Ik ben peter vondel
Ik ben een man en woon in hasselt (belgie) en mijn beroep is overlevende.
Ik ben geboren op 28/04/1954 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: oude rock - computer - schrijven.
wil mijn steentje bijdragen in de overlevering van mensen die nooit gemist zullen worden omdat ze zo diep in de marginaliteit zitten.
peter voelde zich vanaf de eerste dag thuis in het stulpje van otto. otto was een ietwat vreemde kerel met lange haren die gekruld naar alle windstreken wezen. het grootste dee van de namiddag bracht hij door in yoga houding op een matje. "niet goed bij zijn verstand" was de enige konklusie die peter kon trekken. na een tijdje begon peters maag wat te grommelen en hij had zich al de vrijheid toegeeigend om wat in de keukenkasten rond te loeren maar het enige wat hij vond waren pakken havermout. havermout met water was toch niet de kost die peter prefereerde, als er tenminste nog melk in huis was. s'avonds kwam kees weer langs en de drie musketiers trokken de stad in. naar de kashba, een jeugdclub - macrobiotisch restaurant en ontmoetingsplaats in een. de kasbha bevond zich onder de paradiso, waar heel wat grote namen uit de popgeschiedenis hebben gespeeld. maar het publiek in de kashba was toch een vreemde meute. meisjes en jongens kronkelden als slangen rond elkaars lijf en peter had al snel gezien dat de meeste stambezoekers zwaar onder de LSD of andere halucinogenen zat. hij raakte zelfs aan de praat met 2 amerikaanse GI's die gedeserteerd waren uit vietnam en luisterde met open mond naar hun verhalen van stukgereten lichamen en angst, veel angst. Rond een uur of 6 werden de lichten aangestoken. algemeen sein dat het einde van weer eens een zwoele nacht inluidde. Peter, kees, en otto slenterden van de paradiso naar amsterdam-oost wat toch een hele afstand was. peter kon zich niet meer inhouden en vermelde dat zijn maag grommelde van de honger. otto wees hem erop dat er havermout genoeg in voorraad was, maar de melk. toen ze de woonwijken binnenstapten stonden de melkflessen en het brood op de vensterbanken. dat gebeurde daar nog in die tijd. en peter...die heeft zich volgevreten aan havermout met warme melk.
Nog 500 meter, de zwarte poort van het vondelpark wuifde peter toe. hij versnelde zijn pas en liep vol blijde verwachting de grote poort binnen. Dit kon niet mogelijk zijn. zijn wereld stortte in elkaar. hij telde ongeveer 5 man waarvan enkele met een hond. Geert de hollander had hem een verhaal voorgeschoteld dat niet helemaal gelogen was maar toch niet met de waarheid strookte. Er waren inderdaad vele hippies in het vondelpark, maar dan wel als er manifestaties georganiseerd werden, zo vernam peter later. maar wat nu aangevangen. peter nam plaats op een bank en overschouwde het lege aards paradijs. hier en daar een hond die een pakketje voor hem achterliet maar dat was ook alles. Na een uurtje of zo zag hij een langharige jongen zijn richting uitgewandeld komen en om maar snel aan de praat te geraken nam peter een sigaretje uit zijn pakje en vroeg aan de kerel of hij geen vuurtje voor hem had. Ze geraakten aan de praat en de kerel die ik voor het gemakkelijk te maken maar kees zal noemen merkte op dat peter niet van nederland zelf was. zo keuvelden ze zeker een uur tot peter op de man af vroeg of kees geen slaapplaats voor hem wist. kees zei dat er wel sleep-in's waren, voor het merendeel kanaalschepen met bedden in het ruim maar peter zat zonder geld, en schooien in nederland dat werkt niet. kees stelde hem dan maar voor bij een vriend langs te gaan die alleen in een groot appartement woonde in amsterdam-oost. samen wandelden ze naar het adres en daar maakte peter kennis met otto. wat hij niet meer had gehoopt werd toch werkelijkheid. otto had er geen bezwaar tegen dat peter een tijdje bij hem logeerde. dat was toch al een probleem dat opgelost was.
peter was een typisch produkt van zijn generatie. de tijd van de hippies, flower power, make love not war en vooral zeer veel vrije sex.. dit verhaal moet ik onder voorbehoud vertellen want het komt uit peter's mond en ik weet niet in hoeverre het strookt met de waarheid. in de stad werd een nieuwe flower power kroeg geopend door een rasechte nederlander. uren vertelde geert want zo heette hij over het vondelpark in amsterdam. het paradijs van de hippies volgens die hollander toch en hollanders konden het weten want daar mocht je wiet en hash roken zonder dat de politie je lastig viel. op een morgen: slenterde peter door de stad, mijmerde even aan de rand van de demer en nam een besluit. hij had 300 frank op zak, daarmee zou hij wel in amsterdam geraken, het paradijs van gelijkgestemde zielen. peter nam de brug naar maastricht, ontdekte daar dat hij net niet genoeg cash op zak had om het te maken tot amsterdam. dus schooien, daar was hij de beste in. een uur later tufte hij naar het aards paradijs waar hij een uur of 2 later aankwam. alles was vreemd voor hem:" mijnheer mag ik de weg naar het vondelpark" dat bleek nog een heel stuk van het centraal station verwijderd te zijn. een uurtje slenteren en plots, daat was de haag met de ijzeren poort...het vondelpark. het hart bonsde in zijn keel en in versnelling legde hij de laatste 500 mtr.af. nu de bocht nog om en door de poort....
jaren geleden, naar mijn gevoel eeuwen geleden, bezocht ik veelvuldig zogenoemde bruine café's. de nachtkroegen waar zowel de handelsvertegenwoordiger, notaris en landlopers zich ophielden. verenigd door de alcohol. hier was geen rang of stand, hier was het zat of strontbezopen. in deze bruine kroegen heb ik heel wat interessante figuren leren kennen en avonturen meegemaakt waarvan sommigen zelfs het daglicht niet mogen zien. drie vierde van de stamgasten zijn ondertussen overleden aan een rotte lever of gewoon uit het leven gestapt wegens geen interesse meer. peter de druggebruiker, jos de alkoholist, richarke die je nergens bij kunt klasseren: alkoholist, druggebruiker, pillenslikker, en ga zo maar door. ik heb verscheidene van deze mensen lange tijd gekend en gevolgd. het is over hun avonturen dat ik het hier op deze blog wil hebben. verhalen uit de straatgoot met mensen die er meestal niet bij waren, figuurlijk en uiteindelijk letterlijk zoals noel die zich van de kempische brug in het ijskoude water stortte. zijn vriendin en hij gingen de aardbol verlaten maar zij had hem vergeten te vertellen dat ze kon zwemmen. Noel naar de landlopershemel, tina een nat pak en 30 meter zwemmen naar de kant. Dit zijn de soort verhalen die u hier zal aantreffen, voor zover mijn grijze hersenmassa mij niet in de steek laat tenminste. maar op al die jaren hebben de verlichte geesten toch genoeg streken uitgehaald dat ik niet snel zonder inspiratie zal vallen. en ja deze blog is opgedragen aan al zij die de aarde geruild hebben voor het walhalla. het ga je goed.
