te gast bij Wim Helsen ~ Griet Op de Beeck met het gedicht Een Meisje van Toon Tellegen
Eerst een fout rechtzetten. Canvas -en misschien ook de programmaboekjes- kondigen voor aflevering 5 iemand anders aan dan Griet Op de Beeck en Canvas houdt dat vol tot in het onnozele : 1/ de foto onder de video is niet Op de Beeck én 2/ de tekst naast de video is niét de tekst die zij gekozen heeft (klik aldaar LEES MEER)
48hrs later: het is verbeterd, de juiste foto staat er nu, en de juiste tekst. Dit issem:
Een meisje
Ze wacht. Nee, denkt ze, ik wacht niet, ik dans.
Ze danst, ze danst met lange, ranke passen, langzaam en aandachtig, ze houdt haar ogen dicht,
ze danst door deuren en door ramen en door lange lankmoedige dagen- hout, glas en uren vallen in splinters rond haar neer-
en telkens als ze niet meer kan en bijna, bijna valt, denk ze: Ik? ik val niet, ik dans.
Toon Tellegen Uit: Kruis en munt, 2000
Op de Beeck in gesprek met Helsen: https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/6/winteruur-s6a5/ , 11min22 de knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, het rechthoekje aanklikken. De video blijft beschikbaar tot 31-12-2025. En dat is geen fout : er staat wel degelijk tot 2025 !
Over haar tweede boek dat nu verfilmd is : Kom hier dat ik u kus is een roman over Mona, als kind, als vierentwintigjarige, en als vijfendertigjarige. Een verhaal over waarom we worden wie we zijn, geschreven met humor, scherpte en veel schaamteloze eerlijkheid. Over ouders en kinderen. Over kapotte mensen en hoe zij ongewild anderen ook kapotmaken. Over waar verantwoordelijkheid eindigt en schuld begint. Over geheimen en eenzaamheid. Over ziekte en zwijgen. Over de gevaren van sterk zijn. Over vergeten en niet kunnen vergeten. Over jezelf durven redden. En natuurlijk ook nog over de liefde. Omdat dat alles is wat we hebben, of toch bijna. 'Kom hier dat ik u kus is als een film waar je samen uit komt, je bent nog een poosje sprakeloos, je wilt de film vooral niet gaan verpesten door er allerlei meningen op los te laten, je kijkt elkaar alleen maar even aan, je knijpt in elkaars hand. "Goed hè?" zeg je.' - Herman Koch 'Griet Op de Beeck schrijft boeken die een effect op je organen beogen: longen slaan een beurt over, maag in de knoop, hart springt op. Haar personages zijn geloofwaardig dichtbij.' - De Standaard 'Kom hier dat ik u kus, dat onheilspellend, hartverscheurend verhaal over ons, mensen, en welke grote prutsers wij zijn. Griet heeft een prutsboek geschreven, maar 't is 't schoonste prutsboek dat ik ooit gelezen heb.' - Pascale Platel
Welke jaargang (serie) van Winteruur het was weet ik niet meer, maar ik heb me toen verschillende keren geërgerd aan het manneke Joos, van tekst 007. Hij presenteert Extra Time, een programma dat aan voetbalanalyse doet, of meent te doen, en dat voorafgaat aan Winteruur met Wim Helsen, het tekst-snackje van om en rond de 10 minuten.
Waarom ik me erger aan manneke Joos : hij weet zijn gasten niet in toom te houden ivm met hun spreektijd. Wanneer hij er dan eindelijk iets tussen krijgt zegt hij dat het tijd is om af te ronden en ... serveert nog een beeldfragment van ettelijke minuten. Afronden noemt hij dat, 12 à 15 minuten voorbij de voorziene zendtijd het programma afsluiten.
En baas Raes is al niet veel beter, die krijgt/kreeg ook niet gedaan intijds.
Toen manneke Joos eens zei dat het gesprek hier-&-nu eindigde omdat Winteruur van Wim Helsen stond te wachten keek een van de vaste studiogasten duidelijk smalend (die vent met zijn flodderlippen à la Jagger, eveneens 70+). Zijn gelaatsuitdrukking was onmiskenbaar neerbuigend 'ach, moeten wij plaats ruimen voor die twee Belgen die kunnen lezen?' Zoiets doet men niet in een gastland waar men betaald wordt per minuut gezwets. Gelukkig is hij nu verhuisd naar VTM. Mogelijk wordt zijn praatvaardigheid daar beschouwd als kundigheid ter zake.
Waarschijnlijk had manneke Joos vanuit de regiekamer al verscheidene aanmaningen gekregen om af te sluiten want de techniekers willen ook intijds naar huis en na Extra Time kunnen ze de uitzendingen in nachtlus zetten, te beginnen met Winteruur van Wim Helsen: dat zijn twee mensen, een stukje tekst en een hond op de sofa, meer niet. Wat een rust.
PS: het is geen larie wat ik wat ik hierboven schreef hoor. Om mijn woorden te staven: Winteruur van ma-02/11 (na Extra Time) begon niet om 23h20 zoals voorzien, maar om 23h35. 15 minuten te laat. Da's ergerlijk hoor, voor die ene Belgische die zich ondanks het voetbalgezwets probeert wakker te houden.
te gast bij Wim Helsen ~ Filip Joos met een fragment uit 'Leve Mij' Van Johan Anthierens
Leven is voor hem een hartelijk iets, zijn hersens heeft hij testamentair vermaakt aan de universiteit van Madurodam.
Aber, ik ben zijn vader, ik weet wat er te wachten staat, dat alwetenden hem hun achterlijkheid zullen betaald zetten. De wiskundeleraar zal met het windekind afrekenen, de juf van aardrijkskunde zal hem in een bergrivier onderdompelen, de leraar religie zal hem kruisigen en het schoolhoofd zal hem met een verguizend rapport uitdrijven naar de fabriek waar hij geen moer uitricht, maar aan de lopende band heimwee naar een verloren paradijs cultiveert. Vandaar dat ik tussen september en juli de trap naar zijn kamer insla, met slepende espadrilles, om grijze leerstof kleurrijk voor te stellen.
Joos in gesprek met Helsen: de knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, het rechthoekje aanklikken. De video blijft beschikbaar tot 31-12-2025. En dat is geen typfout : er staat wel degelijk tot 2025 ! https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/6/winteruur-s6a4/ , 10min00
'... maar aan de lopende band ...' Dat staat daar magnifiek hè. Het kan een plaatsbepaling zijn maar ook een bepaling van tijd, naar gelang de lezer de klemtoon legt. Eindigt het zoontje in een fabriek aan de lopende band (dat was thuis het standaard-dreigement, bij elk slecht rapport voor wiskunde) of staat hij continu, aan één stuk door, steeds maar weer, heimwee te kweken naar een verloren paradijs.
Ging zo'n dubbel gebruik vanzelf bij Anthierens? Of heeft hij er moeten op zoeken? Nuja, als we het hem nog konden vragen zou hij ons toch op het verkeerde been zetten.
Over het boek Leve Mij, 2003 : Uit de verschillende honderden artikels, reportages, interviews, columns en kronieken die Johan Anthierens van 1959 tot 1999 voor tientallen Vlaamse en Nederlandse dag-, week- en maandbladen schreef, maakte Brigitte Raskin, in samenspraak met Karel Anthierens, een selectie van de beste en belangrijkste teksten, ongepubliceerde brieven en schetsen.
Na Anthierens dood verschenen er twee bloemlezingen uit zijn werk door Brigitte Raskin en Karel Anthierens: Leve mij (autobiografische teksten, 2003) en Ooggetuige (journalistieke teksten, 2005), beide met de Anthierens typerende ondertitel Niemands meester, niemands knecht.
"Ik voelde me ineens nogal vredig, maar dat kwam misschien door het strijklicht, dat is het mooiste licht dat er is en ik stelde me ineens de hele wereld voor als een veld zonnebloemen. Dunne, stekelige slungels die constant het licht zoeken en ik zie nu pas dat we natuurlijk zonnebloemen nodig hebben om iets van onszelf te begrijpen. Dat je groeit naar waar je het meeste licht opvangt, en dat je op die manier uit elkaar kunt groeien." Bij de derde lijn, nog vóór dat ik de inhoud van het boek opgezocht had, wist ik dat de schrijfster het over pubers had. Persoonlijk zou ik 'stekelige stuntels' gezet hebben ipv 'stekelige slungels'. Slungels duidt naar mijn gevoel op mannelijke pubers, wezens die tijdelijk met hun armen en benen geen blijf weten. Stuntels zijn ook de vrouwelijke pubers. Alle pubers stuntelen zich een weggetje naar de volwassenheid. En op sommige gedeelten van dat parcours is men zeer stekelig. Daarom had ik liever stekelige stuntels zien staan. Ook omdat ik alliteraties mooi vind natuurlijk.
' ... je groeit naar waar je het meeste licht opvangt,'
Dat heb ik zelf ondervonden, tijdens de schooljaren '69-'70 en '70-'71. 'k Was op eigen aandringen van school veranderd en het was ook een katholieke school, maar niet zo'n nonnenbastion als de vorige, waar de jaren '60 nog niet doorgedrongen waren. In deze tweede school, die in het stadscentrum lag, waren maar een stuk of zes nonnen, van wie slechts twee les gaven. Bij de andere leerkrachten zaten enkele zeer gedreven mensen, mensen die ook buiten het onderwijs in hun vakgebied bezig waren en daar naam en faam verwierven. En af en toe een staatsprijs of zo ... Wij jonkies waren ijverig enthousiast doende met de leerstof (van sommige vakken) en of we nu Nederlands of Latijn kregen van een staats- of een andere prijs hield ons eigenlijk en feitelijk niet bezig. Het tempo en de besprekingen tijdens de les waren plezierig. Meer moest dat niet zijn.
Tijdens die twee jaren heb ik in denken en doen vooruitgang gemaakt met kangoeroesprongen. (Behalve voor wiskunde natuurlijk, die achterstand was niet meer in te halen). Die paar leerkrachten tilden de ganse klas naar een ander niveau en ik dreef mee omhoog, gedragen door de groep. Het waren waarschijnlijk de twee meest intense jaren van mijn leven. Die school heeft veel interessante jonge vrouwen afgeleverd, mensen van wie ik de naam later tegen kwam in kranten of op TV, dames die met interessante dingen bezig waren.
Ja, men groeit naar waar men het meeste licht opvangt en ontvangt, mee in de richting van die leerkrachten. En zo groeide ik weer eens sneller weg van die twee betweters thuis, die dachten dat leeftijd gelijk stond aan wijsheid en dat wijsheid kennis van zaken betekende. Mijn ouders. Terwijl ik de weg van het meeste licht, leerstof & context volgde beseften ze niet wat al sinds vroeger aan het gebeuren was, wat ik al veel langer wist: 'dat je op die manier uit elkaar kunt groeien.'
te gast bij Wim Helsen ~ Frances Lefebure met een fragment van Rebekka de Wit uit 'We komen nog één wonder tekort'
strijklicht = zijdelings licht, licht dat zijwaarts (bijna parallel) op het onderwerp van de foto valt. Het 'strijkt' als het ware langs het onderwerp, waardoor alle oneffenheden extra geaccentueerd worden. De bijzondere elementen van het onderwerp van de foto komen hierdoor nog mooier naar voren ... https://www.dromodo.nl/begrippen_strijklicht.htm
Ik voelde me ineens nogal vredig, maar dat kwam misschien door het strijklicht, dat is het mooiste licht dat er is en ik stelde me ineens de hele wereld voor als een veld zonnebloemen. Dunne, stekelige slungels die constant het licht zoeken en ik zie nu pas dat we natuurlijk zonnebloemen nodig hebben om iets van onszelf te begrijpen. Dat je groeit naar waar je het meeste licht opvangt, en dat je op die manier uit elkaar kunt groeien. Het licht is groter dan wij. Het ligt dus niet aan ons dat wij niet samen zijn, dat wij geen vereniging zijn, tenminste niet altijd, dat de wereld niet verenigd is in één grote estafette, dat ligt niet aan ons, maar aan de lichtinval.
Lefebure in gesprek met Helsen: https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/6/winteruur-s6a3/ , 10min52 de knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, het rechthoekje aanklikken. De video blijft beschikbaar tot 31-12-2025. En dat is geen typfout. Er staat wel degelijk tot 2025!
Over het boek, 'We komen nog één wonder tekort' : Het is zomer. Een meisje zit met haar vader, haar broer en haar zus in de achtertuin. Ze hebben net twee begrafenissen achter de rug, het gezin is plotseling verre van compleet. Ze besluiten op reis te gaan om aan de rand van de wereld te zitten. Daar liggen ze naar de wolken te kijken en luisteren ze naar Graceland. Het meisje probeert zo dicht mogelijk bij haar herinneringen te blijven en zo ver mogelijk bij de wereld en de toekomst vandaan. 'We komen nog één wonder tekort' is een geestig en droevig coming-of-age-verhaal van de jongste uit een gezin dat altijd de tentstokken vergeet.
le coup de bambou ~ the trick with the stick "... using a two-metre-long bamboo cane tipped with charcoal to make preparatory sketches ..."
Het heeft efkes geduurd eer ik de foto's die Peter Verhelst bedoelde (tekst 003, op 03min09) gevonden had, maar we zijn er geraakt. Hebbes. En het is niet één foto, het zijn er zes.
Mogelijk bedoelt Peter Verhelst de 3de, misschien ook de 4de foto. In die twee stadia doet de schets me denken aan de gebeeldhouwde Koppen van Modigliani. Verhelst vraagt zich af : "Een ovaal met (tjak) een lijntje in, wat wil dat zeggen?" Awel, het wil niks zeggen, het is een korte fase in de ontwikkeling van een schets. Maar Verhelst heeft wel een punt volgens mij : de 3de en 4de fase van de schets zijn véél intenser dan het eindresultaat.
Hieronder twee linken naar twee artikelen: over dit laatste project van Matisse (Paris Match) en over zijn bewogen leven (Daily Mail).
te gast bij Wim Helsen ~ Peter Verhelst met een gedicht van Paul van Ostaijen
Leg uw hoofd zo in mijn arm dat van uw voorhoofd naar uw mond mijn blik schuive over de kam van uw neus Leg uw hoofd zo ik leg op uw mond mijn hand wees rust
Peter Verhelst in gesprek met Helsen: https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/6/winteruur-s6a2/ , 10min17 de knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, het rechthoekje aanklikken. De video blijft beschikbaar tot 31-12-2025. En dat is géén typfout : echt waar tot 2025.
Op 02min17, na de eerste lezing, zegt Verhelst "kort", doelend op het gedicht. En ik had verstaan (ondertiteling niet aangeklikt) "kom", denkend dat 'kom' het laatste woord van het gedicht was en dus het begin van de handeling, van een euthanasie, of een liefdevolle moord of hoe men het wil noemen.
Moraal van het verhaal : altijd ondertiteling aanklikken want er hebben ook al fouten en mankementen in de tekst naast de video gestaan. Sommige heb ik er kunnen uitvlooien, maar het zijn er weinig, het zijn enkel degene die ik toevallig op het spoor gekomen ben.
van de regen in de drup ~ al is dat hier zwak uitgedrukt
Ivm de tekst 001, uit : 'Laughter in the Dark' van Vladimir Nabokov
'Hij was rijk, respectabel, gelukkig; op een dag liet hij zijn vrouw in de steek voor een jonge maîtresse; hij had lief; werd niet liefgehad; en zijn leven eindigde rampzalig.'
Een gelijkaardige en bestaande situatie heb ik jaren geleden ergens beschreven gezien: in zijn midlife zoekt hij een tweede bestaan met een droom van een meisje, ttz : hij ziet in haar een ideaal. Zij jaagt iets anders na, zij houdt het concreet materieel. Hij eindigt waar hij 30 jaar eerder begonnen was, op een troosteloos appartementje in een grauwe voorstad. Iets minder lang geleden heb ik het ongeveer van nabij zien gebeuren. Een midlifer ging iemand 'redden' uit de prostitutie. '... hij had lief; werd niet liefgehad' In twee jaar tijd heeft hij de spaarcenten er doorgedraaid en zijn zelfbeeld heeft een zware knauw gekregen toen hij besefte dat zijn gezond verstand (en zijn spaarzaamheid) hem in de steek gelaten hadden, dat de toejuichers in de familie onbetrouwbare raadgevers waren en dat die kleine zwijgende thuis uiteindelijk gelijk had.
Alle cadeaus, alle geldsommen voor de zogezegd zieke moeder, voor de revalidatie-broer met het auto-ongeval (altijd handig zoiets), voor 'hun' appartement ginder, voor haar studies ... al dat geld had gewoon gediend om de cocaïne verslaving van de pooiers te onderhouden. Of zoiets. Weg geld en dus ook weg droom. De droom ligt aan scherven en zijn geld is op. Dat laatste is nu de nachtmerrie:'... en zijn leven eindigde rampzalig.' Mooie oude dag hè. En feitelijk is zijn oude dag amper begonnen.
te gast bij Wim Helsen ~ Pedro Elias met de openingszin uit 'Laughter in the Dark' van Vladimir Nabokov
Er was eens een man, Albinus genaamd, die in Duitsland woonde, in Berlijn. Hij was rijk, respectabel, gelukkig; op een dag liet hij zijn vrouw in de steek voor een jonge maîtresse; hij had lief; werd niet liefgehad; en zijn leven eindigde rampzalig. Dat is het hele verhaal en we zouden het er verder bij hebben kunnen laten, als aan het vertellen ervan geen profijt en plezier verbonden was.
Pedro Elias in gesprek met Helsen: https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/6/winteruur-s6a1/ , 10min09 de knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, het rechthoekje aanklikken. De video blijft beschikbaar tot 31-12-2025. En dat is geen typfout : tot 2025. Tof van Canvas.
Er is goed nieuws en er is goed nieuws. 'k Zal beginnen met het beste van de twee.
1/
Winteruur van Wim Helsen heeft een 6de seizoen én (houduvast) álle video's van het prille begin in oktober 2015 tot vandaag, zijn opnieuw beschikbaar en wel tot 31-12-2025. Nee, dat is geen typfout, tot 2025 staat er duidelijk gegeven en geschreven. Dus wie bepaalde dingen van de vorige blogs wil herlezen of herbekijken, dat kan nu. Geef me een seintje en ik bezorg u de link.
2/ Het andere goede nieuws is dat LM en ik hersteld zijn. Begin september kregen we ongeveer gelijktijdig te kampen met vreemde verschijnselen.
LM door een slordige overdosis medicatie, van 3x ¼ Prolopa per dag naar 4x 1 per dag. Dat is plots en zonder overgang 5,33 maal meer! Per dag. (danku neuroloog LV voor uw zorgvuldig denkwerk!). LM was compleet weg uit de realiteit. Dat is gebeterd mits weerkeren naar de oude dosis, maar LM is niet meer de oude. Vergeetachtigheid en concentratieproblemen zijn gebleven. Die overdosis, daar schrijf ik nog wel een beknopt ietsje over, maar nu niet, het is nog te vers allemaal.
Bij mij ging het over foute medicatie die begonnen was in maart 2019 en pas een acuut signaal gegeven heeft september 2020. In die 17 maanden waren er wel andere signalen, maar die schreef ik toe aan sleet. Men wordt ouder, dan komt er sleet, sleet veroorzaakt mankementen, mankementen brengen ongemakken mee en met ongemakken leert men leven. Zo dacht ik. Wat een misvatting. Bij sommige dingen moet men alarm slaan. Maar wie wil er nu 'flauw' doen? Ik niet hoor, ik verdraag mijn sleet vrouwhaftig. Wéér fout gedacht. Het medicijn Olmesartan staat op de lijst 'te mijden producten' weet ik nu. Danku huisarts P! Enfin, daar komt misschien ook eens een schrijfseltje over. Later.
Dit alles om te zeggen dat Winteruur met Wim Helsen terug is en ik hoop voor nog vele jaren, voor hem, voor ons allemaal en voor mij (omdat ik zo graag snuffel op 't Internet, dingen opzoek 'tot lering & vermaak')
