Een Belgische staatshervorming verdraagt geen tweede lezing

Een dwaling is een onbedoeld begane zonde, die men niet zwaar kan aanrekenen omwille van het onbewuste karakter. Bij de Belgische staatshervorming is er zelden sprake van een dwaling: men wist telkens goed wat men deed, welke risico’s er waren en welke toekomstige kansen gehypothekeerd werden. Telkens gold dat aan een bereikt akkoord niet getornd kon worden, eenmaal het was bereikt. Het is niet zo dat Belgische politici, generatie op generatie, kleine kinderen zijn die niet in staat zijn om een vergissing toe de geven. De akkoorden die ze sluiten zijn echter zo wankel en kwetsbaar dat zelfs logische aanvullingen of correcties onmogelijk worden geacht. Voor een aanpassing moet men wachten op een volgende hervorming, wat jaren kan duren.

Het valt daarom te vrezen dat alle terechte bezwaren die tijdens de verdere parlementaire behandeling van de zesde staatshervorming straal genegeerd zullen worden. Niet omdat de voorgestelde correcties zo onredelijk zijn, maar omdat Belgische staatshervormingen geen tweede lezing verdragen. Dat is in het bijzonder pijnlijk voor het parlement zelf, dat zo andermaal gedegradeerd wordt tot de doofstomme uitvoerder van de koop zoals die werd gesloten door een groep partijvoorzitters, ver weg van het parlement.

(Daniël Walraeve op Doorbraak.be)

geplaatst door Addertje  

TIP: Tekst te groot / te klein ? Ctrl + scrollen met de muis...

Hoe lang kan je als politicus een probleem onder de mat schuiven?

Lars Bové
Redacteur bij De Tijd

Hoe lang kan je als politicus een probleem onder de mat schuiven? Al eind 2011, luttele dagen nadat het akkoord over de splitsing van het gerechtelijk arrondissement BHV was bereikt, raakte al bekend dat er domweg verkeerde cijfers waren gebruikt bij het berekenen van het aantal Nederlandstalige en Franstalige rechters in Brussel. Omdat sommigen dat nog probeerden te ontkennen, doken er daarna nog statistieken en e-mails op die de pijnlijke vergissing moesten bewijzen. En toch stak iedereen de kop in het zand.

Niemand wilde morrelen aan het 'historische' akkoord. Intussen bleven de Brusselse magistraten waarschuwen voor een chaos met de Nederlandstalige rechtszaken. Er trokken zelfs 68 magistraten naar het Grondwettelijk Hof om de nieuwe wet aan te vechten. Als signaal kon dat tellen. Maar neen, zelfs vandaag is er een omerta over de studie die het kantoor KPMG heeft gemaakt over het aantal rechters dat echt nodig is in Brussel. Om de Franstaligen niet te bruuskeren, luidt het. Na de vakantie zal er wel over onderhandeld worden. Intussen: ssst. Maar hoe langer we wachten, hoe dichter de volgende verkiezingen naderen en de onderhandelingen nog moeilijker zullen zijn. Wat als de Franstalige partijen de hele studie van KPMG in twijfel trekken? Dan is de impasse compleet. Terwijl deze splitsing sowieso niets meer is dan een symbooldossier. Ze gaat zelfs in tegen de grote hervorming van het gerecht. Ze zal alleen meer geld kosten aan de belastingbetaler, zonder het gerecht efficiënter te maken. Integendeel. Terwijl justitie in België, en bij uitstek in Brussel, al decennia snakt naar meer efficiëntie. Stevenen we af op een historische mislukking?

 

"Niemand wilde morrelen aan het 'historische' akkoord. Intussen bleven de Brusselse magistraten waarschuwen voor een chaos met de Nederlandstalige rechtszaken"

geplaatst door Addertje  

Nieuws van de dag over
gerechtelijk BHV niet zo "onverwacht" voor De Standaard

Indien u vandaag het nieuws hebt gelezen omtrent het akkoord over de splitsing van het gerechtelijk arrondissement BHV en de foute statistieken waarop het is gebaseerd (uitgebracht door De Tijd), dan was het zeker niet op de website van De Standaard. Rien, niets, nada, nichts, nothing. Geen nieuws goed nieuws zullen ze daar denken. Van deze krant mag je immers enkel en alleen “het onverwachte” verwachten. En dat de cijfers aangaande voornoemd akkoord niet klopten is inderdaad niet zo onverwacht. Dat wist de kritische lezer in 2011 al. Of hoe een zelf verklaarde kwaliteitskrant haar eigen lezers voor dom wil houden. Alles in dienst van het “hogere belang”, nietwaar.

Het kritische magazine Doorbraak.be surfte vanmorgen even het net af om te weten wat voor sommige kranten dan wel hét nieuws van de dag zou mogen zijn. Hierbij het resultaat:

Op de openingspagina van De Standaard lezen we iets over ‘Excuses voor decolleté in “the Voice”’. Toegegeven, er staan ook ernstigere zaken op.

Bij De Tijd klinkt het echter: ‘Bom onder gerechtelijk BHV-akkoord’. Dat is geen kattenpis. Nog eens naar De Standaard gesurft maar daar weten ze terzake nergens van. Net zo bij deredactie trouwens. De radio blijft tot nu (10 uur) muisstil. Gazet van Antwerpen en Belang van Limburg hebben het op hun webstek onder meer over een reuma-hond, niet over gefoefel met BHV-cijfers.

De Morgen is wel mee: ‘Wankel BHV-akkoord moet heronderhandeld worden’. Ook Het Nieuwsblad brengt het nieuws redelijk prominent en put uit de informatie die De Tijd in primeur brengt. Knack zet het nieuws bovenaan op de webstek.

Bij de invulling van het akkoord over de verdubbeling van het gerechtelijk arrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde werden verkeerde cijfers gebruikt. Dat was al langer bekend, maar kon de pret bij de Vlinderakkoordpartijen niet drukken om toch teksten uit te schrijven.

Een citaat uit Het Nieuwsblad vandaag: ‘Het advieskantoor KPMG kreeg in juli vorig jaar van de minister van Justitie, Annemie Turtelboom (Open VLD), de opdracht om de werklast bij de Brusselse rechters te meten.

Op basis van welingelichte bronnen meldt De Tijd nu dat de rapporten van KPMG besluiten dat er bijvoorbeeld bij de arbeidsrechtbank 34 procent Nederlandstalige rechters nodig zijn. Als het BHV-akkoord voorzag in 5 Nederlandstalige arbeidsrechters zouden dat er volgens KPMG 12 moeten zijn. Dat is zelfs meer dan de huidige 9 Nederlandstalige arbeidsrechters in Brussel.’

Volgens De Tijd ligt het KPMG-rapport al weken klaar, maar wordt er geen ruchtbaarherid aan gegeven om de Fanstaligen niet voor het hoofd te stoten.

Addertje

geplaatst door Addertje  

Brussel bedelt en slaapt

De Standaard publiceerde recent de hartenkreet van een prominente Franstalige Brusselse journalist - de hoofdredacteur van L’Echo of all persons - met als thema: ‘België moet veroordeeld worden omwille van de verwaarlozing van Brussel’. Grappige columns schrijven die doorbuigen onder het eigen belang is iedereen gegund. Voor men echter met beschuldigingen smijt is eerlijkheid gewenst. De 19 gemeenten van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest (BHG) zijn een politiek en economisch huis van lichte zeden.
 
De Duitse reus Mercedes overwoog het opstarten van een netwerk voor het dealen van auto’s in het Brusselse. Het gewest biedt het beste aantal inwoners om in België een dergelijk project uit te voeren. Na moeizame, langlopende, vervelende discussies met de 19 gemeenten van het BHG concludeerde Mercedes dat er niet aan te beginnen is. De politieke, politionele en verkeerssituatie in de 19 graafschapjes is zo chaotisch en wars van toekomst dat Mercedes zijn Brusselse plannen opbergt. Mercedes overweegt vandaag om, ondanks de kleinere schaal, te onderzoeken of Antwerpen voor zijn autodealen geschikt is.

Frans Crols op de-bron.org

geplaatst door Addertje  

TIP: Tekst te groot / te klein ? Ctrl + scrollen met de muis...

Het PS-cliëntelisme (2)
De PS-schandalen in Charleroi, 2005-2006

Vijf jaar geleden verketterde PS-voorzitter Elio Di Rupo publiek de ‘parvenu's’ in zijn partij. Di Rupo viseerde kopstukken als gewezen Waals minister-president Jean-Claude Van Cauwenberghe, Van Cau voor de vrienden, die met zijn clan in Charleroi niet vies bleek van belangenvermenging. Enkele data uit die periode:

September 2005

Uit een rapport blijkt dat de top van de huisvestingsmaatschappij La Carolorégienne, waarin vooral PS-mandatarissen zitten, grote sier maakt met het geld van de maatschappij. Drie PS-schepenen van Charleroi - Serge Van Bergen, Claude Despiegeleer en André Liesse - worden in verdenking gesteld. Ze moeten een voor een ontslag nemen.

30.09.05

Ook de Waalse minister-president, Jean-Claude Van Cauwenberghe, de sterke man van de PS-afdeling van Charleroi en er zeer lange tijd burgemeester, stapt op onder sterke politieke druk.

10.05.06

De RTBF onthult dat er ook gefraudeerd wordt bij de afvalintercommunale ICDI. Vooral schepen Lucien Cariat (PS) komt onder vuur als voorzitter van ICDI. Het parket van Charleroi opent een onderzoek naar verduistering, schriftvervalsing en misbruik van bedrijfsgoederen.

17.05.06

Het weekblad Le Vif onthult dat de industrieel Robert Wagner in verdenking gesteld is van subsidiefraude en actieve corruptie. Hij moet aftreden als voorzitter van de luchthaven van Charleroi. Provincieraadslid Jean-Pierre De Clercq (PS) wordt dan weer in verdenking gesteld van geldverduistering in verband met zijn baan als curator.

23.05.06

Na huiszoekingen worden Eric Somme, de manager van de basketbalclub Spirou Charleroi, en Patrick Henseval, de voorzitter van de volleybalclub, officieel in verdenking gesteld van fraude. Henseval is ook kabinetschef van burgemeester Van Gompel. Die stelt zijn mandaat ter beschikking van de partij.

16.06.06

Le Soir kan de doorlichting inkijken die de Waalse Huisvestingsmaatschappij maakte van Le Foyer Marcinellois. Die blijkt veel weg te hebben van La Carolorégienne, de huisvestingsmaatschappij waar de schandalen het eerst losbarstten. Centraal staat opnieuw Lucien Cariat (PS).

20.10.06

Van Gompel zit in de cel.

Corruptie onuitroeibaar, ook bij de ‘jonge PS-wolven’

De regionale PS-federaties kregen van hun partijvoorzitter indertijd de uitdrukkelijke opdracht om de rangen te zuiveren. Het lijkt echter een onuitroeibare praktijk, want de schandalen blijven komen, nu ook bij wat Le Soir begin 2011 de groep van de 'jonge PS-wolven' noemde. Stéphane Moreau werd in maart 2011 burgemeester van Ans (bij Luik), na een lokale staatsgreep tegen Michel Daerden (burgemeester vanaf 1993, overleden op 5 augustus 2012). De gerechtelijke politie van Luik voerde eind november 2011 huiszoekingen uit bij Moreau thuis en op het gemeentehuis van Ans. Het onderzoek had te maken met mogelijke financiële malversaties bij de Luikse intercommunale Tecteo. In het nabijgelegen Seraing is burgemeester en kamerlid Alain Mathot in dezelfde periode in beschuldiging gesteld door het Luikse parket. Hij moet zich verantwoorden voor corruptie bij een openbare aanbesteding voor een afvalverwerkingsfabriek ter waarde van 170 miljoen euro. Alain is de zoon van oud-minister Guy Mathot, eerder ook burgemeester van Seraing, en een van de rijzende sterren binnen de PS. (Guy Mathot in Wikipedia: “In verband met het Agustaschandaal nam Guy Mathot in 1994 ontslag waarmee z'n landelijke politieke carrière eindigde... Zijn naam is in diverse politieke en financiële schandalen genoemd, waaronder zwart geld, dubieuze transacties, vrouwen, drank en zelfs de moord op PS-kopstuk André Cools. Hij werd evenwel nooit formeel veroordeeld.”)

Eind 2012 moet een toekomstige PS-schepen van Charleroi voor de rechter verschijnen. Philippe Van Cauwenberghe (zoon van voormalig Waals minister-president Jean-Claude Van Cauwenberghe), de toekomstige schepen van Sport in Charleroi, moet zich voor de strafrechter verantwoorden voor valsheid in geschrifte, gebruik van valse stukken en misbruik van vennootschapsgoederen. De kamer van inbeschuldigingstelling van Bergen besliste vrijdag 30 nov ’12 om hem naar de correctionele rechtbank van Charleroi te verwijzen, samen met een ondernemer en diens dochter. Tijdens een onderzoek van het arbeidsauditoraat van Charleroi naar de activiteiten van ondernemer Vandezande - een vriend van zijn vader - kwamen omstreden werken aan het licht die werden uitgevoerd in de woning van Philippe Van Cauwenberghe in Montignies-sur-Sambre. Volgens het parket werden de werken aan een niet-concurrentiële prijs uitgevoerd en zou de aannemer dat gecompenseerd hebben door uitgevoerde openbare werken duurder te factureren.

Alain Mathot, zoon van Guy Mathot; Philippe Van Cauwenberghe, zoon van Jean-Claude Van Cauwenberghe… De mafieuse praktijken gaan in Henegouwen over van vader op zoon.

Uittreksel uit PS-cliëntelisme is dodelijk (30/12/2012) van Ph. Van den Abeele (Nieuwpierke.be)

 

De mafieuse praktijken gaan in Henegouwen over van vader op zoon

geplaatst door Addertje  

TIP: Tekst te groot / te klein ? Ctrl + scrollen met de muis...

Het PS-cliëntelisme (1)

 
Uittreksel uit PS-cliëntelisme is dodelijk (30/12/2012) van Ph. Van den Abeele (Nieuwpierke.be)

"Nadat de Parti Socialiste met haar beleid de voorbije decennia Wallonië ten gronde heeft gericht, is de partij nu druk bezig hetzelfde te doen met België" - Johan Van Overtveldt, Hoofdredacteur Trends --

geplaatst door Addertje  

Een beetje staatsraison zou goed zijn

Louis Verbeke
Voorzitter van de Vlerick Business School
De auteur schrijft in eigen naam

Vlaanderen zou in de relaties met Franstalig België het best terug aan zijn belangen denken. Ik zie nu enkel tactiek, geen strategie. En dus geen staatsraison.

‘Raison d’état’ is het concept waarbij voor de belangen van een land alle andere overwegingen - eerlijkheid, transparantie, ethiek, verdragen, grondwettelijke beginselen - moeten wijken.

Van Machiavelli, over Richelieu naar Kissinger: allen waren ze voorstander. Kissinger zei zelfs ooit: ‘The illegal we do immediately, the unconstitutional takes a little longer’. Humoristisch bedoeld, zei hij (later). Zeker niet humoristisch, stelde hij: ‘America has no permanent friends or enemies, only interests’. En ook, ‘The absence of alternatives clears the mind marvellously’.

Franstalig België heeft geen alternatief. ‘It has a clear mind’. Als het Belgische systeem niet in stand wordt gehouden moet in Franstalig België de tering naar de nering worden gezet en moet terug gebouwd worden vanuit een Zuid-Europese positie, ver beneden Frankrijk, ook volgens Waalse bronnen. Het gaat hem over een grondig verziekt bestel: een twee à drie keer hogere jeugdwerkloosheid dan in Vlaanderen, veel hogere armoede, particratie eerder dan meritocratie, vreselijk slecht onderwijs, chaotische beleidsstructuren, ‘effets d’annonce’ (schijnhervormingen) tot systeem verheven, eentaligheid, media enkel gericht op Frankrijk, eindeloze reeksen schandalen. Een stand die het niet economisch kan waarmaken!

Maar Franstalig België oefent de Belgische soevereiniteit uit, ziet zich als de enige ‘voortzetter’ ervan en beoefent de staatsraison met een duidelijk gemeenschappelijk belang voor ogen: het maximale behoud van het bestaande systeem, waarbij de kost van dat verziekte bestel wordt afgewenteld.

Franstalig België heeft evenmin als Amerika 'permanente vrienden' in Nederlandstalig België. Het heeft er belangen, links, rechts, groen zoals het uitkomt. Binnen dezelfde partij beslissen met Nederlandstaligen kan allang niet meer.

Surrealisme

Het interview onlangs in De Tijd met Charles Michel (MR-voorzitter wil ‘groot fiscaal pact’) leest als een korte inhoud van het economisch N-VA-programma, merkt journalist Jasper D’Hoore op. Dus toch praten met de N-VA, verreweg de grootste centrumrechtse formatie van het land? Nee hoor, ‘hun discours staat haaks op het liberalisme!’. Het discours van PS-voorzitter Magnette zou volgens Michel Griekse toestanden veroorzaken. Staat dat niet haaks op het liberalisme? En in 2014, stelt hij, zullen de Vlamingen eindelijk begrijpen dat als zij verkeerd stemmen, zij het land lamleggen!

Het plan B, de PS-regionalisten, de splitsing van alle nationale partijen (op hun initiatief), de splitsing van het Belgisch middenveld, de erfelijke en niet-protocollaire monarchie, de weigering van werklastmeting bij de Franstalige magistratuur, het wereldrecord belasten, Henegouwen als enige provincie met twee gerechtelijke arrondissementen… Dat is allemaal wèl conform met liberale principes.

De raison d'état van Franstalig België is de continuïteit van het koninkrijk, nu het erop lijkt dat mogelijk de helft van de Vlamingen (alle partijen bijeen gerekend) ‘het’ systeem niet willen voortzetten. Het linkse Wallonië is monarchist. Het rechtse Vlaanderen veel minder. Dat werd sinds de aankondiging van de troonswisseling nog duidelijker. De weinige pleidooien voor de aanpassingen van de monarchie komen uit Vlaanderen. Kan het nog surrealistischer? Wie de premier hoorde in het parlement kon ook hilariteit onderkennen.

Grotere transferten

De waarschijnlijkheid van nog grotere transferten is groot: de nieuwe financieringswet, de groeiende verschillen in de uitgaven in de gezondheidszorg, arbeidsongeschiktheid en invaliditeit, de vreselijke verschillen op het vlak van jeugdwerkloosheid, de exportcijfers die alweer de kloof verhogen en vooral de rampzalige performantie van het Franstalig onderwijs waar op zelfs middellange termijn geen oplossing voor mogelijk is. KBC stelt in een studie (3 juli) dat Wallonië sneller kan groeien dan Vlaanderen. Als het een totaal ander beleid voert.

Ik wil het duidelijk stellen: Vlaanderen moet het ganse land verplichten efficiënter te worden of er moet een nieuwe structuur komen waar in overgrote mate elk gemenebest de gevolgen van de eigen politieke keuzes draagt.

Het ene of het andere

Indien de efficiëntieverbetering, inclusief loonlastverlichting, niet mag van de PS (omdat die het niet kan of niet wil), dan hoort die partij in de oppositie thuis. Enkel dan zal blijken of dit land het nog kan opbrengen om een gemeenschappelijk belang na te streven. Het deed en doet dat nu enkel met horten en stoten, zonder visie en maar zoveel als nodig om niet op het EU-strafbankje te belanden. Ik schreef het al eerder: met de PS kan je geen strategie bedrijven; je kan alleen hopen de onzin wat te beperken. Trends-hoofdredacteur Johan Van Overtveldt noemde de recente begrotingsmaatregelen 'voodoo-rekenkunde', en besluit dat de regering-Di Rupo ons in de maling neemt. Ook de hervorming van Justitie, het eenheidsstatuut voor werknemers lijkt op voodoo-politiek, en dat ligt niét aan de bevoegde minister, individueel genomen. Dit land heeft geen gemenebest, en dus kan het niet strategisch handelen.

Kindergeld

Een simpel voorbeeld om toe te lichten dat de overdracht van bevoegdheden niet de ‘verrechtsing’ van de politiek in Vlaanderen voor gevolg dient te hebben: ‘het kindergeld’. Nu die bevoegdheid toegewezen is aan Vlaanderen, wordt het veel makkelijker om te verdedigen dat die ten dele voor de bestrijding van de kinderarmoede moet worden aangewend. Maar dan wel onder de voorwaarde van vroege schoolgang en bijkomende inspanningen om de taalachterstand te verlagen - de essentiële oorzaak van blijvende armoede van zowat 8 procent van onze kinderen, lees ik uit onverdachte VDAB-hoek. Ik maak me sterk dat hier makkelijker in Vlaanderen een meerderheid wordt gehaald dan wanneer het om België gaat, want dan vermoed je dat de inspanning Vlaanderen weinig dient en dit de PS-kassen verrijkt. De Vlaamse aanpak gaat naar de oorzaken van de oplosbare armoede.

Ondanks de duidelijke cijfers - uit Vlaamse, Waalse en internationale bronnen - die de verschillende sociale performanties in de landsdelen ontegensprekelijk maken, is dat feit in de politieke discussie niet mediatiek aanwezig. Het is alsof je strategie zou bespreken zonder feiten. Het is ook alsof het gebruik van die feiten enkel de N-VA ten goede zou komen. Dat dient het belang van de Franstaligen bij de verdeling van de koek. Zij zwijgen erover als vermoord!

Maar ik begrijp niet waarom CD&V dit veld aan de N-VA lijkt over te laten. Historisch waren het Gaston Geens en Luc Van den Brande die spitsroeden moesten lopen om dit feit te ‘mogen’ zeggen. Ik begrijp niet hoe De Croo senior, die nochtans op de RTBF duidelijk maakte (hij was zowat de enige) dat 70 procent van alle nieuwe belastingen door Vlamingen wordt betaald, dit veld voor de N-VA openlaat.

Ik begrijp bijvoorbeeld niet hoe de partij waar Prof. dr. Frank Vandenbroucke toe behoorde, zijn uitspraak in De Standaard van 22 juni niet honoreert: ‘Je zou kunnen besluiten dat dit land uit twee verschillende realiteiten bestaat, en dat je de problemen dus best apart aanpakt’. Het was hij die heel wat misbruiken in de sociale zekerheid bestreed.

Bochten

Ik zie politici, ministers vooral, waarvan ik sommige heb leren waarderen als intelligente en eerlijke mensen zich in alle bochten wringen, onzin al dan niet met humor verteerbaar gemaakt en zelfs chaotisch overkomen … omdat de situatie onwerkbaar is, de feiten niet mogen en de media soms en vooral internationale instellingen die onwerkbaarheid pijnlijk duidelijk maken.

Wanneer ik sommigen individueel daarmee confronteer in de hoop nieuwe cijfers te krijgen of een ontkenning van de u en mij bekende, dan komt er niets dan wat Le Soir- of Libre-argumenten. Bijvoorbeeld dat Brussel ‘dan’ de Vlaamse (niet de Waalse?) pendelaars ‘zou’ belasten … Vlaanderen voorziet relatief veel meer werk op eigen bodem (dixit Vives) en het argument is dan ook die en om vele andere redenen niet dienend.

Ik kwam tot het besluit dat die weerstand niet ‘rationeel’ is, geen ‘raison’ heeft. Ik zou cynisch kunnen stellen dat dit allemaal maar partijtactiek is. Toch niet allemaal, denk ik dan. En dan heb ik het over alle partijen.

Er is ten dele emotionele ontkenning van de feiten. Het is alsof die feiten immoreel zouden zijn, of minstens het aanhalen van die feiten. Vrees voor het onbekende, gebrek aan strategisch en structuurdenken, gebrek aan individueel en collectief zelfvertrouwen? Of lijden we collectief aan de ‘power paradox’, het gevoel dat hoe hoger onze performantie is, hoe minder macht we van doen hebben? Het instituut Emile Vandervelde - met Anne Poutrain aan het hoofd - dat de PS voedt, lijdt daar niet aan, geloof mij.

Federale kieskring

Macht blijft in Vlaanderen een lelijk woord. Hoeveel nobeler klinkt ‘pouvoir’, dat veel meer ‘kunnen’ betekent. Het gevolg is uiteraard dat de resultaten van de Vlaamse performantie worden afgeroomd. Performantie die niet in macht wordt omgezet, verliest grotendeels aan waarde. Een beetje zoals illiquide aandelen.

Ter illustratie. In de Libre van 23 juni vertelt de journalist Van de Woestyne dat geen enkele Nederlandstalige nog in aanmerking komt voor het premierschap. Hij kon nauwelijks verhelen dat hij dat niet als een probleem ziet. Het is dé oplossing. Hij suggereert dat na (de mediamoord op) Yves Leterme, Kris Peeters wel twee keer zal nadenken. Kris Peeters is immers enkel in staat om ‘les fruits de la croissance’ onder Vlamingen te verdelen. Eminent ongeschikt, deze man! Hij komt niet aan de knieën van Verhofstadt.

Indien het een liberaal of socialist wordt, kan het enkel een Franstalige zijn. De CD&V is onbetrouwbaar, de N-VA ‘insortable’ (beschamend), het Vlaams Belang ondemocratisch. Het wordt dus opnieuw Di Rupo, want Didier Reynders is niet populair genoeg, in Vlaanderen. Nu dacht ik dat geen van beide partijen in Vlaanderen opkomen maar… er komt iets nieuws: ‘de federale kieskring’. Je neemt de Franstalige die het meest stemmen haalt in Vlaanderen, die wordt premier, ‘et le tour est joué’.

Logischer dan de federale kieskring lijkt mij dat de sp.a en de PS in 2014 op één lijst opkomen in het ganse land, net als Open VLD en MR. Wat houdt ze tegen? In ieder geval niet de wetten van het Belgisch volk! Of zijn ze het de facto zo fundamenteel oneens dat dit niet kan? En is die kieskring dus nog maar wat schone schijn om de belangen van Vlaanderen te kortwieken? Voorzitter Beke lijkt die conclusie te delen. Of is het Kris Peeters?

Journalist Van de Woestyne zegt niet dat het cordon sanitaire is uitgebreid tot de N-VA, maar je kan die conclusie er wel aan verbinden.

Copernicaanse definitie

Uit Franstalige hoek kregen we nog - het zijn barre tijden - een nationaal voetbalstadion voorgeschoteld op grond die eigendom is van Brussel, in het (eentalig Vlaamse) Grimbergen. Twintig jaar gemarchandeer gegarandeerd … dat je dan moet afkopen. André Antoine (cdH, minister van onder meer Sport in de Waalse regering) liet weten daar tegen te zijn. Niet omdat er geen geld is (hij heeft 15 miljoen euro opzij gezet voor een nationaal volleybal center), maar ‘omdat hij geen tweede Zaventem aan Vlaanderen cadeau wil doen’. Ik neem aan dat de bocht aan de Schelde waar Antwerpen ligt ook een cadeau is van (Franstalig) België.

Ik hoopte dat met minister Luc Van den Brande’s zogenaamde schrikkelnota, de resoluties van het Vlaamse parlement in 1999 en de octopusnota een ‘raison d’état’ voor Vlaanderen gedefinieerd was. Op dit ogenblik zie ik tactiek, geen strategie en dus geen ‘raison’. De copernicaanse definitie van een nieuw ‘état’ is weg. Erger, het idee dat Vlaanderen het eigen sociaaleconomisch belang verdedigt, wordt immoreel in de ogen van sommigen. Werkgevers, werknemers, alle participanten van het Belgisch politieke gebeuren mogen hun belangen verdedigen. Het wordt zelfs geroemd als 'een model'. Maar Vlaanderen is immoreel wanneer het dit doet.

Ik begrijp best dat Vlaanderen niet geniet van de helderheid geboren uit een ‘absence of alternatives’, maar het zou best eens terug aan zijn belangen denken, eerder dan aan ‘allesbehalve permanente politieke vrienden’. Allicht kan de vakantie dienen om ook deze (humoristische?) quote van Kissinger in gedachte te houden: ‘Ninety percent of the politicians give the other ten percent a bad reputation!’.

En Kissinger? Hij zou een grote Belg zijn geweest. We missen hem niet.

Bron: Tijd.be



 

geplaatst door Addertje  

'Onze politieke cultuur verhindert efficiënt beleid’
'Jullie krant staat vol van de verkeerde recepten die men gebruikt'

Wim Moesen,
Professor emeritus aan de KULeuven

België en Zweden staan op hetzelfde niveau: hun overheden nemen elk 53,1 procent van het bbp voor hun rekening. In alle ranglijstjes over wat ze daarmee presteren, scoort Zweden veel beter dan België. Hoe komt dat? Wim Moesen, professor emeritus aan de KULeuven en specialist Publieke Financiën, legt het uit in een interview in De Standaard.

DS: U vergeleek recent Zweden en België?

‘In beide landen passeert 53,1 procent van de welvaart (bbp) via de overheden. Ze staan op een gedeelde vierde plaats, na Denemarken, Frankrijk en Finland.’

DS: Bereiken ze ook identieke resultaten?

‘Absoluut niet. Zweden en België delen de vierde plaats voor overheidsbeslag; maar voor regeringseffectiviteit is Zweden derde en België elfde, en voor economische competitiviteit is Zweden zesde en België dertiende. Ons rekenwerk voor twintig landen leert dat de omvang van het overheidsbudget totaal niets zegt over wat daarmee bereikt wordt. Het is niet omdat je veel uitgeeft, dat de resultaten goed zijn, maar ook het omgekeerde klopt niet.’

DS: Alleen de Scandinaven scoren goed?

‘Het ligt ingewikkelder. Drie Scandinavische landen – Denemarken, Finland en Zweden – hebben een zeer hoog overheidsbeslag én een zeer hoge beleidseffectiviteit.

Aan het andere uiteinde staan vier landen met hoge tot vrij hoge uitgaven en een lage effectiviteit: ik noem ze de Club Med: Griekenland en Italië, en Spanje en Portugal.

DS: De Belgen hebben evenveel en identiek materiaal, maar ze bakken er minder van?

‘Ja en het verschil zit in de gewoonten in de keuken en in de recepten die men daar gebruikt: de politieke cultuur dus. Als iedereen maar in de ijskast grabbelt als hij honger heeft zonder dat er regels zijn, zal die ijskast geregeld leeg zijn. Als men politiseert in plaats van te objectiveren, zullen veel dossiers aanbranden. Jullie krant staat vol van de verkeerde recepten die men gebruikt. Politieke benoemingen, slechte bezuinigingen. Dan verbaast het ook niet dat de burgers weinig respect hebben voor die beslissingen en ze niet naleven.’

Bron: DS

Guy Tegenbosch, De Standaard

Het verschil tussen Zweden en België blijkt al vóór de beslissingen: bij de statistieken en de probleemanalyse. Zweden objectiveert, België politiseert.

Zweden worstelde in de jaren ’90 met een hoog overheidsbeslag (+ 60 procent ) en een te hoge schuld (+ 85 procent). Er kwam een ‘Hoge Raad voor Financiën’; de regering bevolkte die niet zelf, maar liet dat aan experts over. Hun objectivering van de problemen werd aanvaard, hun adviezen gevolgd, de schuld halveerde, het overheidsbeslag zakte. België kent sinds de jaren ’90 een probleem met z’n concurrentiekracht. De Centrale Raad voor het Bedrijfsleven – werkgevers en vakbonden – moesten de problemen jaarlijks becijferen. De meeste jaren raakten ze het niet eens en waren er twee cijfers. Recent beval de regering dat de (vaak gepolitiseerde) experts van de Nationale Bank en het Planbureau de cijfers moesten uitklaren. Die deden dat, maar nog voor hun inkt droog was, bestookten de partijen elkaar met hun verschillende interpretaties. Er zijn maar statistieken als erover onderhandeld is.

geplaatst door Addertje  

Opmerkelijke oproep van Ivan Van de Cloot
Kritische econoom voelt zich geïntimideerd

Knack publiceert een openhartig interview met twee kritische economen, die geen blad voor de mond nemen. Eén van hen, Ivan van de Cloot, beschuldigt een minister van totaal ontoelaatbaar gedrag en lanceert vandaag een opmerkelijk moreel appel.

Knack publiceert een interview met Ivan Van de Cloot en Johan Van Overtveldt, Het weekblad schrijft op de webversie: ‘Er zijn in Vlaanderen geen twee economen die zo ijverig, zo hardnekkig en zo snoeihard zijn voor de politieke machtshebbers.’

Twee opvallende citaten uit de mond van Van de Cloot geven de toon aan van het vraaggesprek.

(1) ‘Onlangs reisde er een belangrijke Vlaamse handelsmissie naar de Verenigde Staten. Ik was er niet bij, maar achteraf kreeg ik volgend bericht van wat er gezegd is. (neemt een papier en schraapt de keel): ‘Op de exportmissie in Houston vertelde een topminister aan de journalisten dat iedereen die kritiek had gegeven op het ACW, één voor één zouden worden aangepakt. En terwijl hij dat vertelde, maakte hij van zijn hand een revolver en schoot hij.’ Ik ken de context van die uitspraak niet. Ik weet niet of de politicus in kwestie iets had gedronken of niet. Ik weet wel dat ik het er ver over vind.’ (Kris Peeters en Hilde Crevits namen deel aan die handelsmissie, merkt Knack op. Hilde Crevits behoort tot de ACW-vleugel van haar partij. Indien het verhaal inderdaad Crevits betreft, wordt het voor haar onmogelijk om als minister aan te blijven. Opmerkelijk dat deze potentiële politieke bom bij plaatsing van dit stuk - 8:30 uur - nog niet werd opgepikt door het vrt-radionieuws, noch door de webversies van De Morgen, De Standaard of www.deredactie.be.)

(2) ‘In IJsland draaien ze zo iemand achter de tralies. In België mag Swiggers de vereffenaar van haar eigen faillissement zijn. (zucht) Je krijgt dat in geen enkel serieus land uitgelegd.’ (Francine Swiggers is topvrouw bij Arco, de coöperatieve holding van het ACW.)

Vanmorgen publiceerde Ivan Van de Cloot een ‘moreel appel’ waarin hij oproept tot morele ondersteuning. Wij nemen de tekst hieronder over.

Een moreel appel om in het reine te komen met een schande:

Eén daarvan, maar wellicht hetgene dat achteraf bekeken het wezenlijkste zal blijken te zijn, is het Dexia-dossier.

Ik moet het niet uitleggen aan jullie, het is fundamenteel ons bestel ondergravend, hoe:

1. onze maatschappij in gevaar werd gebracht door een bank risico's te laten nemen die oplopen tot fors meer dan 1000 miljard euro, risico's die niets van doen hadden met de reële economie van ondernemers (waarvan 437 miljoen in detroit, een stad die al decennia in verval is, maar een symptoomgeval is);

2. een management perfect op de hoogte was van de roekeloze risico's met sleutelpersonen in de auditcomités, bespaar me hier de namen te moeten noemen;

3. geld van een miljoen burgers werd gebruikt om 96% ervan in één aandeel te beleggen= dexia met het volledig schenden van het vertrouwen van coöperanten. De enige scheiding tussen die coöperanten en het speculatief hefboomfonds was een virtuele boekhouding, een boekhouding die niet strookte met de realiteit en tot het einde een waardering opnam voor haar dexiapositie tot boven de 8 euro terwijl al jaren de reële koers slechts een fractie daarvan was;

4. een management van gemeentelijke holding en arcoholding dat in de dexia-crisis een nieuwe lening aanging terwijl duidelijk was dat haar vorige lening niet meer terugbetaald kon worden= volgens ons recht, een zware bestuurdersfout;

5. een management van die holdings die aan stocklending deden en dus shorten op dexia faciliteerde wat gewetenloos was aangezien heel het lot van de vennootschap en dus het geld van de coöperanten afhing van datzelfde aandeel Dexia;

6. En als het allemaal fataal afloopt, de maatschappij chanteert en, zo ver te willen gaan een bankrun te organiseren.

Diegenen die dit en meer de voorbije jaren aangeklaagd hebben, werden ondertussen geïntimideerd, ...

Wat is het laatste element: vandaag citeert Knack me op erg cassante wijze. Waarom ik dit gezegd heb? Ben ik zelf niet roekeloos, iets wat ik politiek en deel van het financiewezen aanwrijf?

Al jaren krijg ik boodschappen van mensen uit heel ons land dat ze het niet meer aankunnen. Dat ze ofwel het land gaan verlaten of wanhopige zaken zullen doen (gisteren nog een ondernemer die zei dat hij zijn zoon ondersteunt om echte "straat"actie te gaan ondernemen, swear to god).

Voor mij is mijn engagement geen louter theoretische zaak.

In mijn oordeel kan er enkel iets fundamenteel veranderen, als de aanleiding een zaak is die zo schokkend maar ook zo maatschappelijk relevant is dat men er niet in KAN slagen om het allemaal in de doofpot te stoppen.

In mijn nuchtere analyse was deze case zo'n kans. En ik heb die gegrepen. Vanuit overtuiging en loyauteit.

Ik heb 2 jonge kinderen van 2 en 7. Ik ben me bewust dat ik een risico nam. Maar ik probeer mezelf tegenover mijn kinderen te verantwoorden (en hopelijk zullen ze dat ooit begrijpen) dat ik dit niet roekeloos was. Ik heb potentiële baten voor de maatschappij afgewogen tegenover potentiële kosten voor de maatschappij.

Ik heb gehandeld in eer en geweten. Ik denk tot vandaag dat er een kans is (een enige kans) dat dit een dynamiek in gang kan zetten waar we allang op zitten te wachten,

Mag ik hopen op jullie ondersteuning op welke wijze dat mogelijk is?

Getekend: Ivan Van de Cloot

(Bron: Doorbraak.be)


 

geplaatst door Addertje  

'Dreigementen tegen ons worden almaar brutaler'

geplaatst door Addertje  

De lichtzinnigheid waarmee politici bepaalde problemen wegwuiven, daar word ik niet goed

Ivan Van de Cloot

Vandaag is hij 36. Tien jaar geleden, toen hij nog een twintiger was, werkte hij voor ING-bank. En had hij – als hofnar in wording – veel kritiek op de paarse begrotingen van Guy Verhofstadt (Open VLD) en Johan Vande Lanotte (SP.A). ‘Wie in de goede jaren geen reserves opzij zet, is een slechte bestuurder’, zegt Van de Cloot. ‘De paarse regeringen hebben toen zelfs pensioenfondsen opgegeten. Dat kun je doen als je wanhopig bent, maar niet als het goed gaat.’

De kritiek werd hem niet in dank afgenomen. ‘Ik heb toen dingen meegemaakt die ik als een doodsbedreiging ervoer’, zegt hij. ‘Ik heb in een interview met uw krant eens gezegd dat er een totale normvervaging was in de politiek. Toen kreeg ik te horen dat er weleens iets met mij had kunnen gebeuren, als ik zo doorging. Dat heeft mij getekend, maar het hield mij niet tegen.’

Vorige week trok Van de Cloot, samen met Geert Noels van Econopolis, fel van leer tegen de betrokkenheid van Dexia bij Detroit. Het faillissement van die Amerikaanse stad kan Dexia een slordige honderd miljoen euro kosten. Donderdag vroeg Noels zich op Twitter af of Dexia spontaan zijn betrokkenheid bij het Detroit-faillissement zou hebben gemeld, als Van de Cloot en hij het niet wereldkundig hadden gemaakt.

• "Dit is een perfect voorbeeld om te illustreren wat degelijk bestuur vooral niet moet zijn. Men heeft in 2006 een onverantwoorde investering gedaan. Vandaag hangt Belgisch spaargeld vast aan de kredietwaardigheid van een stad die al decennia in verval is."

• "Honderd miljoen is veel geld. Waar de belastingbetaler voor opdraait. Ik vraag mij soms af wie het nog voor die belastingbetaler opneemt."

DS: Doet het parlement dat dan niet?

"Er zijn niet veel politici met voldoende technische kennis om dit soort dossiers te doorgronden. Ik kom regelmatig in het parlement en ik vraag mij af of dat vandaag wel goed functioneert. Het is toch soms een kleutertuin, hoor. De lichtzinnigheid waarmee men bepaalde problemen wegwuift, daar word ik niet goed van. Er heerst onder politici een paternalistisch sfeertje, soms. Zij nemen per definitie wijze besluiten. En wie aan de zijkant staat te roepen, wordt geminacht."

• "Ik heb het meegemaakt dat ik zat te getuigen in een parlementaire commissie, en dat veel aanwezige parlementariërs niet wisten waar het over ging en ook niet toonden dat ze het belang ervan inzagen. De bankiers mogen blij zijn dat weinig mensen precies weten wat er allemaal gebeurd is. En dat we zo’n sterke sociale zekerheid hebben. Zonder die sociale zekerheid zouden de mensen op straat gekomen zijn, daar ben ik zeker van."

• "Met te veel optimisme en voluntarisme knallen we tegen de muur."

DS: Daarom bent u ook niet voor de Europese obligaties van Guy Verhofstadt.

"Daar is geen draagvlak voor, maar het is ook geen goed idee. Het is leuk om een Europeaan te zijn in Brussel, het is leuk om na te denken over de Verenigde Staten van Europa. Er zijn mensen die van de hele wereld één muntunie zouden willen maken. En met Mars er nog bij ook. (lacht) Sommigen vinden dat visionair, ik vind dat roekeloos."

• DS: Wat is de inzet van de verkiezingen?

"Voor mij zijn onze pensioenen de eerste prioriteit. Als we die al kunnen redden, zonder de belastingen te moeten verhogen tot onrealistisch hoge niveaus, zal dat al een titanenwerk zijn. Het probleem is dat politici volgend jaar weer valse beloftes dreigen te doen, om sympathiek over te komen. Zoals deze regering een klein stapje vooruit probeert te verkopen als een grote sprong vooruit. Ik wil geen pessimist zijn, maar we hebben veel meer bijdragen nodig om de pensioenen betaalbaar te houden."

• DS: Ligt u niet te hard wakker van uw critici? Tegenwind wijst erop dat u ertoe doet.

"Ik weet het. Ik heb een slecht karakter, maar ik geniet er nog niet genoeg van."

Uittreksels uit een interview in De Standaard met Ivan Van de Cloot, hoofdeconoom bij de denktank Itinera

Chaotische werkgelegenheidspolitiek en buitensporige loonkosten

Er moet dringend werk worden gemaakt van het concurrentiepact dat Vlaams minister-president Kris Peeters wil afdwingen.

Vorig jaar nog stelde Peeters dat Vlaanderen het Belgische wonder financiert, maar dat die gulheid op haar grenzen stoot.

Premier Di Rupo tracht het concurrentiepact af te houden. Hij gebruikt daartoe het door hem bestelde verslag over de arbeidskosten, loonsubsidies, arbeidsproductiviteit en opleidingsinspanningen van ondernemingen.

Verbijsterende pagina

De auteurs van dat verslag werden weggeplukt bij de Nationale Bank, het Planbureau, de Hoge Raad voor de Werkgelegenheid. Hoewel een consensus bestaat over een loonhandicap van ruim 5 procent, hoeden die instellingen er zich voor dat rapport te onderschrijven. Terecht, want het gaat om een rommelbak waarin de meningen van de experts naast elkaar werden getast en waar elk wat wils uit haalt.

De PS gebruikt het rapport om aan te tonen dat het met die concurrentiehandicap wel meevalt. Bedrijven lezen in het rapport dan weer heel andere cijfers. Maar de enig bruikbare, eigenlijk verbijsterende, pagina in het rapport is die met het totaal van de loonsubsidies, jaarlijks geschonken door de belastingbetaler: 11,2 miljard euro. Dat bedrag, een vervijfvoudiging sinds 1999, komt neer op een feitelijke verlaging van de huidige loonkosten met 7 procent. Een sterkere illustratie van de chaotische werkgelegenheidspolitiek van de voorbije jaren en een duidelijker erkenning van de buitensporige loonkosten zijn niet denkbaar.

Om de resterende loonhandicap van 5 procent weg te werken is nog eens 8 miljard euro nodig. Daarom wacht de regeringen die na mei 2014 aantreden, een kolossale opdracht. Zij moeten niet alleen een concurrentiepact op de rails zetten, maar tegelijk een doortastende fiscale hervorming doorvoeren. Zonder die hervormingen komt het voortbestaan van het sociale systeem in het gedrang.

Rik Van Cauwelaert in De Tijd

geplaatst door Addertje  

"Soms denk ik dat links de mensen liever dom houdt"

geplaatst door Addertje  

Schuldig verzuim

geplaatst door Addertje  

HISTORISCH !

Beste lezer, weet dat u op dit eigenste ogenblik historische tijden beleeft !

Dat probeert men u tenminste wijs te maken. In een poging u hiervan te overtuigen, hieronder een niet-limitatieve lijst:

Di Rupo en zijn Vlaamse knechten

• Alleen al de vorming van deze regering duurde “historisch” lang

• “Kamer keurt "historische" justitiehervorming goed”

• Eenheidsstatuut: historisch

• “Historisch: BHV is gesplitst”; BHV-akkoord: 'historisch, een mijlpaal, een mirakel'

• “Premier Di Rupo noemt de zesde staatshervorming historisch. Hij spreekt zelfs van de grootste staatshervorming ooit.”

• "Historisch akkoord over de financieringswet"

• VBO: 'Historische loonhandicap van 16 procent'

• Hendrik Bogaert (CD&V): “’Revolutionair’ akkoord modernisering ambtenarenbeleid” (nvdr. hij had ook van "historisch" kunnen spreken)

Het Belgische koninkrijkshuis

• Het wordt “een historische 21 juli”

• “Historisch volgens Di Rupo: ‘Eerste keer dat globale kost van monarchie daalt’ “

• Alexander De Croo (Open VLD): “Zowel koning Albert als zijn opvolger Philippe lunchten met de voltallige federale regering. 'Een historisch moment' “

• Noem dit ook maar historisch: “Centjes met koning Albert zijn al 50 euro waard”

• Ook historisch: Philippe wordt eindelijk koning !

• En dit is écht wel historisch: vanaf zondag telt België 2 koningen en 3 koninginnen. Kostprijs (incl. taksen): Koningin Fabiola zal vanaf 2014 een dotatie krijgen van slechts 461.500 euro per jaar - Koning Albert krijgt vanaf zijn pensioen een dotatie van slechts 923.000 euro per jaar - Koning Philippe zal een jaarlijks een dotatie ontvangen van slechts 11,55 miljoen euro.

Wie na het lezen van deze feiten toch beweert dat dit land, Di Rupo en zijn vazallen niet goed bezig zijn, heeft begrepen dat het regime met de volle steun van een aanhorige en kritiekloze pers dezer dagen een "historische" goednieuwsshow brengt. Maar ook dat waait wel weer over...

Addertje

Het regime brengt, met de volle steun van een aanhorige en kritiekloze pers, dezer dagen een "historische" goednieuwsshow

geplaatst door Addertje  

Nuttige Tips voor Philippe

Welke rol voor koning Philippe ?

Welke rol voor Philippe in dit door vergrijzing getroffen België ? Welke rol in de huidige institutionele en politieke mist ? Men zegt dat hij een facilitator kan zijn, iemand die dingen mogelijk maakt. Welke dingen ? Om te redden wat kan, de politiek beïnvloeden, het noorden en het zuiden verzoenen, de stijgende repulikeinse dreiging van de N-VA afwentelen ? Een nobele ambitie, maar een gans leven zou hiervoor niet volstaan. Zelfs voor iemand die zich gedurende dertig jaar heeft voorbereid.

Neen, het meest dringende voor Philippe is te overtuigen dat hij wel degelijk de "right man at the right place" is. Dat is al even gevaarlijk. Het volk erkent geen autoriteit meer die boven iedere verdenking staat, zelfs geen koninklijke. Vroeger was het bekritiseren van de koning heiligschennis, godslastering. Het betekende verbanning uit het Paleis of ontslag wanneer een journalist nog maar in die buurt kwam. Maar dat is allemaal overboord gegooid. Als bewijs, de hilariteit en het gebrek aan eerbied in de twitter-ruimte na de toespraak van Albert II van 3 juli ll. Een voorbeeld: "de koning zou vaker moeten abdiceren, wat leuk.", "Albert for President, Philippe for First Lady"…  Een twijfelachtige publieke opinie, altijd op de uitkijk naar de minste foutieve stap.

Philippe en communicatie

De communicatie is de archillespees van de nieuwe vorst. Schrik om te struikelen, om geen wederwoord te kunnen geven, angst om kwaad te worden, de zelfcontrole te verliezen. Die verlammende angst die op momenten van grote druk veel onhandigheid en risico op uitglijden kan veroorzaken. Tot zelfs het in vuur en vlam zetten van het land.

Om de gunst van het volk te bekomen zal Philippe de juiste toon moeten aanslaan. De juiste woorden vinden, het juiste verhaal vertellen, met een subtiele mengeling van inhoud en emotie, reageren op een pertinente manier, met een vleugje humor. Een serieuze uitdaging voor een contemplatief introvert persoon die een grote bewonderaar is van Rilke (een duitse dichter, nvdr.) en die een hekel heeft aan improvisatie. Nog afschrikwekkender dan de escadrons en de torpedo's van de N-VA.

geplaatst door Addertje  

Maak moeilijke onderwerpen bespreekbaar

“Het werd tot vervelens toe herhaald: de koning heeft geen macht. Maar, oh wee wanneer iemand hem zijn rol als politieke schoonvader wil afnemen. Dan opeens blijkt hij onmisbaar om België te behoeden voor veranderingen die de traditionele partijen niet willen. Overigens kán een koning in dergelijke situatie niet onpartijdig zijn en daarom verspeelde het “instituut” een deel van zijn geloofwaardigheid tijdens de lange regeringsonderhandelingen in 2010/2011.

“Jan Callebaut heeft zo zijn eigen advies [voor de toekomstige koning Philippe] (in DM): “Respect zult u moeten verdienen. Men zag tot vandaag weinig EQ bij u. Als u de indruk wilt corrigeren voort te komen uit een disfunctionele familie Backeljau, dan zult u een heel helder beeld moeten neerzetten van welke koning u echt wilt zijn. (…) Wees geen parasiet, maar een koning met vertrouwen in de democratie. Betoon respect voor de politiek, zelfs als die dikwijls met zichzelf worstelt. Sta tussen de Belgen met hun inclusieve sociale model. Verbind talen, religies en generaties. Wees fier op de Belgische cultuur in al haar diversiteit. Maak moeilijke onderwerpen bespreekbaar. Kom op voor de zwakkeren. Ga op zoek naar consensus, sta er in tijden van nood, want we misten u in Wetteren. Verstop u niet, maar zie de werkelijkheid onder ogen. Koning worden is straf noch verplichting: u mag weigeren.”

Anders gelezen: Het wordt moeilijk voor Philippe om tussen de Belgen te staan, zolang hij niet via inkomstenbelastingen solidair hoeft te zijn en bij te dragen tot het inclusieve sociaal model waarnaar Callebaut verwijst. Het volstaat niet dat hij als consument (die voortaan accijnzen en BTW betaalt) een beetje gelijker geworden is. Dat de machtsgetrouwe media (VRT op kop) het steeds hebben over “de koning die nu ook belasting moet betalen” illustreert hun oppervlakkigheid. Of is het bewuste misleiding? Ik vermoed dat de koning deze ingreep nauwelijks zal voelen, maar wel de dienaren die zich aan de pomp en aan andere privileges mochten laven.

Ik betwijfel of het de bedoeling was van Jan Callebaut, maar er zijn voldoende moeilijke onderwerpen die de koning inderdaad bespreekbaar zou kunnen maken: de afschaffing van de politieke blokkering door een politieke minderheid; een hoofdstad waar de taalwetten worden verkracht; de verlamming van het parlement door de particratie; het gebrek aan transparantie en verantwoordingsplicht van de instellingen die enkel een corporatistisch belang dienen; het respect van politici voor de grondwet en de scheiding der Machten; een samenwerking tussen deelstaten die bij (grond)wet wordt opgelegd in plaats van uit vrije wil georganiseerd en die desgevallend ook geweigerd kan worden; de verdeling van de staatsschuld en de lasten onder de schuldenaren, en ten slotte, de afschaffing van alle middeleeuwse rituelen waaronder het verlenen van adellijke titels. Wanneer in een traditierijk land als Oostenrijk het gebruik van adellijke titels verboden is (hoewel ‘ons kent ons’ ook daar zeer vruchtbaar blijft), kan dat toch geen probleem zijn voor een progressief land als België? Laat het volk zelf zijn helden kiezen. Dan zal de moeder van en dochter Delphine von Saksen Coburg ook niet meer gediscrimineerd worden door het adellijke volkje.

Dat de koning fier mag zijn op de culturele diversiteit spreekt voor zich. Maar om dit de “Belgische diversiteit” te noemen is wel kort door de bocht. Behoudens enkele volkse gebruiken en gadgets bestaat er niet eens een Belgische taal en cultuur. Erger: in België wordt de cultuur van de ene gemeenschap permanent onder druk gezet door een andere gemeenschap die zich daarvoor beroept op de taal van hun “moederland” Frankrijk, bij gebrek aan een eigen taal. Komaan zeg, de culturele diversiteit gaat zienderogen achteruit, dat is de waarheid! Ze kan enkel nog onder dwang en met veel geld overeind gehouden worden. Steeds minder mensen verstaan mekaar omdat ze de taal van de andere niet (willen) kennen, steeds minder mensen aanvaarden dezelfde (rechts)regels, steeds minder mensen dragen bij tot het “inclusief” sociaal systeem. Een sociaal systeem dat omwille van kortzichtige electorale redenen overvraagd is en onvoldoende middelen krijgt omdat het belastinggeld werd opgesoupeerd door lichtzinnige regeringen die het nooit nodig vonden om de tering naar de nering te zetten. Leven als God in Frankrijk, zo toepasselijk op sommige vooraanstaande Belgische families, draagt ongetwijfeld eveneens bij tot die “rijke Belgische cultuur”.”

(Pjotr op anders nieuws extra)

'Door PS gedomineerde belastingregering is niet ons lot'

geplaatst door Addertje  

"Politiek draait om goedkope marketing"

• Politiek is voorspelbaar geworden. Het gaat nog nauwelijks over beleid of ideologie. Het gaat over communicatie. Meer nog, het draait om goedkope marketing. Zoals gebruikelijk heeft Servais Verherstraeten (CD&V) het over ‘de grootste hervorming ooit’. Zoals steeds herhaalt Gwendolyn Rutten (Open VLD) dat er partijen zijn die praten en partijen die doen. Zoals steeds heeft Wouter Beke (CD&V) woord gehouden. Er was wel die mooie lapsus van Elio Di Rupo die het ‘zwarte punt’ naar de deelstaten heeft verlegd. Wat de ouderenzorg betreft, klopt dit alvast. Op termijn zal dat voor Vlaanderen zelfs geen ‘zwart punt’, maar een ‘zwart gat’ zijn. En dan was er dat ene moment van welhaast ontroerende eerlijkheid van Gwendolyn Rutten: er zijn nog wat ‘losse eindjes’ aan het akkoord, maar we zien wel.

• ‘Van de wieg tot het rusthuis, worden de deelstaten bevoegd’, orakelt staatssecretaris Servais Verherstraeten, bevoegd voor de marketing van de staatshervorming. Het klinkt alvast indrukwekkend. Alleen, het klopt niet.

• Als je bedrijf herstructureert, begin je toch niet zelf over nieuwe herstructurering te praten’, zei Verherstraeten gisteren. Nog een mooie oneliner. Alleen, zal er één ondernemer zijn bedrijf herstructureren naar het voorbeeld van de 6de staatshervorming? Bedrijven kunnen zich geen ‘losse eindjes’ veroorloven.

Hendrik Vuye, professor staatsrecht op tijd.be

geplaatst door Addertje  

Niets is nog onmogelijk in België !

Véronique Lamquin, redactrice bij Le Soir

geplaatst door Addertje