Zij heeft al gebeld voor nieuws te hebben maar vooral omdat zij mijn verwarring begrip. Zij vondt het beter dan een gewoon mail opsturen, " ik ga me beter uitdrukken" zegt ze.
Nu dat Robert beter is heeft ze mij een heel schone presentatie gezend: het wordt 'Pas de deux' genoemd, het zijn beelden van vogelkoppels.
Als het zo blijft zal hij binnenkort buiten de intensieve zorgen zijn.
Het maakt me heel tevreden.
Het betekent minder stress voor mij en een normaal milieu voor hem, want bij de instensive zorgen zijn de patiënten volledig verloren. Het is bij voorbeeld voor hen moeielijk het verschil tussen dag en nacht te doen. Ook worden ze moeielijker dan de gewoonte 'Ik wil dit in plaat van dat" "Ik wil weg" Ik heb geen zorgen nodig" "laat me gerust" maar het personeel kent dat heel goed en ze kunnen zelfs darmee lachen.
Ik vind dat wij ons petje voor die mensen moeten afnemen.
Robert is bij het militaire ziekenhuis, in de intensieve zorgen of liefst "de brandwondencentrum" zoals genoemd. Ik ben bang gelijk het in mijn vorige boodschap beschreven. Maar we zijn goed ontvangen geweest. Gedurende de admissie werd ik door de psycholoog en de sociale assistant geholpen. Ze zijn gebleven tot op het moment dat de dokter met mij is komen praten. Maar die is frank geweest: het geval van Robert is zwaar en er is een risico. Ik heb steun van familieleden en van vrienden Ik kan hem bezoeken en in de morgen heb ik hem aan de lijn gehad. Het was een groot geluk voor ons twee. Ja ik wil hopen. Ik wil hopen en bidden.
Mijne man is in het hospitaal. Opnieuw. Opnieuw wachten met de GSM in mijne handen of naast mijn bed. Opnieuw bang zijn dat het gaat bellen. Met de angst een stem te horen zeggen dat hij naar de intensieve zorgen moet gaan. Gelijk verleden keer. De reden? Een "mineure" ziekte die Psoriasis wordt genoemd. Wie heeft me ooit durven zeggen dat die ziekte van het huid niet erg was ? Omdat die ziekte geen dodelijke einde oorzaakt ? Maar welk is de levenskwalitiet van iemand die zo'n ziekte moet lijden ? En welk is de levenskwaliteit van zijn omgeving ? Tijdens dertig jaren heeft Psorisasis ons alles genomen: onze jonge jaren, ons sociale leven, onze hobbies, onze dromen en projecten. We hebben zoveel energie door die ziekte verspild dat er geen meer voor de rest blijft Wie durft zeggen at dit niet erg is ?
Hier in Brussel is het moeielijk nog kribben in de winkels te zien. Vroeger waren ze heel gemeen in die kerstperiode, maar nu zijn ze overal verdwenen.
En ik vind het jammer.
Kerstmis is niet alléén een opportuniteit voor vieren, het zou ook een dag vol van hoop en tederheid en solidariteit moeten zijn. Van dit allemaal waren de kribben een symbool, ik wil hopen dat ze binnenkort terug gaan komen.
We waren deze lente in Aix-en-Provence. Het was heel warm maar gelukkig voor ons zijn er veel frisse fonteinen. En ze zijn zo mooi dat het een echte plezier is hun fotos terug te bekijken.
Ik heb vandaag een telefoon van de bank gekregen. Een vriendelijke mevrouw wilde mij een "produkt" verkopen, voor te besparen zegde ze. "Mevrouw, ik ben op pensioen en ik moet al regelmatig geld uit mijn bankrekening trekken. Hoe zou ik nog kunnen besparen ?" Zij was heel verbaasd. Dan heeft ze mijn een pensioenplan voorgesteld ... Zelfde antwoord. Dan een erfenisplan ... Aangezien dat ik geen kind heb en ook geen broer en ook geen zus dus geen nichten, ga ik toch niet voor de staat een erfenisplan nemen! Sorry voor het vriendelijke mevrouwtje maar de bankprodukten van vandaag zijn blijkbaar voor de 50plussers niet gedaan. Groetjes
Ik begrijp niets meer. Ik ging naar een PSY en nu wilt hij me niet meer zien. Het heeft niets met mij te maken, het is puur en gewoon een '"regel van PSY". Het is zo bij de europese PSYs blijkbaar, de klant moet op een bepaald moment onafhankelijkworden. Ik spreek wel van de europse PSYs want in de VS gebeurt het op andere wijze... maar daar hebben ze altijd alles in groot gezien. Dus was ik op zoek voor iemand voor mee te praten. Ik heb wel een man, maar die luistert nooit; ik heb ook een kat, maar zij (het is een mevrouwtje) antwoordt niet. Ik heb ook vriendinnen maar het gaat met hen in de andere richting: ik moet naar hun problemen (met hun man, hun kinderen, hun gezondheid enz.) luisteren maar zij luisteren heel weinig naar mij. Zo heb ik aan een blog gedacht. Een blog zou voor mij een goede vriend kunnen zijn. U gaat zeggen: er gaan heel weinig antwoorden van hem komen. Juist, maar hij gaat me ook geen probleem van man, kinderen of gezondheid stellen. Dat is al positiever dan met de vriendinnen. Dus heb ik aan een Blog gedacht. Jammer voor de lezers dat het geen blog met schone beelden is; ik kan geen photos maken en de photos van anderen stelen wil ik niet. Dus alleen maar tekst, maar tekst van mijn eigen. Het is een beetje gelijk ik schrijver wordt. Ik ben van plan over alles en niets te praten. Actualiteit, tentoonstellingen die ik graag bezoek, boeken die ik lees, muziekstukken die ik graag luister. Alles en niets, gelijk het gewone leven, positieve en negatieve zaken, gelijk wat het dagelijkse leven ons aanbiedt. Ja, jammer voor jullie mijn potentiele toekomende lezers maar vergeet nooit dat men niet verplicht is dit allemaal tot zijn einde te lezen. Tot volgende keer dus. Ondertussen heb ik al een bezoek bij de PSY bespaard.
