snelheid houden is dan de boodschap en het lukte ons om de druppels te ontwijken.

Bestemming was het restaurant “Le Thomé de Gamond”, gelegen op een hoogte aan Cap Blanc Nez.  Naast een lekker viergangen menu, aangevuld met wijn en koffie, bood het restaurant een schitterend panorama over de streek.  Machtig.  Eigenlijk werd het restaurant gewoon door ons die middag overgenomen !  Het heeft namelijk een capaciteit van 160 personen, en wij waren met 142 deelnemers!  Gedurende de maaltijd konden we de ganse tijd van het schitterende uitzicht genieten.  Maar Engeland gaf zich niet prijs; daarvoor was er net iets te veel nevel.  Toch maakten we een ‘mental note’ : hier komen we beslist nog eens terug !

Alain besloot tussen twee gangen door Wim te bedanken voor zijn puike organisatie.  Tot 3 maal toe, al was dit vooral ingegeven door de grootte en de indeling van het gebouw.

Na het middagmaal ging het richting Cap Griz Nez en geleidelijk aan terug naar Poperinge.  Een paar dapperen vertrokken nog met de kap neer, maar het merendeel liet die toch dicht want het druppelde wat, en de lucht voorspelde geen beterschap.  In Audresseles hielden we met ons groepje nog een tussenstop, om het strand eens te verkennen en fossielen te zoeken (we zagen er een paar zitten op een bankje met hun rug naar de zee).  Op de stoep in de straat waar we geparkeerd stonden werden mooie grote, levende verse krabben verkocht.  En ik die zo graag een krabcocktail lust, maar mijn vrouwtje wou er geen kopen !

Enfin, na een gezonde wandeling (lees : klauterpartij over de rotsen) vertrokken we opnieuw naar de volgende halte : Café de la Marie, waar we nog een drankje aangeboden werden.  Hoe Wim dit gevonden heeft weten we niet, maar het was zondermeer “typisch” te noemen.  En buiten onder het afdak waren echte schatten te ontdekken (zo van die voorwerpen waarvan ze je op de beachmeeting vroegen : wat is het en waarvoor dient het). 

Via kleinere kronkelwegen ging het dan terug richting Poperinge.  Eerst wilden we nog aan het ‘orgie-museum’ in Herzeele halt houden, maar aan de orgelmuziek te horen was het toch wat minder onze stijl.  Achteraf, bij het zien van de foto’s bleek wel dat we wat gemist hadden, maar bij aankomst in de Halve Maan wees de klok al tien voor zeven aan, en na een laatste drankje en een paar lekkere boterhammen besloten we onze dochter te gaan ophalen aan de kust om daarna huiswaarts te keren.  Later als ze groter is, mag ze natuurlijk meekomen ! 

Wim, nogmaals bedankt voor de puike organisatie, de leuke spitsvondigheden en de zorg waarmee je deze rit weer samengesteld hebt.  We weten dat je ondertussen al aan het nadenken bent over de rit van volgend jaar, en we zien er al met veel ongeduld naar uit !  Tot Dan !

Els & Ivan

23-04-2006 om 00:00 geschreven door MGDrivers