Ik ben peter vondel
Ik ben een man en woon in hasselt (belgie) en mijn beroep is overlevende.
Ik ben geboren op 28/04/1954 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: oude rock - computer - schrijven.
wil mijn steentje bijdragen in de overlevering van mensen die nooit gemist zullen worden omdat ze zo diep in de marginaliteit zitten.
zo geraakte peter dankzij de snor toch aan een schamel inkomen. een gedeelte van de hash die hij verdiende door buitenlandse dealers te bedriegen verkocht hij op zijn beurt weer verder aan buitenlandse toeristen in kleine hoeveelheden. om eens wat anders dan havermout op de plank te krijgen knapte peter wat administratieve klusjes op voor de mensen van de kashba. jongerencentrum en macrobiotische eettempel. peter werkte mee aan het tijdschrift van de kashba, gewoon stencils op de rol leggen en daarna de bladzijden rangschikken en in ruil kreeg hij een uitgebreid macrobiotisch menu. het werd langzaam winter en het was de hoogste tijd voor een warme jas dus kocht peter zich op de rommelmarkt op het waterlooplein een afgedragen pelsmantel. dat zou de volgende maanden zijn uniform zijn. iedere dag spendeerden otto, kees en peter wel enkele uren samen en kees had peter ook voorgesteld aan zijn ouders. brave oerhollandse mensen die het zonde vonden dat zo'n jonge kerel van de straat moest leven. dus gebeurde het dat kees'ouders een tientje of zo in zijn jaszak stopten. altijd meegenomen. een verhaal dat peter me ooit vertelde is dat er op het waterlooplein op de dag dat er een rommelmarkt was altijd een jongemang rondliep met een bordje voor zijn edele delen gebonden waarop niet mis te verstaan 5,00 gulden stond. of hij klandizie had wist peter me ook niet te vertellen. op een dag besloot peter eens niet bij otto te overnachten maar huurde hij een bed op een slaapboot. een kanaalschip waar in het ruim een stapel dubbeldekbedden tegen elkaar opgestapeld stonden. privacy was er niet en het stonk er naar rotte vis. vooraan in een aparte kajuit sliepen een vijftal junks die de zaak zo'n beetje beheerden en toen die zagen dat peter een flink stuk goede hash bij zich had werd hij promp als eregast uitgenodigd en mocht hij vooraan in de aparte kajuit verblijven. dat heeft ook maar geduurd tot de hash op was, toen kon peter terug verkassen naar het bedompte ruim tussen alle andere zwervers.
het beviel peter wel op de boot alhoewel het er in normale mensen termen werkelijk vies en vuil was en evenmin de stank viel te harden. alle metalen dubbeldekbedjes, afdankertjes van het leger waarschijnlijk stonden gewoon tegen elkaar geschoven zodat je 2 verdiepen matrassen had. geen loopgangetje of zo, gewoon beneden en boven 2 supersized matrassen. Peter leerde er een jongen kennen, belg, die anderhalf jaar geleden was ontsnapt uit de jeugdinstelling in mol. Kris, zo heette hij, was een echt straatjochie, leefde van de straat, had trouwens geen keuze. peter dacht ook dat hij zich met duistere zaakjes bezighield want regelmatig leurde hij met due uurwerken, juwelen, merkkledij , en ga zo maar verder. Peter, de goedgelovigheid zelve had zich open en bloot gegeven aan kris. hij had hem laten zien waar hij zijn hash en zijn weinige geld verstopt had en zijn dure omega chronograaf die hij nog van zijn grootvader had gekregen. je kan je al inbeelden wat er gebeurde. kris, de rat verkasde van woonboot naar een onbekend adres en ook peter zijn spullen waren verdwenen. Kees en otto verwittigden peter op te letten voor deze tak van de bevolking die ze "de ratten" noemden. in de paradiso, de muziektempel in de jaren '60 en begin '70 waar grote namen op de affiche hadden gestaan, samen met de melkweg, de ontmoetingsruimte van het hippe volkje, ontmoette peter weer een amerikaanse G.I. die gedeserteerd was uit vietnam. was gewond geraakt in 'nam en naar een amerikaanse legerkliniek in duitsland overgebracht en daar de benen genomen naar amsterdam om ongeveer dezelfde redenen als peter. dacht ook in het hippieparadijs terecht te komen. uren praatte peter met hem, aanhoorde verhalen van kapotgeschoten lichamen, hoe napalm aan je huid blijft kleven terwijl het je verbrand, en angst...angst, nachtmerries op volle dag met je ogen open. en terug kon hij zomaar niet want op desertie onder oorlogstijd stonden werkelijk zware straffen. dit waren de mensen die op het randje leefden...geen heden, geen toekomst, alleen op de richel van een brug...en velen die sprongen. dat moest geen brug zijn, ze waren inventief de jongeren, de verschoppelingen die het zelf gezocht hadden. ze hadden maar beter moeten studeren, luisteren naar vader en moeder. amerika zond zijn zonen naar de slachtbank en was dan verwonderd als ze eronderdoor gingen. ja, de ratten die de straten afschuimden en je linkermouw stalen terwijl ze je rechtermouw streelden, over die ratten had peter geen goed woord.
