Ik ben Vanden Broucke Jean Pierre, en gebruik soms ook wel de schuilnaam jipie.
Ik ben een man en woon in Lauwe (België) en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 21/12/1954 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, fotografie en tuinieren.
Knooppuntenwandeling van Middelburg(B) naar Aardenburg (N)
Vandaag besloot ik een knooppuntenwandeling te maken met mijn buur.We reden naar het Oost-Vlaamse Middelburg, gelegen dicht bij de Nederlandse grens. We wandelden van Middelburg naar Aardenburg en terug, goed voor zo'n 25km.Op weg naar Middelburg hadden we af te rekenen met werkzaamheden en reden we om via Lapscheure naar Middelburg.
Middelburg is een klein dorp in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen en een deelgemeente van Maldegem, het was een zelfstandige gemeente tot aan de gemeentelijke herindeling van 1977. Middelburg ligt in het noordwesten van de provincie, in het Meetjesland, tegen de grens met Nederland. Het is de kleinste deelgemeente van Maldegem zowel op vlak van grondgebied als bevolking.
Middelburg is gesitueerd in het Meetjesland, in het zeekleipoldergebied (Meetjeslands krekengebied) vlak bij de Belgisch-Nederlandse grens die hier wordt gevormd door de smalle waterloop Papenkreek en de Meulekreek. De hoogte bedraagt ongeveer 2 meter. Nog in Middelburg bevindt zich de Verloren Kreek. Zuidelijk van Middelburg vindt men de parallel verlopende kanalen Leopoldkanaal en Schipdonkkanaal.
Middelburg was oorspronkelijk een bezit en landbouwuitbating van de Abdij van Middelburg in de Zeeuwse hoofdstad. Circa 1427-1433 verkocht de abdij Middelburg echter aan Colard de Fever, een poorter van Brugge. Na diens dood werd Middelburg door zijn weduwe, Margaretha Bladelin, aan haar broer Pieter Bladelin verkocht. Dit gebeurde in elk geval voor 1444. In dat jaar droeg Bladelin immers zijn Middelburgse gronden en bezittingen in leen op aan de toenmalige graaf van Vlaanderen, Filips de Goede. Deze leenverheffing vormde echter nog maar het begin van Bladelins plan: de uitbouw van een volwaardige nieuwe stad. Als Bourgondisch staatsambtenaar en vertrouweling van de hertog (Bladelin werd, na een korte periode in dienst van de stad Brugge te hebben gestaan, in 1441 algemeen-ontvanger van de Bourgondische financiën) stond hij in een uitstekende positie om daartoe de benodigde privileges van zijn broodheer te verkrijgen. Een volgende stap kwam er in 1451. Toen verkreeg Bladelin van Filips de Goede de toelating om Middelburg te unificeren met het leen van de Brieven van Aartrijke, dat Bladelin het jaar voordien had aangekocht. De Brieven van Aartrijke waren een zogenaamde erfelijke ontvangst. De leenhouder van een dergelijk leen diende de graaf van Vlaanderen jaarlijks een vast bedrag te betalen. Dat bedrag mocht de leenhouder dan zelf eerst innen op de zogenaamde laten die de gronden vallend onder dat leen feitelijk bezaten en bewerkten. Deze unificatie was belangrijk omdat Bladelin zo de (lage) rechtsmacht te Middelburg verwierf, die hij er voordien nog niet bezat. Middelburg was immers een eenvoudig leen zonder rechtsmacht geweest, geen heerlijkheid. De ontvanger van de Brieven van Aartrijke bezat echter wel rechtsmacht: indien een laat een stuk grond behorend tot zijn leen wou verkopen, moest deze hierin tussenkomen.
Het was dan ook maar vanaf 1451 met de verwerving van die rechtsmacht dat Bladelin eraan begon zijn stad ook fysiek uit te bouwen. Samen met zijn vrouw Margaretha van de Vagheviere stichtte hij er in de eerste plaats de Sint-Petrus en Paulusparochie (ten koste van de vroegere parochie van het nabijgelegen dorpje Heille). Deze stichting werd in 1458 bevestigd door Jean Chevrot, bisschop van Doornik.
Niettemin was de macht van Pieter Bladelin over de inwoners en parochianen van Middelburg toen nog maar beperkt te noemen: voor personele rechtsacties (zaken tussen verschillende personen) of ernstige criminele feiten bleven de schepenbank van het Brugse Vrije en de baljuw van Brugge de bevoegde instanties. Dit veranderde in 1458: toen verkreeg Bladelin de toelating om te Middelburg een eigen schepenbank op te richten. Deze had de bevoegdheid om over alle civiele zaken te oordelen en mocht ook boetes tot 60 Parijse ponden vorderen.
In 1464 slaagde hij er ten slotte in de hoge rechtsmacht te verkrijgen. Vanaf toen mochten de heren en dames van Middelburg ook kennisnemen van criminele zaken, hoewel de graaf zich de bestraffing van een aantal ernstige misdrijven (zoals moord en verkrachting) nog steeds zou voorbehouden. Nu Bladelin werkelijk heer en meester van Middelburg was geworden, begon hij zijn stad nog verder uit te bouwen. In 1465 verkreeg hij het recht er een jaarmarkt te organiseren, en mocht het stadje ommuurd worden. Deze versterkingen sloten aan op Bladelins private kasteel dat hij er al voordien, ten zuidwesten van het stadje, had neergepoot. Daarnaast kwamen er ook nog een klooster, een gasthuis en een afwateringskanaal naar de Lieve.
De hele oprichting en creatie van Middelburg verliep overigens niet ongecontesteerd. Voor de lokale bevolking betekende de oprichting van de stad en heerlijkheid dat ze plots, op een twintigtal jaar, van Vrijlaten (de geprivilegieerde inwoners van het Brugse Vrije, de kasselrij waarbinnen Middelburg lag) werden gedegradeerd tot de onderdanen van een quasi onafhankelijke heer, zonder nog langer toegang te hebben tot de grafelijke justitie. Voor de nabijgelegen Zwinstadjes, met name Aardenburg, betekende de groei van Middelburg dat ze er plots een economische concurrent bij hadden gekregen. Het Brugse Vrije, de omliggende steden en de Rekenkamer te Rijsel (de Bourgondische controledienst op de staatsinkomsten en -eigendommen) hebben dan ook allemaal bij hertog Filips de Goede verzet aangetekend tegen de oprichting van Middelburg, maar zonder succes.
Pieter Bladelin, heer van Middelburg, stierf uiteindelijk kinderloos te Brugge in 1472. Hij werd nadien in de Middelburgse kerk begraven. Vlak voor zijn dood had hij van de nieuwe Vlaamse graaf, hertog Karel de Stoute, nog de toelating verkregen om bij testament over Middelburg te mogen beschikken. Zijn testamentair aangeduide erfgenaam Jan IV de Baenst raakte echter in een slopend proces verzeild met de (via de familie van Bladelins vrouw) natuurlijke rechthebbende erfgenaam, Joos II van Varsenare. Uiteindelijk besloten beide partijen de stad in 1476 aan Willem Hugonet, de kanselier van Karel de Stoute, te verkopen. Na Hugonets dood in 1477 kwam de heerlijkheid en stad van Middelburg achtereenvolgens in handen van verschillende adellijke families, waaronder de Arenbergs en de Merodes.
We parkeerden de auto aan het kerkplein van Middelburg, en wandelden nog zo'n 400m tot aan de werkelijke start van deze wandeling aan knppunt 53. We besloten deze wandeling omgekeerd te maken.. er waren ook wat werkzaamheden op het parcours en het was uitkijken voor de bordjes. Deze verschillen ook toen we grens overwandelden,bij ons zijn dit houten paaltjes met een nr erop en zo weet men welke richting je moet uitgaan en in Nederland zijn dit kleinere paaltjes en ertussen in werken zij met pijltjes(klein formaat ) en je moet goed opletten.. We hebben éénmaal op onze passen moeten terugkeren, pijltje verdraaid. Geniet mee van de beelden.
Aan de rand van de gemeente Aardenburg ,onze eerste bank die we tegen kwamen, besloten we onze boterhammen op te eten.
Aardenburg (Zeeuws: Aernburg), middeleeuws Rodenburg, is een stad in de Nederlandse provincie Zeeland. Aardenburg ligt in het westelijke deel van Zeeuws-Vlaanderen en behoort tot de gemeente Sluis. Aardenburg vormde tot 1995 een zelfstandige gemeente, waarvan ook de kernen Eede, Sint Kruis en de buurtschap Draaibrug deel uitmaakten. In 1995 fuseerde de gemeente Aardenburg met de gemeente Sluis, waarbij de gemeente Sluis-Aardenburg werd gevormd. In 2003 ging deze al op in de nieuwe gemeente Sluis. Aardenburg is tevens de oudste stad van de provincie Zeeland. Aardenburg heeft 2.465 inwoners (2023), die Aardenburgers[2] worden genoemd.
Aardenburg is een schilderachtige plaats met een groot aantal bezienswaardige gebouwen. Vooral aan de Weststraat vindt men een aantal oude huizen. Het historische karakter van het stadje heeft ook kunstenaars aangetrokken. Zo vindt men er een aantal galerieën.
Een grafkelder, die nu dienst doet als aardappelkelder
Marktplein van Aardenburg
De Westpoort of Kaaipoort is de enige nog intacte stadspoort van de Zeeuws-Vlaamse stad Aardenburg. De poort werd gebouwd in 1650 en wordt Kaaipoort genoemd omdat ze vroeger op de haven uitkwam. Deze haven werd in 1813 gedempt. De onderdoorgangen voor de voetgangers zijn gemaakt in 1925. De Westpoort is laag, aangezien ze oorspronkelijk in de wal was ingebouwd en daar niet boven uit kwam. Aan beide kanten van de hoofddoorgang bevinden zich de wapens van Aardenburg en de Republiek. Boven de doorgang staat een stenen leeuw met het wapenschild van Aardenburg.
De kerk in zicht van Middelburg
Terug aangekomen waar onze wagen geparkeerd stond. Een hele mooie wandeling met heel veel variatie.
Een mondvol voor de benaming van een wandeling. Dit keer ging ik met de trein op wandel en moest uitstappen in Zottegem, vandaar nog een 3tal km te gaan alvorens tot aan de startzaal. Eens aangekomen schreef ik me in en dronk nog een kop koffie alvorens te beginnen aan de wandeling.
Sint-Goriks-Oudenhove is een dorp in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen en een deelgemeente van de stad Zottegem, het was een zelfstandige gemeente tot aan de gemeentelijke herindeling van 1971. Het dorp is gelegen in de Zwalmstreek (Vlaamse Ardennen).
De oudste geattesteerde vorm van deze nederzettingsnaam werd gevonden door Maurits Gysseling in het Latijns Fonds van de Nationale Bibliotheek van Parijs en dateert uit 1172: oudenhoua sancti gaugerici. In 1172 werd door bisschop Nicolaus van Kamerijk aan abt Gillebertus de plechtige overdracht gedaan van het bezit en de inkomsten van de kerk van Sint-Goriks-Oudenhove.
Andere attestaties zijn oudenoue sancti gaugerici, sente goriicx oudenhouene en sente guericx haudenhoue. De plaats werd in de 15de eeuw ook vermeld als sente gheericx houdenhoue, maar dat is een schrijffout van de scribent. De naam heeft eenzelfde oorsprong als Sint-Maria-Oudenhove en zou liggen bij het ontstaan van een gemeenschap rond een hof dat er altijd (vanouds) heeft gestaan. Oudenhove kan dan geïnterpreteerd worden als "het oude hof".
Sint-Goriks-Oudenhove hing af van de baronie van Zottegem. Al in 1172 stond er een kasteelwoning (met herenwoning, brouwerij, windmolen, boerderij), het Huys t'Audenhove (in leen van de heren van Zottegem) . In de 15de en ook nog begin 18de eeuw was het in het bezit van de familie de Vilain (heren van Ressegem en Izegem), waardoor het ook t Goed van Resseghem of t Goed van Iseghem werd genoemd. In 1769 verkochten de erfgenamen van de Vander Meerens wat ervan restte; het geheel werd omgebouwd tot hoeve.
Sint-Goriks-Oudenhove ligt in de Vlaamse Ardennen op een hoogte van 25-92 meter. Ten westen van de dorpskom stroomt de Zwalm in noordelijke richting.
Op de grens met Erwetegem (Traveinsbeek) ligt natuurgebied Steenbergse bossen.
Het Mijnwerkerspad in natuurgebied Middenloop Zwalm is het verharde gedeelte van de vroegere spoorlijn Zottegem - Brakel - Elzele (Ellezelles), die deel uitmaakte van de spoorlijn 82 (Aalst - Elzele). De spoorlijn werd in 1963 afgeschaft. Tot dan bracht het "Fosttreintje" mijnwerkers van Zottegem en omstreken, naar de Borinage (Henegouwse steenkoolmijnen). Sinds 1978 werd een gedeelte (van de Slijpstraat te Sint-Goriks-Oudenhove tot Opbrakel) als recreatieve weg ter beschikking gesteld van wandelaars en fietsers.Bij wielrenners zijn de hellingen De Vlamme, Kortendries, Langendries en Wolvenhoek bekend.
De start was vanuit de parochiezaal van Sint Goriks Oudenhove.Wandeling naar het mooiste van de Zwalmstreek.
De wandelaars konden uit een 4tal afstanden kiezen, ik koos voor de 21km.
Zicht op Michelbeke waar de centrale rustpost was.
Michelbeke is een landelijk dorp in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen en een deelgemeente van de gemeente Brakel, het was een zelfstandige gemeente tot aan de gemeentelijke herindeling van 1971. Het dorp, is gelegen in de Vlaamse Ardennen en de Denderstreek. Michelbeke wordt voor het eerst vermeld rond 1150. De naam betekent in het Germaans modderbeek. In de middeleeuwen behoort Michelbeke tot de baronie van Zottegem. In het midden van de 17e eeuw werd Michelbeke verkocht aan Pieter Blondel, de kasteelheer van Sint-Maria-Oudenhove die de heerlijkheid (vanaf 1675 baronie) Sint-Maria-Oudenhove oprichtte.
Bij de oprichting van de gemeenten in 1795 werden de twee plaatsen terug gescheiden en werden het onafhankelijke gemeenten. Michelbeke ligt aan de noordrand van de Vlaamse Ardennen op een hoogte van 30-100 meter. Ten oosten van de dorpskom stroomt de Zwalm in noordelijke richting.
Een hele mooie midweekse wandeling. Er waren 1422 deelnemers.
Vandaag een wandeling in eigen gemeente, dus geen verre verplaatsing. Ik reed met de fiets naar Hoeve Vandewalle, waar de wandelclub uit lauwe hun leietocht hielden.
Lauwe is een dorp in de Belgische provincie West-Vlaanderen en een deelgemeente van de stad Menen. Lauwe was een zelfstandige gemeente tot aan de gemeentelijke herindeling van 1977. De leuze van de deelgemeente is: Lauwe Leeft.
Lauwe is gelegen aan de rivier de Leie. De plaats is ook bekend om de 21 julifeesten (Nationale feestdag van België) (Summer@Lauwe), inclusief vuurwerk, waar jaarlijks veel volk op afkomt alsook de uitgebreide jaarlijkse kerstmarkt. Lauwe ligt in Zandlemig Vlaanderen op een hoogte van 12 tot 45 meter. De plaats ligt aan de Leie. De meeste beken in deze plaats zijn overkluisd of gekanaliseerd. De Knokbeek is nog gedeeltelijk aanwezig.
In 1917 werden voorwerpen van Gallo-Romeinse oorsprong gevonden, zoals een bijl en een slaghamer in silex. De Dronckaertstraat zou betrekking hebben op een heerweg van Roncq naar Kortrijk en verder.
De naam Lauwe werd mogelijk in een boek van 804 aangetroffen, maar zeker in 1128 als Lauwa en in 1134 als Lauha. Het zou afkomstig kunnen zijn van aleu (lichtend) of in verband staan met Keltische benamingen voor water zoals lova (waterloop) en lavo (meer). De heilige Aubertus van Kamerijk (Obertus, †668) zou hier zijn gedoopt. Omstreeks 804 zou hier al een gehucht zijn geweest aan een doorwaadbare plaats over de Leie. In 1128 werd gewag gemaakt van de eerste bekende heer van Lauwe, Disderus van Halewijn. Deze was overste van het Sint-Pieterskapittel te Rijsel. Het patronaatsrecht van de kerk behoorde dat kapittel toe. Een romaans kerkgebouw zou omstreeks 1100 zijn gebouwd.
Na de Slag bij Westrozebeke (1382) werden de goederen van de heer van Lauwe verbeurd verklaard. De heerlijkheid kwam in handen van de familie van Ghistelle en omstreeks 1430 door huwelijk van de familie van Halewijn. In 1544 kwam hij aan Philip de Croy. De laatste heer was Juliaan Louis Frans Bidé de la Grandville die tijdens de Franse Revolutie gevangen werd genomen en stierf in 1802.
Tijdens de 19e eeuw groeide de bevolking, mede door de industrialisatie. Tussen 1838 en 1842 werd een spoorlijn aangelegd. In 1834 werd de Leie gekanaliseerd. Een brug naar Wevelgem kwam 1868-1869 tot stand en deze verving een veerdienst. In 1855 kwamen zusters vanuit Heule en betrokken een klooster. Ze leidden een school. In 1977-1978 werden klooster en school grotendeels gesloopt.
Omstreeks 1900 ontwikkelde zich de vlas- en dakpannenindustrie. In 1898 kwam er een jacquardweverij, De Witte-Lietaer genaamd. Oorspronkelijk linnenweverij, werd na 1900 ook katoen verwerkt. Het groeide uit tot een der grootste weverijen van Europa, die vanaf de jaren '50 van de 20e eeuw meubelstoffen en autobekleding ging produceren.
In 1910 werd dakpannenfabriek Lauwberg opgericht, deze werd in 1965 gesloten.
De start was vanuit Hoeve Vandewalle, waar de wandelaars uit een 6tal afstanden kiezen. Ik koos de grootste afstand.
Wandelen langs het schilderachtig landschap van de Leie richting Menen. De grote afstand verkent de vele stapwegeltjes van Sint-Theresia.
Een rustige door de weekse tocht, jammer van de eentonige lus die de grotere afstanden moesten maken. Grotendeels langs de straten, konden dit veel beter maken. Er waren 853 deelnemers.
Rondom Ruiselede-Jubileumtocht 30jaar WSV De Molenstappers
Dit weekend zijn er niet te veel wandelingen in onze regio. Ik besloot naar Ruiselede te gaan om daar deel te nemen aan hun Jubileumtocht.
Ruiselede staat bekend als molendorp. Die naam hebben ze te danken aan de vele molens die hier in het verleden werkzaam waren. Ook aan natuur geen gebrek. Ruiselede maakt namelijk deel uit van het Landschapspark Bulskampveld.De start was vanuit de zaal Sport en spel en de wandelaars konden uit een 5tal afstanden kiezen. De centrale rustpost was in het bloemendorp Kanegem.
Landelijk, agrarisch met heel wat voetpaden, kerkwegels, dreven en privaat. Langs de schilderachtigste plekjes van Ruiselede en richting bloemendorp Kanegem.
Na een 2tak km's kreeg iedere deelnemers een gratis drank en een stuk peperkoek
Zicht op Kanegem.
Het stanbeeld van Briek Schotte.
Het standbeeld van de hand van Jef Claerhout illustreert Briek Schotte, oftewel ‘IJzeren Briek’, wordt ook vaak ‘De Flandrien’ genoemd. Dit uiteraard omdat Briek Schotte omwille van zijn hoekige en werkende stijl hét type-voorbeeld is van een Flandrien. Geboren op 7 september 1919 in Kanegem werd al snel duidelijk dat Brieks voorliefde voor het wielrennen al snel gestaafd werd met een glansrijke carrière. Hij nam 20 keer deel aan de Ronde van Vlaanderen en won deze Vlaamse klassieker in 1942 en 1948. Hij werd in 1948 en 1950 wereldkampioen, nam vier keer deel aan de Ronde van Frankrijk waarin hij in 1948 als tweede eindigde.
Een mooie wandeling met heel veel variatie , prachtig wandelweer en veel opkomst. Er waren 2228 deelnemers.
Vandaag ging ik wandelen in Spiere, waar de wandelclub uit Heestert(De waterhoekstappers) er hun 10°Scaldistocht hielden.
Spiere (Frans: Espierres) is een dorpje in de Belgische provincie West-Vlaanderen en een deelgemeente van de faciliteitengemeente Spiere-Helkijn. Het was een zelfstandige gemeente tot aan de gemeentelijke herindeling van 1977. Spiere ligt langs de Schelde in het uiterste zuiden van de provincie, tegen de grens met Wallonië. In Spiere monden de Grote Spiere en het Spierekanaal, dat parallel aan de Spiere de Schelde met de Deule verbindt, uit in de Schelde.
n de omgeving van Spiere werden vondsten uit de Michelsbergcultuur, de vroege La Tène-periode, het Romeinse tijdvak en de middeleeuwen aangetroffen. In 1977 werd een nederzetting uit de Michelsbergcultuur aangetroffen, en in 1993 werden sporen van een deel van de palissaden gevonden welke deze nederzetting beschermden. Omstreeks 1980 vond men Romeins puin en in 1985 vond men twee ovens uit de 2e eeuw. In 1105 werd Spiere voor het eerst schriftelijk vermeld als Spiere, de naam zou afkomstig zijn van het riviertje de Spiere, dat om haar beurt is afgeleid van het woord spei dat we als spui kennen. Bestuurlijk kende men het Opperhof (Spiere-Vlaanderen) en het Nederhof van Spiere, welke tot in de 16e eeuw door personele unie verenigd waren. Het Nederhof (Spiere-Doornik) was verheven tot baronie. De heerlijkheid was in bezit van de families del Espiere, Van Mortagne en, vanaf 1438 tot eind 16e eeuw, van Gruuthuse. In 1593 werden beide heerlijkheden verkocht, vanwege de schuldenlast van vrouwe Catharina van Brugge. Het Nederhof kwam aan van Ognies, het Opperhof kwam uiteindelijk aan de familie du Chastel. In 1717 kwam het Nederhof aan de familie Delfosse. In 1720 mochten de telgen van deze familie de titel baron del Fosse et d'Espierres dragen. In 1768 kwam ook het Opperhof in handen van deze familie.
Vanaf 1644 had Spiere te lijden onder de Frans-Spaanse Oorlog (1635-1659). Na 1678 werd een linie aangelegd van Menen naar Spiere, de zogenaamde Spiere-Linie, welke voorzien was van een gracht en een aarden wal. In 1695 verkortten de Fransen deze linie tot een linie tussen Kortrijk en Helkijn. Ook tijdens de Negenjarige Oorlog (1688-1697) lag Spiere in de frontlinie. In 1693 en 1696 ondervond het dorp veel schade. Bij het ontstaan van België kwam Spiere in de provincie West-Vlaanderen te liggen. Het dorp was in de negentiende eeuw grotendeels Franstalig (90% Franstalig bij de talentelling van 1846). Van 1839-1843 werd het Spierekanaal gegraven en in 1880 kwam een spoorlijn tussen Avelgem en Herzeeuw tot stand. In 1881 kwam er een station, dat in 1959 weer gesloten werd.Bij het onderzoek rond de vastlegging van de taalgrens werd vastgesteld dat Spiere nog nipt een Franstalige meerderheid had. Desondanks kreeg de gemeente in het eindelijke besluit een Nederlandstalig statuut binnen de Nederlandstalige provincie West-Vlaanderen. Spiere bleef zelfstandig tot het in 1977 met Helkijn de fusiegemeente Spiere-Helkijn vormde.
Spiere ligt in Zandlemig Vlaanderen en is betrekkelijk vlak. Spiere ligt aan de Schelde, terwijl ook het Spierekanaal (1839-1843) van belang is. In de Schelde, die begin 20e eeuw sterk is rechtgetrokken, ligt ter hoogte van Spiere een sluis die van 1920-1922 werd gebouwd en die een hoogteverschil van 2 meter overbrugt. Waterlopen zijn de Grote Spiere en de Zwarte Spiere.
De start was vanuit het B comples FC Spiere-Helkijn.
Spiere-Helkijn, een landelijke gemeente in Zuid-West-Vlaanderen op de taalgrens tussen Kortrijk en Doornik. Het afwisselende landschap nodigt uit tot wandelen langs de veldwegels, de spoorwegbeddingen, de oevers van het Spierekanaal en de Schelde.
Een rustige door de weekse wandeling met veel variatie . Rustig wandelweer
Ik koos vandaag om nog eens te wandelen buiten West-Vlaanderen en reed naar gentbrugge om daar te wandelen bij de Florastappers uit Gentbrugge. Ik moest een ommetje maken daar er hele grote werken zijn rond deze omgeving van de startzaal. Toen ik aankwam was de grote parking al volledig bezet. Was daar rond 7u in de morgen. Schreef me in en zag daar een clubgenoot(Dominique) en gingen samen stappen.c We deden samen de 30km.
Van bij de start splitsen de 4 km (minder validen) en de 4 km zich af van de overige afstanden en gaan meteen richting Gentbrugse Meersen. De overige afstanden gaan naar de ingang van het park Rattendale.
Bij de laatste splitsing gaan de 12 km en langere afstanden richting Heusden. In de Koningsdonkstraat kunnen ze aan de rechterzijde het Kasteel Coninxdonck” zien. In de periode van 1507 tot 1826 werd het Kasteel bewoond door de familie van Baron de Thysebaert. In 1793 wordt het geplunderd en in brand gestoken en in 1814 terug gerestaureerd. Nu is het in gebruik als feestzaal en restaurant.
Via de Jan Van Aelbroeck- en Weverbosdreef komen ze aan Heusdenbrug. De 12 km splitst zich af van de overige afstanden en zij zetten hun weg verder door de Gentbrugse Meersen richting rustpost.
De 17 en meer km gaan Heusdenbrug over en komen via rustige- en landelijke wegen dan in de voor hen eerste rustpost te Heusden aan. Na wat bekomen te zijn van de eerste etappe kunnen de wandelaars hun trip verderzetten. De 17 km keert terug richting Gentbrugge. De 22, 27 en 30 km vervolgen hun weg langs rustige paden, doorsteekjes en groene stroken door het groene en rustige Heusden. Onderweg splitst de 22 km zich van de grootste afstanden af en komt dan, na de lus in Heusden, opnieuw in de rustpost aan.
Na de rustpost bereikt te hebben zetten zij dan samen met de 17 km hun weg verder richting Gentbrugge. Eenmaal over Heusdenbrug komen ze opnieuw aan de Gentbrugse Meersen samen met de 12 km stappers. Onderweg komen kleinere afstanden erbij en samen komen ze dan aan in de laatste rustpost. Van daaruit is het einde in zicht. De 4 en 6 km gaan nog een laatste stukje groen tegemoet. De overige afstanden doen nog een ommetje door de sportcluster en Meersen, ze gaan dan samen door het Noordbos.
Op het einde van de rit gaat iedereen nog door het park van het Braemkasteel. Het kasteel werd in de 14de eeuw gebouwd door Hughe Braem en Isabelle van Halewijn. Het kasteel lag toen aan de Rietgracht, een belangrijke verdedigingsgordel rond de stad Gent. In de 19de eeuw kreeg het kasteel zijn huidige vorm. In het begin van de 20e eeuw was de familie Groverman de la Kethule eigenaar. In 1946 werd het kasteel aangekocht door de gemeente Gentbrugge. Het werd tot 1974 gebruikt als gemeentehuis en het park kreeg de naam van de laatste burgemeester Frans Toch. Het kasteel werd vanaf dan het toevluchtsoord voor de Muziekacademie van Gentbrugge. Na een naamsverandering in “Academie voor muziek, woord en dans Emiel Hullebroeck” vond in 2012 de Academie de “Kunstbrug Gent” er zijn onderkomen. Bij de aanleg van de E17 werd het park gehalveerd. Het resterend stukje groen ooit mooi als afscheid van de Floratochten.
Een hele mooie tocht met heel veel variatie en heel veel wandelaars. Er waren 3815 deelnemers en 23 clubgenoeten.
Vandaag een wandeling met wat oorlogsverleden. Er was een wandeling in passendale waar de Drevestappers uit Zonnebeke er hun Tynecot Cemeterytocht gaven.
Passendale is een landelijk dorp in de Belgische provincie West-Vlaanderen en tegenwoordig de hoofdgemeente van Zonnebeke. Het ligt op de Midden-West-Vlaamse Heuvelrug, die doorloopt richting Westrozebeke. Tot 1977 was Passendale een zelfstandige gemeente. Passendale is vooral bekend vanwege de vele oorlogsmonumenten en -begraafplaatsen die refereren aan de Eerste Wereldoorlog, met name de Derde Slag om Ieper.
De naam betekent vermoedelijk een "pas tussen de dalen", dus een verbinding over hoger gelegen grond tussen de uitgestrekte West-Vlaamse moerassen. Een alternatieve verklaring is dat de naam afkomstig is van de Germaanse benaming voor het 'dal van Pasko' of Pascandale. De naam Pascandale werd voor het eerst schriftelijk vermeld in 855.
Passendale is bekend van gebeurtenissen uit de Eerste Wereldoorlog. Tijdens de Derde Slag om Ieper in 1917 sneuvelden er meer dan honderdduizend geallieerde en Duitse militairen in een uitzichtloze strijd die maanden duurde. Vooral in het Brits Gemenebest is Passendale een begrip geworden. De slag werd beschreven als een hel van modder en vuur, één der bloedigste veldslagen aller tijden, die duurde van 4 oktober tot 6 november 1917. Doordat het Britse leger (Franstalige) Belgische stafkaarten gebruikte, met de oude schrijfwijzen van de Vlaamse toponiemen, is de plaats in de Engelse oorlogsliteratuur bekend als Passchendaele, door de Britten uitgesproken als passion dale of "dal van de lijdensweg". Het dorp werd totaal verwoest. Op 28 september 1918 werd Passendale definitief op de Duitsers heroverd door het 4e Regiment Karabiniers en door de Grenadiers. Naar deze legeronderdelen werden dan ook twee straten genoemd. Passendale was een zelfstandige gemeente tot 1 januari 1977, wanneer het fusioneerde met de gemeenten Beselare, Geluveld, Zandvoorde en Zonnebeke tot de fusiegemeente Zonnebeke. De laatste burgemeester van het zelfstandige Passendale was Paul Deforche.
Passendale ligt in Zandlemig Vlaanderen nabij de Midden-West-Vlaamse Heuvelrug met hoogten van 20 tot 45 meter. Waterlopen zijn de Passendalebeek en de Ravebeek. In de nabijheid van Passendale ontspringt de Mandel.
De start was vanuit de basisschool en de wandelaars konden uit een 5tal afstanden kiezen.Ik ging voor de 21km.
Ik had er toch iets meer van verwacht qua parcours. Er waren 1996 deelnemers aanwezig.
Vandaag een wandeling dichter bij huis, ik reed naar Kaster, waar de Textieltrekkers uit Vichte er hun jaarlijkse Aktiv-tocht houden.
Kaster is een dorpje in de Belgische provincie West-Vlaanderen en een deelgemeente van Anzegem, het was een zelfstandige gemeente tot aan de gemeentelijke herindeling van 1977. Omstreeks 1920 werden schrabbers en pijlpunten uit het neolithicum aangetroffen. Hoewel de plaats doorsneden werd door de Romeinse heerweg van Bavai naar Oudenburg en ook de plaatsnaam Kaster van het Romeinse woord castrum afkomstig schijnt, werden nog geen resten van een Romeins legerkamp aangetroffen, hoewel er vondsten van Romeinse munten, scherven en stukken dakpan werden aangetroffen. In 1977 en daarna werden ook resten van een Romeinse nederzetting aangetroffen.
Kaster ligt op de zuidelijke helling van een oost-west georiënteerde heuvelrug die hier een maximale hoogte heeft van ruim 53 meter. Naar het zuidoosten loopt het niveau af naar de Schelde. In het westen ligt het Bassegembos. De Kasterbeek en de Nederbeek stromen in dit gebied.
Voordat ik vertrok dronk ik eerst nog een kop koffie, toen plots een bekende opdook. We gingen samen wandelen en kozen voor de 22km.
Het was een rustige en aangename wandeling. Lekker weertje om te wandelen. Er waren 2088 deelnemers.
Vandaag geen wandeling van Wandelsport Vlaanderen, had eens goesting om een knooppuntenwandeling te maken. Ditmaal reisde ik met de trein richting Brugge, om daar een mooie wandeling via knooppunten te maken. Het weer viel best mee, wat koud maar goed gekleed begon ik aan de wandeling. De start van deze wandeling begon aan de voorkant van het station, bij het bus perron B1. Eerst een eindje door Brugge via het Minnewater tot aan de Kathelijnepoort en dan richting Assebroek tot Verre Assebroek en terug. Doorkruisen van de Gemene weidebeek, de Assebroekse Meersen, enkele kleine parkjes en tenslotte de Steenbrugse bosjes. Deze wandeling was goed voor zo'n 20kilometer.
Hier ben ik alin Assebroek:
Assebroek is een plaats in de Belgische provincie West-Vlaanderen en sinds 1 januari 1971 een deelgemeente van de provinciehoofdstad Brugge. Assebroek ligt ten zuidoosten van de historische binnenstad. De deelgemeente heeft een oppervlakte van 10,49 km² en telde op 31 december 2014 19.737 inwoners, die Assebroekenaren[1] worden genoemd. Het aantal inwoners is sinds 1999 nauwelijks gewijzigd. Daarmee telt Assebroek ca. 16,75% van de Brugse bevolking. Assebroek bevindt zich in een laaggelegen zandvlakte in het zuidoosten van Brugge. In het westen grenst het aan Sint-Michiels en in het noorden aan Sint-Kruis, allebei eveneens deelgemeenten van Brugge. In het zuiden en het zuidoosten grenst Assebroek aan de gemeenten Oostkamp en Beernem. Binnen het dichtbebouwde Assebroek liggen een aantal uitgestrekte natuurgebieden. De beschermde Assebroekse Meersen en Gemene Weiden in het zuiden, en centraal het natuurgebied Gemene-Weidebeek, waar de beek nog niet als riool onder de grond loopt. Het gebied van de Assebroekse Meersen is een typevoorbeeld van een polderlandschap met veel kleine grasveldjes gescheiden door sloten en wilgen dat in de winter veelal blank staat. De Assebroekse Meersen ontstonden als uitloper van de Vlaamse Vallei en worden gekenmerkt door zandlemige tot kleiige en venige afzettingen uit het holoceen. Onder het veen zit een ca. 30 cm dikke laag moeraskalk uit het vroeg holoceen. 10.000 Jaar geleden was dit dus een echt moeras.
Mooi vlonderpad
Hier was ik aan het wandelen in het gemene weidebeek
De Gemene Weidebeek mag dan wel verscholen liggen, toch is het een aantrekkelijk en gewaardeerd gebied. Met zijn sloten, poelen, knotbomenrijen en heggen geniet je van een fraai landschap. Rust en gevarieerde natuur staan hier centraal. Ga op ontdekking door het domein aan de hand van de wandelpaden. Het gebied sluit ook aan bij de hoeve Hangerijn (Kinderboerderij) en het Paalbos. Het domein is toegankelijk via toegangspunten in de Vossensteert, Zuiderakker, Lindelaan, Zomerstraat en Gemene Weideweg-Zuid.
Vandaar ging ik richting Hoeve Hangerijne.
Hoeve Hangerijn is een ontmoetings- en belevingshoeve waar mensen met en zonder beperking samen kunnen (be)leven, werken en ontspannen. Wij bieden een zinvolle en aangename dagbesteding in een sfeer van gezelligheid en openheid met zorg voor mens, plant en dier. Het ontwikkelen van samenwerkingsprojecten tussen voorzieningen voor mensen met een beperking, de buurtverenigingen en -scholen.
Het creëren van een ontmoetingsplaats voor de buurtbewoners en -vrijwilligers.
Mooie zichten op de Assebroekse Meersen.
Hier ben ik in Ver Assebroek. Ver-Assebroek is een wijk in Assebroek, een deelgemeente van de stad Brugge. De wijk ligt in de zuidoostelijke rand van de stad en bestaat vooral uit residentiële woongedeelten.
Op deze bank at ik mijn broodje op, om daarna een bezoekje te brengen aan de kerk.
Reeds aan het einde van de 12e eeuw stond op die plaats een eerste kapel of kerkje. Ze was opgericht door de heren van Assebroek en toegewijd aan Maria Magdalena. In 1572 werd de kerk grotendeels vernield door de geuzen, maar in 1628 werd ze heropgebouwd door de toenmalige heer van Assebroek, Jacques de Noyelles, en opgedragen aan Maria Magdalena en Onze-Lieve-Vrouw.
Mooi interieur
De legende die op het Mariabeeldje betrekking heeft, verhaalt over een Nederlands schip dat van Oost-Indië terugvoer naar Nederland en een protestantse bemanning had. Enkel Balthasar Lanoy was katholiek. Hij had een Mariabeeldje waar hij elke dag tot bad. De bemanningsleden wierpen het beeldje in zee, maar het bleef drijven en het schip volgen. De bemanningsleden dachten aan afgoderij en een verbond met de duivel en wilden ook Balthasar in zee gooien, maar de kapitein greep in en liet het Mariabeeldje opvissen. Hij nam het mee naar zijn huis in Friesland en schonk het vervolgens aan Jacobus de Mets, die het weer doorgaf aan zijn zus Cornelia, die begijn was in Diksmuide. Zij stierf in 1720 waarop Pieter Verhaeghe, die pastoor werd in Ver-Assebroek, het erfde.
Terug een eindje door de Assebrouckse Meersen.
De Assebroekse Meersen is een natuurgebied bij de stad Brugge. Het 420 ha grote gebied is een geheel van laaggelegen vochtige weiden en hooilanden, omringd door rijen knotwilgen en populieren. Door de lage ligging en de toeloop van een aantal beken is het meersengebied van nature een nat en moerassig hooilandgebied. Tijdens vochtige periodes zijn laarzen hier geen overbodige luxe. Een netwerk van beken, sloten en grachten zorgt voor de waterbeheersing in het gebied en draagt bij tot de charme van dit landschap. Gekoppeld aan de winterse overstromingen van enkele beken vormen de Assebroekse Meersen een pleisterplaats en foerageerplaats voor steltlopers en reigerachtigen zoals Wulp, Regenwulp, Grutto, Groenpootruiter, Witgat, Kievit en Kleine Zilverreiger. De knotwilgen bieden rijkelijk broedgelegenheid aan Steenuil en Gekraagde Roodstaart.
Een heel slecht ondergelopen stuk kon ikniet bewandelen, moest door de weide gaan en op het einde over de prikkeldraad kruipen.
Het laatste stukje natuur:
Dit bosgebied is gelegen in Oostkamp en Brugge, net ten zuiden van de Sint Lucaskliniek en ten noorden van de historische hoeve Lieverstede. Het bestaat uit een aantal kleine bosjes (samen zo'n 50 hectare) die verspreid liggen in de Assebroekse meersen. Via de Meersenwandelroute van ongeveer 7 kilometer wandel je van de Steenbrugse bosjes tot in de Assebroekse meersen en terug. Trek je laarzen aan, want op sommige plaatsen kan het erg drassig zijn. Vlak bij het Sint-Lucasziekenhuis werd een wachtkamer in de natuur aangelegd.
Een hele mooie wandeling.Heb er veel van genoten. Na terug te zijn aan het station kon ik wat later de trein terug nemen naar Kortrijk.
Na gisteren te hebben gewandeld , ging ik vandaag tichting Beernem. Beernem staat altijd voor groen en daarvoor gaan de mensen.
Beernem is een gemeente in de groene rand rond Brugge (15 km ervandaan) in de Belgische provincie West-Vlaanderen. De gemeente telt ruim 16.000 inwoners, die Beernemnaars. worden genoemd. Beernem is bekend van het Psychiatrisch Centrum Sint-Amandus, haar verenigingsleven, de gesloten jeugdinstelling De Zande Beernem waar meisjes tussen 12 en 18 jaar die misdrijven gepleegd hebben worden geplaatst door de jeugdrechter. Beernem bevindt zich op een knooppunt van verbindingswegen, wat ideaal is voor pendelaars. Beernem ligt in Zandig Vlaanderen op een hoogte van ongeveer 11 meter. Het Kanaal Gent-Brugge ligt ten zuiden van de dorpskom. Men vindt ten zuiden van dit kanaal nog een wijk: Heilige Maria, Moeder Gods, en daar ligt ook het psychiatrisch ziekenhuis en het bosrijke Bulskampveld met het Provinciaal Domein en enkele kasteelparken. Ten westen van Beernem, aan de noordoever van het kanaal, ligt het natuurgebied Gevaerts-Noord. Andere natuurgebieden zijn: De Vaanders, Miseriebocht en Heideveld-Bornebeek. In De Vaanders bevindt zich het landschapspark Bulskampveld.
Toen ik aankwam rond 7u15 was er al heel wat volk in de zaal. Het weer was net als de dag voordien, dus ideaal om te wandelen.
De 4, 11, 15 (1x) en 21 km. (1x): Vertrekken richting St-Amanduskerk, draaien de Kasteeldreef in en daar hebben we de eerste splitsing. De 4 km gaat rechtdoor en wandelt verder langs de Berenheemstraat, door Mariawende en de Diksmuidse Boterweg naar de Bargelaan om dan via Elzenbosselke naar de aankomst te gaan.
De 11, 15 en 21 km.: Gaan mee met de 4 km tot aan de eerste splitsing. Daar gaan we rechts het kasteeldomein Patershof in, draaien rechts het bos in en via vele mooie dreefjes komen we aan het plukhof. Daar wandelen we voorbij het hutje naar de Hoornstraat en slaan daar iets verder rechtsaf. We lopen voorbij de grote vijvers en gaan verder door het bosje. Via enkele straatjes wandelen we tenslotte door Mariawende en komen zo via de “sluipweg” aan de rustpost Bargelaan.
Het tweede deel gaat naar de kanaaloever, volgt dit mooi wandelgebied en komt aan de Veldstraat omhoog. Dan lopen we naar de Bloemendalestraat, slaan richting het Elzenbosselke in om daarna opnieuw de Bloemendalestraat op te zoeken en via het Sociaal Huis komen we aan het eindstation.
Mooie wandeling, het was iets kouder dan gisteren en enorm veel volk. Er waren 2954 deelnemers.
Het beloofde een mooie maar koude dag te worden, dus ideaal om een wandeling te maken. Ik reed richting Oost-Vlaanderen naar Borsbeke, waar de wandelclub Het Land van Rhode er hun jaarlijkse Sprokkeltocht houden.
Borsbeke is een dorp in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen en een deelgemeente van Herzele, het was een zelfstandige gemeente tot aan de gemeentelijke herindeling van 1977. Borsbeke is gelegen in de Denderstreek, aan de Molenbeek. De naam Borsbeke is afgeleid van Bursitbace wat een samenvoeging is van Bursitja, stekelig struikgewas en beek. Borsbeke werd voor het eerst vermeld in 870 (9e eeuw) in een oorkonde van de Gentse Sint-Pietersabdij. Borsbeke ligt in het dal gevormd door de Molenbeek, het hoogste punt ligt op de grens met Sint-Lievens-Houtem. Vanop de Balei is het bij helder weer mogelijk om de torens van Gent te zien.
Toen ik aankwam was er behoorlijk wat volk op de been.Ik ging mij inschrijven, dronk eerst nog een kop koffie vooraleer ik bergon aan de wandeling. De wandelaars konden uit een 5tal afstanden kiezen. Ditmaal koos ik voor de 21km.
De 5 en 6 km zijn twee lussen van respectievelijk. De kortste lus gaat naar links, richting Kampen en verder via “Balei”. Deze lus wordt bewandeld door de 5 en 10km (1x). De iets langere lus gaat richting Kamerstraat en is tevens de aanloop voor alle andere.
De 6 en 10 km stappen bij de “Marktweg” naar rechts, alle overige afstanden gaan gezamenlijk rechtdoor naar de rustpost in Aaigem, welke ze na 6,6 km bereiken. Zij maken gebruik van heel wat trage wegen die deze streek rijk is.
Na de rust maken de 18 en 21 km een lus van respectievelijk 4,8 km en 6,6 km. Ze wandelen richting “Oud Dorp”. De 21km splitst zich af bij Fonteinweg, richtging Heldergem, om bij Hoomweg de 18 km te vervoegen. Na een welverdiende rustpauze in Aaigem, gaan alle afstanden gezamenlijk naar de startzaal.
Terug aangekomen aan de startzaal kunnen de wandelaars, in de zeer ruime startzaal, rustig nagenieten bij het nuttigen van een drankje, of smullen van de overheerlijke vers gebakken wafels.
Een rustige en aangename wandeling. Er waren 1520 deelnemers.
Vandaag mijn eerste weekwandeling van dit nieuw wandeljaar. Ik reed naar Ingelmunster waar de Aviflorastappers er hun maandelijkse tocht geven.
Ingelmunster is een plaats en gemeente in de Belgische provincie West-Vlaanderen. De gemeente telt ruim 11.000 inwoners. Ingelmunster wordt ook weleens de Brigandsgemeente genoemd, ter herinnering aan Brigandszondag (28 oktober 1798), toen hier de opstand van de Brigands tijdens de Boerenkrijg door de Fransen neergedrukt werd. Sinds 1979 is Ingelmunster gejumeleerd met het Duitse Hüllhorst in de deelstaat Noordrijn-Westfalen. Ingelmunster ligt in Zandlemig Vlaanderen, ten noorden van de Mandel en het Kanaal Roeselare-Leie. De kerkdrempel ligt op ruim 17 meter hoogte. Het hoogste punt ligt op 38 meter hoogte, ten zuiden van het kanaal.
De start van deze wandeling gaat door in de Voetbalkantine van SV Ingelmunster. De wandelaars konden uit een 4tal afstanden kiezen. Vooraleer ik begon aan de wandeling, dronk ik eerst nog een kop koffie, daar het nog wat donker was en op sommige plaatsen er nog wat ijs lag op het wegdek.
Een rustige door de weekse wandeling, er waren 1207 deelnemers.
Laatste wandeling van het jaar, ditmaal een wandeling van mijn club. Voor de 27°maal was het Kortrijk feeëriek, een stadswandeling door het mooiste van de stad.
Kortrijk is een centrumstad in het zuiden van de Belgische provincie West-Vlaanderen en is de hoofdplaats van het gelijknamige bestuurlijke en gerechtelijke arrondissement. De rivier de Leie stroomt dwars door de historische stad. Kortrijk kreeg er in 2023 ongeveer 1100 inwoners bij en rondt daarmee voor het eerst de kaap van 80.000 inwoners, het is daarmee na Brugge de grootste stad van de provincie West-Vlaanderen. Een inwoner van Kortrijk wordt een Kortrijkzaan/Kortrijkzane of soms Kortrijkenaar genoemd. Kortrijk ligt 25 km ten noordoosten van de Franse stad Rijsel, waarmee het een transnationaal Eurodistrict vormt: de Franse-Belgische Eurometropool Rijsel-Kortrijk-Doornik met ongeveer 2.100.000 inwoners.
Kortrijk ontstond uit een Romeinse woonkern op de kruising van de Leie en twee Romeinse heirbanen. In de middeleeuwen groeide Kortrijk onder impuls van een bloeiende vlas- en lakennijverheid uit tot een van de welvarendste steden van Vlaanderen. De stad staat bekend als de "Groeningestad" of "Guldensporenstad" door de Guldensporenslag, die op 11 juli 1302 plaatsvond op de Groeningekouter te Kortrijk. In de stad werd het Verdrag van Kortrijk (1820) ondertekend dat de grens vastlegde tussen Frankrijk en het huidige België.
De stad was in de 19e en 20e eeuw een centrum van de vlasnijverheid. Vandaag is Kortrijk bekend vanwege zijn textielindustrie, als inkoopstad en zijn centrumfunctie op het vlak van tewerkstelling, dienstverlening en onderwijs. De stad heeft naast diverse hogescholen een universiteit.
Waar Kortrijk op 19 april 1962 (Witte Donderdag) de eerste stad in België was die een autovrije winkelstraat opende (de Korte Steenstraat), is op heden een groot deel van de historische binnenstad volledig omgevormd tot verkeersvrij voetgangersgebied. Daarnaast is de volledige historische stadskern in 2019 een officiële fietszone geworden, waar autoverkeer fietsers niet mag inhalen. Hiermee was de stad een van de eerste Europese steden die een dergelijke zone invoerden.
De start was vanuit The Penta, het nieuwste complex van de campus Howest. de wandelaars konden kiezen uit 2 afstanden 7 of 13km. Er was 1 centrale rustpost in de kaai (vroeger St Amandscollege) en onderweg enkele giften.
We hadden geluk met weer. Ik ging eerst de wandeling verkennen (13km) en daarna ging ik wat helpen bij één van die giften.
de ingang van deze mooie zaal Deze morgen nog wat bijstellen alvorens de wandeling kon beginnen. Mooie ruimte
Het traject van de 13km Zicht op het gebouw the Penta
De maagd van Vlaanderen Gulden Sporen Groeninge veld het Park St Maartens kerk.
De Sint-Maartenskerk is een kerk in Kortrijk, België, toegewijd aan Martinus van Tours. De Sint-Maartenskerk werd gebouwd tussen 1390 tot 1466, na de verwoesting van een eerste gotische Sint-Martinuskerk. Deze was gebouwd op de plaats van een romaanse kerk die terugging op een bedehuis uit 650, gebouwd door Sint-Elooi. Na een brand in 1862 werden de koorpartijen heropgebouwd. De Sint-Maartenstoren (83 m) is samen met de K Toren een van de hoogste gebouwen van de stad en domineert de skyline.
Het begijnhof.
Het Begijnhof in Kortrijk is in 1238 door Johanna van Constantinopel gesticht. Het gaaf bewaard middeleeuwse stadsdeel combineert een pleinbegijnhof en een straatbegijnhof en is 0,7 ha groot. Sinds 2 december 1998 behoort het tot het cultureel en natuurlijk werelderfgoed van de UNESCO als deel van de groepsinschrijving van Vlaamse begijnhoven. Het begijnhof van Kortrijk was omringd door het grafelijk kasteel, de stadswallen en het Sint-Maartenkerkhof en ligt vlak in de buurt van de Onze-Lieve-Vrouwekerk en de Sint-Maartenskerk. Het is vaak verwoest door de Fransen: in 1302 ten tijde van de Guldensporenslag, in 1382 na de Slag bij Westrozebeke en in 1684.
Dit is de kapel van het begijnhof. In deze kapel heb ik mijn eerste communie gedaan in 1960 Zicht op St Maartens kerk.
De 41 huisjes stammen uit de 17e eeuw. Het huis met de dubbele trapgevel (1649) was van de grootjuffrouw. De merkwaardige traptoren is de hoektoren van de vroegere Sint-Annazaal uit 1682. De oorspronkelijke gotische kapel is gebouwd in 1464 en verbouwd in de 18e eeuw. In de 19e eeuw was Clementia Hiers ruim vijftig jaar grootjuffrouw. In haar tijd is het beeld van Johanna van Constantinopel geplaatst, gemaakt door Valère Dupont. In het huis van de grootjuffrouw was tot de zomer van 2008 het Begijnhofmuseum. In juli 2014 opende een belevingscentrum op de benedenverdieping van de gerestaureerde Sint-Annazaal de deuren. In 2015 kwam er een authentiek kijkhuisje of een kijkwoning op nr. 41, naast de hoofdingang.
Het laatste begijntje ter wereld was Marcella Pattyn (geboren in 1920, Thysville Congo). Marcella deed haar intrede in het begijnhof van Sint-Amandsberg in januari 1941 en verhuisde eind oktober 1960 naar het Kortrijkse hof. De laatste jaren verbleef ze in een Kortrijks verzorgingstehuis. Ze overleed er op 14 april 2013 in haar slaap. Na haar dood kwam er een standbeeld van haar.
Zicht op OLV kerk
Het Leie monument.
Het Nationaal Leiemonument in de Belgische stad Kortrijk gedenkt de Leieslag van 1940, waarin het Belgisch leger en zijn opperbevelhebber Leopold III vergeefs de Duitse opmars probeerden te stuiten, ten koste van 3.000 gesneuvelden
De bronzen groep toont Leopold te paard, omringd door soldaten van de Belgische legercomponenten: een vliegenier, een Ardeense jager, een tanksoldaat, een artillerist, een geniesoldaat en een infanterist. De 25 meter hoge zuil staat symbool voor de omvang van het offer. De gebogen muur, gericht naar de Leie, verbeeldt de weerstand van het achter de Leie verschanste leger. Hij draagt in twee talen de boodschap van Leopold na de breuk met de regering op het kasteel van Wijnendale:
BELGIE VERWACHT VAN U DAT GIJ UW VAANDEL EER ZULT AANDOEN · WAT ER OOK MOGE GEBEUREN · MIJN LOT ZAL HET UWE ZIJN · ONZE ZAAK IS RECHTVAARDIG EN REIN · DE VOORZIENIGHEID ZAL ONS HELPEN · LEVE BELGIE · LEOPOLD · 25 MEI 1940
LA BELGIQUE ATTEND QUE VOUS FASSIEZ HONNEUR A SON DRAPEAU · QUOI QU'IL ARRIVE · MON SORT SERA LE VOTRE · NOTRE CAUSE EST JUSTE ET PURE · LA PROVIDENCE NOUS AIDERA · VIVE LA BELGIQUE · LEOPOLD · 25 MAI 1940
Negen sarcofagen met de wapenschilden van elke provincie brengen in herinnering dat de gevallenen uit het hele land kwamen.
Vanaf 14u stond ik hier te helpen bij de proeverij van dit bier dat iedere deelnemer kon proeven. Op weg naar de startzaal na 22u30 deed ik de rest van de wandeling.
Na een eindje buiten strijd te zijn heb ik vandaag een kleine wandeling gemaakt in Oudenaarde.
Oudenaarde (Frans: Audenarde) is een stad in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen. De stad ligt 30 km ten zuiden van Gent en telt ruim 32.000 inwoners, die Oudenaardenaren of Oudenaardisten[1] worden genoemd. Eertijds was de stad in heel Europa bekend om haar wandtapijtenproductie, een nijverheid die haar bloeiperiode meemaakte in de zestiende eeuw, maar nog bleef voortduren tot in de achttiende eeuw. Vandaag wordt de stad weleens de parel van de Vlaamse Ardennen genoemd.
Naast de stad Oudenaarde zelf behoren ook de deelgemeenten; Bevere, Edelare, Eine, Ename, Heurne, Leupegem, Mater, Melden, Mullem, Nederename, Volkegem en Welden tot de fusiegemeente Oudenaarde. Verder is ook het landelijke gedeelte van de vroegere gemeente Ooike nu een onderdeel van de stad. De dorpskern van Ooike is weliswaar bij de gemeente Wortegem-Petegem gevoegd. Eine, Bevere, Ename, Nederename, Edelare, Leupegem en Volkegem werden al in de fusie van 1964 met Oudenaarde samengevoegd. Heurne, Mater, Melden en Welden volgden in 1971. Ten slotte werden in 1977 ook Mullem en een deel van Ooike met de stad gefuseerd.
Het was het 3°luik van de 4kunststeden. Zaterdag is het laatste deel in Kortrijk. De start van deze wandeling ging door in Bernardus technicum Campus en de wandelaars konden uit 4tal afstanden kiezen. Ditmaal koos ik voor de kleinste afstand. Verleden jaar deed ik de grootste afstand en ik mijn schoenen zaten helemaal onder de modder. Heel veel modder tijdens die afstand en zo besloot ik om deze keer de kleinste te wandelen. Ook dit jaar jaar was het weer niet al te best. En ook de tocht viel ernorm tegen.
Na een dikke maand van rusten ben ik vandaag mee met de bus naar Ekeren, waar de wandelclub De Bosgeuzen van de Voorkempen er hun Herfsttocht hielden.
Ekeren is een plaats in België en een district van Antwerpen. Ekeren was een zelfstandige gemeente tot 1 januari 1983.Na de fusie op 1 januari 1983 werd een gedeelte van Ekeren (het bevolkingsrijkste met het dorpscentrum) aangehecht bij Antwerpen, de wijken Hoogboom, Zilverenhoek en gedeelte Leugenberg bij Kapellen. Onderstaande bevolkingscijfers betreffen het district Ekeren, het gedeelte van de voormalige gemeente dat bij Antwerpen werd gevoegd. De volgende grenswijziging was op 1 januari 2019. Ekeren ligt deels in het Scheldepoldergebied. Naar het oosten toe gaat het landschap over in de Noorderkempen, waar het bosachtige gebied veel villabouw kent, met name in de wijken Sint-Mariaburg en Donk. Er zijn nog een aantal weilanden en akkers, o.a. de Puihoek tussen Ekeren centrum en Sint-Mariaburg en de Hoekakker in Ekeren-Donk. In het westen vindt men het Antwerpse havengebied met natuurgebied Ekerse Putten, later Muisbroek genaamd.
De inwoners van Ekeren staan ook bekend onder hun bijnaam "Bierpruvers", vanwege de vele bierbrouwerijen die zich eertijds op het grondgebied van de oude heerlijkheid Ekeren bevonden. De Ekerse carnavalvereniging De Bierpruvers dankt haar naam aan de bijnaam van de Ekerenaars. De bijnaam is vereeuwigd in het standbeeldje "De Bierpruver" dat oorspronkelijk een plaats kreeg op de hoek van Geestenspoor en Driehoekstraat. Op 30 juni 2015 is het beeld verplaatst naar het vernieuwde Kristus-Koningplein. Het beeldje werd op 9 september 1990 op zijn sokkel gezet en stelt een mannelijke "bierpruver" voor die een aker in de hoogte houdt, een koperen ketel waarin vroeger bier werd gebrouwen. Deze koperen ketels zijn ook verwerkt in het wapenschild van Ekeren. Door huisbrouwerij de 3 vaten wordt het bier Bierpruver gebrouwen.
De start was vanuit Zaal jeugd en cultuur en men kon uit een 6tal afstanden kiezen. Ik koos om te beginnen met de 12km.
Al vanaf de start gaan alle omlopen genieten van dit slechts enkele jaren geleden aangelegd park. Dit dus nog recent groendomein kuier je tussen het groen met watertjes, tripstenen, uitzichtpunten en bosjes.na deze te hebben verlaten ging met door naar de Oude landen. De Oude Landen bestaat uit de mooi kronkelende Oudelandse Beek, grillig gevormde rietkragen, bloemrijke graslanden en wilgenbosjes. Het gaat hier over grasveldjes, doorheen stegeltjes en over bruggetjes. Verwacht je alvast aan wat wellicht één van de mooiste natuurgebieden van Vlaanderen mag genoemd worden. De gekende Schotse Galloway-runderen helpen hier al gras-verorberend een handje bij het beheer.
Het parcours lag er hier en daar wat vettig bij en het was oppassen voor valpartijen. Daarna ging het richting Kasteelpark Veltwijck. Kasteelpark Veltwijck .Het Veltwijckpark heeft een prachtige rozentuin en een slotvijver met een groot vissenbestand. In het voorpark staan nog steeds enkele beuken uit een dreef die werd aangeplant in 1759. De oudste vermelding van het omwaterde ‘Hof van Veltwijck’ dateert van 1565. Zo genaamd naar de eerste eigenaar, Aert Van Veltwijck, een Antwerpse poorter die hier een zogenaamd hof van plaisantie (lusthof) liet oprichten. Het Veltwijckpark sluit naadloos aan bij de Oude Landen zodat je van het ene moois in het andere terecht komt. Wat verder kwamen we aan onze rustpost, dit was het cafetaria van het zwembad. Na iets te hebben gedronken en gegeten gingen we verder richting de Bospolder. De Bospolder in Ekeren was vroeger poldergebied. Bij de havenuitbreiding zo’n dertig jaar geleden werd het gebied opgespoten. Daarna veroverde de natuur langzaam opnieuw het vernielde gebied. Graslanden, ruigten, bos en moeras wisselen er af met ondiepe plassen. In 2002 werd het allereerste Vlaamse natuur-inrichtingsproject afgewerkt. Door moeras te herstellen en “wielen” of plassen die ontstaan zijn door dijkdoorbraken te ruimen, werd het gebied terug natter en waardevoller. En….bovenal, een magnifiek wandel-natuurgebied waarin zich trouwens ook de Galloways opperbest thuisvoelen. Ongetwijfeld een niet te versmaden exploratie.
Nooit gedacht dat we zoveel natuur gingen krijgen op deze wandeling. Het laatste gedeelte wandelde men door de Ekerse putten en Ekerse Meersen. De routes die deze contreien aandoen kunnen een blik werpen op de twee Ekerse Putten die in de jaren twintig werden uitgegraven in het kader van de aanleg van het rangeerstation Antwerpen-Noord (1925-1930). De grote vijver - die een maximumdiepte heeft van ongeveer 21 m - is één van de meest populaire duikplaatsen in Vlaanderen. Dit komt doordat in de loodrechte kleiwanden (van 5 tot 10 m diepte) duidelijk herkenbaar fossiele schelplagen voorkomen. En, uiteraard, natuur alomtegenwoordig. na deze passage kwamen we uiteindelijk terug waar we begonnen waren. Er restte ons nog wat tijd om een babbeltje te slaan en iets te drinken alvorens men terug met de bus huiswaarts keerden. Geniet even mee van de beelden.
Het was een hele mooie wandeling en prachtig herfstweer.
Vandaag was het een wandeltocht van de wandelclub WSK Marke, waar ik ben aangesloten. Deze tocht ging door te Stasegem.
Het gehucht Stasegem bevindt zich in de stad Harelbeke, gelegen in de provincie West-Vlaanderen. Het situeert zich in het uiterste zuiden van de stad en ligt wat van de andere stadsdelen verwijderd door het nijverheidsgebied Harelbeke-Zuid en het natuurgebied De Gavers. Het gehucht grenst ook aan Kortrijk, Zwevegem en Deerlijk, en ligt vlakbij het kanaal Kortrijk-Bossuit.
Het grondgebied dat vandaag Stasegem heet kent reeds een lange geschiedenis wat bewoners betreft. Dat bewijzen een aantal vondsten uit de Gallo-Romeinse periode. Bij de aanleg van de Collegewijk, gelegen aan het provinciaal domein De Gavers, zijn restanten gevonden van meerdere houten gebouwen. Eikenhouten waterputten, afvalkuilen, glas, brons, muntstukken en een cultusplaats wijzen op een zogenaamde vicus. Wellicht splitsten meerdere Romeinse wegen op wat nu de Collegewijk is. Een van die wegen liep via Stasegem naar Kerkhove. Langs deze vermoedelijke weg zijn in Stasegem meerdere Romeinse boerderijen aangetroffen. De eerste maal dat de naam Stasegem echter opduikt is in het jaar 1641, op een kaart van het burggraafschap Kortrijk uit het boek Flandria illustrata, een historiografisch werk van de Vlaamse kanunnik Antonius Sanderus. Het gehucht draagt de naam van het Goed te Staseghem, een belangrijke rentehoeve die vanaf 1580 tot het midden van de negentiende eeuw bewoond werd door de familie Deconinck. Gedurende lange tijd werd het omgeschreven als een heel landelijk gebied. Andere belangrijke hofsteden waren het Goed ter Halle en Het Gehucht, dat sinds 1747 bewoond wordt door de familie Hanssens.
De start was vanuit de Zuiderkouter en de wandelaars konden uit een 4tal afstanden kiezen. Ditmaal kon ik niet wandelen wegens een blessure aan de knie(ontsteking van de pees). Vrouwlief nam de taak op zich voor het maken van enkele mooie beelden.
Het Provinciaal Domein de Gavers stond centraal in deze wandeling. De grotere afstanden stapten dan richting Zwevegem. Deze foto's waren genomen op de afstand 12km.
Inschrijvingstafel Fiere voorzitter Het traject dat mijn vrouw volgde. De Startzaal.
De Koutermolen.
De Koutermolen, een oude staakmolen uit de streek, werd in 1981-1986 gerestaureerd en in de Gavers heropgebouwd. Voor hij er terechtkwam was de molen al enkele keren afgebroken en herbouwd op een andere plaats. Zo had hij in Desselgem, Deerlijk en Stasegem gestaan. De molen is sinds 1944 erkend als monument.
De oorspronkelijke Koutermolen werd tussen 1775 en 1789 opgericht door Pieter Gheysens. Het was de eerste molen in Stasegem. Hij werd voor het eerst vermeld op een kaart van 1789, gemaakt door landmeter P.C. Steur, in verband met het kalseien van de weg van Harelbeke naar Zwevegem. De molen stond een 300-tal meter ten zuiden van zijn huidige standplaats, aan de oostzijde van de tegenwoordige Masteluinstraat, waar nu het speelterrein van Chiro Stasegem is. In een latere kadastertelling was hij vermeld als oliecot. Op Palmzondag 1891 brandde de molen door onbekende oorzaak af. August Gheysens, de toenmalige molenaar van de Koutermolen, kon nadien vrijwel direct de Brandemolen in Deerlijk kopen, die uit elkaar was genomen om de onderdelen los te verkopen. In 1917 sloopten het Duitse leger de molen voor de aanleg van een landingsbaan in de Gavermeersen.In 1919 zocht Victor Gheysens, de zoon van August, een vervangende molen. Door een gelukkig toeval stond de eveneens in Deerlijk staande Statiemolen te koop. Deze molen was in 1897 verplaatst van Desselgem naar Deerlijk Statie. De molenaar kocht het werktuig en bracht hem met paard en kar naar Stasegem. De familie Gheysens bemaalde tot 1948 de Koutermolen. André Gheysens liet de molen nog regelmatig draaien tot 1968. In 1976 werd hij door de gemeente Harelbeke aangekocht in een volledig vervallen toestand, waarop de provincie West-Vlaanderen hem voor 1 frank had gekocht. In 1981-1986 werd de molen volledig gerestaureerd en heropgebouwd in het provinciedomein De Gavers . In 1987 ging hij officieel open en prijkt op een zes meter hoge belt. Hij draait regelmatig dankzij vrijwillige molenaars. In 2020 trok de provincie 246.826 euro uit voor een nodige tweede restauratie.
Provinciedomein De Gavers is een West-Vlaams natuur- en recreatiedomein van 192 ha in de gemeentes Harelbeke en Deerlijk. Het Gavermeer van ongeveer 65 ha ontstond door zandwinning in de jaren 1960, die nodig was voor de aanleg van de nabijgelegen snelweg E17. Daarvoor was het een drassig meersengebied.Het beheer van de Gavers valt onder de provincie van West-Vlaanderen. Met ongeveer 800.000 bezoekers per jaar is dit het drukstbezochte provinciedomein van deze provincie. Faciliteiten omvatten een zwemstrand, speelweides, wandel-, ruiter- en fietspaden, cafetaria's en een avonturenpark. Ruimte voor recreatie laat watersporten op het Gavermeer toe zoals: zeilen, surfen en kajakken. Een deel van het domein is natuurreservaat waar vooral watervogels kunnen overwinteren.
Het gebied maakte in de vroege middeleeuwen (ca. 500 - 1000) deel uit van een groot woud, het Methelawoud. Dat woud verdween geleidelijk door houtkap, waarbij het vrijgekomen land werd gebruikt voor de landbouw. Rond 1600 waren de Gavers al een drassig weidegebied. Op de Vandermaelenkaarten (uit de 19de eeuw) wordt het huidige natuurdomein aangegeven als Gavere Weyde. Het oorspronkelijke Gaverlandschap bestond uit laaggelegen wei- en hooilanden met rijen knotwilgen of elzen en populieren langs de ontsluitingswegen. De natte weilanden aan de Gaverbeek stonden in de winter geregeld onder water. Voor de aanleg van de autosnelweg E3 (de huidige E17) was behoefte aan grote hoeveelheden zand. Dit werd in goede kwaliteit gevonden in de nabije Gavermeersen. Er werd een gebied van 80 ha onteigend en in augustus 1968 begon men de eerste gronden weg te zuigen. Tegen eind 1970 was 4.000.000 m3 weggespoten en had het oorspronkelijke landschap van natte hooilanden plaats gemaakt voor een grote waterplas van 62 ha. In 1974 kocht het Provinciebestuur van West-Vlaanderen het gebied aan van de Intercommunale E3 en de Intercommunale Leiedal. De totale oppervlakte werd vergroot en uitgebouwd voor recreatie en natuurmogelijkheden. De Gavers bestaan tegenwoordig uit een groot meer met daaromheen bossen, wandel- en fietspaden.
Het westelijke deel van het Gavermeer is een permanent vogelreservaat, en wordt 's winters fors uitgebreid om de dieren optimale rust te kunnen bieden. In het oostelijke deel huist een reigerkolonie met een zeventigtal nesten. Natuurpunt Gaverstreke neemt het beheer van de "Vlinderweides" (1 ha bloemen- en insectenrijk hooiland), de "Villaplasjes" (6 ha natte weiden met ondiepe plassen) en de Oeverzwaluwenwand voor haar rekening. Het meer wordt als wachtbekken voor drinkwater uit het kanaal Kortrijk-Bossuit gebruikt. Rond de waterplas loopt de volledig gescheiden Gaverbeek die vervuild water naar het waterzuiveringsstation aan de Leie in Harelbeke brengt. In 2006 werd aan een zuidoostelijke hoek van het meer een soort zwembad gebouwd. In 2021 vingen grote werken aan om het domein met ongeveer 20 hectare uit te breiden, tot 212 hectare. Drie nieuwe zones zullen ingericht worden voor natte natuur, natuureducatie en recreatie, een gecontroleerd overstromingsgebied en het herstellen van de natuurlijke loop van de Gaverbeek. Deze werken omvatten een aantal fases, waarbij het einde wordt voorzien in 2025.
Ik hoopte op ietsje meer wandelaars, maar er was veel concurentie qua wandeltochten in West Vlaanderen.
Ditmaal een wandeling dicht bij huis, ik ging wandelen in Rekkem, waar de wandelclub De 12uren van lauwe er hun Grenstocht hielden.
Rekkem is een dorp in de Belgische provincie West-Vlaanderen en een deelgemeente van de stad Menen, het was een zelfstandige gemeente tot aan de gemeentelijke herindeling van 1977. Rekkem ligt in het zuiden van de provincie, ingeklemd tussen Wallonië (Moeskroen) en Frankrijk (Halluin). Rekkem-centrum ligt in het noorden van het grondgebied, meer naar het zuiden ligt het gehucht Paradijs. In het oosten van de deelgemeente ligt een stuk van het industrieterrein LAR, genoemd naar de drie deelgemeenten waarin het gelegen is (Lauwe - Aalbeke - Rekkem).
Rekkem ligt in Zandlemig Vlaanderen in de vallei van de Palingbeek. In het noorden vindt men de Leie. De hoogte varieert van 15 tot 67 meter, het hoogste punt is Castert, waar dan ook diverse windmolens stonden opgesteld. Ten zuiden ligt het verstedelijkte Moeskroen en ten westen liggen de, eveneens verstedelijkte, kernen Halluin en Menen. In het oosten ligt een bedrijventerrein en in het noorden vindt men eveneens veel bebouwing.
De start van deze wandeling was vanuit de gemeenteschool Barthel en de wandelaars konden uit een 5tal afstanden kiezen. Ik koos voor de 22km. iedere afstand ging richting Paradijs, waar de centrale rustpost was. Daar maakten de 2 grootste afstanden een lus van 8.5km richting Moeskroen en terug.
Paradijs is een gehucht in de Belgische provincie West-Vlaanderen. Het ligt in het zuiden van Rekkem, een deelgemeente van de stad Menen. Paradijs ligt tegen de grens met Frankrijk en Wallonië en is van het dorpscentrum van Rekkem afgesneden door de snelweg A14/E17. Paradijs heeft een eigen parochie, genoemd naar de Heilige Maagd der Armen Op de Atlas der Buurtwegen uit het midden van de 19de eeuw staat het gehucht Paradis aangeduid. Het gehucht kende een sterke ontwikkeling door de groeiende industrie in Noord-Frankrijk..
Vandaag eens een wandeling maken bij onze Noorderburen. Ik reed naar Ijzendijke in Zeeuws-Vlaanderen.
IJzendijke (Zeeuws: Iezndieke) is een stad in de gemeente Sluis, gelegen in het westen van Zeeuws-Vlaanderen in de Nederlandse provincie Zeeland en telt 2.530 inwoners (1 januari 2023). Tot april 1970 was IJzendijke een zelfstandige gemeente, waarna het tot 2003 deel uitmaakte van de gemeente Oostburg. IJzendijke ligt in het zeekleipoldergebied op een hoogte van ongeveer 1,5 meter. De omgeving wordt gekenmerkt door akkerbouw. Er zijn enkele overblijfselen van de voormalige vestingwerken, en in het noorden daarvan vindt men het Bunkerbos, een natuurgebiedje met overblijfselen van vroegere militaire opslagplaatsen. In de omgeving liggen enkele kreken, zoals de Bierkreek, en in het zuiden ligt de Passageule, tegenwoordig een uitwateringskanaal, vroeger een militaire linie. In de Passageulepolder, ten zuidwesten van IJzenzijke, ligt een natuurgebied.
De start van deze wandeling was in de kantine van voetbalploeg Ijzendijke.De wandelaars konden uit een 4tal afstanden kiezen. Ik koos voor de 22km. Aan de start op de parking waren het bijna allemaal Belgische nummerplaten te zien.Deze tocht werd gerealiseerd door de wandelclub WV Voor De Wind. Wandeling rondom IJzendijke over verharde en onverharde wegen, door polders en natuurgebieden.
Mooie weidse landschappen
Hier aangekomen op een minicamping. Ik deed hier een mooie lus richting de Westerschelde.
Een 40tal opwaarts, daarna een 10tal afdalen en ik wandelde langs het strand aan de Westerschelde.
Ik wandelde langs Westerscheldepad richting Sasput en keerde via Slijkplaat terug naar de minicamping.
In de verte zicht op Breskens
Recht voor mij een zicht op de haven van Vlissingen.
Op de terug weg naar de rust.
Na de rust ging ik terug richting Ijzendijke via enkele mooie landelijke wegen.
De Amaliapolder (ook, foutief: Ameliapolder) is een polder ten noordoosten van IJzendijke, behorende tot de Polders rond Biervliet, in de Nederlandse provincie Zeeland. De polder werd ingedijkt in 1638 door landmeter Pieter Gilissen in opdracht van Pieter Rombouts. De polder is vernoemd naar Amalia van Solms en heeft een oppervlakte van 372 ha.In of aan de rand van de polder liggen de buurtschappen: Driewegen, Nieuwlandse Molen en Nieuwland. Voorts is er een boerderij met de naam: 't Oude Tolhuis. De gemeentegrens tussen Sluis en Terneuzen loopt dwars door de polder. De polder wordt omsloten door de Driewegenweg, de Hoofdplaatse Weg, de IJzendijkse Weg en de Schorerweg. Waar de laatste op de Driewegenweg uitkomt, bevindt zich Schorersgraf.
De Witte Juffer is een korenmolen in IJzendijke in de Nederlandse provincie Zeeland. De molen had lange tijd geen naam, maar in 2009 heeft de huidige eigenaar hem De Witte Juffer genoemd. De molen werd in 1841 als grondzeiler gebouwd. Later is de molen tot stellingmolen verhoogd. De molen kent een aantal Vlaamse kenmerken. In 1931 werd de molen onttakeld waarna in 1965 de molen weer in oude glorie werd hersteld. Later volgden nog enkele restauraties om de maalvaardigheid van de molen te verbeteren. Uniek aan deze molen is de Vlaamse constructie van de kap. De molen is eigendom van de gemeente Sluis en wordt regelmatig in werking gezet door een vrijwillig molenaar. De roeden van de molen zijn bijna 24 meter lang en zijn voorzien van het Oudhollands hekwerk (op Vlaamse wijze opgehekt) met zeilen. De molen is ingericht met één koppel maalstenen.
Onze Lieve Vrouw Hemelvaart Kerk.
Vanaf 1701 konden de katholieken in IJzendijke gebruik maken van een schuurkerk, die in 1720 en 1776 door een groter exemplaar vervangen werd. In 1824 werden plannen gemaakt voor een volwaardig nieuw kerkgebouw, compleet met koepeltoren, die sterk leken op die voor de nieuwe Joannes de Doperkerk in Sluis (1823-1830). De plannen werden echter niet uitgevoerd, en pas op 27 mei 1841 kon een nieuwe kerk in gebruik genomen worden, waarvoor op 25 maart 1840 de eerste steen was gelegd. Dit was een waterstaatskerk, gebouwd naar een ontwerp van ingenieur L. Rijsterborgh (1803-1864) uit Breskens, dat na diens vertrek door zijn opvolger D.J. Santijn Schovel was gewijzigd. Het gebouw is nadien in de loop der jaren regelmatig uitgebreid, en wel in 1869 met een nieuw koor, in 1913 met een nieuwe toren, en in 1929 met een nieuwe kapel. Eind 1944 werd deze kerk verwoest ten gevolge van de Slag om de Schelde.Tot 1951 werd vervolgens gebruik gemaakt van een noodkerk en in dat jaar werd een nieuwe kerk in gebruik genomen, naar ontwerp van J. de Lint.
Het betreft een driebeukige bakstenen kruiskerk met halfingebouwde vierkante toren waarboven een balustrade en bekroond met een smalle achthoekige lantaarn met daarop een kenmerkende spits. De kerk is gebouwd in traditionalistische stijl, met steunberen en een vieringtorentje. De kerk heeft een vijfzijdig afgesloten koor. In 2017 werd de kerk onttrokken aan de eredienst vanwege teruglopend kerkbezoek, en sindsdien kerken de IJzendijkse katholieken in de Mauritskerk, die daarmee tot simultaankerk is geworden.
Een rustige en mooie polderwandeling. Jammer van de heel magere opkomst. Er waren 525 deelnemers waaronder een 400tal Belgen.
Vandaag een busreis met de wandelclub WSK Marke naar Bray-Dunes, om daar deel te nemen aan de Picontocht, georganiseerd door de nog hele jonge wandelclub D&A (De Panne-Adinkerke).
Bray-Dunes (Frans-Vlaams: Bray-Duunen), is een badplaats aan de Duinenkust van Frans-Vlaanderen. Het ligt aan de Noordzee en is de noordelijkste gemeente van Frankrijk, tegen de schreve, de grens tussen Frankrijk en België, aan. De gemeente telde 4.380 inwoners op 1 januari 2021. Bray-Dunes werd in de 19e eeuw door de Duinkerkse reder Alphonse Bray gesticht als een tehuis voor oudere zeelieden. Van 1875-1880 werd de Église Notre-Dame des Dunes gebouwd. Er kwam een compleet dorpje tot stand dat door Bray aan de Franse staat werd geschonken. Bray-Dunes was oorspronkelijk een gehucht van Gijvelde tot het in 1883 een zelfstandige gemeente werd. Later werden er door een maatschappij uit Roubaix en Tourcoing ook villa's gebouwd, waarvan er ongeveer 800 aanwezig zijn. In 1927 werd de parochie Bray-Dunes-plage gesticht. De Heilig Hartkerk (Sacré-Coeur) werd na de Tweede Wereldoorlog gebouwd.
Bray-Dunes ligt aan de Noordzee en is de meest noordelijke gemeente van Frankrijk. Tussen Bray-Dunes en de West-Vlaamse buurgemeente De Panne bevindt zich een ongerept duingebied, het natuurreservaat Dune du Perroquet, van 565 ha, aansluitend aan het Belgische Natuurreservaat De Westhoek. Tussen Bray-Dunes en Zuidkote vindt men het natuurreservaat Dune Marchand. Het brede zandstrand is een belangrijke toeristische trekpleister van het plaatsje. De hoogte bedraagt 0-29 meter, het laatste vanwege de duinen.
De start van deze wandeling was vanuit zaal Dany Boon en men kon kiezen uit een 5tal afstanden. Ik koos voor de 17km en het beloofde een mooie dag te zijn. Na iets te hebben gedronken, begon ik aan de wandeling.
We waren er vroeg bij, er gingen 16bussen hier aankomen, de zaal was nog een beetje leeg.
Het eerste gedeelte ging wat door het dorp alvorens we langs de dijk kwamen. Hier een zicht op de Noordzee
Infobord met wat uitleg van de wrede oorlog. Een eindje langs de dijk van Bray-Dunes Zicht op een kalme zee en een verlaten strand
Op weg naar de duinen.
Het Dune du Perroquet is een natuurgebied in de tot het Franse Noorderdepartement behorende plaats Bray-Dunes. Het 179 hectare grote gebied bestaat uit duinen die rechtstreeks in contact staan met de Noordzeekust, en het is daarbij het meest noordelijke stukje Frankrijk. Sedert 1985 is het beschermd als natuurgebied en het meest oostelijke van een reeks duingebieden langs de Franse Noordzeekust (hier Opaalkust genaamd).In de duinen komen meer dan 350 plantensoorten voor, er zijn 70 broedvogelsoorten en ook zijn er diverse amfibieën te vinden. Tot de typische duinplanten behoren zeeraket, grote teunisbloem, kleverige reigersbek, blauwe zeedistel, parnassia en gewone rolklaver.Aan de oostkant van het natuurgebied, direct aan de Belgische grens ligt een camping in de duinen. Aan de Belgische zijde van de grens ligt het Natuurreservaat De Westhoek. Aan de westzijde is er de bebouwing van Bray-Dunes Plage, de badplaats van Bray-Dunes. In het gebied zijn veel bunkers te vinden. Voor een deel zijn het overblijfselen van de Atlantikwall uit de Tweede Wereldoorlog, maar er zijn ook een aantal bunkers die door de Fransen gedurende het interbellum werden gebouwd als deel van de Maginotlinie. Hoewel deze linie vooral sterk aanwezig was langs de Frans-Duitse grens, was ze ook in verzwakte vorm langs de Belgisch-Franse grens te aangelegd, om een eventuele doorbraak van Duitse troepen via Belgisch grondgebied tegen te houden.
Heel wat bunkers of wat er van overgebleven is.
Het Dune Marchand is een nationaal natuurreservaat, omvattende een deel der duinen tussen Bray-Dunes en Zuidkote.Het duin werd geklasseerd in 1974 en tussen 1980 en 2004 werd 108 ha duingebied verworven door het Conservatoire du littoral. Het natuurreservaat omvat hier 83 ha van. De duinen worden vaak blootgesteld aan stormen, waardoor er duinpannen ontstaan waarin tal van plantensoorten een toevlucht hebben genomen. Er werden 337 soorten geteld, waaronder wintergroen, diverse orchideeën, parnassia en gentianen, naast de typische duingrassen en grauwe abeel. Ook telde men 162 soorten gewervelden, waaronder 6 amfibieën (onder meer kamsalamander en rugstreeppad, 1 reptielensoort, 140 vogelsoorten waarvan 35 broedvogels, en zoogdieren waaronder de gewone zeehond.
Veel op en neer
Aangekomen bij onze eerste rust na 7km
Eerst een heel eind dit wandel-fietspad volgen alvorens we een volgend mooi natuurdomein kregen. Hier zijn we terug op Belgische bodem in De Panne
Dit was een heel mooi stuk natuur
Nu naar de volgende rustpost
Dit was even een tussenstop, hier enkele clubleden.
Dit was onze 2°echte rustpost
Na deze rust gingen we terug naar de startzaal via enkele mooie paden en de Fossiele duinen.
Het is een gebied van oude binnenduinen en beslaat 112 ha. Het reservaat heeft, samen met het aangrenzende Domein Cabour in België, een lengte van 5 km en een breedte van ongeveer 600 meter. Het is een van de weinige overgebleven binnenduinen, daar de meeste zijn afgegraven en in cultuur gebracht. Het werd aangekocht door het Conservatoire de l'espace littoral et des rivages lacustres. Deze 5000 jaar oude duinen liggen op 3 km van de kust en zijn dus afgesneden van de aanvoer van zand en schelpen. Hierdoor zijn ze, door uitspoeling, in de loop van de eeuwen kalkarm geworden.De bodem is daarmee zeer voedselarm en, om verruiging te voorkomen, wordt ze begraasd met Haflingerpaarden.In het gebied is een wandeling uitgezet. Er liggen een aantal bunkers uit de Tweede Wereldoorlog, die deels worden benut als vleermuiskelder.
Heel mooi om er door te wandelen.Een prachtig stuk natuur.
Mooie zichten.
Terug in de bewoonde wereld, nog enkele honderde meters en we zijn terug aan de startzaal.
Dit was een hele mooie wandeling heel veel natuur gekregen. Er waren 16 autobussen voor deze mooie wandeling. Ongeveer 1500 deelnemers. Onze wandelclub was met 61 deelnemers aanwezig.
Het was al een tijdje geleden dat ik nog eens wandelde in de regio Brugge. Ik besloot om te wandelen in Assebroek.
Assebroek is een plaats in de Belgische provincie West-Vlaanderen en sinds 1 januari 1971 een deelgemeente van de provinciehoofdstad Brugge. Assebroek ligt ten zuidoosten van de historische binnenstad. De deelgemeente heeft een oppervlakte van 10,49 km² en telde op 31 december 2014 19.737 inwoners, die Assebroekenaren worden genoemd. Het aantal inwoners is sinds 1999 nauwelijks gewijzigd. Daarmee telt Assebroek ca. 16,75% van de Brugse bevolking. Sinds 1421 spreekt men van Assebroucq of Assebroek. Voordien was het Ursebroec (1201), Ersbroch (1231), Ars(e)brouc (1242). Ars(e)brouc betekent wellicht vochtige paardenweide. Het Oud-Nederlandse Arse of Ors staat dan voor paarden en brouc voor nat stuk land of meers.Opvallend is dat rond de Meersen in de middeleeuwen talrijke herbergen stonden, allen met paardennamen, waarvan alleen nog de bouwval Het Vliegend Paard te Oedelem overeind staat. Ook de buurt Peerdeke in Assebroek verwijst wellicht hiernaar. Sommige bronnen gaan ervan uit dat Arse slaat op Essen, zodat Assebroek zou betekenen moeras omringd door Essen. De historicus Jos De Smet heeft deze verklaring afgewezen, omdat rond meersen geen esbomen groeiden.
De start was vanuit Sparrenhof en men kon uit een 5tal afstanden kiezen. Vandaag nog eens wandelen met vader en zoon Vandewalle en we kozen voor de langste afstand(22km).
Heerlijk wandelen in de omgeving van de oude spoorwegbedding en in het rustig gelegen prachtige natuurgebied de Assebroekse Meersen. Op hun plan stonden er mooie stukjes natuur getekend zoals het Paaltjesbos en de Assebroekse Meersen.Na de inschrijving en iets te hebben gedronken begonnen we aan de wandeling. Er was lichte nevel te bespeuren op de landschappen en de zon begon zich te wringen door het ochtend grijs. Mooi schouwspel.
"De Zeven Torentjes", ook nog als "'s Heer Boudewijnsburg" of "Rabaudenburg" aangeduid, was een tweede belangrijk leenhof, en had eveneens een lagere rechtspraak. Op het huidige domein "De Zeven Torentjes" bevindt zich nog een duiventoren, wellicht uit de 16e eeuw, die wijst op de hoge status van dit voormalige goed Zicht op AZ St Lucas
Ik ben Vandevoorde Dorine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Doortje.
Ik ben een vrouw en woon in Lauwe (België) en mijn beroep is weefselcontroleuse.
Ik ben geboren op 20/10/1963 en ben nu dus 61 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: sport in het algemeen.
Ik ben Vanden Broucke Jean Pierre, en gebruik soms ook wel de schuilnaam jipie.
Ik ben Vandevoorde Dorine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Doortje.
